Ο Ενκε Φεζολάρι πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Drunk enough to say I love you?” παραμένει όμως εξαιρετικά νηφάλιος μιλώντας μας για το θέατρο και τη ζωή στην Αθήνα

Τον Αύγουστο του ’45, οι Αμερικανοί αποφάσιζαν να εκβιάσουν τον πεισματάρη αυτοκράτορα Χιροχίτο, ώστε να παραδοθεί, στέλνοντάς του μία (και μετά άλλη μία) ατομική βόμβα και κάνοντας παράλληλα τον κόσμο να ανατριχιάσει με την καινούργια αυτή διαβολική ιδέα που προερχόταν από την πυρηνική ενέργεια. Το βομβαρδιστικό αεροπλάνο που άφησε την ατομική βόμβα (της οποίας το σχε-τικά χαριτωμένο κωδικό όνομα ήταν Little Boy) πάνω από τη Χιροσίμα λεγό-ταν Enola Gay, όνομα ίδιο με αυτό της μητέρας του αφοσιωμένου πιλότου Πολ Τίμπετς. Ωστόσο, το αεροπλάνο αυτό δεν ήταν το μόνο αυτής της αποστολής. Δίπλα στο Enola Gay, το πρωί εκείνο, πέταγαν άλλα δύο αεροπλάνα, των οποίων τα ονόματα έχουν επίσης εξαιρετικό ενδιαφέρον: το ένα λεγόταν Great Artiste και το άλλο Necessary Evil. Τα δύο αυτά αεροπλάνα πέταξαν τότε πάνω από τη Χιροσίμα για επιστημονικούς σκοπούς, για να καταγράψουν την επίδοση της βόμβας, να εκτιμήσουν τη ζημιά που προκαλεί και να την φωτογραφίσουν. Αν το όνομα Great Artiste είναι απλώς κωμικό, το Necessary Evil μάς οδηγεί αναπό-φευκτα σε διάφορους συνειρμούς, που φτάνουν μέχρι σήμερα. Τι ακριβώς είναι «αναγκαίο κακό»; Η καταστροφή μιας πόλης; Η δοκιμή μιας βόμβας; Η δοκιμή της ατομικής ενέργειας; Η χρησιμότητά της ή η φονικότητά της; Και φυσικά, τα ερωτήματα δεν τίθενται ως αιχμή στην κακοδιαφημισμένη εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Πού ακριβώς είναι το αναγκαίο, όταν μολύνεται ολόκληρη η Ευρώπη από το Τσέρνομπιλ; Πού είναι το αναγκαίο στις κατά καιρούς πυρηνικές δοκιμές εις βάρος της περιβαλλοντικής υγείας; Και τελευταία, πού είναι το αναγκαίο στην επισφαλή ύπαρξη εργοστασίων στις σεισμογενείς περιοχές της Ιαπωνίας; Πόσες Κάρεν Σίλκγουντ πρέπει να έρθουν στο σινεμά, για να δούμε ότι δεν είναι κα-θόλου αναγκαίο να θεωρούμε την πυρηνική ενέργεια σημαντικότερη από την ανθρώπινη ζωή; Και ίσως όλα αυτά ακούγονται αντιεπιστημονικά, αφελώς οι-κολογικά ή συναισθηματικά. Στην πραγματικότητα, είναι μια έκφραση ευαισθη-σίας και φόβου ότι η επόμενη καταστροφή δεν θα συμβεί στην άλλη πλευρά του κόσμου. Επειδή φαίνεται ότι τελικά η εξερεύνηση της ενέργειας στους ατομι-κούς πυρήνες είναι κάτι που ξεπερνάει τον άνθρωπο και ότι η αδυναμία του να προστατευτεί σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι απόδειξη ότι δεν πρόκειται για ήττα. Οπως δεν είναι ήττα του ανθρώπου η περίπτωση του πρόσφατου σεισμού

και του τσουνάμι στην Ιαπωνία. Το ένα είναι τραγωδία και υποτα-

γή στη φύση. Το άλλο είναι ανθρώπινο

έγκλημα.

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης Διεύθυνση Εκδοσης: Νατά-σα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς Στην οργάνωση, παραγωγή και επιμέ-λεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Λάμπρος Αραπάκος, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νικήτας Κα-ραγιάννης, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέξανδρος Παπαδάκης, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βού-λα Σουρίλα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χαντζής, Χρήστος Χα-

ντζής, Βαλασία Χαροντάκη Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου, Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP, ΕUROKINISSI Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

4

REALITY BITES

www.realitybites2011.wordpress.com

«Οι καινούργιες ηχογραφήσεις της Bush είναι σημαντικές, επειδή θα μας δώσουν την ευκαιρία να θυμηθούμε πόσο καλή είναι, ενώ συγχρόνως θα επιτρέψει σε μια νέα γενιά μουσικόφιλων να την ανακαλύψουν για πρώτη φορά», λέει η Λόρα Μπαρνέτ σε ένα κομμάτι της στην Telegraph, όπου μας εξηγεί “Why we should all love Kate Bush”, με αφορμή το αναμενόμενο σε λίγο καιρό άλμπουμ της, που θα λέγεται “Director’s cut”. Δεν θα είναι κάτι καινούργιο. Νέες ερμηνείες απλώς από παλιά άλμπουμ. Δεν λέω, ας την αγαπάμε την Kate Bush, κανένα πρόβλημα. Ας την αγαπάμε όμως για όσα ήταν μια φορά και έναν καιρό και όχι για ένα ξαναζεσταμένο φαγη-τό μετά από χρόνια απουσίας. Τέλος πάντων, θα ακολουθήσει λέει και άλλο άλμπουμ με καινούρ-για τραγούδια. Θα δούμε. Μέχρι τότε ακούμε αυστηρά και μόνο “Wuthering Heights”.

Μια πρόσφατη έρευ-να της Παγκόσμιας Βάσης Δεδομένων

της Ευτυχίας, διερευ-νώντας την περίοδο

από το 1946 μέχρι το 2006, απέδειξε ότι το ποσοστό ευτυχίας των ανθρώπων αυξήθηκε

στις 19 από τις 26 χώρες που εξέτασε και

οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν ανάμεσα σε αυτές. Το περιοδικό Psychology Today στο τελευταίο τεύχος του περιγράφει τη σημερινή κατάσταση της ζωής

των Αμερικανών ως έναν «αμερικανικό εφιάλτη» και θέτει το ερώτημα: «Εχου-με όλα όσα περιέγραφε το Αμερικανικό Ονειρο. Τότε γιατί δεν είμαστε χαρού-μενοι;». Η Λόρεν Σάντλερ, η οποία υπογράφει το κείμενο, επικαλείται έρευνες που αποδεικνύουν ότι ένας γάμος, παιδιά και ένα όμορφο σπίτι σε καλή περι-οχή μπορεί να είναι χειρότερο σενάριο από το να μείνει κανείς single, να μην κάνει παιδιά και να μην αποκτήσει το σπίτι των ονείρων του. Η αλήθεια είναι

πάντως ότι το American Dream, όσο και αν έχει χάσει κάπως την αίγλη του, αντιμετωπίζεται στα περισσότερα μέρη του δυτικού κόσμου ως ένα από τα κλα-

σικότερα μοτίβα ευτυχίας, πολλές φορές όμως με απογοητευτικά αποτελέσματα.

Ολοι το συζητήσαμε, όλοι το σκεφτήκαμε. Αλλωστε, οι λέξεις

«καταστροφή», «χιλιάδες νεκροί», «πυρηνικά» και «Ιαπωνία» έχουν

μεταξύ τους αυτή την άρρωστη συνάφεια. Καλύτερα από όλους το διατύπωσε η βρετανική εφημερίδα

Daily Mail με τίτλο «Ο εφιάλτης επιστρέφει», όπου δημοσίευσε

φωτογραφίες των σημερινών κα-ταστροφών της Ιαπωνίας σε αντι-

διαστολή με ασπρόμαυρες εικόνες από τον Αύγουστο του 1945 από

τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και τις στιγμές μετά τις ρίψεις των ατο-

μικών βομβών. Ούτε ο αριθμός των θυμάτων συγκρίνεται, ούτε το σοκ, ούτε η περιβαλλοντική

καταστροφή (ίσως). Αυτή όμως η τριπλή συμφορά του σεισμού μαζί

με το τσουνάμι και τις εκρήξεις στα πυρηνικά εργοστάσια ήταν,

όπως δήλωσε και ο πρωθυπουρ-γός Ναότο Καν, «με διαφορά η

πιο σφοδρή κρίση τα τελευταία 65 χρόνια, από το Δεύτερο Παγκό-

σμιο Πόλεμο και μετά».

6

«Σκέψεις για το ιστολογείν» τιτλοφορείται ένα από τα πρόσφατα κείμενα του μπλόγκερ radical desire και περιέχει συμπυκνωμένο τον προ-βληματισμό του σχετικά με το χαρακτήρα της ελληνικής ιστόσφαιρας. Πιο συγκεκριμένα, το εν λόγω ποστ αναφέρεται κυρίως στον τρό-πο με τον οποίο ο χώρος της εγχώριας μπλο-γκογραφίας ζει τη μετά μνημονίου εποχή. «Τα περισσότερα ιστολόγια με σχετικά σημαντική αναγνωσιμότητα, για να μην πω όλα, ανανεώ-νονται συχνά: κάποια αρκετές φορές την εβδο-μάδα, άλλα αρκετές φορές την ημέρα», γράφει ο radical. «Η υπερπαραγωγικότητα όμως στο επί-πεδο των ιστολογικών δημοσιεύσεων αρχίζει να απέχει όλο και περισσότερο από το τι συμβαίνει στο πραγματικό, κοινωνικό επίπεδο... Εχουμε, για να το πω απλά, παραγωγικά ιστολόγια σε μια όλο και λιγότερο δυναμική κοινωνία». Η αντίθεση που παρατηρείται δημιουργεί σε όσους γράφουν σε ιντερνετικά ημερολόγια μια αίσθη-ση αμηχανίας: «Η ιστολογική παραγωγικότητα αρχίζει να αντιμετωπίζει μια εσωτερική αίσθηση ανασφάλειας και δυσανεξίας: ποιος είναι πλέον ο λόγος για να γράφεις, πόσο μάλλον πολύ;». Η εικόνα για τον αναγνώστη γίνεται πιο καθα-ρή, αν αναλογιστεί τον τρόπο με τον οποίο τα social media επηρέασαν τις πολιτικές εξελίξεις στις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τον μπλόγκερ, το βελάκι έχει φορά ακριβώς αντίθετη. «Αντί τα ηλεκτρονικά μέσα να λειτουργήσουν ως καταλύτες σε μια ήδη εξελισ-σόμενη πορεία κοινωνικής ζύμωσης, η επαφή τους με την κοινωνία αρχίζει να τους μεταδίδει μια όλο και μεγαλύτερη συναίσθηση του κοινω-νικού αδιεξόδου». «Οπότε, τι πρέπει να κάνουν όσοι γράφουν;» ρωτάει o αναγνώστης (το ίδιο ακριβώς που ήθελε να ρωτήσει και η στήλη). «Είναι πάρα πολύ δύσκολο, υπό αυτές τις περι-στάσεις, για κάποιον να ξαναεφεύρει τον εαυτό του, να ξαναδιαπραγματευτεί τους όρους με τους οποίους επικοινωνεί... Και όμως, αν υπάρχει ακόμα κάποιος στόχος στο να γράφει κανείς, αυτός ο στόχος οφείλει να περάσει από ενσυνεί-δητη επεξεργασία, λαμβάνοντας υπόψη τις απο-γοητεύσεις και τις διαψεύσεις του πραγματικού».

Διαβάστε το κείμενο του radical desire: http://radicaldesire.blogspot.

com/2011/03/1432011.html

RADIO SOCIALE

Ο Τζέι Παρίνι δημοσίευσε μία λίστα στο λο-γοτεχνικό blog του Guardian, ξεκαθαρίζοντας

από την αρχή ότι «χωρίς κανένα λόγο, ξύπνησα το πρωί με τη λίστα των δέκα σπουδαιότερων

αμερικανικών ποιημάτων στο κεφάλι μου. Κάθε λίστα είναι υποκειμενική και, φυσικά, η χρήση

του όρου ‘σπουδαιότερα’ ακόμα περισσότε-ρο. Ωστόσο, τα ακόλουθα δεν είναι απλώς τα αγαπημένα μου ποιήματα». Φυσικά, δεν είναι.

Η λίστα του είναι εξαιρετική, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον. Δίνει την πρώτη θέση στο (καλύ-

τερο ποίημα ίσως όχι μόνο για την Αμερική) “Song of myself” του Γουίτμαν, τη δεύτερη στο

“The idea of Order at key west” του Στίβενς και την τρίτη θέση στο “Because I could not stop

for death” της Εμιλι Ντίκινσον. Ακολουθούν οι Φροστ, Χέιντεν, Ελιοτ, Μπίσοπ, Μπράντστριτ,

Λόουελ και Ασμπερι. Θα πει κανείς ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια τέτοια λίστα χωρίς τον Γκίνγκσμπεργκ,

τον Κάμινγκς ή την Πλαθ. Προσωπικά, δεν θα άφηνα με τίποτα έξω την Σέξτον. Εκεί όμως αρχίζει να γίνεται υποκειμενικό όλο αυτό και δεν βγάζεις άκρη. Αλλωστε και ο Παρίνι παραδέχεται ότι «φυσικά, η λίστα θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερη».

www.realitybites2011.wordprees.com

Αυτές τις ημέρες προ-βάλλεται στην Αμερική η καινούργια εκδοχή της “Jane Eyre”, η οποία έχει πλέον ξεπεράσει σε δια-σκευές τα «Ανεμοδαρμέ-να ύψη» και «Περηφάνια

και προκατάληψη». Σε κείμενό του στους New York Times, ο Τσαρλς ΜακΓκραθ αναρωτιέται γιατί να μας ενδιαφέρει άλλη μια ταινία βασισμένη στο κλασικό μυθιστόρημα της Σαρλότ Μπροντέ; Αλλωστε, γυρίζεται μία κάθε πέντε χρόνια. Εντυπωσιακό. «Η πιο απλή απάντηση», γράφει, «είναι ότι οι μεγάλοι μυθιστοριογράφοι του 19ου αιώνα -ειδικά η Οστιν και οι αδελφές Μπροντέ- έχουν αποδείξει ότι είναι μια ανεξάντλητη και αποτελεσματική πηγή». Επίσης, το κλασικό ρομαντικό δράμα πουλάει σταθερά σε ένα κοινό και σπά-νια απογοητεύει. Οπως επίσης πουλάει αυξανόμενα και το χαριτωμένο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας. Η Μία Γουασί-κοφσκα μετά την «Αλίκη» του Μπάρτον και το “The Kids Are All Right” επανέρχεται αυτή τη φορά ως Τζέιν Εϊρ και, όπως μάλιστα ακούγεται, τα πήγε πολύ καλά.

Στα καταφύγια της Ιαπωνίας, όπου φιλοξενούνται περίπου 450.000 φοβι-σμένες ψυχές, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Η Χιρόκο Κόντο είναι απογο-ητευμένη: «Εγώ και τα τέσσερα παιδιά μου πεινάμε. Το μόνο που έχουμε να φάμε κάθε ημέρα είναι ένα μπολ ρύζι και μία μπανάνα». Τεράστιες ελλείψεις έχουν παρουσιαστεί επίσης σε πόσιμο νερό και σε πετρέλαιο. Εχει περάσει μία εβδομάδα από την ημέρα που ο αποκαλυπτικών διαστάσεων σεισμός των 9 Ρίχτερ και το τσουνάμι έπληξαν ανελέητα τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου και από ό,τι φαίνεται, τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά.

Η φυσική καταστροφή, η οποία -δικαιολογημένα- χαρακτηρίστηκε από τον πρωθυπουργό Ναότο Καν, ως «η χειρότερη κρίση μετά τον Πόλεμο», παρέσυρε στο θάνατο περισσότερους από 10.000 ανθρώπους και υπολογί-ζεται πως προκάλεσε ζημιές ύψους έως 200 δισ. δολαρίων (σχεδόν τα δύο τρίτα του ελληνικού ΑΕΠ!). Ομως, δεν περιορίστηκε εκεί. Ενας διαρκής φόβος έχει σκεπάσει τη χώρα, καθώς το πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκου-σίμα Νταϊτσί, «λαβωμένο» από το τσουνάμι, απειλεί με πυρηνικό όλεθρο την περιοχή.

Η απειλή αυτή έχει φέρει στο προσκήνιο την ασφάλεια της πυρηνικής ενέργειας. Ηδη η Κίνα αποφάσισε να αναστείλει την έγκριση νέων σχεδίων πυρηνικής ενέργειας, έως ότου καθιερωθούν νέοι κανόνες ασφαλείας. Η μη σεισμογενής Γερμανία έκλεισε προσωρινά επτά πυρηνικούς αντιδραστήρες και αναθεωρεί τη στρατηγική της για την πυρηνική ενέργεια, ενώ όλες οι χώρες-μέλη της ΕΕ αποφάσισαν να υποβάλουν σε “stress tests” τους αντι-δραστήρες τους. Δεν λείπουν, ωστόσο, και οι «αμετανόητοι»: ο Τούρκος πρωθυπουργός, για παράδειγμα, αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει επένδυση χωρίς ρίσκο, και συνεχίζει ακάθεκτος την εκτέλεση των σχεδίων της χώρας για κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων σε σεισμογενείς περιοχές…

Πίσω στην Ιαπωνία, οι ελπίδες στρέφονται σε μία ομάδα 100 ατόμων που έχουν παραμείνει στο εργοστάσιο, αψηφώντας τη ραδιενέργεια και τις εκρήξεις, για να προσπαθήσουν να αποτρέψουν μία μεγαλύτερη πυρηνική καταστροφή. Οι σεισμόπληκτοι Ιάπωνες περιμένουν στωικά τις εξελίξεις. Μετά το σεισμό, η αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων είναι το στοιχείο που προκάλεσε τη μεγαλύτερη εντύπωση στους διεθνείς ανταποκριτές.

