CHAPTER 1

“’Ma naman, please lang. Tantanan na ninyo ‘ko sa

kakapilit nyo. Wala talaga kayong mapapala sa’kin.” Naiinis na

sagot ni Zenielle sa kanyang ina na nangungunsumi na sa kanya. Sa

tuwi na lang kasing uuwi siya ay puro kabulastugan ang dala niya.

Pilit na pinapasara ng mga ito ang shop na ipinundar niya. Ang kaso

ay hindi naman niya magagawa yun dahil mahal niya ang lugar na

iyon na isa sa numero unong dahilan kung bakit lalong nagagalit sa

kanya ang mga magulang niya.

“Zenielle, anak, intindihin mo naman kami ng Papa mo.

Masyado na kaming matanda para magbantay pa sayo. At isa pa,

may sarili ng pamilya ang kapatid mo.”

“’Ma, don’t worry about me, I can take care of my own.

And besides, bakit hindi na lang kayo magrelax muna ni papa

kaysa naman kinukunsumi niyo ang mga sarili niyo kakapilit na

mag-asawa ako.” Nakangiting suhestyon niya sa kanyang ina na

mukhang mayamaya pa ay mawawalan na ng ulirat. Dalawa lang

silang anak ng mga magulang niya, siya at kuya niya na ngayon ay

nasa America na kasama ng pamilya nito

“Enough, Zenielle!” Maawtoridad na sabi ng kanyang ama

na waring kaninang pang nakikinig sa usapan nila ng kanyang ina.

“Eh? ‘Pa, pati ba naman kayo.”

“Kung ayaw mong makinig sa’min ng mama mo, pwes

mapipilitan na ‘kong gawin ang dapat kong gawin. I’ll make you

marry my friend’s son.” Kahit na seryoso ang mukha ng kanyang

ama, hindi pa rin niya napigilang matawa sa sinabi nito. Para

namang hindi siya kilala ng mga magulang niya. Hindi siya pipilitin

ng mga ito kung ayaw niya talaga.

“’Ma, si papa o, Nagpapatawa hindi naman kalbo.” Tawa

pa rin siya ng tawa hangga’t hindi nakukuntento.

“Walang nakakatawa Zenielle at tototohanin ko ang sinabi

ko paghindi ka nakinig sa’min ng mama mo. Mark my word, lady.”

Unti-unting nawala ang ngiti niya na kanina lang ay hindi matanggal-

tanggal.

“You’re kidding. May CCTV dito. You’re pulling a prank on

me. Don’t you? Am I supposed to laugh now?” Naghintay siyang

bawiin ng mga ito ang sinabi pero parang naghintay siya sa pagputi

ng uwak. Napuno na talaga ng tuluyan ang ama niya kaya sapilitan

na siyang nirerendahan. Humingi siya ng tulong sa kanyang ina.

“’Ma?”

“You better prepare for tomorrow. You’ll be meeting your

future husband.” And with that, her dad just left her dumbfounded.

Malungkot na nilingon lang siya ng kanyang ina bago sumunod ito sa

kanyang ama. Naiwan lang siyang mag-isa sa sala habang pilit na

inaanalisa kung ano ang nangyari.

“Am I in the right house?” Naiinis niyang sinabunutan ang

sarili. “Ayoko pang mag-asawa!”

****

“Shouldn’t you going home, bro?” Hindi man lang nilingon

ni Xenon ang kapatid niyang si Mauri.

“Why don’t you go home instead? It’s getting late , bata.

Delikado ng magpagala-gala ka dito sa ospital.” Narinig pa niyang

may lumaglag na gamit na sa hinuha niya ay ang penholder niyang

nakalagay sa may estanteng malapit lang sa table niya. Nilingon niya

ang kapatid na kasalukuyang naglilimot na ng nahulog na gamit.

Napailing na lang siya.

“I’m sorry. Pahara-hara kasi yung penholder, nasagi ko

tuloy.” Nakangiting sabi nito sa kanya.

“Oo na, kasalanan na ng penholder nay an. Mapalitan na

nga yan.” Ilang ulit pa niyang pinasadahan ng tingin ang mga

medical records na hindi pa niya nakikita. As the owner of the

hospital he were in, he always make sure that he knows every detail

and transactions that he’s hospital is involved with. Maya-maya pa

ay naramdaman na lang niya ang pag-upo ng kapatid niya sa silya sa

tapat ng mesa niya.

“What do you want?” Tanong niya rito. Sa tuwing ganito

kasi ang ikinikilos ng kapatid niya ay alam niyang may gusto itong

sabihin o hinging pabor. That’s how he spoiled her sister.

“Hmm, wala naman. Gusto ko lang makasabay pag-uwi

ang paborito kong kuya.” He can’t help but smile. His sister has this

sweet bone since she was born until this day. Nilingon niya ito.

“Name it, binobola mo pa ‘ko.” Ngumiti ito ng pagkatamis-

tamis at nagsimula ng magsalita.

“I just think that maybe it would be a better idea if I have

my own business… so…”

“So?”

“Would you let me share with Saiya’s shop at Caceres?”

Binigay na nito ang pinakamatamis nitong ngiti sa kanya para lang

mapapayag siya na alam niyang hindi niya matatanggihan.

“Anong mapapala ko diyan?” nang-aasar niyang tanong sa

kapatid. Sumimangot naman ito.

“Aba, madami. Ahm…ano, e, basta madami. Sa sobrang

dami e, hindi ko masabi.”

“Okay.” Tuwang-tuwa siyang niyakap nito.

“Thank you my very own brother! You’re the best! I’ll treat

you for this!”

“I’ll take that!” Inayos na niya lahat ang mga gawain niya at

naghanda sa libre ng kapatid.

****

Nakakailang baso na ng alak si Zenielle pero hindi pa rin siya

tumitigil sa pag-aakalang magigising na siya sa bangungot na nilikha

ng ama niya. “Ang bait-bait ko naman, a? Bakit ako pinaparusahan

ng ganito, Hay!” Marahas niyang sinabunutan ang sarili at inisang

lagok ang bagong salin na inumin. Matagalang gumuhit sa

lalamunan niya ang init ng alak na iyon na habang tumatagal ay

nagpapagaan sa pakiramdam niya.

“Hebi…” sinisinok pa niyang sabi. Nang magsawa na sa

kakasalita mag-isa, marahan siyang lumingon sa paligid habang

dama pa rin ang gaan ng ulo niya. Muntik pa nga siyang mahulog sa

upuan kung hindi lang siya nahawakan ng katabi niya. Nilingon niya

ito.

“Bakit mo ‘ko hinahawakan? Kamag-anak ba kita?” Paangil

niyang sabi sa lalaking nakaalalay pa rin sa kanya.

“You’re drunk, be careful.”Tila isa siyang batang inagawan

ng laruan ng hilahin niya ang braso niya rito at nagtangkang tumayo.

Nakatayo naman siya kaya lang ay muntikan ng matumba kung hindi

lang maagap ito.

“Pakialam mo ba? Hindi naman ikaw. Tabi diyan!” tinabig

niya ito pero nakakadalawang hakbang pa lang siya ay nasubsob

naman siya sa silyang inupuan niya kanina. “Pakshet, ang saket.”

Aniya

Narinig niyang bumuntung-hininga ang lalaki at kinuha ang

nag-iingay na cellphone.

“Yeah. Asan ka ba? Okay, Mag-ingat ka.” Binaba na nito

ang cellphone. Siya naman ang binigyan ng pansin nito na waring

hindi maalaman kung anong gagawin sa kanya.

“Let go of me. I can walk.” Sabi niya rito na nagpilit pa ring

lumayo rito. Hinayaan naman siya nito sa gusto niya. Magpumilit

siyang lumakad ng tuwid hanggang sa muntik na naman siyang

mabangasan sa sarili niyang kagagawan. Inalalayan na siya ng

lalaking kanina pa siya tinutulungan. Naramdaman niyang may

pumitik na kung ano sa sentido niya. “Ouch…” Mahinang hikbi niya.

Nasapo naman niya ang sentido.

“So I’m really stucked with you.” Bago siya pumikit ay

namasdan pa niya ang mukha nito na siyang dahilan kung bakit

napangiti siya ng todo todo.

“Ang sarap mong ulamin, may kanin ka ba dyan?” Ang

tanging nasabi na lang niya bago siya nawala sa realidad. Narinig pa

niya ang mahinang pagtawa nito.

****

Komportableng ninanamnam pa ni Zenielle ang tila ulap na

kinahihigaan niya. Iwinasiwas pa niya ang dalawang braso na waring

naglalaro sa buhanginan habang nakahiga. Pakiramdam niya ay isa

siyang paru-paro na bago pa lamang lilipad. Unti-unti niyang

iminulat ang mga mata. Halos lahat ng nakikita niya ay puti. Daig pa

niya ang kinuha ni Lord sa sobrang liwanag na tumama sa mata niya

ng ibaling niya ang paningin sa may siwang ng kurtina.

Teka, Asan ba ko? Tanong niya sa sarili. Napabalikwas siya

ng bangon at unti-unting inalala ang mga nangyari ng nakaraang

gabi. Nang walang mapiga sa inaagiw niyang utak ay kinausap

naman niya ang sarili.

“Anong oras na ba?”

“10:30 in the morning.” Nilingon niya ang nagsalita. ”Good

Morning, coffee?” Para siyang tinamaan ng pana ng makita ang

lalaking sinalo na yata lahat ng kagwapuhan sa mundo. May hawak

itong tasa ng umuusok na kape habang nakasandal sa hamba ng

pinto. He’s wearing a white sando on top and pajama that makes

him oh-so-hot in this very time of the morning. He’s smiling eyes is

like one of those teddy bears that makes her smile once she’d seen

it. How she love to wake up every morning with this beautiful sight.

Sinaway naman niya ang sarili sa pagpapantasya rito. Tahimik

niyang kinagat na lang ang dulo ng kumot at nagtanong sa lalaki.

“Anong ginawa natin—este, anong ginawa mo sa’kin?

Teka, bat ako nandito? Sino ka? Bakit ka nakasando?” Parang

tanga niyang tanong sa estrangherong lalaki na bigla na lang

sumulpot sa umaga niya. Kumunot sandali ang noo nito na madalian

din namang napalitan ng blangkong ekspresyon ang mukha.

“Walang akong ginawa sayo. Nalasing ka kagabi at

tinulungan lang kita. Xenon is my name.” Anito.

Hindi pa rin niya mapigilan ang magpantasya rito habang

patuloy lang siya sa pagmamasid rito. Akala ko ba ayaw mo pang

mag-asawa? Singit ng kabilang bahagi ng isip niya na agad din

niyang pinalis.

“Ah, ganon ba? Hehe… Salamat.” Aniya at nagmamadaling

umalis sa kama. Agad niyang hinanap ang kanyang bag na

pinaglagyan niya ng cellphone niya. Nakita niya sa may ibabaw ng

table na katabi ng floor-to-ceiling sliding door. Kinalkal niya ito at

hinanap ang cellphone pero hindi naman niya nakita kaya ihinuho

na niyang lahat ang laman noon. Sa di-kalayuan ay patuloy lang sa

pagmamasid ang lalaki sa kanya na hindi na lang niya pinansin.

Siguro ay dahil sa dami ng text at tawag na nagawa ng mga

magulang niya ay hindi na nakayanan ng battery ng phone niya at

bumigay na. Napakamot na lang siya sa ulo niya sa frustration na

naramdaman.

“Is there something wrong?” Narinig niyang tanong ng

lalaki.

“Ha? Naku, wala.” Ibinalik na niya lahat ng ikinalat na gamit

sa bag at nagmamadaling gumayak paalis. “Salamat uli sa tulong,

pasensya na. Bye!” Tumalilis na siya sa bahay na iyon at naghanda

na para sa sermon na ipapaalmusal ng mga magulang niya. Naiwan

namang nangingiti si Xenon na sinubukan pang ihabol ang nalimot

na kwintas nito na marahil ay nasabit sa kung saan. Masyado

sigurong mabilis ang babae kaya hindi na niya naabutan pa ito.

****

Bago pa nakauwi si Zenielle ay dumaan muna siya sa isang

coffee shop. Tinake-out na lang niya ang inorder na kape para na rin

may pangsuhol siya sa kanyang mga magulang na mahilig rin

magkape. Sana naman makatulong,sabi niya sa sarili. Pagdating niya

sa bahay nila ay dahan-dahan pa niyang binuksan ang pinto at

malumanay ang bawat yabag na binibigay niya para hindi agad siya

mahuli na wala rin namang silbi dahil nakita na siya ng kanyang ina.

Binati na rin niya ito bilang respeto.

“Ma! Good morning.” She kissed her on her cheek and

hugged her mother as if nothing happened.

“We’ll talk later but first get yourself presentable. Go to

your room and take a bath, you don’t smell… nice. We’ll wait for

you at the living room.” Kahit hindi naiintindihan ang nangyayari ay

sinunod na lang niya ito dahil ayaw na niyang madagdagan pa ang

atraso niya sa mga ito. Mabilis siyang naglinis ng katawan at

nagbihis na ng usual get-up niya. Sakto din namang pumasok ang

kanyang ina na umasim ang mukha ng makita na naman ang suot

niyang jeans at loose t-shirt na lagi niyang sinusuot.

“Zenielle, get ‘dress’. What I mean is wear the dress that

I’ve always buy for you. Hmm? Magpalit ka na.” Sa lahat ng ayaw

niya ang nagsusuot ng mga damit na may palda. Bukod kasi sa

naaasiwa siya, sa tingin niya ay hindi rin bagay sa kanya.

“Ma, okay na po ako dito at saka—“ Pag-apela niya na

hindi naman pinansin ng mama niya.

“No more reasons, lady. Magbihis ka, the proper way. At

wag mo nga itali yang buhok mo, just let it down. Go, hurry. Baka

naiinip na sila sa baba.” Lumabas na ito at siya naman ay hindi pa

rin mapakali dahil hindi talaga siya sanay magsuot ng mga damit na

gusto ng mama niya. Sa huli ay wala rin siyang nagawa at sinunod

na lang ito. Nakabihis na siya ng mapansin niyang wala siyang suot

na kwintas. Hinanap niya ito sa kama, sa banyo, sa lahat ng sulok ng

kwarto niya, sa bag niya pero wala ito roon. Inabutan pa siya ng

mama niya na halata na ang pagkainip kaya hinila na siya palabas.

“Ma, wait—“

“Later mo na hanapin kung anuman yun.” Sabi na lang ng

kanyang mama. Sinalubong sila ng tingin ng mga bisita siguro ng

Papa niya. Anyways, wala naman siyang pakialam dahil nasa isip pa

rin niya ang nawawalang kwintas niya na regalo pa sa kanya ng mga

magulang niya nung 7th birthday niya. Iginiya siya ng kanyang ama

palapit sa grupo nila at ipinakilala sa siya sa mga bisita.

“Panyero, Shane, I’d like you to meet my beautiful

daughter, Zenielle.” Palinga-linga pa siya na animo’y hindi mapakali.

Asan na ba yun? Bat ‘di ko matandaan kung saan ko nilagay.

“It’s nice meeting you, Zenielle.” Saan ko tuloy hahanapin

yun? Naman o! Shucks! Ang shop ko.

“Zenielle, anak?” Tawag ng papa niya. Nakatingin nang

lahat sa kanya ang mga ito na waring may hinihintay. Nilingon niya

ang mga ito. Nakita niyang nakalahad lang sa kanya ang kamay ng

lalaking anak ng kaibigan ng papa niya.

“Ha? Ano po yun uli?” Wala sa sarili niyang tanong.

Napakamot pa siya sa ulo.

“I guess your daughter is busy thinking somethings, or

someone?” Biro pa ng ama nito. Wala naman siyang naging

reaksyon doon. Kailangan ko ng makabalik sa shop. Tokneneng

naman! Nag-isip pa siya ng paraan para makaalis pero sa huli ay

napagpasyahan na lang niya magpaalam na, pumayag man ang mga

ito o hindi.

“Pasensya na po pero kailangan ko na pong umalis. Sorry

po talaga.” Pahinging paumanhin niya. Ayaw pa sana siyang paalisin

ng papa niya pero laking pasasalamat na rin niya dahil nasulsulan ito

ng kaibigan nito.

“It’s okay, iha. You can go, maybe we can meet again if

you’re free.” Nakangiting sabi nito. Ngumiti na lang din siya dito as

a sign of politeness. Dire-diretso niyang tinungo ang pinto at

lumabas na. Hindi na siya nakapagpalit dahil wala na siyang oras.

Agad siyang sumakay sa kotse niya at binagtas ang daan patungo sa

shop niya.

“Boss?” Nagtataka pang tanong ng mga tauhan niya.

Kumunot ang noo niya dahil sa paraan ng pagtatanong ng mga ito.

Naalala niyang nakadress nga pala siya. Nagmukha tuloy siyang

ganap na babae. Duh!

“Wag niyo kong pansinin, magpapalit lang ako.” Aniya

bago nagtuloy sa loob ng opisina niya. She owns a motor spare parts

shop. Nagtayo siya ng ganitong uri ng shop dahil gusto talaga niya

ang lahat ng uri ng kotse. To think na katakot-takot na sermon ang

nakuha niya ng malaman ito ng mga magulang niya. Kesyo

nagkakababae daw siyang tao at ano daw ang alam niya sa mga

ganitong bagay. Pero hindi niya na yun pinakinggan dahil ito talaga

ang gusto niya at walang makakapigil doon. Kahit mayaman sila,

mas gusto niya pa rin ang may sariling pera para hindi na siya laging

hihingi sa mga magulang niya. Bukod doon, naging talyer na din ang

kabilang bahagi noon na isa rin siya sa mga nagkukumpuni ng mga

sirang kotse na karamihan ay mga mayayaman ang nagpapagawa.

Ika nga, tambayan ng mga mayayamang kotse ang talyer niya pero

wala na rin siyang pakialam hangga’t kumikita siya at lumalago pa

lalo ang kabuhayan niya.

“Boss, may naghahanap sayo kanina. Gwaping, kaya lang

hindi sinabi ang pangalan. Pinabibigay niya ‘to.” Inabot sa kanya ng

tauhan niya ang isang maliit na kahon. Nang buksan niya iyon ay

nakita niya ang kwintas niyang hinahanap. Naalala naman niya ang

lalaking tumulong sa kanya noong nakaraang gabi.

“Nasaan na yung nagdala nito?” tanong niya rito.

“Kanina pa pong umalis. Nagkasalisi nga po kayo e.” Ay

sayang naman, well, salamat na rin. Isip-isip niya. Nagsimula na siya

sa trabaho. Ultimo pagkukumpuni ay nagawa na niya. Magaan lang

ang lahat sa kanya idagdag pa na mababait naman at tinutulungan

siya ng mga tauhan niya na lahat ay mga lalaki. Monotonous na

naman ang araw niya kaya nasanay na siya.

Pagdating ng hapon, maaga niyang pinagsara ang mga

tauhan niya. “May date ata si boss.” Biro ng isa sa mga tauhan niya.

“Oo, kaya magmadali na kayo at baka magbago pa ang isip

ko.” Pag-ayon niya rito. Nakaugalian na niyang makipagbiruan sa

mga ito dahil pamilya na rin ang turing niya sa mga ito na mas

mabuti raw sa negosyo. Ayon sa aking point of view.

“Sabi mo e. Boss, baka naman mailibre niyo pa kami. Wag

naman.”

“Asa! Magsiuwi na nga kayo. At baka makapanlibre nga

ako.” Natatawa niyang sagot sa mga ito. Mabilisan silang nagsara.

Nagsiuwi na ang mga tauhan niya at siya naman ay dumaan muna

sa paborito niyang coffee shop- ang Café Amore. Makapag-unwind

nga. Naks! Umeenglish ako a. Nangingiti niyang sabi sa isip.

Pagdating niya roon ay umupo agad siya sa paborito niyang upuan.

Kasama ang mainit at paborito niyang cappuccino nagmuni-muni

siya roon at nagmasid sa mga taong dumaraan sa harap ng coffee

shop.

“Pwede bang makiupo?” Nilingon niya ang taong

nagtanong. Nakakunot ang noong tiningnan niya ito. Unti-unting

luminaw sa kanya ang mukha nito. Ang lalaking balak ipagkasundo

sa kanya ng papa niya! Alanganin pa siyang paupuin ito.

“Si-sige.” Pilit siyang ngumiti rito. Uminom agad siya ng

kape para mabaling ng atensyon niya. Nag-isip siya ng paraan para

makaalis na sa lugar na yun.

“Long day? Ang busy mo siguro.” Pagbubukas nito ng topic

na ayaw naman niyang humaba pa.

“Ha? A, oo.” Lumingon siya sa ibang direksyon dahil

naaasiwa na siya sa mga titig nito.

“Kamusta naman ang shop mo? Balita ko may talyer ka a.

To think na babae ka, kahanga-hanga.”

“Ayos naman. Improving.” Naisip niyang magpaalam na rito

pero ayaw naman niyang isipin nito na wala siyang modo. Kaya

niransack niya ang utak niya para makagawa ng rason pero wala

siyang mahagilap. Saktong paglingon niya ay nakita niya ang

papasok na lalaki. Hindi niya namukhaan nung una pero agad din

naman niyang nakilala ito. Sa tantiya niya ay sa direksyon nila ito

dadaan. Kaya kinuha na niya ang pagkakataon at tumayo.

Sinalubong niya ito na halata ang pagkagulat ng umangkla siya bigla

sa mga braso nito. Hinarap niya ang lalaki.

“Pasensya na uli, kailangan lang.” Pabulong niyang sabi rito

na may gusto pa sanang sabihin.

“Hmm? What’s your name again? James?—“ binalingan

niya ang soon-to-be husband niya with question mark.

“Shane.”

“Right shane, Ahm, Sinusundo na kasi ako ng boyfriend ko.

Sige.” Binalingan naman niya ang lalaking hindi na maipinta ang

mukha sa pagkakakunot ang noo. “ Tara na…Babe.” Muntik pa

siyang masuka sa sinabi niya pero saka na lang niya ilalabas lahat ng

kinain niya pag-uwi niya. Sa ngayon, kailangan muna niyang umalis

roon. Hinila na niya palabas ito. Nang nasigurado niyang hindi na sila

nakikita pa ni Shane ay kumalas na siya rito. Nilingon niya ang lalaki

na hanggang ngayon ay wala pa ring imik. Naku, nagalit ata.

“Mister, pasensya na kayo. Wala e, kapit sa patalim.

Pasensya na sa abala, sige salamat. Pramis, huli na ‘to.” Itinaas pa

niya ang kanang kamay tanda ng pangako niya. Iiwan na sana niya

ito ng pigilan siya nito sa braso na ikinagulat naman niya.

“Can you do me a favor?.” Sabi lang nito. Ang seryoso

naman nito? Pasan ang mundo? Naglabas siya ng isang libong piso

ay ibinigay rito.

“Okay na ba yan? Teka, dadagdagan ko p—“

“I have more than that, I don’t need that.” Sabi lang nito.

Aba at hindi ka rin mayabang? “I need your service.” Agad siyang

napayakap sa sarili at nilinga-linga ang kabuuan ng parking lot sa

paghahanap ng pwedeng mahingan ng tulong. Well, black belter

naman ako so, hindi na kailangan.

“I badly needed an assistant for 1 month.” Seryosong sabi

nito.

“Teka, iba na lang. Marami akong trabaho at saka—“

“I have no time to look for one and marami ka ng utang

sa’kin, naniningil lang ako.”

“Pwede bang sa ibang paraan na lang kita babay— Teka!

Hoy! Saan mo ‘ko dadalhin?” Natataranta niyang tanong rito ng

hilahin na siya nito papunta sa kotse siguro nito. Pinapasok siya nito

sa kotse at agad nitong pinaharurot iyon. Nakarating sila sa NAIA.

“San mo ba ‘ko dadalhin? Hahanapin ako sa’min! Hoy!”

Hindi pa rin siya kinakausap nito. Napadako naman ang tingin niya

sa kamay niya na hawak-hawak pa rin nito. May kinausap ito sa

telepono habang tuloy-tuloy lang sila sa paglalakad. Nakarating sila

sa hangar kung saan may naghihintay na chopper na sasakyan

siguro nila. Doon na siya nagpanic. “Hala! Kidnap ba ‘to? Ang tanda

ko na para kidnapin? Wag mo ‘kong papatayin, maraming pa

akong gustong gawin sa buhay ko. Hind—“

“Will you shut up? I will not do anything bad on you. I—“

“Ikaw ha, kanina mo pa ;ko ineenglish dyan! Naiinis na ‘ko

sayo. Hindi mo ba nakikita? Dumudugo na yung ilong ‘ko o? O?

Tingnan mo, pati yung tainga ko.” Tiningnan lang siya nito at

waring pinipigilang matawa. Pinaandar na nito ang chopper.

“Marunong ka ba niyan? Baka, magcrash to ha? O baka

sumabog? Teka, magdada—“

“Manahimik ka nga kahit sandali lang. Utang na loob,

binging-bingi na ‘ko sayo.”

“Aba! Magtiis ka kung ganon, dinala mo ‘ko dito e,

hangga’t hindi mo ‘ko ibinababa sa lintik na eroplanong ito hindi

ako— Ay kabayo!” Mahigpit siyang kumapit sa gilid ng sasakyang

iyon ng gumiwang-giwang ito.

“Ihuhulog na talaga kita paghindi ka tumahimik.”

“Subuk—“ Napatili naman siya ng ulitin nito. “Hindi na ‘ko

iimik.” Kundi lang ako takot sa heights, ikaw na ang inihulog kong

kumag ka. May araw ka din!

Tahimik lang sila sa byahe. Pinipilit niyang pakalmahin ang

sarili para naman may mapagkaabalahan siya. Nang silipin niya ang

bintana ng chopper, kulang ang salitang pinakamaganda nang

makita niya ang lugar sa ibaba. Napakagandang isla, aniya. Kahit sa

gabi ay kitang-kita ang kaakit-akit na tanawin na iyon. Idagdag pa

ang sinag ng buwan na tumatama sa malawak na karagatan na

nakapalibot rito. Lumapag ang chopper nila sa isang malawak na

kaparangan kung saan may naghihintay sa kanila na dalawang kotse

na kung tatantsahin niya ay hindi pa nailalabas ngayon sa pilipinas.

San kaya nakakuha ang mga iyon ng ganoong kotse? Makabili nga

rin.

“Doc, kamusta ang manhunt natin? Galing a, may nahanap

ka na agad.”

“Shut up, Lexus. How’s my sanctuary here?”

“Fine. Going strong naman ang mga alaga mo, syempre

lagot kami kay Terrence pagnamaho ang isla dahil sa mga patay na

hayop.”

“Balita namin dumating na si Sabrina.” Singit ng isang lalaki

na nginitian naman siya. Napansin naman niya ang biglang

paglamlam ng mga mata ni Xenon. Bakit kaya? “Hi, I’m red. Are you

free tonight?” Hindi rin mabilis ang isang ‘to? Bigyan kita ng flying

kick dyan e. Sasagot pa sana siya ng magsalita uli ang lalaking basta

na lang nanghila sa kanya.

