Embed Size (px)
DESCRIPTION
έρωτες για το καλοκαίρι
Citation preview
COMING SOONII
&
www.metropolispress.gr
Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης
Project Manager: Βίκτωρας Δήμας
Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης Ειδικός Σύμβουλος: Θά-νος Τριανταφύλλου Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσα-πακίδης Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημου-λάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βα-σίλης Νέδος, Χρήστος Ξανθάκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρο-μπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής
Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.
Quiz:
4
Πώς αλλάζει η τεχνολογία τον τρόπο με τον οποίο ανα-καλύπτουμε, εξερευνούμε και τελικά βιώνουμε την πόλη μας; Η δυνατότητα να βλέπουμε εικόνα και βίντεο στην οθόνη του smartphone μας διαμορφώνει πρακτι-κά ένα εντελώς καινούργιο περιβάλλον, με ανεξάντλη-τες ακόμη δυνατότητες για την ενημέρωση, την ψυχα-γωγία και τη διευκόλυνση της ζωής του χρήστη του τη-λεφώνου, ο οποίος αποκτά πια μια σχέση συμβιωτική με τη συσκευή του.
Με βάση αυτή τη λογική και τη σύγχρονη αντί-ληψη πλοήγησης στη γνώση που φέρνουν τα mobile media, σχεδιάστηκε και αναπτύχθηκε ο πρώτος video οδηγός για την πόλη της Αθήνας, ο οποίος δίνει τη δυ-νατότητα στους πολίτες της πόλης -και όχι μόνο- να δουν, να κατανοήσουν και να προσεγγίσουν μια σει-ρά από προτάσεις που σχετίζονται με υπηρεσίες, προϊ-όντα, χώρους, διασκέδαση, ψυχαγωγία και ενημέρωση.
Ο οδηγός αυτός λέγεται m.app, διατίθεται ήδη από το App Store δωρεάν (διεύθυνση iTunes: http://bit.ly/MW1lCr) και αλλάζει τον παραδοσιακό τρόπο με τον οποίο ένας καταναλωτής κάνει τις εμπορικές και ψυ-χαγωγικές του επιλογές. Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της, όπως καταγράφονται από τη “Metropolis”, χαρτογραφούνται δυναμικά και πα-ρουσιάζονται με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρό-πο. Η πληροφορία πλέον «σερβίρεται» στον κάτοχο του smartphone ή του tablet σύμφωνα με το σημείο στο οποίο βρίσκεται και τα ενδιαφέροντα που ο ίδιος δη-λώνει.
Οχημα για την παρουσίαση της πληροφορίας αυ-τής αποτελεί το video, με την αισθητική των MStories να αποτελεί οδηγό, πάντοτε όμως με κυρίαρχο το δημο-σιογραφικό αισθητήριο.
Ανθρωποι με όραμα, αξία και δημιουργικότη-τα προσκαλούν κυριολεκτικά όλους εμάς να επισκε-φτούμε το χώρο τους, να αξιοποιήσουμε την υπηρε-σία τους, να δοκιμάσουμε τα προϊόντα τους, να γευ-τούμε, να αισθανθούμε και να βιώσουμε την εμπειρία. Οι χώροι, τα προϊόντα και οι δραστηριότητες στην πόλη απεικονίζονται ως σημεία στο χάρτη και προσδι-ορίζονται ανάλογα με την κατηγορία στην οποία ανή-κουν. Ο χρήστης κινείται μέσα στην εφαρμογή και προσαρμόζει την τελική επιλογή ανάλογα με τις ανά-γκες του, έχοντας τη δυνατότητα συνολικής πρόσβα-σης και επιλογής στις κατηγορίες και, βέβαια, αναζή-τησης μέσα σε αυτές. Oι κατηγορίες, επιλεγμένες και αυτές: Mpoints, Ζωή και Πόλη, Μουσική, Θέατρο, Βι-βλίο, Σινεμά, Εκθέσεις και Τεχνολογία.
Επιστρέφοντας στην αρχική τοποθέτηση ότι τα mobile media έχουν αναπροσαρμόσει τον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιείται η παροχή και η πρόσληψη της πληροφορίας, το m.app έρχεται να προσφέρει ποιότητα στο περιεχόμενο, σεβασμό στην αισθητική και έμφαση στη δημιουργικότητα. Επιπροσθέτως, η εφαρμογή έχει αναπτυχθεί στη βάση μιας αρχιτεκτονικής που επιτρέ-πει στο χρήστη να απολαμβάνει την ψηφιακή εμπειρία πλοήγησής του στην πόλη, είτε πρόκειται για μια βόλ-τα που εξαντλείται στον ψηφιακό κόσμο, είτε για έναν πρακτικό οδηγό που οδηγεί σε άμεση επιλογή.
Το m.app είναι αποτέλεσμα της σύμπραξης τριών, διαφορετικής προέλευσης φορέων, του www.kathimerini.gr, της Μετρόπολις Εκδοτική (www.metropolispress.gr) και της TopCreations (http://t-c.gr). Σύντομα η εφαρ-μογή θα κυκλοφορήσει και στο Google Play, καλύπτο-ντας έτσι και τους κατόχους smartphones με λειτουργι-κό σύστημα Android.
6
«Τριαντάρης Ελληνας δάσκαλος δημοτικού σε δημόσιο αγγλικό σχολείο του Λονδίνου από το 2010», συστή-νεται ο Σίμος* και μας αραδιάζει την εμπειρία του ως εθελοντής των επερχόμενων Αγώνων.
«Οφείλω να ομολογήσω πως το μικρόβιο του εθε-λοντισμού το κόλλησα για τα καλά όταν είδα φίλους και γνωστούς εδώ να παίρνουν μέρος σε -ένα Θεός ξέρει πόσες- εθελοντικές δράσεις. Δεν θα σταματήσω εδώ, για μένα το ταξίδι του εθελοντισμού μόλις ξεκίνησε.
Ακούγεται κάπως παράταιρο, αλλά είμαι κι εγώ περήφανος που ζω σε αυτή την πόλη και θα είμαι στο στάδιο να βοηθήσω να κάνουμε αυτούς τους Αγώνες τους καλύτερους. Λένε πως οι εθελοντές είναι το ‘πρό-σωπο’ των Αγώνων. Ε, λοιπόν, τότε θα δείξουμε σε όλο τον πλανήτη το καλύτερο χαμόγελό μας. Χωρίς αμφιβολία είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αποδείξει κανείς ότι, ακόμα κι αν δεν είναι πρωτ-αθλητής, είναι η κινητήρια δύναμη και ψυχή των Αγώνων και μάλι-στα χωρίς υλικά ανταλλάγματα.
Ολοι κουβαλάμε τα προβλήματα και τις αγωνίες μας, όμως οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν, είναι και θα είναι η μεγαλύτερη γιορτή του πλανήτη. Ας τα ‘ξεχά-σουμε’ για δυο τρεις εβδομάδες και μέσα από την κοινή προσπάθεια αθλητών, διοργανωτών και εθελοντών ας αναδείξουμε το ήθος και τις αξίες του Ολυμπισμού σε καιρούς ιδιαίτερα χαλεπούς. Το χαμόγελο στο πρόσω-πο όσων μαθαίνουν ότι είσαι στους Αγώνες και τα θε-τικά τους σχόλια είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση που μπορεί κάποιος να πάρει».
8
7 τραγούδια
για το καλοκαίρι!Το καλοκαίρι απαιτεί ξεκούρα-
ση, ήλιο, θάλασσα και πολλή μουσική. Για αυτό και τα τραγού-δια που έχουν γραφτεί για τη συ-γκεκριμένη εποχή είναι αμέτρη-
τα. Από λαϊκά μέχρι heavy metal και από δημοτικά μέχρι ποπάκια,
το καλοκαίρι έχει την τιμητική του, όπως και οι μουσικές συλ-
λογές. Τη δική μας επιλογή, αυτή του Mstories που κυκλοφορεί σή-
μερα (διαθέσιμο στο κανάλι μας στο youtube), έκανε ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και αποτελείται από επτά αγαπημένα τραγούδια που
ερμηνεύουν εκπρόσωποι της νέας σκηνής. Η Αφροδίτη Μάνου στο
τραγούδι «Με το καλοκαίρι μάλω-σα» βρίσκει την Ηρώ Σαΐα στην
ερμηνεία και τον Δημήτρη Σιάμπο στην κιθάρα, ενώ ο Φοίβος Δελη-
βοριάς στο «Καλοκαίρι θα ’ρθει» συναντά στα πλήκτρα τον Χρίστο Θεοδώρου και στην ερμηνεία τη
Βικτωρία Ταγκούλη. Το παλαιότε-ρο «Ενα καλοκαίρι» τραγουδάει η Marina Satti και το «Καλοκαίρι» του Σαββόπουλου ο Gautier πα-
ρέα με την κιθάρα του. Και, επει-δή το καλοκαίρι ευνοεί τις παρέ-
ες, το κλασικό «Καλοκαιράκι» του Νίκου Πορτοκάλογλου ερμηνεύ-ουν οι Ενα Βήμα Μπροστά, την εκδοχή του Μανώλη Φάμελλου για ένα «Φωτεινό Καλοκαίρι» οι 3w.gr και το «Τόσα καλοκαίρια»
του Δάκη οι Minor Project.
Gautier3w.gr
10
Οταν κάναμε το Retropolis I, γνωρίζαμε ότι ρεμβάζουμε μόνο τη μία πλευρά του φεγγαριού. Την ίδια εποχή που άνθιζε το δυτικότροπο «ελα-φρό» τραγούδι στα σαλόνια της Αθήνας, ένα σκοτεινό λουλούδι φερμένο από τα βάθη της Ανατολής και του χρόνου ρίζωνε βαθιά στην Αττική Γη. Το ρεμπέτικο, σκοτεινό και βρόμικο, ειλικρινές και αθώο σαν προσευ-χή, τραγουδούσε σε καπνισμένους τεκέδες και λαϊκές γειτονιές τον έρω-τα, την ξενιτιά, την προδοσία. Δεν είχε τις φιοριτούρες και την κομψότη-τα του σαλονάτου τραγουδιού των αστών· δεν ήταν της μόδας, αλλά της σειράς· δεν χάιδευε τα αφτιά μεταξένιων κορασίδων, αλλά συνόδευε τα μεθύσια και τις σκοτούρες του απλού λαού. Οι στίχοι του χτυπούσαν στι-λέτο τις μεγάλες αλήθειες της ζωής με μια γλώσσα άμεση και συχνά προ-κλητική.
Βαθιά πολιτικό κι ευθύβολο, αφτιασίδωτο και ενίοτε άκρως ποιη-τικό με έναν αφοπλιστικά θυμοσοφικό τρόπο, το ρεμπέτικο ήταν φυσι-κό να περιθωριοποιηθεί από τα χριστά ήθη της εποχής. Ο χρόνος όμως ήρθε να επισημάνει πόσο κυτταρική ήταν η σχέση του με την ψυχοσύν-θεση του Ελληνα. Το ρεμπέτικο όχι μόνο επιβίωσε, αλλά έφτασε να κα-θορίσει την εξέλιξη της ελληνικής μουσικής - λαϊκής και λόγιας. Η λι-τότητα και ο λυρισμός του έγιναν αφετηρία και σημείο αναφοράς. Σε μια εποχή σαν τη σημερινή, όπου τα προσωπεία έχουν πέσει και η ανάγκη για ουσία είναι επιτακτική, το ρεμπέτικο μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Γιατί, αν ξέρει να κάνει κάτι καλά ο λαός μας από την πρώτη στιγμή που πάτησε πάνω στη γη, είναι να ξορκίζει τις δυσκολίες της ζωής του τρα-γουδώντας τες.