Είθε η βασιλεία του ΑυτοκράτοραΝα συνεχιστεί για χίλιες,

για οκτώ χιλιάδες γενεές* *απόσπασμα από τον Εθνικό Υμνο της Ιαπωνίας

Μία από τις πιο mainstream (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) metal μπάντες, οι Paradise Lost, που ανακάτεψαν στο doom καζάνι τους το metal με το goth, έρχονται στη χώρα μας για δύο εμφανίσεις στο Fuzz Club (Πειραιώς 209 & Π. Ιωακείμ 1, Ταύρος) στις 18 και 19 Μαρτίου με αφορμή την επανακυκλοφορία του άλμπουμ “Draconian Times”. Η μπάντα από τo Χάλιφαξ της Αγγλίας απογοή-τευσε τους αρχικούς οπαδούς της που την ήθελαν doom metaller, κάνοντας gothic στροφή. Αυτή η στροφή ήταν όμως που τους έκανε σήμα κατατεθέν του γoτθικού metal, του οποίου υπήρ-ξαν πρωτοπόροι με τα άλμπουμ “Icon” και το προαναφερθέν “Draconian Times”.

Ενα από τα μεγαλύτερα μουσικά sites παγκοσμίως μιλά-ει πια ελληνικά. Ο λόγος για το Billboard που έχει πλέον ελληνι-κή έκδοση. Τη στιγμή που γραφό-ταν αυτή η στήλη, ήταν ακόμα υπό κατασκευή, με μια σειρά ποπ σταρ να μας ενημερώνει μέσω βίντεο ότι βρισκόμαστε στο Billboard. Από όσο ξέρουμε, το site έχει συ-γκεντρώσει όλους τους γνωστούς μουσικογραφιάδες της πιάτσας. Καλορίζικο!

Εφυγε ο Μανώλης Ρασούλης στα 66 του χρόνια, πραγματικά αθόρυβα, αφού κανείς δεν τον

πήρε χαμπάρι, σε αντίθεση με το θορυβώδη τρόπο με τον οποίο είχε ζήσει. Φαίνεται ότι ο Μά-ικλ Τζάκσον άνοιξε έναν κύκλο θανάτου μουσικών απ’ όπου δεν γλιτώνει κανείς. Κανείς που να έχει σημασία, τέλος πάντων.

Ευχάριστα τα νέα για τους λάτρεις του σκληρού ήχου. Στις 5 Ιουλίου οι Judas Priest ενώ-νουν τις δυνάμεις τους με τους Whitesnake (οι οποίοι θα έχουν ολοκαίνουργιο άλμπουμ στις αποσκευές τους) και έρχονται στην Αθήνα για μία εμφάνιση. Η εμφάνιση των Judas Priest, μάλιστα, γίνεται στα πλαίσια της τελευταίας περιοδείας τους, οπότε όποιος δεν θέλει να μετανιώνει μια ζωή που δεν τους είδε, θα έχει μία και μοναδική ευκαιρία αυτό το καλοκαίρι.

Το καινούργιο άλμπουμ των Raveonettes αναμένεται να κυκλοφορήσει στις αρχές του επόμενου μήνα. Φήμες το θέλουν πιο ατμοσφαιρικό και σκοτεινό από τα προηγούμενα. Αν κρίνουμε από τον τίτλο του, “Raven in the Grave” («Κοράκι στον Τάφο»), μάλλον θα είναι πιο σκοτεινό από όλα τα άλμπουμ τους μαζί. Εν αναμονή λοιπόν.

Κατεβαίνοντας τις προάλλες τη Φωκίωνος Νέγρη, παρατηρούσα τις αφίσες των συναυλιών. Ηταν κολλημένες πάνω σε βιτρίνες μα-γαζιών που είχαν κλείσει. Ηταν πολλές. Οι μισές σκισμένες. Πα-λιές μπάντες. Καινούργιες μπά-ντες. Ξένες μπάντες. Ελληνικές μπάντες. Rock, pop, electronica. Με support ή χωρίς. Με φτηνό εισιτήριο. Με ακριβό εισιτήριο. Για μία ή δύο βραδιές. Μερικοί χορηγοί επικοινωνίας κάτω-κάτω και από πάνω με μεγάλα γράμματα οι μουσικοί. Οι μουσι-κοί που συνεχίζουν να δημιουρ-γούν και να παίζουν ζωντανά. Και οι διοργανωτές. Οι διοργανωτές που συνεχίζουν να τους φέρ-νουν και να γεμίζουν την πόλη διαφημιστικές αφίσες. Πόσος κόσμος υπάρχει όμως πια που ασχολείται; Ή τουλάχιστον που ασχολείται όσο κάποτε; Στάθηκα για λίγο να παρατηρήσω τους πε-ραστικούς. Εφηβοι, λίγο μεγαλύ-τεροι, τριαντάρηδες, μεσήλικες, Ελληνες, ξένοι, με ένα κοινό χα-ρακτηριστικό. Ολοι αδιάφοροι. Ο κόσμος περνούσε αδιάφορος μπροστά από όλα τα είδη μουσι-κής, όλες τις ημερομηνίες, όλους τους καλλιτέχνες. Οι αφίσες για όλους αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι πια υποσχέσεις μονα-δικών εμπειριών. Είναι μόνο ένα κομμάτι του αστικού τοπίου. Κανείς δεν κοντοστέκεται. Κανείς δεν το σκέφτεται. Ο κόσμος έχει αλλάξει οριστικά, και η μουσική συνεχίζει να παίζει.

Τα θρυλικότερα μωρά όλων των εποχών, τα Μωρά στη Φωτιά, κυκλοφόρησαν το πολύ ενδιαφέρον καινούργιο άλμπουμ με τίτλο “Cougar Baby-Smoking Rabbit”. Το άλμπουμ, έχοντας το ροκ ως κεντρικό άξονα, φλερτάρει με την jazz και τα blues. Οι στίχοι παραμένουν πιστοί στη ροκ αισθητική. Είναι συγκρατημένα οργισμένοι και αισιόδοξοι, φανερώνοντας ότι πρόκειται για μία μπάντα που διασκεδάζει πραγματικά με αυτό που κάνει.

Τ θ λ ό ά

Αλλη μία ελληνική ταινία κάνει την πρεμιέρα της αυτές τις ημέ-ρες. Πέτρος Φιλιππίδης και Σάκης Μπουλάς μπλέκουν ο ένας με τον άλλον, αλλά και με ένα μωρό στην ταινία «Μια φορά και ένα... μωρό» του Νίκου Ζαπατίνα. Ο Νώντας είναι ένα λαμόγιο που ψάχνει μια πρώην του που του άφησε ένα μωρό. Ο Αλκιβιάδης είναι ένας σπιτονοι-κοκύρης που χρωστάει παντού και έχει σκοπό να αυτοκτονήσει. Ξέρετε ποιος είναι ποιος. Νώντας και Αλ-κιβιάδης ξεκινούν ένα ταξίδι που θα φέρει τα πάνω κάτω.

Ανακοινώθηκε πριν από λίγες ημέρες από το υπουργείο Πολιτι-σμού και Τουρισμού το νέο Διοικη-τικό Συμβούλιο του Ελληνικού Κέ-ντρου Κινηματογράφου. Στο πόστο του παραμένει ο Γιώργος Παπαλιός (πρόεδρος), ενώ σε ρόλο αντιπροέ-δρου η παραγωγός Τατιάνα Καρα-παναγιώτη. Μέλη του συμβουλίου, η σκηνοθέτις Ιρις Ζαχμανίδου, η Γαλλίδα παραγωγός Ελίζ Ζαλαντώ, η σεναριογράφος-παραγωγός Χρι-στίνα Κάλλας, ο Δανός διευθυντής φωτογραφίας Χένινγκ Κάμρε και ο ειδικός ψηφιακών οπτικών εφέ Αντώνιος Κοτζιάς.

Λίγο το τεράστιο μπάτζετ (150 εκατ. δολάρια), λίγο το σήμα κα-ταλληλότητας (R, που στην Αμερι-κή σημαίνει κατάλληλο μόνο για ενηλίκους), το μεγαλόπνοο σχέδιο του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο («Ο Λα-βύρινθος του Πάνα») να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του Χ.Φ. Λάβκραφτ «Στα Βουνά της

Τρέλας» ματαιώνεται οριστικά. Η Universal υπολόγισε πως, για να έχει έσοδα η ταινία, θα έπρεπε να σπάσει όλα τα ρεκόρ εισιτηρίων στην κατηγορία “R”, νικώντας τους «300», «Τα Πάθη του Χριστού» ή το “The Matrix”, κάτι που μάλλον τους φάνηκε δύσκολο. Κρίμα...

Με το εθνικορατσιστικό μότο «Δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ», αλλά και με μία από τις πιο δύσκολες περιοχές της Αθήνας ασχολείται ο Φίλιππος Τσίτος στην ταινία του «Ακαδημία Πλάτωνος» (2009). Πρόκειται για την ιστορία του Σταύρου (Καφετζόπουλος), ενός Ελληναρά που δοκιμάζεται, όταν ένας περαστικός Αλβανός ανα-γνωρίζει την μητέρα του ως δική του μητέρα. Η υποψία ότι μπορεί να κυλάει αλβανικό αίμα στις φλέβες του κάνει τον Σταύρο να τα βάλει με την μητέρα του, με τον εαυτό του και τέλος τον απομακρύνει από τους φίλους του. Βέβαια, δεν θα αφήσει το ζήτημα χωρίς έρευνα. Ο Τσίτος κινηματογραφεί την Ακαδημία Πλάτωνος και τις γειτονικές περιοχές, τονίζοντας με χιούμορ και σαρκασμό την έντονη ρατσιστική διάθεση πολλών Ελλήνων προς πάσης φύσεως μετανάστη. Κουτοπονηριά, βα-ριεστημάρα, φανατισμός με το ποδόσφαιρο, ανομία, παραδοσιακός φραπές, ρουτίνα, οργή, μπίρα, συνθέτουν τα χαρακτηριστικά μιας λε-βεντομαλακίας που οδηγεί την Ελλάδα στο πιο απεχθές της πρόσωπο. Η ταινία συμμετείχε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο και απέσπασε τη Λεοπάρδαλη Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας (για τον εξαιρετικό Αντώνη Καφετζόπουλο, ο οποίος βραβεύτηκε και από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για την ερμηνεία του), το Βρα-βείο Οικουμενικότητας και το Βραβείο Νεότητας, ενώ ήταν υποψήφια για το Βραβείο LUX του περασμένου Φεστιβάλ Βενετίας.

Την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21 Μαρτίου) γιορτάζουμε την εβδομάδα τούτη, αγαπητοί φίλοι. Ας γιορτάσουμε την ημέ-ρα απαγγέλλοντας κάποιους στίχους από τον «Σκοταδόψυχο» του ποιητή Φαμφάρα. «Φαρμάκι έχω στην ψυχή/ φέρνει μαυρί-λα θολερή/ στα στήθια μου». Για όσους δεν κατάλαβαν ακόμα, βλέπουμε την ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη «Ξύπνα Βασίλη» (1969), με τον εξαιρετικό Γιώργο Κωνσταντίνου στο ρόλο του Βασίλη. Ο ήρωας επιστρέφει από την ψυχιατρική κλινική όπου νοσηλευόταν, μόνο και μόνο για να βρει τον περίγυρό του πλή-ρως αλλοιωμένο από τα λεφτά. Και να μην ξεχάσω: Χρόνια μας Πολλά (γεια σου, Φαμφάρα φαφλατά)!

Η ταινία «Παράνομη» είναι η επίσημη πρόταση του Βελγίου για το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και βγαίνει επίσης αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες. Το φιλμ του Ολιβιέ Μασε-Ντεπάς, που ήταν φιναλίστ για το βραβείο LUX του προηγούμενου Φεστιβάλ Βε-νετίας και απέσπασε διθυραμβικά σχόλια στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών, θίγει το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης. Η Τάνια (εκπληκτική η Αν Κεσένς) χωρίζεται από τον γιο της και μπαίνει φυλακή, μιας και δεν έχει τα απαραίτητα χαρτιά για να παραμείνει στη χώρα, με κίνδυνο την απέλασή της.

Την Κυριακή 20 Μαρτίου στις 7 μμ., το βιβλιοπωλείο Ιανός (Στα-δίου 24, Αθήνα) μαζί με την Επι-θεώρηση Ποιητικής Τέχνης poiein.gr και το συνονόματο περιοδικό θα γιορτάσουν την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, με τιμώμενο πρόσωπο την γυναίκα. Θα τραγουδήσουν οι Αναστασίου Νικολέττα, Μεναχέμ Μάρθα και Παπαγεωργίου Μαρία. Ποιήματά τους μεταξύ άλλων θα διαβάσουν η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, η Αγγελική Ελευθερίου, η Παυλίνα Παμπούδη, η Βάλια Τσιρι-γώτη αλλά και φυσικά η συνεργάτι-δά μας Ειρήνη Σουργιαδάκη.

Ο 5ος κύκλος επεισοδίων της εκπομπής «Κεραίες της εποχής μας», με κεντρικό θέμα το βιβλίο ξεκινάει το Μάρτιο στη δημόσια τηλεόραση. Τα επεισόδια θα μας παρουσιάσουν 12 σημαντικούς ξένους συγγραφείς. Η σειρά αφορά τη λογοτεχνία, σε συνδυασμό με τους σύγχρονους προβληματισμούς που προκύπτουν κατά διαστή-ματα και συμπαρουσιάζεται από τον Ανταίο Χρυσοστομίδη και τη δημοσιογράφο Μικέλα Χαρτουλάρη. Πολλά είχαν ειπωθεί για το κόστος της, για το πόσο καίριες ερωτή-σεις γίνονταν. Γεγονός όμως είναι πως είχε ενδιαφέρον να βλέπεις μια ολόκληρη βιβλιοθήκη γεμάτη σημειωματάρια γραμμένα από τον Λιόσα ή τον Παμούκ να πίνει το τσαγάκι του. Η σειρά ξεκίνησε στην ΕΡΤ το 2007 και μέχρι τώρα έχει παρουσιάσει 47 πορτρέτα διάση-μων λογοτεχνών, από τον Αμος Οζ

και τον Ζοζέ Σαραμάγκου μέχρι την Ναντίν Γκρόντιμερ. Ο νέος κύκλος θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων επεισόδια με τον Αμίν Μααλούφ στο Παρίσι, τον Σεμπαστιάν Μπάρι στην Ιρλανδία, την Ντόνα Λεόν στη Βενετία, τον Μάσιμο Καρλότο στην Πάντοβα και τον Νταβίντ Γκρόσμαν στην Ιερουσαλήμ. Ευχή μας να μην μας παίρνουν τα άγρια χαράματα για να δούμε τις εκπομπές.

Εκατόν ενενήντα χρόνια μετά την κήρυξη της ελληνικής επανά-στασης, παρά τα email εθνικής αγωνίας για νέα υποδούλωση της Ελλάδας και πτώχευση ανήμερα της 25ης Μαρτίου, οι εκδόσεις Κέδρος βγάζουν το βιβλίο «Το 1821 στην ελληνική ποίηση». Μια ανθολόγηση με επίμετρο του ποιητή Ηλία Γκρη. Εχοντας ήδη ανθολογήσει την εξέ-γερση του Πολυτεχνείου στη νεοελ-ληνική ποίηση («Το μελάνι φωνά-ζει», εκδ. Μεταίχμιο), ο συγγραφέας

δίνει και εδώ μια αρκετά συνολική εικόνα του θέματος. Από τον Σκα-ρίμπα (που έγραψε το προκλητικό «Το ’21 και η Aλήθεια») μέχρι τον Εμπειρίκο, και από τον Διονύσιο Σολωμό μέχρι τον Μιχάλη Κατσαρό, η επανάσταση διατρέχει τη γραφίδα των 109 ανθολογούμενων ποιητών, άλλοτε ως αφορμή για περαιτέρω στοχασμό (Χουλιάρας) και άλλοτε ως αλληγορία κοινωνικού προβληματι-σμού (Βάρναλης). Ο Μακρυγιάννης, ο Μπότσαρης, ο Καραϊσκάκης και ο Κανάρης παρελαύνουν μέσα στις σελίδες του χρήσιμου αυτού βιβλίου. Ο ανθολόγος δεν αξιολογεί με προ-σωπικά κριτήρια τα ποιητικά κείμενα που επιλέγει, ενώ με ένα αναλυτικό επίμετρο και προσβάσιμη βιβλιογρα-φία αναφέρεται ακόμα και σε άλλους ποιητές, των οποίων τα ποιήματα δεν χώρεσαν ανάμεσα στα 140 που επέλεξε. Σύντομα βιογραφικά των ανθολογούμενων ποιητών συμπλη-ρώνουν τον τόμο.