“Spare him, red. She has a work to do here.”

“Pare naman, tama ng work, ha? Buti hindi ka pa naba-

brabalibintawan diyan. Todo kayod.”

“Kaya wala kang lovelife e.” Nag-apir pa ang dalawa sabay

tawa.

“Tantanan niyo ang lovelife ‘ko kung ayaw niyong ipalapa

ko kayo sa mga hayop dito.”

“Mga mister? Mawalang-galang na, hanggang kailan pa ba

kayo magdadaldalan diyan? Nangangalay na ‘ko dito, kayo ba

hindi? E kung hindi pa e, maglalatag na ‘ko rito at bahala na kayo

sa mga buhay niyo.” May ilang minutong tinitigan siya ng mga ito

saka humagalpak ng tawa ang dalawang lalaki.

“You’re good. Where on earth did you find this lady,

Xenon?”

“I’m really looking forward to get to know you better.”

Hinawakan nito ang kamay niya. Babawiin niya sana ito ng kuhanin

ito ni Xenon at sinagot ang mga kasamahan.

“You two should go to Pluto if you want to find a lady like

her. Tabi kayo diyan.” Hinila na naman siya nito sa kung saan.

Nagpatianod na lang siya hindi dahil ayaw niyang maligaw pero

dahil gusto niya ang pagkakahawak nito sa kamay niya. Kailangan

pa ako natutong kumire? Natatawa niyang tanong sa sarili.

CHAPTER 2

“Pag-aalagain mo ‘ko ng mga hayop?! Aba at talagang—

Naku! Ibalik mo na ‘ko sa maynila, kailangan ako sa talyer ko. Nak

ng teteng!” Inis na inis niyang sabi rito matapos nitong sabihin sa

kanya kung anong trabaho ang ipagagawa nito sa kanya. Dinala siya

nito sa bahay nito roon na sa tantiya niya ay mas malaki pa ata sa

mansion. Idagdag pa na sobrang ganda ng loob at sa hinuha niya ay

walang maipipintas ang kahit sinong makakita noon. Pero gumuho

lahat ng paghanga niya ng marinig niya nga ang trabahong

ipapagawa nito sa kanya. Hindi naman sa ayaw niya sa mga hayop

kaya lang pili lang ang inaalagaan niya and to think may alaga rin

itong tigre, ay sumusobra na ito. No Way! Hindi niya ipapain ang

buhay niya rito.

“Mababait ang mga hayop dito at saka hindi kita dadalhin

dito kung alam kong hindi mo kaya but with the looks of you,”

tiningnan muna siya nito mula ulo hanggang paa, “Mas matapang

ka pa siguro sa tigreng yun.”

“Nang-aasar ka ba? Kahit Black belter ako sa taekwondo at

sa judo, wala akong panama sa pangil ng hayop mo. Kung gusto

mong may maipakain sa alaga mo, maghanap ka ng ibang tao na

willing sumakay dyan sa trip mo!” Maganda ang islang iyon pero

hindi niya kayang ibuwis ang buhay niya para doon. Narinig niyang

bumuntung-hininga ito. Nang lingunin niya ito ay iiling-iling lang ito.

“It was no use talking to you. Go to sleep and we’ll talk

tomorrow.” Tinalikuran na siya nito at nagsimula ng magtungo sa

silid siguro nito. Pero hindi siya papayag na matapos yun doon.

“Hindi! Ngayon na tayo mag-usap—hoy! Bumalik k—Ah!”

huli na para makaiwas pa siya sa malas, dahil saktong naapakan niya

ang lintik na carpet sa sahig. Hinintay niya ang pagbagsak niya sa

sahig pero walang nangyari. Nang magmulat siya ng mga mata ay

mukha ni Xenon ang bumungad sa kanya. Maagap na nakaalalay ito

sa kanya. Matiim itong nakatingin sa kanya na waring nanunuot sa

kaibuturan niya. Napatitig na rin siya rito. Napagmasdan niya ang

mga mata nitong kulay abuhin. Ilang hibla lang ang pagitan nila kaya

kitang-kita niya ang mga mumunting balahibo nito na sa mukha.

Ano nga yun? Balahibong-pusa?A, oo nga, yun nga yun. Ultimo

pisngi nito ay wala siyang maipintas dahil sa sobrang kinis at hindi

mo makikitaan ng kahit anong tanda ng kahit isang naligaw na

taghiyawat. Mas makinis pa ‘to sa’kin a? Nakakaoffend. Napangiti

naman siya sa isiping iyon na siyang ikinagulat ata nito at nabitiwan

siya kaya bumagsak siya sa sahig. Mariin naman siyang napamura

dahil sa sakit ng likod na nakuha niya.

“Ayos ka lang ba?” Tarantang tanong nito ng makahuma sa

nangyari. Inasikaso agad siya nito. Nang tangkain nito tulungan

siyang ibangon ay binantaan niya agad ito.

“Wag mo ‘kong hahawakan! Balak mo talaga akong

patayin, talagang masama ang balak mo sa’kin. Lumayo ka sa’kin.”

Nagpilit siyang tumayo pero masakit talaga ang likod niya. Hindi rin

nakatiis ang lalaki kaya dinaluhan siya nito. Walang sabi-sabing

binuhat siya nito.

“San mo na naman ako dadalhin? Ibaba mo nga ako, gusto

kong maglakad.” Aniya rito.

“Saka ka na maglakad pag-ayos ka na. Stay put kung ayaw

mong ihulog kita uli.”

“Yeah right. As if magagawa mo pa yun pagnakababa ako

rito.” Nagpumilit siyang bumaba pero hindi siya hinayaan nito.

Muntik pa nga siyang mapasigaw ng tangkain nitong ihulog siya.

Napansing niyang pinipigil nito ang mapatawa ng makita ang

ekspresyon ng mukha niya na hindi na rin naman nito napigil at

humagalpak na ito ng tawa. Nakarating sila sa kawarto at ibinaba na

siya nito sa kama.

“Sige, tawanan mo ‘kong kumag ka. Pag ako nakabangon

dito, babalik ka sa sinapupunan ng nanay mo.” Pero sa halip na

matakot ay lalo pa itong tumawa. Mangiyak-ngiyak na ito sa

kakatawa na hinayaan na lang niya dahil habang tumatagal ay

gumaganda sa pandinig niya ang tawa nito. Tumigil na ito sa

pagtawa pero halata pa rin ang saya nito sa paraan ng pagkakangiti

nito..

“Gwapo ka din pala ano? Sige tawa ka pa.” Wala sa sariling

sabi niya rito na lalong ikinangiti nito. Natauhan naman siya sa

sinabi niya kaya sinundan niya agad ang sinabi ito, “ Baka sakaling

magbago ang isip kong bugbugin ka paggumwapo ka sa paningin ko.

Yun ang ibig kong sabihin kaya—wag ka ngang ngiti ng ngiti dyan.

Mukha kang tanga.” Pero sa halip na itigil ay lalong nagliwanag ang

mukha nito. Tumuwid na ito ng tayo at tinungo na ang pinto

palabas.

“Ako na ang bahalang magpaalam sa mga magulang mo,

you should rest now,” He was suppressing a smile again, “para

mabugbog mo na ‘ko. Good night.” Pinto na lang ang sumalo sa

unan na ibinato niya rito. Kahit na naiinis, napangiti na rin siya. Ano

bang nakain niya at kung ano-anong mga salita ang lumalabas sa

bibig niya? Makapagmumog nga ng uling bukas.

****

Napabalikwas ng bangon si Zenielle sa kama. Nalimutan

niyang nasa ibang bahay nga pala siya kaya nagmukha tuloy siyang

gising pero nananaginip pa rin. Dali-dali siyang lumabas ng kwarto.

Hindi na niya inintindi ang hanggang baywang niyang buhok na

sumabog sa mukha niya. Bumungad agad sa kanya ang prenteng-

prenteng si Xenon na nakaupo sa sofa at may binabasang libro.

Naramdaman ata nito ang presensiya niya kaya lumingon ito sa

direksyon niya. Tinitigan muna siya nito bago ito nagsalita.

“Sit here.” Turo nito sa kaharap na upuan. Tamad na tamad

niyang tinungo ang upuan na iyon at basta na lang sumalampak

roon. “We have lots of work today so you better get ready. I’ll wait

for you here after 30 minutes or maybe 20 minutes will do.” Hindi

niya ito pinansin at nagtungo siya sa kitchen nito. Naghanap siya ng

pwedeng maagahan. Nakakita naman siya ng palaman sa tinapay at

Sunkist. Binalatan niya iyon at nilagyan ng peanut butter spread.

Inisang-subo niya lang iyon at nginuya. Pero agad din niyang iniluwa

sa may lababo ng hindi magustuhan ang lasa. Nagkalkal pa siya sa

ref nito. Nakakita naman siya ng isang pagkain na mukhang pansit,

kukunin niya sana iyon ng may kamay na pumigil sa kanya.

“That’s not for breakfast. Maligo ka na muna doon at ako

na ang bahala sa pagkain mo. Hurry.”

“Gusto kong kumain na ngayon kaya wag kang utos ng

utos diyan at baka malapa kita ng wala sa oras.” Kukuha sana uli

siya ng pigilan na naman siya nito. Pinaupo siya nito sa dining table

doon.

“Wait here.” Naglabas ito ng frozen meat galing sa fridge at

ibinabad sa tubig. Mabilis itong naggayat ng kung ano-anong hindi

na niya pinansin. Gutom na ‘ko. Tumunog pa ang tyan niya na sa

palagay niya ay konti na lang ay kakainin na ang atay niya. May

inihaing pagkain ang lalaki sa kanya. Ininspeksyon niya muna ito

bago kainin.

“Walang lason yan. Bilisan mo.”

“Oo na, pakainin mo lang ako ng matiwasay.” Aniya rito.

Hindi na uli ito nagsalita. Masarap naman ang niluto nito kaya

nagustuhan niya iyon. Nilingon niya ito ng maramdaman niya ang

patuloy na pagmamasid nito sa kanya. Sumubo muna siya ng isang

kutsarang kanin at hinarap ito. “Problema mo?”

“Ganyan ka ba talaga tuwing umaga?”

“Bakit?”

“Cute.” Anito.

“Am I interrupting something?” Parehas silang napalingon

sa nagsalita, “Ang aga ng date natin dyan Xenon a.” Nakangiting

sabi ng bagong dating na lalaki.

“Don’t you know how to knock, Rander?” tanong ni Xenon.

“Sorry nasa bahay si Rander e, Lander here, hindi ko kasi

alam na may pinto pala.” Nilingon siya uli nito. Bakit ba ganito

makatingin ang isang ‘to? Tundusin ko yang mata mo e. “By the

way, hinihintay ka na sa may sanctuary. Nagrereklamo na si

Harvey. Ang tagal-tagal mo daw. Pero sasabihin ko na lang sa

kanila na busy ka pa—“

“Wag kang madaldal, daig mo pa ang reporter, labas na.

Susunod na kami, hayaan mo siyang maghintay dun.” Binalingan

naman siya ni Xenon. “ Bilisan mo dyan at magbihis ka na, marami

pa tayong gagawin.” Iritado na ang tono nito. Tumayo na ito palayo

sa kanila. Why the sudden change? Napakamoody naman ng isang

yon. Nagkatinginan na lang sila ng lalaki. Ngumiti lang uli ito sa

kanya na ikinainis niya.

“Alam mo mukha kang tanga, ngiti ka ng ngiti dyan.

Problema mo?” Tanong niya rito.

“You know, ngayon lang ako nakakita ng babaeng bagong

gising, pero maganda pa rin.” Inilahad nito ang kamay, “Lander is

the name you can trust.” Anito.

“Narinig ko.” Aabutin niya sana ang kamay nito para

pilipitin dahil sa sobrang bilis nito ng magulat siya sa tawag ni

Xenon.

“Zenielle! Maligo ka na!” Nang hindi pa rin siya tumatayo

ay nilapitan na siya nito at tinulak na siya papunta sa banyo.

“Teka, pano mo nalaman ang pangalan ko?”

“Wala ka na don. Ligo!” Tinulak na siya nito sa loob ng

banyo. “In ten minutes paghindi ka pa tapos diyan ako na ang

magpapaligo sayo.” Sabi pa nito bago niya marinig ang yabag nito

papalayo.

“Mukha mo! Kala mo naman magpapaligo ako sayo?

Upakan kita dyan e!” Pinagdiskitahan na lang niyang ang botelya ng

shampoo roon. “Ito ang gagamitin ko? E panlalaki ‘to a? Hindi

talaga nag-iisip. Okay lang, hindi naman sensitive ang skin ko.”

Binuntutan niya iyon ng tawa. May kumalampag naman ng pinto ng

banyo.

“Sinong kausap mo dyan? Nababaliw ka na naman. Bilisan

mo!”

“Oo na, paulit-ulit.” Inirapan niya ito kahit wala namang

silbi. “Jerk!” mahina niyang sabi.

“Anong sinabi mo?” Aba at malakas ang pandinig ng loko!

“Wala. Kako, lumayo ka dyan at hindi ako

makapagconcentrate sa paliligo.” Pinigilan na lang niya ang

matawa. Maghintay ka diyan. Haha!

****

Paglabas niya ng banyo, bumungad sa kanya ang salubong

na kilay ni Xenon. Hindi niya alam kung matatawa siya o mayayamot

rito. Gigil na gigil ito sa remote control na hawak habang

pinapalipat-lipat ang channel na marahil kung nakakapagsalita ay

nakapagreklamo na rito.

“Ahitin ko kaya yang kilay mo ng hindi na magsalubong?”

Nilingon siya nito. Dumagdag pa ang pagkakakunot ng noo nito. “Sa

tingin mo? Good idea diba?” Sa halip na sumagot ay inihagis na

niton ang remote sa kung saan at tumayo na. Tinungo na nito ang

daan palabas.

“Problema non?” Tanong niya sa sarili. Nang walang

makuhang sagot ay hinabol na niya ang lalaki.

“Hoy! Teka—aray!” Natalisod pa siya pero pinilit pa rin

niyang makahabol rito. Naabutan naman niya ito at hinawakan niya

ang braso nito. “Teka lang, pwede bang bagalan mo? Para ka

namang may hinahabol niyan e.”Nakayuko pa rin siya at sapo ang

dibdib. Sumigaw siya ng malakas para makasagap ng hangin. Nang

tiyak na niyang maluwag na ang paghinga niya, hinarap na niya ito

ng ayos. “Okay na ‘ko. Tara na.” Pagyakag niya na rito. Pero sa halip

na maglakad na sila ay lalong kumunot ang noo nito. Inayos niya

muna ang buhok na tumabing sa mukha niya.

“Did you use my shampoo?” Kaya ba ito nagagalit ay dahil

ginamit niya ang shampoo nito? Ang babaw! Binigyan niya ito ng

ngiting-aso.

“Hindi. Ginamit ko yung albatross mo.” Sarkastiko niyang

tugon rito. Napangiwi na lang siya ng hindi na maipinta ang mukha

nito. “Alam mo kung magkukunutan lang tayo ng noo dito e iuwi

muna ako ng mapakinabangan na ko ng talyer ko.” Nagpatiuna na

lang siya sa paglakad dahil mukhang wala siya mapapala sa

pakikipag-usap sa taong ito. Nagulat pa siya ng may humawak sa

kamay niya.

“Pupunta tayo sa may sanctuary. Halika na.” Malumanay

na ngayon itong magsalita. Kung gaano siya nainis kanina rito ay

ganoon naman kabilis siyang natuwa rito. Hindi niya alam kung bakit

pero sa tuwing hinahawakan lang nito ang kamay niya, pakiramdam

niya ay napakagaan lahat ng bagay sa harap niya. Sa ikalawang

pagkakataon, napangiti na naman siya dahil sa isiping iyon. Marahil

ay napansin nito ang pangngiti niya.

“Bakit?” Tanong nito sa kanya.

“Wala.” Sa ibang direksyon na ito tumingin. Nakita pa niya

sa gilid ng mga mata nito na nakangiti rin ito pero hindi na lang niya

pinuna iyon baka kasi mawala pa.

Pagkarating nila sa sanktuwaryo, kulang na lang ay tumakbo

siya sa laki ng tigreng aalagaan niya. Kulang na lang ay panawan siya

ng ulirat. Naramdaman naman niya ang pagpisil ni Xenon sa mga

kamay niya, kaya tiningala niya ito.

“Wag kang mag-alala, fully-trained iyan,” pinunasan pa

nito ang pawis niyang dumaloy sa may noo niya, “Ang putla mo na.”

Tinampal niya ang kamay nito nasa noo niya.

“Panong hindi ako mamumutla, e isipin ko pa lang na mas

malaki pa sakin ang ipapaalaga mo, gusto ko nang mawalan ng

ulirat.”

“Sabi ko nga kanina, fully-trained ang tigreng yan kaya

wala kang dapat ipag-alala.” Lumayo na ito sa kanya at lumapit sa

isa sa mga kulungan doon. “Naipagpaalam na nga pala kita sa mga

magulang nito, and they’re fine with it. Kaya wag mo na muna ring

isipin yun. Halika rito.” Atubili pa siyang lumapit rito. Pero

mayamaya ay ito na mismo ang naglapit sa kanya. She’d never take

a closer at a tiger back then and she doesn’t like either but when

she had the opportunity to take a glance at it now, why does she

want to hug it now? Napakaamo nito at walang bakas ng kahit

anong karahasan na maaaring gawin sa kanya.

“Wanna touch her?” Untag sa kanya ni Xenon. Napatango

na lang siya rito. Pumasok sila sa loob ng kulungan. Nahahati iyon sa

dalawa kung saan may barikadang bakal na nagsasabing hanggang

doon lamang sila pwedeng lumapit. Marahang tumayo ang tigre at

lumapit sa kanila. Sa una ay medyo natakot pa siyang hawakan ito

pero nang sumunod ay parang gusto na niyang tumira roon.

“Her name is glira. We’ve found her roaming at some

forest in amazon. She’s badly wounded back then that’s why we

brought her here to cure her.” Pansin niya ang kasiyahan nito

habang nagkukwento sa kanya.

“Hindi ba kayo natakot?”

“At first, yes. But she’s different, there’s no sign that she

could harm us. She’s too tamed. Hindi naman sila mananakit kung

hindi mo sila papakialaman o sasaktan.”

“I wish I had one on our house.” Sabi niya na lang. Doon

niya napagtanto na hindi naman pala lahat ng hayop ay

mababangis. Minsan pala, para rin silang mga tao. Self-defense lang

ang ginagawa nila pagkailangan. Napagpasiyahan nilang lumabas

roon. Sakto namang nakalabas na sila ng tumunog ang phone niya.

“O Greg? Ha? May pinuntahan lang ako. Mga isang buwan

akong mawawala. O sige. Bantayan niyo yan ha. Sige. Sige-sige.

Bye.” Binalik na niya sa bulsa ang telepono.

“Sino yun? “

“Boyfriend ko.” Nag-iba na naman ang ekspresyon ng

mukha nito. Muntik na siyang matawa rito. “Joke. Tauhan ko sa

talyer, namimiss na ata ako.”

“Talyer? Hindi ba—babae ka a. Baki—?”

“Anong masama roon? Babae nga ako pero kaya kung

gawin yun. Kaya hayaan mo na ang negosyo ko kung ayaw mong

magkagulo tayo. Anong gagawin ko ngayon?” Hindi agad ito

nagsalita at marahil ay iniisip pa rin nito ang trabaho niya na

inaamin naman niyang hindi usual sa katulad niyang babae. Pero

ano bang magagawa niya e yun ang hilig niya e.

“You’ll have to make sure that glira will eat on time.

Babantayan mo lang siya. Just call me if she’s not feeling well or if

something’s wrong. I’m always at my office.” Tinuro nito ang

direksyon ng opisina nito. “Yun lang.”

“Okay. Madali lang pala e. Sige, trabaho na!”

****

Mahigit tatlong araw na siya sa isla, although hindi ganoon

kahirap ang trabaho, nakakapagod pa rin kaya naman naghanap siya

ng bagong mapagkakaabalahan habang nagbabantay siya roon.

Umalis si Xenon at hindi niya alam kung saan nagpunta. Gusto niya

sana itong tanungin pero may hiya pa naman siya kaya tumahimik

na lang siya. Dahil sa walang maisip gawin, pinili niyang pumasok sa

kuwadra ng tigre tutal ay kaclose na naman niya ito.

“Hi, glira. Gutom ka na ba? Ako? Inip na inip na. Gusto mo

maglaro tayo? Pwede ba akong pumasok dyan? Wala na talaga

ako magawa e.” Kausap niya sa tigre na hindi naman siya

naiintindihan.

“Pwede ba? Oy, sumagot ka naman o.” Napakamot na lang

siya sa ulo. “Ano ba ‘tong ginagawa ko? Para na akong abnoy.” Sa

halip na sumagot ay humikab lang ang pobreng hayop at tinalikuran

na siya. “Ganoon? Ayaw mo kong kausap?” Lumabas na siya roon

dahil mukhang walang mangyayari sa buhay niya pagtumigil pa siya

roon.

Umubob na lang siya sa lamesang lagi niyang tinatambayan

roon. Naisip niya ring maglibot sa isla kaya lang dahil sa wala siya sa

mood ngayon ay matutulog na lang muna siya tutal naman nagawa

na niya ang trabaho niya. Mamaya na lang siguro siya gigising

pagkailangan na niya uling asikasuhin ang alaga. I wish I’m one of

those animals na lang.

****

Nagulat pa siya ng paggising niya ay nakahiga na siya sa

kama.

“Kailan pa nagkakama sa kwadra?”

“Iniuwi na kita. Tulog ka ng tulog. Ako na muna ang

magbabantay roon. Magpahinga ka na.” Ani Xenon na naglapag ng

gatas sa may mesa katabi ng kama.

“Gabi na ba? Anong oras na?” Nagtataka pa niyang tanong.

“7 in the evening.” Akmang aalis na sana ito ng lingunin uli

siya at nagsalita.

“Kung nagugutom ka, may pagkain sa kusina. Bumaba ka

na lang.” Nawala na ito sa paningin niya. Pinakiramdaman niya ang

sarili kung nagugutom siya pero wala naman. Bumalik na lang uli

siya sa pagtulog. Sinubukan niyang ipikit uli ang mga mata. Mga

ilang minuto rin ang lumipas ng mapagpasyahan niyang bumaba

dahil hindi na siya makatulog. Pumunta siya sa living room, at

nanood ng TV. Palipat-lipat lang siya ng channel. Nanonood siya

pero wala naman siyang naiintindihan sa pinagsasabi ng mga

madadaldal na hayop sa cartoon network dahil iba ang nasa isip

niya. Ano kaya kung sumunod ako sa kanya? Pero bakit naman?

Dito na nga lang ako. Aniya sa sarili.

Nang wala ng mapala sa TV, nagtungo naman siya sa kusina

at kumain. Konti lang ang kinain niya dahil wala talaga siyang gana.

Bumalik na lang siya sa sofa pagkatapos. Kinutinting niya lahat ng

gamit roon hanggang sa magsawa siya.

“Wala na bang pwedeng magawa rito?!” Sigaw niya sa

buong kabahayan. Kasabay naman noon ang malakas na pagbuhos

ng ulan. Bigla niyang naalala si Xenon.

“Walang payong ang lokong yun. Tsk tsk.” Dali-daling

kumuha siya ng payong at tinungo ang animal sanctuary. Hindi nga

siya nagkamali. Basang-basa na ito roon.

“Bakit ka andito? Sabi ko magpahinga ka na sa bahay.”

Bungad nito sa kanya.

“E ikaw, bakit ka nagpapaulan dyan e pwede namang

kumanlong a. Hala, pasok sa loob. Basang –basa ka na o.”

“Aayusin ko pa itong kulungan ng mga hayop. Mauna ka

roon.”

“Okay.” Sa halip na sundin ito ay basta na lang niya

binitiwan ang payong at tinulungan ito sa pag-aayos ng mga

kulungan.

“Anong ginagawa mo? Magkakasakit ka niyan. Pumasok ka

na roon.” Kinuha nito ang payong at pinayungan siya.

“Matanda na ‘ko noh, kaya ko na ‘to. Ako na bahala rito.”

Nagpatuloy lang siya sa sa pagkakanlong ng mga bagong supplies

para sa ibang mga hayop roon. Hindi na niya pinansin pa ang mga

sermon ng lalaki. Tuloy-tuloy lang siya sa ginagawa.

“Kakaiba ka talaga.” Narinig pa niya sabi nito.

“Hmm?”

“Wala. Bilisan mo dyan ng matapos na ‘to. Baka

magkasakit ka pa.” Hindi niya mapigilang kiligin sa huling sinabi

nito. Ibigsabihin ba ay nag-aalala ito para sa kanya? O

Naghahallucinate lang siya?

“Opo.” Nakangiting tinapos na niya ang mga gawain at

parehas silang nagmamadaling pumasok sa loob ng opisina nito.

Inabutan siya nito ng towel.

“Maligo ka na, bago ka pa sipunin. May damit ako diyan,

yun na muna ang gamitin mo para hindi ka lamigin.” Tahimik

naman niyang sinunod ito. Mabilis lang siyang naligo.

Daig pa niya ang sasabak sa gyera sa laki ng damit nitong

ipinahiram sa kanya. Halos masubsob na siya sa haba ng pajama

nito. Lampas naman sa kamay niya ang damit nito. Muntik pa siyang

mabangasan ng maglakad siya papalapit rito. Buti na lang at mabilis

itong kumilos at nasalo siya agad nito.

“Mag-ingat ka kasi.” Sabi pa nito.

“E sa haba ba naman nitong damit at pajama mo, kahit

ilang beses pa akong mag-ingat, mababangasan at mababangasan

talaga ako dito.” Pati ang mahaba niyang buhok ay hindi na niya

maayos dahil hindi makalabas ang kamay niya. She heard him

chuckle.

“Bakit?” Tanong niya rito.

“Wala.” Inabot nito ang laylayan ng pajamang suot niya at

itinupi iyon. Isinunod naman nito ang kamay ng polo niya. “Much

better. You look like a scarecrow.” Hindi naman siya naasar sa

sinabi nito.

“At dahil yun sayo.”

“Ako? Anong ginawa ko?”

“Kasi… Kasi… Wala!”

“Ha?”

“Wala!” Bumaling na lang siya sa ibang direksyon. Nahagip

ng mga mata niya ang isang frame kung saan may isang babae na

tinatangay ng hangin ang mahabang buhok. “Sino siya?” Sinundan

naman nito ng tingin ang direksyong tinitingnan niya.

“My ex-fiancee.” Bigla siya nacurious kaya nagtanong pa

siya rito.

“Bakit?”

“Anong bakit?”

“Bakit kayo naghiwalay?” Hinintay niyang sumagot ito pero

wala siyang narinig mula rito. Hindi na lang niya uli inungkat ang

tungkol doon. Tumayo siya para mag-unat. “Ang ganda pala talaga

dito. Bakit ngayon ko lang na—“

“She left me,” Nabigla siya sa sinabi nito kaya hindi niya

alam kung anong maaaring isagot rito. Pero hindi na naman

kailangan dahil sinundan nito ang sinabi. “to be with her other

guy.“ Namayani ang katahimikan sa kanilang dalawa. Walang

nagsasalita. Parehong nagpapakiramdaman. Nang hindi na siya

makatiis, siya na ang bumasag ng katahimikan.

