Το ότι ο Χαρίλαος Τρικούπης δήλωσε στη Βουλή στις 10 Δεκεμβρίου του 1893 την ιστορική φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ή κατά άλλους «Επτωχεύσαμεν δυστυχώς» αμφισβητείται, καθώς δεν βρίσκεται στα πρακτικά εκείνης της ημέ-ρας. Υστερα από 39 χρόνια, το Μάιο του 1932, ο Ελευθέριος Βενιζέλος δήλωσε -και αυτό δεν αμφισβητείται- ότι «Τελικώς επτωχεύσαμεν». Αν θέλουμε να βρού-με τις ομοιότητες στις δυο χρεοκοπίες, δεν θα δυσκολευτούμε. Οπως μπορούμε να βρούμε αρκετά κοινά ανάμεσα στο τότε και στη σημερινή οικονομική μας κατάσταση. Ετσι κι αλλιώς, δεν αποκλείεται να περιμένουμε μόνο την ακριβή διατύπωση. Αν θα είναι «Επτωχεύσαμεν πάλι» ή «Ατυχώς επτωχεύσαμεν» ή κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα βέβαια, επειδή αυτές οι συγκρίσεις γίνονται όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό, έχω την εντύπωση ότι είναι λίγο επιπόλαιο να προσπαθούμε να διδαχτούμε από τις συγκυρίες εκείνου του παρελθόντος για να διορθώσουμε ό,τι γίνεται σε αυτό εδώ το παρόν. Αλλος ήταν ο κόσμος και η Ελλάδα στο τέλος του 19ου αιώνα, άλλος ήταν στην περίοδο του Μεσοπολέμου, άλλος είναι τώρα. Οι συγκρίσεις πρέπει να γίνονται με το παρόν. Να δούμε τι γίνεται εδώ και εκεί στον κόσμο. Σε ένα άρθρο των New York Times διάβασα ότι η αμερικανική οικονομία «ζηλεύει» τη γερμανική ανάπτυξη, τις αυξήσεις στους μισθούς των Γερμανών, το χαμηλό (6,1%) δείκτη της ανεργίας τους και το γεγο-νός ότι ο μέσος Γερμανός ζει καλύτερα και ποιοτικότερα, το ότι δεν έχει συγκε-ντρωθεί το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου στα χέρια μιας μειονότητας πλουσίων. Σας θυμίζει κάτι; Οι «Αγανακτισμένοι» του Συντάγματος, που αποτελούν αυτή τη στιγμή τον καθρέφτη του προβληματισμού, είναι κατά κανόνα άνθρωποι που ανήκουν στη μεσαία τάξη ή είναι παιδιά ανθρώπων της μεσαίας τάξης. Η μεσαία τάξη διαμαρτύρεται για τη μη αύξηση (τη μείωση ή την ανυπαρξία) των μισθών, η μεσαία τάξη φωνάζει για το δείκτη της ανεργίας, για το γεγονός ότι έχουμε αποβάλει κάθε ποιότητα από τη ζωή μας και για το γεγονός ότι, παρόλα αυτά, εξακολουθεί να υπάρχει μια μειονότητα πλουσίων που απολαμβάνει την πολιτι-κή αδυναμία στον ελληνικό ήλιο. Αυτό το τελευταίο, αυτή η ανοιχτή ψαλίδα, είναι μόνο δικό μας πρόβλημα. Εσωτερικό. Και αυτό πρέπει να λύσουμε πρώτα. Αν

προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι κακώς δανειστήκαμε, καλό θα ήταν να

αρχίσουμε να ψάχνουμε πολύ πριν από τον

Τρικούπη.

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης Διεύθυν-ση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς Στην οργά-νωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Λένα Βλασταρά, Αθανα-σία Γεωργοπούλου, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νικήτας Καραγιάννης, Μαρίνα Κατσά-νου, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέξανδρος Παπαδάκης, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Ντίνος Ρη-τινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργι-αδάκη, Βούλα Σουρίλα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χα-ντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου, Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

10 IOYNIOY 2011 WWW.METROPOLISNEWS.GR

4

REALITY BITES

www.realitybites2011.wordpress.com

Το κλασικό παιχνίδι του περιοδικού Time με τις δέκα ερωτήσεις αυτή τη φορά έπαιξε ο Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος τελικά δεν

είναι ποτέ αρκετά μεγάλος για παιχνίδια.

Στα 88 του πλέον ο Κίσινγκερ, σύμβουλος

Εθνικής Ασφάλειας επί προεδρίας Νίξον,

υπουργός Εξωτερικών επί Φορντ και κάτοχος του Νόμπελ Ειρή-νης, είπε με το βαρύ και σοφό του τρόπο: «Οι ΗΠΑ πρέπει να καταλάβουν την Κίνα,

όχι όμως να τη φοβούνται».

Μέσα από τις απα-ντήσεις του ανέλυσε κυρίως τις σχέσεις των δύο χωρών, τονίζοντας πόσο η μία έχει ανάγκη την άλλη. Το πιο όμορ-φο σημείο όμως το κράτησε για το τέλος. «Καλλιτέχνες, όπως οι Monty Pythons και ο Μπομπ Ντίλαν, έχουν γράψει τραγού-

δια για εσάς. Εχετε κάποιο αγαπημένο;» τον ρώτησε η Belinda Luscombe και ο μέ-γας Κίσινγκερ είπε: «Αυτό θα σας σοκάρει. Δεν ξέρω κανέναν από τους δύο».

Είναι ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή συγγραφείς, φαβορί για το Νόμπελ Λογοτεχνίας και με το βραβείο Kafka ήδη στη συλλογή του. Ο σπουδαίος Ιρλανδός Τζον Μπάνβιλ έδωσε μια πολύ καλή συνέντευξη στην εφημερίδα Irish Times μιλώντας για τη ζωή και τη λογοτεχνία. «Οι συγγραφείς είμαστε σαν τον Πινόκιο και προσπαθούμε να γίνουμε αληθινά παιδιά. Γράφουμε μυθιστορήματα και οι μύτες μας μεγαλώνουν», λέει ο Μπάνβιλ, ωστόσο ο ίδιος δεν διαβάζει πλέον αρκετά μυθιστορήματα, προτιμώντας την ποίηση, τις βιογραφίες, την ιστορία. Και τη ζωή. Θεωρητικά τουλάχιστον. Η συνέντευξη τε-λειώνει με τον Μπάνβιλ να αναφέρεται με πάθος στην αξία τού να είσαι ζωντανός και να φέρνει ως παράδειγμα τον Χέμινγουεϊ. «Θα έπρεπε να γράφει λιγότερο και να ζει περισσότερο. Το πιστεύω αυτό, αλλά δεν ξέρω αν θα το έκανα αν είχα την ευκαι-ρία», αναρωτιέται και καταλήγει: «Πιθα-νόν όχι. Αφήνω τους χαρακτήρες μου να ζήσουν για μένα».

Αργά ή γρήγορα θα γινόταν. Και έγινε γρήγορα. Η Κάθριν Μπίγκελοου, περυσινή νικήτρια των Οσκαρ, είναι αυτή που θα αναλάβει να γυρίσει την ταινία γύρω από τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, το πο-λυπόθητο θέμα για κάθε σκηνοθέτη με πολιτική σκέψη που σέβεται τον εαυτό του. Για την ακρίβεια, η Αμερικανίδα σκηνοθέτις ετοίμαζε το project «Οσάμα» από το 2008 και τώρα θα ενσωματώσει το θάνατό του, κάνοντάς τον μάλιστα την καρδιά της ιστορίας. Την είδηση τη διαβάσαμε εδώ και λίγες ημέρες στις περισσότερες εφημερίδες του αγγλόφωνου Τύπου και παντού υπήρχε το προφανές σχό-λιο ότι η Μπίγκελοου, μετά το “Hurt Locker”, μοιάζει να εξειδικεύεται σε ταινίες για τη σχέση των ΗΠΑ με τη Μέση Ανατολή. Θυμίζουμε ότι το οσκαρικό “Hurt Locker” αφορούσε μια επέμβαση στο Ιράκ. Η ταινία για τον Οσάμα δεν έχει ακόμα όνομα και αναμένεται να βγει στις αίθουσες στο τέλος

του 2012 για να σπάσει, όπως είναι λογικό, τα ταμεία.

5

Ολη την προηγούμενη βδομάδα δια-βάζαμε blog posts σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στην πλατεία Συντάγματος. Για την ακρίβεια, όσα συμβαίνουν στις λαικές συνελεύσεις και περιστρέφονταν γύρω από το ερωτήμα: «Θα βγάλει κά-που η όλη ιστορία;» Από τον ωκεανό των σκέψεων επιλέχτηκαν (για αναδη-μοσίευση στη στήλη) κάποιες από αυτές που διατύπωσε ο “talws” στο blog του «Ιστολόγιον»: «Η κριτική που θεωρεί την κάθοδο αυτή (σσ. στις πλατείες) χωρίς στόχο, χωρίς ατζέντα και χωρίς πολιτική συνείδηση -και άρα μια απολίτικη και δυνάμει επικίνδυνη συνάθροιση με προ-διαγεγραμμένη μη-κατάληξη- είναι πρω-θύστερη: τα πλήθη κατέβηκαν στο Σύ-νταγμα, στο Λευκό Πύργο και παντού για να αποκτήσουν πολιτική, στόχο, ατζέντα. Μετά από μια μακρά περίοδο αποπολι-τικοποίησης και νέκρωσης, ο κόσμος γνωρίζει διαισθητικά πως η πολιτική αντίληψη κτίζεται και εξασκείται στους δρόμους. Οποιος πιστεύει ότι η ‘θεωρία’ προηγείται της πολιτικής πράξης, ιδίως σε αυτή τη συγκυρία, λειτουργεί ως φε-ρέφωνο της απάθειας. Το μη-βίαιο των συγκεντρώσεων έχει αποτελέσει το ση-μαντικότερο παράγοντα μαζικοποίησης και διατήρησης της μαζικότητας των πρωτοβουλιών των πλατειών. Εχει συμ-βάλει όμως νομίζω και στο κλίμα ανάμε-σα στον κόσμο που συμμετέχει κάνοντάς τον, έστω και λίγο, έστω και αναγκαστι-κά, πιο δεκτικό στην άποψη του διπλα-νού του, ακόμα και αν διαφωνεί, ακόμα και αν την απορρίπτει. Επειδή θεωρώ ότι η γενικευμένη δίκη προθέσεων και η διάχυτη καχυποψία που έχει υποκα-ταστήσει τη συζήτηση στην κοινωνία της χώρας μας (και βέβαια και στην Αρι-στερά) έχει βλάψει τη διατύπωση κάθε εναλλακτικής και ενθαρρύνεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ ως τρόπος διάλυσης των πρωτοβουλιών πριν καν αρχίσουν, θεω-ρώ ότι αυτό είναι ένα καλό πρώτο βήμα προς το οτιδήποτε».

Διαβάστε ολόκληρο το post εδώ: http://histologion-gr.blogspot.

com/2011/06/blog-post_05.html

radiosociale.wordpress.com

RADIO SOCIALE

Η Εμμα Λι Μος, γνωστή στην indie κοινότητα ως Emmy the Great, ύστερα από το επιτυχημένο της ξεκίνημα προ διετίας με το άλμπουμ “First Love”, επανέρχεται με μια καινούργια δουλειά ονόματι “Virtue” και λέει στον Guardian δυο λόγια για το κάθε κομμάτι του δίσκου. Ανάμεσα σε όλα τα ωραία πράγματα που μαθαίνουμε, ξεχώρισα το σχόλιό της για το κομμάτι “Paper Forest”, ίσως επειδή είναι και το πιο ενδιαφέρον του άλμπουμ κατά τη γνώμη μου. «Ακουσα το τέλος ενός τραγουδιού της Πάτι Σμιθ που αναφέρεται στο να είσαι ‘blessed amongst all women’ και ταίριαξε με μένα, επειδή εκείνη τη στιγμή είχα ό,τι κατά κανόνα όλα κορίτσια θα ήθελαν -ασφάλεια, δέσμευση, ένα καλό αγόρι-, ήμουν όμως εντελώς έξω από όλο αυτό», λέει η Emmy. «Ενιωσα ότι η αχαριστία μου θα τα χάλαγε όλα και ότι, ακόμα και αν συνέβαινε αυτό, θα ήμουν ‘ευλογημένη’, γιατί θα είχα μόλις παρατηρήσει κάτι εντυπωσιακό να καταστρέφεται». Αυτή η σκέψη ήταν ή πολύ σύνθετη ή πολύ απλή.

Οι Rolling Stones ζήλευαν τους Beatles. Ετσι τουλάχιστον πιστεύει ο Πολ Μακάρτνεϊ, όπως διαβάζουμε στην εφημερίδα Telegraph. «Μίλη-σα με τον Κιθ Ρίτσαρντς πριν από λίγα χρόνια και μου είπε: ‘Ησασταν τυχεροί εσείς, είχατε τέσσερα μέλη που μπορούσαν να τραγουδήσουν’». Ο Τζάγκερ, μάλιστα, τους αποκα-λούσε «τετρακέφαλο τέρας». Κατά τα άλλα, ο Πολ μίλησε για τις συγκυρίες και τη μεθοδικότητα που έφεραν τους Beatles στην κορυφή, το ταξίδι στην Αμερική και πράγματα που έχουμε ακούσει περίπου τόσες φο-ρές, όσες έχουμε ακούσει και τα τρα-γούδια τους. Το πιο ενδιαφέρον ήταν το σημείο όπου αναφέρθηκε στο πώς η αλλαγή του βρετανικού νόμου για τη στρατιωτική θητεία ευνόησε τους Beatles. «Ενα χρόνο νωρίτερα θα μας είχαν πάρει στο στρατό και αμφιβάλλω αν θα είχαν ποτέ σχη-ματιστεί οι Beatles». Κοντεύει τα 70 ο Μακάρτνεϊ και εμείς εδώ ακόμα μετράμε ημέρες στην παραμεθόριο.

πιο το

Συνεχίζεται το πετυχημένο Blender Festival στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος). Την Παρασκευή 10 Ιουνίου θα απολαύσουμε τους Yiorgos Psihoyios trio, ενώ το Σάββατο θα λικνιστούμε στους ρυθμούς των Swing Shoes και θα απολαύσουμε τη μοναδι-κή φωνή της Sugahspank!. Μεσοβδόμαδα, την Τετάρτη 15 Ιουνίου, εμφανίζονται οι Baby Guru, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νέα indie γκρουπ των τελευταίων ετών και την Πέμπτη 16 Ιουνίου οι ιδιαίτεροι Burger Project θα μας παρασύρουν σε ξέφρενους ρυθμούς με τις παράδοξες δια-σκευές τους.

Την Παρασκευή 17 Ιουνίου η metal καρ-διά της Αθήνας θα χτυπάει στο TerraVibe και συγκεκριμένα στο Sonisphere Festival: Virus, Godjira, Mastodon, Slipknot και Iron Maiden σε ένα φεστιβάλ «η χαρά του μεταλλά», που πραγματοποιείται για δεύτερη συνεχή χρονιά. Κλασικοί και αγαπημένοι οι Iron Maiden, αλλά τα εκρηκτικά live των Slipknot και ο μοναδικός ήχος των Mastodon είναι ίσως οι βασικότεροι λόγοι για να βρεθεί κανείς στη Μαλακάσα την ερχόμενη Παρασκευή.

Το άλμπουμ “This Modern Glitch” των indie Βρετανών Wombats είναι ένας από τους πιο ευχάριστους δίσκους που έπεσαν στα χέρια μας τον τελευταίο καιρό. Κιθαρι-στική ποπ και χαρούμενα

τραγούδια με καλοκαιρινή διάθεση, ιδανικά για να κολλήσουν στο μυαλό σου.

Οι Arctic Monkeys με το εξαιρετικό τέταρ-το άλμπουμ τους “Suck it and See” αποτίνουν φόρο τι-μής στη βρετανική μορισεϊκή παρά-δοση και δείχνουν μια διαφορετική -πιο downtempo- πλευρά τους, πείθοντας το κοινό να τους αγαπή-σει και έτσι. Η παρέα του Alex Turner, πιο ώριμη και κάνοντας λιγότερη φασαρία, δείχνει ότι «το έχει» και στα χαμηλών τόνων κομμάτια.

Κυκλοφόρησε το “Born This Way” της Lady GaGa, συνοδευόμενο από το βίντεο για το κομ-μάτι “Judas”. Αν εξαιρέσει κανείς το προκλητικό, αιρετικό βίντεο που τραβάει την προσοχή, το τραγούδι είναι μία από τα ίδια και η GaGa απο-δεικνύει για άλλη μία φορά ότι η Madonna του “Like A Prayer” ζει και βασιλεύει μέσα της.

Την Παρασκευή 10 και το Σάββατο 11 Ιουνί-ου πραγματοποιείται στο AΝ Club (Σολωμού 13, Εξάρχεια) το φεστιβάλ Awakenings με τη συμμε-τοχή punk συγκροτημάτων και στόχο την ...αφύ-πνιση. Rockin Bones, Bad Bid, Wish Upon a Star και πολλοί άλλοι θα ενώσουν τις δυνάμεις τους στη σκηνή του κλασικού λαϊβάδικου των Εξαρχείων.

Μια και είμαστε σε εποχή δύσκολη, το πράγμα βράζει και κοχλάζει, κάτι μαγειρεύ-εται, πείτε το όπως θέλετε, κάτι πρέπει να ειπωθεί και από αυτή τη στήλη - σε μουσικά πλαίσια και με μια χιουμοριστική διάθεση. Αυτό που θα ήθελα να πω, λοιπόν, είναι ότι κατσαρόλα από κατσαρόλα διαφέρει. Σί-γουρα έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, είναι άδειες, τις χτυπάμε δυνατά και βγά-ζουν έναν ωραίο μεταλλικό ήχο, θέλουμε να τις γεμίσουμε ή να τις φέρουμε στο κε-φάλι κάποιων. Παρόλα αυτά δεν είναι όλες ίδιες. Διαφέρουν στην αισθητική ή μάλλον στο ντιζάιν του σκεύους. Αλλη η κατσαρό-λα του Μητροπάνου και του Κραουνάκη -«βάλε κατσαρόλα, φίλε μου ξεκόλλα» στο κομμάτι hit της εβδομάδας με τίτλο «Κατσα-ρόλα»- και άλλη η κατσαρόλα του Αγγελάκα - «για σένα βράζει αυτή η άδεια κατσαρόλα» στο κομμάτι «Ο χαμένος τα παίρνει όλα». #just_saying

Το “The Most Incredible Thing” είναι ένα score μπαλέτου για την αντίστοιχη

παράσταση που βασίστηκε στο ομότιτλο πα-ραμύθι του Χανς Κρίστιαν Aντερσεν, αποδει-

κνύοντας για άλλη μία φορά ότι η πολυ-πραγμοσύνη και το ταλέντο των Pet Shop Boys δεν περιορίζεται στους κλασικούς

δίσκους για τους οποίους τους αγαπήσαμε.

Miεεέτσ

Μέσα σε όλα αυτά, σκάνε και οι υπερήρωες! Μια ακόμη ται-νία (έχουμε χάσει το μέτρημα) με πρωταγωνιστές τους X-men έρχεται στις μεγάλες οθόνες. Πρόκειται για το “X-men: Η Πρώτη Γενιά” του Μάθιου Βον, γνωστού από το εκπληκτικό “Kick-Ass”. Η ταινία αποτελεί prequel όλων των άλλων ταινιών της σειράς με τους Magneto

και Professor X να είναι νέα παιδιά και φίλοι προτού γίνουν θανάσιμοι εχθροί. Την προσπάθειά τους να σταματήσουν τη μεγαλύτερη απει-λή που έχει γνωρίσει ο κόσμος, αλλά και τη ρήξη στις σχέσεις τους βλέπουμε σε αυτό το «επεισόδιο» που έχει ως παραγωγό τον Μπράιαν Σίνγκερ, σκηνοθέτη των προηγού-μενων ταινιών της σειράς.