Πρώτα κίνησε νομικές δι-αδικασίες εις βάρος της «άπλη-στης» New Line Cinema για κέρδη που δεν κατέβαλε στους δικαιούχους από την τριλο-γία ταινιών του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών». Ρίγος αγχώδες διαπέρασε τους φανατικούς τολκινιστές μήπως την πληρώ-σει το Χόμπιτ και ακυρωθούν τα γυρίσματα της ταινίας. Τώρα, το κινητικότατο Ιδρυμα Τόλκιν του καθηγητή της Παλαιοαγγλι-κής που εδράζεται στην Οξφόρ-δη απαίτησε καταστροφή των αντιτύπων του μυθιστορήματος “Mirkwood” του Steve Hillard (2010). Στο μυθιστόρημα, ο δημιουργός της Μέσης Γης χρη-σιμοποιείται ως λογοτεχνικός ήρωας. Μια νεαρά ανακαλύπτει χειρόγραφά του, κληρονομιά από τον παππού της και αρχίζει μια αγωνιώδη αναζήτηση. Ο Τόλκιν κάνει ένα μυστικό ταξίδι στην Αμερική, μεταφέρει τα «επικίνδυνα» κείμενά του και τα λοιπά. Ολα καλά με τη μυθοπλασία. Τα υπονοούμενα στο αυτί του βιβλίου του Hillard ότι «ανασυντίθεται η ιστορία γύρω από τα ανέκδοτα χειρό-γραφα του Τόλκιν» εξόργισαν τους κληρονόμους, ενώ απεί-λησαν να κινηθούν νομικά. «Σε καμία περίπτωση δεν μας ζητήθηκε άδεια, ούτε θα δοθεί ποτέ. Πρόκειται για παράνομο εμπορικό όφελος. Υποτιμά την προσωπικότητα και την υστερο-φημία του αείμνηστου καθηγη-τή», δήλωσε ο δικηγόρος του ιδρύματος. Αλλά και ο Hillard δεν το άφησε να περάσει έτσι, κατέθεσε αγωγή στα δικαστή-ρια του Τέξας. Και έτσι κάπως, το Ιδρυμα Τόλκιν συνεχίζει να δυσκολεύει τη ζωή των τολκινι-στών, που πάντα ελπίζουν για μια αδημοσίευτη σελίδα.

O Γουίλιαμ Τ. Βόλμαν γεννήθηκε στο Λος Αντζελες το 1959. Τα έργα του έχουν τις τεράστιες διαστάσεις των εγκυ-κλοπαιδιστών του Μεσαίωνα και τη βίαιη έκφραση συναισθημάτων του κινήματος Sturm Und Drang. Η επτάτομη σειρά μυθιστορημάτων του “Seven Dreams” πραγματεύεται τη δημι-ουργία της σύγχρονης Αμερικής και των συ-γκρούσεών της με τους ιθαγενείς. Παράλληλα όμως, ο Βόλμαν γράφει και βιβλία που παίρνουν το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ. Ο λόγος για την «Κεντρική Ευρώπη» (2005), που κυκλοφό-ρησε πρόσφατα σε μετάφραση Αλέξη Καλοφωλιά (εκδ. Κέδρος). Οπως εξομολογήθηκε, έγραψε το βραβευμένο αυτό μυθιστόρη-μα, κινημένος από προσωπικές ενοχές για τη γερμανική καταγω-γή του. Τα αυταρχικά καθεστώτα

της χιτλερικής Γερμανίας και της σταλινικής Ρωσίας αποτε-λούν την αφορμή. Πέριξ αυτών, ο Βόλμαν τυλίγει ένα σκοτεινό γαϊτανάκι με ιστορίες και ηθικά

διλήμματα ανθρώπων. Θύτες και θύματα του πολέμου. Καλλιτέχνες, ποιητές, μουσικοί και στρατιωτικοί, όπως η Αννα Αχμάτοβα, ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς και ο στρατάρχης Φρίντριχ Πάουλους, αιχμάλωτος των σοβιέτ αρχικά και αρνητής των ναζί. Ενα έργο-καλειδοσκόπιο,

με 36 ζευγαρωτές αφηγήσεις που μιλούν για τον έρωτα και για τον πόλεμο. Μαζί χωράνε εύστοχοι παραλληλισμοί με το «Τραγούδι των Νιμπελούγκεν» και τα νορβηγικά έπη. Εδώ που τα λέμε, είναι ένα έπος και το ίδιο το βιβλίο. Πολυπρόσωπο, με μια συνεχή εναλλαγή ονείρου και πραγματικότητας και ογκώδη βιβλιογραφία στο τέλος.

ι

διλήΘύτπολποιστρη ΑΝτμο σΠάτωαρέργ

36 ζ

Πόσα πράγματα θα έχεις να πεις με τον καλύτερό σου φίλο από το σχολείο; Και κατά πόσο οι στιγμές της παιδικής ηλικίας που μοιραστήκατε μπορούν να σας κάνουν να επικοινωνήσετε την ώρα που πρέπει να ξενυχτήσετε τον νεκρό τρίτο της παρέας; Αυτά τα ερωτήματα καλούνται να απαντήσουν ο Μάνος Τριανταφυλλάκης και ο Τάσος Αλατζάς που πρωταγωνιστούν στην παράσταση “Danny’s Wake”, με τον τελευταίο να υπογράφει και τη σκηνοθεσία. To έργο του Jim Sweeney έχει διακριθεί με το πρώτο βραβείο στο Fringe Festival του Εδιμβούργου το 1999 και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Θέατρο Ακαδήμεια (Μαραθωνομάχων 8, Ακαδη-μία Πλάτωνος) από σήμερα (19/3).

Η Αναγνωστάκη και ο κόσμος της θα μπορούσε να είναι ο εναλλακτικός τίτλος της παράστασης που ανεβαίνει στον Πολυχώρο Αθη-ναΐς (Καστοριάς 34-36) από αυτή την Τετάρτη (23/3). Το «Αϊ λοβ γιου» είναι ο τρόπος που επέλεξε η Αλεξάνδρα Παντελάκη και ο Σταμάτης Κραουνάκης να τιμήσουν την συγγραφέα που τους μεγάλωσε και έχουν και οι δύο λατρέ-

ψει. Στιγμές, μεταξύ άλλων, και από τα έργα «Σ’ εσάς που μ’ ακούτε», «Αντόνιο ή το μήνυμα», «Η πόλη», «Διαμάντια και μπλουζ», δείχνουν τις διαφορετικές φάσεις μίας γυναίκας με μόνιμο μοτίβο μια απουσία.

Οι θεατές προτείνουν και οι ηθο-ποιοί εκτελούν από αύριο (20/3) στο Nixon (Αγησιλάου 61), σε μία παράστα-ση ζωντανή, που φτιάχνεται κάθε βράδυ μπροστά στα μάτια του κοινού και που ποτέ δεν είναι ίδια. Το «Αυτοσχεδιάζο-ντας στο Nixon». Με μία σουρεαλιστική ματιά στα καλώς και τα κακώς κείμενα της επικαιρότητας, οι ηθοποιοί μέσα από αυτοσχεδιασμούς, με πολύ και καυστικό χιούμορ, με κέφι και έμπνευση που πηγάζει από το κοινό, δημιουργούν κάθε βράδυ τη δική τους ξεχωριστή πα-ράσταση. Η σύλληψη και η σκηνοθεσία ανήκουν στον Ευδόκιμο Τσολακίδη.

Τρεις Μοίρες ράβουν και δύο ήρωες ξηλώνουν, με σκοπό να πα-ραταθεί ο χρόνος δημιουργίας των δύο κοστουμιών τους. Γαμήλια ή νεκρικά; Ποιος ξέρει. Η παράσταση «Πατρόν», που ανεβαίνει στο “Frown Tails” (Παραμυθιάς 6), εκτυλίσσεται ανάμεσα σε ράφια και πά-γκους, κλωστές και υφάσματα. Η παρά-σταση ξεκινά από το μύθο, σύμφωνα με τον οποίο ο Απόλλωνας μέθυσε τις τρεις Μοίρες που κρατούν το νήμα της ζωής, για να γλυτώσει τον φίλο του Αδμητο από το θάνατο. Μέσα από ιδέες που συναντώνται σε αρχαία κείμενα, όπως αυτή της ομοιότητας θυσίας και γάμου, σχηματίζεται η δομή. Η σκηνοθεσία ανήκει στην Αγγελική Χατζή.

Ο Γιώργος Κοτανίδης είναι ένας έμπειρος ηθοποιός με μακρά επιτυχημένη πορεία, αλλά και ένας ενεργός, μάχι-μος πολίτης. Ηταν, προς τιμήν του, ένας από τους λίγους -ελάχιστους- ηθοποιούς της γενιάς του και όχι μόνον, που συμμετείχαν ως πρόσωπα με την ξεχωριστή δική τους ευθύνη στη δημόσια διαβούλευση του υπουργείου Πολιτι-σμού και Τουρισμού για τις θεατρικές επιχορηγήσεις.

Δεν γνωρίζω τις γενικότερες απόψεις του για τα δημό-σια πράγματα ή και τις ειδικότερες θέσεις του σε ζητήματα που αφορούν την καλλιτεχνική δημιουργία και την πολιτι-στική παραγωγή. Αλλά αυτό δεν μου απαγορεύει να υπο-στηρίξω -διαβάζοντας τις παρεμβάσεις του- πως διαθέτει το θάρρος της γνώμης του, για να πει αλήθειες που πονούν…

Καταγράφω ως σχετικό δείγμα την παρέμβασή του στην ενότητα για τη θεατρική στέγη. O κ. Κοτανίδης επιση-μαίνει τα εξής:1) Πολλά θέατρα έχουν ελάχιστες προδιαγραφές τόσο

από τεχνική άποψη, όσο και από πλευράς ασφαλείας. Είναι ανάγκη να δημιουργηθούν θέατρα με σωστές υποδομές.

2) Πολλές καινούργιες αλλά και παλαιότερες θεατρικές ομάδες αντιμετωπίζουν μεγάλη δυσκολία στην προ-σπάθεια να «συναντηθούν» με το κοινό, λόγω του υψηλού κόστους ενοικίασης θεατρικής στέγης. Υπάρ-χουν ιδιοκτήτες αιθουσών που, παρόλο που επιχορη-γούνται, νοικιάζουν τα θέατρά τους σε άλλους καλλιτέ-χνες σε υπερβολικά ακριβές τιμές. Αυτοί θα πρέπει να υποχρεώνονται να δίνουν την αίθουσά τους με μικρό ενοίκιο ή μόνο με το κόστος λειτουργίας. Αλλιώς να πάψουν να επιχορηγούνται.

3) Η επιδότηση του ενοικίου μπορεί να είναι ένα σημα-ντικό κίνητρο.

4) Θα ήταν ενδιαφέρον, επίσης, το ενδεχόμενο δημι-ουργίας κατάλληλων χώρων σε συνεργασία και με τους δήμους και άλλους φορείς που θα μπορούσαν να παραχωρούνται σε θιάσους σαν μια μορφή επι-χορήγησης.

ΥΓ: α) Οι παρεμβάσεις και τα σχόλια όλων όσοι συμ-μετείχαν στη διαβούλευση βρίσκονται διαθέσιμα στη διεύθυνση http://www.opengov.gr/yppol/?p=127,β) Αξίζει να διαβαστεί για τις ανάγκες του διαλόγου και η παρέμβαση των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην Κίνηση Μαβίλη (έχουν και ιδιαίτερο blog στη διεύθυν-ση http://kinisimavili.blogspot.com/).

� Από το παρελθόν. Η αίθουσα τέχνης «εκφραση-γιαννα γραμμα-

τοπουλου» (Βαλαωρίτου 9) εγκαινι-άζει αυτή την Τρίτη (22/3), ατομική έκθεση του Τζουλιάνο Καγκλή, η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 30

Απριλίου. Ο ζωγράφος στα καινούρ-για έργα του ανασύρει στιγμιότυπα

από την οικεία σφαίρα του παρελθό-ντος και ιστορίες, φανταστικές ή μη. Συνδυάζοντας την εξπρεσιονιστική χειρονομία με την αποστασιοποίη-ση ενός σύγχρονου παρατηρητή και εστιάζοντας το ενδιαφέρον του στη διαδικασία της ζωγραφικής πράξης, ο Καγκλής φτιάχνει εικόνες για τη

χαώδη εμπειρία της ζωής, φαινομε-νικά νοσταλγικές, που όμως αναστα-

τώνουν με έναν υπόγειο τρόπο. Γεννημένος το 1974, ο καλλιτέχνης σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1996-2002),

με καθηγητές τον Τ. Πατρασκίδη και Μ. Γαβαθά και χαρακτική με τον Γιώργο Μήλιο, και έχει ήδη πραγμα-

τοποιήσει έξι εκθέσεις.

� «Cityscapes - Aστικά Τοπία», είναι ο τίτλος και το θέμα της έκθεσης της χαράκτριας Βίκυς Τσαλα-ματά που διοργανώνει το ΜΙΕΤ, στον εκθεσιακό χώρο του Μεγάρου Ευνάρδου (Αγίου Κωνσταντί-νου 20) έως τις 29 Μαΐου. Τα Cityscapes, δημι-ουργήθηκαν με βασικό άξονα τη σύζευξη φωτο-γραφικού υλικού αστικού περιβάλλοντος, από τα ταξίδια της στο Σικάγο, την Κίνα, το Λουξεμ-βούργο, τη Ρώμη, την Πομπηία. O μικρόκοσμος της βαθυτυπικής χαρακτικής εικόνας γίνεται το συντακτικό υλικό για τη νέα εικόνα. Λεπτομέρειες από μήτρες σε σχήμα λαβυρίνθου λειτουργούν πλαστικά σαν αρχέγονα μεταφυσικά τοπία, σαν αεροφωτογραφίες ενός φανταστικού κόσμου, ιδεα-τού, σε ενεστώτα χρόνο.

� Μπαζάρ. Η γνωστή παρέα παλαιοπωλών συγκεντρώνει ξανά τους συλλέκτες και τους φιλό-τεχνους αυτό το Σαββατο και την Κυριακή από τις 11.00 μέχρι και τις 17.00 στην Γκαλερί Ζου-μπουλάκη της Πειραιώς (Αγαθοδαίμονος 37 & Ορέστου 1). Εκεί θα βρείτε έργα τέχνης, σύγχρονα και παλιά, έπιπλα και αντικείμενα από το σύγχρο-νο design και αντίκες 18ου έως 20ού αιώνα. Από τις αποθήκες ξετρύπωσαν χίλια δυο αντικείμενα, μικροί και μεγάλοι θησαυροί, όπως ασημικά, πορσελάνες, κοσμήματα, κεντήματα, πίνακες και λιθογραφίες, χαρακτικά, βιβλία, αφίσες, έπιπλα και μικροέπιπλα, μοντέρνα και παλιά. Στο μπαζάρ συμμετέχουν τα παλαιοπωλεία Antiqua, Αργυριά-δης, Βλαστάρης, Μαρτίνος.

� Η μνήμη του τοπίου. Ο Μίλτος Γκολέμας παρουσιάζει μέχρι και τις 9 Απριλίου την έκθεση «Κάτω από τον ουρανό» στην Γκαλερί Ζουμπου-λάκη (πλατεία Κολωνακίου). Πρόκειται για τη δεύτερη ατομική του έκθεση στην γκαλερί, στην οποία ανατρέχει στην αίσθηση που του έχουν αφήσει η υφή και τα χρώματα τοπίων. Παρουσιά-ζει μεγάλα αλλά και μικρότερα έργα, λάδι σε καμβά και μεικτής τεχνικής. Εικόνες της γης, άρρηκτα δεμένες με τα βιώματα και τις εντυπώσεις του απο-τυπώνονται στον καμβά σχεδόν ανάγλυφα. Με μια παλέτα που φέρνει στο νου κλασικά έργα ζωγραφι-κής, ο Γκολέμας καλεί τον θεατή να περιπλανηθεί σε τόπους οικείους. Η ανθρώπινη παρουσία είναι αισθητή, ακόμα και όταν δεν είναι ορατή στο έργο.

� Την εικαστική της ματιά στην καθημερινή ζωή της Κίνας από τα τέλη του 19ου έως τα μέσα του 20ού αιώνα, καταθέτει η ζωγράφος Γιώτα Βόγκλη, στην ατομική έκθεσή της με τίτλο “Post Cards” που εγκαινιάζεται στις 6 Απριλίου (8 μμ.) στην αίθουσα τέχνης Γαία (Αλκιβιάδου 103, Πειραιάς). Φάκελοι, γράμματα, καρτ ποστάλ, γραμματόσημα, σφραγίδες του ταχυδρομείου έγιναν τα φανερά σημάδια επικοινωνίας ανάμεσα σε δύο τόπους. � Την πρώτη της ατομική έκθεση παρου-σιάζει η Μαρία Παριανού στην γκαλερί a.antonopoulou.art (Αριστοφάνους 20, Ψυρρή) στις 29 Μαρτίου. Τα ζωγραφικά της έργα με σι-νική μελάνη σηματοδοτούν την απομόνωση του ανθρώπου στο αστικό τοπίο.

Ο λόγος για το Αιολίς, το παλιό εστιατόριο/

μπαρ στον πεζόδρομο της Αιόλου, που πρό-

σφατα κατέβασε τα ρολά του ύστερα από πολλά χρόνια λειτουργίας. Το στένσιλ της φωτογρα-φίας που διακρίνεται στον τοίχο του, αν μη τι άλλο, υπογραμμίζει

την αλλαγή στο πνεύμα της εποχής, θύμα της

οποίας έπεσε τελικά το γνωστό αυτό στέκι.