“Siya ba si Sabrina?”

“Yeah. How did you know her?”

“I just heard when red mentioned her name at the

helipad.” Tumango-tango na lang ito.

“Nagugutom ka na ba?” Makaraan ang ilang Segundo ay

tanong nito.

“Ha? A, e, hindi naman. Ikaw siguro.”

“Gutom na nga ako e.” Tumayo ito ay may kinuha sa

drawer. Nakita niyang may dala na itong dried vegetables na

nakalagay sa isang plastic container.

“Safe ba yan?”

“Bukod sa pagiging veterinarian, doctor din ako kaya alam kung

safe ‘to.” Ngumiti pa ito sa kanya na siya naman ikinasikip ng dibdib

niya. Ano bang nangyayari sa kanya at ganito ang epekto ng mga

ngiti nito sa sistema niya? Nag-iwas na lang siya ng tingin para hindi

nito mahalata na naiilang na siya sa paraan ng pagngiti nito sa

kanya. May isang bagay pa siyang ikinababahala dito. Maging sa

mga mumunting pagkakalapit lang nila, waring may palaging

humahabol sa kanya sa bilis ng tibok ng puso niya. Hindi kaya…

a,wala.

CHAPTER 3

“Zenielle! Kamusta naman ang alaga natin dyan?” Bungad

sa kanya ni TJ na isa sa mga members din ng club na iyon.

Kasalukuyang nagbabasa ng dyaryo sa isang tabi si Zenielle ng

dumating ito. Sa loob ng isang linggo niyang pamamalagi roon sa

isla, marami na rin siyang nalaman tungkol sa club na iyon. Si

Terrence ang nagmamay-ari ng buong isla kung saan itinayo nito

ang club na tanging mga lalaki lamang ang maaaring maging

member. Sa una, pakiramdam niya ay napaka-egoistic naman ng

batas na iyon pero hindi rin naglaon ay naintindihan niya na gusto

rin ng mga ito na magkaroon ng isang lugar kung saan pwede nilang

gawin ang lahat ng gusto nila na walang nakikialam. Bukod pa doon,

talagang mahigpit ang mga patakaran roon sa club siguro ay dahil na

rin sa kaligtasan ng mga tao roon na hindi rin naman kung sino-sino

lamang.

“Ayos naman, namiss ka na nila. Kaya ikaw muna

magbantay dito.” Aniya rito. Natawa naman ito sa kanya. Halos

naging kaibigan na rin niya ang mga tao roon. Sa unang tingin,

inakala niyang mga matataas ang tingin ng mga ito sa sa mga sarili

nila na animo’y hindi marunong lumingon sa mga mas mababa sa

kanila pero napalitan agad yun ng ibang pananaw. Approachable

naman ang mga ito at parang mga ordinaryong tao lang rin kung

tutuusin.

“Ang lakas mo talagang sumegue kahit kailan.” Ibinaba

niya ang binabasa at hinarap ito.

“Hindi naman, slight lang.” Napansin niyang parang may

hinahanap ito. “Si Xenon ba ang hanap mo?”

“Oo sana e, si felix kasi ayaw na namang kumain.”

Napapakamot sa ulo nitong sabi sa kanya. Ang alaga nitong aso ang

tinutukoy nito. Halos lahat ng members roon ay may kanya-kanyang

alagang hayop na minsan nga ay inilalagay sa animal sanctuary kung

saan sila nga ang nagbabantay.

“E baka naman hindi steak ang pinapakain mo.” Biro niya

rito.

“Ewan ko nga ba sa alaga kong iyon. Masyadong choosy,

ayaw kumain ng ham and bacon.”

“Yeah. Baka naman gusto ng spaghetti, parang birthday

ba?”

“Pakainin ko na lang kaya ng ice cream? Sa tingin mo?”

“Teka, may nilaga akong putik dito. Eto ipakain mo sa

kanya at sa’kin mo ibigay yung ice cream ng ganahan naman ako

sa pag-aalaga sa mga hayop rito.” Sabay pa silang napatawa sa mga

kalokohan nilang iyon.

“Oy, anong meron?” Sabay pa silang napalingon sa mga

bagong dating na sina Clam at Vince.

“Wala naman. Nagpaplano lang kami kung paano

pababagsakin ang negosyo mo Vince.” Sagot ni TJ rito.

“Totoo ba iyon Zen?” Ganting tanong sa kanya ni Vince.

“Yeah. May outline na nga kami rito kung saan bahagi

namin pasasabugin ang restaurant mo.”

“Ouch. Nakakasama ka naman ng loob. Akala ko ba friends

tayo?” Nagteary-eyed pa ito sa kanya. Gusto niyang matawa sa

itsura nito. Animo bata itong inaway ng kalaro.

“Zen, yung kabayo ko, kamusta na?” tanong naman ni Clam

sa kanya.

“Inihaw ko na. Wala akong makain rito e.”

“Ang lupit mo talaga sa’min. Tsk tsk.” Gumaya na rin ito

kay Vince.

“Umayos nga kayo dyan. Mukha na kayong mga abnoy.”

Napahagalpak na lang siya ng tawa sa mga ikinikilos ng mga ito.

Hindi mo naman talaga aakalain na ang mga kagalang-galang na

lalaki na katulad ng mga ito ay marunong rin palang magtampo.

Tumayo na siya at niyakag ang mga ito sa mga bahay ng mga alaga

ng mga ito.

“Tigil-tigilan niyo nga ako dyan sa arte niyo. Sumunod kayo

sa’kin.” Sumunod naman ang tatlo sa kanya. Nakalimutan na ata ni

TJ ang pakay nito kaya siguro sumama na rin ito.

“Nakakakain ba naman si shifu ko?”

“Si gurdy, kamusta?”

“Ihabilin ko rin kaya muna si felix dito?” Sunod-sunod na

tanong sa kanya ng mga ito.

“Hindi naman ako sobrang lupit ano, nakakakain pa naman

sila kahit papaano.”

“Hay, makakatulog na ‘ko ng maayos mamayang gabi.”

Sabay-sabay pang sabi ng mga ito.

“E bakit kasi hindi pa si Chloe ang pag-alagain mo kay

shifu?” Biro niya rito. Si shifu ang arabian-bred horse nito. Agad na

umasim ang mukha nito sa narinig.

“Wag mo nga mabanggit-banggit ang pangalang ng

babaeng yun at nangingilo ako.” Sabi ni Vince.

“Bakit kasi hindi pa kayo lumagay sa tahimik?” tudyo pa ni

TJ rito.

“Tahimik ba kamo? E yun ngang magkalayo yung dalawa

ang gulo-gulo na, pagsasamahin mo pa. Naku, gunaw ang mundo,

pare.” Sabi naman ni Clam.

“Malay mo naman. Diba, Vince? Bakit ba ang init ng dugo

niyo sa isa’t-isa?” Aniya rito.

“Tantanan niyo nga ako at ng pare-parehas lumigaya ang

mga buhay natin.” Sabi na lang nito. Natawa na lang sila sa pasaring

nito. Laking pasasalamat niya at napadpad siya sa lugar na yun.

Kung hindi, baka hindi siya ganoon kasaya ngayon. Natigil lang ang

tawanan nila ng dumating si Xenon.

“What’s happening here?” Seryosong tanong nito.

Nagpalipat-lipat ang tingin nito sa kanila na napadako sa braso ni

Clam na nakaakbay sa kanya na ngayon lang din niya napansin. Agad

naman iyong tinanggal ni Clam.

“Binibisita lang nila ang mga alaga nila.” Sabi niya rito.

Hindi man lang nabawasan ang pagkakakunot ng noo nito. “At

hinahanap ka nga pala ni TJ,” Nilingon niya ang lalaking na sa kanan

niya. “Diba?” siniko pa niya ito.

“A, oo. Pero siguro sa ibang araw na lang. Sige, mauna na

‘ko sa inyo.” Tumalilis na ito roon.

“Mauna na rin kami. Sige, pare. Zen.” Sumunod na ang

dalawang umalis. Nagtataka man ay hindi na lang siya nagtanong.

Bakit parang takot na takot ang mga ito kay Xenon?

“Zen?” Napapitlag pa siya ng ulitin nito ang pagtawag na

ginawa ng mga lalaki na waring nagtatanong.

“Nielle.” Pilit ang ngiting dugtong niya sa sinabi nito.

“Mas inuna mo pa ang makipagdaldalan sa mga yun kaysa

magbantay.” Napapailing na bintang nito sa kanya. Badtrip na

naman siguro ito at hindi niya alam kung bakit.

“Nagbantay ako ha. Buti nga dumating yung tatlo, medyo

nabawasan naman yung pagkabagot ko.” Nagpeace sign pa siya

rito. Na hindi naman nito pinansin. Pakiramdam niya ay galit ito sa

kanya kaya lumapit siya rito.

“E… san ka nga pala galing?” Tanong niya na lang rito, pag-

iiba niya ng topic.

“Wala ka na doon.”

“Ang taray naman nito.” Mahina niyang sabi na narinig rin

naman nito.

“Anong sabi mo?”

“Wala. Kako ang gwapo mo na sana, nakakunot lang yang

noo mo.” Tinaasan lang siya nito ng kilay at tumalikod na. Naguilty

tuloy siya na hindi naman niya alam ang dahilan. Nakita pa niyang

naglakad na ito palayo kaya ang tendency niya ay habulin na ito.

Nahawakan niya ito sa braso. Bigla pa siyang nagulat ng

maramdaman na sobrang init nito. Agad niyang sinalat ang noo nito.

Nag-aapoy ito sa lagnat.

“Maysakit ka, bakit pumasok ka pa?” Natataranta niyang

sabi rito. Hinila niya ito palabas ng sanctuary at kinuha ang susi ng

kotse nito sa bulsa.

“San tayo pupunta? Marami pa akong gagawin.”

Pagpupumilit pa nito sa kanya. Pero hindi na niya hinayaan itong

makaalis.

“Iuuwi na kita. Ang taas ng lagnat mo? Kailan ka pa

nilagnat? Sa—Hay!” frustrated niyang sabi rito. Hindi na niya

maitago ang sobrang pag-aalala rito. Pinasakay niya ito sa kotse.

“Sumunod ka na lang sa’kin ha.” Hindi na naman ito tumanggi na

laking pasasalamat na rin niya. Mabilis niyang pinaharurot ang

sasakyan para mas mabilis silang makarating sa bahay nito.

Pagkarating nila roon ay pinahiga niya agad ito sa kama nito.

“You know, hindi ko na kailangan ng ganitong—“

“Dyan ka lang. Hintayin mo ‘ko kukuha lang ako ng

malamig na tubig at gamot. Kumain ka na ba?” Isang beses pa

niyang sinalat ang noo nito.

“You don’t have—“

“Wait for me. Mabilis lang ako.” Dumiretso na siya sa

kusina at nagluto ng porridge. Kumuha na rin siya ng gamot na

nakita niya agad sa medicine kit nito. Kumuha na rin siya ng

malamig na tubig. Tinungo na niya ang kwarto nito. Nagulat pa siya

ng makita itong may binabasang papeles.

“Ang kulit rin ng lahi mo ano?” Kinuha niya ang papeles na

binabasa nito at itinago sa drawer nito.

“Anong ginagawa mo?”

“Nagsasangag. Kumain ka na.” Hindi ito kumilos kaya

napilitan na siya subuan ito. “Nganga.”

“Ha—“ Sinubuan niya ito ng isang kutsarang lugaw.

“Sarap noh? Isa pa.” Susubuan niya sana ito uli ng pigilan

siya nito.

“Gusto mo ba ‘kong mabulunan? Akina nga yan.” Kinuha

na nito ang kutsara at ito na mismo ang nagpakain sa sarili nito.

Pinanood na lang niya ito habang kumakain.

“Sa susunod, wag ka na uling magpapabasa sa ulan.

Napakasakitin mo pala.”

“Ngayon lang ako nagkasakit at saka wala na rin naman ito

bukas. Iinom lang ako ng gamot.” Naubos na nito ang pagkain.

Agad naman niyang iniabot rito ang gamot at ang isang basong

tubig.

“Matulog ka na.” aniya.

“Hindi pa ‘ko in—“ Pinilit na niya itong mahiga dahil alam

niyang tatanggi na naman ito.

“You better go to sleep. Puro ka trabaho. Take a rest

now.” Nakangiti niyang sabi rito. Kinuha na niya ang pinagkainan

nito at hinugasan na iyon. Matapos niyang gawin iyon. Binalikan

niya ito sa kwarto nito. Hindi na siya nagtaka kung mabilis itong

nakatulog.

“Hindi pa daw inaantok. Yabang!” Umupo siya sa gilid ng

kama nito at nilagyan ng bimpo ito sa noo. “Masyado ka kasing

workaholic. Yan tuloy.” Wala sa sariling umangat ang kanyang

kamay para haplusin ang buhok nito. “Bakit mas gwapo ka ata

ngayon? Kailan ka ba papangit sa mga mata ko ha?” tanong niya

rito kahit alam niyang hindi siya naririnig nito. Napakahimbing ng

tulog nito dahil na rin siguro sa sobrang pagod. Ngayon lang ata ito

nakapagpahinga. She freely traced the side of his nose. Hinaplos rin

niya ang pisngi nito na medyo namumula pa dahil siguro sa lagnat

nito. Napadako ang tingin niya sa mga labi nito. Bigla na lang naging

abnormal ang tibok ng puso niya. Napahawak tuloy siya sa dibdib

niya.

“Bakit ba sa tuwing tititig ako sayo, ang bilis bilis ng tibok

ng puso ko? Ano na bang nangyayari sa’kin? Kinukulam mo ata

ako e.” Isang beses pa niyang hinipo ang tungki ng ilong nito.

Binantayan lang niyang ito hanggang sa nakatulog na siya.

****

Magaan ang pakiramdam niya ng umagang iyon.

Naramdaman niyang may kung anong parang nakayakap sa kanya.

Hindi na niya inintindi kung ano iyon kaya yumakap na rin siya. Mas

mahigpit. Ang sarap naman dito, hay… Napangiti naman siya.

Huminga siya ng malalim at isiniksik pang lalo ang mukha niya sa

mainit na unan na yon. Napakunot ang noo niya ng maramdamang

may humihinga. Unti-unti niyang iminulat ang mga mata at

nakangiting mga mata ni Xenon ang bumungad sa kanya. May ilang

minuto bago siya nakahuma, nang mapagtanto kung anong

posisyon nila—nakayakap ito sa kanya at ganoon naman din siya

rito—agad siyang bumalikwas ng bangon.

“Pasensya na! Pasensya na! Naku! Anong—teka lang. Ay,

sige. Pasensya na talaga.” Natataranta siyang lumayo rito at

bumaba sa kama. Napapakamot sa ulo na lumabas siya sa kwarto

nito. Napasandal naman siya sa pader ng makalabas roon. “Ano ba

yun? Nakakahiya. Pakshet!” Nagtatakar na lang siya dahil sa inis at

hiyang nararamdaman. Para siyang hilong talilong na hindi mapakali

kung paano magpapaliwanag rito. Basta pagtinanong siya nito kung

bakit sila magkatabi sasabihin na lang niya na… na… na…

nagsleepwalk siya?.

“Zenielle.”

“Ay tekla! Bakit ka ba nanggugulat?”

“Kanina pa ‘ko rito. Ano bang ginagawa mo diyan?”

Nilingon niya ang lalaki at nakalimutan na niya ang sasabihin ng

makita niya ang kabuuan nito. Ito na ata ang pinakagwapo at

pinaka-hot na lalaking nakita niya. Umarangkada na naman sa

pagtibok ang puso niya.

“Nag…nag…” Sumigaw siya ng malakas para maibsan ang

kabang nararamdaman niya sa tuwing makakaharap niya ito. Hindi

naman siya ganoon dati rito pero ngayon, para siyang hindi

mapaihing pusa.

“Zenielle—“

“Nag-nagpupush-ups. Sige.” Akma na siyang aalis ng pigilan

siya nito. Napalingon siya rito. Matiim itong nakatitig sa kanya.

“Can I ask you a question?” Shet, ano namang itatanong

nito sa akin?

“A…ano yun?” Kinakabahan niyang tanong.

“May gusto ka ba sa’kin?” Nabigla siya sa tanong nito.

Maging sa sarili niya ay hindi niya alam ang sagot. May gusto na nga

ba ako sa kumag na ‘to?

“Ha? Ano ba namang tanong yan? Sige, mauna na ‘ko

sayo.” Konti na lang ay parang malalagutan na siya ng hininga. Bakit

ba nito naisip itanong yun? Yan tuloy, hindi mawaglit sa isip niya

iyon. Hindi niya napansin ang pader sa harap niya kaya dire-diretso

siyang nabunggo roon. Mahilo-hilo pa siyang tumayo sa tulong na

rin nito.

“I’m good. Okay lang ako. Sige.” Pasuray-suray pa siyang

naglakad patungo sa banyo. Palpak ka talaga!

****

Minamasahe pa rin ni Zenielle ang nasaktang noo kanina.

Hanggang ngayon ay hindi pa rin niya makalimutan ang tanong na

umuukilkil sa isip niya.

May gusto ka ba sakin?

May gusto na ba siya rito? Maging siya ay hindi alam ang

sagot sa tanong na iyon. Siguro malalaman rin niya iyon pagdating

ng araw. E kailan pa?

“Masakit pa rin ba?” Napapitlag siya ng marinig ang boses

ng lalaking nagpapagulo sa takbo ng isip niya.

“Ha?”

“Kung masakit pa?”

“Ha? A…”

“Puro ka ha. Patingin nga.” Ininspeksyon nito ang noo niya

na marahil ay bukol na ngayon. “Malakas siguro ang tama niyan.

Kung ano-ano kasing iniisip mo. Mag-ingat ka nga sa susunod.”

Napatango na lang siya sa sinabi nito. Napakalapit na naman nila sa

isa’t-isa at pagganon ang sistema, hindi na lalo siya makapag-isip ng

maayos. Nagulat pa siya ng hawakan nito ang baba niya at isara ang

bibig niya. “Baka pasukan yan ng langaw.” Agad siyang lumayo rito.

“Okay na ‘ko. Bumalik ka na sa opisina mo.” Sa ibang

direksyon na siya tumingin dahil baka mapansin pa nito ang

pagkailang niya. Tumuwid na ito ng tayo at tatalikod na sana ng may

sabihin uli sa kanya.

“Let’s have dinner tonight, if you want.”

“Ha—“

“Itigil mo na nga yang ka-ha-ha mo. Nagmumukha kang

tanga e.” Natatawa nitong sabi sa kanya. “We’ll have dinner later.”

Kinindatan pa siya nito at hindi na niya napansin ang pag-alis nito.

Ang alam lang niya he winked at her and her heart just can’t help

but beat faster.

****

“Uy, may date! Pasali!”

“Ako din.”

“Pare, anong feeling?” Ilan lamang yan sa mga sinasabi ng

mga taong napapadaan sa gilid ng mesa nila. Hindi na niya alam

kung paano itatago ang pagkailang sa mga tao roon. Lumapit sa

kanila ang may-ari ng racers’ verandah na si Vince.

“Mukhang may hindi kami nalalaman dito a.” Nakangiti

itong lumingon sa kanya na binigyan niya na rin ng ngiti kahit pilit.

“Anong masarap dito?” Narinig niyang tanong ni Xenon.

“Madami. Ano bang gusto mo?” Hindi na niya narinig pa

ang pinag-uusapan ng mga ito dahil lumilipad na sa kung saan ang

isip niya. Bakit ganito iyon umasta ngayon sa kanya? Anong nangyari

sa supladong Xenon na una niyang nakilala? Marami pang tanong sa

isip niya na gusto niyang masagot kaya lang ay wala naman siyang

mahagilap na salita para matahimik na siya. Nagbalik lang siya sa

realidad ng marinig niya ang boses ni Xenon.

“Zenielle?”

“Ha? Bakit?” Wala sa sariling tanong niya rito.

“I’m asking you, anong gusto mo?” Napalingon siya sa

natatawang si Vince. Napadako na rin ang tingin niya sa mga

nakamasid sa kanilang customer ng verandah. Napakamot na lang

siya sa ulo.

“Bahala ka na.” nasabi na lang niya. Narinig pa niya ang

tikhiman ng mga tao roon. Binigyan na lang niya ng masamang

tingin si Lander—Rander o Xander—nang ngitian siya nito.

Tahimik lang sila habang kumakain. Pinapakiramdaman niya

ang lalaki na wala pa rin namang imik. Nang lingunin niya ito, nahuli

niya itong nakatingin sa kanya.

“Bakit?”

“Nagagandahan ata sayo Zen.” Nabitawan niya ang hawak

na kubyertos ng marinig niya iyon. Nang lingunin niya kung sino ang

nagsalita, nakita niyang si Lexus iyon. Hindi na lang niya ito pinansin.

“Sadya na kong maganda, mga baliw.” Bulong niya.

“Yeah.” Narinig niyang pagsang-ayon ni Xenon. Muntik na

naiyang maibuga ang tubig na iniinom.

“Awts! Ang langgam na dito Vince. Hindi ka ba naiinggit?”

“Oo nga naman. Wuu! Ang lakas ata ng tama ni Doc

ngayon.” Nagtawanan pa ang mga ito. Habang siya naman ay hindi

malaman kung paano pupunasan ang nabasang damit.

“Bakit mo ba nilulunod ang sarili mo? Hindi ka naman

mauubusan ng tubig e.” Tinulungan siya nitong magtuyo ng damit

niya. Tuluyan na siyang tumayo. Napatingin lahat ng tao sa kanya.

“Uuwi na ko. Sige, salamat.” Aniya. Dire-diretso siyang

lumabas ng restaurant na iyon. Hindi niya tuloy maintindihan ang

sarili dahil sa mga pinaggagagawa niya. Nakakahiya talaga!

Tinadyakan niya pa ang pobreng halaman na nananahimik sa isang

tabi na naraanan niya.

“Maawa ka sa halaman.” Napalingon siya sa likuran niya.

Para na namang binundol ng isang trak ang dibdib niya sa sobrang

kaba. Mariin niyang tinapik-tapik ang dibdib niya para matigil na ang

kahibangan niyang nadarama. Akmang lalapit sa kanya si Xenon ng

umatras siya.

“Wag ka nga munang lumapit sa’kin. Nagkakandamalas-

malas ako sayo e.” Sabi niya rito. Muntik na siyang mainis ng

ngumiti lang ito at lumapit pa rin sa kanya. “Wag ka muna—teka!

Aba at—k”

“Ang ingay mo.” Marahang kinurot nito ang pisngi niya.

“Tara na nga.” Hinawakan nito ang kamay niya at napasabay na rin

siya sa paglalakad nito. Unti-unti na rin siyang kumakalma habang

tumatagal ang pagkakahawak ng kamay nila. Palingon-lingon pa siya

rito sa pagbabakasakaling may mahahalata siyang kung anuman

rito. Sa pagtagal ng pagkakalapit nilang iyon, isang bagay lang ang

napatunayan niya. Gusto na niya ito. Ang problema, hindi niya alam

kung gusto rin siya nito.

“Anong sinabi mo sa parents ko at basta na lang sila

pumayag ng ganon ganon na lang?” Pagbubukas niya ng paksa rito.

Nilingon lang siya nito at maya-maya’y bumaling na uli sa

direksyong binabagtas nila.

“I told them that you have an important business to

attend to for one month. Noong una, nahirapan talaga ako

kumbinsihin sila pero nakagawa naman ako ng paraan.” Tumango-

tango na lang siya. Maya-maya ay bigla siyang napatigil ng maisip

kung anong posibleng pakilala nito sa mga parents niya. Nagtaka pa

ito ng mapansing tumigil siya. “Bakit?”

“Anong pakilala mo sa parents ko?”

“Friend?” Nakahinga naman siya ng maluwag.

Gayunpaman, nanghinayang rin siya dahil hindi niya masyado

nagustuhan ang maging ‘friend’ lang nito. Aysus! Lumalandi ka na

ngayon ha. Hindi na sila nag-usap pa uli hanggang sa makarating sila

sa bahay nito. They silently go to their rooms.

Matapos niyang magpalit ng damit na binili nito sa mga

boutique roon, agad siyang dumamba sa kama. Mangyari pang

nauntog siya sa headboard pero hindi na lang niya pinansin.

Nagpumilit na siyang matulog. Nang hindi makuntento sa

pagkakahiga, tumagilid naman siya paharap sa kaliwa niya

pagkatapos ay sa kanan. Dumapa naman siya sa pagbabakasakaling

maiidlip na. Nang hindi mangyari ang gusto niya, padabog siyang

bumangon paupo. Marahas niyang ginulo ang buhok.

“Bakit hindi ako makatulog?” Naiinis niyang tanong sa

sarili. Napadako ang tingin niya sa may wall clock. It’s past midnight

and yet she’s still awake. Bumangon na siya at nagpasyang

magpunta sa kusina para uminom ng tubig. Hindi na niya binuhay

ang ilaw dahil may naaaninang pa naman siyang liwanag. Nagulat pa

siya ng makitang may tao sa tabi ng ref. Ihahampas na sana niya ang

unang bagay na nahawakan kundi lang niya ito namukhaan.

“Xenon?” Ibinaba niya ang hawak. “Bakit ba hindi mo

binubuhay ang ilaw, akala ko tuloy kung sino na.”

“Sorry. Hindi ko binuhay ang ilaw kasi baka magising ka

pa.” She tried to connect what he said but even her mind cannot

explain the connections.

“Oo, ang lapit lang ng kusina sa kwarto ko kaya magigising

ako pagbinuhay mo ang ilaw.” Nakangiti niyang sabi rito. It’s

obvious that he’s controlling his self from laughing. “Itawa mo na

yan at baka mautot ka pa.Kasalanan ko pa.” Binuksan na niya ang

ref at kumuha ng isang pitsel ng malamig na tubig. Isinalin niya iyon

sa isang baso at nilantakan ng inom.

“Hindi ka rin makatulog?”

“Yeah. May sa maligno ata tong bahay mo, ayaw

magpatulog.”

“Bakit kaya?”

“Hindi ko nga rin alam. Ikaw ba?”

“May iniisip kasi ako.” She feels like blushing for no

particular reason. She’s thankful enough that the lights are off.

Akala mo naman ikaw yun.

“A… bukas mo na uli isipin ng makatulog ka na. Sige, balik

na ‘ko sa kwarto. Good night.” She’s on her way back to her room

when he grabbed her waist and without any permission, he kissed

her. She was way too shocked on what he did. She kept her eyes

open that’s why she’d seen his eyes closed as if he was enjoying the

feeling of his lips against hers. Slowly, she closed her eyes and did

the same too. Hindi na niya namalayan ang unti-unting pagpulupot

ng kamay niya sa batok nito. They’re both huffing for air when they

ended the kiss. They just stared at each other. Her arms still

wounded at his neck and his hands still holding to her waist. Hindi

niya alam kung anong sasabihin. Napakaplastik naman niya kung

sasabihin niyang hindi niya nagustuhan ang ginawa nito. Binigyan

niya ito ng nagtatanong na tingin na waring nabasa agad nito.