Μια κωμωδία με την υπογραφή της Walt Disney καταφθάνει αυτή την εβδομάδα, βάζοντάς μας σε τελείως καλοκαιρινή διάθεση. Σε σκηνοθεσία Τζο Νάσμπαουμ, η ταινία «Χορός Αποφοίτων» φέρνει ξανά στην επιφάνεια τα φλέγοντα ξενόφερτα ερωτήματα: Ποιος/Ποια θα με συνο-δεύσει; Πώς θα του/της το πω; Τι θα βάλω; Η αριστούχος μαθήτρια Νόβα Πρέσκοτ θέλει να διοργανώσει τον πιο τέλειο χορό που έχει γίνει ποτέ. Υπολογίζει όμως χωρίς τον Τζέσι τον Ρίχτερ, το μέγα ταραξία. Πάνω στην προσπάθεια συμφιλίωσης, προκύπτει έρωτας και τα πράγματα μπερδεύο-νται. Τώρα, γιατί εγώ θυμήθηκα τις δικές μας χοροεσπερίδες του Αγρινί-ου, χωρίς ζευγάρια και φλερτ, αλλά με μπριζόλες και μπίρες, δεν μπορώ να καταλάβω. Τελικά ο πρόεδρός μας είχε αγοράσει παπάκι με τα λεφτά της εκδήλωσης; Ποιος ξέρει...

Μπορεί να μην έχει σκηνο-θετήσει τίποτα μετά την ταινία “Hellboy 2: Η Χρυσή Στρατιά” του 2008, αλλά παραμένει «ζεστός» ως παραγωγός. Μιλάω φυσικά για τον Μεξικανό Γκιγιέρμο ντελ Τόρο και την ταινία “Don’t Be Afraid of the Dark”, σε δική του παραγωγή και σκηνοθεσία του Τρόι Νίξι, της οποί-ας το τρέιλερ δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα. Θρίλερ, φυσικά, με όλα τα σωστά στοιχεία του είδους. Αναμένουμε.

Στον υπέροχο κόσμο των φοιτητών μάς εισάγει ο Βαγγέλης Σεϊτανί-δης με την ταινία του «Αιώνιος Φοιτητής» (2001). Οπως φαίνεται και από τον τίτλο, ο πρωταγωνιστής (Αιμίλιος Χειλάκης) είναι ένας φοιτητής που δεν μπορεί ή βαριέται να τελειώσει τις σπουδές του στην Ιατρική. Ο Τάκης, λοιπόν, μένει στη Φοιτητική Εστία Αθη-νών και το σπορ του, που παράλληλα αποτελεί και το μεροκάματό του, είναι η ρουλέτα. Κάθε μέρα πηγαίνει με το σκαραβαίο του στο Λουτράκι (συγκεκριμένα στο Club Hotel Casino Loutraki), «όπως άλλοι πάνε στο γραφείο τους», όπως λέει και ο ίδιος. Σκηνικά σε καζίνο, λοιπόν, αμφιθέατρα και εστίες με κλασικές ατάκες καθηγη-τών και ακόμα πιο κλασικές συμπεριφορές φοιτητών (πχ. σκονά-κια ή ειρωνικές δηλώσεις: «Ησυχία, διαβάζουμε!»). Στο καζίνο θα γνωρίσει τη Βέρα (Μαρία Σολωμού), μια κρουπιέρισσα, αλλά και τον πατέρα της (Σπύρος Σταυρινίδης), επίσης τζογαδόρο. Τάκης και Βέρα θα οργανώσουν μια κομπίνα για να κλέψουν λεφτά από το καζίνο. Τα πράγματα, βέβαια, δεν πάνε ποτέ καλά και ο Τάκης θα βρεθεί στη φυλακή, αλλά και -για έναν αναπάντεχο λόγο- στο νοσοκομείο (πρόκειται για το Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών). Την ταινία -της οποίας το σενάριο υπογράφει ο σκηνοθέτης- συνοδεύει πάντα το εκπληκτικό “Crystal Frontier” των Calexico.

Την Παγκόσμια Ημέρα Αιμοδοσίας γιορτάζουμε αυτή την εβδομάδα (14 Ιουνίου). Θα καθίσουμε σπίτι να δούμε ταινία τώρα που γίνεται όλος αυτός ο «κακός χαμός» στο Σύνταγμα; Φυσικά και όχι. Θα πάμε στις συνελεύσεις! Αλλά, αν γυρίσουμε νωρίς, ας δούμε την ταινία «Ματωμένη Κυριακή» (2002) του Πολ Γκρίνγκρας. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία που σόκαρε τον κόσμο, όταν το 1972 μια ειρηνική πορεία για τα ανθρώπινα δικαιώματα βάφτηκε στο αίμα, στο Ντέρι της Βόρειας Ιρλανδίας από το βρετανικό Στρατό. Γιατί δεν δίνεις πάντα το αίμα σου για ιατρικούς λόγους. Και μην ξεχάσω: Χρόνια μας Πολλά!

Ειδικό αφιέρωμα με τίτλο «Νέο Ελληνικό Σινεμά» ενέταξε στο πρόγραμμά του το γνωστό φεστιβάλ κινη-ματογράφου «Κάρλοβι Βάρι», το οποίο διοργανώνεται για 46η φορά στην ομώνυμη τσέχικη πόλη 1-9 Ιουλίου. Το αφιέρωμα περιλαμβάνει τις ταινίες: “Attenberg” της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου, «Χώρα Προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα, «Ακαδημία Πλάτωνος» του Φίλιππου Τσίτου, «Ιστορία

52» του Αλέξη Αλεξίου, “Wasted Youth” των Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και Γιαν Φόγκελ και «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα. Παράλληλα, συνεχίζονται οι βραβεύσεις για ελληνικές ταινίες στο εξωτερικό. Πρόκειται για τη μικρού μήκους ταινία «Κι Εγώ Για Μένα» του Τζώρτζη Γρηγοράκη, η οποία κέρδισε την Πρώτη Διάκριση στο Φεστιβάλ Handica-Apicil της Λιόν που διοργανώθηκε για πέμπτη συνεχή χρονιά.

«Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω / κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο / ήξερα πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες του ήλιου το φως». Το 2012 συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του Νικηφόρου Βρεττάκου. Το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού ανακήρυξε το 2012 «Ετος Βρεττάκου» και ανέθεσε στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου τον επιτελικό σχεδιασμό και την υλοποίηση του προγράμματος. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος γεννήθηκε στο χωριό Κροκεές της Λακωνίας την 1η Ιανουαρίου 1912 και πέθανε στις 4 Αυγούστου του 1991.

Η Γεωργία Σωτηροπούλου στο βιβλίο της «Οδός Σω-κράτους», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Επτάλοφος, θίγει το πιο ευαί-σθητο ίσως θέμα της σύγχρονης Αθήνας: το μεταναστευτικό. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η Γεωργία Σωτηροπούλου δεν άρ-χισε να γράφει για ένα θέμα που «πουλάει» με την πότε στείρα, πότε ρομαντική και πότε ποιητική ματιά ενός συγγρα-φέα. Η συγγραφέας πρώτα αναμείχθηκε με αυτούς τους ανθρώπους, περπάτησε την οδό Σωκράτους και τα στε-νά της, έπιασε φιλίες με ανθρώπους από μακρινές φυ-λές και αφουγκράστηκε τις ιστορίες τους. Επειτα, με το προσωπικό βίωμα υπό μάλης, μετέτρεψε σε διηγήματα τις ιστορίες που άκουσε και έζησε και μας τα προσφέ-ρει για να μας συγκινήσει και να μας ταρακουνήσει.

«Πριν από λίγο καιρό είδαμε με χαρά το γκρουπ #Book_rebels_GR στο Facebook, στο οποίο βρήκα-με ενδιαφέρουσες ιδέες για βιβλία, άλλα γνωστά και άλλα όχι. Το γκρουπ όμως την ερχόμενη εβδομάδα πάει ένα βήμα παραπέρα. Καλεί όλους τους ενδιαφε-ρόμενους την Πέμπτη 16 Ιουνίου στις 7:30 το από-γευμα στην Παλαιά Βουλή να μοιράσουν βιβλία στους περαστικούς, όπως παλιά αφήναμε στα παγκάκια βι-βλία για τους επόμενους. «Η διάδοση της γνώσης και της σύμπραξης αποτελεί το μυστικό της δημοκρατίας», λένε οι ιδρυτές και αναμένουν συνοδοιπόρους.

Κάτοικοι του Πειραιά και των γύρω περιοχών, ήρθε η σειρά σας! Αν η 34η Γιορτή Βιβλίου που διορ-γανώθηκε στο Ζάππειο σάς έπεφτε μακριά, μπορείτε να επισκεφτείτε την 25η Εκθεση Βιβλίου στο Πασαλι-μάνι, που διοργανώνει ο Σύλλογος Βιβλιοχαρτοπωλών και Εκδοτών Πειραιά. Εχει ήδη ξεκινήσει από τις 3 του μήνα και θα διαρκέσει ως τις 19 Ιουνίου.

Στα 76 του, ο Λέοναρντ Κοέν εξακολου-θεί να γοητεύει και να ξεσηκώνει κόσμο στις συναυλίες του. Εκτός όμως από τη μουσική του, ο Κοέν έχει δημοσιεύσει και 13 βιβλία με ποιήματα και πεζογραφήματα. Στις 2 Ιουλίου τιμήθηκε με το ισπανικό Βραβείο του Πρίγκιπα της Αστούριας για τον τομέα των γραμμάτων. Το βραβείο συ-νοδεύεται από το χρηματικό έπαθλο των 50.000 ευρώ, ποσό που σίγουρα θα τον βοηθήσει, αν θυμηθούμε τα γεγονότα του

2005, όταν ο «πιστός» του μάνατζερ έφαγε όλα τα χρήματα του Κοέν, αφήνοντάς τον κυριολεκτικά «ταπί και ψύχραιμο» και αναγκάζοντάς τον κατά κάποιον τρόπο να ξαναρ-χίσει τις περιοδείες, ώστε να κερδίσει και πάλι κάποια χρήματα... Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του: «Το αγαπημέ-νο παιχνίδι», (Μελάνι, 2005), «Η μουσική του ξένου» (Ιανός, 2008) και «Το βιβλίο του πόθου» (Ιανός, 2008).

Οι αντιπαραθέσεις για το αν καλώς πρόκειται να τιμηθεί ο Ουίλιαμ Σέξπιρ στην Πο-λιτιστική Ολυμπιάδα που θα προηγηθεί των Ολυμπιακών του Λονδίνου υπήρξαν πολλές, καθώς πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν άλλοι Αγγλοι λογοτέχνες που θα άξιζε να τους αφιερωθεί η Ολυμπιάδα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αποφάσισαν να διοργανώσουν ένα μεγάλο φεστιβάλ ποίησης, το “Poetry Parnassus”, το οποίο φιλοδο-ξούν να γράψει ιστορία. Κάτι που δεν είναι διόλου απίθανο, μια και δεν συναντάμε συχνά τέτοια ποιητικά γεγονότα παγκόσμιας εμβέλειας! Στο φεστιβάλ θα συμ-μετέχουν 205 ποιητές, ένας από κάθε χώρα που συμμετέχει στην Ολυμπιάδα. Δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα www.surveymonkey.com/s/NominatePoets και να ψηφίσετε τους τρεις αγαπημένους σας ποιητές από οποιαδήποτε ολυμπιακή χώρα, ώστε να προκριθούν και να επιλεχθούν για το φεστιβάλ. Η ψηφοφορία θα διαρκέσει ως τις 22 Ιουλίου και ακολουθεί τη λο-γική των μεταλλίων· έτσι λοιπόν, το κοινό καλείται να ψηφίσει κατά σειρά προτίμησης το χρυσό ποιητή, τον ασημένιο και το χάλ-κινο. Μετά το τέλος της ψηφοφο-ρίας, την τελική κρίση θα ανα-λάβει ένα πάνελ, στο οποίο θα συμπεριλαμβάνεται και ο Σάιμον Αρμιτάτζ. Τα αποτελέσματα της κλήρωσης θα ανακοινωθούν την άνοιξη του 2012.

Καλοκαίρι! Η εποχή που το αστυνομικό μυ-θιστόρημα παίρνει ακόμη περισσότερο τα πάνω του. Και καλοκαίρι δίχως μια νέα κυκλοφορία με τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο δεν νοείται! Κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη το 28ο βιβλίο του πιο πολυδιαβα-σμένου Ιταλού συγγραφέα Αντρέα Καμιλέρι. Τιτλοφορείται «Η ηλικία της αβεβαιότητας» και ο επιθεωρητής Μονταλμπάνο αναλαμβάνει για άλλη μία φορά να μας ταξιδέψει στα μονοπάτια της περιπέτειας, καθώς προσπαθεί να εξιχνιά-σει δύο ανθρωποκτονίες. Αχώριστη παρέα του, οι συνεργάτες του: ο αγαθούλης Καταρέλλα, ο ερωτιάρης Αουτζέλλο και ο πιστός Φάτσιο. Οπως πάντα, ο Καμιλέρι εκτός από τον κόσμο της περιπέτειας μάς ταξιδεύει και στον κόσμο των γεύσεων. Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης οι ανατριχιαστικές περιγραφές των λαχταριστών λιχουδιών της σπιτονοικοκυράς του Μονταλ-μπάνο και της ταβέρνας του Εντσο ερεθίζουν τον ουρανίσκο μας! Ετοιμαστείτε λοιπόν για μια ...εύγευστη περιπέτεια!

μάνατζερ Κοέν, ά «ταπί οντάς ξαναρ-α κερδίσει Στα ελληνικά : «Το αγαπημέ-5), «Η μουσική αι «Το βιβλίο

θεστμο1ΣΒτον5β

Για τρίτη φορά στη χώρας μας έρχεται φέτος η Αριάν Μνουσκίν, ένας ζωντανός θρύλος του σύγχρονου θεάτρου, καλεσμένη του Φεστιβάλ Αθη-νών. Αυτή τη φορά θα παρουσιάσει την τελευταία παραγωγή του Θεάτρου του Ηλίου «Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας (Αυγές)», που βασίζεται στο μυθι-στόρημα του Ιουλίου Βέρν «Οι ναυαγοί του Ιωνά-θαν». Στην παράσταση, θέατρο και κινηματογράφος μπλέκονται για να δημιουργήσουν μία ατμόσφαιρα όπου οι ήρωες-ναυαγοί διηγούνται με αθωότητα τις ιστορίες τους μέσα σε νιφάδες χιονιού που χο-ρεύουν τριγύρω τους. Βασικό στοιχείο της παρά-στασης, που έχει εκθειαστεί από την κριτική, είναι η μουσική, καθώς ο Ζαν Ζακ Λεμέτρ, ο οποίος ερμηνεύει στην παράσταση τον πιανίστα Καμίλ Μπεράντ, συνέθεσε 350 πρωτότυπα κομμάτια, εκ των οποίων τα 120 είναι για πιάνο. Από σήμερα (10/6) στο Athens Metropolitan Expo (Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος»).

Με τα ανθρώπινα όρια και την προσπάθειά μας να ισορροπήσουμε παίζει η ομάδα Φωταγωγός στην performance “Bloody Mary”, που παρουσι-άζεται στο Booze Cooperativa (Κολοκοτρώνη 57) από τις 14 Ιουνίου. Συνεχής εναλλαγή, αλλεπάλ-ληλη διαδοχή. Μέρα και νύχτα. Φως και σκοτάδι. Πάνω και κάτω. Μεγαλείο και άβυσσος. Τα όρια δεν υπάρχουν. Και εκείνη είναι ελεύθερη μέσα στο διπολισμό. Την ομάδα Φωταγωγός αποτελούν η Ελενα Αγγελοπούλου, η Βάσια Βαλκανιώτη και η Ειρήνη Ρουμελιωτάκη.

Από το ναυάγιο της φρεγάτας Μέδουσα έχει αντλήσει ο Θωμάς Μοσχόπουλος την έμπνευσή του για την παράσταση «Μέδουσα», που παρουσι-άζεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στην Πει-ραιώς 260 από αυτή τη Δευτέρα (13/6) έως την Παρασκευή (17/6). Ο σκηνοθέτης έχει δημιουρ-γήσει μια πρωτότυπη σκηνική συλλογική σύνθεση, εμπνευσμένος τόσο από το ιστορικό γεγονός, όσο και από το διάσημο πίνακα του Τεοντόρ Ζερικό με το ίδιο θέμα. Η παράσταση αποτελείται από

τρία αυτόνομα και διαφορετικού ύφους μέρη. Το «Ταξίδι», το «Πάθος» και την «Ανθρώπινη Σονάτα». Κάθε μέρος της παράστασης διαρκεί περίπου 45 λεπτά και οι θεατές το παρακολουθούν από διαφο-ρετικό σημείο του χώρου, έτσι ώστε ανάλογα με τη θέση τους να διαμορφώσουν τη δική τους αφηγη-ματική εξέλιξη της ιστορίας.

Μια σκηνική σύνθεση για την ταυτότητα της γυναίκας παρουσιάζεται από αύριο (11/6) στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206). Η παράσταση «Γένους θηλυκού» αποτελείται από δύο μονόπρακτα του Αουγκουστ Στρίντμπεργκ και ένα κείμενο της Τ. Βασιλοπούλου και ασχολείται με την ταυτότητα της γυναίκας, τον ευνουχισμό και τη χειραφέτησή της. Η σκηνοθεσία ανήκει στον Γ. Χαρατζά και παίζουν οι: Κ. Χρυσάιδου, Τ. Βασιλο-πούλου, Ε.Ντόβα και Α. Μαρινάκη.

Μια σκηνική σύνθεση της Θέμιδας Μπαζά-κα και της Μαρίνας Φωκίδη είναι η παράσταση «Αποχαιρετισμός/Farewell» που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στο νέο χώρο Kunsthalle Athena (Κεραμεικού 28) από αυτή τη Δευτέρα (13/6). O «Αποχαιρετισμός» είναι η συνάντηση δύο τεχνών για τη δημιουργία μίας ξεχωριστής performance που επιχειρεί να προ-σεγγίσει την έννοια του αποχαιρετισμού. Δέκα ηθοποιοί θα συναντήσουν αντίστοιχα δέκα εικα-στικούς για να εργαστούν μαζί πάνω στο συγκεκρι-μένο θεματικό πλαίσιο, με σκοπό να παραγάγουν διαφορετικά «ζωντανά έργα». Ο «Αποχαιρετισμός» εκτυλίσσεται σε όλο το κτίριο, στους χώρους του οποίου παρουσιάζονται οι διάφορες περφόρμανς. Κάποιες διαρκούν πέντε ώρες και κάποιες άλλες έχουν μικρότερη διάρκεια και επαναλαμβάνονται κατά τη διάρκεια των πέντε ωρών. Ετσι, οι θεατές μπορούν να διαλέξουν την πορεία τους στο χώρο και να παρακολουθήσουν κατά βούληση ό,τι τους ενδιαφέρει και για όσο θέλουν.

Πρέπει να φύγω από την πόλη. Ωστόσο ξέρω ότι δεν θα φύγω, κι ας μην είναι εδώ η «πα-τρίδα» μου. Λέξη και τούτη, σκέφτομαι καμιά φορά, εγκιβωτισμένη ανάμεσα στο ψέλλισμα του νήπιου λόγου μας και τον -εσαεί ανίκη-το- έρωτα της γυμνασιακής μας Αντιγόνης. Μόνο λοιπόν αυτό είναι πατρίδα, η παιδική ηλικία και ο πρώτος έρωτας; Ενα συγκεκριμέ-νο χρονικό διάστημα κι ένας συγκεκριμένος τόπος;

Από τη μια δεν μπορώ να αρνηθώ όσα μου ψιθυρίζουν οι σκιές προγόνων σε στιγμές αυτογνωσίας ή σε ανήσυχο όνειρο - όσο κι αν ξέρω ότι το αίμα, που κυλά ζεστό στις φλέβες μου, με θωρακίζει απέναντι στην άυλη γλώσσα τους. Οτι με θωρακίζει απένα-ντι στην προτεραιότητα κάποιου χρόνου και τόπου που οι σκιές απαιτούν, πιστεύοντας πως ακόμη διαπαιδαγωγούν το κοριτσάκι με τη σφικτή πλεξούδα και τα φαγωμένα νύχια που σωπαίνει πίσω από τις γραμμένες λέξεις των βιβλίων του, διερευνώντας τον ώριμο πια εαυτό του, τη διαφορετική σημερινή του οικο-γένεια, τον γύρω κόσμο, τις ίδιες τις σκιές και του ψιθύρους. Την γυναίκα που προσπαθεί να καταλάβει τη λέξη «πατρίδα», ένα σκηνικό ορατό από τον καθένα μας για τρεις λίγο πολύ γενιές, αθέατο όμως καθώς οπισθοχωρεί προς τους προγόνους των προγόνων, τον χρόνο πίσω από τον χρόνο, τον τόπο πίσω από τον τόπο, προς την αρχή κάθε ζωής.