COMING SOONII
12
Πώς μετασχηματίζεται η ερωτική διάθεση στην εποχή των social media; Γνωριζόμαστε/ερω-τευόμαστε/παντρευόμαστε μέσα από τα κοινω-νικά δίκτυα ή οι επαφές που γίνονται εκεί είναι πρόσκαιρες; Σε αυτά και άλλα ερωτήματα κλή-θηκαν να απαντήσουν οι νεοσσοί της τέχνης.
Η “Metropolis” σε συνεργασία με την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (ΑΣΚΤ/ Γραφείο Διασύνδεσης) πραγματοποί-ησε ένα διαγωνισμό για τους φοιτητές της σχο-λής με θέμα «Ο Ερωτας στην Εποχή των Social Media». Οι νεαροί καλλιτέχνες ανταποκρίθη-καν στο κάλεσμα αυτό και κατέθεσαν μια σει-ρά από πρωτότυπα έργα, επιχειρώντας να απο-
τυπώσουν τον τρόπο με τον οποίο τα σύγχρο-να μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα ψηφια-κά περιβάλλοντα έχουν επαναπροσδιορίσει τις ανθρώπινες διαπροσωπικές και ερωτικές σχέ-σεις.
Ζωγραφική, φωτογραφία, γλυπτική, εγκα-τάσταση είναι μερικά από τα μέσα που επιστρα-τεύθηκαν στις δουλειές τους, ενώ τα αποτελέ-σματα του διαγωνισμού θα παρουσιαστούν στο ΧΩΡΟ 12Α στην έκθεση που θα πραγματο-ποιηθεί το φθινόπωρο. Κατά τη διάρκεια των εγκαινίων θα ανακοινωθούν οι νικητές του δι-αγωνισμού υπό την παρουσία του πρύτανη της ΑΣΚΤ και των μελών της κριτικής επιτροπής.
Rebranding AthensΣτο ίδιο πλαίσιο αλλά με διαφορετικό θέμα συνεχίζεται και ο διαγωνισμός με τίτ-λο «Rebranding Athens - Ενα νέο λογότυ-πο για την Αθήνα» από τους ίδιους φορείς. Φοιτητές της ΑΣΚΤ, αλλά και σπουδαστές σχεδίου, ζωγραφικής, graphic design, γλυ-πτικής, φωτογραφίας, βίντεο, new media δημόσιων και ιδιωτικών σχολών από όλη την Ελλάδα μπορούν να αποστέλλουν τις προτάσεις τους ηλεκτρονικά στην εφημερί-δα μέχρι και το τέλος Οκτωβρίου.
Στη
συλλ
ογικ
ή συ
νείδ
ηση,
οι έ
ρωτε
ς το
υ κα
λοκα
ιριο
ύ εί
ναι ε
κ πρ
οοιμ
ίου
κατα
δικα
σμέν
οι. Κ
ανεί
ς δε
ν επ
ενδύ
ει σ
ε αυ
τούς
, ούτ
ε επ
ιδιώ
κει ό
λα ό
σα α
ναζη
τάει
σοβ
αρά
σε μ
ια σ
χέση
. Καν
είς
δεν
κουβ
αλάε
ι τι
ς αγ
ωνί
ες κ
αι τ
ις α
νασφ
άλει
ές τ
ου. Ο
ι έρω
τες
του
καλο
καιρ
ιού
είνα
ι από
τη
γένν
ησή
τους
βρα
χύβι
οι,
επομ
ένω
ς συ
μπυκ
νωμέ
νοι.
Νιώ
θουν
και
διε
κδικ
ούν
πολλ
ά κα
ι άμε
σα, γ
ια α
υτό
και ξ
εγελ
ούν
με
την
έντα
ση κ
αι τ
ο πά
θος
τους
. Εδώ
που
τα
λέμε
, μάλ
λον
αυτό
ς εί
ναι ο
λόγ
ος π
ου ε
ίναι
και
τόσ
ο γο
ητευ
τικο
ί ή κ
αι λ
υτρω
τικο
ί ακό
μα. Δ
εν έ
χουν
υπο
χρεώ
σεις
, προ
οπτι
κές,
ούτ
ε πά
ρε δ
ώσε
με
τη
ρουτ
ίνα
της
καθη
μερι
νότη
τας.
Αντ
ιθέτ
ως,
φορ
άνε
μαγι
ό απ
ό το
πρω
ί ως
το β
ράδυ
και
αρχ
ίζου
ν κα
ι τε
λειώ
νουν
με
θέα
τη θ
άλασ
σα.
Αυτ
ή τη
θάλ
ασσα
δια
λέξα
με κ
αι ε
μείς
ως
φόν
το γ
ια α
υτό
το ε
ιδικ
ό κα
λοκα
ιριν
ό τε
ύχος
τω
ν δι
κών
μας
ερώ
των
και,
με τ
η βο
ήθει
α τη
ς φ
ωτο
γραφ
ικής
μηχ
ανής
, επι
χειρ
ήσαμ
ε (ο
υτοπ
ικά;
) να
συμβ
άλου
με
κατά
κάπ
οιον
τρό
πο κ
αι σ
το β
αθμό
που
περ
νά α
πό τ
ο χέ
ρι μ
ας σ
ε μι
α απ
οτύπ
ωση
καλ
οκαι
ρινώ
ν στ
ιγμώ
ν, π
ροορ
ισμέ
νων
να χ
αθού
ν. Τ
ο όπ
λο τ
ων
ερώ
των
του
καλο
καιρ
ιού,
άλλ
ωστ
ε, ε
ίναι
αυτ
ό πο
υ τη
ν ίδ
ια σ
τιγμ
ή εί
ναι κ
αι η
αδυ
ναμί
α το
υς: η
μνή
μη. Ε
ίναι
στο
χέρ
ι του
καθ
ενός
τι κ
αι π
όσο
κρατ
άει,
τι μ
εγαλ
οποι
εί, τ
ι συν
τηρε
ί ως
ανάμ
νηση
και
τι ξ
εφορ
τώνε
ται μ
ε το
πρώ
το δ
ροσε
ρό α
εράκ
ι του
φ
θινο
πώρο
υ. Ε
ίπαμ
ε: ο
ι έρω
τες
του
καλο
καιρ
ιού
δεν
έχου
ν ευ
θύνε
ς - μ
όνο
επιθ
υμίε
ς κα
ι παρ
ορμή
σεις
.
Οι 2
0+ σ
υμμε
τέχο
ντες
αυτ
ού τ
ου τ
εύχο
υς γ
ια α
κόμα
μία
φορ
ά έπ
αιξα
ν το
παι
χνίδ
ι μας
. Αφ
ησαν
, έστ
ω
και π
ροσω
ρινά
, τη
ζοφ
ερή
πραγ
ματι
κότη
τα τ
ου τ
ελευ
ταίο
υ χρ
όνου
και
ανα
νέω
σαν
τους
δεσ
μούς
το
υς μ
ε το
αιώ
νιο
αττι
κό κ
αλοκ
αίρι
. Συμ
φώ
νησα
ν να
γίν
ουν
καλο
καιρ
ινές
φω
τογρ
αφίε
ς πο
υ υπ
ό άλ
λες
συνθ
ήκες
θα
έβρι
σκαν
κατ
αφύγ
ιο σ
ε φ
ιλμ,
συρ
τάρι
α, ά
λμπο
υμ ή
ψηφ
ιακέ
ς μν
ήμες
. Εδω
σαν
λοιπ
όν τ
ο «π
αρώ
ν» σ
ε έν
α ει
δικό
καλ
οκαι
ρινό
άλμ
πουμ
, γεμ
άτο
ήλιο
, θάλ
ασσα
και
φω
ς, τ
ο οπ
οίο
δηλώ
νει α
ποφ
ασισ
μένο
να
αντι
σταθ
εί σ
τη μ
αυρί
λα π
ου μ
ας τ
ην έ
χει σ
τημέ
νη σ
τη γ
ωνί
α. Τ
ο αθ
ηναϊ
κό
καλο
καίρ
ι, εξ
άλλο
υ, δ
εν σ
υγχω
ρεί τ
ο σκ
οτάδ
ι, ού
τε τ
ην γ
κρίν
ια. Κ
αι ο
ι έρω
τες
του
καλο
καιρ
ιού
παρα
είνα
ι σύν
τομο
ι για
να
σκορ
πάνε
σε
μαύρ
ες σ
κέψ
εις
τον
ελάχ
ιστο
χρό
νο π
ου τ
ους
αναλ
ογεί
.
Ευχό
μαστ
ε απ
ό κα
ρδιά
ς έν
α όμ
ορφ
ο κα
ι φω
τειν
ό κα
λοκα
ίρι.
Γερά
σιμο
ς Ευ
αγγε
λάτο
ς
3
Zάχ
ος Β
άρφ
ηςΑ
ρχιτ
έκτο
νας
To
καλο
καίρ
ι στη
ν Α
θήνα
θέ
λει μ
πρίκ
ι.
Eκτ
ορας
Λυγ
ίζος
Oπ
ως
μου
είπ
ε έν
ας φ
ίλος
Αμε
ρικα
νός,
όχ
ι vac
atio
n α
λλά
stay
cati
on.
Ηθο
ποιό
ς-Σκ
ηνοθ
έτης
5
Λέν
α Μ
όσχα
Ηθο
ποιό
ς
You’
ll be
diff
eren
t in
the
sum
mer
, I
know
you
’re a
sea
son
al b
east
.
Rob
ert W
yatt,
“Sea
Son
g”
Καλ
οκαί
ρι σ
ημαί
νει ν
α κά
νεις
τη
δια
δρομ
ή Ν
έο Η
ράκλ
ειο-
Πει
ραιά
ς σε
23
λεπ
τά.
Ευτυ
χία.
..
Δημ
ήτρη
ς Σ
ιάμπ
οςΜ
ουσι
κός
7
To
καλο
καιρ
άκι σ
την
ακρο
γιαλ
ιά,
δωσ’
μου
ένα
φιλ
άκι κ
αι π
άρε
με α
γκαλ
ιά...
Ε
γώ κ
ι εσύ
...
Κα
τερί
να Μ
ισιχ
ρόνη
Ηθο
ποιό
ς
Το Κ
ΑΛ
ΟΚ
ΑΙΡ
Ι άρ
χισε
,ο
ήλιο
ς κυ
ριάρ
χησε
,η
θάλα
σσα
μας
μάγε
ψε
και τ
ις Κ
ΑΡ
ΔΙΕ
Σ μ
ας ά
νοιξ
ε!
Αρι
άδνη
Φιλ
ιππ
άκη
Χορε
ύτρι
α
9
Bασ
ίλης
Τσα
βδαρ
ίδης
Τραγ
ουδι
στής
Η π
αραλ
ία ε
ίναι
μου
σική
. Π
ατήσ
τε p
lay
και α
κούσ
τε τ
ην...
Αδά
μ Τ
σαρο
ύχης
Τραγ
ουδι
στής
Ολα
τα
πήρε
το
καλο
καίρ
ικι
εμά
ς το
υς δ
ύο χ
έρι μ
ε χέ
ρι.
Οδυ
σσέα
ς Ε
λύτη
ς
11
Τραγ
ουδί
στρι
α
Καλ
οκαί
ρι...