“I like you that’s the reason why I did that.”

CHAPTER 4

“Hoy! Sinong iniisip mo?” Tanong sa kanya ni Chloe.

Dumaan muna siya sa shop nito bago siya pumunta sa animal

sanctuary.

“Wala. Nasan na ba yung inorder kong kape?”

“Anong kape? E hindi ka pa nga naorder e. Zenielle naman,

sang galaxy ka na ba nakarating?”

“Wala pa ba? Bigyan mo ko ng Frappe. Bilis, umiikot ang

kuntador ko.”

“Asan?”

“Yan o, nasa taas ng ulo ko.”

“Hay, ewan ko sayo. Hintayin mo na lang dyan.”

“Talaga, ang babagal kasi ng tauhan mo.” Biro niya rito.

“Sorry ha, mababagal talaga ang mga iyan.” Binuntutan pa

nito niyon ng tawa.

“Magsara na nga kayo.”

“Teka lang, ihahatid ko muna ang kape mo.” Dumiretso na

ito sa counter at sinabi na ang order niya. Lumipad na naman ang

isip niya sa kalawakan. Hindi pa rin niya makalimutan ang nangyari

kagabi.

I like you that’s the reason why I did that.

Hindi niya alam kung kikiligin ba siya o kung ano. Simula ng

aminin niya sa sarili niya na gusto niya ito, hindi na tuloy manahimik

ang puso niya sa mabilis na pagtibok. Kung noon may mga tanong

siyang hindi masagot, mukhang mas nadagdagan pa ata ito ngayon.

Hinalikan niya ‘ko, pumayag ako, gusto niya ‘ko at gusto ko siya. So

ano na kami ngayon? Namataan niya ang papalapit na si Chloe.

“Pwede bang magtanong?” Umupo na ito sa kaharap na

upuan.

“Ano? Bilis, mahal ang talent fee ko.” Sinimangutan niya na

lang ito.

“Wala! Bumalik ka na nga lang sa lungga mo at

maghibernate ka na lang dun.”

“Alam mo bang pagginawa ko yang sinasabi mo,

malulungkot ang mga boys. Kita mo ha, itong ganda kong ‘to, sexy,

matalino—“

“Mabait, mayaman, oo lahat na. Ikaw na lang mabuhay.”

“Eto naman, okay lang ang maiinggit paminsan-minsan.

Ramdam kita.” Natawa naman siya sa sinabi nito. “E ano nga bang

itatanong mo?”

“Wala, nakalimutan ko na.”

“Sus! Ano yown ha?”

“Wala.”

“Bilis na. Pasalamat ka at naghihintay ako.”

“Oo, salamat ng malaki sa paghihintay mo.” Kagyat siyang

humigop ng kape. Muntik pa siyang masamid ng makita niya ang

animo’y may hinahabol na si Xenon.Pakiramdam niya ay namula ang

pisngi niya ng maalala ang nakaraang gabi. Marahil ay hindi siya

napansin nito.

“Naku. Mukhang alam ko na yan a. Patay tayo diyan.

Napana ka ano?” Naguguluhang nilingon na niya ito.

“Sinasabi mo?” Sa halip na sumagot ay tumayo na ito at

nag-unat.

“Hindi ko alam ang gamot diyan. Mauna na ‘ko sayo at

baka mahawahan mo pa ‘ko. Toodles.” Nakangiting umalis na ito at

bumalik na sa counter. Hindi niya naintindihan ang sinabi nito. Bakit

ba ang hihirap ispelingin ng mga tao roon. Inubos niya ang kape niya

at bumalik na sa sanctuary. Sinimulan na niyang pakainin ang ilan sa

mga hayop roon. Medyo nagulat pa siya ng makarinig ng mga yabag.

Lumabas siya ng kulungan ng tigre.

“Hey! What’s kickin?” aniya sa bagong dating na babae na

halatang halata pa ang paghanga sa mga hayop roon.

“Napadaan lang—“ Naisip niyang biruin ito dahil masyado

itong seryoso gaya noong unang beses na nakausap niya ito sa

restaurant ni vince.

“Hindi ito highway.” Seryosong sabi niya. Mukhang wala

itong balak na makipaglokohan kaya sinundan niya agad iyon. “Biro

lang, anong maipaglilingkod ko sayo kabayan?”

“I just need someone to talk to… if pwede lang naman…

remember your offer the last time?” Matiim niyang tiningnan ito sa

pagbabakasakaling magbabago ang anyo nito. Pero hindi naman

nangyari. Inalala niya ang sinasabi nitong offer.

“Hmm… Natatandaan ko na! Bakit?” Mukhang nag-

alinlangan pa ito base na rin sa ekspresyon ng mukha nito ngayon.

Matagal ito bago nagsalita na akala niya nga ay napipi na. Namataan

naman niya ang paparating na si Xenon. Umarangkada na naman sa

pagtibok ang puso niya na mas mabilis pa ata ngayon sa

tumatakbong kabayo. Sinubukan niyang maging kaswal lang rito.

“Si—“ Hindi na naituloy ni Jazz ang sasabihin dahil nagsalita

na siya.

“O, Pareng Xenon, andito ka pala. May ipapakilala ako

sayo na nagvolunteer na mag-alaga ng ibang hayop dito.” Halata

ang pagkalito sa itsura ng babae na maging siya rin ay hindi niya

alam kung bakit niya sinabi yun gayong hindi naman talaga ito

nagvovolunteer ng kahit ano. Napansin niyang pinakatitigan ito ni

Xenon na medyo ikinainis niya.

“Tek---“ Pagtanggi pa sana ni Jazz pero parehas silang

nagulat ng magsalita si Xenon.

“You’re on.” Hindi niya naman naiintindihan ang nangyari

na hindi niya rin naman pwedeng itanong kay jazzy dahil alam

niyang wala rin itong alam. Hinila na lang niya ito papunta sa clinic

sa loob ng sanctuary. “Halika na Jazzy!” Nang makarating sila roon

ay agad siyang tinanong nito.

“Kailan pa ako nagvolunteer na mag-alaga ng hayop?”

Maging siya ay walang mahagilap na sagot.

“Kanina? Hindi ko din alam e. Hehe.” Napailing na lang ito

habang siya naman ay napakamot na lang sa buhok niyang magulo

na.

“Aalis na ko, hay, ang gulo gulo ng buhay mo!” Ginaya na

rin nito ang ginawa niya. Mas malala nga lang ang nangyari sa buhok

nito. Nasabi na ba niyang mukhang may sayad din ang isang ito?

Naglakad na ito palayo. Napansin niyang napatigil ito ng

makasalubong si Lawrence na isa rin sa mga members roon.

Kinausap siya nito noong isang araw. Sinabi nito ang pakay nito at

gusto niyang matawa dahil sa kakornihan. Nalaman niyang may

gusto ito kay Jazzy pero hindi naman masabi at nag-iisang hinuha

niya ay dahil sa torpe ito. Oo, capital T-O-R-P-E ito.

“Lawrence! Buti naman dumating ka na, kanina ka pa

hinihintay ng katulad mong volunteer.” Lumapit siya sa dalawa na

ngayon ay magakaharap na. Palihim niyang kinidatan si Jazzy na

ikinakunot naman ng noo nito. “Can you two, please, get the other

supplies near the caceres trail?” Pakiusap niya sa mga ito. Aapela

pa sana ang babae ng hilahin na ito ni Lawrence. “Thank you,

enjoy!” Pahabol niya pa. Nawala na sa paningin niya ang dalawa.

Pakiramdam niya ngayon ay may napakaganda siyang bagay na

nagawa.

“What’s with the match-making?”

“Ha?” Nilingon niya ang nagsalita na walang iba kundi si

Xenon na marahil ay kanina pang nagmamasid sa kanya. “They’re

good.” Aniya na nakatingin pa rin sa direksyong tinungo ng dalawa.

Napapangiti pa siya sa isiping maaaring matapos na ang dilemma ng

dalawang iyon.

“Naiinggit ka ba?”

“Ano?”

“Kung naiinggit ka kako. Sabihin mo lang baka matulungan

kita.” Ngali-ngaling batukan niya ito sa sinabi nito. Ano namang

klaseng tulong ang ibibigay nito?

“Hindi ako naiinggit. Baka ikaw.” Tinungo niya ang

kulungan ang ipinagpatuloy ang ginagawa kanina.

“Paano kung oo?”

“E di okay, gusto mo ihanap kita?” Tuloy-tuloy lang siya sa

pagsasalita ng hindi ito tinitingnan.

“Pwede ka ba?” Nagsala siya ng sandal kaya naman muntik

na siyang masubsob sa may railings kundi lang siya nakakapit agad

sa rehas.

“Wag mo nga akong mabiro-biro ng ganyan. Hindi

nakakatawa.”

“Who says I’m joking?” Natitilihang tiningnan niya ito.

Hinintay niyang bawiin nito ang sinabi nito pero hindi iyon nangyari.

Tumayo na siya at pinagpagan ang damit.

“E anong tawag diyan sa ginagawa mo?” Namaywang siya

sa harap nito as if she was taller than him.

“Nagtatanong.”

“Good answer, so good.” Eksaherado pa siyang pumalakpak

at nilampasan ito.

“Zen.” Kinilabutan siya sa paraan ng pagtawag nito sa kanya

kaya mabilis siyang naglakad palayo rito.

“Zen.” Hindi siya lumingon. “Ze—“

“Wag mo nga akong tawagin ng ganyan. Kinikilabutan ako

sayo e.”

“Bakit?”

“A, basta. Wag mo kong tawagin ng ganyan, hindi ako

sanay.” Isang beses pa niyang sinubukang lumakad palayo rito pero

waring ayaw makisama ng mga paa niya. Naiinis na siya sa sarili

niya.

“Bakit hindi ka pa lumalakad?” Binigyan niya ng masamang

tingin ito.

“Pakialam mo ba? Sa gusto kong tumayo rito e. Gumaya ka

pa.” Daig pa niya ang posteng itinulos roon dahil hindi pa rin niya

magawang lumakad. Narinig na niya ang paglapit nito.

“Anong problema?” nag-aalalang tanong nito. Bakit ba

hindi siya mapakali pagmalapit na ito. Tinanong niya rin ang sarili

kung ano nga bang problema niya. Huli na para pigilin pa niya ang

napakadaldal niyang bibig. Naibulalas na niya ang kaninang pang

naglalaro sa isip niya.

“Ikaw!” Naguguluhang tiningnan siya nito. Natakpan naman

niya ng kamay niya ang kanyang pahamak na bibig.

“Ako?”

“Hindi. Yung mga kabayo.” Tinapik niya ang kamay nitong

nakahawak sa braso niya. Hindi naman nito pinakawalan iyon. “My

arm, please?”

“Why do I have this feeling na hindi ko na kailangang

itanong sayo ang naiisip ko ngayon?”

“Kausap mo?”

“You really like me huh?” Gusto niyang tadyakan ito sa

tuhod. Bakit ba napakabulgar ng bunganga nito? Gusto na niyang

lagyan ng electrical tape ang bibig nito para hindi na ito

makapagsalita.

Bakit electrical tape? Tanong ng isip niya.

Para mas makapit.

Weh?

Pakialam mo ba? Bakit ba kita kinakausap?

Aba ewan ko sayo.

“Kapal mo! Feeling mo naman ang gwapo-gwapo mo.”

Pinakatitigan niya ito. “Oo, ikaw na ang gwapo. Pero wala akong

gusto sayo noh.” Nananalangin siya na sana ay kainin na lang siya

ng lupa para naman maibsan ang kahihiyang nararamdaman niya.

Napansin niyang nakamasid lang ito sa kanya. Kung makatingin ito

ay parang may kung ano mali sa kanya. “Bakit ganyan ka

makatingin? Gusto mong tusukin ko iyang mata mo?” pananakot

niya rito. Pero sa halip na matakot ay daig pa niya ang naenlighten

ng ngumiti ito. Hindi lang basta ngiti kundi ngiting-ngiti na hindi niya

alam kung bakit ganoon ang ekspresyon nito.

“You really like me.” Nagpanting na ang tenga niya rito.

“Bakit ba ang kulit mo? Paulit-ulit ka na ha. Sinabi ng—“

Bahagya pa siyang napatigil ng titigan pa niya ang mga mata nitong

hindi maalis-alis ang tingin sa kanya, “Gusto nga kita—I mean hindi

kita gusto kay—“ He just kissed her to stop her uncontrollable

mouth. It’s different from what happen the last night. She could feel

the intense feeling that she didn’t feel the first time they’ve kissed.

It was a torrid kiss yet she didn’t want it to end just that. She’s

enjoying their trance. Parehas pa silang nagulat ng may marinig

silang bumagsak na gamit. Nilingon nila iyon. Nagpeace-sign lang

ang dumating na si Crest.

“May ikokonsulta sana ako kaya lang… mukhang busy pa

kayong dalawa.” Hindi maitago ang pagkakangiti nito.

“Oo,” Tumingin pa sa kanya si Xenon bago itinuloy ang

sinasabi, “I’m busy with some business here.”

“Okay. Madali naman akong kausap. Ipagpatuloy niyo lang

yan but make sure to use protection.” Natatawang lumayas na ito

kaya sila na namang dalawa ang naiwan roon. Ramdam niya ang

pag-iinit ng pisngi niya.

“You’re blushing.” Natatawang sabi nito sa kanya. Hinaplos

pa nito ang pisngi niya.

“Sinong maysabi? Mainit lang talaga dito.” Tumingin na

lang siya sa ibang direksyon. He held her chin and forced her to face

him. Kinurot nito ang tungki ng ilong niya.

“Aray! Ano ba—“ He gave him a quick kiss.

“Cute.” Hinila siya nito palabas ng establisyimentong iyon.

“San tayo pupunta?” Naguguluhang niyang tanong rito.

“Idedate ang girlfriend ko.” She could see in the side of his

eyes that he’s smiling.

“Bakit kasama pa ako?”

“Wala lang. Chaperon.”

“Mukha mo!”

“Gwapo.” Mas humigpit pang lalo ang pagkakahawak nito

sa kamay niya. She’s really loving the feeling of this hands against

her. Bahala na si Batman, ngayon lang naman siya nagkaganito. Aja!

“Wow! Lumelevel-up ka na pareng Xenon a!”

“Naks! Ambilis!”

“Oh yeah! Inuman tayo!” Ilan lamang yan sa mga

sumalubong sa kanila habang patuloy silang naglalakad na

magkahawak ang kamay.

“’Wag mong pansinin ang mga yan.” Sabi lang ni Xenon

“San tayo pupunta?” Bahagya itong tumigil at nag-isip ng

kaunti.

“Hindi ko rin alam e,” Tumingin ito sa kanya, “ San mo ba

gusto?” Saan nga ba niya gustong pumunta? Ni siya ay wala ring

maisip na lugar.

“Ewan ko. Akala ko ba may date ka sa girlfriend mo? Baka

malate ka.” Pasaring niya rito.

“Are you jealous?” Nanunudyong tanong nito sa kanya.

Halata ang kislap sa mga mata nito.

“Ako? Magseselos? Hindi ko nga alam yun.” Nauna na

siyang maglakad rito. Nagsasalimbayan pa ang magkabila niyang

kamay na animo’y sundalo. Naramdaman niya ang pagsabay ni

Xenon sa kanya.

“Slow ka rin pala ano?”

“Ha?” Nilingon niya ito ng nakakunot ang noo.

“Oo, ang ganda mo.” Gustuhin man niyang kiligin ay

ipinagpaliban na muna niya dahil masyado pang maaga. Ano

namang ipinagkaiba noon?

“Talaga.” Ganoon lang ang usapan nila. Magaan lang.

Walang pressure although hindi niya na rin maintindihan kung ano

bang mayroon sila ngayon. Nasa malalim siyang pag-iisip ng

nagsalita uli ito.

“Advance.” Nagtatakang tiningnan niya ito.

“Bakit?” Ngumiti lang ito. May bigla naman siyang naalala.

Naku! Birthday ko na nga pala bukas! Tuwing kaarawan niya kasi ay

sa halip na mga magulang niya ang kasama niya ay ang mga tauhan

niya na tuwang-tuwa naman dahil libre niya. Sa isiping iyon, namiss

niya tuloy ang mga ito.

“Birthday ko. Gusto ko na tuloy umuwi.” Mahina niyang

sabi.

“Anong plano mo?”

“Ha?”

“Puro ka na naman ha. Gusto mo magcelebrate?” Hindi na

nito inintay pa siyang sumagot. Hinila na naman siya nito sa kung

saan na wala naman siyang nagawa kundi ang sumunod na lang rito.

Dinala siya nito sa Serenader’s rink, ang music house ng isla.

“Anong gagawin natin dito?”

“Magluluto.” Sinimangutan niya lang ito na ikinatawa

naman nito. “Magjajamming, birthday mo e.”

“Bukas pa birthday ko.”

“Parehas na rin yun. Tara. “ Iginiya na siya nito papasok

roon. Sinalubong agad sila ng triplets na marahil ay wala na namang

magawa sa mga buhay nila.

“Good evening Ma’am and Sir,”

“Welcome to serenader’s rink,”

“Where all your dreams come true! Mabuhay!” Ibinuka pa

nito ang mga braso. Gusto na niyang matawa sa pinaggagagawa ng

mga ito. Para silang mga tanga. Dumating naman si Harvey- ang

owner ng Serenader’s Rink- at pinagtutulak ang mga ito.

“Nanggugulo na naman kayo. Bumalik na nga kayo sa mga

lungga niyo.”

“Ikaw talaga Harvey pare, tinutulungan ka na nga namin,

ikaw pa ang galit.”

“Magbago ka nga.”

“Ayusin mo yang buhay mo, napapariwara ka na naman.

Tsk Tsk!” Iiling pa ang isa sa mga ito.

“E kung yang kayang buhay mo Xander ang inaayos mo,

isama mo na yang mga kauri mo para mabawasan ang mga

makukulit sa mundo.” Napapakamot sa ulong sabi ni Harvey. Hindi

na lang nila pinansin pa ang mga ito at pumasok na sa loob.

“Enjoy!” Narinig pa niyang sigaw ng isa sa mga ito.

“Hindi sinabi ako si Xander, hindi ka din makulit ano?”

“O sige, sino ka?”

“Si Lander. Pag-umaga. Kuha mo? Manalamin ka nga! Ang

sangsang na ng amoy mo!” Hindi na niya narinig pa ang pagtatalo

ng mga ito dahil may tumakip na sa tenga niya. Hinarap niya si

Xenon. Binigyan niya ito ng nagtatanong na tingin.

“Ako na lang pakinggan mo.” Nakita niyang humarap na ito

sa isa sa mga piano roon at tumipa ng mga nota. Noong una ay hindi

niya alam kung anong tinutugtog nito. Hindi rin nagtagal ay

nakisabay na siya rito sa pamamagitan ng paghimig. Napapikit na

lang siya dahil lubhang nakakarelax ang awiting tinutugtog nito.

Parang gusto na lang niya matulog habang patuloy na pinakikinggan

ito. Ngayon lang niya nalaman na magaling pala ito sa ganoong

larangan. Naisip niya tuloy na marami pa rin pala siyang hindi alam

rito.

“Nagustuhan mo?” Tanong nito ng matapos ang tugtog. All

she can do is to stare at his beautiful face and those sparkling eyes

that never failed to amuse her whenever she had the chance to look

at those. Awtomatikong umangat ang mga kamay niya papunta sa

mga pisngi nito.

“Gustong-gusto.” Nang ngumiti ito ay bahagya pa siya

nagulat lalo na ng mapagtanto kung anong ginawa niya. “I

mean..a… gusto ko yung tugtog. Yun, yung tugtog ang gusto ko.”

Kulang na lang ay ipalamon niya sa lupa ang sarili niya dahil sa

kahihiyang nararamdaman ng mga oras na iyon.

“Bakit ba sa tuwing may sinasabi ka, binabawi mo?” Hindi

nito hinayaang mailayo niya ang mga kamay niya rito.

“Ewan ko nga ba! Hindi ko na din alam.” Totoo ang sinasabi

niya. Bahala na siguro, basta magsasabi na siya ng totoo rito ng

hindi na siya napepeste sa kakaiisip kung anong ibigsabihin ng mga

iyon.

“Bak—“

“Ang langgam ha, Zenielle, pakipatay nga. Nagroronda na

dyan sa tabi niyo e.” Nagtawanan pa ang grupong iyon nina chloe

na malapit lang sa kinaroroonan niya.

“Utusan lang? Ikaw na, bagay naman kayo ni Vince.” It’s

her turn to smile. Si Chloe naman ngayon ang napagtampulan ng

tuksuhan.

“Let’s go somewhere. Yung tayong dalawa lang, ang ingay

nila e.”

“Teka—“ Then off they went.

“What’s this place?” Noon lang siya nakarating sa malawak

na field na iyon.

“This is our very own Republican’s Arena. Dito ginaganap

ang monthly racing competition ng mga baby namin.”

“Baby?”

“Mga kotse namin. Cars are our toys. Sila na lang ang

pampalipas oras namin dito pagwala na kaming magawang mabuti

sa mga buhay namin. “

“Kotse talaga ha. Ang akala noon, babae lang ang mga

pampalipas oras ninyong mga lalaki. Kaya inis na inis ako sa mga

kagaya niyo.”

“Mga steady lang kami ano. Dumadaan lang sa buhay

namin ang panahon na yun kaya hindi ibigsabihin inaaraw-araw

namin yun.”

“Sus, kung alam ko lang, hindi kayo nakakatiis.”

“Siguro yung iba pero ibahin mo kami.”

“O sige, sige. Iba na kayo. Fine.” Tinaas niya ang dalawang

kamay tanda ng pagsuko.

“Bakit pakiramdam ko hindi ka naniniwala sa’kin?”

“Sinong maysabi? Naniniwala ako noh, hindi lang halata.”

Tinawanan pa niya ito.

“Kaya ba ayaw mong magpakasal?” Mula sa kung saan ay

tanong nito na hindi naman agad siya nakasagot. Nilingon niya ito

sandali at ibinalik ang tingin sa langit.

“Siguro. Hindi ko din alam. Wala pa kasi sa isip ko ang mga

ganyang bagay. Ni hindi ko pa nga nagagawa ang mga gusto kong

gawin, although unti-unti ko nang naeenjoy ang pagiging Malaya,

siguro hindi pa rin ako nakukuntento.” Tiningnan niya ito, “Ang

gulo ng explanation ko no? Pero kung dadating na ako mismo ang

pipili ng taong gusto kong makasama habang buhay, siguro pipiliin

ko na lang yung taong kahit hindi kagwapuhan basta alam kong

aalagaan ako at hindi ako makakayang sasaktan. Hay, bakit ang

drama ko ngayong gabi?” Muli niyang minasdan ang mga bituin sa

kalangitan. “What about you? You’re 30 or 33? Hmm?”

“It’s 32. Siguro magkaparehas lang tayo ng dahilan pero

hindi eksakto, pero nalalapit na rin.” Naramdaman niya ang

pagdantay ng mga braso nito sa balikat niya.

“A… Bakit nakaakbay ka pa?”

“Malamig kasi. Ikaw ba, hindi nilalamig?” Sumiksik na lang

siya rito. Isipin na nito ang gusto nitong isipin basta ieenjoy na lang

niya kung anong meron sila ngayon.

“Syempre nilalamig.” Narinig niya ang pagbuntung-hininga

nito. Maging siya ay gumaya na rin rito. Hinalikan nito ang buhok

niya.

“Ang sarap pala ng ganito. Nakakawala ng pagod.” Niyakap

na siya nito. “I’ve always love your smell, alam mo ba yun?”

“Hmm.”

“Inaantok ka na ba?”

“Hindi pa. Ikaw?”

“Hindi pa din.”

“Xenon, pwedeng magtanong?” Unang pumasok sa isip

niya kung ano nga bang estado na nila ngayon. Mahigit dalawang

linggo pa lang silang magkakilala pero parang matagal na nilang

kilala ang isa’t-isa.

“Ano yun?” Bahagya siyang lumayo rito. Tumingin naman

ito sa kanya. Kasalukuyan pa rin silang nakaupo sa may gilid ng

racing track.

“Ano bang ibigsabihin nito?”

“Ng alin?”

“Itong mga ginagawa natin. Naguguluhan na kasi ako e.”

“Miski ako hindi ko din alam. Basta ang alam ko, gusto

kita, gusto mo ‘ko. So why not work this out?”

“Hindi ba masyado namang weird pagganon. Oo, gusto

natin ang isa’t-isa pero…”

“Pero?”

“Di ba dapat—“ Ginulo na lang nito ang buhok niya at

niyakap siya ng mahigpit.

“Don’t worry yourself too much. Let’s just stay like this. “

Kung siya nga lang ang tatanungin ay hindi na siya magtatanong

pero may isang bahagi ng isip niya ang hindi mapakali. Para kasing

may mali. Masyadong mabilis. At sa sobrang bilis, hindi na niya

nasusubaybayan ang mga nangyayari. A, basta! Masaya ako ngayon

kaya bahala na.

CHAPTER 5

This was not a typical day for Zenielle. For the past two

days, Xenon makes sure that she would remember each day that

they are together. Her happiness can never replaced by any amount

of anything in this world. That’s how she feels right now.

Kasalukuyan siyang naghahanda ng agahan nilang dalawa habang

naliligo naman si Xenon. Hindi niya mapigilan ang mapangiti sa

isiping para silang mag-asawa sa sitwasyon nilang iyon. Ngayon lang

siya nakaramdam ng ganoong kasiyahan. Kaya hangga’t maaari ay

gusto niyang lubusin iyon sa abot ng makakaya niya. Noon akala

niya hindi na siya magmamahal pero naiba ang persepsyon niyang

iyon ng dumating ang lalaking ito sa buhay niya. He changed her

beliefs and there’s no sign of regret on her part.

“Parang gusto ko na tuloy magpakasal niyan,”

Naramdaman niya ang marahang pagpulupot ng mga braso nito sa

baywang niya, “Anong niluto mo?”

“Madami. Umupo ka na doon at baka kasuhan pa kita ng

sexual harassment.” Nangingiti niyang sabi rito.

“Yes, boss!” Bago ito kumalas ay hinalikan muna siya nito sa

may balikat. Excited na umupo ito sa isa sa mga upuan sa dining

table. Nilapag na niya ang mga inihanda niyang pagkain para sa

almusal nila.

“Kainin mo yan lahat kundi ikaw ang ipapalapa ko kay

glira, copy?” Tumango na lang ito dahil hindi na ito makapagsalita

sa dami ng laman ng bibig. Uminom muna ito ng tubig bago

magsalita.

“Wag ka na munang pumasok ngayon.” Hindi niya inaalis

ang paningin rito.

“Ha? Bakit?”

“Magpahinga ka na lang dito.”

“E? Ganyan din ang ginawa ko kahapon, kakabagot naman

dito, mag-isa lang ako.”

“E ‘di uuwi ako agad.”

“Oh yeah, as if kaya mong iwan ang mga alaga mo.”

