I WILL SURVIVE

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

• Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακί-δης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάν-νη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρο-μπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

Ας θυμηθούμε μια επέτειο που μόνο απαρατήρητη δεν πρέπει να περάσει... Σελ. 21

Το πιο δύσκολο πράγμα για μένα δεν είναι να γράψω 1.000 ή 2.000 λέξεις, είναι να περάσω αζαχάρωτος ένα ολόκληρο 24ωρο. Και άμα αρ-χίσω, βέβαια, δεν τελειώνω. Και σοκολατάκια και κούκις και μουστοκούλουρα (είναι η εποχή τους αυτό τον καιρό!) και πάστες και μαρτσιπάν και κέικ κάθε είδους και υποβρύχια και χαλ-βά Φαρσάλων (παραδοσιακό συν Φαρσάλων) και γλυκά του κουταλιού, όλα αλοιφή τα κάνω. Οταν μάλιστα ήμουνα μικρός και τα γλυκά δεν τρύπωναν κάθε μέρα στο σπίτι, ως και ζάχαρη σκέτη κατέβαζα με το κουτάλι της σούπας. Ευ-τυχώς, μπήκαν έκτοτε τα πράγματα σε μια τάξη. Εγώ φροντίζω να υπάρχουν πακέτα με τσιγάρα για εκείνη που κοιμάται πλάι μου κι εκείνη που κοιμάται πλάι μου φροντίζει να υπάρχει στοκ από γλυκά.

Σημαντικό δε τμήμα αυτού του στοκ προ-έρχεται τώρα τελευταία από το ζαχαροπλαστείο Pastry Family. Το γνωστό του Παγκρατίου (έχει και αδερφάκια στα Βόρεια Προάστια, αλλά δεν με απασχόλησαν ποτέ), που ξαναμπήκε εδώ και κάτι μήνες στο γευστικό μου ορίζοντα. «Και γιατί είχε βγει;» θα ρωτήσει ο κακοπροαίρετος αναγνώστης. «Για κανένα σοβαρό λόγο», θα απαντήσω εγώ. Απλώς κάποια στιγμή άλλαξα γειτονιά, άλλαξα παρέες, άλλαξα δουλειές, άλ-λαξα συνήθειες, το πήρε κι αυτό η μπάλα. Πα-ρέμενε ωστόσο στην άκρη του ουρανίσκου μου, κι όταν το κορίτσι επέμεινε να το επισκεφτούμε δεν είπα «όχι». Και πολύ σωστά έπραξα!

Εξηγούμαι: Το Pastry Family βγήκε κά-ποια στιγμή εκτός μόδας, διότι δεν ακολούθη-σε τους συρμούς της υπερβολικής ζάχαρης και της πλεονάζουσας κρέμας. Οταν μεγάλο μέρος της γλυκαντικής κοινότητας προσπαθούσε να

λιγώσει με κάθε τρόπο τον μέσο Ελληνα, το ζαχαροπλαστείο του Παγκρατίου επέμεινε στη συνταγή «μέτρον άριστον» και στη διατήρηση των ισορροπιών ανάμεσα στα υλικά. Μαζί και η αφοσίωσή του στην πραγματική, ακριβή σο-κολάτα και όχι στα πάμφθηνα σκευάσματα της τεχνολογίας.

Ολα αυτά κοστίζουν. Εχουν κόστος παρα-γωγής, κόστος μεταπώλησης, κόστος ψυχολογι-κό για τους πελάτες που αναζητούσαν εδέσμα-τα πιο «πλούσια», πιο «φαντασμαγορικά», πιο “hot” αν προτιμάτε. «Καλό τους κατευόδιο», θα πω εγώ, ιδίως τώρα που μαθαίνω ότι η ζάχαρη μπορεί να γίνει πιο εθιστική και από την κόκα. Οι υπόλοιποι θα παραμείνουμε φανατικοί υπο-στηρικτές της φινέτσας του καλού γούστου, της ευαισθησίας. Από την υψηλή ζαχαροπλαστική ως την υψηλή τέχνη, η αξία τους είναι αναμ-φισβήτητη. Και φέρνει κόσμο διαρκώς, για να αναπληρώνει τις όποιες αριθμητικές απώλειες.