22

Βολικό το shopping από το διαδίκτυο, αλλά δεν συγκρίνεται με το ψάξιμο

ανάμεσα σε χιλιάδες cd και βινύλια σε ένα δισκάδικο σαν το κλασικό,

πλέον, «Ζαχαρίας» της οδού Ηφαίστου στο Μοναστηράκι. Αρχικά, δεν σκό-

πευα να ψωνίσω κάτι, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα πριν περάσω την είσοδό

του. Τελικά, έφυγα με τρεις διπλές συλλογές funky soul, ελαφρώς μετα-

χειρισμένες μεν, αλλά εξαιρετικές.

«Πάμε πιο κάτω;» ρωτάει ο τραγουδιστής Γιάννης Παλαμίδας τον Σταύρο Ξαρχάκο σε μια ιδιαίτερη στιγμή στη μισοφωτισμένη σκηνή του Gazarte, στο Γκάζι. Ο συνθέτης, αντί άλλης απάντησης, του δίνει μια τζού-ρα από το τσιγάρο του και τον ακολουθεί. Οσοι τυχεροί παρακολούθησαν την περασμένη Δευτέρα το αφιέ-ρωμα του Σταύρου Ξαρχάκου στον Μάνο Χατζιδάκι μοιράστηκαν αρκετές τέτοιες δόσεις απόλυτης μαγείας. Οι δυνατές ερμηνείες, επίσης, της Ηρώς Σαΐα και της Μάρθας Φριτζήλα, γέμισαν το χώρο με τη θεατρικό-τητα των στίχων, ενώ τις μελωδίες σιγοντάριζε το κοινό ακολουθώντας εκστασιασμένο την άψογη εκτέλε-σή τους από την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής. Η πρώτη εμφάνιση του Ξαρχάκου σε μουσική

σκηνή καταφέρνει να παρασύρει, νοερά, τους θεατές πολύ μακριά από αυτή την αθηναϊκή γειτονιά του νεοελληνικού ξεφαντώματος, αποδεικνύοντας πως η τέχνη αψηφά κάθε είδος συνόρων, αστικών ή μη.

23

Μια σπουδαία συλλογή έργων τέχνης παραχωρεί για 19 χρόνια η εταιρεία ΑΓΕΤ Ηρακλής στο Μουσείο Μπενάκη, με σκοπό την όσο το δυνατόν πληρέστερη αξιοποίηση και ανάδειξή της. Πρόκειται για 1.474 έργα πολύ σημαντικών καλλιτεχνών, όπως του Νίκου Χατζηκυριάκου Γκίκα, Γιάννη Μόραλη, Γιάννη Τσαρούχη κά., τα οποία φιλοτεχνήθηκαν για τα ετήσια ημερολόγια που εξέδιδε η εταιρεία για περισσότερο από μισό αιώνα, κα-ταφέρνοντας έτσι να εντάξει τη νεοελληνική τέχνη στην καθημερινότητα χιλιάδων ανθρώπων. Το 2011 είναι έτος εορτασμού για την επέτειο 100 χρόνων από την ίδρυση της ΑΓΕΤ Ηρακλής καθώς και 10 χρόνων παρου-σίας της στον όμιλο Lafarge. Η συλλογή θα εκτεθεί στο κοινό το Φθινό-πωρο στο κτίριο της οδού Πειραιώς.

24

Τι σχέση μπορεί να έχει το «Μπολερό» του Ραβέλ

ή ο «Φάουστ» με τη σοκολάτα; Την απάντηση δίνει η βιτρίνα της σοκο-

λατερί του Zonar’s στον πεζόδρομο της Βουκου-ρεστίου, που μαγνητίζει τους περαστικούς με τα

γλυκίσματά της. Οποιος κάνει δίαιτα καλό είναι

να αποτραβήξει το βλέμμα του από αυτά τα υπέροχα αμαρτωλά έργα

τέχνης.

Party time!Το πρώτο πάρτι του 2011 της δραστήριας ομάδας DramaQueens UglyShufflers

έγινε την περασμένη Παρασκευή στο Συν Αθηνά του Θησείου, δίνοντάς μας ανάσες ανακούφισης από «τη λαίλαπα του λάτιν», όπως ειπώθηκε χαρακτηρι-

στικά. Βασιλικό ροκ σε όλο του το εύρος, διά χειρός της δημοσιογράφου και dj Εύης Ελευθεριάδου, μας θύμισε ότι υπάρχει ζωή και μετά τις Απόκριες!

Το ιστορικό «Αναπαυτήριο» του Λουμπαρδιάρη στο λόφο του Φιλοπάππου, όπως μαθαίνουμε, θα ανοίξει

πάλι και μάλιστα σύντομα. Η καφετέρια ανήκει στα Εργα Ακροπόλεως-Φιλοπάππου του αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη που έγιναν το 1954-1957, παραμένει όμως κλειστή εδώ και έξι χρόνια. Ο διευθύνων σύμβουλος

της Εταιρείας Τουριστικής Ανάπτυξης (ΕΤΑ) Δημήτρης Λάμπρου ανακοίνωσε ότι ενεκρίθη, επιτέλους, η αξι-οποίησή του μέσω πλειοδοτικού διαγωνισμού. Γενιές

Αθηναίων έχουν ξεκουραστεί, ερωτευτεί και συζητήσει στη σκιά του κήπου του, καιρός λοιπόν τώρα να ανακα-

λύψουν το «Αναπαυτήριο» και οι επόμενες.

25

Το μπαρ Bartesera της οδού Κολοκοτρώνη φιλοξενεί για λίγες ακό-μη ημέρες την ασπρόμαυρη φωτογραφική αποτύπωση της μονα-ξιάς από την Αναστασία Δεληγιάννη για την έκθεση “Loneliness”. Δυνατές εικόνες με πολλές αναγνώσεις, στο χώρο απέναντι από την μπάρα του μαγαζιού. Για το μήνα που διανύουμε, το Βartesera ορ-γανώνει επίσης κάθε Τρίτη προβολές ταινιών μικρού μήκους. Ωρα έναρξης προβολών 6:30 μμ., είσοδος ελεύθερη.

WastedΟι συντελεστές της ταινίας “Wasted Youth” αμέσως μετά την προβολή της προηγούμενης Δευτέρας στον κινηματογράφο Ελλη (όπου δεν έπεφτε καρφίτσα) μεταφέρθηκαν στην πίστα του Six D.o.g.s. για περισ-σότερες... wasted καταστάσεις. Οσοι ξεκόλλησαν από την ηρεμία του κήπου, όπως η ηθοποιός Μαρίσα Τριανταφυλλίδου, απογειώθηκαν μπροστά στα ηχεία του ισογείου.

Η τρίτη ατομική έκθεση του Μανώλη Αναστασάκου με τίτλο Personhood παρουσιάζεται στη «fizz gallery» της οδού Βαλαωρίτου 9Γ. Ο καλλιτέχνης πραγματεύεται εδώ τη σχέση ατόμου και περιβάλλοντος, δίνοντάς της έντονες κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Κάθε έργο αποτε-λεί και ένα «ταξίδι» στο οποίο καλείται να συμμετάσχει ο θεατής. Dive in!

26

“Braveheart”, «Μονομάχος» και «Αρχοντας των Δαχτυλιδιών». Το επι-κό σινεμά αναγεννήθηκε από τις στάχτες του. Σήμερα, μετά την ελπι-

δοφόρα επανεκκίνηση, πήξαμε στις ταινίες-ναυάγια με αρματωμένους πολεμιστές. Γιατί τέτοια κατρακύλα;

-

-

-

-

--

-

-

--

Μας πήρε η κάτω βόλτα--

-

-

-

-

-

--

-

-

-

27

YOUTHATHENSWASTED

Ο σκηνοθέτης Αργύρης Παπαδημητρόπουλος μιλάει για τα «χαμένα νιάτα» της Αθήνας, για το Δεκέμβρη του 2008, για τα παιδιά που πέ-φτουν και δεν πονάνε. Η ταινία του με τίτλο “Wasted Youth” βρίσκεται αυτή τη στιγμή στις αθηναϊκές αίθουσες.

28

Πρώτα, μάθαμε ότι η νέα ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και του Γερμανού Γιαν Φόγκελ με τον αινιγματικό τίτλο “Wasted Youth” θα ανοίξει το 40ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ. Μετά είδαμε την Αθήνα να γεμίζει με χιλιάδες ασπρόμαυ-ρα αυτοκόλλητα με λέξεις, όπως “wasted”, “love”, “youth”, “malaka”, “athens”, σε ποι-κίλους συνδυασμούς. Η πληροφορία ότι στην ταινία χρησιμοποιήθηκαν μόνο πέντε σελίδες σεναρίου, καθώς και οι φωτογραφίες των δύο πρωταγωνιστών (ένας νεαρός skateboarder σε μια άδεια πισίνα και ο Ιερώνυμος Καλετσάνος με ένα σκυθρωπό βλέμμα) άρχισαν να ανε-βάζουν σιγά-σιγά την περιέργεια στα ύψη. Στο τέλος, είδαμε την ταινία στη δημοσιογραφική της προβολή και όλα έγιναν ξεκάθαρα: τα αυ-τοκόλλητα, οι φωτογραφίες, η συμμετοχή στο Ρότερνταμ. Το “Wasted Youth” αποτελεί μια ταινία γυρισμένη στο «τώρα», με σκοπό να μι-λήσει για το «τώρα». Σε αυτό που ακόμα καί-ει. Εδώ, το αγαπημένο κινηματογραφικό μότο

«μην μαρτυρήσεις το τέλος της ταινίας» απο-τελεί κανόνα και θα τηρήσουμε το fair play. Είναι κάτι που συμφωνήσαμε με τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο, λίγο αφού παραγγείλαμε τους καφέδες μας και λίγο πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε για το “Wasted Youth”.

Οπως οι ταινίες, έτσι και εμείς, ξεκινήσα-με από τους τίτλους αρχής και συγκεκριμένα από τον τίτλο της ταινίας. «Το ‘Wasted German Youth’ είναι το brand ενός Νεοζηλανδού γρα-φίστα που εδρεύει στο Βερολίνο, του Πωλ Σνό-ουντεν», ξεκινάει ο Αργύρης. «Αυτός, μάλιστα, έβγαλε κάποια στιγμή καμιά τριανταριά αυτο-κόλλητα με λέξεις από όλο τον κόσμο και το ‘malaka’ ήταν η μόνη ελληνική. Αυτά τα αυ-τοκόλλητα μού τα έφερε δώρο ο Γιαν και σκέ-φτηκα αμέσως ότι έπρεπε να γίνουν μέρος της ταινίας. Γενικά, στη skate κουλτούρα παίζουν πολύ τα αυτοκόλλητα, είτε από μάρκες skate είτε δικά τους συνθηματικά, και έτσι σκέφτηκα ότι τα πιτσιρίκια στην ταινία θα μπορούσαν να φτιάχνουν αυτά τα αυτοκόλλητα από την αρχή.

«...τα πιτσιρίκια που εμείς πολύ εύ-κολα χαρακτηρίζουμε ‘wasted’ ή ‘τε-λειωμένη γενιά’ ή ‘κολλημένα με το ίντερνετ’ είναι και αυτά παιδιά που

σκέφτονται, αντιδρούν και, τέλος πάντων, δουλεύει το μυαλό τους».

29

Ετσι προέκυψε και ο τίτλος ‘Wasted Youth’, ο οποίος είναι τελείως ανοιχτός σε ερμηνείες». Οπως μου εξηγεί ο Αργύρης, ο χαρακτηρισμός “wasted” (που σημαίνει σπαταλημένος, χαρα-μισμένος, ερημωμένος, ακόμα και μεθυσμέ-νος) δεν αναφέρεται αναγκαστικά ούτε σε αυτά τα παιδιά αλλά ούτε και στα νιάτα αυτών που μεγάλωσαν και έγιναν κάτι που δεν ήθελαν. «Για μένα βέβαια», συμπληρώνει, «πιο πολύ αναφέρεται στη δεύτερη κατηγορία. Δεν θέλω ποτέ να πιστέψω ότι ‘wasted’ είναι η εφηβεία. Είναι αυτό που γίνεσαι μετά. Οταν ξεχνάς αυτά που ήθελες, όταν ήσουν έφηβος».

Ενα δείγμα τέτοιου ανθρώπου φαίνεται να είναι και ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές της ταινίας. Ο Βασίλης (Ιερώνυμος Καλετσά-νος), ένας μεσήλικας που σχεδόν δεν αντέχει την ίδια του την οικογένεια, μισεί τη δουλειά του και βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικού κλο-νισμού, δεν κάνει τίποτα, για να αλλάξει τη ζωή του. «Ο Βασίλης είναι ο καθρέφτης της Αθήνας και της κοινωνίας μας αυτήν τη στιγ-μή. Μίας κοινωνίας που όλο δέχεται, δεν κου-νιέται, γκρινιάζει, μυξοκλαίει και δεν έχει απο-τελέσματα. Είναι παθητικός». Από την άλλη, ο 16χρονος Χάρης (ο ερασιτέχνης Χάρης Μάρ-κου), ένας ατίθασος skateboarder, περνάει την ημέρα του ανέμελα μεταξύ συγγενών και φίλων. «Τον Χάρη τον βρήκαμε μέσω ενός με-γαλύτερου skateboarder. Ηταν από την αρχή επιδίωξή μας να μην δουλέψουμε με επαγγελ-ματίες ηθοποιούς στους ρόλους των παιδιών. Ενα παιδί-ηθοποιός έχει μπει στη διαδικασία του να παίζει, το οποίο φυσικά δεν είναι κακό, αλλά στη συγκεκριμένη ταινία θέλαμε να πάμε σε παιδιά που δεν το έχουν φιλοσοφήσει και δεν φαντάζονταν ότι θα παίξουν στο σινεμά. Θέλαμε να τα ακολουθήσουμε σαν να είναι μια κάμερα πίσω τους, που καταγράφει τη δική τους αλήθεια. Εξάλλου, τα παιδιά που κάνουν skate εμένα μου βγάζουν μια μεγαλύτερη αί-σθηση ελευθερίας. Δεν φυλακίζονται εύκολα. Πέφτουν και δεν πονάνε».

Οσο για την ιδέα του να κάνουν μια τέτοια ταινία, ο Αργύρης μάς μεταφέρει στον ταραγμέ-νο Δεκέμβρη, το μήνα που στις αίθουσες βγήκε και η -μετέπειτα βραβευμένη- ταινία του Αρ-γύρη “Bank Bang”, σε σενάριο του ηθοποιού Βασίλη Χαραλαμπόπουλου. «Η σπίθα είναι ο Δεκέμβρης του 2008. Και εγώ και ο Γιαν παρα-κολουθούσαμε τα γεγονότα, συζητούσαμε και λέγαμε πόσο σημαντικό είναι να κάνεις μία ταινία σήμερα για το σήμερα. Ομως, ουσιαστι-κά πέρυσι το Πάσχα αποφασίσαμε να κάνουμε την ταινία και μετά από ενάμιση μήνα αρχίσα-με γυρίσματα. Μέσα σε 20 ημέρες είχε γυρι-στεί. Για εκείνους τους μήνες μάλιστα, ο Γιαν ήρθε και έμενε σπίτι μου, με σκοπό η ταινία να είναι το μεγαλύτερο μέρος του 24ώρου μας. Να ξυπνάμε και να συζητάμε γι’ αυτήν».

Με αφορμή τη λέξη «Δεκέμβρης», τον ρω-τάω αν πιστεύει πως κερδίσαμε κάτι πολιτικά από όλη αυτή την ιστορία. «Κοίτα, η ιστορία

του Δεκέμβρη έδειξε πως τα πιτσιρίκια που εμείς πολύ εύκολα χαρακτηρίζουμε ‘wasted’ ή ‘τελειωμένη γενιά’ ή ‘κολλημένα με το ίντερ-νετ’ είναι και αυτά παιδιά που σκέφτονται, αντιδρούν και, τέλος πάντων, δουλεύει το μυα-λό τους. Αυτό είναι κάτι ευχάριστο, να ξέρεις ότι έχεις μια ζωντανή νεολαία που δεν κάθεται να φάει ό,τι της σερβίρεις. Αν κερδίσαμε κάτι, μάλλον είναι αυτό». Οσο για την άποψη ότι υπήρξε σύγκρουση γενεών την περίοδο εκεί-νη, ο Αργύρης είναι απόλυτος. «Ναι, βέβαια. Στην ουσία οι νέοι είπαν ‘Αντε γα..., δεν ξανα-τρώω το ξαναζεσταμένο φαγητό σας. Μας έχετε βάλει σε μία διαδικασία να φοβόμαστε και να μην εκφραζόμαστε’. Νομίζω ότι ήταν και μια αντίδραση σε όλο το παιχνίδι της τηλεόρασης και του life style. Μάλιστα, είναι κάτι που δεν πρωτοσυνέβη το Δεκέμβρη. Σιγοβράζει όλα αυτά τα χρόνια και σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην Αθήνα. Και όσο δεν κάνουμε βήματα για να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο,

η ιστορία θα επαναλαμβάνεται κάθε φορά με διαφορετική αφορμή».

Λίγο πριν τελειώσουμε τους καφέδες μας, τον ρωτάω αν η ανεξαρτησία της παραγωγής, σε ακραία αντίθεση με το “Bank Bang”, ήταν επιλογή ή ανάγκη. Ο Αργύρης είναι ξεκάθα-ρος. «Επιλογή. Για τον απλούστατο λόγο ότι θέ-λαμε η ταινία να γίνει αύριο. Και όταν θέλεις να την κάνεις αύριο και δεν έχεις καν σενάριο αλλά μια ιδέα, δεν μπορείς να έχεις την απαί-τηση να επενδύσει κάποιος σε αυτή. Στη δική μας περίπτωση βέβαια, μας βοήθησαν πολύ τα παιδιά από την Stefi Productions, που τα ξέρω χρόνια και είμαστε σαν οικογένεια, που με εμπιστεύτηκαν χωρίς να ξέρουν τίποτα». Πλη-ρώνουμε και βγαίνουμε στο δρόμο. Ο Αργύρης κρατάει το αυτοκόλλητο με τη λέξη “youth” και ετοιμάζεται να το κολλήσει στο πρώτο ωραίο σημείο. Κάνω το ίδιο, προσέχοντας μην με δει κανείς. Εξω έχει μια υπέροχη ημέρα και είναι τεράστια ευκαιρία για ζαβολιές.