Natatawa niyang sabi rito. Sa tinagal ng panahon na pagtigil niya sa

isla, napansin niya ang sobrang pagmamahal nito sa mga hayop na

inaalagaan nito.

“Kung pag-uwi ko naman e ikaw agad ang makikita ko,

bakit hindi?” He winked at her and all she could do is resist his

charms. Gusto na niyang tumili dahil sa totoo lang ay hindi na niya

mapigil ang kilig na nararamdaman niya ngayon.

“Bola mo. Bilisan mo dyan.” Pinanood na lang niya itong

kumain. Kapagdaka’y palingon-lingon lang ito sa kanya. May

panahon na susubuan siya nito na tatanggapin naman niya. They

will just smile at each other and there, they have their own

understanding that nobody could explain.

Tumayo na siya at niligpit ang pinagkainan nito. Dumiretso

siya sa may lababo. Kasalukuyan na siyang naghuhugas ng mga

plato ng yakapin na naman siya nito sa likuran.

“You know, natatamad na kong umalis.”

“You know, hindi ka pwedeng tamadin.”

“E kung iwan ko muna sa mga kaibigan ko ang

pagbabantay roon? What do you think?”

“I think... I think that I shall never see.” Walang ano-ano’y

iniikot siya nito paharap dito. Kinurot na naman nito ang tungki ng

ilong niya.

“Niloloko mo na naman ako.”

“Sinong maysabi?” He smiled at her teasingly and it’s late

for her to know that his lips are slowly descending on hers. It was

just a quick kiss yet she can’t help but smile again. They just stare at

each other for a moment and without any permission, again, he

kissed her.

“I think, kailangan mo ng umalis, hmm.” Aniya rito ng

matapos ang halik na yun. Atubili pa itong lumayo sa kanya

hanggang sa napagpasyahan nitong umalis na. Wala pang ilang

Segundo ng bumalik uli ito at walang sere-seremonyang halikan

siya. Matagal. Akala niya nga ay hindi na matatapos iyon. Inulit uli

nito as if he really can’t get enough of her. Hindi na siya magtataka

sa mga pinaggagagawa nito dahil maging siya ay nagustuhan iyon.

That’s the side of him that she really loved. Maybe, she really is in

love with this handsome guy. Matagal ng nakatitig ito sa kanya.

Nang hindi pa rin ito umaalis ay pumitik na siya sa harap nito.

“Gising ka pa ba?” Mukha namang nahimasmasan ito pero

hindi pa rin kumalas sa kanya ang at one last time before he go, he

kissed her.

“I can’t believe I’m doing this.” Nangingiting sabi nito sa

kanya.

“Me too. Kaya umalis ka na, bago pa kita itali at hindi ka

na makaalis ha.” Sabi niya habang dinudutdot ang noo nito.

“Wag kang aalis dito.” Anito sa kanya. Saan naman siya

pupunta?

“Okay.”

“Let’s have dinner tonight. Yeah. Let’s have dinner.” Sabi

pa nito na mukhang sarili nito ang kausap.

“Okay.”

“I’ll see you.” Dumistansiya na ito sa kanya pero hindi pa rin

umalis kaya siya na mismo ang nagtulak rito palabas. Bago pa ito

tuluyang umalis ay sumigaw pa ito mula sa labas. “I’ll see you

tonight, don’t forget!”

“Oo na! Umalis ka na.” Natatawa niyang sagot rito. Marami

talaga siyang maikukwento sa mga tauhan niya pag-uwi niya sa

Manila. Matagal na itong nakaalis habang siya ay nakasandal pa rin

sa nakasarang pintuan. Parang ang gusto na lang niyang gawin

maghapon ay ang tumunganga at mangarap. Ganito ba talaga ang

nagagawa ng pag-ibig? Nakakatamad? Sa loob ng dalawampu’t-

walong taon na inilagi niya sa mundo ngayon lang siya nakaramdam

ng kakaibang damdaming iyon. Kahit mabilis ang lahat, inamin na

niya agad sa sarili niya na nagmamahal na siya. Yes, she loves this

crazy man that taught her to feel love. Siguro kahit bagsakan pa siya

ng meteor ngayon, hinding-hindi na mawawala ang pakiramdam na

iyon.

“Walang sinabi ang coke float ng Jollibee at Mcdo. Hay…”

Buntung-hininga niya. Maya-maya’y narinig pa niya ang pagtunog ng

phone niya na iniwan niya sa may kwarto. Ang lakas naman nun.

Tinungo niya ang kwarto at sinagot ang nag-iingay na bagay. Ang

mama niya iyon.

“Ma?”

“Anak, kailan ka ba uuwi? Miss ka na namin ng papa mo.”

Bungad sa kanya ng mama niya. Halata sa boses nito ang pag-aalala.

“Ma, wala pang isang buwan a.”

“Bakit kasi isang buwan anak? Hindi ba pwedeng umuwi

ka na agad dito?”

“Kailangan ko po kasing tapusin ang isang buwan na

kontrata ko. Baka idemanda nila ako paghindi ako sumunod dun.”

Syempre kasinungalingan ang sinabi niya. Gusto niyang matawa sa

sariling kapilyahan.

“Hay, inip na inip na kami ng papa mo. I miss you,

Zenielle.”

“Namimiss ko na rin naman kayo dyan, kaya parehas lang

tayo.” Kahit naman minsan ay pasaway siya sa mga ito ay hindi pa

rin niya maitatanggi na sobrang mahal niya ang mga magulang niya.

Hindi man niya sinusunod ang mga ito pagminsan, kahit minsan ay

hindi niya naisip na iwan ang magi to. At alam niyang ganoon din

ang mga ito sa kanya.

“Gusto kong magkwento ka pagdating mo dito. Hay naku

bata ka, baka kung ano-ano na naman ‘yang mga pinaggagagawa

mo.” Hindi na niya mapigilan ang mapahalakhak. Naisip niya tuloy

kung anong magiging reaksyon ng mga ito pagnalaman ng mga ito

ang tungkol sa kanila ni Xenon.

“Madami akong ikukwento sa inyo ni Papa, don’t worry.”

“Basta, make sure na hindi yan kalokohan dahil talagang

mamumuti ang buhok namin ng papa mo.”

“Opo, ayaw ko pa naman din makalbo si Papa.”

“O siya sige, better come back soon, hmm?”

“Okay, Ma, I love you. Pasabi na rink ay Papa.”

“Bye. We love you, too.”

“Bye.” Ibinaba na niya ang telepono. Sandaling nag-isip ng

maaring gawin sa araw na iyon para hindi masyadong mabagot.

Napagpasyahan na lang niyang linisin ang buong bahay.

Pagdating ng hapon, nagulat pa siya ng dumating sa bahay

ang isa sa triplets.

“Sino ka?” Ang unang tanong na pumasok sa isip niya.

Ngumiti naman ito.

“Rander.” May iniabot ito sa kanya na malaking kahon.

“Ano ‘to?” Nagtatakang tanong niya.

“Hindi ko din alam e. Tingnan mo na lang. Sige.” Tumalilis

na ito. Pumasok siya sa loob at sinipat-sipat ang gilid ng kahon. Baka

bomba ‘to? O kaya naman mga ahas? Hindi kaya ginugoodtime na

naman ako ng mga iyon? She slowly open the box and she was

greeted by the beautiful dress inside it. Kinuha niya iyon at

tiningnan ang kabuuan. It was a knee level dress with the

combination of color yellow and a black belt and ribbon at the back

that is meant to be tied. Gusto niyang humanga sa ganda ng damit

na iyon. Simple lang kasi ito. Kahit naman hindi siya mahilig magsuot

ng ganoong klase ng kasuotan ay marunong din naman siya

umappreciate ng ganda nito. May nakita pa siyang note sa loob. I’ll

meet you at the Racer’s Verandah at exactly 7PM. See you!:),

Xenon—the note reads. Parang gusto niyang magtatalon sa sobrang

excitement na nadarama. Anong meron at may ganoon pang drama

ito? Hindi na niya sinagot ang tanong at kinalma na lang ang sarili.

Nag-iimagine na agad siya ng mga bagay na maaaring

mangyari mamaya. Pakiramdam niya tuloy ay para na siyang baliw

na kung ano-anong iniisip.

Sure ka na ba talaga sa isang yun? Tanong ng isang bahagi

ng isip niya.

Bakit naman?

Bahala ka. Ikaw din.

Ibiniling-biling na lang niya ang ulo para maalog iyon at

mawala na ang mga isiping bumabagabag sa kanya. “Bakit ko ba

kinakausap ang sarili ko?” napabuntung-hininga na lang siya.

****

Pagdating ng hapon, hindi na niya maitago ang pananabik.

Simula talaga ng dumating siya sa lugar na iyon, maraming mga

bagay na bago sa kanya ang nararamdaman niya. Pero nag maganda

dun, enjoy naman niya. Naghanda na siya para sa dinner nila. Naligo

na siya. Iniisip pa niya kung magmemake-up siya o ano. Natigil ang

isipin niyang iyon ng may bigla na namang dumating na tao. Hindi

ba sila marunong kumatok? Sinilip niya kung sino iyon, magtatago

pa nga sana siya pero huli na dahil nakita na siya nito.

“Zenielle, right?” tanong ng maliit pero magandang babae

na bagong dating. Tumango lang siya at hindi na nagtanong kung

bakit siya kilala nito. “I’m Marlene Maurice but you can call me

Mauri, younger sister ako ni Kuya Xenon, and I’m here to make

you shine!” Masayang sabi nito sa kanya. The lady looks really weird

but jolly.

“Anong ibig mong sabihin?” Naguguluhan niyang tanong.

“A, basta. Halika na at aayusan pa kita.” Hinila na siya nito

sa isang kwarto at inilatag ang mga dalang gamit. Kung ano-anong

gamit ang kunha nito sa isa mga box na iyon na mga pangmake-up

siguro. “Alam mo sabi ni kuya, wag daw kitang gagawing weird,

kulang na nga lang batukan ko yun. Akalain mo ba naman walang

tiwala sa talent ko?” pagmamaktol nito habang sinisimulang ng

maglalagay ng kung ano-ano sa mukha niya. Hindi naman niya

masagot ito dahil natatakot siyang malagyan ng powder ang bibig

niya.

“At eto pa, hindi mo na daw ako kailangan kasi you’re too

much, “ tumigil ito, “Anyways, tama naman siya. Maganda ka nga

naman pero mas maganda pa rin ako, no offense meant.” Natawa

naman siya rito. Kakaiba kasi ang kadaldalan nito. Hindi nakakainis

na tulad ng ibang kumakausap sa kanya na gusto na niyang busalan

ang bibig matigil lang. “Open you’re eyes.” May nilagay ito sa mga

pilik-mata naman niya na inipit muna nito na hindi niya alam kung

anong tawag. Isinunod naman nito ang gilid ng mga mata niya na

ngali-ngaling na niyang batukan ito dahil mangiyak-ngiyak siya

habang sinusulatan iyon. “Okay! Perfect! Ay teka, wait, hindi pa

tapos.” Buhok naman niya ang pinagdiskitahan nito. Matagal nito

bago natapos iyon at aamin niyang inip na inip na talaga siya. Saka

lang siya nakahinga ng ayos ng matapos ito at iharap siya sa salamin.

Muntik pa niyang hindi makilala ang sarili. Bukod sa make-up na

nilagay nito sa kanya, nanibago naman siya sa buhok niyang kinulot

nito.

“Anong ginawa mo sa’kin?” Aniya na kinukutingting ang

sala-salabid na buhok. Tinapik naman nito ang kamay niya.

“Style yan. Magbihis ka na, dali, excited na ‘ko makita ang

itsura mo pagsuot mo na ang damit na yun, and mind you, ako ang

pumili non.” Pagmamalaki nito sa kanya.

“O sige na. Magbibihis na.” Lumabas na ito ng kwarto at

siya naman ay isinuot na ang dress. Medyo naaasiwa pa siya noong

una hanggang sa medyo nasanay na rin siya. Nagulat pa siya ng

biglang pumasok si Mauri.

“O My God! Ang ganda mo ‘teh!” Eksaheradong sabi pa

nito. Dali-daling lumapit ito sa mga gamit na nasa lamesa at may

kinuha roon. She offered the 5 inches pumps to her; it was color

black with a small ribbon on top.

“Niloloko mo ba ko?” How can she wear a shoes like that?

“Ha? Bakit?”

“E ang taas taas niyan, gusto mo ba ‘kong mabangasan?”

“Sus, kayang-kaya mo yan. Sisiw!”

“A, basta. Hindi ako magsusuot niya.” Humalukipkip pa siya

rito. Hindi pa siya nahihibang para ibuwis ang buhay niya sa sapatos

na ngayon lang siya nakakita. Umiling-iling na lang ito.

“Hay, sabi ko na nga ba e. Buti na lang may reserba ako

dito.” May bago itong kinuha. Hindi tulad ng nauna, mas mababa na

ito. “Okay?” Nag-isip muna siya.

“Pwede na yan.” Isinuot na niya iyon. Tumuwid na siya ng

tayo at sinipat pa ang sarili sa salamin.

“Okay na yan. Halika na!” Hinila naman siya nito palabas.

Saka lang niya napansin ang dala nitong kotse. Tiningnan nito ang

direksyong tinitingnan niya. “Hindi yan akin, pahiram ni kuya, bata

pa daw kasi ako para magkaroon ng sariling sasakyan.” Pinasakay

na siya nito sa kotse. Maya-maya pa’y binabagtas na nila ang daan

papunta sa Racer’s Verandah.

“Pa’no kayo nagkakilala ni kuya? Pinikot ka ba niya? O

pinuwersa?” Pabirong tanong nito sa kanya.

“Nagkaroon kasi ako ng utang na loob sa kuya mo,

binabayaran ko lang.”

“Really? Nagpauto ka naman dun.”

“Siguro. Ikaw? Bakit mo ‘ko kilala?” Nilingon siya nito at

ibinalik na uli ang tingin sa daan.

“Sa tuwing magkikita ba naman kami e ikaw na lang lagi

ang bukambibig, paghindi pa kita nakilala, ewan ko na lang.”

Ikinukwento siya ni Xenon rito?

“Kundi ko lang alam puro pula sinasabi non.”

“Kung alam mo lang, binging-bingi na nga ako e. Kesyo si

Zenielle ganito, ganyan, hay naku. Ngali-ngali ko ng batukan.”

Tinawanan niya na lang ito. Marami pa silang napag-usapan at hindi

lang iisang beses na gusto niyang tumalon sa tuwa dahil sa mga

sinabi nito. Lalo na siguro siyang napamahal sa lalaking iyon. Wag

lang sana siyang sasaktan nito dahil baka hindi niya kayanin.

“Andito na tayo.” Sabay pa silang bumaba ng kotse. Napansin

niyang madilim ang loob ng verandah.

“Bakit parang walang tao?” tanong niya rito.

Nakakapagtaka dahil ni isang ingay ay wala siyang naririnig mula sa

loob. “Tama ba ang lugar na pinuntahan natin?”

“Tama yan. Tara!” Umangkla ito sa mga braso niya. Kasabay

ng pagbukas nila ng pinto ang pagkabuhay ng mga ilaw.

“Belated happy birthday!” Salubong sa kanila ng mga tao

roon. Parang gusto niyang maiyak. Noon lang siya nasorpresa ng

ganoon. Idagdag pa na hindi naman niya masyadong kilala pa ang

mga tao roon, pero nag-effort pa rin ang mga ito. Agad na lumapit

sa kanya si Xenon. Iniwan na siya ni Mauri.

“Surprise.” He greeted her with a loving hug. Na tinugon

naman niya. ”You look gorgeously beautiful.”

“Redundant na.” Biro niya rito.

“Kulang pa yun.” Iginiya siya nito palapit sa mga kasamahan

nito. Halos lahat ay maya’t-maya siya binabati ng mga

nakakasalamuha niya. All along ay nasa tabi lang niya si Xenon.

Nang mabigyan sila ng pagkakataon na makapagsarilinan ay dinala

siya nito sa may balkonahe.

“Ang tagal ng tapos ng birthday ko, nag-abala ka pa.”

“Gusto kong i-celebrate ngayon at saka huli na rin ng

malaman nila. Gusto ko sana tayo lang dalawa e, wala, nalaman

din nila kaya tumulong na lang din ako.” Hinawakan nito ang

kamay niya. Hinarap niya naman ito.

“Salamat ha.”

“Hindi pa tapos nagpapasalamat ka na.” Kagyat na

binitawan nito ang kamay niya at may kinuha sa bulsa. A bracelet.

Inabot nito ang kanan niyang kamay at isinuot iyon sa kanya. “Wag

mong iwawala yan.” Pinagmasdan naman niya iyon. It was a

beautiful bracelet. May mga palawit itong buwan at bituin. Nilikot-

likot niya iyon at hindi pa nasihanan at pinakalansing pa iyon.

“Salamat uli.”

“Pa’no ba yan? Hindi ako tumatanggap ng salamat lang e.”

Nilingon niya ito at hindi na mapugto ang ngiti nito.

“Manyak!”

“Bakit? Anong sinabi ko?”

“Wala.” She gave him a kiss on the cheeks. She felt like she

was blushing.

“Ang pula mo na naman.” Hinaplos nito ang pisngi niya. She

knew he was going to kiss her so she waited for his lips to touch

hers but it never happened because his phone rang. Nagpaalam

muna ito at lumayo sa kanya bago sagutin ang telepono. Hindi niya

mapigilan ang maintriga sa kung sino ang tumawag na iyon pero

hindi na lang din siya nagtanong. Nang matapos itong makipag-usap

ay lumapit ito sa kanya.

“Can you wait for me here? May kailangan lang akong

kausapin.”

“Sino?”

“A…my business partner.” Mahahalata rito ang

pagkabalisa. Gusto niya sanang itanong rito kung anong

bumabagabag rito pero tumango na lang siya at hinayaan na itong

umalis. “I’ll be back soon.” Sabi pa nito bago nawala sa paningin

niya. She just stared at the night sky and tried to count the stars but

she can’t help but think about the caller of Xenon. May kakaiba kasi

siyang nararamdaman na dahilan kung bakit hindi na siya mapakali.

Ayaw naman niyang mag-isip ng masama tungkol rito. Sumandal

siya sa bakal na rehas roon at pilit sumagap ng sariwang hangin sa

pag-aakalang malilinis ang mga isipin niya. Sinubukan na rin niya na

magbilang ng mga imaginary tupa para hindi siya mainip. Pero ni isa

sa mga iyon ay hindi nakatulong. Napagpasyahan na lang niyang

pumunta muna sa restroom. Binagtas niya ang madilim na pasilyo

roon. Hindi naman siya matatakutin pero kung ano-anong

naiimagine niya habang mag-isang naglalakad roon. Muntik pa

siyang mapasigaw ng makarinig ng mga boses na waring nag-uusap.

Marahan niyang sinilip kung sino ang mga iyon. Nakilala niya agad si

Xenon at may kausap itong babae na mukhang pamilyar sa kanya.

Nanatili lang siyang nakasilip roon. Hindi niya ugali ang makinig sa

pag-uusap ng iba pero nacurious na rin siya sa pinag-uusapan ng

dalawa.

“Let’s start again, Xenon. I came back for you.” Sabi ng

babae.

“Sabrina, you had your chance but you just threw it away.”

Hindi niya makita ang ekspresyon ni Xenon dahil nakatalikod ito sa

kanya.

“Pwede naman nating kalimutan yun at magsimula ng

bago diba?”

“Hindi na tayo gaya ng dati. Ikaw ang unang nang-iwan

kaya sana naisip mo kung may maaari ka pang balikan.”

“Why are you making things difficult for the two of us?”

“As far as I can remember, there is no ‘us’ since the day

you chose another man instead of me.” Nagmakaawa na ang babae

rito.

“Xenon, please, I’m sorry for what I did. Pinagsisisihan ko

na mas pinili ko siya kaysa sayo. Nagkamali ako. Kaya ako bumalik

dito sa pilipinas dahil hindi ko kayang mahiwalay pa sayo.” Narinig

pa niya ang pauyam na pagtawa ng lalaki.

“It’s been two years, Sabrina. Sa tingin mo ba ako pa rin

ang tangang lalaki na nauto mo noon? Pwes, nagkakamali ka.”

Kinalas nito ang nakahawak na mga kamay ng babae sa braso nito.

“Kung wala ka ng sasabihin, makakaalis ka na.” Tinalikuran na nito

ang babae. Aalis na sana siya ng marinig niya ang sinabi ng babae.

“Dahil ba sa babaeng yun?” Nilingon ito ni Xenon. “Dahil ba

sa babaeng yun kaya hindi mo ‘ko mabalikan?” Hindi nito iyon

pinansin. “Alam kong ginamit mo lang siya para makalimutan ako,

o baka naman gusto mo lang makaganti sa’kin? Tama ba?”

Hinintay niyang sabihin nito na hindi totoo ang ibinibintang ng

babae pero taliwas sa inaakala niya ang sinabi nito. Binalikan nito

ang babae at walang sere-seremonyang hinalikan ito.

“Oo! Ginamit ko nga siya dahil hanggang ngayon

nasasaktan pa rin ako sa tuwing maiisip ko na ipinagpalit mo lang

ako sa iba samantalang ako minahal ka ng sobra-sobra! Ginamit ko

nga ang babaeng sinasabi mo! Ano? Masaya ka na?” A thing from

her eyes fell right after he said those words. Bakit nga ba hindi niya

naisip iyon noong una pa lang? Bakit ba hindi niya napansin na lahat

ng ginagawa nito ay ginagawa lang nito dahil may gusto itong

makuha sa kanya? Hindi niya akalain na magagawa nito iyon sa

kanya, pero bakit ba siya agad nagtiwala rito? Kung tutuusin ay hindi

pa sila matagal na magkakilala. Halo-halong damdamin ang

nararamdaman niya ng mga panahong iyon. Napapitlag siya ng may

humawak sa mga balikat niya.

“Uy, Zenielle! Kanina ka pa namin—Anong nangyari?”

Hindi na niya pinansin ito at nagmamadaling umalis sa lugar na iyon.

Gusto niyang sisihin ang sarili dahil nagpauto siya rito. Na madali

siyang napaniwala nito sa mga hinabi nitong kasinungalingan.

Patuloy lang sa pagpatak ang mga maiinit na likidong iyon sa mga

mata niya.

“Dahil ba sa babaeng yun?” Nilingon ito ni Xenon. “Dahil ba

sa babaeng yun kaya hindi mo ‘ko mabalikan?” Hindi niya iyon

pinansin. Akala siguro nito ay babalik siya rito. Nagkakamali ito dahil

iba na ang sitwasyon nila ngayon. Hangga’t maaari ay gusto na

niyang umiwas sa gulo. Matagal na niyang ibinaon sa limot ang mga

pinagsamahan nila kaya bakit bumalik pa ito? “Alam kong ginamit

mo lang siya para makalimutan ako, o baka naman gusto mo lang

makaganti sa’kin? Tama ba?” Nagpanting na ang tenga niya sa

narinig. Hindi ba ito marunong makaintindi? Para matigil na ito ay

walang sabi-sabi niyang hinalikan ito at sinabi ang mga salita na

siguradong makapagpapatigil rito.

“Oo! Ginamit ko nga siya dahil hanggang ngayon

nasasaktan pa rin ako sa tuwing maiisip ko na ipinagpalit mo lang

ako sa iba samantalang ako minahal ka ng sobra-sobra! Ginamit ko

nga ang babaeng sinasabi mo! Ano? Masaya ka na?” Galit na galit

niyang turan rito. Kita niya ang pagsilay ng ngiti nito na hindi rin

naman nagtagal dahil sa mga sunod niyang sinabi. “Yan ba ang

gusto mong marinig mula sa’kin? O ayan, sinabi ko na.”

Dumistansya siya rito. “Pero gusto kong malaman mo, na nandahil

din sa babaeng yun, natuto akong magtiwala at magmahal muli.

Siguro dapat rin akong magpasalamat sa pag-alis mo dahil kundi

ka umalis, baka hindi ko siya nakilala at nagpapakatanga pa rin

ako sayo ngayon. So don’t try to compare yourself to her because

she’s way better than you.” Tinalikuran na niya ito.

“Xenon…” Tumigil siya.

“And one more thing you must understand, I admit that I

used her but that’s for my own sake. Dahil hindi ko kakayanin

kung mawawala siya sa’kin. I hope we’re clear on that.” Namataan

niya sa labas ang isa sa mga triplets.

“Kanina ka pa dito?” Aniya.

“Nope, mas matagal siguro si Zenielle. Nagulat pa nga ako

nung bigla na lang siya tumakbo palayo. Anon—“

“Damn it!” Nagmamadaling tinahak niya ang madilim na

pasilyo na iyon para maabutan si Zenielle. Ramdam niya ang

pamumutla habang patuloy siyang tumatakbo. Ngayon lang siya

kinabahan ng ganito at sa pagkakataong iyon, bumangon sa kanya

ang takot. I need to explain, ang unang bagay na naisip niya. Nakita

naman niya ito agad at tinawag. Hindi ito lumilingon sa kanya kaya

mas binilisan niya ang pagtakbo hanggang sa maabutan niya ito.

“Zenielle!” Narinig niyang malakas na pagtawag sa kanya ng

pamilyar na boses na iyon kaya mas lalo niyang binilisan ang

paglalakad. Kung tutuusin ay lakad-takbo na ang ginawa niya para

hindi siya maabutan nito pero mas mabilis pa rin talaga ang mga

lalaki.

“Zenielle, let me explain.” Pilit niyang tinatanggal ang

kamay nitong nakahawak sa kanya pero mahigpit ang

pagkakahawak nito na wala talaga siyang balak pakawalan.

“Makinig ka muna sa’kin.” Patuloy lang siya sa pagpupumiglas rito.

Pinipilit niya ang sarili ‘wag ng pakinggan ang anumang sasabihin

nito. “Zenielle, hin—“ Hinarap niya ito at tiningnan sa mga mata.

“Sa pangalawang beses, gusto kong marinig ang sagot

mula sayo. Ginamit mo lang ba ako?” Hindi agad ito nakasagot.

Nauubos na ang pasensya niya rito. “Ginamit mo lang ba ‘ko? Ano

bang mahirap sa tanong na yun? Oo at hindi lang ang isasagot

mo!” Matagal bago ito nakasagot at gusto na niyang suntukin ito

dahil sa isinagot nito pero pinigilan niya lang ang sarili.

“Oo pero—“

“Bitiwan mo ‘ko.” Ang unang salita na lumabas mula sa mga

labi niya.

“Zenielle…”

“Bitiwan mo sabi ako!” Pasigaw niyang sabi rito. Binitawan

nito ang kamay niya at tumungo.

“I’m sorry.” Tanging nasabi nito na siyang lalong ikinagalit

niya.

“Bakit ka nagsosorry? Ano bang kasalanan mo?” Gusto na

niyang maiyak pero pinigilan niya ang sarili dahil ayaw niyang

makita siya nito.

“I’m sorry. Sorry, hindi ko dapat ginawa yun.”

“Ang alin? Yung paggamit sa’kin para sa pansarili mong

kapakanan? Oo, hindi mo dapat ginawa yun, hambog ka!”