Προσθέτω για το τέλος, ως κερασάκι της τούρτας, κάτι ακόμη που μου επεσήμανε σε πρόσφατη επίσκεψή μου ο γηραιότερος εκ της οικογενείας των ιδιοκτητών. Ο κ. Παστρυφά-μιλος, όπως τον αποκαλεί εκείνη που κοιμάται πλάι μου. «Ξέρετε», μου είπε, «το 2012 κλεί-νουμε 43 χρόνια ζωής». «Να τα εκατοστίσετε!» του ευχήθηκα. «Γιατί φτιάχνετε εξαιρετικά γλυ-κά». «Δεν είναι μόνο τα υλικά», συνέχισε, «είναι και κάτι ακόμη. Είναι και ο απόλυτος έλεγχος της ποιότητας, η σταθερότητα στην παραγωγή». «Κύριέ μου», του είπα, «τα ίδια ακριβώς που επεσήμαιναν και οι καθηγητές μου στα εργα-στήρια του Φυσικού!» Με φίλεψε ένα κούκι και βγήκα χαμογελαστός στην ανεμοδαρμένη πλην πάντοτε γοητευτική οδό Ριζάρη.

Πέρασαν χρόνια που δεν σου έχω γράψει επιστολή. Ακούγοντας να μιλούν συνέχεια για «υπογραφές» και «επιστολές», αποφάσισα να σου στείλω κι εγώ μία. Είμαι στη δυσάρεστη θέση να γνωρίζω πως δεν υπάρχεις. Παρόλα αυτά ζηλεύω τα παιδιά που πιστεύουν στην ύπαρξή σου. Αφορμή για να σου γράψω στάθηκε επίσης ένα επεισόδιο στο δρόμο. Με πλησίασαν δυο πιτσιρίκια. Το ένα, γύρω στα δέκα, με ρώτησε με περιπαιχτικό ύφος: «Υπάρχει ο Αγιος Βασίλης, κύριε; Γιατί αυτός εδώ πιστεύει ότι υπάρχει», και έδειξε με το δάκτυλο το φίλο του, ένα παιδί γύρω στα επτά, που στεκόταν λίγο παράμερα και ήταν κάπως ντροπιασμένο. «Πιστεύεις ότι υπάρχει ο Αγιος Βασίλης;» το ρώτησα. «Ναι», απάντη-σε χωρίς μεγάλη σιγουριά. «Αμα το πιστεύεις, υπάρχει», του είπα. Εκείνο που δεν πίστευε απογοητεύτηκε, το άλλο χάρηκε. Προχώρησα λίγο πιο πέρα και σκέφτηκα ότι κανένα κακό δεν μπορεί να έρθει από την πίστη σε ωραία πράγματα. Σε τελευταία ανάλυση, έχει και αυτός χρόνο να ανακαλύψει ότι τελικά αυτό που πίστευε πως υπάρχει, δεν υπάρχει. Θα απογοητευτεί μάλλον, αλλά θα μάθει ότι η ζωή προχωρά αναθεωρώντας. Δεν φοβάμαι τα μικρά παιδιά που πιστεύουν στην ύπαρξή σου. Φοβάμαι τα μεγάλα που δεν πιστεύουν πια σε τίποτα. Ή πιστεύουν μόνο σε αυτά που τους κάνουν να φοβούνται, να συντρίβουν, να αποκλείουν το διπλανό τους. Επειδή δεν έχει την ίδια θρησκεία, το ίδιο φύλο ή την ίδια κοινωνική σειρά με αυτά. Τα παιδιά που ονειρεύονται τα ζηλεύω. Τους μεγάλους που παραλογίζονται φοβάμαι. Εχω διαπιστώσει πως όσοι δεν ονειρεύονται καλά ως παιδιά, παραλογίζονται άσχημα όταν μεγαλώνουν. Αλλά και όσοι, κάποια στιγμή, δεν μπορούν να αντέξουν το γεγονός ότι κάποτε πίστε-ψαν σε κάτι ωραίο που τελικά δεν υπάρχει, δεν έχουν καταλάβει τίποτα από το νόημα της πίστης. Οταν μεγαλώσουν, πιθανόν θα συνεχίσουν να συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά. Και το σύμπλεγμα του «μικρομέγα-λου» είναι το πιο αυτοκαταστροφικό. Εσένα όμως, φαντάζομαι, δεν σε ενδιαφέρουν αυτοί οι φιλοσοφικοί συλλογισμοί. Οπότε σταμα-τάω εδώ. Απλά, πριν κλείσω, ήθελα να σου ζητήσω να μου απαντήσεις σε μια πρακτική ερώτηση: Πώς είναι να ζεις σε χώρα με χα-μηλές θερμοκρασίες, χαμηλά spreads, που οι οίκοι αξιολογούν με τρία Α;