30

Σε μία θεατρική σεζόν γεμάτη παραστάσεις με gay θεματολογία, η θεατρική παράσταση “Drunk Εnough to Say I Love You?” δεν στέκεται απλώς στην ερωτική σχέση δύο ανδρών. Πάει την ιστορία πιο πέρα. Η συγγραφέας του έργου Κάριλ Τσέρτσιλ -που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα- μέσα από αυτή τη μη αποδεκτή κοινωνικά σχέση δείχνει τους απλούς, υπόγειους, καθαρούς μηχα-νισμούς με τους οποίους άνθρωπος επιβάλλεται σε άνθρωπο, εραστής σε εραστή, χώρα σε χώρα. Η σχέση των δύο ανδρών γίνεται η αφορμή, για να αποτυπωθεί η σχέση της υπερδύναμης Αμερι-κής με ένα μικρότερο κράτος -την Ελλάδα εν προ-

κειμένω. Ο Σαμ αντιπροσωπεύει τις ΗΠΑ και ο Γκάι τη χώρα μας...

Ενα μεγάλο παιχνίδι εξουσίας στήνεται, ένα παιχνίδι γεμάτο αλήθεια και μνήμες. Ο Ενκε Φεζο-λάρι παίζει τον Σαμ. «Είναι διττός ρόλος. Ο Σαμ/Αμερική θα γοητεύσει και θα παρασύρει τον Γκάι/Ελλάδα σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Ο χαρα-κτήρας δανείζεται όλα εκείνα τα στοιχεία που εμπε-ριέχει η Αμερική ως χώρα. Με συνεχή έρευνα μη-νών και μέσα από βιβλία και άρθρα, σοκαρίστηκα με όλα αυτά τα εγκλήματα που έχει διαπράξει η Αμερική ανά την υφήλιο. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να προσεγγίσεις αυτόν το χαρακτήρα σκεπτόμενος

Ερμήνευσε Γιάννη Ρίτσο στα αλβανικά. Τώρα ντύνεται Σαμ

για τις ανάγκες της παράστασης “Drunk Enough to Say I Love

You?” και ζητάει από έναν άλλο άνδρα -με γυναίκα και παιδιά-

να τα παρατήσει όλα και να τον ακολουθήσει. Είναι ο Ενκε Φεζο-λάρι. Γεννήθηκε στο Πόγραδετς,

σήμερα ζει στa Πατήσια.

Info

-

31

όλους αυτούς τους πολέμους που έχει κάνει αυτή η χώρα», λέει ο Ενκε, που παρομοιάζει τον ήρωα με μια ταραντούλα που σκοτώνει το αρσενικό, με ένα γυπαετό υπερήφανο. Και συνεχίζει: «Είναι ένας άνθρωπος που ζητά ολοκληρωτική παράδοση από τον άλλο άνδρα, που του ζητά να αφήσει την γυ-ναίκα και τα παιδιά του και να τον ακολουθήσει σε μία περιπέτεια. Αρα, μιλάμε για την ολοκληρωτική παράδοση μιας χώρας απέναντι στην υπερδύνα-μη». Τι ένιωσε και τι σκέφτηκε μόλις πρωτοδιάβα-σε το έργο; «Σοκ! ‘Παναγία μου’, σκέφτηκα, ‘Πώς θα το σκηνοθετήσει αυτό το έργο η Κατερίνα;’. Από την άλλη, τρελάθηκα! ‘Βουρ, Αμέρικα’, είπα, ‘Θα το δαμάσουμε, πού θα πάει;’. Πρόκειται για ένα βαθύ πολιτικό, κοινωνικό και ερωτικό έργο -τόσο μα τόσο επίκαιρο. Θεωρώ πως είναι από τα κορυ-φαία των τελευταίων χρόνων. Το κείμενο είναι ελ-λειπτικό, μέσα σε 35 σελίδες μιλάει για τα πάντα!». Η υποταγή, οι εκλογές, η παραλυτική αδυναμία, η δημοκρατία, τα βασανιστήρια, ο καφές, η τρομο-

κρατία, τα οικονομικά συμφέροντα, ο πόλεμος, η οικολογία, το κάπνισμα, το μίσος, η αγάπη, είναι τα θέματα που διαπραγματεύεται στο έργο η συγ-γραφέας. Με βιτριολικό, ανατρεπτικό χιούμορ.

Ο Ενκε ήρθε στην Ελλάδα, μαζί με την μη-τέρα και την αδελφή του, όταν ήταν 12 χρόνων. Στα 20 του, από την Αθήνα που έμενε με τους δι-κούς του, βρέθηκε μόνος στη Θεσσαλονίκη. Για να σπουδάσει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Αποφοίτησε το 2005 και σήμερα, αν και μόλις 29 ετών, έχει προλάβει να συνεργαστεί με σημαντι-κούς σκηνοθέτες: «Ενας στους Δέκα» σε κείμενα και σκηνοθεσία Λαέρτη Βασιλείου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου· «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδί-πους Επί Κολωνώ» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη με το Εθνικό Θέατρο· «Θεσμο-φοριάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη και πάλι με το Εθνικό. Αυτές εί-ναι μερικές από τις παραστάσεις στις οποίες έχει συμμετάσχει. Ζηλευτό βιογραφικό.

Η κουβέντα πήγε στη θεατρική τάση της χρο-νιάς που ακούει στο όνομα gay theatre. Γιατί τό-σες πολλές παραστάσεις με gay θεματολόγια φέτος στην Αθήνα; Μόδα που κόβει εισιτήρια; «Ανέκα-θεν υπήρχαν έργα με gay θεματολογία, απλά εσείς οι δημοσιογράφοι τα ανακαλύψατε φέτος. Αν κοι-τάξετε ρεπερτόρια περασμένων χρόνων, θα συνα-ντήσετε πολλά. Απλά τώρα αρέσει αυτή η μόδα και προβάλλεται, έγινε trend», εξηγεί ο Ενκε και ίσως δεν έχει άδικο. Με αφορμή το έργο, τον ρώτησα για το εάν η ελληνική κοινωνία παραμένει ομοφο-βική. «Υπάρχει ρατσισμός στους ομοφυλόφιλους. Περιστατικά ομοφοβίας συμβαίνουν πολύ συχνά, όπως τότε στο Γκάζι που έδιωξαν ένα ζευγάρι που φιλήθηκε, μέχρι και τα πρόστιμα του ΕΣΡ. Η ελλη-νική κοινωνία έχει φυσικά πολλά ταμπού και εί-ναι σεξουαλικώς καταπιεσμένη». Ο Ενκε Φεζολάρι δεν μασάει τα λόγια του. Πράγμα που αποδεικνύει τόσο επί σκηνής όσο και εκτός αυτής. Ο κατάλλη-λος άνθρωπος στον κατάλληλο ρόλο.

Μια άλλη πόλη είναι εφικτή; Το υπουργείο Περιβάλλοντος γνέφει καταφατικά. Διοργάνωσε μια ημερίδα όπου παρουσιάστηκαν προτάσεις αναβάθμισης σημεί-

ων του κέντρου της Αθήνας, ώστε να αναδειχθεί η δυναμική της πόλης.

Σχέδια για πεζοδρομήσεις, ποδηλατοδρόμους, χώρους πρασίνου. Μακέτες για την Αθήνα του αύ-ριο. Τα παραπάνω κατατέθηκαν στην ημερίδα του υπουργείου Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλα-γής, με τίτλο «Μια άλλη πόλη είναι εφικτή». Εξαγ-γελίες που δεν είναι πρωτάκουστες και που ενδε-χομένως πολλοί να τις αντιμετωπίζουν ως όνειρο θερινής νυκτός. Η ακόμα και ως το ανώφελο «πα-ντεσπάνι» που κακώς σερβίρεται σε έναν λαό που εν μέσω κρίσης περιμένει πραγματικό ψωμί.

Στην ημερίδα αυτή, λοιπόν, πέρα από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, συμμετείχαν δι-ακεκριμένοι αρχιτέκτονες και ειδικοί επιστήμονες οι οποίοι παρουσίασαν τις προτάσεις τους για την ανάπλαση όχι μονάχα του ιστορικού και εμπορι-κού κέντρου, αλλά ακόμα και περιοχών που κινού-νται πέρα από τα όρια αυτά. Μέσα από μια σειρά μικρών και μεγάλων παρεμβάσεων, έβαλαν στο… στόχαστρο της ανάπλασης τη μερικώς αναξιοποί-ητη Πανεπιστημίου, τη μουντή Πειραιώς, το γκέ-το της περιοχής Γερανίου, την πλατεία Βάθης, τα ασφυκτιούντα Ανω και Κάτω Πατήσια.

Το όνειρο εκατομμυρίων Αθηναίων να περ-

πατήσουν μία ημέρα στο πλακόστρωτο του πλέ-ον μεγαλοπρεπούς δρόμου της πόλης, αυτόν της οδού Πανεπιστημίου, δεν έχει μπει ακόμα σε τρο-χιά υλοποίησης, παρά το γεγονός ότι εδώ και χρό-νια περιλαμβάνεται στα επιμέρους αρχιτεκτονικά σχέδια για την αστική μεταμόρφωση της πόλης. Οπως αναδείχθηκε και μέσα από τις εργασίες της ημερίδας, απώτερος στόχος είναι να ενταχθεί η Πανεπιστημίου σε ένα «πολεοδομικό και αρχιτε-κτονικό δακτύλιο που θα συνδέσει τον περίπατο των αρχαιολογικών χώρων με τα μεγάλα μουσεία και τα ισχυρά πεδία της σύγχρονης πολιτιστικής και εμπορικής δραστηριότητας της πόλης».

Με άξονα τη «μητέρα των αθηναϊκών οδών», σχεδιάζεται και το υπόλοιπο της ανασυγκρότησης του Ιστορικού και -όχι μόνο- Κέντρου. Ανασχεδι-ασμός της λεωφόρου Αμαλίας και ολόκληρης της ζώνης ανάμεσα σε Σταδίου και Ακαδημίας. Διέλευ-ση του τραμ από την Πανεπιστημίου με κατάληξη το τέρμα της οδού Πατησίων. Πεζοδρόμηση της πλατείας Ομονοίας από την Πατησίων έως τη Γ Σε-πτεμβρίου. Οι προτάσεις για παρεμβάσεις ευρείας κλίμακας περιλαμβάνουν και την αναμόρφωση της

οδού Πειραιώς, η οποία θα λειτουργήσει ενισχυτι-κά στη σύζευξη της Αθήνας με τον Πειραιά.

Πυκνοδομημένες περιοχές της Αθήνας, όπως η περίπτωση της περιοχής από την πλατεία Βάθης έως τα Ανω και Κάτω Πατήσια, οι οποίες γνωρί-ζουν ολοένα και μεγαλύτερη κοινωνικοοικονομική και περιβαλλοντική υποβάθμιση, έχουν επίσης επιλεχθεί και θα αποτελέσουν αντικείμενο στρατη-γικών αναπλάσεων (πεζοδρομήσεις, «ηπιοποίηση κυκλοφορίας», ποδηλατόδρομοι, ενίσχυση κατοι-κίας).

Οι προτάσεις περιλαμβάνουν επίσης και την αναβάθμιση «αθηναϊκών αβάτων». Οπως η περι-οχή Γεράνι η οποία «αγκαλιάζεται από την Ομό-νοια, την Αθηνάς, την Ευριπίδου, την Επικούρου και την Πειραιώς, αλλά όχι και από την πολιτεία. Η περιοχή αυτή, λοιπόν, τέθηκε στο μικροσκό-πιο της αρχιτεκτονικής συλλογικότητας “SARCHA (School of ARCHitecture for All), η διευθύντρια της οποίας, Μαρία Θεοδώρου, φανερώνει, αν μη τι άλλο, την αισιοδοξία της αναφορικά με το μέλλον της προβληματικής αυτής γωνιάς του κέντρου της Αθήνας. «Το Γεράνι θα μπορούσε να μετατραπεί σε

Είναι πάνω από ένας χρόνος από σήμερα που η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου ανασύρθηκε από αραχνιασμένα συρτά-ρια και παραδόθηκε σε μια νεότερη γενιά που ακόμη δεν έχασε το χαμόγελό της. Την ενστερνίστηκε, γιατί είναι λύση πιο μοντέρνα από ποτέ και ικανή να δώσει μια μεγάλη ανάσα σε μια Αθήνα που πε-θαίνει. Την φέρνει πιο κοντά στην Ευρώ-πη, πιο κοντά στην ευγένεια και τον πο-λιτισμό. Κάποιους τους φοβίζει, αλλά ας μην υπερβάλλουμε. Πώς να συγκριθoύν τα 30 μ. της Πανεπιστημίου με τα 57 μ. της Under den Linden του Βερολίνου, ή με τα 70 μ. της Champs Elysées του Παρι-σιού; Από τα 57 μ. της πρώτης έχουν δο-θεί στον πεζό τα 31μ. και από τα 70 μ. της δεύτερης τα 44 μ. Η Πανεπιστημίου μετά την «πεζοδρόμησή» της θα διαθέτει για τον πεζό περίπου 17 μ. (σήμερα διαθέτει περίπου 11 μ.). Τα υπόλοιπα θα ανήκουν στη δημόσια συγκοινωνία (7,5), στο αυ-τοκίνητο (3,5 -για έκτακτες ανάγκες) και στο ποδήλατο (2). Το μεγάλο κέρδος από την «πεζοδρόμηση» θα είναι για τη δημό-σια συγκοινωνία, ειδικότερα για το τραμ, γιατί η Πανεπιστημίου είναι το υποχρεω-τικό πέρασμα, για να φτάσει στα Πατήσια, και αυτό κάποιους τους ενοχλεί, όπως τους ενοχλεί και το να συζητάμε για πο-δήλατο στην Ελλάδα.

Και έτσι ένα όνειρο παλιό, ξανά στην επικαιρότητα. Πεζόδρομος η Πανε-πιστημίου ακούγεται. Πολύ έντονα και από έγκυρα «στόματα». Και όσο και να φαντάζει μυθικό σχεδόν, τελικά είναι πιθανό να γίνει πραγματικότητα.Πόσες φορές δεν σιχαθήκατε τη ζωή σας, κολλημένος εκεί σε ένα φανάρι της γνωστής λεωφόρου; Πόσες φορές δεν πληρώσατε ταξί, γιατί το λε-ωφορείο αργούσε; Πόσες φορές δεν βραχήκατε περιμένοντας για Μέσα Μαζικής Μεταφοράς –εν μέσω καταιγίδας– και εκείνα «πέρα βρέχει»; Πό-σες φορές δεν νιώσατε και εσείς ένα αδέσποτο του δρόμου; Και όλα αυτά εκεί στον καταραμένο δρόμο. Αγαλλιάστε! Τέρμα πια. Ο καιρός γαρ εγγύς –μάλλον– όταν ο δρόμος που σας έκανε να νιώσετε «σκουπίδι» θα κλείσει τον κύκλο του. Και θα γίνει ο «ναός του πεζού». Κανένα αυτοκίνητο δεν

θα ξανακορνάρει. Μόνο φωνές από νεαρά παιδιά που, με χαμόγελο στα χείλη, θα μοιράζουν free press ως μοντέρνοι εφημεριδοπώλες. Δίπλα στα γνωστά πολυκαταστήματα, θα γεμίσει ο κόσμος παλαιοβιβλιοπωλεία και δισκάδικα. Και όλοι οι Αθηναίοι θα περπατούν στο πλακόστρωτο, ψά-χνοντας σπάνιες εκδόσεις και jazz βινύλια από τα 60s. Στα καφέ, μπάντες υπαίθριες θα συναγωνίζονται η μία την άλλη. Τα κυριακάτικα πρωινά θα είναι ένα must, πάγκοι με multi culti κουζίνα θα γεμίσουν τον αέρα του με τα μπαχάρια τους. Σαλτιμπάγκοι θα χαρίζουν λουλούδια σε κοπέλες. Και εκείνες θα κάνουν τσάρκα πάνω -κάτω. Με την ελπίδα κάποιο αγόρι να της «πειράξει» με ένα ντροπαλό του σχόλιο. Εκεί, στον πεζόδρομο της Πανεπιστημίου.

ένα παραγωγικό πυρήνα με δραστηριότητες εκ-παίδευσης, μαθητείας, μη οχληρής βιοτεχνίας, με ενσωμάτωση εμπορίου και κατοικίας», μας λέει η κ. Θεοδώρου, συμπληρώνοντας το όραμά της για την περιοχή: «Ανθρωποι διάφορων κα-τηγοριών μπορούν να διαβιούν ενίοτε συγκρου-όμενοι παραγωγικά αλλά όχι ως σκουπίδια στο δρόμο ή κλεισμένοι πίσω από κλειδαριές ασφα-λείας. Γιατί τίποτα δεν είναι δυνατόν να γίνει αν δεν το ονειρευτούμε πρώτα».