Από την άλλη δεν μου αρκούνε πια στην τόσο κινητική εποχή μας αυτές οι γενικές παραδοχές, ούτε ακόμη ο ενικός μιας απο-κλειστικής, μιας ισόβιας πατρίδας.

Πρόκειται για απόσπασμα από κείμε-νο της συγγραφέως Ρέας Γαλανάκη που φιλοξενείται στην έκδοση «Από τη ζωή στη Λογοτεχνία» (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2011). Το κείμενο είναι γραμμένο για την Πάτρα, αλλά ταιριάζει σε κάθε πόλη που επιχειρεί να μας συντροφεύσει ως πατρίδα. Το κείμενο μού ήρθε στο νου το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στην πλατεία Κλαυθμώνος βλέποντας τη βαθιά ικανοποίηση στα μάτια μιας νεαρής γυναίκας για το γεγονός ότι η πόλη της αγκάλιασε και τη δική της γιορτή, το Athens Pride.

ΥΓ: Ως γνωστόν, το Athens Pride είχε τεθεί υπό την αιγίδα του δήμου Αθηναίων. H Ρέα Γαλανάκη στις τελευταίες εκλογές εξελέγη δημοτικός σύμβουλος και ανέλαβε την ευθύνη της προεδρίας στο ΔΣ του δη-μοτικού ραδιοφώνου, του Αθήνα 9,84.

� Ευρώπη, ΗΠΑ, Ιαπωνία. Η Γκαλερί Ελένη Κορωναίου (Δημοφώ-ντος 30, Θησείο) παρουσιάζει ως τις 23 Ιουλίου την ομαδική έκθεση με τίτλο “8 Artists”, με έργα καταξιωμένων καλλιτεχνών από την Ευ-ρώπη, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέ-χνες Keith Coventry, Günther Förg, Isa Genzken, Sergei Jensen, Martin Kippenberger, Michel Majerus, Hiroshi Sugito και Christopher Wool. Στο επίκεντρο της έκθεσης βρίσκεται η ζωγραφική. Παράλληλα, θα παρουσια-στούν δύο γλυπτικά έργα των Isa Genzken και Keith Coventry. Η δουλειά τους φανερώνει μια κοινή προσέγγιση, η οποία είναι πιο πολύ εννοιο-λογική και καθοδηγούμενη από την ίδια τη διαδικασία. Χρησιμοποιούν παραδοσιακές και μη παραδοσιακές μεθόδους για να διερευνήσουν τις ποικίλες παραλλαγές της αφηρημένης τέχνης.

� Ζoggolopoulos wanted. Το Μουσείο Μπενάκη και το Ιδρυμα Γιώργου Ζογγολόπουλου προετοιμάζουν έκθεση και έκδοση αφιερωμένη στην ει-καστική δημιουργία και τη ζωή του Γιώργου Ζογγολόπουλου. Η έρευνα για τον εντοπισμό των έργων βρίσκεται σε εξέλιξη. Προκειμένου η έρευνα να είναι όσο πληρέστερη γίνεται, το Μουσείο Μπενάκη απευθύνει έκκληση προς τους κατόχους έργων του Γιώργου Ζογγολόπουλου να ενημερώ-σουν το Μουσείο. Η συμβολή τους στην προσπάθεια αυτή θα είναι πολύτιμη. Οι ενδιαφε-ρόμενοι παρακαλούνται να επικοινωνήσουν το αργότερο μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου 2011 με το Μουσείο Μπενάκη, συγκεκριμένα με τη Μαρία Σαρρή, στο τηλέφωνο 210-3671011, email: sarri@benaki.gr, Δευτέρα-Παρασκευή, 11:00 πμ.-3:00 μμ.

� Νύχτα, ζωγραφική πάνω στις σκο-τεινές σκέψεις. Πρόσωπα, συνομιλίες, μικρές γραφές, παραστάσεις, νύχτες, σημάδια μιας αχανούς, προσωπικής πόλης. Πέντε χρόνια μετά τα «Κτισμέ-να Σχόλια...» που παρουσιάστηκαν στο Μουσείο Μπενάκη, ο ζωγράφος Δημήτρης Α. Σεβαστάκης εκθέτει τις δυσκολίες και τις αβεβαιότητές του, τα νεύματα ενός παρατεταμένου προ-σωπικού ερωτήματος στην αίθουσα τέχνης William James (Υμηττού 64, Χολαργός) μέχρι και τις 10 Ιουλίου. Παρουσιάζονται αστικά και φυσικά τοπία, φιγούρες και ίχνη. Ακρυλικά, λάδια και ακουαρέλες συνθέτουν το ημερολόγιο των αποσπασμάτων. Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης γεννήθηκε το 1960. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ με δασκάλους τους Μόραλη, Μυταρά, Αρβανίτη, Κούκο. Εχει κάνει έντε-κα ατομικές εκθέσεις, σε γκαλερί και μουσεία του αθηναϊκού κέντρου κυρίως και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

� Το Ιδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη (Βασιλίσσης Σοφίας 9 και Μέρλιν 1) πρωτοπαρουσιάζει στην Αθήνα «Τα Αριστουργήματα της Συλλογής Γ.Ι. Κατσίγρα» από την ομώνυμη πινακοθήκη-μουσείο στην πόλη της Λάρισας. Μέσα από 70 και πλέον πο-λύτιμα έργα αποκαλύπτεται μία σημαντική πτυχή της νεοελληνικής ζωγραφικής. Παρουσιάζονται πίνακες, όπως «Η Προσωπογραφία του Κ. Μελά» του Ν. Λύτρα, «Η Ζάκυθος» του Γ. Αβλιχού, «Η Προσωπογραφία της κυρίας Στεφάνου Ράλλη και της κόρης της» του Γ. Ιακωβίδη, «Η Αγία Καικι-λία» του Θ. Ράλλη, «Το λιμάνι της Πάτρας» του Β. Χατζή, «Το Λαύριο», «Η Ακρόπολη», «Η Σπάρτη» και «Οι Δελφοί» του Κ. Μαλέα, «Το κορίτσι με τις γαλοπούλες» του Θ. Τριανταφυλλίδη, «Η γυναίκα με το σάλι» του Δ. Γαλάνη, «Τα Μέγαρα» του Νι-κόλαου Λύτρα, «Το σπίτι με την κόκκινη τέντα» του Μ. Οικονόμου, «Ο ναός της Αφαίας» του Γ. Στέρη, «Η πολιτεία» του Αγ. Αστεριάδη, «Το πορτρέτο κοριτσιού» του Π. Ρέγκου, «Το γυμνό» του Γ. Μόραλη και πολλά άλλα.

16

πάρχουν μερικοί τυχεροί που μεγάλωσαν και ίσως ζουν ακό-μα στην πόλη του ζωοδότη ήλιου, την Ηλιούπολη, άλλοι στη συνοικία των ευωδιαστών ανθέων, την Ανθούπολη, άλλοι του πολύτιμου χρυσού, τη Χρυσούπολη και άλλοι του ακριβού αρ-γύρου, την Αργυρούπολη. Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς. Η γειτονιά μου βρίσκεται στην πόλη της ταπεινής και άγριας πέτρας. Στην Πετρούπολη. Εκεί που είναι το γνωστό θέατρο, τρεις δρόμους

πιο κάτω. Στο βουνό, κοντά στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία... Οταν με ρωτούσαν πού μένω, τους έδειχνα το δρόμο μου και συμπλήρωνα: «Τρίτη σπηλιά δεξιά».

Κάπου τώρα όμως θα πάψω να μιλάω ως 27χρονος και θα μετατραπώ σε παππού. Ξέρετε, από αυτούς που μιλούν συνεχώς για το τέλειο παρελ-θόν και σκυλοβρίζουν το αλλοτριωμένο παρόν. Δεν το θέλω, αλλά πρέπει. Ετσι λοιπόν, η γειτονιά μου όσο ήμουν μικρός ήταν μια χαρά. Τα σπίτια δεν ξεπερνούσαν τους δύο ορόφους, ήμασταν όμως ψηλά και είχαμε όλη την Αθήνα πιάτο μπροστά μας. Στα πεζοδρόμια υπήρχαν πεύκα και νερα-ντζιές και όλα τα παιδιά παίζαμε μπάλα, κρυφτό και όλα αυτά τα συγκινητι-κά στις άκτιστες αλάνες. Οι γονείς μας πάρκαραν χωρίς άγχος μπροστά από τα σπίτια τους και οι θέσεις αυτές ήταν άγραφος νόμος. Το βουνό έστεκε επιβλητικό πάνω μας και τα παιδικά χρόνια έμοιαζαν ειδυλλιακά. Πρόλαβα πρόβατα στην Πετρούπολη και ένα σπίτι λυόμενο που είχαν για εξοχικό (!) κάποιοι που έμεναν στην Κυψέλη.

Ολα αυτά όμως μέχρι που δόθηκε συντελεστής ύψους. Οι μονοκατοικί-ες δόθηκαν αντιπαροχή, οι άκτιστες αλάνες πλημμύρισαν από πενταώροφα τέρατα, οι νεραντζιές και τα πεύκα κόπηκαν και το πάρκινγκ αποτελεί πι-θανότητα ίση με αυτή του τζόκερ. Τα διαμερίσματα αγοράστηκαν σε μεγάλο ποσοστό με δάνεια από ψευτονεόπλουτους που θεώρησαν την Πετρούπολη

τη δυτική Εκάλη, ενσαρκώνοντας την ελ-ληνική φούσκα και γενικώς για να το πω ωμά, «κάπου σκάτωσε η δουλειά».

Ομως. Η γειτονιά μου είναι ακόμη κα-λύτερη από άλλες. Μπορεί σε μερικά ση-μεία να μοιάζει με φρεσκοβαμμένη Αχαρ-νών, αλλά το βουνό από πάνω μας αποτελεί μια σταθερή διέξοδο. Περπατάς, σκαρφα-λώνεις, αναπνέεις και σε διακόσια μέτρα ξαναγυρνάς στο μπετό. Είναι επίσης δυο δρόμους παρακάτω η πλατεία Αρη Βελου-χιώτη, με τα δέντρα της, τα παγκάκια της, σταθερό στέκι πρωτοτσίγαρων, πρωτομπα-λαμουτιάσματων, πρωτοκαυγάδων. Οι πε-ρίοικοι δίνουν μάχη για να μην τσιμεντο-ποιηθεί. Εγώ απέχω. Το πράσινο δηλαδή

δεν μας κατακλύζει όπως παλιά, συγκριτικά όμως με άλλα προάστια δίνει μιαν ανάσα. Είναι και το άλσος του Αγίου Δημητρίου, με όργανα γυμναστικής, κούνιες, κατάλληλο για ποδήλατο, όαση γενικώς, αλλά μετά τις δέκα το βράδυ γίνεται απροσπέλαστο. Η καλαθοσφαίριση τώρα δίνει δυναμικά το «παρών». Αν μετρήσεις τα γήπεδα μπάσκετ περιμετρικά της γειτονιάς μου και τα χρησιμοποιήσεις ως στατιστικό στοιχείο ύψους των παιδιών, θα αποφανθείς ότι στην άνω Πετρού-πολη παραμονεύουν όλοι οι δίμετροι μελλοντικοί Παπαλουκάδες και Διαμαντήδηδες της Ελλάδας. «Μα καλά, παραπονιέσαι;» θα αναρωτηθείτε έπειτα από όλα αυτά. «Εχεις δει πώς ζουν οι Αθη-ναίοι αλλού;» Εντάξει, μια χαρά είναι, αλλά να, χάθηκε η γειτο-νιά όπως ήταν, ο αυθορμητισμός του παιχνιδιού, της καλημέρας. Ψευτορομαντισμός; Ισως. Ολα όμως έγιναν απρόσωπα και ορ-γανωμένα. Μπάλα παίζεις στο γήπεδο. Οχι στο δρόμο. Και το 80% των ανθρώπων της σημερινής γειτονιάς είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας. Τι να πω. Ισως να είναι και προνόμιο.

Ξέρω επτά άτομα που ψάχνουν για σπίτι στο λόφο του Στρέφη. Πάνω από την Μπενάκη, κατά μήκος της Μπουμπουλίνας, σίγουρα ανά-μεσα στην Αλεξάνδρας και στην Καλλιδρομίου και ίσως μετά τον Ενοικο -εκεί πάμε για κρασί αφού νοικιάσουμε- κοντά στο γήπεδο. Εκεί ψάχνουν. Δεν νομίζω ότι οι επτά νάνοι μου λιγώνονται με το μπάσκετ. Αμφιβάλλω αν γνωρίζουν το σπορ, αλλά δεν βαριέσαι. Μή-πως ήξερα εγώ ότι ο λόφος μέχρι το1963 ανήκε στον κύριο Στρέφη και στην οικογένειά του; Ή μήπως ήξερα ότι έφερε την ονομασία «Αγχεσμός»; Δεν είχα ιδέα. Και ας φέρνω βόλτες τα Σάββατα του κα-λοκαιριού στα δρομάκια του, ιδρώ-νοντας για να φτάσω στην κορυφή και να με πιάσει ο αέρας και μετά κατρακυλώντας στην κατηφόρα για να βρω το αναψυκτήριο. Σίγουρα το κάποτε λατομείο δεν προοριζό-ταν ως κατοικία για άστεγους και ναρκω-πέδιο για παραισθήσεις εν νυκτί, αλλά ούτε και το θεατράκι του έμελλε να γίνει όνειρο θερινής λιακάδας για αγουροξυπνημένους γείτονες. Ετσι μας αρέσει.

&

16

Η Μελίνα του Λεν, παρούσα και απαστρά-πτουσα στα παρασκήνια του Athens Pride στην πλατεία Κλαυθμώνος, λίγο πριν χα-θεί στη φωτισμένη τέντα προκειμένου να αλλάξει βιαστικά για το επόμενο νούμερό της. Respect!

«Ραντεβού έξω από το Gazarte», μου είπε η Εύη που είχε κανονίσει να πάμε μαζί στο πάρτι του Billboard Greece. Λίγο αργότερα μιλούσα με τη Μαρία Μαρκουλή - που έχει την αρχισυνταξία του site μαζί με τον Δημήτρη Κανελλόπουλο. Ανανεωμένη και πάντα χαμογελαστή μού μί-λησε για τη νέα της -μουσική αυτή τη φορά- περιπέτεια. «Ξεκινήσαμε δυναμικά το Μάρτιο και πάμε πολύ καλά. Θέλουμε να πιάσουμε τον παλμό της σύγχρονης μουσικής στην Ελλάδα μέσα από μια interactive σχέση με το κοινό μας», μου εξήγησε με το χαρακτηριστικό ενθουσια-σμό στη φωνή της. Τα χειροκροτήματα για το γκρουπ που ετοιμαζόταν να ανέβει στη σκηνή επιβεβαίωσαν ότι πρέπει σύντομα να ξαναβρε-θούμε. Καλή επιτυχία!

Οταν ο φίλος μου, o στιχουργός Γιώργος Παυριανός, με καλεί σπίτι του για ποτά και μουσική, ξέρω ότι η βραδιά θα είναι ιδιαίτερη. Εβαλε την πρώτη βότκα και πάτησε το “play” του cd player. «Ακου αυτά και πες μου τη γνώμη σου» είπε και με άφησε να ταξιδέψω νοερά με τα τραγούδια του. «Τι σκοπεύεις να τα κάνεις; Τι ετοιμάζεις;» τον ρώτησα μαγεμένος. Μου μίλησε για τα σχέδιά του και κατάλαβα ότι σύντομα όλοι, πάλι, θα μιλούν γι’ αυτόν. Εκεί που νομίζεις ότι τίποτα δεν συμβαί-νει, έρχονται τύποι όπως ο Γιώργος και αφυπνίζουν την πόλη από τη νιρβάνα της.

Στον πιο κεντρικό δρόμο του Γκαζιού, αυτή η ησυχία που παρατηρείται τελευταία μπορεί να μην οφείλεται μόνο στην οικονομική κρίση, αλλά και στις συγκεντρώσεις της πλατείας Συ-ντάγματος. Για την ώρα παραμένουν σιωπηλά τα πολύβουα και γεμάτα ζωντάνια κυριακάτικα απογεύματα της πόλης.

Στη διάρκεια ενός βαριεστημένου

ζάπινγκ, έπεσα προ ημερών επάνω σε γνωστή εκπομπή

-από εκείνες που δεν παρακολουθώ ποτέ-

με καλεσμένη την αειθαλή Ζωζώ Σα-

πουντζάκη! Ο χρόνος πάγωσε έως το τέλος

του απολαυστικού προγράμματος. Την

επομένη ημέρα, ψά-χνοντας στα παλιατζί-

δικα στο Μοναστη-ράκι, βρήκα αυτή την

παλιά φωτογραφία με τη θεά όπως εμ-φανιζόταν πριν από 60 χρόνια... Πώς το καταφέρνει, ρε παι-

διά; Μπράβο της!

Γνωρίζατε πως τα αξεσου-άρ του ντυσίματος των ζευγαριών που διαγωνί-ζονται στο τάνγκο είναι ιδιαιτέρως σημαντικά και πως υπάρχουν εται-ρείες που αναλαμβάνουν ακριβώς αυτόν το «λεπτό» τομέα; Το έμαθα στην εικαστική έκθεση του “I Love Tango” που έγινε στο Ζάππειο. Παπούτσια χειροποίητα και μοναδι-κά σε χρωματισμούς και σχέδια, αλλά και διάφορα άλλα είδη συνέθεσαν ένα πρωτόγνωρο για μένα σκηνικό με φόντο το πά-θος για τον πιο ερωτικό χορό του κόσμου.

Οι φωτογράφοι, επαγγελματίες και ερασιτέχνες, έχουν βρει στην πλατεία Συντάγματος έναν απέραντο καμβά επάνω στον οποίο μπορούν να αποτυ-πώσουν εικόνες γεμάτες ενέργεια. Σε κάθε γωνιά, χιλιάδες κλικ επιχειρούν να μετατρέψουν σε pixel λίγη από τη νέα αθηναϊκή πραγματικότητα.

Το Σοφάκι είναι 16 ετών. Κόρη κολλητής μου. Της έχω αδυναμία. Ισως γιατί μου αρέσει να φαντάζο-μαι ότι έχουμε πολλά κοινά. Τη βλέπω να έρχεται βιαστικά προς το μέρος μου διασχίζοντας τη λεω-φόρο με εκείνη τη χαχόλικη, λουλουδάτη, μακριά φούστα και μου φαίνεται σαν εικόνα από τη δική μου νιότη. Φταίνε τα ρούχα. Ιδια σχεδόν η μόδα. Αυτή η κάπως ατημέλητη απλότητα, που ευτυχώς σάρωσε τη μικρομέγαλη ξιπασιά του σινιέ.