Το
πρω
ί θάλ
ασσα
, ήλι
ος, ζ
αλάδ
α, λ
ίγος
πον
οκέφ
αλος
απ
’ τη
ζέστ
η...
Μετ
ά ξά
πλα
στο
ν κα
ναπ
έ, κ
λιμα
τιστ
ικό
στο
φου
λ...
Οσο
ετο
ιμάζ
εται
το
φαγ
ητό,
στη
ν τη
λεόρ
αση
παίζ
ει «
Φιλ
αράκ
ια»
για
5.0
00
.00
0ή
φορ
ά. Β
ραδά
κι, ζ
ουμε
ρό κ
αρπο
ύζι σ
το μ
παλκ
όνι,
ένα
πιά
το χ
αλού
μι (κ
υπρι
ακό
τυρί
) να
το σ
υνοδ
εύει
... Φ
αντά
ζει λ
ίγο
αισχ
ρός
ο συ
νδυα
σμός
, αλλ
ά πρ
όκει
ται γ
ια μ
εγάλ
η γε
υστι
κή
έκπ
ληξη
! Ε, κ
αι κ
άπου
ανά
μεσα
, λίγ
η δη
μιου
ργικ
ή έξ
αψη
άμα
λάχε
ι... Α
μα λ
άχει
.Μ
αρίζ
α Ρ
ίζου
13
Γιώ
ργος
Παρ
άσχο
ς Ηθο
ποιό
ς
Αθή
να, μ
ια π
όλη,
μια
έντ
ονη
ζωή.
Σε
εμπν
έει γ
ια π
ολλά
, έτ
σι, ό
ταν
βγάλ
εις
από
τις
σκέψ
εις
σου
τα π
αράλ
ογα,
είσ
αι
πιο
καθ
άριο
ς να
ερμ
ηνεύ
σεις
αρχ
αίου
ς τρ
αγικ
ούς.
Από
αρι
στερ
ά: Ε
υστά
θιος
Χρ.
Δρά
κος,
Αλέ
ξανδ
ρος
Μπα
λτάς
,
Μαρ
ία Κ
αρέτ
σου,
Γιώ
ργος
Κολ
οκυθ
άς
Το
καλο
καίρ
ι είν
αι μ
πλε.
Μάθ
αμε
να τ
ο αγ
απάμ
ε, ν
α το
περ
ιμέν
ουμε
. Εκε
ί που
τελ
ειώ
νουμ
ε εμ
είς,
η κ
ούρα
σή μ
ας κ
αι
τα ά
γχη
μας,
ξεκ
ινάε
ι το
νερό
. Το
μπλε
. Το
γαλά
ζιο.
Το
πράσ
ινο.
Δεν
έχω
σκο
πό ν
α φ
ύγω
, να
πάω
που
θενά
. Λίγ
ο πι
ο πέ
ρα α
πό τ
ην π
όλη
ίσω
ς, σ
ε κά
να χ
αμέν
ο κο
μμάτ
ι ξηρ
άς κ
αι α
υτό
για
να β
ρω τ
ην έ
μπνε
υση
που
’ναι κ
ρυμμ
ένη
μέσα
βα
θιά
και η
καθ
ημερ
ινότ
ητα
δεν
την
αφήν
ει ν
α ξε
πηδή
σει.
Και
κάθ
ε φ
ορά
που
μιλώ
για
το
καλο
καίρ
ι, μο
υ ’ρχ
εται
στο
μυ
αλό
αυτό
το
τμήμ
α απ
ό το
ποί
ημα
του
Παλ
αμά.
Απλ
ό κα
ι περ
ιεκτ
ικό.
Με
όση
χαρά
και
ενθ
ουσι
ασμό
του
αρμ
όζει
. «O
κόσ
μος
λάμπ
ει σ
αν έ
να α
στέρ
ι. Β
ουνά
και
κάμ
ποι,
δένδ
ρα, ν
ερά,
γιο
ρτάζ
ουν
πάλι
, καθ
ώς
προβ
άλει
, το
καλο
καίρ
ι».
Ευστ
άθιο
ς Χ
ρ. Δ
ράκο
ς
Min
or
Pro
ject
Συγκ
ρότη
μα
15
Κα
τερί
να Π
ολέμ
ηΤρ
αγου
δίστ
ρια
Η Ε
λλάδ
α εί
ναι α
πό τ
α κα
λύτε
ρα μ
έρη
στον
κόσ
μο γ
ια ν
α κά
νει κ
ανεί
ς δι
ακοπ
ές!
Ελε
υθέρ
ιος
Μα
τθα
ίος D
esig
ner
Καλ
οκαί
ρι ε
ίναι
για
εμέ
να λ
ίγες
ημέ
ρες
που
επισ
τρέφ
ω σ
τη N
ever
Nev
erla
nd.
Δεν
ανα
πολώ
τα
παιδ
ικά
μου
χρόν
ια, τ
α ζω
.
17
Δημ
ήτρη
ς Σ
τεργ
ίου D
rum
mer
Κορ
μάρε
ς, μ
αγιό
, άμμ
ος, ή
λιος
, θάλ
ασσα
... Μ
πλι
άξ!!!
Βίκ
υ Π
απαδ
οπού
λου
Παύ
ση -
Ξεκ
ούρα
ση -
Βόλ
τα μ
ε φ
ίλου
ς στ
ην π
αραλ
ία -
Ηλι
ος -
Καρ
πούζ
ι -
Χαμ
όγελ
α -
Ερω
τας
- Θ
αλασ
σινό
αγέ
ρι -
Πάτ
μος
- Κ
αλό
φαγ
ητό
- C
ampi
ng
- Θ
εριν
ός κ
ινημ
ατογ
ράφ
ος -
Απο
τοξί
νωση
- Γ
υαλι
ά ηλ
ίου
- Τ
αξίδ
ι - Β
ουκα
μβίλ
ια -
Ν
υχτο
λούλ
ουδο
- Δ
ελφ
ίνια
- Β
ουτι
ά απ
ό το
βρά
χο -
Ελε
υθερ
ία.
Ηθο
ποιό
ς
19
Μου
σικό
ς
Η π
λέον
απο
καλυ
πτι
κή ε
ποχή
. Παν
τού
φω
ς.
Σώ
ματα
ξεγ
υμνώ
νοντ
αι, κ
άθε
είδο
υς m
ake-
up
κατα
στρέ
φετ
αι, χ
αρακ
τήρε
ς αν
ακαλ
ύπτο
νται
. Η
κοι
νωνι
κότη
τα κ
αι η
μον
αξιά
σε
όλο
τους
το
μεγα
λείο
. Κι ό
μως
είνα
ι υπ
έροχ
α όλ
α αυ
τά...
Κάρ
ολος
Μαυ
ρογέ
νης
Ζήν
α Γλ
ουΣχ
εδιά
στρι
α Μ
όδας
Το
καλο
καίρ
ι είν
αι γ
εμάτ
ο απ
ρόσμ
ενα
όμορ
φες
στι
γμές
, στι
γμές
που
χάρ
η στ
ην
υπέρ
οχη
χώρα
μας
απο
κτού
ν έν
α ξε
χωρι
στό
και δ
υσεύ
ρετο
χρώ
μα.
21
Προ
σπάθ
ησες
. Απ
έτυχ
ες. Δ
εν π
ειρά
ζει.
Να
αποτ
ύχει
ς ξα
νά. Ν
α απ
οτύχ
εις
καλύ
τερα
.
Σάμ
ιουε
λ Μ
πέκε
τ
Μιλ
τιάδ
ης Φ
ιορέ
ντζη
ςΗ
θοπο
ιός
Βασ
ίλης
Σκα
ρμού
τσος
Δεν
με
νοιά
ζει π
ου θ
α έχ
ει τ
όση
ζέστ
η,
δεν
με ν
οιάζ
ει π
ου ό
λοι θ
α έχ
ετε
φύγ
ει...
Ε
γώ θ
α με
ίνω
εδώ
αυτ
ό το
καλ
οκαί
ρι...
Χορο
γράφ
ος
23
Τον
Αύγ
ουστ
ο επ
ιβιώ
νουν
οι π
αχιέ
ς μύ
γες,
οι κ
ολιο
ί, τα
σα
μάρι
α κα
ι τα
στου
ρνάρ
ια. Θ
α έρ
θει,
όμω
ς, κ
αι η
ώρα
που
θα
σκά
σουν
τα
τζιτ
ζίκι
α κα
ι οι π
αραπ
άνω
κρυ
μμέν
οι σ
τις
τρύπ
ες τ
ους
θα α
ναπο
λούν
την
καλ
οκαι
ρινή
ρασ
τώνη
.
Χαρ
ά Κ
ότσα
ληΧο
ρεύτ
ρια
Ο Ζ
άχος
Βάρ
φης
είν
αι α
ρχιτ
έκτο
νας.
Ο
πως
λέει
ο ίδ
ιος:
«Σ
χεδι
άζω
και
κα
τασκ
ευάζ
ω έ
να σ
ωρό
μαλ
ακίε
ς πο
υ δε
ν έχ
ουν
καμί
α χρ
ήση»
.w
ww
.zac
hos
varfi
s.co
m
Ο Ε
κτορ
ας Λ
υγίζ
ος ε
ίναι
ηθο
ποιό
ς κα
ι σκη
νοθέ
της.
Η π
ρώτη
μεγ
άλου
μή
κους
ται
νία
του
«Το
αγόρ
ι τρώ
ει τ
ο φ
αγητ
ό το
υ πο
υλιο
ύ» έ
κανε
πρε
μιέρ
α στ
ο Φ
εστι
βάλ
του
Κάρ
λοβι
Βάρ
ι. Το
ν Ια
νουά
ριο
θα α
νεβά
σει τ
ις «
Βάκχ
ες»
του
Ευρι
πίδη
.
Η Λ
ένα
Μόσ
χα σ
υνερ
γάστ
ηκε
με τ
ον
Κώ
στα
Τσιο
ύκα
στο
“Dea
d or
Aliv
e”,
που
παρο
υσιά
στηκ
ε στ
ο πλ
αίσι
ο τη
ς 3η
ς Β
ienn
ale.
Α
υτή
την
εποχ
ή ετ
οιμά
ζετα
ι να
ξεκι
νήσε
ι πρό
βες
για
το ρ
όλο
της
Στάρ
λετ
στην
παρ
άστα
ση «
H ζά
λη
των
ζώω
ν πρ
ιν τ
η σφ
αγή»
.
Ο Δ
ημήτ
ρης
Σιά
μπος
είν
αι
κιθα
ρίστ
ας, σ
υνθέ
της
και
ενορ
χηστ
ρωτή
ς, ε
νώ π
αράλ
ληλα
δι
δάσκ
ει κ
λασι
κή κ
αι η
λεκτ
ρική
κι
θάρα
. w
ww
.fac
eboo
k.co
m/d
imit
riss
iam
pos
Η Κ
ατερ
ίνα
Μισ
ιχρό
νη ε
ίναι
ηθ
οποι
ός, μ
όλις
ολο
κλήρ
ωσε
τα
γυρί
σματ
α τη
ς αγ
γλικ
ής τ
αινί
ας “
Lost
Ex
iste
nce”
στο
Μπέ
ρμιγ
χαμ,
ενώ
αν
αμέν
εται
η π
ροβο
λή τ
ης τ
αινί
ας
“Chi
na T
own”
, όπο
υ ερ
μηνε
ύει τ
ο βα
σικό
ρόλ
ο.