Πέρα από τα παραπάνω, οι ειδικοί που συμμετείχαν στην ημερίδα στάθηκαν και σε ένα ακόμη σημείο: στην τακτική της δημιουρ-γίας πόλων ψυχαγωγίας (βλέπε Γκάζι, Ψυρρή) ή στην ατελέσφορη εμμονή στην ιστορικότητα (και μόνο) της Αθήνας. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να εξαλείψει από μόνο του τα κακώς κείμενα της αθηναϊκής πραγματικότητας. Και γι’ αυτό επισημαίνουν πως είναι πλέον επιβε-βλημένη η «επανακατοίκηση» του Κέντρου. Η οποία θα είναι και αυτή που θα αρχίσει να σβή-νει εν τη γενέσει της πολλά από τα προβλήμα-τα που βγήκαν στην επιφάνεια εξαιτίας της εγκατάλειψής του. Το δίπολο, λοιπόν, «υλοποί-ηση μακέτας - κινητροδότηση επιστροφής», φαντάζει ιδανικό. Ας ελπίσουμε πως το γενικότε-ρο αρνητικό κλίμα της κατιού-σας οικονομίας δεν θα το συ-μπαρασύρει στα γνώριμα νερά της στασιμότητας.

34

Οι ψηφιακοί «πόλεμοι» της σύγχρονης εποχής (Android εναντίον iOS, iPad κατά πάντων κτλ.) στρέφουν την αγορά της τεχνολογίας της πληροφορί-ας (IT) σε συναρπαστικούς κόσμους, προκαλώντας όμως και παράπλευρες απώλειες με θύματα τις «παραδοσιακές» εταιρείες PC.

Οι “Big Three” του κόσμου των PC (Hewlett-Packard, Dell και Acer) αντιμετωπίζουν ένα δίλημμα που έχει κάνει θραύση στην Ελλάδα: «Ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε». Τα δεδομένα αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς στην αγο-ρά IT, και αυτό οφείλεται σε τρεις εξελίξεις, όπως επισημαίνεται και σε σχετικό άρθρο του Economist (“Rebooting their systems”, 12.03.2011). Εν αρχή ην το περιβόητο cloud computing, το οποίο επιτρέπει στους χρήστες να ενοικιάζουν αποθηκευτικό χώρο στους κεντρικούς servers μίας εταιρείας, χωρίς να έχουν το βραχνά της αγοράς και συντήρησης hardware. Το «νέφος» γίνεται ακόμη πιο ελ-κυστικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο χρήστης

μπορεί να έχει πρόσβαση στα αρχεία του από οπουδήποτε βρίσκεται, αρκεί να διαθέτει μία συσκευή με σύνδεση στο διαδίκτυο.

Μία άλλη εξέλιξη αφορά την «εισβολή» φορητών πολυχρηστικών συσκευών, όπως τα tablet PC και τα smartphones στην καθη-μερινότητά μας. Ο σύγχρονος καταναλωτής επιθυμεί να έχει στη διάθεσή του μία μικρή συσκευή, την οποία θα μπορεί να έχει πάντα μαζί του, και μέσω της οποίας θα μπορεί να επεξεργάζεται τα αρχεία που έχει αποθηκεύσει στο «νέφος». Μία τρίτη -και μάλλον ανιαρή για τους περισσότερους- εξέλιξη σχετίζεται με την «καθετοποίηση» της παραγωγής. Μία τάση των εταιρειών hardware, λειτουργικών συστη-μάτων και εφαρμογών να «μπλέκει» η μία στα λημέρια της άλλης. Δεδομένου ότι αυτό που επιθυμούν, πλέον, τόσο οι επιχειρήσεις όσο και οι ιδιώτες, είναι να αγοράζουν μία συ-σκευή, να την τοποθετούν στην πρίζα και αυτή να «τρέχει», χωρίς να απαιτείται οποιαδήποτε εγκατάσταση προγράμματος.

Σε αυτό το σκηνικό, οι εταιρείες PC δεν επηρεάζονται ακόμα ριζικά. Κατ’ αρχάς, όσο αυξάνεται το εισόδημα των κατοίκων του ανα-πτυσσόμενου κόσμου, θα έχουν μία τερά-

στια «δεξαμενή» αγοραστών. Ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε ότι το ποσοστό των κατό-χων PC σε αυτές τις περιοχές είναι ακόμα μικρό (υπολογίζεται ότι το 2011 στις ΗΠΑ θα αντιστοιχούν 992 PC ανά 1.000 άτο-μα, ενώ στην Ασία και Αυστραλασία θα αντιστοιχούν μό-

λις 284 και στη Μέση

Ανατολή/Αφρική μόλις 130). Παρόλα αυτά, οι ενδείξεις είναι ανησυχητικές: Η Garner, εται-ρεία ερευνών, αναθεώρησε προς τα κάτω την πρόβλεψή της για την αύξηση των αποστολών PC το 2011, από 16% σε 10,5%.

Πώς προσπαθούν οι εταιρείες PC να δια-χειριστούν την επερχόμενη καταιγίδα στα έσο-δά τους; Η Acer φιλοδοξεί ήδη να αντικαταστή-σει σταδιακά τα netbooks με μία ευρεία γκάμα «ταμπλετών», τα οποία θα έχουν λειτουργικό Android. Ηδη τρία από τα νέα tablets ανα-μένεται να κυκλοφορήσουν μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2011, ενώ η εταιρεία δραστηριο-ποιείται και στην αγορά smartphones. Πέραν τούτου, η Acer έχει στραφεί στην παραγωγή servers μεγάλων δυνατοτήτων, για να καλύ-ψει τις ανάγκες εταιρειών cloud computing.

Οι Dell και Hewlett-Packard δραστηρι-οποιούνται επίσης στην αγορά των tablets, αλλά ακολουθούν διαφορετική φιλοσοφία απέναντι στη χρήση λειτουργικού: η Dell χρη-σιμοποιεί το δημοφιλές Android στο Streak 7, ενώ η HP χρησιμοποιεί στο Touchpad το δικό της WebOS, το οποίο σκοπεύει να προωθήσει και σε άλλες συσκευές. Σύμφωνα πάντα με τη νέα στρατηγική της εταιρείας που ανακοινώ-θηκε από τον επικεφαλής της, Λίο Αποτέκερ, την περασμένη Δευτέρα. Τέλος, και οι δύο εταιρείες έχουν ήδη αρχίσει να… φλερτάρουν με το cloud computing, έχοντας εξαγοράσει εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο χώρο (η Dell τις Boomi και InsiteOne, η HP την 3PAR έναντι του παράλογου ποσού του 1,7 δισ. ευρώ) και φιλοδοξώντας να αναπτύξουν και δικές τους, καινοτόμες υπηρεσίες. Δεν αποκλείεται, λοιπόν, η Google να αποκτήσει έναν καινούργιο αντίπαλο που θα προέρχεται από το στρατόπεδο των εταιρειών PC.

έχουν το βραχνά της αγοράς και συντήρησηςhardware. Το «νέφος» γίνεται ακόμη πιο ελ-κυστικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο χρήστης

για τους περισσότερους- εξέλιξη σχετην «καθετοποίηση» της παραγωγής. των εταιρειών hardware, λειτουργικώμάτων και εφαρμογών να «μπλέκει» ηλημέρια της άλλης. Δεδομένου ότι αεπιθυμούν, πλέον, τόσο οι επιχειρήκαι οι ιδιώτες, είναι να αγοράζουνσκευή, να την τοποθετούν στην πρίζανα «τρέχει», χωρίς να απαιτείται οποεγκατάσταση προγράμματος.

Σε αυτό το σκηνικό, οι εταιρείεεπηρεάζονται ακόμα ριζικά. Κατ’ αραυξάνεται το εισόδημα των κατοίκων πτυσσόμενου κόσμου, θα έχουν μ

στια «δεξαμενή» αγοραστών. Ιδιαναλογιστούποσοστό τωχων PC σε περιοχές είνμικρό (υποότι το 2011 θα αντιστοιχPC ανά 1.0μα, ενώ στκαι Αυσθα αντιστοιχ

λις 284 και σ

?

35

Η μία κατασκευάζει γκάτζετ, η άλλη είναι μηχανή αναζήτησης. Apple και Google, παρά τις διαφορετικές κουλτούρες τους, έβγαλαν τα φωτόσπαθά τους και μονομαχούν, με στόχο να γίνουν ο παντοδύναμος της πληροφορικής.

Κινητά, υπολογιστές, γκάτζετ, διαδίκτυο. Αν η θρησκεία του 21ου αιώνα είναι η τεχνολογία, τότε οι θεοί της είναι δύο: η Apple και η Google. Δύο εταιρείες που βρίσκονται στην κορυφή της καινοτομίας, μεταβάλλουν διαρκώς τη σχέση μας με την πληροφορική, και έχουν χιλιάδες οπα-δούς να τις ακολουθούν πιστά.

Οσοι έχουν αγοράσει ή δουλέψει έστω και μία συσκευή της Apple στη ζωή τους -iPhone, iPod, iPad ή κάποιο Mac- γνωρίζουν ότι κάνουν ακριβώς αυτό που υπόσχονται. Απλά δουλεύουν. Οι συσκευασίες τους δεν περιλαμβάνουν πολύ-πλοκα εγχειρίδια, οδηγούς εγκατάστασης, μία σειρά από καλώδια που τα μισά δεν γνωρίζεις σε τι χρησιμεύουν. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός ούτε «κομπιουτεράς», για να βάλεις σε λειτουργία τα μηχανήματά της. Σε αντίθεση με ό,τι ίσχυε μέ-χρι πριν από λίγα χρόνια, η μητέρα σου μπορεί να τα λειτουργήσει με την ίδια άνεση με εσένα.

Από την πλευρά της, η Google σχημάτισε σε μεγάλο βαθμό το σημερινό διαδίκτυο. Θέλεις να πας για φαγητό; Μπαίνεις στο ίντερνετ και ψάχνεις στη μηχανή αναζήτησής της εστιατόριο.

Ξαναψάχνεις κριτικές από άλλους πελάτες. Βρί-σκεις στο Google maps κατευθύνσεις για το πώς θα πας και μπαίνεις στο Gmail, για να στείλεις μηνύματα στους φίλους σου πριν φύγεις από το σπίτι. Την ίδια στιγμή, όποιος κατασκευάζει site, έχει βασικό του μέλημα πώς θα καταφέρει να εμφανιστεί στην πρώτη του σελίδα.

Παρά τις διαφορετικές καταβολές τους όμως, οι δυο τους πλέον κοντράρονται ανοιχτά με σκο-πό να γίνουν -τι άλλο;- παντοκράτορες. Ανταγω-νίζονται στους browsers (Safari και Chrome), στο λογισμικό φωτογραφιών (iPhoto και Picasa), στις υπηρεσίες e-mail (Me.com και Gmail) και σύντο-μα στη μουσική (iTunes και Google Music) και στο cloud computing (MobileMe και iGoogle). Η πιο μεγάλη τους κόντρα όμως, η οποία ανα-μένεται να κρίνει σε μεγάλο βαθμό και την έκβα-ση της μάχης, γίνεται στα λειτουργικά συστήματα για κινητά τηλέφωνα και υπολογιστές-ταμπλέτες. Τα iOS και Android κονταροχτυπιούνται για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς, έχοντας ωστόσο εντελώς διαφορετική φιλοσοφία. Από τη μία, το λειτουργικό σύστημα της Apple κατασκευ-

άζεται από την ίδια για την ίδια και είναι εντελώς κλειστό. Προσαρμοσμένο πάνω στις συσκευές της, απαγορεύεται να χρησιμοποιηθεί σε υπολο-γιστές άλλων εταιρειών. Κάτι το οποίο σημαίνει καλύτερες επιδόσεις για τον τελικό χρήστη αλλά και λιγότερη ελευθερία. Στην αντίπερα όχθη, η Google δημιούργησε το Android και το διανέμει ελεύθερα σε όποιον θέλει να το τροποποιήσει και να το χρησιμοποιήσει, θέτοντας μόνο κάποια ελάχιστα στάνταρ. Εταιρείες, όπως η Sony, η Motorola, η Samsung, η LG, η HTC και μερικές ακόμα, το έχουν ήδη υιοθετήσει, απολαμβάνο-ντας τα προνόμια που προσφέρει. Τα μικροπρο-βλήματα δεν λείπουν, αλλά παραμένει μία εξαι-ρετική και δωρεάν λύση. Και πίσω από όλα αυτά, τα καταστήματα εφαρμογών περιμένουν. Android Market και App Store υπόσχονται τεράστια κέρ-δη σε μία ταχύτατα αναπτυσσόμενη αγορά. Ποιος θα επικρατήσει; Αγνωστη η απάντηση. Και κρύ-βει όχι μόνο δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα ασχολούμαστε στο μέλλον με την τεχνολογία.

--

--

-

-

-

-

-

-

Με καταργήσεις, συγχωνεύσεις και συνε-νώσεις σχολείων στην πρωτοβάθμια και δευ-τεροβάθμια εκπαίδευση, η «Αννούλα» -όπως την αποκαλούσαν στοργικά οι σύντροφοί της- στέλνει εσωκομματικό μήνυμα σε όσους την κατηγορούν για ατολμία. Σίγουρα η εκπαί-δευση και ένα και δυο και πολλά «Μνημόνια» (κατά το «Πολυτεχνεία) τα χρειάζεται. Φτάνει να έχει σχέδιο. Γιατί μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά. Οι φήμες πως ο πρωθυπουργός της ετοιμάζει ειδική γραμματεία για τις συγχω-νεύσεις τραπεζών, προς το παρόν, διαψεύδο-νται.

Και για να συνεχίσω με το μέτρημα (α, ρε Μποφίλιου με τη τραγουδάρα σου): Οχι μία, ούτε δύο, αλλά τέσσερις (4!) ανακοινώσεις έβγαλε ο πρόεδρος της ΝΔ για τα αποτελέ-σματα της συνόδου κορυφής. «Επικοινωνιακή καταιγίδα» το ονόμασαν κάποιοι. Δώρο ένα μπλοκάκι σημειώσεων από την «Αμαρτωλή Πόλη» στο Γραφείο Τύπου της Συγγρού, με τίτ-λο: «Να μην ξεχάσω να πω…»

Ο Ζακ Σιράκ, πρώην Πρόεδρος της Γαλ-λικής Δημοκρατίας θα καθίσει στο σκαμνί και μπορεί να φάει καμπάνα δεκαοκτώ μηνών. Για-τί; Επειδή στη διάρκεια της θητείας του ως δή-μαρχος Παρισιού διόρισε παρανόμως 28 υπαλ-

λήλους στο δήμο της γαλλικής πρωτεύουσας. Σε αυτό το σημείο η Αμαρτωλή Πόλη δε κάνει κανένα σχόλιο.

Το νέο του βιβλίο «Προχωρώντας και ανα-θεωρώντας» συνεχίζει να παρουσιάζει ο πρώ-ην υφυπουργός Νίκος Μπίστης. Επόμενη στά-ση: Ηράκλειο, Κρήτης. Στην παρουσίαση θα βρεθούν ο Νίκος Ανδρουλάκης, μέλος του Πο-λιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, ο Αλέξης Κα-λοκαιρινός, ο δήμαρχος Γιάννης Κουράκης και ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, Μιχάλης Καρ-χιμάκης. «Η κάθοδος των εκσυγχρονιστών στο μεγάλο νησί» να υποθέσω;

Ενα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο «Εδώ είναι του Ρασούλη» που έγραψε ο ίδιος ο δημιουργός της επανανομιμοποίησης του λα-ϊκού τραγουδιού, χωρίς άλλους επιθετικούς προσδιορισμούς: «Οριακή στιγμή αντεπίθεσης και αθλιότητας ήταν όταν με τον Μάνο (Λοΐζο) γράψαμε το ‘Τίποτα δεν πάει χαμένο’ και πή-γαμε στην Ιερά Εξέταση της ‘Odeon’ να το παί-ξουμε για να το ‘εγκρίνουν’. Σαν ακούστηκε το άσμα, λέει η κ. Μάτσα: ‘Μάνο, αυτό το τραγού-δι έχει μια ωραία μελωδία, δεν αλλάζουμε τα λόγια να το κάνουμε ένα ερωτικό τραγούδι;’. Κι ο Μάνος με 25 πίεση: ‘Τυχαίνει να είμαστε και αριστεροί’».

Δεν έχει η Ελλάδα πρόβλημα με τα πυρηνικά.

Δεν γράφει τίποτα για πυρηνικά στο Μνημόνιο

39

Αν και τέκνα των πρωτεργατών του δυτικού πολιτι-σμού, έχουμε αποκηρύξει όχι μόνο τα λόγια των Αρ-χαίων Ελλήνων, αλλά ακόμα και τα ίδια τους τα έργα. Εκεί όπου οι «βάρβαροι» βλέπουν δημιουργήματα ανεί-πωτης πολιτισμικής αξίας, εμείς συνηθίζουμε να βλέ-πουμε ερείπια. Η πρόσφατη ανακάλυψη τμήματος ενός αρχαιολογικού μνημείου τεράστιας σημειολογικής -και όχι μόνο- αξίας, του Βωμού των Δώδεκα Θεών στην περιοχή της Αρχαίας Αγοράς, φέρνει για μια ακόμα φορά στο προσκήνιο τη συζήτηση για μια ασθενική και διαρρηγμένη προ πολλού σχέση: αυτή των Νεοελλή-νων με το αρχαίο τους παρελθόν.