Ιδια και η μουσική. Εμεινα άναυδη όταν μου είπε ότι ακούει Τζόπλιν και Ντίλαν. Ιδίως Ντίλαν. Με θαύμα μού μοιάζει αυτή η μαγική μουσική γέ-φυρα που μας ενώνει. Είπαμε να κατηφορίσουμε παρέα ως το Σύνταγμα για να εξερευνήσουμε την «αγανακτισμένη» πλατεία. Ακουγε το “Hurricane”, καθώς με φιλούσε σταυρωτά. Χαμογέλασα. «Φα-ντάζομαι ξέρεις τι εννοούν πια αυτά τα τραγούδια», της λέω. «Δυο στάσεις του τρόλεϊ πιο κάτω, στην άλλη πλατεία», μου απαντάει και μεταφράζει το στίχο: «αν είσαι μαύρος καλύτερα να μην κυκλο-φορείς στο δρόμο». Μέσα στη φόρα της «αγανά-κτησης» αφήσαμε πάλι βιαστικά άλυτα προβλήμα-τα. Το Σοφάκι όμως όχι. Θυμάται. Η Ομόνοια δεν ησύχασε.

Εχουμε φτάσει στο Σύνταγμα. Μια παρέα μιλάει, μια άλλη βαράει κατσαρόλες και μια τρί-τη μουντζώνει τη Βουλή. “The times they are a-changin’”. Το Σοφάκι δεν βγάζει τα ακουστικά. «Οι καιροί αλλάζουν». Αλλάζουν μπροστά μας. Εί-ναι πολύ νέα για να το δει. Αλλάζουν; Ξεκινώ να της πω μια εξυπνάδα για να πιάσουμε κουβέντα. Το χειρόγραφο με αυτό το τραγούδι του Ντίλαν πουλήθηκε πριν από μερικά χρόνια πάνω από 400.000 δολάρια σε κάποιο συλλέκτη. «Σιγά», μου απαντάει αμέσως. «Αξία για τον Ντίλαν έχει το ότι ακούω εγώ σήμερα, εδώ, το τραγούδι του». Με αποστομώνει η αγαπημένη μου 16χρονη.

Εχουμε ασυναίσθητα ανηφορίσει την Κανά-ρη. Γραμμή για Πατριάρχου Ιωακείμ. Οχι για τις βιτρίνες. Για το ζαχαροπλαστείο που υπάρχει στο τέλος του δρόμου. Λατρεύουμε και οι δύο το μιλ-φέιγ. Το «αθηναϊκό», όπως λέμε, αυτό που ήταν από παλιά φημισμένο πριν έρθει το πασίγνωστο ζαχαροπλαστείο της συμπρωτεύουσας με τη δική του αέρινη εκδοχή. Μας αρέσει με «πολύ μυγδα-λάκι» μέσα στην πλούσια κρέμα.

Με μεγάλες μπουκιές, μου λέει το Σοφάκι με ύφος πονηρής συνενοχής ότι η μητέρα της επιμέ-νει ότι μια κυρία τρώει πάντα λιλιπούτειες μπου-κίτσες. Εμείς, πάλι, θέλουμε να χορταίνουμε τη γλύκα. Είναι σαν το συναίσθημα που δεν θες να το ελέγξεις. Ιδίως όταν είσαι 16. Και όταν είσαι μεγαλύτερη το ίδιο. Τότε ξέρεις, όμως, ότι είναι στέρεες οι ανθρώπινες συναντήσεις που τις ορί-ζουν γεύσεις και μουσικές. Δαγκώναμε το γλυκό μας με το Σοφάκι, καθώς μιλούσαμε για την πλα-τεία, τον ανθρώπινο θυμό και το “The times they are a-changin’”.

Καθώς πηγαίναμε να καθίσουμε στο πεζοδρόμιο του Hoxton για μια κρύα μπίρα, το βλέμμα μου έπεσε στο εσωτερικό του μπαρ. Η έκθεση «φωτιστικών κοστουμιών» της Δήμητρας Παπαδημητροπούλου με τίτλο “S.P.R.I.N.G. 11” φώτιζε τους τοίχους. Καθώς τα φωτογράφιζα πέρασε και η peroxide Methi που ετοιμαζόταν να παίξει μουσική. Χα-μόγελα και λίγες αγαπημένες κουβέντες σε μια σταθερή αξία του Γκαζιού.

10 IOYNIOY 2011 WWW.METROPOLISNEWS.GR

22

Ο απόηχος ενός περήφανου φεστι-βάλ, αλλά και των αποριών που

ίσως γέννησε.

Η πρόσκαιρη απογευματινή βροχή που έπεσε λίγη ώρα πριν από την έναρξη της παρέλασης του φε-τινού Athens Pride δεν κατάφερε, ευτυχώς, να μα-ταιώσει τα σχέδια των διοργανωτών του. Η καλο-καιρινή ζέστη στην πλατεία Κλαυθμώνος στέγνω-σε γρήγορα τα μουσκεμένα περίπτερα, τις σημαίες με το ουράνιο τόξο και τα πανό. Η θετική διάθεση επανήλθε. Το βασικό σύνθημα «Φίλα με παντού» έλαμψε πάλι στον απογευματινό ήλιο.

Λίγο πιο πίσω, στο υπαίθριο πάρκινγκ, μπαί-νουν οι τελευταίες πινελιές στα δύο άρματα της παρέλασης και οι εθελοντές ετοιμάζουν τη σημαία -μήκους 30 μέτρων- του LGBT κινήματος, που θα παρελάσει μαζί με τον κόσμο προς το Σύνταγμα και τη Βουλή προτού ξαναδιπλωθεί για το ραντε-βού της επόμενης χρονιάς. Μια απορία που πλα-νάται στην ατμόσφαιρα: Πώς θα υποδεχτούν οι «Αγανακτισμένοι» το φετινό φεστιβάλ της υπερη-φάνειας που συμπίπτει με τις κινητοποιήσεις τους;

Μια άλλη ματιάΣε ρόλο dj επάνω στο ένα από τα δύο άρματα και με παρέα μερικά από τα πιο κεφάτα πρόσωπα της πό-λης, έχω την καλύτερη θέα στην παρέλαση. Ομως, στο ύψος της οδού Αμερικής, η Τροχαία μάς οδηγεί μαζί με το δεύτερο άρμα με τη λονδρέζικη χορωδία προς την οδό Πανεπιστημίου. Οχήματα δεν περ-νούν προς το Σύνταγμα, μόνο πεζοί. Μάλλον ανα-μενόμενο. Αράζουμε στο πλάι του δρόμου, ενώ τα ηχεία γεμίζουν τον αέρα με δυνατά χορευτικά beat. O κυρίως όγκος του Pride μάς συναντάει εκεί λίγο αργότερα και η Γκλόρια Γκέινορ τον υποδέχεται με το “I will survive”. Πανηγυρισμοί. Η συμμετοχή με-γαλύτερη από ποτέ και ο κόσμος, αφού φτάνει χο-ρεύοντας μέχρι την Ομόνοια, επιστρέφει στο ση-μείο εκκίνησης για τη συνέχεια του φεστιβάλ της περηφάνιας. Κατεβαίνουμε από το άρμα τη στιγ-μή που το κινητό μου χτυπάει. Η υπόλοιπη παρέα βρίσκεται ακόμη στο Σύνταγμα, όπου έμεινε για το καθιερωμένο ραντεβού της με τους «Αγανακτι-σμένους». «Τι έγινε παιδιά;» τους ρωτάω, εξηγώ-ντας πως το έχασα επειδή τα άρματα δεν πέρασαν μέσα. «Τίποτα ιδιαίτερο», απαντούν λίγο παγωμέ-νοι. «Η παρέλαση πέρασε χωρίς προβλήματα, αλλά

χωρίς να φωνάξει ένα από τα συνθήματα της πλα-τείας. Κρίμα, περιμέναμε περισσότερα».

Κρατάω την πληροφορία και την επομένη ημέρα ζητάω από το φίλο μου Γιάννη Παπαγιαν-νόπουλο, εκδότη του περιοδικού Antivirus και ακτιβιστή, να κάνει μια αποτίμηση της φετινής δι-οργάνωσης. «Βρήκα το φετινό Athens Pride πολύ ενθουσιώδες και σαφέστατα πιο επιτυχημένο από πλευράς κόσμου, συμμετοχής, οργάνωσης και φο-ρέων». Τον ρωτάω ποια ήταν η μεγαλύτερη φετι-νή επιτυχία. «Από πολιτικής σκοπιάς», απαντάει, «ήταν σίγουρα η αναγνώριση από το δήμο Αθη-ναίων, ο οποίος το έθεσε υπό την αιγίδα του. Εί-ναι η πρώτη φορά που έγινε δεκτό αυτό το αίτημά μας και μας χαροποίησε ιδιαίτερα».

Από το Stonewall στην ΑθήναΑφού έχω ήδη μιλήσει με άλλους για τη συνάντη-ση του Pride με τους «Αγανακτισμένους», ρωτάω και τον Γιάννη. «Τα ΜΜΕ έγραψαν ότι το Pride ενώθηκε με τους ‘Αγανακτισμένους’, κάτι που νο-μίζω ότι δεν έγινε τελικά. Πάντως, οι περισσότε-ροι μας υποδέχτηκαν θετικά». Του εξηγώ ότι, σύμ-φωνα με άλλους, η παρούσα συγκυρία ήταν και μια ευκαιρία ώστε το Pride να δείξει πιο ενεργά

την υποστήριξή του στο κίνημα των ‘Αγανακτισμέ-νων’ και τη συμμετοχή του σε κοινωνικά προβλή-ματα. «Ναι, αλλά, αν τελικώς γινόταν αυτό, τότε το Pride θα ξέφευγε ιδεολογικά από τους στόχους του. Ο χώρος του στοχεύει σε συγκεκριμένες διεκ-δικήσεις», μου αντιτάσσει.

Του θυμίζω ότι στο πλευρό των «Αγανακτι-σμένων» βρίσκονται δυναμικά από την πρώτη ημέρα πολλοί γκέι και λεσβίες και αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε στη διάρκεια της παρέλασης να υιοθε-τήσουν, συμβολικά έστω, μερικά από τα συνθήμα-τα της πλατείας, εφόσον αυτά απευθύνονται σε μια κρίση που μας αφορά όλους, στρέιτ ή γκέι. «Είναι σαφές ότι ο κόσμος του Pride προέρχεται από πα-ντού, από διαφορετικούς κοινωνικούς και ιδεολο-γικούς χώρους, από ολόκληρη την Ελλάδα. Για να πάρει όμως θέση η εκδήλωσή μας χρειάζεται σκέ-ψη και συναίνεση από όλους, οπότε, κατά τη γνώ-μη μου, σωστά κράτησε το χαρακτήρα της. Επιπλέ-ον, δεν είχαμε το χρόνο να οργανώσουμε κάτι τέ-τοιο», καταλήγει ο φίλος μου. Εγώ, πάλι, σκέφτο-μαι το κίνημα του Stonewall, από το οποίο ξεπή-δησε όλο το γκέι κίνημα και τη μεγάλη απήχηση που είχε χάρη στη βαθιά πολιτική του βάση. Ή μή-πως δεν πρέπει να σκέφτομαι τόσο πολύ;

Oταν τους συναντάς για πρώτη φορά, αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι τα μάτια τους. Τέσσερα νέα αγόρια που παίζουν στην ίδια μπάντα κι έχουν το ίδιο παράξενο εκπληκτι-κό χρώμα ματιών. Το μυστήριο λύνεται: είναι αδέρφια. Οι Brothers in Plugs μάς συστήνονται ένα μήνα πριν ανοίξουν τη συναυλία των Bon Jovi στο Ολυμπιακό Στάδιο.

10 IOYNIOY 2011 WWW.METROPOLISNEWS.GR

24

Τα αδέρφια Αρωνίδη, με τον Βασίλη στα φωνητικά και την κιθάρα, τον Κοσμά στο μπάσο, τον Δαμιανό στα πλήκτρα και τα φωνητικά και τον Ηλία στα τύμπανα, διακρίθηκαν στο μουσικό διαγωνισμό του Jumping Fish και ετοιμάζονται να παίξουν σε ένα live τόσο μεγάλο, όσο είναι καμιά φορά τα όνειρά μας. Τους συναντήσαμε στο cafe-bistrot «Ζάχαρη & Αλάτι» στα Εξάρχεια για να διαπιστώσουμε πως οι τέσσερις αδερφοί έχουν κι άλλα κοινά εκτός από το χρώμα των ματιών, το επίθετο και το συγκρότημά τους. Ολοι φοιτητές του Πολυτεχνείου, όλοι στην Αρχιτεκτονική, τρέφουν και μοιράζονται παράλληλα την ίδια αγάπη για τη μουσική. Για τον Κοσμά -που είναι ο μεγαλύτερος και εργάζεται πλέον ως αρχιτέκτονας- η δουλειά του και η μουσική είναι πράγματα συγγενικά. «Δεν απέχουν πολύ, είναι και οι δύο τέχνες και επιπλέον απαιτούν να έχεις μια συλλογιστική που είναι πολύ κοντινή και για τις δύο». Πάντως, αν ήταν να επιλέξουν, θα διάλεγαν και οι τέσσερις ομόφωνα τη μουσική.

«Ως Brothers in Plugs ξεκινήσαμε το 2004, αλλά μια και είμαστε όλοι αδέρφια και μέναμε στο ίδιο σπίτι, ήμαστε γκρουπ πριν ακόμα πιά-

σουμε όργανα στα χέρια μας», λέει με χιούμορ ο Βασίλης. Η αφορμή για να ξεκινήσουν να παίζουν μουσική ήταν μια χριστουγεννιάτικη εκδήλωση του σχολείου το 2003. «Θέλαμε να παίξουμε σε αυτή την εκδήλωση. Ετσι το αποφασίσαμε. Επειτα συνεχίσαμε, θέλαμε να κάνουμε κι άλλα live, να εξελι-χθούμε», εξηγούν. Ξεκίνησαν με ροκ διασκευές, αλλά αυτές τις μέρες τελεί-ωσαν την ηχογράφηση ενός δίσκου με δικά τους κομμάτια. Είναι ο πρώτος τους δίσκος, που θα έχει τίτλο “The Day Just Begun” και θα κυκλοφορήσει από τη The Sound of Everything σε συνεργασία με τη Universal.

Πέρυσι, καθώς παρακολουθούσαν τη συναυλία των U2 στο ΟΑΚΑ, αναρω-τιόνταν πώς είναι να παίζει κανείς πάνω σε μια τόσο μεγάλη σκηνή, μπρο-στά σε τόσο μεγάλο κοινό. Τότε, δεν φαντάζονταν τι θα ακολουθούσε. «Δεν περιμέναμε να διακριθούμε, απλά ελπίζαμε», λέει ο Ηλίας. Αρχικά το κοι-νό του Jumping Fish και στη συνέχεια μια κριτική επιτροπή ξεχώρισαν δέκα από τα μουσικά σχήματα που συμμετείχαν στο διαγωνισμό. Σε δεύτερη

WWW.METROPOLISNEWS.GR 10 IOYNIOY 2011

25

φάση, αυτά έγιναν πέντε και από την πεντάδα, το γκρουπ που θα τους συνο-δεύσει το επέλεξαν οι ίδιοι οι Bon Jovi. «Μάλλον δεν έχουμε ακόμα συνει-δητοποιήσει πως θα παίξουμε μπροστά σε τόσο κόσμο», διαπιστώνει ο Δα-μιανός, που μετράει αντίστροφα τις μέρες.

Αν και ο ήχος τους είναι μάλλον alternative, έχουν επιρροές από διά-φορα είδη μουσικής. Από την εγχώρια σκηνή ξεχωρίζουν σχήματα όπως τους Xaxakes, τους Human Touch, τους Travel Mind Syndrom, τους Burger Project. Γνωρίζουν καλά πως είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα για τους μουσικούς στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και αισθάνονται την ανάγκη να ευχαριστήσουν όλους όσοι τους στήριξαν και τους στηρίζουν στην προσπάθειά τους.

Συχνάζουν στα Εξάρχεια λόγω της σχολής τους και αυτές τις μέρες κατεβαίνουν στο Σύνταγμα. Απολαμβάνουν το γεγονός ότι οι άνθρωποι πια αποκτούν πολιτικό και μη-κομματικό λόγο. Δεν θεωρούν απίθανο να οδη-γήσει όλη αυτή η κατάσταση σε μια σύγκρουση, αλλά ανησυχούν για την επόμενη μέρα. Γενικά, πάντως, είναι αισιόδοξοι. Και καλά κάνουν. Τους το ευχόμαστε και σε βάθος χρόνου. http://www.brothersinplugs.com

ΥΓ: ΠΩΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΤΕ ΕΝΑ BEST SELLER

ΣΤΑ 21 ΣΑΣ

Το “PS: I love you” ήταν ένα αισθηματικό blockbuster. Που βασί-στηκε σε βιβλίο μιας νεαρής Ιρλανδής συγγραφέως. Τελικά και σε περίοδο κρίσης υπάρχει συνταγή επιτυχίας. Μας την αποκάλυψε

με θέα την Ακρόπολη η περί ης ο λόγος Σεσίλια Αχερν.

Η Σεσίλια Αχερν ζει στην Ιρλανδία, είναι παντρε-μένη και έχει μία κόρη. Είναι μόλις 29 χρόνων και έχει 7 βιβλία στο ενεργητικό της, τα οποία εκ-δίδονται σε 46 χώρες και συνολικά έχουν πουλή-σει πάνω από 10 εκατ. αντίτυπα. Παρόλα αυτά, το μυαλό της δεν έχει πάρει αέρα. Είναι φιλική και ομιλητική και, όπως μας είπε, απαντάει σε όλα τα γράμματα και τα email των αναγνωστών της ένα προς ένα. Γνωρίζει καλά ότι, παρόλο που όλα τα βιβλία της ως τώρα έχουν γίνει best seller, δεν ση-μαίνει ότι θα συμβεί το ίδιο και με το επόμενο. Με τη Σεσίλια συναντηθήκαμε στο Roof Garden του Athens Gate Hotel. Οι Στύλοι του Ολυμπίου Διός από τη μία, η Ακρόπολη και ο Λυκαβηττός από την άλλη. Με το τζινάκι της και ένα κοντομάνικο, δεν είχε καμία σχέση με την κοπέλα με το λουλουδά-

το μακρύ φόρεμα που υπέγραφε τα βιβλία της την προηγούμενη ημέρα στο Public.

Στα 21 της η Σεσίλια πήρε πτυχίο δημοσι-ογραφίας και μέσων μαζικής επικοινωνίας. Εμε-νε με τους δικούς της και, όπως οι περισσότεροι νέοι της γενιάς μας, δεν είχε ιδέα για το τι καριέ-ρα θα ακολουθούσε και το τι θα έκανε στη ζωή της. Μέχρι που σε χρόνο ρεκόρ (3 μήνες) έγραψε το πρώτο της βιβλίο, το «Υ.Γ. Σ’ αγαπώ» (εκδ. Διό-πτρα). Το βιβλίο έγινε αμέσως διεθνές best seller και μέσα σε 6 μήνες από την έκδοσή του η Σεσί-λια είχε την απάντηση σε όλα τα βασικά ερωτήματα που απασχολούν ένα νέο της ηλικίας της: Ακολού-θησε τη συγγραφική καριέρα που ανοιγόταν μπρο-στά της, μετακόμισε μόνη της, ενώ παράλληλα ξε-κίνησε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο για τις ανά-

γκες της δουλειάς της! Οταν δε το «Υ.Γ. Σ’ αγαπώ» μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, οι ορίζοντές της ανοίχτηκαν ακόμη περισσότερο, με τα βιβλία της να σημειώνουν νέες πωλήσεις-ρεκόρ. Η ίδια παρα-δέχτηκε ότι στάθηκε ιδιαίτερα τυχερή, μια και στην Ιρλανδία δεν είναι από τα πιο εύκολα πράγματα να βρει ένας νέος συγγραφέας εκδότη. Στην περίπτω-ση της Σεσίλια όμως, τα τρία κεφάλαια που έστει-λε ως δείγμα στον εκδοτικό ήταν αρκετά. Της ζή-τησαν άλλα δέκα και έπειτα υπέγραψαν το συμβό-λαιο. Ενα από τα πράγματα που της έκαναν ιδιαίτε-ρη εντύπωση ήταν όταν την πληροφόρησα ότι στην Ελλάδα οι συγγραφείς δεν έχουν ατζέντηδες. «Εγώ δεν θα μπορούσα με τίποτα να τα βγάλω πέρα με τους εκδοτικούς και τους όρους των συμβολαίων. Δεν γνωρίζω τι θεωρείται καλό ποσοστό, τι από

τους όρους είναι υπέρ μου και τι κατά». Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Δεν υπάρ-χει. Η Σεσίλια, όπως μας είπε, έγραφε από μικρή ποιήματα και μικρές ιστορίες, αλλά το πρώτο ολο-κληρωμένο έργο της ήταν το «Υ.Γ. Σ’ αγαπώ». Στο σχολείο δεν ήταν ιδιαίτερα καλή μαθήτρια. Για την ακρίβεια, δεν της άρεσε το σχολείο. Οι επιδόσεις της στην έκθεση δεν ήταν καλές, γιατί συνήθως έβγαινε εκτός θέματος γράφοντας αυτά που ήθελε αυτή και όχι αυτά που της ζητούσαν. Οσο για το αν της άρεσε από μικρή η λογοτεχνία, απαντάει πως ναι, ήταν πάντα με ένα βιβλίο στο χέρι, αλλά όχι με αυτά του Σέξπιρ ή των μεγάλων Ιρλανδών συγγρα-φέων. Διάβαζε βιβλία της ηλικίας της και η αγαπη-μένη της συγγραφέας ήταν η Ενιντ Μπλάιτον.