Η Α
ριάδ
νη Φ
ιλιπ
πάκη
φέτ
ος
αποφ
οίτη
σε α
πό τ
ην Α
νώτε
ρη
Επαγ
γελμ
ατικ
ή Σ
χολή
Χορ
ού
της
Εθνι
κής
Λυρ
ικής
Σκη
νής
ως
δασκ
άλα
χορο
ύ κα
ι παρ
άλλη
λα
σπου
δάζε
ι νηπ
ιαγω
γός
στο
Εθνι
κό
Καπ
οδισ
τρια
κό Π
ανεπ
ιστή
μιο
Αθη
νών.
Ο Β
ασίλ
ης Τ
σαβδ
αρίδ
ης ε
ίναι
ο
τραγ
ουδι
στής
του
μου
σικο
ύ σχ
ήματ
ος
Dro
pene
rs, π
ου έ
χει ω
ς έδ
ρα τ
η Φ
εράρ
α τη
ς Ιτ
αλία
ς.
Ο Α
δάμ
Τσαρ
ούχη
ς εί
ναι
τραγ
ουδι
στής
. Εχε
ι συμ
μετά
σχει
σε
παρ
αστά
σεις
μιο
ύζικ
αλ, ε
νώ
μετρ
άει σ
υνερ
γασί
ες μ
ε ση
μαντ
ικού
ς τρ
αγου
διστ
ές κ
αι δ
ημιο
υργο
ύς. Φ
έτος
εμ
φαν
ίστη
κε σ
το H
alf N
ote
με τ
ην
παρά
στασ
η “T
hrow
back
Sto
ries
”.
Η Μ
αρίζ
α Ρί
ζου
είνα
ι τρα
γουδ
ίστρ
ια
και τ
ραγο
υδοπ
οιός
. Επε
ιτα
από
μια
επιτ
υχημ
ένη
χρον
ιά li
ve
εμφ
ανίσ
εων,
βρί
σκετ
αι σ
το σ
τούν
τιο
ηχογ
ραφ
ώντ
ας τ
ον π
ρώτο
της
δίσ
κο.
O Γ
ιώργ
ος Π
αράσ
χος
είνα
ι ηθο
ποιό
ς.
Τον
Οκτ
ώβρ
ιο θ
α πα
ίξει
στη
ν πα
ράστ
αση
«Ελι
σάβε
τ, γ
υναί
κα
από
σύμπ
τωση
» το
υ Ν
τάρι
ο Φ
ο σε
σκ
ηνοθ
εσία
Γιώ
ργου
Καρ
αμίχ
ου.
ww
w.f
aceb
ook.
com
/par
asxo
s1
Oι M
inor
Pro
ject
δημ
ιουρ
γήθη
καν
στα
μέσα
του
201
0, ε
νώ σ
τις
αρχέ
ς
του
2011
ξεκ
ίνησ
αν τ
ις li
ve ε
μφαν
ίσει
ς το
υς. Ο
πρώ
τος
τους
δίσ
κος
με τ
ίτλο
“I
n co
lors
” δι
ατίθ
εται
από
το
site
της
A
ntel
ma
Mus
ic.
ww
w.m
inor
-pro
ject
.com
Η Κ
ατερ
ίνα
Πολ
έμη
γράφ
ει τ
η μο
υσικ
ή τη
ς θε
ατρι
κής
παρά
στασ
ης
«Ευρ
υδίκ
η» π
ου θ
α αν
έβει
τον
ερ
χόμε
νο Ν
οέμβ
ριο
σε σ
κηνο
θεσί
α Δ
ημήτ
ρη Τ
άρλο
ου κ
αι ε
τοιμ
άζει
το
δεύτ
ερο
προσ
ωπι
κό τ
ης δ
ίσκο
.w
ww
.kat
erin
apol
emi.
com
Ο Ε
λευθ
έριο
ς Μ
ατθα
ίος
δουλ
εύει
εδ
ώ κ
αι ε
πτά
χρόν
ια σ
ε έν
α D
esig
n O
ffice
στη
ν Α
θήνα
, ενώ
παρ
άλλη
λα
έχει
κάν
ει μ
ία τ
αινί
α, μ
ία έ
κθεσ
η ζω
γραφ
ικής
, ένα
συγ
κρότ
ημα,
πολ
ύ πο
δήλα
το, s
kate
, καλ
ούς
φίλ
ους,
βό
λτες
με
μηχα
νή κ
αι π
ροσπ
άθει
α να
ξε
περά
σει τ
η δυ
σλεξ
ία τ
ου...
O Δ
ημήτ
ρης
Στερ
γίου
είν
αι μ
έλος
τω
ν B
angi
es κ
αι έ
χει π
αίξε
ι με
τους
H
is Μ
ajes
ty th
e Κ
ing
of S
pain
και
Ρό
δες
Uni
ted.
Η Β
ίκυ
Παπ
αδοπ
ούλο
υ εί
ναι
ηθοπ
οιός
. Το
χειμ
ώνα
θα
συμμ
ετάσ
χει
στην
παρ
άστα
ση «
Οδύ
σσει
α»
του
Εθνι
κού
Θεά
τρου
, την
οπο
ία
σκην
οθετ
εί ο
Bob
Wils
on.
Ο Κ
άρολ
ος Μ
αυρο
γένη
ς, ύ
στερ
α απ
ό χρ
όνια
σημ
αντι
κών
συνε
ργασ
ιών,
απ
οφάσ
ισε
να α
σχολ
ηθεί
και
λίγ
ο με
τον
εαυτ
ό το
υ. Γ
ράφ
ει κ
αι τ
ραγο
υδάε
ι co
ol ja
zz &
pop
και
συν
εργά
ζετα
ι με
μουσ
ικού
ς τη
ς ελ
ληνι
κής
jazz
σκη
νής.
Η Ζ
ήνα
Γλου
μπο
ρεί κ
αι ε
πίση
μα
πια
να δ
ηλώ
νει σ
χεδι
άστρ
ια μ
όδας
. Ν
ιώθε
ι έτο
ιμη
να δ
ημιο
υργή
σει,
αλλά
κα
ι να
προσ
φέρ
ει κ
αινο
τόμε
ς ιδ
έες
στη
βιομ
ηχαν
ία τ
ης μ
όδας
.
Ο Μ
ιλτι
άδης
Φιο
ρέντ
ζης
είνα
ι ηθ
οποι
ός. Σ
υμμε
τείχ
ε στ
ην π
αράσ
ταση
«Λ
άμπρ
ος, Ζ
ακύν
θου
αρ.1
2» τ
ου
Διο
νυσί
ου Σ
ολω
μού
στο
Φεσ
τιβά
λ Α
θηνώ
ν κα
ι από
τον
Οκτ
ώβρ
ιο
θα β
ρίσκ
εται
στο
Ιδρυ
μα Μ
ιχάλ
ης
Κακ
ογιά
ννης
με
τη «
Μετ
αμόρ
φω
ση»
του
Φρα
ντς
Κάφ
κα.
sim
eiom
iden
.wor
dpre
ss.c
om
Ο Β
ασίλ
ης Σ
καρμ
ούτσ
ος σ
πούδ
ασε
χορό
στη
ν επ
αγγε
λματ
ική
σχολ
ή ορ
χηστ
ικής
τέχ
νης
«Ραλ
λού
Μάν
ου».
Το
χει
μώνα
που
πέρ
ασε
συμμ
ετεί
χε
στη
παρά
στασ
η “F
OS”
, δημ
ιούρ
γησε
τη
χορ
οθεα
τρικ
ή ομ
άδα
alea
jact
aest
κα
ι παρ
ουσί
ασε
την
πρώ
τη τ
ου
χορο
γραφ
ική
δουλ
ειά
με τ
ίτλο
«T
α γε
νέθλ
ιά μ
ου».
fa
cebo
ok.c
om/b
asil
io.s
carm
uzz
o
Η Χ
αρά
Κότ
σαλη
είν
αι χ
ορεύ
τρια
. Π
ρόσφ
ατα
συμμ
ετεί
χε σ
την
παρά
στασ
η “E
ra P
over
a” τ
ης
Πατ
ρίτσ
ιας
Απέ
ργη,
ενώ
ετο
ιμάζ
εται
να
χορ
έψει
στο
έργ
ο “M
othe
rs”
στο
Τhe
atro
di V
ita
στην
Μπο
λόνι
α.
το C
V
38 9 10 11 14
15 16 17 18 19
20 21 22 23
12
4 5 6 7
14
Το πιο συγκλονιστικό καλοκαίρι μου στην Αθήνα ήταν το καλοκαίρι του 1987, όταν κατέπεσε ο καύσων στο Λεκανοπέ-διο ως άλλη κατάρα Θεού. Και έχασε η
μάνα το παιδί και το παιδί τη γιαγιά του. Διότι είπαν «αντίο» στα εγκόσμια ένα
σωρό ηλικιωμένοι και, επειδή στην Ελλά-δα κανείς δεν προβλέπει ποτέ του τίποτε,
δεν είχε προβλεφθεί βεβαίως ότι λόγω καύσωνα θα πέθαινε ένα σωρό κόσμος και τη συνέχεια δεν θέλω να τη γράψω,
να μην την κάνω σπλάτερ τη “Metropolis” μέρες που ’ναι. Το μόνο καλό εκείνης
της παλιοϊστορίας ήταν το άλμπουμ “Heatwave” των Last Drive, τίποτε άλλο.
Μας έμεινε επίσης η μανία με τα κλι-ματιστικά. Ετσι είναι ο Ελληνας άλλωστε. Επειτα από μια τραγωδία συγκλονιστική, πάντοτε του προκύπτει μια μανία αδιόρ-θωτη. Καύσωνας μας έκατσε; Ολοι στον
κλιματισμό! Κατοχή μας έκατσε; Ολοι στην παχυσαρκία. Χούντα μας έκατσε; Ολοι στο
ΠΑΣΟΚ! Και πάει λέγοντας. Κάπως έτσι, η αθάνατη αθηναϊκή συνήθεια της κουβε-ντούλας υπό σκιάν αντικαταστάθηκε από το μοναχικό μπλίνκι μπλίνκι στους τέσ-σερις τοίχους. Κλιματιζόμενους τοίχους, δεν λέω, συνοδεία μουσικής, ενίοτε και
ντεκόρ καλαίσθητου. Αλλά και πάλι, αυτό το πράγμα με το λάπτοπ (ή το ultrabook,
ακόμη πιο χάι) να αφοσιώνεσαι στη φωτεινή οθόνη αγνοώντας τους γύρω σου; Με ένα ποτήρι φρέντο ή, πιο μοδάτα, ένα
τσάι παγωμένο για παρέα;Ομολογώ ότι η συγκεκριμένη εικόνα
με χαλάει. Προτιμώ να της γυρίζω την πλάτη όταν την αντικρίζω στα καφέ της
πρωτευούσης. Είμαστε που είμαστε κλεισμένοι ο καθένας στον εαυτό του, θα αποφεύγουμε τους συμπολίτες ακόμη και όταν βγαίνουμε από το σπίτι μας; Δεν το έκανα και δεν θα το κάνω ποτέ. Το cafe society έχει άλλη λογική και άλλους νό-
μους. Ποιες και ποιους ακριβώς; Θα σας παραπέμψω στον Κωνσταντίνο Τζούμα, τόσο ραδιοφωνικώς όσο και γραπτώς.
Εκείνο που εγώ θα ήθελα να καταγράψω εδώ είναι ένα σημειωματάκι που είδα
προσφάτως στη Νέα Υόρκη. Στο εξαίρετο Caffe Dante του νεοϋορκέζικου Σόχο.