6

Το δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου αυτή την περίοδο δεν έχει σκηνή. Ενα έργο δυναμίτης, «Ο συγγραφέας» του Τιμ Κράουτς, μειώνει την απόσταση ανά-μεσα σε κοινό και ηθοποιούς στο ελάχιστο. Ο Τιμ, ο διάσημος συγγραφέας, οι ηθοποιοί της παράστασής του Εστερ και Βικ, όπως και ο φανατικός θεατρόφι-λος Αντριαν είναι οι τέσσερις ρόλοι. Το story του έργου το εξής: Μια συζήτηση των συντελεστών, ενώ βρίσκονται ανάμεσα στο πραγματικό κοινό, με θέμα ένα συμβατικό μα βίαιο έργο του Τιμ που ανέβηκε στο Λονδίνο. Οι Γιάννος Περλέγκας, Κατερίνα Λυπηρίδου, Χρήστος Σαπουντζής και Μάκης Παπαδη-μητρίου κατέχουν τους ρόλους με την προαναφερθείσα σειρά. Πρόκειται για μια αφήγηση μέσα σε μια άλλη αφήγηση. Το κοινό δύναται -εάν θέλει- να παρέμβει. Ενα έργο σκληρό και ανθρώπινο συνάμα. Το οποίο δεν «χαρίζει κάστανα», όπως ακριβώς και η ίδια η ζωή.

Το μαγνητοφωνάκι καταγράφει τις σκέψεις της Κατερίνας Λυπηρίδου και του Γιάννου Περλέγκα - μέσα σε εκείνη τη χαρακτηριστική σιωπή πριν από την παράσταση. Οι ερμηνείες και η στάση τους επιβεβαιώνουν μια πάγια πε-ποίθησή μου. Οτι οι ηθοποιοί δεν φαίνονται στα «χαρτιά», επί σκηνής φαί-νονται. Πάνω στο σανίδι είναι τόσο αληθινοί, που σου δίνεται η αίσθηση ότι είναι φίλοι σου. Ετσι, το γεγονός ότι τα βιογραφικά τους είναι εντυπωσιακά έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Αυτή η παράσταση όμως είναι μια καθαρά ομαδική δουλειά. Η σκηνοθεσία έγινε από κοινού με τον Παντελή Δεντάκη. Με το κοι-νό να είναι ο απρόβλεπτος παράγοντας. Που, όταν οι αλήθειες που λέγονται είναι σκληρές, μπορεί να σοκαριστεί. Πράγμα που παρακολουθώντας την πα-ράσταση πιστεύω πως συμβαίνει.

Θεατών αντιδράσεις«Το έργο δημιουργεί ένα φιλικό περιβάλλον, όπου μπορείς να γελάσεις, να μιλήσεις, οι ηθοποιοί κάθονται δίπλα σου, νιώθεις τελικά ένα μέρος της πα-ράστασης. Και ξαφνικά αρχίζουν να σου λένε ‘αλήθειες’ και λες ότι τώρα εδώ αλλάζει το παιχνίδι», είπε η Κατερίνα. Οι θεατές μπορούν -ανά πάσα στιγμή- να παρέμβουν. Να μην παραμείνουν βουβοί. Φυσικά πολλοί από εμάς άχνα δεν βγάλαμε. «Και έτσι ακόμα πάλι κερδίζεται αυτό που με έναν τρόπο λέει το έργο, ότι στην ουσία, είμαστε μαθημένοι να μην συμμετέχουμε, να είμαστε καλοβολεμένοι στις θεσούλες μας και να παρακολουθούμε μια ιστορία, ενώ παραμυθιαζόμαστε ότι τη ζούμε», συμπλήρωσε ο Γιάννος.

