Duygularım o kadar birikmişti ki, bir şekilde bunları

içimden atmalıydım.

İşte en iyi dostum kalemim ve kağıdım

Sonra kendimi birden dışarıda buldum. Öylece yürümeye

başladım

Bilinçsizce yürümeye devam

ettim.

İşte karşısmda bir yol ayrımı. Hayatta böyle

değil miydi zaten

Çoğu kez bir seçim yapmak zorunda

kalmışızdır.

Çarşıya doğru ağır ağır ilerlerken yol üstünde yalnız kalmış eski bir

köprü..

Farkında bile değildim? Ne zaman gelmiştim çarşıya?

Şöyle bir bakındım etrafıma! Herkes

bir şeylerle meşgul

Sanki insanlardan soyutlanmıştım

Kimse görmüyor sanki beni…

Bu kadar insan nereye gidiyor

böyle

Tren büyük bir gürültüyle harekete

başladığında …

Treni kaçırdığımın farkına vardım

Bir kız, ürkek, yalnız ve üzgün…

Ne kadar birbirimizden korksak ta…

Sanırım aynı duyguları

paylaşıyoruz…