Στο τζάμι της αριστερής του πόρτας (δεξιά είναι τα παγωτά) έχουν κολλήσει ένα
χαρτάκι που γράφει το εξής σαφέστατο: “Laptops not allowed”. Ξεχάστε τα λά-
πτοπ δηλαδή. Περιμένω πώς και πώς την ώρα που θα αντιγραφεί η απαγόρευση
από κάποιο αθηναϊκό ξαδερφάκι.
LAPTOPS NOT ALLOWED
Σταθερός στόχος της ΟΠΑΠ ΑΕ παραμένει το «Υπεύθυνο Παιχνίδι». Αυτό αποδεικνύει ο τρό-πος και οι κανόνες με τους οποίους διεξάγονται τα παιχνίδια στα πρακτορεία της. Στο πλαίσιο αυτό, η εταιρεία προχωρά ακόμη ένα βήμα μπροστά. Επιδιώκει να στηρίξει όχι μόνο την καταπολέμηση του «εθισμού στα τυχερά παιχνί-δια», αλλά και την πρόληψή του.
Ως μεγάλη και υπεύθυνη εταιρεία διορ-γάνωσης τυχερών παιχνιδιών, αποφάσισε να δαπανήσει και χρόνο και χρήμα για να διασφαλίσει την ελληνική κοινωνία από τη δημιουργία και την εξάπλωση ενός τέτοιου φαινομένου, όχι μόνο από τη δική της επιχει-ρηματική δράση, αλλά από όλες τις εκφράσεις των τυχερών παιχνιδιών που βρίσκονται πλέ-ον στη διάθεση των Ελλήνων.
Πρόσφατα, λοιπόν, ανακοίνωσε τη συνερ-γασία της με την Α΄ Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών στο Αιγινήτειο Νοσο-κομείο, προκειμένου να διεξαχθεί συστηματική επιστημονική έρευνα, μέσω της οποίας:• θα αποτυπωθεί το φαινόμενο του παθολο-
γικού τζόγου στη χώρα μας, • θα παρακολουθηθεί σε διάρκεια η εξέλιξή
του στο χρόνο, • θα διατυπωθούν προτάσεις για την αντι-
μετώπιση των προβλημάτων και θα ανα-πτυχθούν επιλεγμένες-στοχευμένες παρεμ-βάσεις σε συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες.
Τα μέχρι σήμερα στοιχεία δείχνουν ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν ξεπερνά το μέσο
ευρωπαϊκό όρο. Ωστόσο, με δεδομένο ότι μι-κρότερες ηλικίες -κυρίως έφηβοι- έρχονται ολοένα και περισσότερο σε επαφή με κάθε εί-δους τυχερά παιχνίδια, η ΟΠΑΠ ΑΕ θεωρεί ιδιαίτερα κρίσιμο να καταγραφεί συστηματι-κά αυτή η τάση, προκειμένου να περιοριστεί ο κίνδυνος ανάπτυξης φαινομένων εθισμού στον τζόγο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως το ποσοστό των νοσηλευόμενων για παθολογικό τζόγο στη Γερμανία τριπλασιάστηκε κατά τη δεκαετία 2000-2010. Μάλιστα, αφορούσε κυ-ρίως ανδρικό πληθυσμό που είχε εθιστεί από την ηλικία της εφηβείας.
«Εως σήμερα δεν έχει ερευνηθεί κατά τρό-πο συστηματικό και επιστημονικά άρτιο το φαι-νόμενο του εθισμού στα τυχερά παιχνίδια. Συ-νέπεια αυτής της απουσίας είναι να μην μπορεί να εκτιμηθεί αν ενεδρεύει ο κίνδυνος του πα-θολογικού τζόγου και στην ελληνική κοινωνία, γεγονός που έχει διαπιστωθεί σε άλλες κοινω-νίες και ιδίως μεταξύ των νέων», τόνισε κατά την παρουσίαση της πρωτοβουλίας ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της ΟΠΑΠ ΑΕ Γιάν-νης Σπανουδάκης.
Την κρισιμότητα της πρόληψης του φαι-νομένου μέσω της επιστημονικής καταγραφής και παρακολούθησής του επεσήμανε και ο Δι-ευθυντής της Α΄ Ψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών καθηγητής Γιώργος Παπαδημητρίου: «Πολλά άτομα που έπαιζαν συ-στηματικά τυχερά παίγνια στην παιδική και την εφηβική ηλικία εκδήλωσαν αργότερα παθολο-γικό τζόγο κατά την ενήλικη ζωή. Ο κίνδυνος
αυξάνει με τις νέες μορφές τζόγου που έχουν πρόσφατα εμφανιστεί, κυρίως με τη μορφή του τζόγου μέσω του διαδικτύου».
Η έρευνα θα ξεκινήσει με πανελλαδικό δείγμα 5.000 ατόμων ηλικίας 15 ετών και άνω και θα συνεχιστεί με τη συστηματική πα-ρακολούθηση όσων ατόμων εντοπιστούν να παρουσιάζουν στοιχεία εθισμού. Θα καταλήξει με τη δημιουργία Παρατηρητηρίου διαρκούς καταγραφής και παρακολούθησης του φαινο-μένου, μέσα από το οποίο θα μπορεί να γίνει η διατύπωση προτάσεων για την εφαρμογή αποτελεσματικής πολιτικής αποτροπής εξά-πλωσης του φαινομένου.
Παράλληλα με την έρευνα, θα συνεχιστεί και η λειτουργία της Τηλεφωνικής Γραμμής (1114) Ψυχολογικής Υποστήριξης για τον Τζόγο του Θεραπευτικού Προγράμματος ΚΕ-ΘΕΑ ΑΛΦΑ. Η υπηρεσία, η οποία επιχορηγεί-ται επίσης από την ΟΠΑΠ ΑΕ, είναι στελεχω-μένη από τρεις ειδικούς ψυχικής υγείας και απευθύνεται σε παίκτες, συγγενείς και φίλους που καλούνται να διαχειριστούν καταστάσεις σχετικές με τον τζόγο.
Η ΟΠΑΠ ΑΕ διατηρεί ως στόχο της τη δι-εξαγωγή «Υπεύθυνου Παιχνιδιού». Η προστα-σία των παικτών της, αλλά και γενικότερα του κοινωνικού συνόλου από φαινόμενα εθισμού στον τζόγο αποτελεί βασική της προτεραιότητα. Και η πρωτοβουλία της να στηρίξει τη συγκε-κριμένη επιστημονική έρευνα αποδεικνύει για ακόμη μία φορά ότι η ΟΠΑΠ ΑΕ πρεσβεύει το «Υπεύθυνο Παιχνίδι» στην πράξη. PU
BLI
16I
CRETE
Αποτυχημένες ρακέτες στο ιεραπετρίτικο «λιμανάκι του κάκου», αφρικανική ζέστη κολλημένη στα ενοικι-αζόμενα σεντόνια του Μακρύ Γιαλού, παιδική γκρίνια για ασημένια σκουλαρίκια, πλαστικά γυαλιά, σφουγ-γάρια που πάλι δεν μου αγόρασαν.
Χερσόνησο με τις δίδυμες φιλενάδες να ακού-με Poll και να συζητάμε σαν ενήλικες δίδες την αγά-πη μας για τον Λογαρίδη, να τραγουδάμε σε μολύ-βια-μικρόφωνα και, κατάμαυρες απ’ τα πρωινά ξενο-δοχεία, να κάνουμε τις μεγάλες πάνω κάτω στο δρό-μο με τα τουριστικά. Και τις ξένες... Αφού οι τουρί-στες ήταν οι περισσότεροι και εμείς τότε καθόλου δεν αγαπούσαμε τις μειοψηφίες. Σε απόσταση ασφα-λείας απ’ τους γονείς ονειρευόμασταν πρώτα φιλιά από τα ηλιοκαμένα συνομήλικά μας αγοράκια στις τραμπάλες της παιδικής.
Ονειρευόμασταν και τα μπαρ. Να φτάσουμε στην ηλικία τη σωστή για το κοκτέιλ και το χορό με τα μίνι. Eνας Oλλανδός πεσμένος στο πάτωμα. Κανείς δεν ασχολείται. Περνάμε από πάνω του. Κάτι χέρια βγαίνουν μέσα απ’ τον κάδο. Η καρδιά μου ανησυχεί. Φωνάζουμε τους γονείς. «Αυτό δεν είναι τίποτα», απα-ντούν. «Χτες πήραν κάποιον με το σκουπιδιάρικο».
Βαριέμαι τη θάλασσα και θέλω να πάω στο χω-ριό. Ζωνιανά Μυλοποτάμου. Πλένουμε το αμάξι του παππού εγώ κι η ξαδέρφη μου και μας τάζει γαλα-κτομπούρεκο στα γειτονικά Ανώγεια. Κρατάει το λόγο του. Η γιαγιά του Λουδοβίκου κάνει το καλύτερο. Παίρνουμε και λίγο για το σπίτι. Το μαγαζάκι είναι παλιό, μικρό και μυρίζει δίκταμο. Δεν έχω δικό μου δωμάτιο και αυτό με τρομάζει. Αναζητάω το κρεβατάκι μου και κλαίω. Κλαίω ακόμα περισσότερο στο θέατρο του Νίκου Ξυλούρη με τα μοιρολόγια του Λουδοβίκου των Ανωγείων.
Κλαίμε όλοι χωρίς να ξέρουμε γιατί. Γυρνάμε πίσω τα σκοτεινά χιλιόμετρα για το χωριό και μαθαί-νουμε τα θλιβερά μαντάτα. Σκοτώθηκε ο ξάδερφός μου απ’ την Αμερική. Τον πυροβόλησαν στον αυτο-κινητόδρομο. Πήγαμε στης γιαγιάς του να συλλυπη-θούμε, ήταν μόνο 17. Δεν είχε προλάβει να αντρέψει.
Κρύφτηκα στο σπήλαιο για τη δροσιά και την ησυχία. Λυπήθηκα για τους κομμένους σταλαχτίτες
που έγιναν αναμνηστικά στα δωμάτια των παιδιών. Σκέφτομαι πως εδώ τα παιδιά δεν είναι κανονικά, αφού στα 16 τους έχουν κιόλας μωρά. Μετράω την ηλικία μου με τα χέρια, γεμίζει όλα μου τα δάχτυλα. Ακούω το αγροτικό να περνάει και πάλι απ’ τον Σταυ-ρό με δυνατές μαντινάδες. Οι κοπέλες λένε ότι περνά-ει για μένα. Ξαναμετράω την ηλικία μου. Πάλι δέκα τη βγάζω. Δεν είμαι για παντρειές.
Νοσταλγώ την επόμενη σχολική χρονιά. Πάω για σύκα και σταφύλια και μου περνάει. Τρώω ζεστό ψωμί με ανθόγαλα και μέλι. Πάντα το ίδιο πρωινό. Το μεσημέρι ψήνουμε αληθινές τηγανητές πατάτες. Περ-νάνε φορτηγάκια με ρούχα και ζητάω μια ποδηλατική βερμούδα. Η μαμά μού την αγοράζει στα κρυφά.