Πριν το βιβλίο της μεταφερθεί στη μεγάλη

οθόνη, η Σεσίλια δήλωσε ότι δεν είχε δει καμία ταινία που να προέρχεται από βιβλίο. «Αν είχα διαβάσει το βιβλίο και μου άρεσε, δεν θα πήγαι-να να δω την ταινία». Στην περίπτωση του «Υ.Γ. Σ’ αγαπώ», είχε συνειδητοποιήσει πλήρως τις αλ-λαγές που έπρεπε να γίνουν για τη μεταφορά του στον κινηματογράφο και έτσι δεν την ξένισαν οι επεμβάσεις που έγιναν. Τις δέχτηκε αβίαστα. Τη ρωτήσαμε αν σκέφτηκε ποτέ να γράψει ένα σε-νάριο κατευθείαν για τον κινηματογράφο. «Μό-λις έγραψα το πρώτο μου», απαντάει. «Η παραγω-γή της ταινίας θα γίνει φέτος και το σενάριο είναι εντελώς πρωτότυπο, χωρίς να βασίζεται σε κανένα από τα βιβλία μου».

Το νέο της βιβλίο «Μια σελίδα για κάθε αύ-ριο» κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά, πάλι

από τις εκδόσεις Διόπτρα. Η ηρωίδα είναι ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο που ξαφνικά χά-νει όλα όσα είχε ως τώρα δεδομένα στη ζωή της και αρχίζει να αναθεωρεί τις ιδέες και τις απόψεις της. Αυτός ακριβώς είναι ο στόχος της Σεσίλια: προσπαθεί να περιγράψει τη νέα γενιά που βλέ-πει γύρω της να ντύνεται και να εκφράζεται πανο-μοιότυπα, αποτυπώνει αυτές τις αντιδράσεις και προσπαθεί με τον τρόπο της να τις καυτηριάσει. Η ίδια δεν θα ήθελε με τίποτα να έχει μία κόρη σαν την Ταμάρα, την ηρωίδα του βιβλίου της. Αν και κόρη του πρώην πρωθυπουργού της Ιρλανδίας Μπέρτι Αχερν, μεγάλωσε πιο «συνετά» από πολ-λές συνομήλικες φίλες της. Στα 16α γενέθλιά της έκανε ένα απλό πάρτι και όχι το περίφημο “Sweet Sixteen”.

10 IOYNIOY 2011 WWW.METROPOLISNEWS.GR

28

Συναντήσαμε τη Σάρα Ουότερς στο πλαίσιο του 5ου Outview Film Festival,

όπου προβλήθηκαν οι ταινίες που βα-σίστηκαν στα βιβλία της. Μια μεγάλη συγγραφέας, χαρισματική αφηγήτρια

και μαχητική όσον αφορά τα δικαιώμα-τα των ομοφυλόφιλων.

Η άρτι νυμφευθείσα Σάρα Ουότερς μού δείχνει χαρούμενη τη βέρα στο χέρι της και με κάνει να αναρωτη-θώ κατά πόσο άλλαξε τη ζωή της ο γάμος με την επί εννιά χρόνια σύ-ντροφό της. «Είμαστε παντρεμένες μόλις δύο βδομάδες! Ηδη άρχισαν οι πρώτοι τσακωμοί, ξέρεις… Πλάκα κάνω, είμαστε μαζί εδώ και χρόνια, δεν συγκατοικήσαμε ξαφνικά. Ακόμα το νιώθουμε καινούριο και συναρπα-στικό! Είναι και κάπως παράξενο βέ-βαια, γιατί είμαι φεμινίστρια και ποτέ δεν με ενθουσίαζε η ιδέα του γάμου. Μου φαινόταν ‘του συρμού’. Αλλά εί-ναι γκέι γάμος. Το ότι έχουμε τη δυνα-τότητα να παντρευτούμε, να κάνουμε αυτή τη δήλωση, είναι σημαντικό». Μου εξηγεί πόσο τη χαροποιεί το να μπορεί να γοητεύει αναγνώστες, είτε είναι ομοφυλόφιλοι είτε όχι. Οσο για τον Ελληνα αναγνώστη, όταν τις μετα-φράσεις της Ουότερς διαβάζουμε από την ταλαντούχα γραφίδα του Αυγού-στου Κορτώ, υπάρχουν σίγουρα σελί-δες για να απολαύσουμε.

Το έργο που θα δούμε επί της οθόνης είναι το «Χείλη σαν βελούδο» (εκδ. Καστανιώτη). Η Νάνσι, μια μι-κρή αθώα ψαροπούλα, αφήνει τα μα-γέρικα του Γουίτστεϊμπλ και τα στρείδια του λιμανιού για το θαλασσινό κοχύλι της Κίτι, παρενδυτικής αρτίστας που

παλεύει να επιβιώσει στο σκοτεινό βικτωριανό Λονδίνο. Ενα μυθιστόρη-μα με πολύ ευχάριστη αφήγηση, που δεν θες να το αφήσεις. Με κάτι ερω-τικούς διαλόγους συγκλονιστικούς. Τα ιστορικά στοιχεία συνθέτουν μια θεα-τρική ατμόσφαιρα. Θέλω να την ρω-τήσω πώς το έγραψε, βασίστηκε πιο πολύ στην έρευνα ή την οδήγησε το θέμα; «Είναι περισσότερο ένας συν-δυασμός», μου απαντά. «Η ιδέα είναι ζωτικής σημασίας, αλλά σίγουρα χρει-άζεται ταλέντο για να λειτουργήσει και πολλή έρευνα για να γράψεις τελικά. Τα μυθιστορήματά μου είναι ιστορικά και απολαμβάνω την έρευνα».

Το «Χείλη σαν βελούδο» ήταν το πρώτο της μυθιστόρημα και θυμάται ως νέα συγγραφέας τότε να το βλέπει να γυρίζεται σε τηλεοπτική σειρά. «Είχα ξετρελαθεί. Τo BBC ξόδευε λεφτά για το βιβλίο μου!» Ελαβε καλές κριτικές από το βρετανικό Τύπο, αλλά η Ουότερς αλ-λού εντοπίζει την προσφορά της σει-ράς: «Νομίζω ότι οι λεσβίες χάρηκαν που μπορούσαν να παρακολουθήσουν μια λεσβιακή ιστορία σε ώρες υψηλής τηλεθέασης του κρατικού καναλιού. Υπήρξε ένα συμβάν τηλεοπτικό. Πάντα θα είμαι χαρούμενη που σχετίστηκα με αυτή τη στιγμή».

Στο τελευταίο της μυθιστόρημα «Ανήλικος Επισκέπτης» (εκδ. Καστα-

νιώτη), η Σάρα Ουότερς για πρώτη φορά έχει κεντρικό ήρωα έναν άντρα. Κάποιες αναγνώστριές της την κατη-γόρησαν σε ιστολόγια ότι «τα βρήκε με τον εχθρό» σε αυτό το βιβλίο. «Δεν είναι εχθρός και δεν τα βρήκα μαζί του!» λέει γελώντας. «Στα πρώτα μου μυθιστορήματα τα πάντα κινούνταν γύρω από τις λεσβίες ηρωίδες μου. Αλλά στον ‘Ανήλικο Επισκέπτη’ είδα πως είχα και άλλα ενδιαφέροντα».

Πριν αποχαιρετίσω και κατέβω στο υπόγειο του Ινστιτούτου Θερβά-ντες για την προβολή, αποφασίζω να τη ρωτήσω για το ήμισυ του μήνα του μέλιτος που πέρασε εδώ. «Είναι η πρώτη μας φορά στην Αθήνα», λέει και “It’s really nice” συμπλη-ρώνει η γυναίκα της που στέκεται δίπλα. «Νιώθω πολύ κολακευμένη που με κάλεσαν εδώ και προβάλ-λονται οι ταινίες. Ηρθαμε σε ενδι-αφέρουσα εποχή, με διαδηλώσεις! Κάναμε ένα ωραίο ταξίδι, αλλά τώρα πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Μου αρέσει και η αρχαία Ελλάδα. Εχω διαβάσει λίγη ποίηση της Σαπφούς, ήταν απολαυστική. Περισσότερο με ενδιαφέρει αυτό που έχουν γράψει διάφοροι συγγραφείς για τη Σαπφώ, πώς εφηύρε μια ζωή κάποτε λεσβια-κή και κάποτε όχι, σε μια εποχή δια-φορετική από τη σημερινή».

νταΜμετφτσδ

ο(κγττ

μχθγνμοκδτσβδΜντα

29

Πέρα από το Bollywood υπάρ-χει μια αρχέγονη μουσική παράδοση. Γεμάτη πνευματι-κότητα και μυσταγωγία. Στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, το Φεστιβάλ Ινδικής Μουσικής το λένε «Τούντζι Μέλα».

O E. M. Φόρστερ έγραψε το «Πέ-ρασμα στην Ινδία». Ο Ρούντγιαρ Κίπλινγκ μικρά κομψοτεχνήματα με ήρωες Βρετανούς που χάνονται στη μυσταγωγία μιας ηπείρου. Οι Led Zeppelin τραγούδησαν για τα βουνά του Kashmir... Σίγουρα, η αντίληψη πως η Ινδία είναι μια υποήπειρος γεμάτη γιόγκι είναι πλασματική. Εχει και εκεί αν-θρώπους αλλοτριωμένους από τις μόδες. Τζιν κολλητό μάρκας εν μέσω καύσωνα και Μπρίτνεϊ Σπίαρς στα ακουστικά. Στον αντί-ποδα όμως της παγκοσμιοποιη-μένης (υπό)κουλτούρας υπάρχει μια αρχέγονη παράδοση. Και αν και ακούγεται μακρινή, δεν είναι τόσο. Τουλάχιστον όχι για το βρά-δυ της 10ης Ιουνίου. Στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206), το 2o Φε-στιβάλ Ινδικής Μουσικής «Τούντζι Μέλα».

Οι διάσημοι Ram Kumar Mishra και ο Uday Bhawalkar βρίσκονται στη Αθήνα για αυτόν το

σκοπό. Για να μας εισαγάγουν στον κόσμο της μουσικής καγιάλ και της ακόμη αρχαιότε-

ρης ντρούμπαντ. Είδη μονοφωνικά και τα δύο. Μιλήσαμε με τον «μυημένο» Γιώργο Γληνό με σκοπό να μας λύσει τις -ομο-λογουμένως πολλές- απορίες. Αλλωστε θα εμφανιστεί και εκείνος επί σκηνής παίζοντας πακαγουάτζ (είδος κρου-στού).

Ρωτώντας πας μέχρι και στη Βομβάη. Μάθαμε, λοιπόν, πως raga ονομάζονται οι κλίμακες την ινδικής μουσικής. Μεταφράζοντας ελεύθερα, το όνομά τους θα πει «αυτό που σε συ-

νεπαίρνει». Και παίζονται βάσει χρονικού πλαισίου. Αλλες raga το πρωί, άλλες το απόγευμα, άλ-λες το βράδυ. Το ίδιο ισχύει και με τις εποχές. Raga του χειμώνα δεν ακούγονται το καλοκαίρι. Και όχι, αυτό δεν είναι χωρίς νόημα. Καθόλου τυχαίο το γεγονός πως ο -διασημότερος όλων των Ιν-δών μουσικών- Ravi Shankar το τηρεί ευλαβικά. Γιατί, όπως λέγε-ται στην Ινδία και μας μετέφερε ο Γιώργος: «Αμα πετύχει η raga, όλη η φύση αντηχεί».

Ο Γιώργος έχει κάνει σπου-δές στο πιάνο. Κάποια στιγμή, μαγεμένος από τη μουσική των Ινδών, άρχισε να τη μελετάει. Περνάει πολλούς μήνες κάθε χρόνο στη χώρα τους, κοντά σε

ντόπιο δάσκαλο. Διδασκόμενος την ντρούμπαντ. Τη λεγόμενη απλουστευμένα «προκλασική» μουσική των Ινδιών. Ο,τι και η μπαρόκ δηλαδή, απλά πολύ πιο αρχέγονη και με ιδιότητες θεραπευτικές.

Αναρωτήθηκα γιατί όλες οι ινδικές μελωδίες ηχούν γαλήνιες στα αυτιά μου. «Οταν δεν είσαι συνη-θισμένος, όλοι αυτοί οι καινούργιοι ήχοι σε βάζουν σε μια κατάσταση trance. Μετά, σιγά-σιγά αρχίζεις και καταλαβαίνεις περισσότερα». Ωραίο ακούγεται αυτό. Γλυκό το ταξίδι σε άγνωστες παραδόσεις που -τάδε έφη Γιώργος- είναι ζωντανές και συνεχίζουν να εξελίσσονται. Με τους μουσικούς να σκοπεύουν κυ-ρίως στην κατάκτηση της πνευματικής δημιουργίας και δευτερευόντως της καλλιτεχνικής. Με τον τόπο και το χρόνο παράγοντες καθοριστικούς για ένα live. Διότι, τελικά, το παν είναι να είσαι εκεί τη στιγμή που γίνεται, όπως μας είπε. Ραντεβού εκεί λοιπόν και ελπίζουμε η φύση να αντηχήσει.

Δύο δίσκοι «εκκίνησης» για το ταξίδι της ινδικής κλασικής μουσικής:

Zakir Hussain - Selects (2002)Ο μεγαλύτερος σολίστας του παρα-δοσιακού τυμπάνου ονόματι tabla. Ηχογραφημένα σόλο της περιόδου 1994-2000. Μοναδική εμπειρία.

μ ρ γκαι ακούγεται μτόσο. Τουλάχιστδυ της 10ης ΙουΜιχάλης Κακογστιβάλ Ινδικής

Οι διάσηBhawalkar

σκοπό. Γμουσική

ρης ντδύο.Γληνλογθαπαστ

Βοονμοτο

Ravi Shankar - India’s Master Musician (1963)Ο μεγάλος Pandit της Ινδίας. Μπρο-στά του υποκλίνονταν ο Philip Glass και ο George Harrison. Εδώ στην πιο κλασική στιγμή του.

Τι μπορεί να ακούσεις όταν συζητάς με τέσσερα

μαυροντυμένα αγόρια για το μέλ-λον της ανεξάρτητης ελληνικής σκηνής;

Μάλλον όχι κάτι υπερβολικά αισιόδοξο. Συνα-ντήσαμε τους Mani Deum ύστερα από μια καλοκαιρι-

νή μπόρα στο Μοναστηράκι για να μάθουμε τι κρύβεται πίσω από αυτό το όνομα και τα μαύρα τους ρούχα.

Η ιδέα για την μπάντα με το όνομα Mani Deum γεννήθηκε πριν από έξι χρόνια στην Κέρκυρα. Εκεί, ο Περικλής (κιθάρα, φωνητικά) συνάντη-σε τον Μάνο (επίσης κιθάρα και φωνητικά) και ξεκίνησαν μαζί να πειραματίζονται πάνω σε στί-χους και ακόρντα.

Το ιδιαίτερο ηχητικό τους αποτέλεσμα έκα-νε σιγά-σιγά την εμφάνισή του στη σκοτεινή μου-σική σκηνή της Αθήνας με live εμφανίσεις, DIY κυκλοφορίες και -το 2009 πια- ένα EP από την Dead Scarlet Records. Σήμερα, οι Mani Deum έχουν μόλις κυκλοφορήσει το νέο τους full album και ετοιμάζονται να παρουσιάσουν για πρώτη φορά τα τραγούδια τους στο Wave Gotik Treffen, ένα μουσικό φεστιβάλ που πραγματο-ποιείται κάθε χρόνο στη Λειψία της Γερμανίας.

Το γκρουπ -πλην των δύο τραγουδιστών του- άλλαξε σύνθεση αρκετές φορές ώσπου να διαμορφωθεί το σημερινό σχήμα του. Ο Πάνος Τσεκούρας είναι στο θέρεμιν, ο Jason Foster στο μπάσο, η Ευγενία Θεοχαράτου στα πλήκτρα και ο Στέλιος Σάντας στα τύμπανα. «Οι στίχοι μας μι-λούν πάντα για σχέσεις, είτε αυτές είναι φιλικές είτε ερωτικές ή ακόμα σχέσεις συγγένειας· για παράδειγμα, έχω γράψει ένα τραγούδι για τον πατέρα μου έπειτα από ένα μεγάλο καυγά», εξο-μολογείται ο Περικλής, που μαζί με τον Μάνο εί-ναι οι στιχουργοί της μπάντας. Τα περισσότερα τραγούδια τους είναι γραμμένα σε πρώτο ή δεύ-τερο πρόσωπο, γεγονός που μαρτυράει μια διά-θεση για εσωστρέφεια και εσωτερικότητα περισ-σότερο και λιγότερο την ανάγκη να αφηγηθούν μια ιστορία. Θέλουν να ξεκινήσουν σιγά-σιγά να δουλεύουν ένα νέο δίσκο για την επόμενη χρο-νιά και παράλληλα μια ιδέα μουσικής που έχουν για την καινούργια παράσταση της ομάδας χορο-θεάτρου Void του Ντένι Μεταξά.

«Το ιερό είναι υποκειμενικό» Τη μουσική στον πρώτο τους δίσκο τη χαρακτή-ρισαν Infected Folk’n’Roll. Είναι ένας όρος που εφηύραν μόνοι τους, αφού δεν τους ταίριαζε κα-νένας από τους ήδη υπάρχοντες. Στο δεύτερο δί-σκο τους όμως, θα ακούσετε σκοτεινή μελωδική ποπ. «Το όνομα του νέου δίσκου μας ‘Music for your local church... or your local brothel’ είναι περισσότερο μια μομφή στη σχέση της μουσικής με την κοινωνική κατάσταση, περιέχει μια δόση ειρωνείας», εξηγεί ο Μάνος και ο Jason συμπλη-ρώνει: «Το ιερό είναι υποκειμενικό. Ο οίκος του Θεού ή ο οίκος ανοχής είναι η ψυχή μας».

Δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξοι για τα πράγ-ματα που συμβαίνουν γύρω τους και γύρω μας, αντίθετα απολαμβάνουν να είναι συγκρατημένοι στις εκτιμήσεις τους. Ετσι, τους βρίσκουμε επι-φυλακτικούς απέναντι στο μέλλον της αγγλόφω-νης μουσικής σκηνής της Αθήνας, αν και υπάρ-χουν παραδείγματα που οδηγούν μάλλον προς αντίθετα συμπεράσματα. Απαισιόδοξοι είναι και

σε σχέση με τις πρόσφατες συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος, αν και όλοι τους έδωσαν το παρών. «Είναι σημαντικό που ο κόσμος βγαίνει από τα σπίτια του και κατεβαίνει στο δρόμο με αυτούς τους όρους, αλλά, όταν αρχίσουν να σο-βαρεύουν τα πράγματα, τότε θα φανεί αν όντως είναι δυνατό να ξεπεραστούν οι εσωτερικές δι-αμάχες για έναν πραγματικά συλλογικό σκοπό», τονίζουν και δεν είναι σίγουροι για το ποια είναι ακριβώς η θέση που «πρέπει» να πάρουν οι καλ-λιτέχνες. Και μάλλον καλά κάνουν.