Tinalikuran na niya ito dahil ayaw na niyang makagawa pa ng mga

bagay na ikasasama niya. Pero sumunod pa rin ito.

“Let me explain my side.” Hinarap niya ito at walang

pagsidlan ang galit na nadarama niya makita pa lang niya ang

mukhang iyon na minahal niya ng sobra-sobra.

“Let you explain? Ano pa bang hindi ko naiintindihan? Ano

pa! Hindi ka pa ba talaga Masaya sa mga nasabi mo? Hindi ka pa

ba kuntento na nakapanakit ka ng tao? Ano pa bang gusto mo?

Ano pa ba! Nagamit mo na ‘ko, hindi pa ba sapat yun? Hindi pa

ba? Ha? Hindi pa ba?” Tuloy-tuloy na namalisbis ang luhang kanina

pa niyang kinikimkim. Akma nitong hahaplusin ang mga pisngi ng

lumayo agad siya rito. Hindi ito nagsalita. “Alam mo ba na lahat ng

sinasabi mo noon, pinaniniwalaan ko? Na kahit hindi ako sigurado

kung totoo ba ang mga yun, naniwala ako? Hanga rin ako sayo!

Ang galing mo! Ang galing mo dahil napagmukha mo ‘kong tanga

sa sarili ko at sa harap ng maraming tao.”

“Totoo lahat ng sinabi ko sayo.”

“Oo, kaya mo nga ako nauto diba? Kung sinabi mo lang

sa’kin na gusto mong makaganti, tutulungan naman kita e. hindi

yung inuto mo pa ‘ko, niloko mo ‘ko! Hindi mo man lang ako

binigyan ng konsiderasyon! Bakit mo hinayaang umabot ako sa

ganito?” Napansin naman niya ang bracelet na ibinigay nito sa

kanya. Pinilit niyang tanggalin iyon. “Napamakasarili mo! You

should’ve said that you like me! You should’ve hugged me! You

should’ve kissed me. You should’ve make me feel that I’m special

for you and give me the reason to deeply fall for you, you

bastard!” Nang hindi pa rin matanggal ang bracelet ay hinila na niya

iyon hanggang sa malagot. Naputol ito ngunit nasugatan naman siya

at kitang-kita niya ang paglabas ng dugo roon. Lalapitan sana siya ni

Xenon pero pinigilan niya ito. “Wag mo ng tatangkaing lumapit

sa’kin. Galos lang ‘to at kayo kong indahin ‘to kumpara sa sakit na

nararamdaman ko ngayon. Simula sa araw na ito, hindi na tayo

magkakilala at kakalimutan ko ng nakilala ko ang isang katulad

mo. Ayoko ng makita pa ang pagmumukha mo kahit pa ang anino

mo.” Tinalikuran niya ito. Tinakpan na lang niya ang bibig niya para

hindi makawala ang hikbi niya. Hangga’t maaari tama ng nakita

nitong umiyak siya. Hindi na niya hahayaan pang makita nito ang

kamiserablehan niya.

Patuloy lang siya sa paglalakad na hindi alam kung saan ang

patutunguhan. Ganito pala talaga ang pakiramdam ng nagmamahal,

kung gaano ka kasaya sa simula, mas higit pa ang sakit na

nararamdaman mo pagnasaktan ka. Dapat pala hindi na lang siya

natutong magmahal, ‘di sinsana ay hindi siya nasasaktan ng ganito.

“Zenielle.” Narinig niyang tawag sa kanya ng isang tao.

Nilingon niya iyon. “Ihahatid ka na namin.” Hindi na siya tumanggi

pa dahil gustong-gusto na talaga niyang makaalis pa sa lugar na yun.

Patuloy pa rin siya sa tahimik na pag-iyak habang byahe.

“You know, hindi naman talaga yun sinadya ni Xe—“

“Kung tungkol lang sa kanya ang sasabihin mo, mas

mabuting wag ka na lang magsalita dahil baka madamay ka lang sa

galit ko.” Nagkibit-balikat na lang ito. Mula sa gabing iyon,

ipinangako niya sa sarili niyang hinding-hindi na siya babalik pa sa

lugar na yun.

CHAPTER 6

“Bert, paabot nga niyang katala dyan.” Sabi ni Zenielle sa

isa sa mga tauhan niya. Kasalukuyang siya nagkukumpuni ng makina

ng kotse na iyon. Nasa ilalim siya ng kotseng iyon. A week or two

sinimulan na niyang kalimutan ang lahat ng nangyaring hindi

maganda sa kanya. Simula ng umalis siya sa isla, iniwan na niya rin

roon lahat ng mga bagay na ayaw na niyang maalala pagbalik niya sa

dati niyang buhay. Ilang minuto pa ay walang screwdriver na

dumadating. Isang beses pa niyang tinawag ito dahil ito lang ang

malapit sa kanya. Pero para lang siyang tumawag ng ibon. Pinaslide

niya ang kinahihigaang tabla para makalabas. Aalamin niya ang

nangyayari sa labas at kung bakit walang tumutugon sa kanya.

“Bert, nasa—shane?” Nagulat pa siya ng makita ang lalaking

dalawang beses lang niyang nakasalamuha sa tanang buhay niya.

Kausap ito ni bert at ng iba pa niyang tauhan. Ano namang

ginagawa nito rito? Tanong niya sa sarili. Lumapit siya sa kumpulan

ng mga ito. Napansin naman niya ang paghagod sa kanya ng tingin

ni Shane. Nakasuot lang naman siya ng all-over-jamper na hindi

nakasara ang isa sa mga butones. Nakatali ang buhok na nakawala

na ang ilang hibla. Nakarubber shoes at may mumunting grasa na sa

maputi niyang mukha sa palagay niya. “Anong sadya natin?” Hindi

na niya pinansin ang paraan ng pagtingin nito sa kanya.

“A…” Tumikhim ito sandali bago nagsalita, “May

pinuntahan lang akong kaibigan diyan sa tapat na ospital tapos

nalaman ko nga na dito lang pala ang shop mo kaya dumaan na rin

ako.” Tumango lang siya. “May dala nga pala akong frappe, sabi ng

mama mo, paborito mo daw yan.” Iniabot naman nito ang dala-

dalang paper bag. Sunod-sunod na nagtikhiman ang mga tauhan

niya. Nilingon niya lang ang mga ito at ngumiti.

“Naku, pasensya na ha. Hindi kasi ako umiinom ng mag-

isa,” saglit niyang nilingon ang mga tauhan na hanggang tenga na

ang ngiti, “Kaya…” Hindi naman itinago ng lalaki ang ngiti.

“Okay, total naman lunchbreak na. Why don’t we eat

together, I mean, all together.” Tukoy nito sa kanilang lahat. “My

treat.”

“Sabi ko sayo bert e.”

“E ako kaya ang unang nakakita dyan.”

“Mga sipsip kayo boy!” Sinaway na niya ang mga ito sa

pagdadaldalan.

“O ano? Sasama ba tayo?” Tanong niya. Nagkatinginan pa

ang mga ito tapos bumalik ang tingin sa kanya.

“Kayo ang bahala, boss.” Nahihiya pang sabi ng mga ito.

“Tara na.” Pagyaya niya sa mga ito na tuluyan ng

nagliwanag ang mukha. Nilingon naman niya si Shane na

napapangiti na lang sa kanila.

****

Tahimik lang silang kumakain sa isa sa mga karendirya na

pinagdalhan niya rito. Nagulat pa nga ito pero hindi na lang

nagsalita. Hindi kasi siya ang tipo na mahilig kumain sa mga

mamahaling restaurant na halos pareho lang rin ang lasa ng pagkain

sa mga simpleng kainan na gaya noon. Magana namang kumain ang

mga tauhan niya kaya hindi na masyado niya pinuna ang mga ito.

“Balita ko nagbakasyon ka daw?” Saglit siyang napatigil sa

pagsubo at kagyat na nilingon ito. Tinapos muna niyang nguyain ang

pagkain sinagot niya ito.

“A, oo. Pero mainly ay trabaho rin ang ipinunta ko roon.”

Nga ba? Hindi niya pinansin ang isang bahagi ng isip niyang iyon.

“Nga pala, gusto ko sanang humingi ng pasensya tungkol sa

nakaraang… alam mo na.”

“When you’re boyfriend—“

“And I want to say sorry also for that, he’s not my

boyfriend. I only say that just to get rid of you.” Halatang

naguluhan ito sa sinabi niya kaya nilinaw niya ang ibigsabihin niya.

“What I mean is, pa’no ko ba sasabihin ‘to,? Ganito—“

“Hindi mo ako masyadong kilala kaya hangga’t maaari ay

ayaw mo akong makasalamuha? Is that it?” Nag-isip siya ng konti.

“Sort of.” Humalumbaba naman ito sa harap niya.

“So, how long did you know Xenon?” Nadulas sa mga

kamay niya ang kubyertos na hawak.

“Ha?”

“Xenon? The one you told me that you’re boyfriend?”

“A… Hindi ko siya kilala. How did you know him?”

“Unfortunately, he’s my bestfriend.” Natatawa pa nitong

sabi. Parang gusto niyang tuktukan ang lalaking ito sa pakikipag-

kaibigan sa lalaking nanakit sa kanya pero bakit naman? Wala pa

man siya, magkaibigan na ang mga ito. “Siya yung sinabi ko sayong

pinuntahan ko.”

“Hmm.” Pagsang-ayon na lang niya rito. Ayaw na niyang

pag-usapan pa ang lalaking iyon. “So…itutuloy mo pa ba ang

kasunduan ng mga ama natin?” Mukhang hindi pa nito

naintindihan ang sinabi niya gayong tagalong naman iyon. “The

marriage thing?” Winagayway pa niya sa harap nito ang kutsarang

hawak.

“It depends.”

“Ha?”

“Depende kong gusto mo pa ring ituloy, ayos lang naman

sa’kin.”

“You know, wala pa sa isip ko ang mga ganyang bagay

kaya bakit hindi muna tayo maging friends na lang,” sumubo uli

siya ng isang kutsarang kanin, “Tingin mo?” Aniya habang

nginunguya iyon. Sa halip na sumagot ay kumuha lang ito ng tissue

at pinunasan ang gilid ng labi niya na ikinagulat na lang niya. Narinig

pa niyang eksaheradong nag-ubuhan ang mga kasama niya. Bingiyan

niya lang ang mga ito ng masamang tingin at ibinalik na ang

paningin sa lalaki. Kumuha na lang siya ng sariling tissue at siya na

mismo ang nagpunas ng amos niya.

“Okay lang rin sa’kin. So, we’re friends now?” Inilahad nito

ang kamay sa kanya. Tinanggap naman niya iyon. Madali naman

siyang kausap, friends kung friends.

“Friends.” Aniya. Makilatis nga ang isang ito,

pagnagustuhan ko baka pumayag ako sa kasal na yan.

****

It was late evening when she decided to close the shop.

Wala kasing stable pang schedule na pagsasara ang shop niya. Kung

kailan lang niya maisipan. Pinagligpit na niya ang mga tauhan niya at

nagpalit naman siya ng damit. Syempre, ayaw na naman niyang

mapagalitan pagadating sa bahay. Naalala pa niya ang reaksyon ng

mga ito ng umuwi siyang kadungisang-kadungisan dahil nalimutan

niyang maglinis muna ng sarili bago umuwi. Tone-toneladang

sermon ang inabot niya sa mga ito. Napatawa naman siya sa isiping

iyon.

“Anong meron kay boss ngayon?”

“Aba, ewan ko.”

“Baka tinamaan doon kay cane.”

“Tanga! Gray!”

“Ang bobo! James!” Ngali-ngaling humalakhak siya ng tawa

sa mga ito. Kung makapagmurahan, akala mo’y mga tama

samantalang ni isa ay walang tumama sa mga ito.

“Baka Shane.” Sabi niya. Napakamot na lang ang mga ito sa

kanya-kanyang ulo at natawa sa mga sarili nila. “Tayo na ngang

umuwi.” Pag-aya niya sa mga ito. Nagulat pa sila ng may

pumaradang itim na kotse sa harap ng talyer nila. Inakala niyang si

Shane ito dahil nag-alok ito kanina na susunduin siya na tinanggihan

niya. Kakatukin na sana niya ang bintana ng kotse ng bumaba na ang

nagmamay-ari noon. Gusto na niyang tumakbo sa pinakamalapit na

taguan kung saan hindi na niya kailanman makikita ang lalaking

iyon.

“Ser, magpapaayos po ba kayo ng kotse? Sarado na po

kami e. Balik na lang kayo bukas.”

“Oo nga po. Pramis, gagawin namin yan.” Hindi niya

maiwasang titigan ito. It’s been 2 weeks since she’d seen him. Akala

niya wala na pero heto at bumabalik na naman ang parehong

damdaming iyon na inakala niyang natago na sa pinakamalalim na

bahagi ng puso niya. Sinaway niya ang sarili sa muling pagpantasya

rito. Hindi na niya dapat ginagawa iyon kung ayaw niya uling

masaktan at malulong na naman sa kahibangang minsan na niyang

isinumpa.

“Zenielle.” There he goes again, calling her name as if she

really is special. Kung hindi lang kasalanan ang manakit, baka

nabugbog na niya ito. Nag-iwas na siya ng tingin rito at inaya na ang

mga tauhan para umalis.

“Boss—“

“Gabi na. Umuwi na tayo. Kung ayaw pa ninyo, uuna na

‘ko. Bahala na kayo riyan.” Nagmamadali siyang naglakad palayo at

nagdarasal na ‘wag na sana itong sumunod dahil baka kung ano

pang hindi maganda ang magawa niya. Dali-daling pinara niya ang

unang taxi na dumaan sa harap niya at sumakay na roon. Nagkamali

na siya noong una kaya hangga’t kaya niya, pipilitin niyang hindi na

muling mangyari iyon. Saka lang siya nakahinga ng maluwag ng

makarating sa bahay nila. Marahil tulog na ang mga magulang niya

dahil patay na ang mga ilaw. Dumiretso na siya sa kwarto niya at

nagbihis ng pantulog. Humiga siya at tumingin sa kisame. Heto na

naman siya at hindi na naman makakatulog. Ginawa na lang niya uli

ang nakasanayan na niyang pampatulog, ang making sa mga ingay

ng kuliglig. Nasubukan na rin niyang magbilang ng imaginary tupa

pero kakaiba ata ang gabing iyon. Hindi tumalab ang mga

techniques niya. Nagpagulong-gulong na lang siya sa kama at baka

sakaling mapagod siya at makatulog na. Napaiktad pa siya ng

tumunog ang phone niya. Kinuha niya iyon at tiningnan kung sino

ang nagtext. Unregistered number.

I really miss you, the text reads. Inisip niya kung kanino

pwedeng manggaling iyon at isang tao lang ang pumasok sa isip

niya. Pinatay niya ang telepono.

“Miss mo ‘ko? Gusto mo talagang mabugbog ano? Hindi

mo ba alam na hanggang ngayon hindi ‘ko pa rin makalimutan ang

atraso mo sa’kin? Ha? Alam mo yun?” Pinanggigilan niya ang unan

na kanina pa niyang nilalamutak. “Ayaw na ayaw ko ng makikita

ka! Naintindihan mo yun? ‘langya ka talaga!” Pinagsusuntok niya

ang pobreng unan. Kagyat niyang naalala ang sinabi ni Shane

kanina.

May pinuntahan lang akong kaibigan diyan sa tapat na

ospital…

Hindi naman kaya… ang kumag na yun ang may-ari ng

ospital na iyon? Hindi naman siguro.

Pinilit na lang uli niyang matulog kaysa isipin pa ang walang-

kwentang taong iyon. Nakatulog na siya sa panggigigil sa unan.

Maaga siyang nagising at gumayak na papuntang shop.

Pagbaba niya galing kwarto nagulat pa siya ng makita roon si Shane

na kausap ng mga magulang niya. Naramdaman yata ng mga ito ang

presensiya kaya lumingon sa direksyon niya.

“Anak, buti nakahanda ka na. Nagprisinta na si Shane na

ihatid ka sa trabaho mo.” Tuwang-tuwa pang sabi ng kanyang ina.

Lumapit na siya sa mga ito at nagtatakang tiningnan si Shane na

tumayo na rin.

“Ma, sa shop na lang po ako kakain at,” Nilingon niya uli

ang lalaki, “Tara na?” Hindi niya alam kung anong pumasok sa isip

niya at pumayag siya pero kung anuman yun, bahala na. Nagpatiuna

na siya at sumunod naman ito sa kanya. Nang makasakay sila ng

kotse, agad niyang kinompronta ito.

“Ano ‘to?”

“Ha?”

“Bakit bigla ka na lang nanunundo?”

“Bawal ba?”

“Hindi naman. Bagong magkaibigan pa lang tayo at saka,

bakit may hated-hatid pa?”

“Don’t worry, it’s just a friendly ride and nothing else.”

Sandaling nilingon siya nito at ibinalik na rin ang tingin sa kalsada.

Hindi na siya nagtanong ulit pero hindi pa rin siya maniwala dito.

Tahimik na lang sila hanggang makarating sila sa shop. Kita niya ang

sabay-sabay ng pagtatayuan ng mga tauhan niya ng bumaba siya sa

kotse at pinagbuksan pa talaga siya ni Shane. Ngali-ngali niyang

suntukin ang mga ito dahil hindi niya gusto ang ipinahihiwatig ng

tingin ng mga ito.

“Is this your last?” tanong niya.

“Maybe not.” Pagtanggi nito.

“Inform me ng hindi ako nagugulat.” Natatawa niyang sabi.

“Copy. Can we have some coffee after your work?”

“Bakit?”

“Wala naman. Kung ayaw mo ok—“

“Wait for me then.” Iniwan na niya ito. Mabuti na rin siguro

ang makasalamuha siya ng ibang tao. Pero hindi ibigsabihin noon na

handa na siyang makipagdeal ulit sa mga lalaki.

E ano ba yang ginagawa mo ngayon? Tanong ng isip niya.

Ewan ko nga rin. Ang gulo e. Sa totoo lang, parang ang gaan

na agad ng loob niya kay Shane at yun ang hindi niya maintindihan.

Bakit parang bigla-bigla na lang?

“Boss, may naghahanap sa inyo rito kanina.” Salubong sa

kanya ng mga tauhan niya.

“Oo nga boss, babalik na lang daw siya.”

“Sino yun?”

“Martin Mendez daw e.” Nag-isip siya kung may kilalang

Martin Mendez pero inalog-alog na niya ang ulo, wala siyang

maalalang kakilala na may ganoong pangalan.

“Sigurado ba kayo? Sinabi ba ang pangalan ‘ko?”

Paninigurado pa niya.

“Naku boss, buong pangalan niyo alam.”

“Weh? Ano bang buong pangalan ‘ko?”

“Cielo Zenielle Marquez? Yun ang narinig namin e. Diba?”

Siniko pa nito ang katabi.

“Oo, yun nga.” Pagsang-ayon pa ng iba. Tiningnan niya lang

ang mga ito.

“Sus. Sige, trabaho na!” Nagsibalikan na ang mga ito sa

kanya-kanyang ginagawa bago siya dumating. Pumasok na muna

siya sa opisina para magpalit ng damit pantrabaho niya. Pagkatapos,

tsineck niya muna ang ilang mga resibo na noon lang niya nakita.

Hindi pa siya nagtatagal roon ng bigla namang pumasok ang isa sa

mga tauhan niya. Napahawak naman siya sa dibdib niya dala ng

pagkagulat.

“Kumatok ka naman, makakapasok ka rin naman.”

“Boss, bumalik na yung Martin?”

“Ha?”

“Nasa labas na. Hinahanap kayo.”

“Ano daw kailangan?”

“Hindi sinabi e. Gusto ata kayong makita.” Ngumiti pa ito

ng nakakaloko sa kanya. Tumayo siya sa kinauupuan at sumilip sa

bintana.

“Nasaan?”

“Nasa labas nga boss kaya labas ka na, hmm?” Lumabas na

ito. Sumunod naman siya rito. Pinagpagan niya ang damit at

ipinunas roon ang kamay. Pag-angat niya ng tingin, mukha naman ni

Xenon ang bumati sa kanya.

“Kamusta?” Napaatras naman siya. Nagpalinga-linga at

hinanap ang taong kanina pa nag-hihintay sa kanya. Lumingon siya

sa mga tauhan niya at tinanong ang mga ito.

“Nasaan yung Mr. Mendez?” Ngumuso lang ang mga ito.

Sinundan niya ang direksyon na nginungusuan ng mga ito at isa lang

ang kinapupuntahan noon. Tumingin siya sa lalaki sa harap niya.

“Hi, I’m Martin Xenon Mendez.” Inilahad nito ang kamay sa

harap nya. Hindi niya tinanggap iyon.

“Wala ako sa mood para makipaglokohan sayo. Anong

ginagawa mo rito?”

“Pinupuntahan ka.”

“Bakit? May nakalimutan ka bang kung anong gamit

sa’kin? Kung ganoon, wala akong natatandaan na may kinuha ako

sayo kaya makakaalis ka na.”

“Diyan ka nagkakamali.” Nagtatakang tiningnan niya ito.

“Yung puso ‘ko, nadala mo.” Rinig na rinig niya ang

pagpapalakpakan ng mga taong nakakakita sa kanila. Pasimple

niyang tinapakan ang paa ng lalaki.

“Wag mo ‘kong mauto-uto dahil hindi na yan gagana

sa’kin. Kung ayaw mong masaktan, umalis ka na rito sa teritoryo

ko.”

“Pero hindi pa ako nagtatagal—“

“Wala akong pakialam kaya bumalik ka na sa lungga mo.”

“Malapit lang naman ang lungga ko kaya pwede mo rin

akong ihatid.” Tinuro nito ang katapat na gusali at ngumiti sa kanya.

Lalo niyang diniinan ang pagkakatapak rito. Kitang-kita niya ang

pagngiwi nito na waring iniinda nito.

“Wala akong pakialam. Umalis ka na.” Tinalikuran na niya

ito. Ang kapal naman ng mukha nitong magpakita pa ulit sa kanya.

Matapos ng lahat ng ginawa nito. Bakit ba pare-pareho ang mga

lalaki? Napapakamanhid!

“Namiss kita!” narinig niya sigaw nito. Lalo namang

nagtilian ang mga tao roon. “Hihintayin kita rito!” Nagmamadali na

lang siya pumasok sa loob ng opisina niya at pabalibag na isinara

ang pinto niyon.

CHAPTER 7

Maghapong nasa loob lang ng opisina niya sa talyer si

Zenielle. Alam niyang hindi pa rin umaalis ang lalaki kaya tuloy

nagmukha siyang may pinagtataguan. Daig pa niya ang nagparehab

sa sitwasyon niya ngayon na hindi makalabas. Pinilit niyang abalahin

ang sarili sa pagkukutingting ng mga gamit na maaaring kutingtingin

sa loob. Pagdating ng hapon, napagpasyahan niyang lumabas na at

umuwi. Magbibilin na lang sana siya sa isa sa mga tauhan niya na

kasalukuyang nasa ilalim ng kotse nang dahan-dahan pa nitong

inislide ang table na kinahihigaan. Natitilihan siyang napamulagat sa

lalaking tinataguan niya kanina pang umaga. May hawak itong

screwdriver at napakarungis na na hindi naman nakabawas sa

kagandahang lalaki nito. Agad din naman niyang sinaway ang sarili

dahil sa huling sinabi.

“Uwi ka na? Hatid na kita.” Nagmamadali itong tumayo at

ipinunas ang mga kamay sa gilid ng pantalon nito. Nakangiti naman

uli itong bumaling sa kanya. Agad niyang nirendahan ang puso

niyang nagbabadyang magwala na naman makita pa lang ang ngiti

nito. Ibiniling-biling niya ang ulo para mawala ang kung anumang

naiisip niyang sa tingin niya ay ikasasama lang niya sa huli.

Nagmamadaling tinalikuran na niya ito at naglakad na palayo.

“Bakit ka ba nagpakita pa dito? Manhid ka ba talaga para

hindi maramdaman na ayaw na kitang makita. Sinusubukan ko na

ngang kalimutan ka tapos heto ka na naman at nagpapakita pa

sakin. Lalo lang tuloy akong nahihirapan e…” Mahina niyang sabi

habang naglalakad papunta sa sakayan.

“Dahil ayokong kalimutan mo ‘ko.” Nagulat pa siya ng

marinig ang tinig na iyon mula sa likuran niya. Hindi niya napansin

na nakasunod pala ito sa kanya. Tumigil siya at hinarap ito. Tumigil

rin naman ito sa paglalakad at ngumiti sa kanya. “Hatid na kita.”

Aba at may gana ka pang ngumiti sa’kin ha? Binigyan niya

ito ng ngiti na ngiwi naman ang kinalabasan.

“A. Yo. Ko.” Isang beses pang iniwan niya ito pero

nakasunod pa rin ito sa kanya. Ramdam niyang pinagtitinginan na

sila sa bawat kantong madaraanan nila. Nagtitimping hinarap niya

uli ito. “Bakit ka ba sunod ng sunod? Umuwi ka na nga sa inyo!”

“Ihahatid nga kita.” Hindi mapuknat ang pagkakangiti nito

na lalong nagpagandang-lalaki rito. Lalo lang siya tuloy nainis dahil

napansin niyang pinupuri na naman niya ito.

“Sinabi ko na ngang ayoko! Bakit ba ang kulit ng lahi mo?”

Pigil na pigil niya ang pagtaas ng boses. Dumarami na kasi ang tao sa

paligid nila na napapatingin.

“Ihahatid nga kasi kita.” Wala talaga siyang mapapala sa

pakikipag-usap sa isang ito. Nilantakan na niya lang ito ng talikod.

Binilisan niya ang lakad pero nakasunod pa rin ito sa kanya na

bumibilis na rin ang lakad. Sumabog na ang pasensya niya, ika nga

napuno na ang salop. Marahas siyang humarap rito para sigawan na

ito ng sakto namang pagharap niya ay sa dibdib nito siya tumama

kaya ang sementadong kalsadang iyon ang nakinabangan sa kanya.

Hindiniya alam kung tatayo o aanalisahin pa ang nangyaring

pagbagsak niya. Hindi agad siya nakahuma. Tiningala niya ang

lalaking nasa harap niya na halata ang pagpipigil tumawa. He

squatted in front of her and offered a hand. Binigyan niya lang ito ng

masamang tingin. Pinipilit naman niyang hind imaging marahas pero

talagang inuudyukan siya ng pagkakataon.

“Alisin mo yang kamay mo dyan kundi pipilipitin ko yan.”

Mahina niyang pagbabanta. Marahil ay hindi na nito nakayanan ang

pagpipigil ng tawa kaya humalakhak na ito. Sa una ay naiinis siya

dahil ginawa nitong katawa-tawa ang nangyari sa kanya hanggang

sa naging parang tinig na ng isang anghel ang tawa nitong iyon.

Wala na siyang nagawa kundi ang panoorin at pakinggan na lang ito.