Ακούω τα κουδούνια απ’ τα πρόβατα, έχει νυχτώ-σει και κάνει κρύο. Σταυρώνω το μαξιλάρι μου και, πριν κλειστώ στην κουβέρτα, εντοπίζω κάτι αράχνες στο ταβάνι. Καταπίνω τον πανικό μου, αποφασίζω ότι είμαι δέκα και πρέπει επιτέλους να φανώ γενναία. Μια νύχτα είναι, θα αντέξω και χωρίς να ξυπνήσω τη μαμά μου. Αλλωστε θα σηκωθούμε όλοι νωρίς για να προλάβουμε το καράβι. Λιγουρεύομαι την τυρόπι-τα και το Μίλκο φράουλα που θα φάμε στο Ηράκλειο.
Βγάζω από τη χάντρινη τσάντα μου τη φωτογρα-φία που βγάλαμε στην πισίνα με τις δίδυμες. Παρατη-ρώ ότι μου έχει φύγει το πάνω μέρος του μαγιό. Ντρέ-πομαι και γελάω μαζί. Το παίρνω σημάδι εφηβείας. Οτι το στήθος μου θέλει μεγαλύτερο χώρο. Στριμώχνο-μαι στο «εκειά που ζουν οι αητοί» ζωνιανό μπλουζί μου που φοράω για νυχτικό, ξεχνάω την ιπτάμενη αράχνη, προσεύχομαι να με ξεχάσει κι αυτή, πέφτω μπρούμυτα και υπολογίζω την αγάπη μου για την Κρήτη. Εχει με-γαλώσει κατά ένα μήνα. Του χρόνου πάλι.
Τέσσερις νέοι και δύο νέες ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους. Καθόλου πρωτότυπο, καθώς το ίδιο κάνουν αυτή την περίοδο και οι περισσότεροι συνομήλικοί τους που πρόκειται να απολαύσουν -εάν δεν απολαμβάνουν ήδη- τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Μόνο που ο δικός τους προορισμός δεν είναι η Σαντορίνη, η Αστυπάλαια, η Κρήτη ή κάποιο άλλο ελληνικό νησί...
Και αν το ρητό αναφέρει πως «σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός», στην περίπτωση του Βύρωνα, του Παναγιώτη, του Στάθη, του Γιάννη, της Δέσποινας και της Ευαγγελίας σημασία φαίνεται πως έχουν και τα δύο. Γιατί το πολύχρονο και επίπονο ταξίδι τους στο χώρο του αθλητισμού, με την ολοένα αυξανόμενη ένταση, τις διαρκώς μεγαλύτερες απαιτήσεις και τις δυσκολίες, τόσο σε αγωνιστικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο, τους οδήγησε τελικά στον ομορφότερο για κάθε αθλη-τή προορισμό: στη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση παγκοσμίως!
Ο Βύρωνας Κοκκαλάνης, λοιπόν, στην κατηγορία RS:X (Ιστιοσανίδα), οι Παναγιώτης Καμπουρίδης και Στάθης Παπαδόπουλος στα 470 (Ιστιοπλοΐα), ο Γιάννης Μιτάκης στα Finn (Ιστιοπλοΐα) και η Δέσποινα Σολωμού με την Ευαγ-γελία Πλατανιώτη στο ντουέτο της Συγχρονισμένης Κολύμβησης, καλούνται να εκπροσωπήσουν επάξια τη χώρα μας. Σε αυτήν τους την προσπάθεια έχουν την υποστήριξη του ΟΤΕ και της COSMOTE, δύο εταιρειών με παράδοση στη στήριξη του αθλητισμού, αλλά και των ενεργειών εκείνων που αναδεικνύουν τη δυναμική των νέων ανθρώπων στη χώρα μας. Χαρακτηριστικός είναι μάλιστα και ο τίτλος της χορηγίας: «Μη Σταματάς» (#ΜΗSTAMATAS). Εκτός από παρότρυνση στους έξι αθλητές και αθλήτριες, συνιστά και ένα έμμεσο μήνυμα προς ολόκληρη την ελλη-νική νεολαία. Την κινητήρια δύναμη της χώρας, δηλαδή, που παρά το δυσμενές περιβάλλον καλείται όχι μόνο να μην το βάλει κάτω, αλλά να υπερπηδήσει και τα όποια εμπόδια παρουσιάζονται.
«Είναι τιμή μας και είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενες που θα εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα σε αυτό το κορυφαίο αθλητικό γεγονός!» αναφέρουν χαρακτηριστικά οι κυρίες της παρέας, η Δέσποινα Σολωμού και η Ευαγγελία Πλατανιώτη. «Με σκληρή δουλειά και προσήλωση στο στόχο μας ‘δεν σταματήσαμε’ να αγωνιζό-μαστε και ελπίζουμε να φανούμε αντάξιες των προσδοκιών όλων των Ελλήνων», καταλήγουν λίγο προτού απολαύσουν τη μεγαλύτερη -μέχρι η επόμενη να την ξε-περάσει- εμπειρία της ζωής τους.
Καλή επιτυχία σε ολόκληρη την ομάδα μέσα από την καρδιά μας!
18
Δεν με πείραζε που αυτό το καλοκαίρι δεν θα κάνω διακοπές. Μέχρι που ο αγαπημένος μου μου ανακοίνωσε ότι θα κάνει περιοδεία στις Κυκλάδες. Εκτοτε σιγοτραγουδάω μόνη μου: «Α-α-α. Κρουα-ζιέρα θα σε πάω. Α-α-α. Γιατί σε νοιάζομαι και σ’ αγαπάω...» Ετσι, για να παρηγοριέμαι που φέτος θα μου λείψουν οι ιεροτελεστίες του καλοκαιριού.
Υστερα από χρόνια έρευνας πάνω στην εργο-νομία του σάκου πλάτης (back-pack), συμπέρανα ότι η ελπίδα να χωρέσουν όλα τα πολύτιμα είναι φρούδα. Η νύχτα πριν από την απόδραση στο νησί είναι αφιερωμένη στο πακετάρισμα και ξε-πακετάρισμα... Και το γιοφύρι της Αρτας χτίζεται μόνο και μόνο για να γκρεμιστεί.
Καταρχάς, εξετάζουμε επισταμένα όλα τα κα-ταστρώματα, ξεκινώντας από το μεσαίο και κα-λύτερο, ψάχνοντας για μέρος που να καλύπτει τα κριτήρια άνεσης χώρου, προστασίας από τον αέρα και -εάν είμαστε τυχερές- καθαριότητας. Η ταχύ-τητα και η αποτελεσματικότητα παίζουν ουσιαστι-κό ρόλο, καθώς υπάρχουν ανταγωνιστές. Αφού βρούμε την τοποθεσία, φροντίζουμε να την οικει-οποιηθούμε, στρώνοντας υποστρώματα και υπνό-σακους. Ακολουθεί γιορτή Apelia ή συναφούς πο-τού, ίσως διασκέδαση με κιθάρα, ίσως γνωριμία με τη διπλανή παρέα και, τέλος, ίσως λίγος ύπνος.
Φτάνοντας στην παραλία της κατασκήνωσης, πρέπει και πάλι να βρούμε κατάλληλο μέρος για να στήσουμε το θερινό μας σπίτι. Βασικές προ-ϋποθέσεις η ύπαρξη σκιάς και η απουσία σκορ-πιών. Φροντίζουμε να αποθηκεύσουμε με ασφά-λεια τα φαγώσιμα, για να κρατήσουμε μακριά τα μυρμήγκια, και προσέχουμε να μην τρέξουν νερά και έρθουν οι σκορπιοί.
Βρίσκουμε απάνεμο μέρος για να ανάψουμε το γκαζάκι. Ο πιο δεξιοτέχνης της παρέας αναλαμ-βάνει καφετζής. Ελληνικός σκέτος με γάλα ΝΟΥ-ΝΟΥ. Βρίσκουμε ένα μέρος που μας αρέσει πολύ -για μένα είναι συνήθως κάποιος βράχος κοντά στη θάλασσα- και απολαμβάνουμε την κάθε γου-λιά όπως καμία άλλη φορά. Σημειώνεται ότι την επανάσταση στην όλη διαδικασία έφερε η εφεύρε-ση του Ελ Γκρέκο.
Γνωστή η παροιμία που τελειώνει σε «ψηλά κι αγνάντευε». Υπάρχει λόγος. Η αλλαγή περιβάλ-λοντος και κλίματος μπορεί να προκαλέσει πε-πτικές δυσλειτουργίες, η λύση των οποίων προ-σφέρει ευφορία και αγαλλίαση. Η πλέον δέουσα τοποθεσία για την εκτέλεση αυτής (της λύσης) είναι το μεγαλύτερο δυνατόν ύψωμα σε σχέση με την παραλία. Για οικολογικούς λόγους, συνιστάται η εφαρμογή αυτοσχέδιου «μπιντέ» ή η προσεκτική καύση του χαρτιού που καταναλώθηκε και φυσικά η ταφή ακαλαίσθητων προϊόντων.
Το κυρίως γεύμα στην ελεύθερη κατασκή-νωση είναι το βραδινό, καθώς συνήθως η ζέστη είναι τόσο έντονη κατά τη διάρκεια της ημέρας, που η όρεξη κόβεται. Η διαδικασία ξεκινά ιδα-νικά πριν πέσει ο ήλιος, με την κατασκευή της εστίας, το καθάρισμα και κόψιμο των λαχανικών κλπ. Οταν η μεγάλη κατσαρόλα είναι έτοιμη και το φαγητό αχνίζει, ο/η σεφ αναλαμβάνει το σερβίρι-σμα, φροντίζοντας να φτάσει για όλους το φαγητό. Συχνά τα πιάτα δεν είναι ισόποσα των συνδαιτυ-μόνων, οπότε εκείνοι μοιράζονται τα σερβίτσια. Ακολουθούν άναρθροι ήχοι ευχαρίστησης. Γιατί όλα τα βρώσιμα είναι πιο νόστιμα στην παραλία; Δεν παραλείπουμε να ευχαριστήσουμε όσους ερ-γάστηκαν για το γεύμα.
Τα βράδια στις παραλίες είναι αφιερωμένα στην αναψυχή. Αυτή μπορεί να επιτευχθεί μέσω ζωντανής μουσικής, τραγουδιού, χορού, χρήσης παραισθησιογόνων ουσιών, ερωτικής συνεύρε-σης, βραδινού μπάνιου παίζοντας με το πλαγκτόν ή απλώς «φαρδιού πλατιού» ξαπλώματος μέσα στο ζεστό υπνόσακο μετρώντας τα άστρα.
Υπάρχει μία ώρα κλεμμένη. Κλεμμένη από το αναπόδραστο. Μια ώρα που ισορροπεί ανάμε-σα στη ζωή και την ανυπαρξία. Οπου κάνει πολύ κρύο, ενώ όλα γύρω βάφονται μπλε. Τότε οι ευχές μοιάζουν πραγματοποιήσιμες. Είναι η ώρα πριν από την ανατολή.
(σκέτο!)
Την τελευταία μέρα -το τελευταίο λεπτό- των διακοπών, όλοι οι φίλοι και γνωστοί πιάνονται από τα χέρια μπροστά στη θάλασσα σχηματίζοντας μία ευθεία γραμμή. Ακούγονται πολεμικές ιαχές. Ταυτόχρονα τρέχουν προς το νερό χέρι χέρι φω-νάζοντας: «Τελευταία Βουτιάαααααα». Η ευχή που κάνουν τώρα είναι σίγουρο ότι θα πραγματοποι-ηθεί. Κάπως έτσι δίνουν υπόσχεση στη θάλασσα ότι θα την ξαναδούν.