Στη μουσική τους δεν θέλουν να μιλάνε ξε-κάθαρα για πολιτική ή ζητήματα επικαιρότητας. «Μερικές φορές με ενοχλεί όταν το βλέπω στους άλλους», εξηγεί ο Περικλής, ενώ ο Πάνος συνε-χίζει: «Αυτό που έχει σημασία είναι η διάδραση, αυτό που λαμβάνεις από το χώρο στον οποίο ζεις και σε οδηγεί στο να δημιουργήσεις. Αυτό ίσως αποκτήσει τον αντίκτυπό του σε ένα κοινό και τότε γίνεται διάλογος. Αυτός είναι και ο σκοπός τού να κάνουμε μουσική, αλλιώς έχουμε αποτύ-χει». Κατά τα άλλα, αγαπούν να τριγυρνούν στο Μοναστηράκι και το Θησείο, αν και θα τους βρεί-τε συχνά να τα πίνουν στο DADA της οδού Σαρ-ρή ή στο Blue Fox της Ασκληπιού, όπου ο Μά-νος εργάζεται ως dj. Τα αγόρια με τα μαύρα ρού-χα, τελικά, μας λένε πως το σκοτάδι έχει και τη φωτεινή πλευρά του.

Mπορείτε να τους βρείτε στο Facebook και να τους ακούσετε στο Myspace: http://www.myspace.com/manideum

Το νέο τους άλμπουμ “Music for your local church... or your local brothel”, όπως και το προηγούμενο EP “Five Infected Blessings” κυκλοφορούν από την Dead Scarlet.

Αν βρεθείτε στη Λειψία στις 12 Ιουνί-ου, θα ακούσετε τους Mani Deum στο Wave Gotik Treffen, το ετήσιο gothic φεστιβάλ της πόλης, μαζί με μπάντες από όλο τον κόσμο.

Στο άλμπουμ έχουν συνεργαστεί καλλι-τέχνες όπως ο Matt Howden (του project Sieben), ένας από τους κορυφαίους βιολιστές της ανεξάρτητης σκηνής, και ο Μπάμπης Νί-κου των δικών μας «Διά Μαγείας». Ακόμα, η Maxi Nill και ο Piotrek Noiroiseaux.

Το artwork του άλμπουμ έχει επιμεληθεί ο νέος εικαστικός καλλιτέχνης Αριστομένης Θεοδωρόπουλος.

10 IOYNIOY 2011 WWW.METROPOLISNEWS.GR

32

Το καλοκαιράκι στη μεταλλοσυναυλία. Αντί για την παραλία. Με κολλητούς, μπίρες και διάθεση να ξεσκάσουμε - επιτέλους. Ενας οδηγός προς “heavy” ναυτιλλομένους, αυτόν το metal Ιούνιο.

«Πού ’ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια, που ’χες κοτσίδα τα μαλλιά». Ετσι είναι η ζωή. Σου παίρνει πολλές φορές ό,τι πολυτιμότερο έχεις. Κόντρα στην ατυχία, λοιπόν, υπάρχουν ευτυ-χώς οι metal συναυλίες. Για να αποτίσουμε φόρο τιμής σε αυτά που είτε κόψαμε είτε -τι φρίκη!- χάσαμε.

Σε Κύτταρο, AΝ Club, Fuzz, Gagarin και Terravibe, ο σκληρός ήχος αναστενάζει. Με επιλογές για όλα τα γούστα. Την εβδομάδα που μας πέρασε είχαμε από reunion ντόπιων progressive ηρώων (Fragile Vastness, 3 Ιου-νίου) μέχρι «ιερά τέρατα» της ροκ σκηνής. Οπως οι «όλοι τους αγαπάμε αλλά δεν το λέμε» Cult (5 Ιουνίου). Και βέβαια, σε πείσμα όσων θεωρούν τους μεταλλάδες αγράμματους τατου-

αζάκηδες, οι Γερμανοί The Ocean (4 Ιουνί-ου). Καλλιτεχνική κολεκτίβα με επιστημονικές ανησυχίες - πρωτότυποι τουλάχιστον.

Προσωπικό highlight των indoor συναυ-λιών, αυτή της 21ης Ιουνίου. Στο support οι Ελληνες Lucky Funeral. Απίθανοι στο groove τους, από τους καλύτερους live-άδες της πιά-τσας. Και βέβαια πώς να μην αγαπήσεις μια μπάντα με τίτλο τραγουδιού “Babis the stoned cat”. Πρωταγωνιστές της βραδιάς οι Clutch. Με το μουσικό μείγμα τους να έχει γεύση από κάθε γωνιά του αμερικανικού ήχου. Πανδαι-σία. Από τις μπάντες που άργησε να αγαπήσει το ελληνικό κοινό - αν και θα έπρεπε να λα-τρεύει από την αρχή. Ολα αυτά, βέβαια, στο περιθώριο της «πιο βαριάς μέρας» του μήνα.

Η 17η Ιουνίου δεν είναι ημέρα, σιδηρουργείο είναι. Το Sonisphere Festival προ-σγειώνεται στο Terravibe. Με δύο σκηνές και δέκα μπάντες. Τα «μεγαθήρια» ονόματι Mastodon βγαίνουν τρίτα στο κεντρικό stage. Ελπίζω να «με στείλουν» όπως οι δίσκοι τους. Τις προηγούμενες φορές δεν τα κατάφεραν. Ισως φταίω εγώ, ίσως είμαι ξενέρωτος.

Και ενώ στη δεύτερη σκηνή οι αξιοσέβαστοι Rotting Christ θα ολοκλη-ρώνουν το set list τους, στην άλλη θα ανεβαίνουν οι Slipknot. Ξέρετε, οι μασκο-φόροι κύριοι που πολλούς Ελληνες «μεταλλοπατέρες» δεν έχουν πείσει ακόμη. Δεν πειράζει, κάνεις προφή-της στην εποχή του, μόνο

εκ των υστέρων. Για όσους γουστάρετε, αυτή είναι η μητέρα των συναυλιών για φέτος. Και αν είστε τυχε-ροί, μπορεί να ξαναζήσετε την «κλοτσοπατινάδα» του Λυκαβηττού...

Γύρω στις 9:30 αναμέ-νεται να ακουστεί γνωστή εισαγωγή. Μετά, κάπου εκεί είναι που σκάνε τα καπνο-γόνα, οι ιαχές, τα κλάματα των οπαδών και τα sing along ρεφρέν. Υποδεχτείτε τους Iron Maiden. Μια ιερή λατρεία του ελληνικού κοι-νού. Και μπορεί να έχουν έρθει 500 φορές, μπορεί να έχουν μεγαλώσει, μπορεί να είναι «υπερβολικά επαγγελ-ματίες» καμιά φορά, μπορεί, μπορεί, μπορεί... Αλλά ποτέ δεν θα πάψουν να είναι η εφηβική σου αγάπη. Το

γκρουπ στο οποίο οφείλεις τις πρώτες σου επισκέψεις στα δισκάδικα. Για την πάρτη του ήσουν έτοιμος να παίζεις μέχρι και ξύλο. Λες και ήταν η κοπελιά σου.

Θα μπορούσαμε να γκρινιάξουμε για πολλά. Για τις τιμές, τις χλιαρές μπίρες, τη ζέστη στα κλειστά live-άδικα. Αλλά ας κρατήσουμε τα καλά, δεν μας έχουν μεί-νει και πολλά. Ας κρατήσου-με το περπάτημα «αλά δια-δήλωση», την προσμονή, τα γέλια. Τη λιακάδα, τα μαύρα μπλουζάκια και τα γρασίδια της Μαλακάσας. Τους κολ-λητούς μας και την πώρωση της στιγμής. Για αυτά είναι τα live. Για να γουστάρουμε. Τα λέμε ξανά τον άλλο μήνα. Μόλις περάσει το hangover από το head banging.

WWW.METROPOLISNEWS.GR 10 IOYNIOY 2011

33

Τις τελευταίες ημέρες κυκλοφορεί ένα μονόλεπτο βι-ντεάκι των «Ράδιο Αρβύλα» για τα γκρίκλις. Αν δεν το έχεις δει, είναι πανεύκολο να το βρεις. Αν βαριέσαι όμως, ιδού το επιμύθιο: Η ελληνική γλώσσα κινδυ-νεύει με αφανισμό εξαιτίας των γκρίκλις. Τόσο μεγά-λος είναι κίνδυνος, ώστε υποθέτεις πως, μόλις σβή-νουν τα φώτα στο πλατό, οι «Αρβύλα» κατεβαίνουν μέχρι το τρίτο υπόγειο, βγάζουν την πανοπλία και την ασπίδα από το σεντούκι, υψώνουν τα ξίφη τους και υπό το ισχνό φως των πυρσών ορκίζονται σκληρή αντίσταση στο σκοτεινό εχθρό. Χρειάζεται τέτοιος πα-νικός; Οχι. Οσα λέγονται στο βίντεο, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, είναι λάθος. Στηρί-ζονται σε εσφαλμένες και αναχρονιστικές αντιλήψεις για τη γλώσσα και τη γλωσσική χρήση. Ας το κάνουμε «δεκαρικάκια»:

Οι «Αρβύλα» λένε: Αυτή τη στιγμή μια ολόκληρη γενιά πληκτρολογεί ασταμάτητα γκρίκλις. Μια ολόκληρη γενιά έχει σχεδόν ξεχάσει να γράφει ελληνικά.

Το προφανές πρώτα: κανείς δεν πληκτρολογεί ασταμάτητα γκρίκλις. Δεν νομίζω να υπέβαλε κανείς τη φορολογική του δήλωση και να χρησιμοποίησε γκρίκλις, ούτε έκαναν το ίδιο οι απογραφείς, όταν συμπλήρωναν την αίτηση πρόσληψης στο site της Στατιστικής Αρχής. OΚ, δεν υπήρχε το περιθώριο επιλογής, αλλά, ακόμα και αν δινόταν, πολύ λίγοι θα έγραφαν “Marousi” ή “Marusi” στο πεδίο «Τόπος γέννησης». Επίσης, είναι αδύνατο να ξεχάσεις να γράφεις ελληνικά. Πιο πιθανό είναι μια πεταλούδα να φορέσει μπικίνι. Αλήθεια! Η γραπτή νόρμα των ελληνικών διδάσκεται συστηματικά στα σχολεία από τις πρώτες τάξεις και η γνώση της είναι απαραίτητη προϋπόθεση όχι μόνο για να μπεις στο πανεπιστή-μιο, αλλά και για να τελειώσεις το δημοτικό. Συνε-πώς, είναι χρήσιμη και κανείς δεν θα την ξεχάσει. Επιπλέον, τα γκρίκλις χρησιμοποιούνται σε πολύ συ-γκεκριμένες περιστάσεις: διαπροσωπική, καθημερι-νή επικοινωνία που γίνεται με συντομία (επειδή είναι γραπτή), με σαφήνεια και χωρίς πολλά-πολλά. Σε πιο απαιτητικές περιστάσεις αφενός δεν επαρκούν, αφε-τέρου δεν διαθέτουν το «κύρος» για να επικρατήσουν. Θα αργήσουμε πολύ μέχρι να δούμε την πρώτη έκθε-ση Πανελληνίων σε γκρίκλις.

Οι «Αρβύλα» λένε: Να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του προβλήματος, του εγκλήματος που διαπράτ-τουμε κατά της ελληνικής γλώσσας. Και λίγο αργότερα: Να τελειώνουμε μια για πάντα με αυτή την καταστροφική συνήθεια των γκρίκλις.

Κάποιοι βιάστηκαν να ξετυλίξουν την κίτρι-νη κορδέλα που έχει γραμμένο πάνω της το “crime scene”. Πριν ξεκινήσει, όμως, η έρευνα για τον νέο Τόνι Σοπράνο, ας ακουστεί η φωνή κάποιων περισ-σότερο αρμόδιων. Τα γκρίκλις είναι ένας διαφορετι-κός κώδικας που ζει παράλληλα με τον επίσημο συμ-βατικό κώδικα. Για την ακρίβεια, είναι κυρίως ένας νεανικός κώδικας, τμήμα της εφηβικής και νεανικής ταυτότητας. Κανείς δεν καταστρέφει τίποτα. Και αυτά τα λέει ένας άνθρωπος που ξέρει και από εκπαίδευση και από γλώσσα, η Αννα Φραγκουδάκη, καθηγήτρια Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Γιάννης Ανδρουτσόπουλος γράφει στον «Εγκυκλοπαιδικό Οδηγό για τη Γλώσσα» πως στην εφηβεία απορρίπτουμε κατεστημένες μορφές συμπε-ριφοράς, πειραματιζόμαστε με εναλλακτικά μοντέλα και πως επικοινωνιακά η τάση για γλωσσικό παιχνίδι και γλωσσική πρωτοτυπία είναι ισχυρότερη στη νεα-νική ηλικία απ’ ό,τι στη μετέπειτα ζωή.

Οι «Αρβύλα» λένε: Μπορεί η συνήθεια αυτή να καταργήσει τον ελληνικό γραπτό λόγο και όχι μόνο...

Κατ’ αρχάς, στη διατύπωση των «Αρβύλα» η γλώσ-σα ταυτίζεται με τη γραφή. Τα ελληνικά, όμως, δεν είναι -μόνο- η γραπτή συμβατική τους αποτύπωση. Είναι και η προφορική τους έκφανση. Οσο για το βαθμό ευκολίας κατάργησης του ελληνικού αλφαβήτου, να υπενθυμίσω ότι δεν το έχουμε αλλάξει από το 402 πΧ., οπότε είναι μάλλον δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο μέσα σε μια νύ-χτα. Τέλος, είναι αυτό το γεμάτο υποσχέσεις «και όχι μόνο». Υπονοείται, λοιπόν, πως μαζί με τον ελληνικό γραπτό λόγο χάνεται η ελληνική ιστορία, ο ελληνικός πολιτισμός. Εστω όμως ότι το αντικαθιστούσαμε. Ε, δεν θα χάναμε τίποτα από τα παραπάνω. Οπως δεν τα έχα-σαν οι Ρουμάνοι, όταν ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν δεν θέλουμε το κυριλλικό αλφάβητο, ας γράφουμε με το λατινικό, ή οι Τούρκοι που επίσης «καψουρεύτηκαν» το λατινικό, παίρνοντας διαζύγιο από το αραβικό.

ΓΚΡΙΚΛΙΣ ΝΟ ΜΟΡ;

Η αυξημένη χρήση των γκρίκλις τα τε-λευταία χρόνια έχει κάνει αρκετούς να φοβούνται για την επιβίωση της ελληνι-κής γλώσσας. Τε-λευταίο κρούσμα το βιντεάκι των «Ράδιο Αρβύλα». Γιατί όμως κάνουν λάθος;

Giati oi Arvyla kanoun lathos

Με την έκθεση “Meditations_on_eBook”, ο «Ελληνι-κός Kόσμος» παρουσιάζει τις αλλαγές που πραγμα-

τοποιούνται στην παραδοσιακή μορφή και χρήση του βιβλίου. Εντυπωσιακό.

Ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που μόλις πιάσουν ένα βιβλίο στα χέρια τους το φέρνουν διακριτικά ή αδιάκριτα στη μύτη τους και το ξεφυλλίζουν προσπαθώντας να ρουφήξουν το άρωμά του; Αν ναι, έχετε δοκιμάσει να φανταστείτε τη ζωή σας και τις αναγνωστικές σας συνήθειες στο μέλλον;

Από ποια ύλη θα είναι φτιαγμένο το βιβλίο της επόμενης γενιάς; Θα διατηρηθούν οι περίτεχνες γραμματοσειρές που κοσμούν τα έντυπα βι-βλία; Ποια είναι η σχέση του σύγχρονου αναγνώστη με το βιβλίο; Σε αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει -αλλά παράλληλα να θέσει και καινούργια- η έκθεση “Meditations_on_eBook”, που πραγματο-ποιείται αυτή την περίοδο στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Video wall, ψηφιακές κορνίζες και περίεργα υλικά, όλα επιστρατεύονται για τις ανάγκες της έκθεσης. Οι νέες τεχνολογίες και το ψηφιακό περιε-χόμενο έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας και δεν έχει κανένα νόημα να σφυρίζουμε αδιάφορα. Συνολικά 23 καλλιτέχνες με ενεργή παρουσία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό επιχειρούν να δώσουν ένα δείγμα των αλλαγών που πραγματοποιούνται στην παραδοσιακή μορφή και χρήση του βιβλίου.

Μην φανταστείτε ότι όλοι οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκ-θεση είναι υπέρμαχοι του ηλεκτρονικού βιβλίου και των νέων τεχνολο-γιών. Κάποιοι έχουν προσαρμοστεί πλήρως με τα νέα αυτά αναγνωστικά δεδομένα, ενώ κάποιοι άλλοι δεν τολμούν καν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς τα έντυπα βιβλία. Αλλωστε, στο project συμμετέχουν λογοτέχνες, χαράκτες, βιβλιοδέτες και μπλόγκερς. Ανθρωποι κατά κανόνα με διαφο-ρετική εξοικείωση με την τεχνολογία.

Οποια και αν είναι η προσωπική σας άποψη για τα ηλεκτρονικά βι-βλία και τις ηλεκτρονικές συσκευές ανάγνωσης, αξίζει να επισκεφτείτε την έκθεση για να δείτε κάποιες πτυχές του θέματος που ίσως μέχρι τώρα να μην είχατε σκεφτεί ή συνειδητοποιήσει. Αν κρίνουμε πάντως από το πό-σοι από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν έντυπα βιβλία για τις ανάγκες των έργων τους, μένουμε με το αισιόδοξο μήνυμα ότι το έντυπο βιβλίο δεν θα πεθάνει, ακόμη και αν εφευρεθεί το μικροτσίπ που θα εμπεριέχει όλα τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας!

35

Η προτελευταία φορά που εντυπωσιάστηκα πραγματικά από μία εφαρμογή για κινητό τη-λέφωνο ήταν όταν κυκλοφόρησε η mobile έκ-δοση του Skype. Η τελευταία ήταν όταν έπεσα τυχαία πάνω στο Taxibeat, το οποίο κυκλοφο-ρεί ήδη για iPhone και σε περίπου ένα μήνα θα μεταφερθεί και στο Android. Πρόκειται για μια υπηρεσία με την οποία χρησιμοποιείς το GPS των κινητών για να εντοπίσεις τα ταξί που υπάρχουν τριγύρω σου, να επιλέξεις ένα και να το καλέσεις για να σε παραλάβει. Οπως πε-ρίπου θα έκανες με το ραδιοταξί, χωρίς όμως τον ενδιάμεσο και χωρίς να πληρώσεις κάτι παραπάνω από την κανονική κούρσα.

Πάνω στην ιδέα δουλεύουν τρεις νέοι επιχειρηματίες, ο Νίκος Δρανδάκης, ο Νίκος Δαμηλάκης και ο Κωστής Σακκάς. Εφτιαξαν ήδη ένα στόλο με οχήματα στα οποία οι οδη-γοί έχουν τα smartphone τους ανοιχτά και ανά πάσα στιγμή στέλνουν πληροφορίες στο κε-ντρικό σύστημα. Αυτές περιλαμβάνουν την το-ποθεσία του αυτοκινήτου, τα στοιχεία του οδη-γού, τη μάρκα και το μοντέλο του ταξί, αλλά και τη βαθμολογία που τους έχουν βάλει έως εκείνη τη στιγμή οι πελάτες. «Εχεις τη δυνατό-τητα πριν καλέσεις ένα ταξί να δεις τη βαθμο-λογία των οδηγών που υπάρχουν τριγύρω και να επιλέξεις αυτόν με την υψηλότερη, όπως ακριβώς θα έκανες με έναν πωλητή στο eBay. Και αφού ολοκληρώσεις την κούρσα, τον αξιο-λογείς και εσύ με τη σειρά σου για τις υπηρεσί-ες που σου πρόσφερε», εξηγεί ο Νίκος.