Στην περίπτωση του Βωμού, μέρος του οποίου ήρθε στην επιφάνεια εξαιτίας των εργασιών ανακατα-σκευής που λαμβάνουν χώρα στις γραμμές των ΗΣΑΠ, δεν μιλάμε για ένα απλό αρχαιολογικό εύρημα. Οι ει-δικοί κάνουν λόγο για ένα μνημείο ύψιστης σημασί-ας, το οποίο αποτελούσε τον «ομφαλό» της αρχαίας Αθήνας. Το ιερό αυτό μέρος, πέρα από θεσμοθετημέ-νο άσυλο και αναπόσπαστο κομμάτι της αρχιτεκτονικής πανδαισίας που συνθέτει η Ακρόπολη και τα πέριξ αυ-τής, χρησίμευε και για τη μέτρηση των χιλιομετρικών αποστάσεων. Ηταν με άλλα λόγια η Πλατεία Συντάγμα-τος των Αρχαίων Αθηναίων.

Πριν από μερικούς μήνες λοιπόν, και ενώ κα-λά-καλά ο Βωμός δεν χόρτασε το... ξαναντάμωμά του με τον αττικό Ηλιο, η διοίκηση των ΗΣΑΠ αποφάσι-σε την εσπευσμένη κατάχωσή του. Το ζήτημα, ωστό-σο, δημοσιοποιήθηκε, προκαλώντας την παρέμβαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Παρέμβα-ση η οποία πάγωσε μεν την απόφαση για κατάχωση, δεν έφερε όμως ακόμα οριστική λύση.

Για να μην αντιμετωπιστούν τα ευρύματα σαν τα σκουπίδια που μπαίνουν κάτω από το χαλί, οι πολίτες συσπειρώθηκαν, δημιουργώντας κινήσεις που θα πά-ρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Η «Πρωτοβουλία πολιτών για τη διάσωση και ανάδειξη του Βωμού των Δώδεκα Θεών και του Ελέους», χρησιμοποιώντας κυ-ρίως το διαδίκτυο (www.bomos.gr) και υποστηριζόμε-νη από αρχαιολόγους, ακαδημαϊκούς, ανθρώπους του πνεύματος, καθώς επίσης και από συλλόγους δωδεκα-θεϊστών, αποτελεί τον μπροστάρη στον αγώνα για την προστασία και ανάδειξη του μνημείου.

«Δεν μπορεί η επίσημη πολιτεία και οι ΗΣΑΠ να υποβαθμίζουν με αυτό τον τρόπο τον πολιτισμό μας»,

Ανάμεσα στο Μοναστηράκι και το Θησείο, από εκεί όπου περνάει η γραμμή του Ηλεκτρικού, εμφανίστη-κε ένα μνημείο ύψιστης αρχαιολογι-κής σημασίας. Καλώς ή κακώς, ο Βω-μός των Δώδεκα Θεών δεν επιτρέπει πλέον στο τρένο να περάσει. Κάτοι-κοι, αρχαιολόγοι, αρχαιολάτρες και ΗΣΑΠ βρίσκονται στο μέτωπο των εξελίξεων.

αναφέρει χαρακτηριστικά ο Χρήστος Πανόπου-λος. Μέλος της Πρωτοβουλίας, παρευρέθηκε κι αυ-τός την περασμένη Κυριακή στην Αρχαία Αγορά, όπου μαζί με άλλους 1.500 τουλάχιστον ανθρώ-πους προχώρησαν σε μια πρώτη ενεργή διαμαρτυ-ρία. «Κάνοντας υπολογισμούς βάσει ενός χυδαίου σύγχρονου οικονομισμού, επιχειρούν να εξαφα-νίσουν πράγματα που μπορούν να λειτουργήσουν ως το αντίδοτο στην κρίση που βιώνουμε», συνε-χίζει, υπενθυμίζοντας στους κρατούντες πως ο πο-λιτισμός αποτελεί βασικό «εξαγώγιμο προϊόν» της χώρας μας.

Η Πρωτοβουλία στηρίζει τις απόψεις των ει-δικών που προτείνουν την υπογειοποίηση ή την υπερύψωση της γραμμής. Αποδεκτή είναι και η μο-νοδρόμηση ή ακόμα και η πλήρης κατάργηση του τμήματος που συνδέει το Μοναστηράκι με το Θη-σείο. «Θα πρέπει να υπάρξει μια συνολική στρατη-γική αντιμετώπιση του όλου χώρου. Μερικά μέτρα μακριά από το Βωμό, υπάρχει η Ποικίλη Στοά και ο Βράχος του Σωκράτη, και γι’ αυτό η ενοποίηση του αρχαιολογικού χώρου όχι μονάχα είναι ανα-γκαία αλλά και επιβεβλημένη», καταλήγει το μέλος της Πρωτοβουλίας.

Ο Νίκος Βατόπουλος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Καθημερινή», βοήθησε σε πολύ μεγά-λο βαθμό στη δημοσιοποίηση της ενδεχόμενης κα-τάχωσης. Την οποία και θεωρεί αναπόφευκτη μια και «είναι δεδομένη η απουσία πολιτικής για την ανάδειξη της τοπιογραφίας της Αθήνας, ενώ και η οικονομική συγκυρία δεν ευνοεί μαξιμαλιστικά σχέδια».

Εν τέλει, σύμφωνα με τον κ. Βατόπουλο, αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίσει δεν είναι μόνο η επικείμενη κατάχωση αλλά και «το τι κά-νουμε ως κοινωνία για την ιστορική μνήμη και το πώς στεκόμαστε ως διαχειριστές ενός παρελθόντος το οποίο μας προκαλεί αμηχανία». Ο Βωμός ήρθε στην επιφάνεια και μαζί του ανέσυρε και «τη συζή-τηση περί ήθους και πνευματικού πολιτισμού στη ζωή της υλιστικής πρωτεύουσάς μας» καταλήγει, βάζοντάς μας σε σκέψεις σχετικά με το κατά πόσο μπορούν να διεξαχθούν στις μέρες μας συζητήσεις που δεν είναι μαθηματικολάγνες και δεν περιβάλ-λονται από απόλυτους αριθμούς.

40

Με μερικά παραπανίσια κιλά και αδυναμία στο... καλό φαγητό, το 1997 ήρθε στον Παναθηναϊκό

από τη Λίλεστρομ ο μεγάλος Φρανκ Στράντλι. Η επίθε-ση των «πρασίνων» έχει γνωρίσει και χειρότερους, ο Νορβηγός σέντερ φορ όμως προσπάθησε φιλότιμα να μην βρεθεί ανάμεσά τους πετυχαίνοντας 18 γκολ σε

δύο χρόνια. Οι επιδόσεις του ήταν όμως εξαιρετικές κυρίως στα σουβλάκια και έκανε σκληρές προσπάθειες

να αποδείξει ότι δεν πήρε τυχαία στη Λιντς το παρατσούκλι «ο χοντρός». Εντελώς άδικα το 1999 έφυγε για τη Δανία και την Ααλμποργκ και στα 29 του σταμάτησε την μπάλα με την προσφορά του να μην αναγνωρίζεται ποτέ όπως της άξιζε. Εχοντας πλέον αλλάξει επάγγελμα, σήμερα εργάζεται ως κοινωνικός λειτουργός σε ιδιωτικό κέντρο για παιδιά ηλικίας 13 έως 18 ετών με μεγάλη μάλιστα επιτυχία. Θα σε θυμόμαστε για πάντα, Φρανκ Στράντλι. Α. Γ.

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Με μερικά στο... καλό φαγητ

από τη Λίλεστρομ ο ση των «πρασίνωνΝορβηγός σέντερ φμην βρεθεί ανάμεσ

δύο χρόνια. Οι επικυρίως στα σουβλάκ

Σκεφτόμουν πώς θα ήταν το Τσάμπιονς Λιγκ σήμερα, αν δεν είχε αλλάξει πριν από 20 χρόνια, αν δηλαδή ήταν ακόμα ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών (και μόνο) ομάδων Ευρώπης.

Αν δηλαδή δεν συμμετείχε η τέταρτη ομάδα από την Αγγλία, ούτε η τρίτη από τη Γερμανία, ούτε η δεύτερη από την Ισπανία. Μόνο οι πρωταθλητές. Στην οχτάδα λοιπόν θα ήταν προφανώς η Μπαρτσελόνα ως πρωταθλήτρια Ισπανίας και η Ιντερ ως πρωταθλήτρια Ιταλίας και Ευ-ρώπης, η Τσέλσι από την Αγγλία και η Σαχτάρ από την

Ουκρανία. Οι άλλες τέσσερις που έχουν προκριθεί δεν θα δικαιούνταν να πάρουν καν μέρος. Αντιθέτως, θα ήταν λογικά η Μπάγερν και η Μαρσέιγ που αποκλείστηκαν, ενώ τις δύο άλλες θέσεις θα διεκδικούσαν η Κοπεγχάγη πιθανόν, η Ρέιντζερς, η Ρούμπιν Καζάν, η Μπενφίκα, η Παρτιζάν και ο Παναθηναϊκός.

Λιγότερο λαμπερό, πιο φτωχό μάλλον αλλά με μια πολύ ενδιαφέρουσα πολυεθνική πραγματικότητα. Προ-σωπικά, θα το προτιμούσα έτσι -και ας κατέληγε να είναι απλώς λίγο πιο εύκολο για την Μπαρτσελόνα.

Το σχόλιο για τον ημιτελικό του Βόλου έχει δύο όψεις. Δια-λέγω τη θετική. Πολλά λοιπόν συγχαρητήρια στον καλύτερο Eλληνα προπονητή που δεί-χνει να ξέρει πώς να επιβιώνει στο θεσμό του Κυπέλλου, ακό-μα και κόντρα σε όλα τα προ-γνωστικά. Κάποτε με τη Λάρι-σα, τώρα με τον Ατρόμητο.

Μου έχει λείψει...

41

Ο αγώνας της Ιντερ με την Μπάγερν στο Μόναχο, ήταν ό,τι καλύτερο έχω δει από το Μουντιάλ και μετά. Αναρωτιό-μουν όλο τον αγώνα πώς γί-νεται αυτή η Μπάγερν που θα έπρεπε να έχει καθαρίσει την πρόκριση από το πρώτο ημί-χρονο να απέχει 16 βαθμούς από την κορυφή της Μπουντε-σλίγκα. Μετά κατάλαβα.

Το πρόβλημα του Eλληνα φι-λάθλου είναι ότι δεν έχει ιδέα για ποιον λόγο να βλέπει έναν αγώνα, αν είναι να μην κερδί-σει η ομάδα του. Λίγο το πάθος, λίγο η έλλειψη παιδείας, λίγο η έλλειψη της αστυνομίας, μπαί-νει απλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο και καταστρέφει τα πάντα.

Δεν υπάρχουν πολλά καλύτερα αριστερά μπακ στον κόσμο. Και είναι από τις περιπτώσεις εκείνων των παικτών που ωριμάζουν μεγαλώνοντας. Φέτος, στα 32 του, ήταν στα καλύτερά του. Εμαθε και τη θέση του αριστερού στόπερ και του πηγαίνει ακόμα περισσότερο ίσως –στον αγώνα με την

Αρσεναλ ήταν αλάνθαστος. Ολα αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία. Ο Ερίκ Αμπιντάλ βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο νοσοκομείο, έτοιμος να υποβληθεί σε εγχείρηση για την

αφαίρεση όγκου στο συκώτι του. Και είναι πάντα ένα τεράστιο σοκ όταν ένας αθλητής σε τέτοιο επίπεδο αντιμετωπίζει

σοβαρά προβλήματα υγείας. Επειδή στο μυαλό μας μάλλον έχουμε τους αθλητές ως ανθρώπους που βρίσκονται σε υποδειγματική φυσική κατάσταση, ως ανθρώπους που

τρέφονται υγιεινά, που αποφεύγουν τις καταχρήσεις, που φροντίζουν τέλος πάντων το σώμα τους. Και συν τοις άλλοις

είναι ήρωες για χιλιάδες ανθρώπους. Σχεδόν παντοδύναμοι. Ατρωτοι. Αθάνατοι. Ευχόμαστε στον Ερίκ Αμπιντάλ να τον

δούμε σύντομα υγιή και δυνατό με φόρμα στο γήπεδο. Προς τιμήν της άλλωστε η Μπαρτσελόνα άρχισε ήδη να συζητά με τον μάνατζέρ του την ανανέωση του συμβολαίου του Γάλλου, αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα ως έναν απλό τραυματισμό.

42 21

Εάν οι Ελβετοί φτιάχνουν ηλεκτρικά ποδήλατα με ποιότητα ανάλογη των ρολογιών τους, τότε αυτό της εταιρείας Voltitude θα είναι από τα καλύτερα στον κόσμο. Εξωτερικά μοιάζει με σουγιά,

ενώ στο εσωτερικό του βρίσκεται μία μπαταρία που φορτίζει μέσα σε τέσσερις ώρες και προσφέρει αυτονομία 20 έως 40 χλμ., ανάλογα με την ταχύτητα με την οποία κινείσαι (μέγιστη τα 25 χλμ. την ώρα). Οταν όμως δεν βαριέσαι και θέλεις να γυμναστείς, μπορείς να κάνεις κανονικά πετάλι, όπως και με ένα

οποιοδήποτε ποδήλατο. Για να είσαι σίγουρος ότι δεν θα σου το κλέψουν, διπλώνει και μπορείς να το πάρεις το βράδυ στο σπίτι σου, με τις διαστάσεις του να μην ξεπερνούν τα 60 επί 85 εκ.

Και αν μέχρι το τέλος του χρόνου που θα κυκλοφορήσει φτιαχτούν ποδηλατόδρομοι στην Αθήνα -λέμε τώρα-, έχει άδεια, για να κυκλοφορεί και σε αυτούς.

www.voltitude.com

Καλός και άγιος ο αψεγάδια-στος ήχος των cd και των mp3,

δεν συγκρίνεται όμως σε καμία περίπτωση με αυτόν των δίσκων.

Γι’ αυτό, εξάλλου, τα βινύλια συ-νεχίζουν να επιβιώνουν μέχρι και

σήμερα έχοντας χιλιάδες πιστούς, και γι’ αυτό αξίζει να δώσεις 49 δο-λάρια για να αγοράσεις το USB πικάπ της Evergreen. Συνδέεται με μία θύρα του υπολο-γιστή σου για να πάρει ρεύμα (οπότε δεν χρει-άζεται πρίζα για να δουλέψει) και μπορεί να αναπαράγει ήχο είτε από τα ηχεία του κο-μπιούτερ είτε από άλλα, ανεξάρτητα, που θα συνδέσεις πάνω στην RCA έξοδό του. Αναλαμβάνει επίσης την ψηφιοποίη-

σ η των δίσκων σου, γράφοντας στο σκληρό του PC όποιο κομμάτι-

τ ι τ ι θέλεις. Ευκαιρία λοιπόν να κατε - βάσεις από το πατάρι όλα τα αγαπη- μένα κομμάτια του πατέρα σου.

www.everg.co.jp

Το κακό με τα ηχεία του υπολογιστή είναι ότι μοιάζουν με... ηχεία υπο-λογιστή. Κοινώς, είναι άσχημα και κάνουν μόνο για το γραφείο σου. Τα Z906 της Logitech φιλοδοξούν να αλλάξουν την κατάσταση και να μπουν στο σαλόνι σου δίπλα από το Home Cinema χωρίς ντροπή. Απο-τελούν το διάδοχο των ιδιαίτερα δημοφιλών Z-5500 της εταιρείας και προσφέρουν απόδοση 500 Watt σε ένα σύστημα 5.1, με τον κάθε δορυ-φόρο να αποδίδει 67 Watt. Δέχονται μέχρι έξι συσκευές συνδεδεμένες ταυτόχρονα, μεταξύ των οποίων είναι η τηλεόραση, το Blu-Ray, η κον-σόλα, το iPod και ο υπολογιστής σου, ενώ έχουν και χειριστήριο, για να μην σηκώνεσαι από τον καναπέ, κάθε φορά που θέλεις να δυναμώσεις ή να χαμηλώσεις την ένταση της φωνής. Αναμένεται να κυκλοφορή-σουν μέσα στις επόμενες ημέρες με τιμή 349 ευρώ.

www.logitech.com

Δεν έχει σημασία πόσα δεδο-μένα χωράει. Δεν έχει σημασία σε τι ταχύτητα τα μεταφέρει. Δεν έχει σημασία ούτε καν με τι λει-τουργικά συστήματα είναι συμβα-τό, όταν μιλάμε για το πρώτο επί-σημο USB φλασάκι της LEGO. Με σχήμα το δημοφιλέστατο αν-θρωπάκι, με το οποίο μεγαλώσα-με, παίζοντας μαζί του, η εταιρεία αποφάσισε τελικά να κάνει την πρώτη της κίνηση στο χώρο της αποθήκευσης δεδομένων. Συνδυάζει το μπρελόκ, για να το κουβαλάς μαζί με τα κλειδιά σου και να μην το ξεχνάς σπίτι, με το USB το οποίο αποκαλύ-πτεται τραβώντας τα πόδια του. Αν πάντως θέλεις ντε και καλά να ξέρεις τις επιδόσεις του, θα απογοητευτείς, αφού έχει απο-θηκευτικό χώρο μόλις 2GB και κοστίζει 18 ευρώ. Οπότε ή το παίρνεις μόνο για την εξωτερική του εμφάνιση ή περιμένεις να βγουν καλύτερα μοντέλα.

shop.lego.com

Αντί να βγάλει ακόμα ένα jukebox που όλοι το κοιτάνε για τη ρετρό ομορφιά του αλλά κανείς δεν το χρησιμοποιεί, η TouchTunes Interactive Networks κυκλοφό-ρησε τη μοντέρνα εκδοχή του, ονομάζοντάς το Virtuo. Με σχή-μα που θυμίζει αρκετά υπολογι-στή-ταμπλέτα και οθόνη αφής 26 ιντσών, σου επιτρέπει να ψάξεις το τραγούδι που θέλεις να ακούσεις κατά είδος, χρονολογία, στίχους, επιρροές και γεωγραφία. Ακόμα όμως και αν δεν ξέρεις τι θες, το λογισμικό του σε βοηθάει προτείνοντάς σου κομμάτια. Σου δίνει μέχρι και τη δυνατότητα να φτιά-ξεις τις δικές σου λίστες, χρησιμοποιώντας τον προσωπικό σου “MyTouchTunes” λογαριασμό. Οι πιθανότητες φυσικά να το δούμε στην Ελλάδα είναι λιγότερες από ελάχιστες, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Τόσα καλά εστιατόρια και μπαρ υπάρχουν...

www.touchtunes.com

43agiannopoulos@metropolisnews.gr

Μπορεί να μην χρειάζεται ρεύμα ή μπαταρίες, για να λειτουργήσει, όμως η κορνίζα που μοιάζει με σελίδα

βγαλμένη από κόμικ είναι πολύ καλύτερη από τις περισσότε-ρες ψηφιακές. Κοστίζει μόλις 18 δολάρια (περίπου 13 ευρώ) και

σου επιτρέπει να φτιάξεις ιστορίες με τις αγαπημένες σου φωτο-γραφίες. Για να το κάνεις σωστά, περιλαμβάνει στη συσκευα-σία ένα μαύρο μαρκαδόρο και τα απαραίτητα συννεφάκια που

βρίσκεις σε κάθε στριπ με τον Σούπερμαν, τον Ντόναλντ και τους «συναδέλφους» τους. Ετσι, μπορείς να βάλεις την

γιαγιά σου να λέει ατάκες του Spiderman ή ακόμα καλύτερα τον τσιφούτη φίλο σου να μιλάει σαν τον

Σκρουτζ ΜακΝτακ. Θα είναι σύντομα διαθέσιμη μέσα από το site της εταιρείας με το όνομα Comic

strip picture frame.www.perpetualkid.com

Με την απήχηση που έχει το Facebook αυτή την περίοδο, δεν προ-καλεί σε κανέναν έκπληξη που κυκλοφορεί στην αγορά ένα πλη-κτρολόγιο ειδικά σχεδιασμένο, για να σε διευκολύνει στη χρήση του.