Daig pa niya ang nangangarap ng mga panahong iyon. Waring

nakalimutan niya lahat ang nangyari sa pagitan nila at isinantabi na

lang niya ang mga bagay iyon para lang marinig ito. Maya-maya ay

napansin niyang napapalibutan na sila ng maraming tao. Bigla niya

na lang naitulak ito at nagmamadaling tumayo.

“Wag mo na uli akong susundan kundi babaliin ko na yang

mga paa mo.” Pagbabanta niya rito bago niya tuluyang iniwan ito.

Muli niyang binalikan ang reaksyong nangyari sa kanya kanina. Akala

ba niya ay galit siya rito? Bakit parang naging walang-kwentang

bagay na lang sa kanya ang galit na iyon ng marinig niya ang tawa

nito? Hindi niya napaghandaan ang pangyayaring iyon. Muntik na

siyang mahulog na naman rito.

Correction, matagal ka nang nahulog sa kanya noh. Sabi ng

isang bahagi ng isip niya. Oo nga pala, tama ito. Ang tanging

magagawa na nga lang pala niya ay kalimutan ang damdamin para

rito na kahit anong gawin niya ay hindi mawala-wala. Sakay na siya

ng taxi ng magring ang telepono niya. Unregistered number na

naman.

“Hello?” Aniya sa kabilang linya. Narinig niyang tumikhim pa

ito bago nagsalita.

“Mag-ingat ka. Maraming masasamang loob ngayon so…”

napabuntung-hininga pa ito, “Mag-magkita na lang uli tayo bukas.

Sige.” Itatanong pa sana niya kung sino ang caller pero naputol na

ang linya. Nagtatakang natitigan na lang niya ang telepono.

“Wrong number lang ata.” Nagkibit-balikat na lamang siya.

****

Nagulat pa siya ng maraming sasakyan ang hindi

magkamayaw sa pagpapark sa harap ng talyer niya. Dahan-dahan

niyang inalam kung bakit.

“Bakit ang daming babae rito?” Bating-tanong niya sa isang

tauhan niya na nakasalubong niya. Bilang tugon, ngumuso na lang

ito sa iisang direksyon. “Anong ginagawa niyan dito?”Nagkibit-

balikat lang ang tauhan niya at nangingiting sinagot siya.

“Ayaw niyo n’on, boss? Dami nating customer.”

Napabaling siya uli sa direksyon ng lalaking nagpapagulo ng buhay

niya.

“Ayoko ng customer. Palayasin niyo yan rito.” Wala sa

sariling sabi niya.

“E boss—“ Siya na mismo ang lumapit sa lalaki. Dalawang

babae ang nakaangkla rito. Magiliw naman itong nakikipag-usap sa

mga iyon.

“Naku, kailangan ko pang magtrabaho e at saka baka hindi

ko matapos ayusin yang mga kotse niyo—“ Sabi pa nito.

“Okay lang yun. Dito ka na lang muna.” Malanding sabi ng

isang babae sa kanan nito. Hindi naman niya mapigilan ang

mapataas ang kilay sa ginagawa ng mga ito. Mahiyaing tumawa pa

ang babae.

“Hindi, ngayon ko na gagawin, baka mahuli ako ng boss—“

Eksaherado siyang tumikhim na lubhang hindi pa narinig ng mga ito.

Inulit uli niya sa mas malakas na paraan. Halata naman ang

pagkagulat sa mukha ng lalaki na nagmamadaling tinanggal ang mga

kamay ng mga babae sa braso nito. Hindi naman natinag ang mga

babae.

“Zenie—“

“Kayong dalawa,” Tukoy niya sa mga babae, “umuwi na

kayo at baka kalbuhin ko kayo.” Nilingon niya naman ang lalaki. “At

ikaw, bumalik ka na rin sa lungga mo at wag nang babalik pa dito

dahil pasasabugin ko na talaga yang ospital mo pagnakita pa kita

dito, “bigla naman niyang naisip ang mga pobreng madadamay sag

alit niya, “On second thought, ikaw na lang pala ng magtandaka at

matigil yang pangangati mo.” Naiinis na nilampasan niya ang mga

ito. Ang kakapal ng mga itong maglandian sa talyer niya. Ni hindi

naman sila welcome roon. At ang lalaki namang iyon, gustong-gusto

na may mga babaeng umaaligid rito. Ang sarap kutusan! Nagulat pa

siya ng bumukas ang pinto ng opisina niya. Iniluwa niyon si Xenon.

“Bakit nandito ka pa? Sabi ko umalis ka na a, makulit ka rin talaga

ano?”

“Hindi ko kilala yung—“

“I don’t care.”

“Zenielle, makinig ka nga—“

“I’ve had enough.” Parang bata niyang sabi rito. Tinakpan

pa niya ang dalawang tainga.

“Tanggalin mo nga yang kamay mo at makinig ka sa’kin.”

“A, so inuutusan mo na ako ngayon?” napadako ang

paningin niya sa suot nitong damit, “Bakit mo suot ang jamper ko?”

natitilihang niyang tanong rito.

“Hiniram ko lang sandali, as I was saying—“

“Hubarin mo yan. Magnanakaw ka talaga.” Bintang pa niya

rito. Hindi pinapansin ang sinasabi nito. Agad naman nitong sinunod

ang utos niya at sa maghuhubad nga ito sa harap niya, natitilihan

niyang pinigilan ito. “Bakit ka naghuhubad? Bastos ka!”

“Sabi mo hubarin ko, tapos nang maghuhubad na ‘ko,

bastos naman? Ano ba talagang gusto mo Zenielle?” Natatawang

tanong nito.

“Ang ibig kong sabihin, hubarin mo yang damit ko pero

hindi ko sinabing sa harap ko!” Napasandal naman siya sa lamesa

niya at nagpaypay sa pamamagitan ng kamay. “Binabanas ako

sa’yo!” Naiiling niyang sabi.

“Hintayin mo ako rito, huhubarin ko na ‘tong damit mo.”

Sabi pa nito bago nawala sa paningin niya at pumasok sa banyo.

Hindi niya tuloy mapigilan ang mapatingin sa pinto na pinasukan

nito. Nacurious tuloy siya kung gaano kaganda ang katawan nito.

“Ano ba ‘tong mga iniisip ko!” Naguguluhang tanong niya

sa sarili.

“Ano bang iniisip mo?” Narinig niyang tanong ni Xenon na

marahil ay kalalabas pa lang ng banyo, “Zenielle?”

“Wala ka na doon.” Napagmasdan niya ang kabuuan nito.

He’s now wearing a polo stripes and a walking shorts. Kahit siguro

anong suotin nito, hindi papangit.

“Bakit?”

“Anong bakit?”

“Ang lagkit ng tingin mo sa’kin.”

“Ha! Asa ka naman. Umalis ka na nga, istorbo ka e.”

Inilabas niya lahat ng resibo sa file case na nasa lamesa niya at

nagsimula ng mag-inventory kahit umaga pa lang.

“Ang aga pa, a.” Puna nito.

“Ano bang pakialam mo sa gusto ko nang tapusin ‘to.”

Nakalapit na pala ito sa kanya. Hayun na naman ang pagkailang na

nararamdaman niya.

“Tulungan na kita—“ Tinampal niya ang kamay nitong

nakahawak na sa isa sa mga papel roon.

“Wala ka bang pinagkakaabalahang iba at lagi ka nang

nandito?” Hindi ito nagsalita, “Hindi ako magtataka kung

magsasarado na ‘yang ospital mo.”

“Meron naman. Pero mas gusto ko dito.” Ngumiti lang ito

sa kanya.

“Pwes, hindi ko gusto na nandito ka kaya sa iba ka na lang

manggulo.”

“Pa’no yan? Mas gusto ko nga dito.”

“Hindi ko na problema ‘yon.”

“Zen—“

“Am I interrupting something?” Sabay pa silang napalingon

sa taong nagsalita. Si shane ang bagong dating na nagpalipat-lipat

pa ang tingin sa kanilang dalawa. Agad naman siyang tumayo at

nilapitan ito.

“Hindi. Naku, kanina pa kita hinihintay bakit ngayon ka

lang ha?” Malambing niyang sabi rito at inayos pa ang kuwelyo ng

polo nito. Pasulyap siyang tumingin kay Xenon na blangko lang ang

ekspresyon ng mukha.

“I didn’t know na kayo na pala.” Narinig niyang sabi ni

Xenon.

“Pare—“

“Oo, kami na. Kaya pwede ka nang umalis.” Nakangiti

niyang sabi rito. Hindi man lang siya pinansin nito at nakatingin pa

rink ay shane. Naalala niyang magbestfriend nga pala ang mga ito.

Kita niya ang pagtayo ni Xenon at tinapik ang balikat ni shane bago

lumabas. Sinundan niya lang ito ng tingin.

“Zenielle, mag-uusap lang kami ni Xenon, babalik ako.”

Yun lang at sinundan na nito ang kaibigan. Ano namang pag-

uusapan ng mga iyon at kailangan pang lumayo sa kanya? Kita niya

mula sa labas ang masinsinang pag-uusap ng dalawa. Parang may

pinagdidiskusyunan ang mga ito na hindi niya maintindihan. Noong

una ay parang hindi pa magkasundo ang mga ito hanggang sa nauna

na nang umalis si Xenon at binalikan naman siya ni Shane.

“Zenielle, I really have to go. I just see you later.” Humalik

muna ito sa pisngi niya bago itinuloy ang sinasabi, “We have to talk,

privately.” Umalis na ito at siya naman ay naiiwang naguguluhan.

Ano kayang pag-uusapan nila?

****

Sinundo siya ni Shane ng hapon na iyon at dinala sa isang

restaurant. Nag-ayos lang siya ng konti dahil masyadong biglaan ang

pag-aaya nito sa kanya. Kasalukuyan na silang nagsisimulang kumain

ng mauna na siyang magsalita.

“Ano bang pag-uusapan natin?” Aniya. Marahang lumingon

ito sa kanya at nagpunas ng bibig. Sumandal ito sa silya at huminga

ng malalim bago tumingin sa mga mata niya.

“We have to cancel the wedding.”

“Ha?” Ang tanging nasabi na lang niya. Nagbabalak n asana

siyang pumayag sa kasunduang iyon ng mga magulang niya

samantalang heto naman ito ngayon at hindi na siya pinaimik sa

bagay na iyon. Gustong-gusto nito dating magpakasal, bakit ito na

ngayon ang umaayaw?

“Look, ayokong makigulo sa relasyon ng kaibigan ko.

Pumayag lang naman ako dati dahil hindi ko pa alam noon na may

pagkakaunawaan pala talaga kayo ni Xenon—“

“Teka, teka. Ano bang sinasabi mo? Anong may

pagkakaunawaan? Anong—ano yun? Hindi ko masundan ang

sinasabi mo.” Naguguluhang tiningnan niya ito ng mata sa mata.

“Nagkausap kami ni Xenon kanina at ipinaliwanag niya

sa’kin ang sitwasyon niyo. Pasensya ka na talaga, kung alam ko

lang na boyfriend mo si Xenon hindi na ako makiki—“

“Shane!” Hindi niya napigilang mapasigaw sa inis. Talagang

ginagalit siya lalo ng Xenon na iyon. “Sinabi ko na sayo noon na

hindi ko boyfriend si Xenon, bakit ka ba nagpapaniwala sa

sinungaling na ‘yon? Aah!” Talagang sinasagad nito ang pasensya

niya. Makakatikim talaga ito pagnakita sila.

“Zenielle, naiintindihan ko kung anong nararamdaman mo

ngayon pero sana paniwalaan mong walang ibang babae si Xenon

kaya wag ka nang magalit pa sa kanya.”

“Ha?” Kulang na lang ay magdikit na ang kilay niya sa

pagkakasalubong.

“Nagalit ka lang daw sa kanya dahil akala mo ay nambabae

siya, ‘yon ang sinabi niya sa’kin kanina.” Halatang naguguluhan na

rin ito sa base sa ekspresyon nito. “Hindi naman siguro

magsisinungaling sa’kin ang kaibigan ko?” Tanong pa nito. Sa halip

na sagutin ang tanong nito ay nagmamadaling tumayo siya at umalis

na. Narinig pa niya ang pagtawag nito sa kanya pero hindi na niya

pinansin iyon dahil isang bagay lang ang naiisip niyang gawin. Lord,

patawarin niyo ‘ko kung ako’y magkakasala ngayon.

****

Unang beses niyang makatapak sa ospital na pagmamay-ari

ni Xenon. Agad siyang dumiretso sa information desk at magiliw na

nagtanong sa nurse na in-charge ngayon doon.

“Miss, andyan ba si Dr. Mendez?” Kagyat na nilingon siya

ng nurse.

“Nasa operating room po siya ngayon, ano po bang sadya

niyo ng mainform ko na din po si doc?”

“Ahm… something private. Pwede bang hintayin ko na

lang siya?” Medyo nag-isip pa ito bago sumagot.

“O sige po. Samahan ko na lang po kayo sa opisina niya.

Patapos na rin po siguro sila.” Nagpasalamat naman siya rito.

“No need. Just give me the room number then I’ll be the

one to look for it.”

“Sure po kayo?”

“Oo.” Nakita niyang kumuha ito ng papel at ballpen at may

isinulat roon. 516-HDO… Ibinigay nito ang papel at muli siyang

nagpasalamat bago muling tinahak ang daan patungo sa opisina

nito. Humanda ka sa’kin… Makikita mo talaga…

CHAPTER 8

“Kailan mo ba talaga ako titigilan?” Tuloy lang siya sa

paghahagis ng mga gamit na mahawakan niya sa loob ng opisina

nito. Nauna siyang dumating doon kaya naman gulat na gulat pa

itong makita siya roon. Sinalubong niya agad ito ng suntok na hindi

naman nito nailagan. Akala siguro nito ay sasalubungin niya ito ng

mainit na yakap kaya hindi ito nakapaghanda agad. Susuntukin niya

sana ito sa pangalawang pagkakataon pero nakailag na ito at mabilis

na nakalayo sa kanya. At humantong na nga siya sa pambabasag ng

mga gamit nito. “Hindi ka talaga marunong tumantya ng taong galit!

Sagad na sagad na ang pasensya ko sayo!” Hinawakan naman niya

ang flower vase.

“Zenielle, wag yan! Mahal yan!”

“Wala akong pakialam!” Ibinato niya iyon sa direksyon nito.

Sinalo naman nito iyon. Isang pigurin naman ang napagbalingan

niya.

“Mag-usap muna tayo… wag—wag yan!” Huli na para

masaway pa siya nito dahil tumama na ang bagay sa pader ng

opisina nito.

“Lumapit ka rito at mag-uusap tayong hudas ka! Nandahil

sayo naunsyami ang bagong lovelife ko!” Galit na galit na lalapitan

na niya ito ng umikot ito paalis sa lamesa nito. Nakarating na ito

malapit sa pinto. Dinampot niya ang picture frame na nakapatong sa

lamesa nito at ibinato iyon dito. Saktong pag-ilag nito ay ang

pagbubukas ng pinto. Halata ang pagkagulat ng dalawang bagong

dating na maswerteng nakailag sa lumipad na gamit.

“Whoo! What was that?” Sabi ng sa pagkakatanda niya ay

si Terrence.

“Did I just saw a flying frame?” Nagtatakang tanong naman

ng kasama nitong si Andrew. Hindi niya pinansin ang dalawa at

sinugod ang nadistract na si Xenon. Agad niya itong sinakyan sa

likod at sinakal. Todo awat naman ang dalawa.

“Hindi ka na talaga sisikatan ng araw sa’kin.” Nanggigigil na

sabi niya.

“Zenielle, awat na.” narinig niyang sabi ni Andrew na pilit

siya inihihiwalay kay Xenon. Maya-maya ay nailayo na siya ng mga

ito sa lalaki na ngayon ay nakahawak sa leeg nito at waring

hinihingal.

“Bitiwan niyo nga ako! Hindi pa ako tapos!”

Nagpupumiglas na sabi niya pero hindi siya pinakawalan ng dalawa.

“Kumalma ka nga muna.”

“At saka ka namin bibitawan.” Ani Terrence. Nakahawak

ang mga ito sa magkabila niyang braso. Manyaring kumalma naman

siya.

“Okay na ko.” She said as a sign of retreat. Nag-aalinlangan

pa siyang pinakawalan ng mga ito. Susundan pa sana siya ng mga ito

ng maglakad siya papunta sa upuan. “Don’t worry, I just wanted to

sit.” Pasalampak na umupo siya at huminga ng malalim.

“Ano bang nangyari?”

“Oo nga at muntik pang dumanak ang dugo rito.”

Natatawang tanong ni Andrew.

“Tanungin niyo yang kaibigan niyong sinungaling.”

Mahinahon niyang tugon. Unti-unti nang bumabalik sa normal ang

paghinga niya.

“Anong ginawa ko?” Xenon asked as if he didn’t do

anything at all. Hinimas naman nito ang pangang sinuntok niya.

“Bakit mo sinabing may relasyon tayo kay shane?”

“Hindi nga ba?” akmang susugudin niya uli ito ng humarang

uli ang dalawa.

“Easy. Daanan natin ito sa diplomasya.” Terrence said.

“Hindi diplomasya ang kailangan niyan! Ang kailangan

diyan tinatahi ang bibig para hindi makapagsinungaling!”

“Okay. Okay. Kailangan natin ng peace of mind.”

“Lintik na peace of mind, tumabi kayo dyan at kating-kati

na ang kamay kung manahi—“ Tinakpan na ni Terrence ang bibig

niya kaya puro ungol na lang ang lumabas sa bibig niya.

“Get off her.” Narinig niyang sabi ni Xenon.

“Okay.” Pagsang-ayon ng dalawa. Nakahinga naman siya ng

maluwag ng hayaan na siya ng mga ito. Binigyan niya ng masamang

tingin si Xenon.

“Look, what I really mean when I said to shane that we

have a relationship is I courting you and you… the girl I’m

courting…Nagets mo ba?”

“You’re not making sense, pare.”

“Oo nga.”

“Will you, two, shut up?” Nilingon uli siya nito. “As I was

saying—“

“Wala akong natatandaan na nanliligaw ka pala sa’kin, ni

hindi ka nga nagpaalam.”

“Kung hihingi ako ng permiso, will you let me? Hindi. Kaya,

sapilitan.” A smile was now visible in his lips.

“Kahit na at saka, makakasal na sana ako kung hindi ka

lang nakialam—“

“Like I would let that happen.”

“Bakit ka ba nakikialam?”

“Sa akin na lang ‘yon.”

“Aba at talaga—“

“Kayong dalawa,” Sabay pa silang napalingon kay Terrence,

“Saka na ninyo isettle yang away niyo. Ito munang sadya namin

ang intindihin niyo.” May iniabot itong isang papel kay Xenon.

Sinundan lang niya iyon ng tingin.

“A medical mission in Bulacan?” nagtatakang tanong ni

Xenon.

“Yeah. I want you to take charge of that habang si Andrew

naman ang nag-oorganize ng lahat sa outreach program na

talagang main event roon. I won’t take no for an answer.” Dahil

hindi na niya naiintindihan ang pinag-uusapan ng mga ito, marahang

tinungo na niya ang pinto.

“Where do you think you’re going, lady?” Slow motion pa

niyang nilingon ang mga ito.

“Aalis na at wala na akong mapapala rito.”

“Who told you?” Nagtatakang tiningnan niya ito. Bumaling

naman it okay Xenon na nakatingin naman sa kanya. “You are in-

charge with the medical mission with Zenielle.”

“What?”She asked in the highest tone she can.

“You heard it. You’re going with Xenon. Take it or leave

it.”

“Leave it. Of course!”

“Okay. Then I’ll have your shop closed.” Binigyan pa siya

nito ng nakakalokong ngiti.

“You’re not being fair, Terrence.” Hindi makapaniwalang

sabi niya. Ano bang pumasok sa isip nito at isinali siya nito roon sa

medical mission na iyon?

“It sounds fair to me.”

“Well, for me, it’s not!”

“Time’s ticking so you better decide now.”

“You know Terrence, you don’t have to force her if she

don’t want to.” Pagsalungat nito sa sinabi ng huli. Sige lang, tama

yan. Nang may magawa ka namang mabuti minsan sa buhay mo.

Aniya sa isip.

“I’m not forcing her, I’m making her a wise decision.”

Muling nilingon siya ni Terrence. “So Zenielle, what can you say?”

Leaving her frustrations behind, she kept her eyes closed and

blurted out the worst decision of her life. She want to get rid of

Xenon but still, destiny never let her to. She opened her eyes.

“Count me in.”

“Yeah boy!” Narinig pa niyang sabi ni Andrew.

“Good answer.” Sabi naman ni Terrence. Nahagip naman ng

mga mata niya ang walang-imik na si Xenon. Waring napakalalim ng

iniisip nito. Wala siyang mabasang kahit ano sa ekspresyon nito

ngayon. I’m putting myself into trouble again…

****

Noong gabi ring iyon, bumiyahe si Xenon patungo sa Isla

Caceres. Nais niyang komprontahin si Terrence sa nangyari kanina.

Hindi niya maintindihan kung bakit kailangan pa nitong gawin iyon.

Naabutan niya ito sa clubhouse kasama ang mga kapwa members

niya.

“Uy, may bagong dating! Inuman uli! Cheers!” Salubong sa

kanya ng mga ito. Hindi niya pinansin ang mga iyon at pinunto ang

direksyon ni Terrence.

“Bakit mo ginawa ‘yon?”

“Ang alin?”

“You should’ve not forced him!”

“Sinong pinorce?” Nakisali na rin ang ibang members.

“Ginagawan lang kita ng pabor, Xenon.”

“Ang sabihin mo nakikialam ka na naman!”

“E ano kung nakikialam ako? Anong gagawin mo?” Tumayo

na rin ito at nakipagmatigasan sa kanya. Inudayan niya ito ng

suntok. Sapul naman iyon sa panga nito. Gumanti naman ito.

“Sisiguraduhin kong hindi ka na makakapangialam uli!”

“Bahala ka sa buhay mo!”

“Wawasakin ko yang mukha mo!”

“Uunahan na kita!” Patuloy lang sila sa pagsusuntukan.

Hindi sila tumitigil hangga’t hindi nakukuntento. Narinig na lang niya

ang hiyawan ng mga kasamahan nila na sa halip na awatin sila ay

parang nagpustahan pa.

“Sinong manok mo, Rander?” ani Lexus.

“I’ll go with Terrence.” Sagot naman ng tinanong.

“Ako, kay Xenon, doctor yan e.” Sabi naman ni Vince.

“Ano namang koneksyon n’on?” Tanong ni Dexter.

“Wag mo ng alamin. Hindi arok ng isip mo ‘yon.”

“Oo, abnormal ka e.”

“Sang-ayon ako dyan.” Patuloy lang sa pagkukwentuhan

ang mga ito hanggang sa nakaramdam na sila ng pagod at pareho na

silang tumigil. Nagkatinginan pa sila bago naunang tumayo si

Terrence. Inabot na nito ang kamay na tinanggap niya.

“Tinutulungan lang kita kay Zenielle kay ko ginawa ‘yon.”

Sabi ni Terrence.

“Pasensya na, minasama ko pa ang tulong mo. Salamat!”

sinuntok naman nila ang kamao ng isa’t-isa bilang pagkakasundo.

“Kiss!” Biglang sabi ni Rander—Xander o Lander—basta isa

sa triplets.

“Baka gusto mong humalik sa lupa?” Banta niya rito.

Nagtawanan na lang sila.

“Inuman na uli!”

****

Napagpasyahang niyang tumigil muna sa bahay nila at

magpahinga sa pagtatalyer. Madami kasi siyang naiisip na mga

bagay na nagiging dahilan kaya hindi siya makapag-concentrate ng

husto sa trabaho. Hindi na nagpakita pa uli si Shane sa kanya.

Mahigit isang linggo na ring hindi nagpapakita sa kanya si Xenon

mula pa noong huli silang nagkita. Hindi man niya aminin sa sarili,

hindi niya maiwasang abangan ang pagsulpot nito. Mangyari pa

ngang silipin niya ang mula sa bintana niya ang katapat na ospital

kung saan ito ang nagmamay-ari. Mahinang tinuktok niya ang ulo sa

pagaakalang mawawala ang pag-iisip niya sa lalaki.

“Wag mo siyang isipin, wag sinabi…” paulit-ulit niyang sabi

sa sarili. Naiinis siya dahil kahit saang anggulo man tingnan, talagang

namimiss na niya ang lalaki. Natanggap na niya na hindi niya kayang

magalit rito ng ganoon katagal kaya mas pinili na lang niyang

kalimutan ito. Pero heto nga ang pasaway niyang isip na patuloy pa

rin sa pag-iisip rito. Sana wala na langa kong utak…

“Hindi ko alam na matindi na pala ang pinagdadaanan mo

ng mawala ako?” Lumipad ang tingin niya sa nagbukas ng pinto ng

kwarto niya.

“Ha?”

“Look at yourself, daig mo pa ang psychotic sa ginagawa

mo.” Natatawa nitong sabi habang papalapit sa kanya. She’s still in

bed and had no plan to get up.

“Pa’no ka nakapasok dito?” natataranta niyang tanong at

hinila pataas ang kumot. Palagay niya ay sobrang gulo ng buhok niya

ng mga oras na iyon.

“You mother let me. Hindi na kita nakikita sa talyer mo

kaya naisip kong baka maysakit ka kaya nagpunta ako dito.”

Hinawi nito ang buhok na tumabing sa mukha niya. “pero sa tingin

ko naman ay, medyo maayos ka pa.” Sa halip na sagutin ito ay

nagmamadali siyang umalis ng kama at lumabas ng kwarto. Nakita

naman niya ang ina sa may sala na nagbabasa ng magazine.

“Ma! Bakit kayo nagpapapasok ng hindi niyo kilalang tao

sa bahay natin?” Sermon niya sa ina ng makalapit rito.

“He said he’s your boyfriend that’s why I let him in.”

“Naniwala naman kayo? Hindi na ko magtataka kung

mabudol kayo. Hindi ko boyfriend iyan.” Tukoy niya sa lalaking

nakasunod na pala sa kanya.

“Pero gwapo naman siya at mukhang mabait kaya hayaan

mo na.” naiiling na lang na binalingan niya si Xenon.

“Umuwi ka na nga.” Hindi man lang ito gumalaw sa

kinatatayuan kaya siya na mismo ang nagtulak rito palabas.

“Teka lang,” tumigil siya sandal, “Hindi ako aalis kung hindi

ka kasama.”

“Ayoko. Uwi!”

“Sabi ni Terrence.”

“I don’t care.”

“Well, I care.” Hindi na siya nakaporma ng tuloy-tuloy itong

bumalik sa bahay nila ang pinasok ang kwarto niya. Nakita niyang

kinuha ang maleta niya sa closet.

“Anong ginagawa mo?” Pinipigilan niya ang paglalagay nito

ng mga damit niya sa maleta.

“Kailangan na nating magmadali. Madami pang dapat

ihanda para sa medical mission.” Pagkakalagay nito ng damit ay

inaalis naman niya kaya para tuloy silang naglolokohan.

“Matagal pa naman iyon at saka—itigil mo nga yang

pakikialam sa mga gamit ko.” Hinila na niya ang damit nito para

matigil na ito pero wala rin namang silbi.