Η υπηρεσία έγι-νε διαθέσιμη για download πριν από δύο εβδομάδες και βρέθηκε απευθείας στην κορυφή του ελ-ληνικού AppStore. Μέσα σε έξι ημέ-ρες είχε 13.000 download, ενώ την εγκατέστησαν και τη χρησιμοποιούν πε-ρισσότεροι από 100 οδηγοί ταξί. «Στην αρχή φοβόμασταν ιδιαίτερα για την απο-δοχή που θα είχε, ειδικά από τους οδηγούς. Είδαμε όμως ότι υπάρχει μια νέα γενιά από οδηγούς οι οποίοι λόγω της ηλικίας τους, αλλά και λόγω της κρίσης είναι ενθουσιασμένοι με την ιδέα». Ενδεικτικό του κλίματος είναι πως δημιούργησαν από μόνοι τους ένα γκρουπ στο Facebook, το “Taxibeat-Drivers”, όπου εξη-γούν πώς δουλεύει το πρόγραμμα.

Στόχος της ομάδας είναι τώρα να προχω-ρήσει σε καλύτερη κάλυψη όλων των περιο-χών της Αθήνας και στη συνέχεια να επεκταθεί σε άλλες πόλεις και -γιατί όχι;- στο εξωτερικό. Η τεχνολογία εξάλλου έχει το πλεονέκτημα πως δεν σε περιορίζει γεωγραφικά. «Εχουμε πολλές ιδέες. Και όχι μόνο εμείς, αλλά και πο-λύς νέος κόσμος, που ωστόσο δεν προχωρά

παρακάτω εξαιτίας διαφόρων προβλημάτων». Το σημαντικότερο, σύμφωνα με τον Νίκο, είναι ο κατακερματισμός της κοινότητας, η έλλειψη περιοχών στα πρότυπα του Α2 στη Βαρκελώ-νη και της Silicon Valley στην Καλιφόρνια. «Για να αναπτυχθεί η καινοτομία θα πρέπει τα μυαλά ενός κλάδου να εργάζονται και να συναντιούνται σε μία περιοχή ώστε να ανταλ-λάσσουν μεταξύ τους απόψεις. Ανθρωποι με καλές ιδέες σκοτώνονται από το κακό περιβάλ-λον που υπάρχει γύρω τους. Πρέπει λοιπόν να δοθούν κίνητρα, όπως και στη Βαρκελώνη, για να στεγαστούν όλες οι επιχειρήσεις τεχνο-λογίας κοντά. Είναι συνταγή επιτυχίας». Και γιατί να μην το πιστέψουμε; Αυτός και η ομάδα του φαίνεται να γνωρίζουν τα συστατικά της.

Ανοίγεις το iPhone, βρίσκεις το κοντινότερο ταξί ή αυτό με την υψηλότερη βαθμολογία και το καλείς δωρεάν να έρθει να σε πάρει. Το Taxibeat, μία ελληνική mobile εφαρμογή, αλλάζει τη σχέση μας με τα «κίτρινα οχήματα» και σκαρφαλώνει στην κορυφή του AppStore.

36

Δηλαδή τώρα που ο Βρύζας δεν θα πάει στον Παναθηναϊκό περι-ορίστηκε και η ανάγκη να είναι Ελληνας ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας; Ή τελικά η ατάκα «γνώστης της ελληνικής πραγ-ματικότητας» άρχισε επιτέλους να φθείρεται; Καιρός ήταν. Μην μπερδεύουμε μερικά πράγματα.

Μετά τη χρονιά κατά την οποία παραλίγο να γράψει ιστορία με την κατάκτηση του Κυπέλλου, ο Ατρόμητος έρχεται με μια καλή μεταγραφή να αποδείξει ότι θα είναι και του χρόνου ανταγωνι-στικός. Αυτός ο μικρός διάβολος που λέγεται Νικόλα Μπέλιτς (τον είδαμε φέτος με τον Πανσερραϊ-κό) θα βοηθήσει πολύ την ομάδα του Γιώργου Δώνη.

Τον Ιανουάριο του 2002, τα τσιμέντα της Τούμπας είχαν κάθε λόγο να πέσουν και τα μπετά να γκρεμι-στούν. Ο Σλοβάκος ογκόλιθος, ο παίχτης που είχε διαπρέψει ως κεντρικός αμυντικός με τις φανέλες των Slovan Bratislava, Istanbulspor, Vitesse και Grasshoppers, ο τεράστιος Μάριαν Ζέμαν ήρθε στον ΠΑΟΚ. Αφού γνώρισε την αποθέωση από 30.000 οπαδούς που τον υποδέχτηκαν στο «Μακεδονία», υπέγραψε στο Δικέφαλο και μπήκε φουριόζος για την πρώτη του προπόνηση. Από καθαρή ατυχία όμως «τράκαρε» με τον... άλλο ογκόλιθο της ομάδας,

το διάσημο για το γυμνασμένο σώμα του Χασιώτη και τραυματίστηκε σοβαρά. Παρόλα αυτά, έσφιξε τα δόντια, έβαλε την ομάδα πρώτη του προτεραιότητα και κατάφερε να αγωνιστεί μέχρι το τέλος της σεζόν σε πέντε ολόκληρα παιχνίδια. Μάγεψε, έκοψε μέχρι και τον πασατεμπά και αναχώρησε για την Beira-Mar, στην οποία έκλεισε την καριέρα του το 2004. Σήμερα δουλεύει ως -τι άραγε;- προπονητής στη φη-μισμένη FK Cepit Vajnory, οδηγώντας την από επι-τυχία σε επιτυχία. Η Τούμπα δεν θα σε ξεχάσει ποτέ, Μάριαν Ζέμαν.

Μου έχει λείψει...

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Εχει κανείς καμιά ιδέα ποιος είναι ο Τζόρνταν Χέντερσον; Οχι, φυσι-κά όχι. Είναι ένας 20χρονος Αγγλος χαφ, γεννημένος και μεγαλωμένος ποδοσφαιρικά στο Σάντερλαντ. Πλέ-ον είναι παίκτης της Λίβερπουλ. Για να γίνει αυτό χρειάστηκε κάτι περισ-σότερο από 20 εκατ. ευρώ. Υπερβο-λή, δεν νομίζετε;.

Πριν από λίγους μήνες ήταν τρεις. Τζεμπούρ, Μπλάνκο και Σκόκο. Και αυτό ήταν το βασικότερο περιουσι-ακό στοιχείο της ΑΕΚ. Ο πρώτος όχι μόνο δεν έφερε χρήματα, πήγε μάλιστα στον Ολυμπιακό. Ο δεύτερος έμεινε ελεύθερος, αλλά τουλάχιστον δεν πήγε στον Παναθηναϊκό. Ο τρίτος ο καλύτερος, το μεγάλο καμάρι της ΑΕΚτζίδικης εξέδρας έφυγε τώρα για τα ξένα, έφυγε για τους εμίριδες της Αλ Αΐν. Κανένας από τους τρεις δεν ονειρεύτηκε να πάρει μεταγραφή σε μεγάλη ομάδα της Δυτικής Ευρώπης, τουλάχιστον ο σεΐχης Νάτσο έφερε τα χρήματα για τα πονεμένα ταμεία της ομάδας. Τώρα, επειδή υπάρχει και το αγωνιστικό και επειδή γεμίζουν οι οικονομικές τρύπες, αλλά δημιουργούνται άλλες πολύ βαθιές στο ρόστερ, ας ελπίσουμε ότι ο Σιαλμάς, όσο συμπαθητικός ποδοσφαιριστής κι αν είναι, δεν θα θεωρηθεί αντικαταστάτης του Αργεντίνου. Ούτε των Αργεντίνων.

Βουλευτές σε απόγνωση...

Εξαιρετικό ενδιαφέρον είχε η συνεδρίαση του ΚΤΕ Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ. Απευθυνόμε-νη στον υπουργό Γιώργο Παπακωνσταντίνου, η Βάσω Παπανδρέου τον κατηγόρησε ότι την είχε αντιμετωπίσει απαξιωτικά: «Τον Οκτώβριο του 2009 ήμουν στο γραφείο σου και σου είπα να πά-ρεις μέτρα. Με αντιμετώπισες σαν ούφο...» Ούφο; Οπως UFO για παράδειγμα;

Ο Παναγιώτης Κουρουπλής τόνισε: «Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι Ελληνας υπουργός Οικονομικών έχει υπογράψει αυτή τη δανειακή σύμβαση». Το μόνο σχόλιο που περισσεύει: «Η φαντασία στην εξουσία...»

Ο Πάρις Κουκουλόπουλος, πρώην δήμαρχος Κοζάνης και νυν εθνοπατέρας, είπε ότι ζούμε το τέ-λος των διλημμάτων, ενώ επέκρινε ταυτόχρονα το προπαγανδιστικό σποτ της κυβέρνησης, λέγοντας: «Η πολιτική δεν ασκείται στο κενό και, αν η επι-λογή σας είναι το σποτ, έχετε χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι ότι η χώρα γεμίζει με παράνομους μετανάστες και αδειά-

ζει από νέους επιστήμονες». Οπως και να έχει, δι-αφωνούμε κάθετα με την άποψή του για το σποτ: είχε έναν αυτόχθονα σουρεαλισμό, που μόνο στα έργα του Νταλί βλέπουμε...

«Αδικα είναι τα νέα μέτρα», υπογράμμισε η εκ Μεσσηνίας βουλευτής Ντόρα Γιαννακοπούλου, η οποία παραδέχτηκε επίσης ότι τα κάναμε επικοι-νωνιακά θάλασσα. Λίγο Στρος, λίγο θάλασσα και το δάνειο (δις)...

Ο Ηρακλειώτης βουλευτής Γιάννης Μιχελο-γιαννάκης θεωρεί ότι στο ΠΑΣΟΚ το δημοψήφι-σμα αποτελεί ένδειξη πολιτικής ανικανότητας. Μία ακόμα ένδειξη ότι το κίνημα χρειάζεται πο-λιτικό... βιάγκρα.

«Να ακουστούν τα βογκητά, όχι από την πλα-τεία, αλλά από τα Βόρεια Προάστια», πρότεινε ο Γρηγόρης Νιώτης. Κύριε βουλευτά, τα βογκητά ακούγονται ήδη. Μόνο που δεν είναι από τα μέτρα, αλλά από τα γούστα...

Εδώ και πολύ καιρό, κάθε Παρασκευή μπαίνω στο ίντερνετ ψάχνοντας τη νέα αφίσα του Freeday για να δω τι μπορεί να σκαρφίστηκαν πάλι αυτά τα παιδιά, να γελάσω με το χιούμορ που θα τη διαπνέει και να προσπαθήσω να μαντέψω από τα κρυμμένα νοήματά της το προς τα πού θα τραβήξει αυτή την εβδομάδα η καθιερωμένη ποδηλατοβόλτα. Ωσπου έφτασε επιτέλους η ώρα να γνωρίσω τον άνθρωπο που κρύβε-ται πίσω από όλα αυτά. Ονομάζεται Κωνσταντίνος Παπαμιχελάκης, έχει σπουδάσει ελεύθερο και γραμ-μικό σχέδιο και είναι σχεδιαστής κοσμημάτων. Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν όταν έμαθα ότι με τη γραφι-στική ασχολείται μόνο ερασιτεχνικά, για τις ανάγκες του Freeday! Τα εν λόγω αφισάκια δεν τυπώνονται ποτέ. Χρησιμοποιούνται μόνο σε ηλεκτρονική μορφή και είναι ελεύθερα δικαιωμάτων για όποιον θέλει να τα τυπώσει για ατομική χρήση. Μέχρι σήμερα έχει φτιάξει περίπου 150 αφίσες, χώρια τα βίντεο με τους ποδηλατικούς κανόνες, τα logo και ό,τι έξτρα προκύπτει! Φυσικά, ο Κωνσταντίνος είναι και αυτός ποδηλάτης και μάλιστα αποτελεί μέρος του βασικού πυρήνα αυτών που έστησαν το Freeday! Τον ευχα-ριστούμε, λοιπόν, και για την ιδέα της παρασκευιάτικης ποδηλατοβόλτας, αλλά και για το γέλιο που μας χαρίζει κάθε φορά με τις εμπνεύσεις του!

Χαράς ευαγγέλια για τους Αθηναίους ποδηλάτες, οι οποίοι, μετά το άνοιγμα του μετρό για τα αγαπημένα τους δίκυκλα, θα καταλάβουν πλέον και το δικό τους επίσημο χώρο στους δρόμους της πόλης. Για τις λεωφορειολωρίδες ο λόγος, οι οποίες ύστερα από υπουργική απόφαση δεν θα αποτελούν αποκλειστικότητα των μέσων της ΕΘΕΛ, αλλά θα εξυπηρετούν και τους χιλιάδες λάτρεις του πο-δηλάτου. Σε όλη τη διάρκεια της ημέρας λοιπόν, τα ποδήλατα θα μπορούν να μετακινούνται στις λεωφορειολωρίδες παράλληλης ροής με την κυκλοφορία, που βρίσκονται εντός δακτυλίου σε μερικούς από τους πλέον πολυσύχναστους δρόμους, όπως η Βασιλίσσης Σοφίας, η Ακαδημίας, η Σταδίου, η Πατησίων, η Αλεξάνδρας, η Ιπποκράτους κά. Για την αρμονική τους συνύπαρξη, ποδηλάτες,

κάτοχοι ΙΧ, κάτοχοι μοτοσυκλετών, αλλά και οδηγοί των ΜΜΜ καλούνται να επιδεικνύουν την απαραίτητη προσοχή. Για τους πρώτους σημειώνεται πως θα πρέπει να κινούνται στο δεξιό άκρο της λωρίδας, σε μονό στοίχο, δίπλα στο κράσπεδο της οδού και χωρίς ελιγμούς, ώστε να παρέχουν τον απαραίτητο χώρο για τα διερχόμενα λεωφορεία. Το μέτρο είναι δοκιμαστικό και θα ισχύσει από τις 20 Ιουνίου έως τις 18 Σεπτεμβρίου, όταν και θα υπάρξει αξιολόγηση των επιπτώσεών του. Οπως και να έχει, μέτρα όπως αυτό -με μηδενικό χρόνο υλοποίησης που δεν απαιτούν ούτε την ελάχιστη δέσμευση δημόσιων πόρων- είναι απαραίτητα και καλοδεχούμενα. Καλή αρχή λοιπόν!

42 21

Πόσες φορές δεν σου έχει τύχει να κάθεσαι στο σαλό-νι σου, να θέλεις να κόψεις ξύλα, αλλά να βαριέσαι επει-δή το παλιό τσεκούρι είναι ανυπόφορο; Αντί λοιπόν να μένεις με την όρεξη, αγόρασε το Fiskars X17, ένα τσεκούρι που θα έκανε το σχιζοφρενή δολοφόνο να πουλήσει το πριόνι του. Με ειδικά σχεδια-σμένη κεφαλή και πολύ ελα-φρύ σκελετό, υπόσχεται να πολλαπλασιάσει τη δύναμη των χτυπημάτων σου και να μην αφήσει κανένα κούτσου-ρο να προβάλει αντίσταση. Η λαβή του είναι κατασκευα-σμένη από ειδικό υλικό για να μην γλιστράει και επιπλέ-ον μειώνει τους κραδασμούς που μεταφέρονται στα χέρια σου. Και σαν να μην έφτα-ναν όλα αυτά, κοστίζει μόλις 40 δολάρια και συνοδεύεται από εγγύηση εφ’ όρου ζωής, ώστε να κοιμάσαι τα βράδια ήσυχος χωρίς το φόβο μή-πως σου χαλάσει.

www.fiskars.com

Ενας καταστροφέας εγγράφων είναι πάντα χρή-σιμος για την επιχείρησή σου και ας μην φυλάς κρατικά μυστικά. Χαρτιά με διευθύνσεις και τηλέ-φωνα πελατών, λογαριασμοί και γράμματα με προ-σωπικά στοιχεία δεν πρέπει ποτέ να καταλήγουν ολόκληρα στα σκουπίδια. Ο “Compact Shredder Bridge” της Takumi μπορεί να σε βοηθήσει στη «βρόμικη» δουλειά, με μέγεθος ιδανικό για μικρές επιχειρήσεις. Αντί να αγοράσεις ολόκληρο μηχά-νημα, απλά προσαρμόζεις το μηχανισμό πάνω σε ένα καλαθάκι με σκουπίδια. Κοστίζει 32 ευρώ, είναι διαθέσιμο σε μπλε και καφέ χρώμα, τροφο-δοτείται με μπαταρίες και το σημαντικότερο: μπο-ρείς να το φυλάξεις σε κάποιο συρτάρι μέχρι να το ξαναχρειαστείς. Και αν θέλεις, το παίρνεις και στο σπίτι σου για τα γράμματα των τραπεζών.

www.idea-in.com/takumi

Οταν ήσουν μικρός, πιθανότατα σου είχαν αγοράσει οι γονείς σου το κλασικό χαλί-αυτοκινητόδρομο, πάνω στο οποίο έπαιζες με τα αυτοκινητάκια σου για ώρες. Τι καλύτερο από αυτό; Ενας ολόκληρος τοίχος-βάση για Lego. Οι σχεδιαστές Lena Seow, Vrinda Khanna και Suzan Wines της νεοϋορκέζικης ομάδας I-Beam Design δημιούργησαν το ιδανικό παιδικό δωμάτιο και το «έντυσαν» με πράσινες πλακέτες. Πάνω τους οι μπόμπιρες έχουν τη δυνατότητα να φτιάξουν ολόκληρες πόλεις από του-βλάκια και μάλιστα σε οριζόντια προοπτική που θα τους βοη-θήσει να αποκτήσουν καλύτερη αντίληψη των βασικών αρχών της αρχιτεκτονικής. Τιμή, φυσικά, δεν αναφέρεται για την κατα-σκευή, αφού μπορείς να τη φτιάξεις μόνος σου, αρκεί να πιά-νουν τα χέρια σου.

www.i-beamdesign.com

«Αν δεν μπορείς να νικήσεις τον εχθρό σου, κάν’ τον φίλο σου». Λειτουργώντας με αυτό το σκεπτι-κό, αφού πρώτα απέσυρε από την αγορά τη σειρά Walkman, η Sony αποφάσισε να κυκλοφορήσει βά-σεις για iPod, iPad και iPhone. Η πιο ενδιαφέρουσα πρότασή της στην κατηγορία λέγεται RDP-X60iP και υπόσχεται να σε βοη-θήσει στη διαχείριση της μουσι-κής σου βιβλιοθήκης χωρίς να σε σηκώσει από τον καναπέ. Αιτία, το Bluetooth σύστημα που διαθέτει, το οποίο επιτρέπει τη σύνδεση και με όσους player έχουν ανάλογη υποστήριξη. Ενσωματώνει ακόμη δύο ηχεία με ισχύ 20 W το καθένα, αλλά και είσοδο Audio in σε περίπτωση που νοσταλγήσεις τα καλώδια. Η τιμή της δεν έχει γίνει γνωστή ακόμα, υπολογίζεται όμως κοντά στα 200 ευρώ, όταν κυκλο-φορήσει μέσα στο καλοκαίρι.

www.sony.com

Ασυνείδητη καταναλώτρια, έχεις σκεφτεί ποτέ σου πόσο πολύ επιβαρύνεις το περιβάλ-λον με το να ανοίγεις το φως για να ψάξεις τα πράγματα στην τσάντα σου; Ντροπή σου! Αντί να το παίζεις οικολόγος βάζοντας απλά έναν ηλιακό θερμοσίφωνα στην ταράτσα σου, πάρε τις ηλιακές κυψέλες μαζί σου. Η τσάντα της Diffus Design είναι ένα λαμπρό παράδειγμα: συλλέγει το φως του ήλιου την ώρα που εσύ κάνεις αμέριμνες βόλτες στα μαγαζιά. Στη συνέχεια το μετατρέπει σε ενέργεια και την αποθηκεύει στους συλλέκτες της, ώστε να φορτίσεις μικροσυσκευές, όπως το κινητό σου τηλέφωνο. Και με ό,τι απομείνει φωτίζει τις οπτικές ίνες που έχει ενσωματωμένες για να βρίσκεις τα κλειδιά σου χωρίς να ανοίγεις περιττά φώτα. Οικολογία τώρα!