Το Social Network Access Keyboard ή SNAK, όπως ονομάζεται, έχει 19 κουμπιά (hotkeys), τα οποία επιτρέπουν με ένα πάτημα να ανεβάσεις φωτογραφίες και βίντεο, να κά-νεις like σε ποστ, να βρεις νέες επαφές και να γράφεις καινούργια status. Σκοπός των δημιουργών του είναι, όπως οι ίδιοι λένε, να σε βοηθήσουν να χρησιμοποι-είς γρήγορα τη σελίδα, ακόμα και όταν αλλάζει ο σχε-διασμός της. Συνοδεύεται από ένα cd που ρυθμίζει τα κουμπιά, και μπορείς να το παραγγείλεις μέσω ίντερνετ με 37 ευρώ συμπεριλαμβανομένων των μεταφορικών.

www.socialkeyboards.comv

Με ντιζάιν που μοιάζει να βγήκε από επεισόδιο του Star Trek, το Konect Watch που δημιούργη-σε ο σχεδιαστής Olivier Demangel αποτελεί ένα από τα πιο φουτουρι-στικά ρολόγια που έχουν δημιουργηθεί τον τελευταίο καιρό. Εκτός από το να λέει την ώρα, ενσωματώνει μία θύρα USB, για να το συνδέσεις με τον υπολογιστή και να το χρησιμοποιήσεις ως αποθηκευτικό μέσο, ενώ χάρη στο bluetooth του μπορείς με τη χρήση ασύρματων ακουστικών να απαντάς σε τηλεφωνικές κλήσεις. Εχει τη δυνατότητα επίσης να λειτουργήσει ως ραδιοφωνικός δέκτης αλλά και mp3 player, για να απολαμβάνεις τη μουσική σου, όπου και αν βρίσκε-σαι. Μοναδικό του μειονέκτημα είναι πως δεν έχει βγει ακόμα στην παραγωγή, κάτι ωστόσο που δεν αποκλείεται να γίνει σύντομα, καθώς ο δημιουργός του βρίσκεται σε συζητήσεις με αρκετές εταιρείες.

www.tokyoflash.com

Η ψιψίνα της φωτογραφίας είναι μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή κατασκευασμένη από την ιαπωνική εταιρεία Superheadz. Στο ένα μάτι της έχει το φακό και στο άλλο τον αισθητήρα και, παρότι μοιάζει αρκετά με παιχνίδι, μπορεί να τραβήξει φωτογραφίες με ανάλυση τριών μεγα-πίξελ καθώς και βίντεο (vga). Συνδέεται με τον υπολογιστή μέσω θύρας USB, ζυγίζει μόλις 40 γραμ. και οι διαστάσεις της δεν ξεπερνούν τα 10x3x3 εκ., για να μπορείς να την κουβαλάς πά-ντα μαζί σου. Οι μαγνήτες που έχει στο κάτω μέρος των ποδιών της της επιτρέπουν να σταθεί πάνω σε όλες τις μεταλλικές επιφάνειες, αλλά η έλλειψη lcd οθόνης, η οποία πωλείται ως ξεχωριστό περιφερειακό, είναι βασικό μειονέκτημα. Ταιριάζει περισσότερο για δώρο σε παιδί, αν βέ-βαια σκοπεύεις να δώσεις 140 ευρώ. Ακούς, νονέ;

www.superheadz.com/necono

Μετά από πολύ καιρό κατάφερες να φτιάξεις επιτέλους το Home Cinema των ονείρων σου και στο κέντρο του φιγουράρει ο τελευταίας τεχνολογίας ηλεκτρονικός σου υπολογιστής. Τον έχεις συνδέσει με τηλεόραση και ενι-σχυτή, για να βλέπεις ταινίες και να μπαί-νεις στο ίντερνετ, αλλά θα ήθελες να παί-ζεις και κανένα παιχνίδι πού και πού. Τη λύση αναλαμβάνει να δώσει το “Mimi Wireless Gaming Keyboard” της Veho, το οποίο, εκτός από χει-ριστήριο για videogames, είναι και μίνι πληκτρολόγιο, αλλά και τρισδιάστατο ποντίκι με ενσωματωμένο γυροσκόπιο. Εχει αυτονομία 20 ωρών σε κάθε φόρτιση, ασύρματη εμβέλεια μέχρι 10 μέτρα και είναι συμβατό με Windows και Mac. Το κατά πόσο παραμένει πρακτικό είναι ένα θέμα, αλλά μπορείς να μάθεις αγοράζοντάς το με 105 ευρώ.

www.firebox.com

44

Το έμπρακτο ενδιαφέρον της για τους ανθρώπους που ξεπερνούν τα όριά τους έδειξε η Turkish Airlines, βρα-βεύοντας στο All Star Game του Πύργου τον νικητή του διαγωνισμού τριπόντων στο μπάσκετ με καρότσι, Πα-ναγιώτη Κοντογιάννη. Το έπαθλο παρέδωσε η διευθύντρια της εταιρείας στην Ελλάδα, κ. Γκιουλάι Οζτούρκ, η οποία στη συνέχεια παρέλαβε από τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Σωματείων Ελλήνων Καλαθοσφαιριστών με Καρότσι (ΟΣΕΚΚ) μια φανέλα με τις υπογραφές των αθλητών, οι οποίοι συμμετείχαν στη διοργάνωση. Η Turkish Airlines, μέλος της Star Alliance, είναι σήμερα μία εταιρεία τεσσάρων αστέρων με στόλο που απο-τελείται από 155 αεροσκάφη τα οποία πετάνε σε 172 προορισμούς σε όλο τον κόσμο, 41 εγχώριους και 131 διεθνείς.

Μία άκρως ενδιαφέρουσα έρευνα πραγματοποίησε η BIC σε συνεργα-σία με την εταιρεία δημοσκοπήσεων APCO Insight, η οποία δείχνει την ανησυχία των Ευρωπαίων για τους αναπτήρες που κυκλοφορούν στην αγορά. Συγκεκριμένα, το 87% των ερωτηθέντων απάντησε πως ανησυ-χεί για το γεγονός ότι αναπτήρες τσέ-πης που μπορεί να προκαλέσουν θά-νατο ή αναπηρία πωλούνται ελεύθερα. Ταυτόχρονα, οι μισοί σχεδόν κατανα-λωτές δήλωσαν «πολύ ανήσυχοι» που διατίθενται στις χώρες τους αναπτή-ρες τσέπης που έχουν απαγορευτεί σε άλλα κράτη. Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, 40 άτομα το χρόνο σκοτώνονται και 1.900 τραυμα-τίζονται, μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά, εξαιτίας ατυχημάτων με ανα-πτήρες.

Η On Telecoms γιορτάζει τα 4 χρόνια της στην αγορά και προσφέρει πρόγραμμα Triple Play με 36,90 ευρώ τον μήνα. Η προσφορά ισχύει μέχρι το τέλος του Μαρτίου και περιλαμβάνει απεριόριστες δωρεάν αστικές και υπε-ραστικές κλήσεις, 60 λεπτά δωρεάν προς όλα τα κινη-τά, αστική χρέωση για κλήσεις προς 43 διεθνείς προο-ρισμούς, γρήγορο ευρυζωνικό internet έως 24 Mbps με δωρεάν Wi-Fi ADSL modem - router καθώς και ON TV με περισσότερα από 60 ελληνικά και διεθνή κανάλια σε ψηφιακή ποιότητα. Το πακέτο περιλαμβάνει ακόμα υπη-ρεσία Video on Demand “On Cinema” με μεγάλη ποικι-λία ταινιών, καθώς και πρωτοποριακές υπηρεσίες, όπως On TV Games με δημοφιλή παιχνίδια, αλλά και απο-κωδικοποιητή με ενσωματωμένο ψηφιακό δέκτη Μpeg4 που επιτρέπει την παρακολούθηση των επίγειων ψηφι-ακών καναλιών. Τέλος, η ενεργοποίηση στο πρόγραμ-μα για υπάρχουσες τηλεφωνικές γραμμές είναι δωρεάν.

Τη δυνατότητα να ταξιδέψεις σε δημοφιλείς προορισμούς του εξωτερι-κού με τιμές που ξεκινούν από 59 ευρώ μαζί με τους φόρους, σου δίνει η Aegean. Η προσφορά αφορά απευθείας πτήσεις από Αθήνα και Θεσ-σαλονίκη για Μόναχο, Ντίσελντορφ, Στουτγάρδη και Φρανκφούρτη, κα-θώς και από Αθήνα για Βερολίνο, Ρώμη, Μιλάνο, Βενετία, Μπολόνια, Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Βρυξέλλες, Παρίσι, Λονδίνο και Μόσχα. Ισχύ-ει για κρατήσεις που θα γίνουν μέχρι τις 20 Μαρτίου και αφορά πτήσεις από 27 Μαρτίου έως 30 Ιουνίου, με εξαίρεση το διάστημα 15/04/2011 έως 02/05/2011 και 09/06/2011 έως 14/06/2011. Υπάρχει δυνατό-τητα αλλαγής του εισιτήριου με χρέωση ανάλογη με την κατηγορία του ναύλου, ενώ σε περίπτωση ακύρωσης τα χρήματα δεν επιστρέφονται.

Την πρόθεσή της να προσφέρει πρόγραμμα δεδομέ-νων για το iPad 2 με Wi-Fi + 3G μέσα στις επόμε-νες εβδομάδες ανακοίνωσε η Vodafone. Το νέο iPad είναι αισθητά βελτιωμένο σε σχέση με το προηγού-μενο μοντέλο, καθώς είναι λεπτότερο, ελαφρύτερο και γρηγορότερο, έχοντας μια μπαταρία που διαρκεί 10 ώρες. Την ίδια στιγμή, η εταιρεία ανακοίνωσε ότι από τις 2 Μαΐου τη θέση του Διευθύνοντος Συμβού-λου της Vodafone Ελλάδας θα αναλάβει ο κ. Γλαύκος Περσιάνης, ο οποίος θα είναι υπεύθυνος για τη συ-νολική λειτουργία και τα αποτελέσματα της εταιρείας. Ο νυν πρόεδρος, κ. Νίκος Σοφοκλέους, θα παραμεί-νει επικεφαλής της εταιρείας ασκώντας τα καθήκοντα του Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου, με κύ-ριο στόχο την προώθηση των εταιρικών και θεσμι-κών δραστηριοτήτων.

--

-

-

-

---

-

-

--

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

Την παρακολούθηση των νέων προγραμμάτων του ANT1 «Μην το πεις στη νύφη» και “The real housewives of Athens”. Το ένα αποδείχθηκε χειρότερο από το άλλο. Στον τηλε-οπτικό γάμο η νύφη πήγε στην εκκλησία με μίνι φόρεμα, ροζ ουρά και ριγέ κάλτσες μέχρι το γόνατο. Ετσι το ήθελε ο καλός της, ο οποίος ιπποτικά έσκυψε στα σκαλιά της εκκλησίας και της φόρεσε ένα ζευγάρι ασημί ψηλοτάκουνες γόβες. Ετσι το είχε, λέει, φανταστεί. Από την άλλη, μία από τις σύγχρονες νοικοκυρές αποφάσιζε αν θα πάει τα παιδιά της σε ελλη-νικό σχολείο ή όχι, φυσικά μπροστά στις κάμερες. Πώς γίνεται η ελληνική τηλεόραση να παίρνει τις χειρότερες ιδέες των ξένων καναλιών και να τις κάνει ακόμη χειρότερες;

Την ανάγνωση post ενός φίλου από Facebook. Ο εν λόγω συμπατριώτης ανέβασε όρκους πίστης στο θεό και την πατρί-δα. Το ενδιαφέρον όμως είχε η άποψή του για τα ΟΫΚ και τις παρελά-σεις του, αφού είχε κά-νει like σε σελίδα με το όνομα «Θέλουμε τα ΟΫΚ να ξαναφωνάξουν συν-θήματα στις παρελάσεις». 10.077 άτομα είχαν την ίδια άποψη με εκεί-νον σε ένα -από τα πολ-λά, όπως έμαθα αργότε-ρα- παρόμοια group. Εί-ναι που όλα μας τα προ-βλήματα τα είχαμε λύσει, οι παρελάσεις των ΟΫΚ μας έμειναν.

Τη φράση μου «Αγαπώ πολύ αυτή τη γειτονιά», καθώς έβγαινα από το καινούργιο μου σπίτι το πρωί της Τετάρτης. Σε λίγα δευ-τερόλεπτα παραλίγο να με πατή-σει διερχόμενο μηχανάκι που εμ-φανίστηκε ξαφνικά και πήγαινε με τουλάχιστον 90 χλμ. την ώρα. Εντάξει, σε όλες τις γειτονιές μπορείς να πετύχεις έναν ηλίθιο, γιατί όχι και στη δική μου;

Την κατάποση ενός ολόκληρου κουτιού παυσίπονων χαπιών. Ολοι είχαν πονοκέφαλο την περασμένη Πέμπτη, εξαιτίας του καιρού. Εγώ, δηλαδή, που υποφέρω από ημικρανίες έπρεπε να μείνω όλη μέρα σε ένα σκοτει-νό δωμάτιο, για να γλυτώσω. Πού τέτοια τύχη; Οι ημικρανίες ήρθαν γύρω στις 11 το πρωί και δεν έφυγαν ποτέ. Μετά από τέσσερα χάπια αποφάσισα ότι δεν αξίζει να πάθω διάτρηση στομάχου, για να γλυτώσω από τις ημι-κρανίες. Εντάξει, κατά βάθος πίστευα ότι άξιζε, αλλά το ένστικτο της επιβί-ωσης φάνηκε πιο δυνατό.

Την γκρίνια για την κουραστική ημέρα και το κεφάλι καζάνι που μου είχαν προκαλέσει οι άπειρες ώρες στον υπολογιστή. Δυστυχώς, γκρίνιαζα στον εαυτό μου, γιατί δεν υπήρχε κανέ-νας άλλος εύκαιρος, αλλά τα πράγματα άλλαξαν, όταν είδα στην τραπεζαρία ένα φάκελο από γνωστό δισκάδικο. Το δώρο μου άκουγε στο όνομα Πάνος Μουζουράκης. Για την ακρίβεια, στο νέο του δίσκο «Ιπτάμενος δίσκος» με το περίεργο εξώφυλλο. Η έκπληξη ήταν αρκετή, ώστε να διώξει και κούραση και νεύρα. «Φίλα με ακόμα», λοιπόν, μέχρι τελικής πτώσης. Και ας με κο-ροϊδεύει ο Γιώργος ότι είμαι καμένη. Ακου καμένη!

Τη χαρά μου για την άνοιξη που ήρθε. Ή έτσι νομίζα. Η βροχή και η συννεφιά με προσγείωσαν απότομα και θυμήθηκα ζακετάκια, πουλοβε-ράκι και μπουφάν που τόσο πολύ είχα προσπαθήσει να ξεχάσω. Μάρ-της, γδάρτης που λένε, και έχουν δίκιο. Αλλά μάλλον είναι καλύτερα έτσι. Με τον καλό καιρό αρχίζει το μυαλό μας να ταξιδεύει σε παραλί-ες και καφέδες δίπλα στη θάλασσα. Ας συγκρατηθούμε λίγο ακόμα. Θα έχουμε, άλλωστε, τόσους μήνες να ονειροπολούμε…