Με δυο λόγια, θα μου λείψει να κάνω σκέψεις για τον κόσμο οι οποίες στη διαστρεβλωμένη ει-κόνα που η καθημερινότητα μου δίνει για τη ζωή δεν έχουν καμία θέση.
Δεν πειράζει.«... Μύκονο και Σαντορίνη...
Α-α-α. Σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι!»
Πακετάροντας το σάκο1
Ανατολή9Η τελευταία βουτιά10
Η μπλε ώρα8
Η βραδινή διασκέδαση7
Το βραδινό γεύμα6
Τα ψηλά βουνά5
Ο πρωινός καφές4
Οργανώνοντας το σπιτικό3
Εγκατάσταση στο πλοίο2
19
Σε πείσμα των απανταχού οικονομολόγων, πο-λιτικών και άλλων παραγόντων που ανέλαβαν από καιρό να σκηνοθετήσουν (με σατανικά μα-εστρικό τρόπο, ας το παραδεχτούμε) ένα θρίλερ για γερά νεύρα και να υποχρεώσουν λίγο πολύ όλους μας να μοιραστούμε τους πρωταγωνιστι-κούς ρόλους αποστηθίζοντας ένα σενάριο που μιλάει μόνο για spread, PSI και επιτόκια δα-νεισμού, το ελληνικό καλοκαίρι είναι και πάλι εδώ, ρωμαλέο, πυρακτωμένο και πάνοπλο. Το γεγονός της έλευσής του και μόνο δεν αρκεί, βέβαια, για να ξεχάσει κανείς μια παρατεταμέ-νη ανεργία, ένα δύσκολο χειμώνα ή μια σχέση που έληξε άδοξα, ούτε φυσικά για να γεμίσει τις άδειες τσέπες και ν’ απομακρύνει το βαρομετρι-κό χαμηλό της διάθεσής του σαν συννεφάκι της μετεωρολογίας από την οθόνη. Ομως, ας μην το υποτιμήσουμε το καλοκαίρι. Ακόμα και στα μεγάλα ζόρια είναι η κατεξοχήν εποχή των ανα-κατατάξεων: ζυγίζει κανείς αλλιώς πράγματα και καταστάσεις, αφήνει πίσω του φορτία και βάρη παλιά, υποδέχεται νέους ανθρώπους, αλλά κυ-ρίως και πριν απ’ όλα έχει την ευκαιρία να επα-νεφεύρει τον ίδιο του τον εαυτό. Κάτω από το ελ-ληνικό λιοπύρι και λίγο πριν ενσκήψει φουριό-
ζος ο Σεπτέμβρης, παραδοχές και βεβαιότητες που μέσα στη βία του χειμώνα έμοιαζαν συμπα-γείς σαν μπετόν αρμέ και άθραυστες σαν τζάμι ασφαλείας γίνονται μεμιάς κομμάτια και θρύψα-λα. Οι αντιστάσεις μειώνονται το καλοκαίρι, το σώμα απενοχοποιείται με φανερή απόλαυση, η ματιά ξελύνεται και πάει χωρίς αναστολές και δεύτερες σκέψεις.
Από τη στιγμή που, όπως φαίνεται, θα κυρι-αρχήσει για πολύ ακόμα η συζήτηση περί αναδι-απραγμάτευσης του μνημονίου και των όρων της δανειακής σύμβασης, εμείς ας επιδοθούμε σε γενναία αναδιαπραγμάτευση κάθε μας πίστης και ας μην αφήσουμε το μυαλό να πτωχεύσει μέσα στο ζόφο μιας περιρρέουσας ατμόσφαιρας που θέλει σώνει και καλά να μας βάλει στο καλούπι του φόβου. Να φέρουμε μέσα μας τα πάνω κάτω, λοιπόν, ν’ αλλάξουμε δέρμα όπως κάνουν τα φί-δια. Και, αν σε πρώτη ανάγνωση η αμφισβήτη-ση κι αυτό το ξανακοίταγμα των πάντων φανε-ρώνει ένα ρίσκο και μια ελαφράδα, ας μην πέ-σουμε στην παγίδα και χάσουμε το πανηγύρι της γλυκιάς αιώρησης πάνω απ’ το σώμα μας. Στο τέ-λος της διαδρομής είναι σχεδόν βέβαιο πως πά-ντα αποζημιώνει.
20
Στο τρόλεϊ για Αγιο Αρτέμιο - τι το ’θελα να πάω στην Εφορία εν μέσω θέρους; Αφού το ’ξερα ότι αφενός το ερκοντίσιον θα με θέριζε, αφετέρου φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον
Γιάννη εκεί μέσα. Αλλά μέχρι να φτάσω στον Εφορα να πω το τι και πώς, φχαριστήθηκα
ένα γέρο στο τρόλεϊ:«Ητο ο έρως μας λυσιμελής, παιδί μου.
Μέλι το κοράσι. Μικρή εκείνη. Νόστιμη. Μα εγώ το καλοκαίρι εκείνο δεν άκουγα.
Μου έλεγε: ‘Πίνε νερό, πίνε για να μου ’σαι ορεξάτος το πρωί’. Μα δεν την άκουγα τη
μικρούλα. Της αρέσαν, βλέπεις, οι κατουρό-καυλες. Κι όπως απότομα ήρθε μέσα απ’ τις
σελίδες του Ρομάντζου με μίαν επιστολήν ερωτικήν, έτσι απότομα έφυγε. Και εγώ
τρελάθηκα. Αύγουστος μόνος στην Αθήνα. Δεκαετία του ’70, στα τριάντα πέντε μου εγώ. Πάρκαρα το όχημα στην άδεια Πα-τησίων και έλεγα θα πάω για κόρτε στη
Φωκίωνος Νέγρη. Αλλά πού να βρω καρ-διά; Περπατούσα ως το Πεδίον του Αρε-
ως. Μιλούσα με τα δέντρα. Μια μέρα, πήγα στον περιπτερά να αγοράσω σιγαρέ-τα. Του λέω: ‘Ενα πακέτο Εθνος’. Το πήρα,
το χάιδεψα και θυμήθηκα που είχα γρά-ψει το τηλέφωνό της σε ένα ίδιο πακέτο κάτι
μήνες πριν. Ξέρεις, το καλοκαίρι το σηκώνει πολύ το κάπνισμα. Είναι η ζέστα που σε χαρμα-
νιάζει. Να ’χεις πιει την μπυρίτσα σου, να απλώνεις την αρίδα σου και να ανάβεις τσιγάρο. Αυτή ήταν ζωή! Μα ύστερα διψάς πάλι. Ετσι, τι να κάνω; Παίρνω το πακέ-
το και πάω, το άφησα στο άγαλμα με το άλογο και έφυγα. Να ’χει κάποιος να καπνίζει, όποιος περάσει. Οχι ότι θα πέρνα-γε κανείς, αλλά το άφησα μήπως το θέλανε. Στρίβω στη γω-νία Μαυροματαίων και Αλεξάνδρας και να σου την! ‘Τι κά-νεις;’ της λέω. ‘Καλά είμαι’, μου λέει. ‘Καλά καλά;’ επιμένω.
‘Καλά’ αυτή, εκεί, περηφάνια. ‘Πού χάθηκες;’ τη ρώτησα. ‘Είχα φροντιστήριο’, μου λέει. ‘Και μετά έπρεπε να ετοιμαστώ για την
παράσταση χορού και εσύ δεν καταλαβαίνεις τίποτε. Νιώθω σαν να μιλάω σε ξένο. Σαν να μιλάω σε γέρο’. Μα δεν ήμουν γέρος. Και όσους μήνες την είχα χάσει έπινα, έπινα νερό και είχα κάνει, που λες, ένα δέρμα, γκόμηνος είχα γίνει. ‘Ομόρ-
φυνες’, μου λέει. ‘Κι εσύ’, της λέω. Είχε γεμίσει σπυράκια απ’ την αγαμησιά. Τη βούτηξα όπως ήταν πίσω από ένα παρκα-
ρισμένο αυτοκίνητο. Και από τότε όλο πίνω, πίνω νερό. Ετσι και συ, γιόκα μου, να πίνεις νερό. Κάνει καλό».
Ετσι περίπου μίλησε ο γέρων και ύστερα χτύπησα το κουδούνι και μπήκα στην Εφορία. Εξω από το γραφείο του Εφορα υπήρχε ένας ψύκτης. Πάτησα το μεταλλικό κουμπί.
Μα δεν έβγαλε στάλα.
21
«Η θερμική διαστολή είναι το φαινόμενο
κατά το οποίο αυξά-νονται οι διαστάσεις ενός σώματος καθώς
αυξάνεται η θερμο-κρασία του. Λόγω της θερμοκρασίας τα άτο-μα επιταχύνονται και
απομακρύνονται».
Το καλοκαίρι αγαπά τα ψέματα. Οταν έρχεται ο Αύγουστος όλα αλλάζουν θέση. Αλλάζουν το χώρο που καταλαμβάνουν στο σύμπαν, διεκ-δικούν λίγο περισσότερο. Ολα διαστέλλονται, ακολουθούν τους νόμους της φυσικής. Οι μέ-ρες, οι επιθυμίες, τα ξύλα του παρκέ, οι βόλ-τες, οι αναβολές, τα όνειρα, οι κρίσεις νοσταλ-γίας. Οι αποστάσεις ανάμεσά μας. Τα πλοία γί-νονται θεόρατα, τα νησιά χώρες ολόκληρες, οι κόλποι γίνονται ωκεανοί, τα κόλπα ιδιοφυή. Ολα τα σχέδια βέβαια γίνονται στην άμμο. Φρο-ντίζεις όμως να είναι τόσο μεγάλα, ώστε να σε εντοπίσει ένα ελικόπτερο που θα πετάξει από πάνω σου αν ναυαγήσεις μόνος, μόνος επι-ζών ολομόναχος σε μια πλαζ γεμάτη σεζλόνγκ και ψάθες και φωνές και καφέδες σε πλαστι-κό που έχουν βράσει απ’ τον ήλιο. Αποκλείεται να ήσουν εσύ. Αποκλείεται να ήσουν εκεί. Εκεί δεν φυτρώνουν μεγάλες επιθυμίες, εκεί φυτρώ-νουν μόνο λίγες ώρες ολοστρόγγυλες που μέσα τους δεν έχουν τίποτα. Το ξέρω, γιατί τις έχω δει να σκάνε όταν φουσκώνουν. Τίποτα, εί-ναι κενές. Τρέφονται παρασιτικά από τα αρμυ-ρίκια, ζουν μόνο από το «ακριβώς» στο «ακρι-βώς», ούτε λεπτό παραπάνω. Οταν έρχεται ο Αύγουστος, μόνο τα σπίτια και οι ζωές μικραί-νουν. Αλλά το καλοκαίρι τα αγαπά τα ψέματα. Να φυλάγεσαι.
Ο μόνος έρημος τόπος αυτή την εποχή του χρόνου είναι το σπίτι σου. Αυτή είναι η άγονη γραμμή. Γιατί σου λείπει ένας ουρανός χωρίς τέλος κι ένα καφενείο με ανοιχτοπράσι-νες καρέκλες, σου λείπει μια καλημέρα αγου-ροξυπνημένη που φτάνει μέχρι το παγωμένο νερό, μια θέα που κάθε μέρα αλλάζει, μετακι-νείται, ένας ορίζοντας που κάθε μέρα μεγαλώ-νει. Διαστέλλεται από τη ζέστη του Αυγούστου, από τη ζέστη του μυαλού σου.