www.diffus.dk

43agiannopoulos@metropolisnews.gr

Κατά γενική ομολογία, η σειρά Fifa της EA Sports τα τελευταία χρόνια βελτιώνεται αι-σθητά, τη στιγμή μάλιστα που ο βασικός της αντίπαλος, το Pro Evolution Soccer, δεν πα-ρουσιάστηκε φέτος αντάξιο των απαιτήσεων. Συνεχίζοντας την καλή παράδοση, η αμερι-κανική εταιρεία ανακοίνωσε μία νέα μηχανή φυσικής για τον τίτλο του 2012, που θα προ-σφέρει πιο ρεαλιστική κίνηση σε κάθε αλλη-λεπίδραση μέσα στο γήπεδο. Η Player Impact Engine, όπως λέγεται, θα παράγει συνεχώς αποφάσεις σε πραγματικό χρόνο, σε κάθε σημείο επαφής στο σώμα ενός παίκτη, ώστε να δημιουργεί τεράστια ποικιλία φυσικών αποτελεσμά-των σε κάθε σύγκρουση. Οι παίκτες θα αισθάνονται τώρα πιο ανθεκτικοί, θα απωθούν και θα σπρώχνουν κατά τη διάρκεια του αγώνα για την κατοχή και θα επανέρχονται από τα ελαφριά χτυπήματα με μεγαλύτερη ευκολία. Σίγουρα η απόφαση αυτό τον Οκτώβριο για το ποδοσφαι-ράκι που θα επιλέξουμε θα είναι πολύ δύσκολη.

www.ea.com

Σε μια προ-σπάθεια να φέ-ρει πιο κοντά τα smartphone με τα tablet PC, η Asus δη-μιούργησε το Padfone. Πρό-κειται για μία υβριδική συ-σκευή που μέσα στην ταμπλέ-τα των 10,1 ιντσών δέχεται ένα κινητό με οθόνη 4,3 ιντσών. Αν και δεν δόθηκαν πολλές λεπτομέρειες στη δημοσιότητα, το smartphone έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί και αυτόνομα σε αντίθεση με το tablet PC το οποίο θα χρειάζεται το «άλλο του μισό» για να δου-λέψει. Το περιεχόμενο που θα προβάλλει θα είναι στη φυσική του ανάλυση (και δεν θα γίνεται απλά upscale από το κινητό), ενώ θα διαθέτει επιπλέον θύρες διασύνδεσης και μεγαλύτερη μπαταρία. Λειτουργικό σύστημα θα είναι κατά πάσα πιθανότητα το Android Ice Cream Sandwich, με περισσότερες πληροφορίες να γίνονται γνωστές προς το τέλος του χρόνου, όταν θα πλησιά-ζει και η ημερομηνία κυκλοφορίας του στην αγορά.

event.asus.com

Μόλις έδωσες 1.820 ευρώ για να αγοράσεις έναν iMac 27 ιντσών, αλλά δεν σκέφτηκες το σημαντικότερο: πώς θα τον τσουλάς πάνω στο γραφείο σου. Γιατί λοιπόν να μην τον εξοπλίσεις με το iMac Slipper, ένα πραγμα-τικά χρήσιμο γκάτζετ που θυμίζει κάτι από παντόφλα παππού; Η χειροποίητη θήκη από δέρμα και βαμ-βάκι κατασκευάζεται στη γειτονική Ιταλία και έχει στόχο να μην γρατζουνίσεις το γραφείο σου ή την κάτω πλευρά του υπολογιστή καθώς τον μετακινείς. Αν δεν θέλεις λοιπόν απλά να τον σηκώνεις για να του αλλάξεις θέση ή έστω να φτιάξεις κάτι παρόμοιο μόνος σου με 3 ευρώ, μπορείς να το παραγγείλεις online στην προνομιακή τιμή των 29 ευρώ. Οπως εξάλλου γράφουν οι κατασκευαστές του στην ιστοσε-λίδα τους: «Μπορεί να μην το χρειάζεσαι, αλλά είναι όμορφο και δείχνει πως νοιάζεσαι για τις λεπτομέ-ρειες». Μπράβο ειλικρίνεια...

shop.hardgraft.com

Μπορεί ο Τσακ Νόρις να κρύβει άσσο στο αμάνικό του, εσύ όμως έχεις φυλαγμένο έναν ελβετικό σουγιά στο για-κά του πουκαμίσου σου. Ή τουλάχιστον θα αποκτήσεις μόλις αγοράσεις το Exuvius Collar Stay. Φοράς το που-κάμισό σου, βάζεις τα δύο μεταλλικά εξαρτήματα μέσα στο γιακά του και πας στο γάμο που σε έχουν καλέσει σαν κύριος. Ολο το βράδυ αποκλείεται να τσαλακωθείς στο λαιμό και επιπλέον θα αντιμετωπίσεις όλα τα τυπικά προβλήματα που σου τυχαίνουν πάντα στα τραπέζια. Θα βιδώσεις βίδες, δηλαδή, θα ανοίξεις μπουκάλια με μπί-ρες όταν δεν θα υπάρχουν ανοιχτήρια και θα πουλήσεις μούρη κόβοντας κλωστές που κρέμονται αριστερά και δε-ξιά. Το ένα ζευγάρι κοστίζει 30 δολάρια και τα δύο 50, αν ψάχνεις καλύτερη τιμή.

store.yankodesign.com

Τι είναι καλύτερο από μία Mercedes SLS AMG; Η Roadster έκδοσή της φυσικά, ειδικά όταν πρόκειται για ένα από τα γρηγορότερα αυτοκίνητα της κατηγορίας στον κόσμο. Οπως αποκάλυψε η γερμανική εταιρεία, το νέο της δημιούργημα επιταχύνει από 0 σε 100 χλμ. σε 3,7 δευτερόλεπτα με την τελική ταχύτητα να φτάνει τα 317 χλμ./ώρα! Ο 6.800 κυβικών κινητήρας της «βγάζει» 571 άλογα, τη στιγμή που το βάρος της δεν ξεπερνά τα 1.661 κιλά. Η μαλακή οροφή της ανοίγει ή κλείνει σε 11 δευτερόλεπτα, ακόμα και όταν κινείσαι με ταχύτητα έως 50 χλμ. Η επίσημη πρεμιέρα της θα γίνει το Σεπτέμβριο στην έκθεση της Φρανκφούρτης και τότε θα ανακοινωθεί και η τιμή της. Επομένως, πηγαίνεις αεροπορικώς, την αγοράζεις και γυρίζεις οδικώς...

www.mercedes-benz.com

44 VINIETA

Επιτέλους, μια ανάσα στα οικονομικά σου, Κριέ! Είσαι αποφασισμένος αυτό τον καιρό για το ποιες είναι οι προτεραιότητές σου και αυτές είναι το χρήμα και το πώς θα αποκτή-σεις περισσότερο. Και το καλύτερο; Αυτή η φόρμουλα πιάνει. Κατά τα άλλα, απόφυγε το Μοναστηράκι αυτές τις ημέρες, θα έχεις περί-εργες συναντήσεις.

Εσύ, Ταύρε, έχεις μια περίεργη αισιο-δοξία να πλανάται πάνω από το κεφάλι σου. Μην ανησυχείς μήπως είσαι τρελός, απλά εκ-μεταλλεύσου το και άσε να γίνουν τα θαύμα-τα από μόνα τους. Μπαίνεις σε μια περίοδο αναδιοργάνωσης και ανάπτυξης που θα δι-αρκέσει αρκετό καιρό και έχεις μια ακαταμά-χητη επιθυμία για σουβλάκι.

Η δική σου ανάπτυξη, Δίδυμε, εξαρτά-ται από το αν θα ακούσεις τις φωνούλες στο κεφάλι σου, τις οποίες μέχρι τώρα νόμιζες ότι άκουγες επειδή είσαι σχιζοφρενής, στην πραγματικότητα όμως είναι η διαίσθησή σου που σου δίνει οδηγίες και εσύ τρομαγμένος πράττεις τα αντίθετα. Σταμάτα, Δίδυμε, μην είσαι πνεύμα αντιλογίας στον εαυτό σου!

Καρκίνε, κάνε ένα διάλειμμα από οτιδή-ποτε κάνεις, κλείσε τις τουρμπίνες σου, έχεις σχεδόν ξεπεράσει τα όρια. Παραδουλεύεις Ιούνη μήνα, παραπίνεις πολλούς καφέδες, Παρασκευές γυρνάς στις οκτώ το πρωί. Μέ-χρι πότε θα αντέξεις; Σκέψου λίγο την επαύ-ριον, γιατί ο μπαμπούλας της υπερκόπωσης έρχεται να σε φάει.

Οσο περισσότερο κόπο και ιδρώτα βάζεις στις ενασχολήσεις σου, Λέοντα, τόσο απομα-κρύνεσαι από το στόχο σου. Ασε και λίγο τα πράγματα να κυλήσουν από μόνα τους, γιατί τα έχει πιάσει η άρνησή τους και δεν σου κά-νουν τα χατίρια. Πιες έναν καφέ στα Τουρκο-βούνια και γύρνα να δεις αποτελέσματα.

Τη Δευτέρα κάτι περίεργο θα συμβεί, Παρθένε. Ή το ρολόι σου θα αρχίσει να πη-γαίνει ανάποδα ή θα δεις παρέλαση πόνι στην Ακαδημίας ή κάτι ακόμα πιο περίεργο. Κράτα την ψυχραιμία σου, μας έχει πιάσει όλους η ζέστη, σίγουρα θα υπάρχει λογική εξήγηση σε όλα αυτά.

Ζυγέ, θέλω να σου δώσω προσωπικά συγχαρητήρια για τη σεξουαλική σου ζωή. Ολος ο αστρικός κύκλος υποκλίνεται στη σε-ξουαλικότητά σου, παίρνει παραδείγματα και κρατάει σημειώσεις. Αυτό επηρεάζει και όλες τις δραστηριότητές σου, μπαίνεις στην τράπε-ζα με το βλέμμα του νικητή και ο ταμίας κάνει λάθος με τα ρέστα, με την καλή έννοια.

Και σε σένα, Σκορπιέ, τα συναισθημα-τικά σου δεν πάνε άσχημα, με μια πιο ρο-μαντική εσάνς όμως σε σχέση με τον Ζυγό. Επίσης γίνεσαι πιο ανοιχτός με τους συ-νεργάτες σου, πιο επικοινωνιακός -άρα πιο αποδοτικός- και επιτέλους δέχεσαι αυτές τις μόνιμες προτάσεις για ψαράκι στο Κέντρο μετά τη δουλειά.

Νιώθεις πιο υγιής και από την οικονο-μία του Καναδά, Τοξότη. Αν και είχες επιπλο-κές στο παρελθόν, βλέπεις να ξεπερνιούνται πάνω στην ώρα, ώστε να κάνεις τα μακρο-βούτια σου χωρίς ανησυχία, είτε στη Λούτσα είτε στο πλήθος του Συντάγματος. Αν τα κά-νεις όμως στο Σύνταγμα, πρόσεχε τα κεφάλια.

Εσύ, Αιγόκερε, από την άλλη, έχεις βά-λει τη δουλειά σου στον αυτόματο πιλότο και αναζητάς τις επίγειες απολαύσεις με τέτοιο ζήλο που θα σε παρεξηγήσουν για οπαδό του Αρίστιππου στα καλά καθούμενα. Κυνήγα και λίγο τα χόμπι σου για αντιπερισπασμό, φτιά-ξε κανένα παζλ 30.000 κομματιών να ξεχα-στείς για καμιά ώρα.

Θέλεις να βγαίνεις έξω και να πίνεις μο-χίτο στην Καρύτση όπως τα άλλα παιδάκια, Υδροχόε, αλλά νιώθεις και μια παράξενη αίσθηση σπιτογατίασης, με αποτέλεσμα να μπερδεύεσαι λίγο. Γιατί δεν τα συνδυάζεις; Βάλε έναν ντελάλη στην Καρύτση να φωνάξει όλο τον κόσμο της σπίτι σου για ΤΟ πάρτι.

Εσύ, Ιχθύ, αν ήθελες να γράψεις ποτέ βιβλίο, να αρχίσεις μπλογκ, να αρθρογραφή-σεις, τώρα είναι η ώρα που η φαντασία και η δημιουργικότητά σου βαράνε κόκκινο. Πιάσε το πληκτρολόγιο και μην το αφήσεις μέχρι να πάρει φωτιά ή να μην βλέπεις πια τα γράμμα-τα από τη χρήση.

Ιδανικός προορισμός για τα βράδια του Ιουνίου γίνεται το Athensheart, καθώς κάθε Παρασκευή στις 8:30 μμ. θα παίζουν μουσική γνωστοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί-dj με ελεύθερη είσοδο. Η αρχή έγινε την προηγούμενη εβδο-μάδα με τις electro επιλογές της Εύας Θεοτοκάτου -από την τηλεόραση του MAD-, που συνέθεσαν το πιο δυναμικό μουσικό ξεκίνημα του καλοκαιριού. Απόψε, Παρασκευή 10 Ιουνίου, η γνωστή ραδιοφωνική παραγωγός Αννα Αναστα-σίου θα μας ταξιδέψει με downtempo και chill out ήχους, ενώ στις 17 του μήνα θα κάνει την εμφάνισή του ο δημοφι-λής συνθέτης της dub, trip-hop και electronica Cayetano.

Τον 11ο σε σειρά Ετήσιο Απολογισμό Εταιρικής Υπευθυνότητας εξέδωσε ο όμιλος ING με τίτλο «ING in Society», ο οποίος περιλαμβάνει τις δράσεις και τα σχετικά αποτελέσματα για το 2010. Το δραστήριο πρόγραμμά του πρόσφερε πρόσβαση σε περισσό-τερα από μισό εκα-τομμύριο παιδιά (573.707) στην πρωτοβάθμια εκ-παίδευση, μέσω του προγράμμα-τος «ING Chances for Children», που εκπονείται σε συνεργασία με την Unicef από το 2005 και 12% επιπλέον οικονομική υποστήριξη στην Unicef, σε σχέση με το 2009. Επίσης το 62% του ηλεκτρικού ρεύματος που χρησιμοποιούν οι εγκαταστάσεις της ING προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τη στιγμή που το 33% των επιχειρηματικών και κτιρια-κών μονάδων του ομίλου εφάρμοσαν μέτρα εξοικονό-μησης ενέργειας. Τέλος, 2000 εργαζόμενοι του ομίλου ING από 38 χώρες όπου δραστηριοποιείται η εταιρεία απασχολήθηκαν σε προγράμματα εθελοντισμού και συγκέντρωσαν περίπου 1 εκατ. ευρώ για δωρεές.

Τα παιδικά δημητριακά της Nestlé υποδέχονται τη νέα παιδική ταινία “Kung Fu Panda 2” και δίνουν την ευκαιρία στους μικρούς τους φίλους να παίξουν και να διασκεδάσουν με τους πρωταγωνιστές της μέσα από τις συσκευασίες τους. Μόνο στα πακέτα δημητριακών Nesquik, Nesquik Duo, Honey Cheerios, Cookie Crisp και Chocapic, ο Pο και ο Tigress ζωντανεύουν στα χέρια των παιδιών και περιμένουν να μεταμορφωθούν σε ανίκητους δαχτυλο-μαχητές! Δώσε και εσύ λοιπόν αξία στο πρωινό των παιδιών σου με τα παιδικά δημητριακά της Nestlé και χάρισέ τους μοναδικές στιγμές διασκέδασης με τους αγαπημένους ήρωες της ταινίας “Kung Fu Panda 2”.

Tην τηλεφωνική μου συνομιλία με κανένα φίλο ή συνεργάτη. Οι τέσσερις μέρες που πέρασα στο Βαθύ Λακωνίας ήταν μεν καταπληκτικές, αλλά είχαν ένα πολύ βασικό πρό-βλημα. Κανένα κινητό δεν είχε σήμα. Καμία επικοινωνία δεν μπορούσε να γίνει με επιτυχία, εκτός αν περιλάμβανε οπτική επαφή ή σήματα καπνού. Απειρες αναπάντητες, άπειρα μηνύματα από κλήσεις που δεν κατάφεραν να γίνουν, άπειρα νεύρα. Η πιο εύ-κολη λύση ήταν τελικά το παραδοσιακό τηλέφωνο δωματίου. Αντί να σπάσεις τα νεύρα σου, πήγαινες στη ρεσεψιόν και ζητούσες να σου καλέσουν το 223 ή όποιο δωμάτιο ήθελες. Αλλωστε, σε όλα έμεναν γνωστοί και φίλοι, όλοι καλεσμένοι για το γάμο της χρονιάς. Πάρε, πάρε, έβγαζες άκρη και άφηνες το κινητό στην τσάντα να παλεύει μόνο του για μια γραμμούλα. Ε, δεν θα μας χαλάσει τις διακοπές ένα ανύπαρκτο σήμα!

Την ανάγνωση της είδησης ότι ο ιός Εcoli βρέθηκε και σε φύτρα παντζαριού σε ολλανδική φάρμα της Γερμανίας. Και μόνο στην ιδέα ότι θα αρχίσουν πάλι όλοι να μιλάνε για τα παντζάρια, ότι στη λαϊκή θα τονίζουν την ελληνική καταγωγή τους, μου ήρθε ζαλάδα. Μετά θα βάλει ντεκόρ ο Λαζόπουλος πα-ντζάρια και οι γιαγιάδες θα κάνουν να ξαναφάνε τρία χρόνια. Εκλεισα τη σελίδα πριν μάθω αν είχε νεκρούς ή όχι η νέα μορφή του ιού. Προτιμώ να μην ξέρω. Αλλωστε δεν μου πολυαρέ-σουν τα παντζάρια.

n.mastorakou@metropolisnews.gr

46

Την ακρόαση του τραγουδιού «Καταφύγιο» από τον τελευταίο δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά. Είχα βάλει τα ακουστικά μου, αντίκριζα με υγρά μάτια το σταθμό της Ομόνοιας και είχα χαθεί στις μελωδίες του Φοίβου. Ωσπου, ξαφ-νκικά, ένας κύριος γύρω στα 55 χάλασε τη διάθεσή μου. «Βγάλε πια από τα αυτιά σου αυτά τα πράγματα», μου φώναξε κοιτάζοντάς με απειλητικά και στην αρχή τον αγνόησα. «Θα καταλάβει ότι δεν ακούω τι λέει και θα φύγει σκέφτη-κα», αλλά όχι. Εκείνος άρχισε να με σκουντάει και να κάνει χειρονομίες για να καταλάβω. Οταν έβγαλα τα ακουστικά για να του πω να κοιτάει τη δου-λειά του και να με αφήσει στην ησυχία μου, ήταν πια πολύ αργά. Η γαλήνη είχε αποχωρήσει και από το κεφάλι μου έβγαιναν καπνοί. «Στα πλήκτρα μου ακουμπάω τη φράση αυτή», έλεγε ο Φοίβος, αλλά δεν τον άκουγε κανείς...

Την παρακολούθηση της εκπομπής «10 με 1» την Τρίτη το πρωί. Μία από τις παρουσιάστριες της εκπομπής είχε φτιάξει μια φανταστική κάρτα με τις επιθέσεις που έγιναν τελευταία σε πολιτικά πρόσωπα. Η λίστα περιλάμβανε τον αριθμό των επιθέσεων, καθώς και την έντασή τους απει-κονισμένη με αστεράκια. Σαν να αξιολογείς παραστάσεις, ένα πράγμα. Οσο και να προσπάθησαν να κρατήσουν αποστάσεις οι παρουσιαστές, το κακό είχε ήδη γίνει. Το χέρι μου πήγε αυτόματα στο κοντρόλ και δεν είδα (ευτυ-χώς) ποιο πολιτικό πρόσωπο πήρε την πρώτη θέση.