“Tulungan mo na lang ako dito, mabuti pa.”

“Ayoko nga sabi.”

“Okay.” Tinungo na nito ang pinto. Laking pasasalamat niya

at naisipan na rin nitong umalis. Ibinabalik na niya ang mga gamit sa

dating lalagyan ng bigla na lang itong sumigaw.

“Ang mama mo!” Nataranta tuloy siya at lumabas ng

kwarto huli na para mapigilan niya pa ang pagpasok roon ni Xenon

na agad na isinarado ang pinto. Kinalampag niya ang pinto. Mga

ilang minuto lang bago nagbukas ito uli at iniluwa niyon si Xenon na

dala na ang maleta niya.

“Anong—“

“Tara na!” Hinawakan na siya nito sa kamay at hinila

papunta sa kotse nito. Nagpaalam pa ito sa ina niya. “Pahiram

muna po kay Zenielle.” Nakita niyang tumingin ang mama niya sa

maletang dala ng lalaki.

“Anong gagawin mo sa anak ko?”

“Itatanan ko na po.”

“Okay.” Nakangiting sabi ng kanyang ina.

“Ma!” Saway niya rito. Hindi na siya nakapalag pa ng igiya

na siya nito sa kotse nito at pinaharurot na iyon. Nagtataka siya sa

sarili niya dahil wala siyang kahit anong pagtangging

nararamdaman. Parang ayos na lang sa kanya kahit saan siya dalhin

nito. As if she was willing to be with him no matter what happens.

Akala niya noon, hindi na muling darating sa buhay niya ang

ganoong pagkakataon na bukal sa loob siyang sasama rito. She can’t

believe that she can be happy by just coming with him. Tuluyan na

nga sigurong naglaho ang pader na ginawa niya noon para sa

kanilang dalawa. O talagang hindi naman talaga nabuo ang pader na

iyon dahil hindi naman niya nagawang patatagin miski ang

pundasyon noon. Isn’t that a bright idea? Hindi niya tuloy

maiwasang magtanong sa sarili. Pwede pa kayang magsimula uli

sila? Na isantabi na niya ang nakaraan at sakit na naramdaman niya

sa unang pagkakataong minahal niya ang parehong lalaking kasama

niya? Pero gaano man karami ang tanong sa utak niya, wala pa rin

siyang makuhang sagot sa nag-iisang tanong na pilit umuukilkil sa

isip niya. Pareho kaya sila ng nararamdaman? Wala naman kasi

itong sinasabi kaya hindi niya alam kung anong iisipin sa paghabol

nitong iyon sa kanya.

“Natahimik ka na diyan.” Untag ng lalaki sa kanya.

Kasalukuyan na silang nasa byahe.

“Ha? Wala, may iniisip lang.” Tumango lang ito at nagpokus

na sa pagmamaneho. Pasimple niyang nilingon ang lalaking katabi.

Kaya na ba uli niyang tumaya?

CHAPTER 9

“Bakit dito mo ‘ko dinala?” Nagtatakang tanong niya rito.

Papasok na sila sa tarangkahan ng Isla Caceres. Kagyat na nilingon

lang siya nito at ibinalik ang tingin sa daan.

“Trip.”

“Anong trip? Wala ako sa mood makipagtrip sayo, Xenon.”

Nagulat pa siya ng tumawa ito.

“At last! Binanggit mo din ang pangalan ko. Namiss ko

yan.” Hindi niya pinansin ang sinabi nito.

“Iuwi mo na ‘ko kung wala naman pala akong

makabuluhang gagawin dito.”

“Sinong maysabing wala? Meron. Magrerelax ka dito.”

“Mas gusto ko sa bahay.”

“Pero mas maganda dito, kaya dito ka na lang at mag-

enjoy.” Hindi na siya humirit pa dahil alam naman niyang hindi siya

hahayaan nito. Pansamantala muna silang tumigil sa racers’

verandah para magtanghalian.

“Kumain ka ng madami. Tingnan mo nga ang sarili mo, ang

payat-payat mo na.”

“Sadyang ganito ang katawan ko.”

“Hindi a, sexy ka kaya dati.”

“So sinasabi mong hindi ako sexy ngayon?”

“Wala akong sinabing ganyan. Ang akin lang naman e

kumain ka ng marami.” Namataan niya ang papalapit na si Vince.

“Gusto mo bang matikman ang bago naming putahe rito?”

Tanong nito sa kanya.

“Sige. Masarap ba ‘yon?”

“Wala namang luto dito na hindi masarap.” Akmang tatayo

na siya para sumunod rito ng pigilan siya ni Xenon.

“Teka lang…Kakarating lang namin, uunahan mo na agad

ako.” Si Vince ang kinakausap nito.

“Ipapatikim ko lang naman sa kanya ang bago naming

putahe e.”

“Kahit na. Sa iba mo na lang ipatikim kung ano man yang

bagong yan.”

“Bahala ka nga. Madamot ka.” Lumayas na ito at iba na ang

nag-assist sa kanila. Matiwasay na silang kumakain ng may bago na

namang lumapit sa kanila.

“Masarap ba ‘yang kinakain mo Zenielle?” Nilingon niya

ang nagtanong. Si Markee na nakaupo sa katabing lamesa nila

kasama nito ang fiancée nitong si Aria.

“Okay lang,” sinilip niya ang kinakain ng mga ito, “Parehas

lang ng kinakain niyo.” Nginitian niya ito. Binalingan niya na uli ang

pagkain niya. Napansin niyang wala ng imik ang kasamang lalaki. “O,

nawalan ka na ng imik dyan.”

“Wag mo ‘kong pansinin, kumain ka na lang at nang hindi

kung sino-sino ‘yang kinakausap mo.” Seryoso nitong tugon.

Nagkibit-balikat na lang siya.

“’Tol, may blind item ako sa’yo.” Narinig niya mula sa kung

saan.

“Ano ‘yon? ‘Yon ba ‘yong tungkol sa isang lalaki at babae?”

“May future ka sa panghuhula, ‘tol!”

“Tapos anong nangyari?”

“Ito daw si lalaki ay naghahabol dun sa babae na—“ Hindi

na niya narinig pa ang kasunod na sasabihin ng mga ito dahil hinila

na siya palabas ni Xenon.

“Teka lang… Pinakikinggan ko pa—hindi pa ako tapos

kumain!”

“Busog ka na.”

“Bahala ka nga.” Napansin naman niyang magkahawak sila

ng kamay. “’Yong kamay ‘ko, pakibitawan.” Sinunod naman siya

nito at sabay na silang naglakad. Napakabilis maglakad nito kaya

hinayaan na niya itong mauna at sumunod na lang siya. Weird na

naman ang ikinikilos nito. Ano pa nga bang aasahan niya?

Napabuntung-hininga na lang siya. Nagulat pa siya ng biglang

humarap ito.

“Zenielle.”

“O?”

“Wala.” Nagpatuloy na ito sa paglalakad. Pero hindi pa sila

nagtatagal ay nilingon na uli siya nito. “Zenielle, ano…”

“Ano?”

“Wala pala. Wala.” Bakit ba ito ganoon? Parang may

gustong sabihin na hindi naman masabi. Ang gulo-gulo. Nakarating

na sila sa pamilyar na lugar sa kanya. Sa malawak na kaparangan ng

Trabia—ang racing arena ng mga bisikletang pag-aari ng mga

members ng JBR. Nauna na itong umupo sa malawak na damuhan.

Ginaya naman niya ito.

“Lalo atang gumanda ang isla…”

“Tama ka…” Mula sa di-kalayuan ay matatanaw ang asul na

karagatang nakapalibot sa Isla Caceres.

“Buti na lang pala, naisip kong magmember rito. In a way,

nakakapagrelax na rin ako.”

“Pwede bang magmember rito?” Aniya. Narinig niya ang

tawa nito.

“Depende, kung papayagan ka ni Terrence.”

“Bakit hindi? Willing naman akong magbayad a.”

“Hindi lang pera ang qualifications dito. Kailangan din,

male ang gender mo.”

“Ha? Hindi naman ata makatarungan yan?”

“Fair lang ‘yon para sa’ming mga member rito. Minsan

lang kami magkaroon ng lugar na kami lang ang nasusunod,

nilulubos lang namin.”

“Maramot lang kamo kayo.”

“We’re just enjoying the times of our lives.”

“Oo nga, maramot nga kayo.” They just laughed at their

conversation. Though it’s senseless, it’s just their way of talking to

each other.

“Zenielle… can I ask you something?” Bahagyang tiningnan

niya lang ito at ibinalik na ang tingin sa magandang tanawin sa

harap niya.

“Ano ‘yon?”

“Are you… are you still mad at me?”

“What do you think?”

“From what I’ve remember, you are.”

“Siguro no’ng una, pero nakalimutan ‘ko na ‘yon. Narealize

ko kasing masamang magtanim ng galit sa kapwa ko.”

“So hindi ka na galit sa’kin?”

“Hindi mo ‘ko basta-basta mahihila kung saan-saan kung

galit pa rin ako sa’yo.” Unti-unting nagliwanag ang mga mukha nito.

“I’m glad to hear that.” Ngumiti ito pero hindi naman

umabot sa mga mata nito. Napansin pa niya ang bahagyang

paglamlam ng mga mata nito. Waring may bumabagabag pa rin

dito. “So…are we friends now?”

“I’m afraid we are.” He let out a deep sigh as he continue to

stare at the changing colors of the sky.

“How’s your wedding going?” Mula sa kung saan ay tanong

nito. Hindi niya ito nililingon.

“I don’t know.” Natahimik naman ito. “Hindi na

nagpapakita sa’kin si Shane e.”

“I’m sorry.”

“For what?”

“For ruining your supposed wedding.”

“Wag mo nang isipin ‘yon.”

“Kakausapin ‘ko si Shane para matuloy na ang kasal niyo.”

Apologetic na ang ekspresyon nito ng lumingon sa kanya. Gusto niya

tuloy batukan ang isang ito. Parang atat na atat na itong makasal

siya sa ibang lalaki. ‘Di nga ba ‘yon ang gusto mo ng lokohin ka niya?

Sabi ng isang bahagi ng isip niya.

Ibang kaso naman ‘yon. Galit ako n’on at basta-basta na

lang ako nakakapagdesisyon ng kung ano-ano. Piping sagot naman

niya.

Nakapagdesisyon ka na din.

Binabawi ko na nga e.

Nasabi mo pa rin. Wag ka kasi magdesisyon paggalit ka.

Oo na. Teka, bakit ko ba kinakausap ang sarili ko?

Aba ewan ko sayo.

“’Wag mo nang pagudin ang sarili mo. Hayaan mo na

‘yon.” Hindi na ito umimik. Siguro ay iniisip pa rin nito ang tungkol

doon.

“Ipinadala ko na ang mga gamit mo sa Republican Guest

House. Ipapahatid na lang kita roon.”

“Ipapahatid? Bakit sa’n ka pupunta?”

“May aasikasuhin lang ako.” Nakita niyang kinuha nito ang

telepono sa bulsa at may tinawagan roon. “Red, do me a favor.”

Tumayo ito at lumayo sa kanya. Saglit pa ay bumalik ito at

nagpaalam na sa kanya.

“Iiwan mo ‘ko dito?”

“Hindi. Hihintayin ko muna si Red na makarating dito para

masundo ka.”

“E bakit kasi hindi pa ikaw ang maghatid sa’kin?” Hindi

naman ito umimik. Gusto na niyang sakalin ito para magising ito sa

kalokohan nito. Bakit ba ito nagkakaganoon? Ang saya-saya nito

kaninang umaga tapos bigla na lang… hay! Narinig niya ang

pagdating ng isang sasakyan. Nakababa na si Red sa kotse nito at

lumapit na sa kanila.

“Ikaw talaga Xenon, hindi pa ikaw ang maghatid dito kay

Zenielle.”

“Sundin mo na lang ako. Ihatid mo na siya.”

“E bakit nga ba—“

“Hayaan mo na ang isang yan. May importante pa atang

pupuntahan. Tara na.” Sansala niya sa sasabihin pa sana ni Red.

Kung ayaw na nito siyang makasama, e di ‘wag. Hindi niya

ipagpipilitan ang sarili niya rito. Tinalikuran na niya ito. Ramdam

naman niya ang pagsunod ni Red sa kanya. Pasakay na sana siya ng

hindi rin siya nakatiis.

“Xenon!” Tawag niya sa binata na tinatahak na ang ibang

daan. Nilingon naman siya nito. “Wala ka bang sasabihin sa’kin?”

Kumunot lang ang noo nito.

“Wala na.”

“Alam kong may sasabihin ka.”

“Magpahinga ka na.”

“Bukod do’n.”

“Mag-iingat ka.”

“Bukod—Ay ewan ko sa’yo. Bahala ka na nga sa buhay

mo!” Naiinis na siya sumakay sa kotse at humalukipkip. Okay na ‘ko

e…bat pa kasi ako nagtanong?

“What’s wrong with you two?”

“Ha?”

“Mukha namang okay na kayo, ano pang kulang?” Tanong

ni Red.

“Hindi ko din alam. Naguguluhan na ‘ko. Ang gugulo niyo.”

“O bakit napasama naman ako?”

“Kaibigan mo ‘yon e.”

“Hindi naman ata tama yan.”

“Ewan ko.” Akmang kukunin niya ang telepono niya ng

mapansing wala iyon sa bulsa niya. “Teka lang bababa ako.”

“O bakit?”

“Nawawala ‘yung cellphone ko.” Tuluyan na siyang

bumaba ng kotse at bumalik sa pinanggalingan nila kanina.

“Tulungan na kitang maghanap.” Sumunod na rin si Red sa

kanya. Tumango na lang siya. Sinimula niyang libutin ang

kaparangan na iyon. Bakit naman mahuhulog ‘yon sa bulsa ko?

“Zenielle…” Nasan na ba ‘yon?

“Zenielle…” Kasi naman…

“Zenielle, nasa bulsa mo lang o.”

“Ha?”

“’Yong cellphone mo, nasa bulsa mo.” Tiningnan niya ang

bulsa. Naroon nga ito.

“Pero…”

“Hay… Tara na nga.” Natatawang sabi nito. Wala naman

talaga ‘yon kanina. Anong nangyari? Imposible naman na nagkamali

siya. “Tama nga si Xenon, you badly needed a break.” Hindi, wala

talaga ‘yon kanina, hindi niya lang talaga… siguro namalikmata nga

lang siya. Kasalanan ito ng Xenon na ‘yon, kung ano-ano tuloy

naiisip niya.

****

Pinakiusapan niya si Red na sa chez Rafael na lang siya

muna siya ihatid dahil wala pa siya sa mood magpahinga. Pumayag

naman ito. Heto nga siya ngayon at nakahalumbaba sa table na

inuupuan niya noon.

“O ang kape mo.” Umupo sa tabi niya si Chloe, dala ang

kape niyang inorder dito. Tinikman niya iyon.

“Ang pakla naman.”

“Wag ka ng choosy.”

“Hindi ako choosy, nagsasabi lang talaga ako ng totoo.”

“Maarte ka.”

“You say so.”

“Talaga.” Nakainom na din ito sa tasa niya. “Mapakla nga.

Sino bang nagtimpla nito at ng masesante ko na?” Tiningnan nito

ang counter.

“Ma’am kayo po.”

“Gan’on ba? Sige, binabawi ko na ang sinabi ko.”

“Baliw ka.”

“I know.” Sandaling tiningnan nila ang isa’t-isa ang

humagalpak ng tawa. “Namiss ko ‘to. In fairness…”

“Ako din. Hindi naman pala masama na bumalik ako rito.”

“Sino bang nagsabing masama? Ang ganda kaya dito. Daig

mo pa ang nasa heaven. Idagdag pang nakakakita ka lagi ng

magandang tulad ko.”

“Buti hindi pa kayo binabagyo dito.”

“Bakit naman? Hoy, totoo ‘yong sinasabi ko noh. Hindi

kaya ako marunong magsinungaling.”

“Oo na. Ikaw na magaling.” Tumawa lang siya rito. Kahit

kailan talaga, alabagyo ang dating nito sa kanya. Pero isa rin naman

‘yon sa dahilan kung bakit nagustuhan niya uli bumalik doon,

masasaya kasing kasama ang mga katulad nito.

“So… kamusta na kayo?”

“Kayo?”

“Nawala ka lang ng ilang buwan, naging slow ka na.

Syempre kayo ni Xenon.”

“Bati na kami.”

“And?”

“’yon.”

“Iyon lang? Ang boring niyo naman.”

“Bakit kayo ni Vince? Kamusta?”

“’Wag mo ibahin topic. Bakit bati lang? Wala bang second

chance? Love is sweeter the second time around, Mare!”

“Bakit hindi mo sabihin yan sa lalaking ‘yon?”

“Bakit? Pahard-to-get ba?”

“Ewan ko. Ang gulo niya e.”

“Ha? Pa’nong magulo?”

“Sinundan niya ‘ko sa maynila tapos mangyaring niligawan

pa niya ‘ko. Binulilyaso pa nga niya ang supposed to be kasal ko

tapos ngayon namang sinabi kong okay na kami, wala.”

“Anong wala? Teka, ikakasal ka na?”

“Sana. Pero hindi na nga matutuloy.”

“Bakit ka magpapakasal?”

“Alam mo na kung anong sagot diyan.”

“Tsk tsk tsk. Iba ang kinalalabasan ng isang desisyon

paggalit ‘yon pinlano.”

“Kaya nga binabawi ko na.”

“Alam na ba yan ni Xenon?”

“Sinabi ko pero mukha namang wala lang sa kanya. Gusto

pa ngang kausapin ‘yong future-husband ko at humingi ng

pasensya dahil nagulo daw kami.”

“Ano? Anak ng tinapa!—“

“Zenielle?” Sabay pa silang napalingon sa bagong dating.

“Shane?”

“Shane.” Nagkatinginan pa sila ni Chloe nang sabay nilang

bigkasin ang pangalan nito.

“Magkakilala kayo?” Sabay nilang tanong sa isa’t-isa.

“Member din siya dito. Kaano-ano mo siya?” Tanong ni

Chloe.

“Siya ‘yong—“

“I’m her fiancé.” Nakangiting sagot nito kay chloe at

lumapit sa kanila. Salubong ang kilay na tiningnan siya ni Chloe.

Gulat na gulat ang ekspresyong binigay niya rito.

“Why do I have this feeling that you, two, have to talk?”

Sabi ni Chloe bago umeskapo at iniwan silang dalawa. Miski siya ay

naguguluhan na sa nangyayari.

“I didn’t know that you’re also a member here?”

“Noong isang linggo lang ako naging member rito. Anong

ginagawa mo dito?”

“I’m with—“

“Ah, Xenon. Kinausap niya ‘ko kanina at sinabi niya sa’kin

ang totoo kaya let’s pursue the wedding.” Nakangiti ito sa kanya.

Gusto niyang mapangiwi. Mas mabuti pa atang hindi na nito

nalaman ang totoo. Ang lalaki namang iyon, gustong-gusto na talaga

siyang ibugaw sa iba. “Kailan mo gusto? I’m always available.”

Paano ba niya sasabihing ayaw na niyang magpakasal rito at

binabawi na niya lahat ng sinabi niyang kalokohan dito? “Zenielle?”

“Oy? Ahm… shane…hindi ba pwedeng…”

“Pwedeng?” Ayaw na niyang makasal rito. Hindi ba

pwedeng ‘wag na nating ituloy ang kasal na ‘yan dahil hindi

maganda ‘yan para sa kalusugan ‘ko at sa mukha mo?

“Shane, I’m sorry, but I have to tell you this…”

“What?” Hindi pa rin nawawala ang ngiti nito sa mga labi.

“I’m—“

“She’s not going to marry you.” Xenon said as he slowly

approach her without breaking their eye contact.

Chapter 10

“She’s not going to marry you. Dahil ako lang ang

pakakasalan niya.” It was her turn to smile now.

“Xenon…”

“So please, leave her alone.” Binalingan nito ng tingin si

Shane na lalong nagliwanag ang mukha sa pagkakangiti.

“Akala ko hindi ka na matatauhan, pare.”

“Akala mo lang ‘yon.” Tumayo ito at nag-inat.

“Gotta go, may hahabulin pa ‘kong mas importante sa

inyo. Ayusin niyo nga ‘yang buhay niyo.” Tinapik pa nito ang balikat

ni Xenon bago umalis. Hindi pa rin ito umaalis sa kinatatayuan nito.

Pakiramdam niya ay naging mabagal ang takbo ng oras para sa

kanilang dalawa. Dahan-dahan siyang tumayo at humarap rito.

“All my life, hindi pa ako nakaranas ng ganito. Nagmahal

ako ng isang beses at nang matapos ‘yon akala ko, ‘yon na ang una

at huling pagkakataong magmamahal ako.”Humakbang ito ng isang

beses. “Pero nagbago ang paniniwala kong ‘yon simula ng

dumating ka. Ginulo mo ang isip ko, ang mga plano ko.”

“Ako rin naman.”

“Nagising ako mula sa pagiging bato ko. Sinira mo ang

limitasyong binuo ko noon para sa sarili ko. Simula ng makita kita

sa kwarto ko, natutulog sa kama ko, sinabi ko sa sarili ko noon na

susubukan ko uli…susubukan ko uling buksan ang puso ko sa

anumang posibilidad. Isinantabi ko na lahat ng konsekwensyang

maaari kong harapin pagibinaba ko ang pader na na pumuprotekta

sa’kin. I’m very thankful that when you forced me to pretend as

boyfriend back then. Nandahil do’n nagkaroon ako ng

pagkakataong makalapit sa’yo.”

“You’re grumpy back then.”

“I’m sorry for that, medyo naguguluhan pa lang ako sa

mga nangyayari.”

“Okay, please continue…”

“Living with you is the happiest moment of my life. Sa

bawat araw na kasama kita rito sa Isla, happy is not enough to

describe how I feel everyday when I’m with you. Even you’re

attitude is way beyond what I expected, my heart can’t refuse to

fall for you.”

“I remember the day you said you like me.”

“That was one of the happiest day of my life. Hindi ko

akalaing masasabi ko ‘yon sayo. Well, kating-kati na nga rin ang

dila kong sabihin ‘yon sa’yo kaya lang hindi ako makakuha ng

tamang tyempo baka kasi isipin mong napakabilis ko naman.”

“Sinabi ko na yan sa’yo noon.”

“Naaalala ko. Pero wala, hindi ko na talaga napigilan

sabihin ‘yon sa’yo and I’m glad na malaman na gusto mo din ako.

Akala ko hindi na matatapos ‘yong mga araw na ‘yon. But that day

when Sabrina appeared… wala na akong mukhang maiharap

sa’yo.”

“Nangyari na ang nangyari so let’s drop this…” pareho

silang napatigil sa pag-uusap na pumailanlang sa buong chez Rafael.

Napalingon siya sa may music room roon at nakit niya ang isa sa

triplets. Naalala niyang ito ang nakakita sa kanya noong

pinapakinggan niya ang pag-uusap ng dalawa.

“Oo! Ginamit ko nga siya dahil hanggang ngayon

nasasaktan pa rin ako sa tuwing maiisip ko na ipinagpalit mo lang

ako sa iba samantalang ako minahal ka ng sobra-sobra! Ginamit

ko nga ang babaeng sinasabi mo! Ano? Masaya ka na? Yan ba ang

gusto mong marinig mula sa’kin? O ayan, sinabi ko na. Pero gusto

kong malaman mo, na nandahil din sa babaeng yun, natuto akong

magtiwala at magmahal muli. Siguro dapat rin akong

magpasalamat sa pag-alis mo dahil kundi ka umalis, baka hindi ko

siya nakilala at nagpapakatanga pa rin ako sayo ngayon. So don’t

try to compare yourself to her because she’s way better than you.”

“Xenon…”

“And one more thing you must understand, I admit that I

used her but that’s for my own sake. Dahil hindi ko kakayanin

kung mawawala siya sa’kin. I hope we’re clear on that.”

“I didn’t know…” Nakita niya pa ang pagkaway nito sa

kanya. She mouthed thank you to that person, maybe he’s Lander.

“I’m sorry for using for my own benefit. I was a total jerk

for doing that to you. I should’ve—“ Tinawid niya ang pagitan

nilang dalawa at niyakap ito ng mahigpit.

“Dapat pinakinggan ko lahat ng sinabi mo, dapat hindi kita

agad…” Napaiyak na siya sa sarili niyang katangahan.

“It’s okay now…”

“Hindi man lang kita hinayaang magpaliwanag. Sorry for

being an idiot. Sarili ko lang ang inisip ko, hindi ko naisip na…” Mas

humigpit pa ang yakap niya rito.

“Sa ating dalawa, ako lang ang naging tanga. Hindi ko agad

sinabi sa’yo ang totoo.”

“Parehas lang tayo. I’m sorry.” Hinalikan nito ang noo niya.

“Just forget it. Intindihin na lang natin ang ngayon, hmm?”

Pinalis nito ang luhang naglandas sa pisngi niya. “Wag ka nang

umiyak ha?” Marahan siyang tumango rito.

“As I was—“

“Wag mo nang ituloy, isa lang ang gusto kong malaman,

mahal mo ba ako?”

“Tinatanong pa ba yan? Syempre, oo. E ikaw ba?”

“Mahal na mahal. Matagal na, loko ka.” Pinitik niya ang

ilong nito. Hinalikan nito ang tungki ng ilong niya.

“I love you more than you could imagine.”He slowly

descended his lips to hers and again, he let her feel his love to her.

Wala na siguro siyang mahihiling sa mga oras na ‘yon. Nasa kanya

na lahat. Ayos na ang problema niya, ano pang hahanapin niya.

Inilayo nito saglit ang labi nito sa kanya. ”Buti na lang pala

natauhan agad ako, at hindi kita hinayaang makasal sa kanya,

kung nagkataon luhaan ako ngayon.” He gave her another deep

kiss she would never forget. Pakiramdam niya ang puputok na sa

saya ang puso niya sa mga nangyayari sa kanilang dalawa. “I have

something very important to offer…” Marahang lumayo ito sa

kanya at may kinuha sa bulsa.

“No way…”

“Yes way…” Napatingin siya sa hawak nitong kahita.

Lumuhod ito sa harap niya. “Hindi ko na ata kakayanin pa

pagnawala ka uli sa’kin.”

“Xenon, tumayo ka nga dyan..” Mahina niyang sabi.

“Naninigurado lang ako,” he opened the small. There is the

small ring of his love. He offered it to her as if surrendering his life

and love to her. “Marry me.” He was not asking for permission, he’s

commanding her to marry him and she’d glad to oblige.

“Without hesitation, I’ll marry you!” Masayang sagot niya

rito. She was welcomed by his loving kisses. Na parang wala na

silang pakialam sa mundo as long as magkasama sila. It was really

the best time of her lives and she was willing to beat the records in

the world as the happiest woman in town. She heard the crowd’s

applause but it doesn’t matter now. What matter is she and Xenon

now. Masaya ako ngayon, bahala na kayo sa buhay niyo.

“Yan ang wagas na pag-ibig.”

“Ikaw chloe, kailan ka magpopropose kay Vince?”

“Heh!”