Μια βόλτα για παγωτό στις τρεις τα ξημε-ρώματα, ένα φιλί που θα ’θελες να έχει άλλο φόντο, μια συζήτηση που ξεκινάει με δροσερό αλκοόλ και τελειώνει με την πιο υπέροχη σι-ωπή. Τα τραγούδια που σε κάνουν να νομίζεις πως ζεις πάντα το ίδιο καλοκαίρι και αυτά τα
ίδια που σου θυ-μίζουν όλα όσα έφυγαν ανεπιστρεπτί. Τα φα-ντάσματά τους επιστρέ-φουν για πάντα μεταλ-λαγμένα, καταδικασμέ-να πνεύματα που δεν ελευθερώνονται ποτέ απ’ τα επίγεια κι όλο ξανα-γυρίζουν. Για να βρουν τι; Αστέ-ρια που έλαμψαν κάποτε, αλλά δεν θέ-λουν εξηγήσεις, λέιζερ φεγγάρια πάνω σε ελά-χιστους κυματισμούς και η αίσθηση ότι επι-πλέεις αιώνια σ’ ένα τεράστιο γαλάζιο φρουί ζελέ. Δεν θα βουλιάξεις ποτέ, εγώ είμαι εδώ.
Τελευταία στιγμή λες «δεν πειράζει, θα το χάσω το πλοίο, θα πάρω το επόμενο». Το εισι-τήριο το ξεχνάς στο πάτωμα ενός μικρού δω-ματίου ή πάνω σ’ ένα μπλε τραπεζάκι, τι ση-μασία έχει; Το πλοίο έφυγε. Αφήνεις έτσι να φύγει και το επόμενο. Και το επόμενο. Ξαφνι-κά όλα τα πλοία έγιναν τόσο ασήμαντα, τόσο μικρά, οι νόμοι της φυσικής αντιστράφηκαν, τους νίκησες κάτω από έναν αλλιώτικο πυρω-μένο Αύγουστο. Κι οι μέρες μικραίνουν. Οι νύ-χτες το ίδιο. Μόνο η καρδιά σου συνεχίζει να διαστέλλεται, θέλει να μεγαλώσει κι άλλο, να πιάσει όλο σου το σώμα, όλο σου τον κόσμο. Δεν έχεις άλλον τρόπο, δεν έχεις άλλο εισιτή-ριο. Επινοείς ακυρωμένα δρομολόγια, σηκώ-νεις με το μυαλό σου πολλά μποφόρ, πώς να φύγεις; Γιατί να φύγεις; Να μείνεις για πάντα εδώ και να ’ναι πάντα καλοκαίρι. Να πεθά-νουμε στα γέλια με την πρώτη βροχή, να πε-θάνουμε στο κλάμα με τον τελευταίο αποχαι-ρετισμό του τελευταίου φίλου. Να φυσάει. Να ’μαστε αγκαλιά κι ας φυσάει. Τα χωριά να ’ναι άδεια, το κρύο αλλιώτικο, καθαρό, πάλι να το χάσεις το πλοίο. Ο χειμώνας να είναι πραγμα-τικός, να είναι αυτή η διαφορά του με το κα-λοκαίρι. Γιατί το χειμώνα τα χέρια μπλέκονται στ’ αλήθεια.
Το πρωί ξυπνάς απ’ το όνειρο, τα σεντό-νια τσαλακωμένα, η ζέστη ακόμα παρούσα, το εισιτήριο ανέκδοτο. Να μην πας πουθενά. Να μην πιστέψεις πάλι όλα αυτά τα ψέματα του Αυ-γούστου. Υπομονή, θα έρθει ο Σεπτέμβρης και όλα θα ξαναγίνουν φυσιολογικά. Κοιμήσου ξανά, ησύχασε. Κοιμήσου ξανά, ξέχνα. Θα σου πάρω μια κρίση πανικού να σου κρατάει συ-ντροφιά κάθε μέρα στις πεντέμισι και μουσι-κές και κάτι άλλα λόγια και κάτι άλλα ποτά και κάτι σκέψεις τρομαχτικές, ανεξέλεγκτες. Διε-σταλμένες, σαν τις επιθυμίες του Αυγούστου, απ’ το ίδιο υλικό φτιαγμένες. Θα σου πάρω και πεταλούδες να τις κλείσεις όπου θες, θα σου πάρω ένα κουτί, ένα κλουβί ή θα σου επι-στρέψω το σώμα που δανείστηκα, το στομάχι σου ή την καρδιά σου που τόσο είχε μεγαλώ-σει, και θα είναι σπάνιες πολύ οι πεταλούδες αυτές, πολύχρωμες, εξωτικές, δηλητηριώδεις.
Ισως κάπου στις Κυκλάδες ένα πλάσμα φανταστικό με μορφή απροσδιόριστη να περι-μένει σ’ ένα λιμάνι σκοτεινό να σε μαγέψει με χίλιες μουσικές και χίλια ξόρκια. Μόνο το φα-νάρι θα αναβοσβήνει. Να μη φοβηθείς να κα-τέβεις. Να κατέβεις ένα καλοκαίρι γεμάτο ψέμα-τα, έναν Αύγουστο που όλα τα παραμύθια θα έχουν διασταλεί απ’ τη ζέστη, να κατέβεις μια νύχτα που οι σκέψεις θα έχουν μεγαλώσει τρο-μαχτικά, δεν θα τις παίρνει πια η θάλασσα ή θα έχουν γίνει ξέρες. Θα βρεθούμε εκεί.
22
Τώρα, που το γυμνό πάτωμα διέλυσε και τις τε-λευταίες μου ζωντανές αισθήσεις, σακατεμένος από τον κλαυσίγελο αυτής της αφόρητης ζέστης, είναι η ώρα για όνειρο. Τότε, με επισκέπτεται ο χειμώνας. Είμαι χωμένος σε μια βαριά, καφετιά κουβέρτα και τρέμω από την ανείπωτη αυτή χαρά. Ολα γύρω μου είναι παγωμένα και επιτέλους είμαι εκείνος που πάντα ήθελα να είμαι. Ενας άνθρω-πος κλεισμένος σε ένα τεράστιο καβούκι, γεμάτος επιθυμίες και ανεπίδοτες επιστολές προς τους αν-θρώπους. Δεν ξέρω τι θα γίνει μετά, όμως ίσως αυτό είναι το νόημα της ζωής, η προσμονή. Και εκεί που νόμιζα ότι γλίτωσα από το αιώνιο κοσμι-κό μαρτύριο, τυλιγμένος στον παράδεισό μου, με πλησιάζει ένας κύριος. Μου φαίνεται πολύ ενο-χλητικός, προσποιούμαι ότι δεν τον βλέπω, έτσι όπως έρχεται με πονηρό τρόπο και ατάραχος κά-θεται δίπλα μου.
«Τι θέλετε, κύριε, αυτή είναι η κουβέρτα μου», ρώτησα θορυβημένος, αλλά εκείνος χαμο-γέλασε με αυτοπεποίθηση. «Επρεπε να με περι-μένεις... Είμαι ο εξομολογητής σου...» μου είπε και, αφού έψαξε για λίγο αμήχανα μέσα στην αριστερή τσέπη του παντελονιού του, επέστρε-ψε στην κουβέντα μας, κρατώντας στα χέρια του μια λευκή σελίδα κι ένα τεράστιο μολύβι. «Για να δούμε...» μονολόγησε και εκείνη την ώρα το
ύφος του ήταν το ύφος ενός ειδικού, ο οποίος ξέρει καλά τι κάνει.
Θύμωσα, δεν ήθελα να έχω καμιά δουλειά μαζί του. Γύρισα από την άλλη, κουκουλώθηκα καλά για να μη με ενοχλεί. Ο εξομολογητής όμως, σαν να μην τον ένοιαζε καν αυτή μου η αντίδρα-ση, ξεκίνησε τις ερωτήσεις. «Λοιπόν, ξεκινάμε... Γιατί τους εγκατέλειψες όλους και έμεινες εδώ με αυτή την κουβέρτα;» Δεν είχα καμία πρόθεση να του απαντήσω, ωστόσο, χωρίς να το πολυσκεφτώ, απάντησα: «Δεν θέλω κανέναν. Δικαίωμά μου δεν είναι; Μου αρέσει ο χειμώνας, αν ήταν στο χέρι μου, θα καταργούσα το καλοκαίρι. Δεν θέλω άλλο να βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους, έχω μπου-χτίσει». «Και τι νομίζεις ότι θα καταφέρεις μόνος σου, πνιγμένος στην απελπισία και στον αυνανι-σμό;» συνέχισε ο εξομολογητής και την ίδια ώρα σημείωνε κάτι στη λευκή του σελίδα. «Τι σόι εξο-μολόγηση είναι αυτή; Αν θέλω να εξομολογηθώ, δεν μπορείς να μου κάνεις συνέχεια ερωτήσεις, πρέπει να τα λέω μόνος μου», διαμαρτυρήθηκα και τον κοίταξα αποδοκιμαστικά. «Δεν γίνεται αυτό, σας ξέρω εγώ τι είστε, κάτι τύποι σαν και σένα, αν δεν τους ρωτήσεις, σου γυρίζουν την πλάτη και κοιμούνται, έτσι δεν είναι;» «Ετσι», του είπα και έκανα μια ανεπαίσθητη κίνηση προς τα πίσω, σαν να ξυπνούσα σιγά σιγά. «Ωραία, συνεχίζουμε...»
είπε. Εδειχνε να κάνει ό,τι κάνει τελείως διαδικα-στικά. «Γιατί δεν θες να παντρευτείς; Ετσι θα μεί-νεις; Σαν τον κούκο;» «Τι βλακεία εξομολόγηση είναι αυτή!» φώναξα αυτή τη φορά και απελευθε-ρώθηκα οριστικά από την κουβέρτα μου. Τίναξα το κορμί μου για να ξεμουδιάσω και άναψα ένα τσιγάρο. «Πραγματικά δεν καταλαβαίνω αυτή την ερώτηση. Αν θα παντρευτώ... Είναι σοβαρά πράγ-ματα αυτά;» «Θα με αφήσεις να κάνω τη δουλειά μου;» είπε. «Τέλος πάντων, δεν μπορώ μάλλον να παντρευτώ, αφού θέλω συνεχώς να βρίσκομαι μέσα σε ένα τρένο, δεν είμαι εγώ για τέτοια». «Μά-λιστα...» έκανε ο εξομολογητής και με κοίταξε για πρώτη φορά με συμπάθεια.
«Εντάξει τώρα; Μπορώ να κοιμηθώ; Απάντη-σα σε ό,τι ήθελες», είπα πάλι και χαμογέλασα με τρόπο που υπονοούσε ότι η συζήτησή μας είχε λά-βει τέλος. «Θα αστειεύεσαι βέβαια!» απάντησε εκεί-νος αμέσως. «Δεν θα φύγω από δω. Θα μείνω μαζί σου. Χρειάζεσαι έναν εξομολογητή μέχρι το θάνατό σου...» Τότε, μέσα σ’ αυτό το τρυφερό όνειρο απελ-πισίας και θαλπωρής, πήρα μια μεγάλη πέτρα και άνοιξα στα δύο το ανόητο κεφάλι εκείνου του κυρί-ου, που τόσο πολύ επέμενε να χαλάσει την ηδονική μοναξιά μου. Κοιμήθηκα ήσυχος εκείνη τη νύχτα, μια που δεν βρισκόταν κανείς εκεί κοντά να του εξομολογηθώ την αναπάντεχη αυτή ιστορία.