Μήπως στην παράσταση «πετάγεται» όποιος και όποτε θέλει; Υπάρχει η δυνατότητα, αλλά δεν συμβαίνει. Μήπως πρόκειται για devised theatre; Με μια φωνή και οι δύο ηθοποιοί μού είπαν: «Καθόλου». Με τον Γιάννο να διευ-κρινίζει: «Κατά τη γνώμη μου είναι μια τρικλοποδιά στο devised theatre. Που όσο και να ευαγγελίζεται ότι είναι πολύ ελεύθερο, τελικά δεν είναι. Οπως και ‘Ο συγγραφέας’ είναι ένα έργο απόλυτα καθοδηγούμενο και φτάνει εκεί που φτάνει και καταλήγει εκεί που καταλήγει γιατί θέλει να προκαλέσει αυτό που θέλει να προκαλέσει».

Αρα ακολουθούμε -με την καλή έννοια- ως κοινό την παράσταση. Οπως άλλωστε συμβαίνει και στα «συμβατικά» έργα ή ακόμα και στα «απείρου κάλ-

Μια παράσταση με θέμα τη βία και πόσο εύκολα γινό-μαστε ηδονοβλεψίες της. Οπου τα φώτα των προβολέων πέφτουν πάνω σε κοινό και ηθοποιούς εξίσου. Ο Γιάννος Περλέγκας και η Kατερίνα Λυπηρίδου μάς οδηγούν στα

δύσκολα μονοπάτια του έργου «Ο συγγραφέας».

WWW.METROPOLISNEWS.GR

λους» βραδινά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, χωρίς να μπορούμε να παρέμβου-με ποτέ. Βέβαια εδώ, τα φώτα είναι πάνω μας, όσο είναι και στους ηθοποιούς. Ουδέν κρυπτόν υπό το φως των προβολέων. Η συνθήκη είναι ιδιαίτερη και οι αντιδράσεις του κοινού ποικίλλουν, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό «χαρμά-νι». Κάποιοι μπορεί να έρθουν και να θελήσουν να πουν τα δικά τους. Αλλοι να δώσουν μια διαφορετική πνοή σε αυτή τη work in progress παράσταση. «Εμείς έχουμε αποφασίσει να είμαστε πολύ ευγενικοί με το κοινό. Οι ίδιοι οι θεατές μπορούν να βάλουν ‘κάποιον στη θέση του’ εάν τους ενοχλεί», είπε η Κατερίνα και μας εξήγησε πως εκείνοι θα πουν τα ίδια λόγια κάθε βράδυ και θα προσπαθούν πάντα να επανέρχονται στη ροή της ιστορίας. Σε κάθε περί-πτωση: είναι αποκαλυπτική η εξής πτυχή, ότι το θέατρο είναι περασμένο στο DNA μας. «Πολλοί από εμάς κάπου έχουμε επίγνωση ότι, πέρα από ύπαρξη ή δράση, είμαστε και θέαμα ανά πάσα στιγμή», θα ομολογήσει με σταθερό βλέμμα ο Γιάννος. Η Κατερίνα θα συμπληρώσει κοιτάζοντάς τον: «Ολοι αυτό δεν μας λένε -σχεδόν κάθε μέρα- άλλωστε; Ποιος είναι ο εαυτός μας; Ενα ρόλο παίζουμε και στη ζωή».

Ηθικοδιδακτισμός, μια ενοχλητική συνήθειαΗ Κατερίνα μού είπε πως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θεατές είναι και οι πιο εκδηλωτικοί. Κάτι που επιβεβαιώνω με το χέρι στην καρδιά. Γεγονός που με παραξένεψε, βέβαια, και με έκανε να γίνω -σιωπηλά- επικριτικός απέναντι σε θεατές στην ηλικία των γονιών μου. Είχα την αίσθηση ότι πολύ εύκολα έδειχναν να προσβάλλονται ηθικά από τα θεατρικά τεκταινόμενα. Εστω και αν η τελική «έκπληξη» του έργου είναι όντως σοκαριστική, πράγμα που παρα-δέχονται και οι ηθοποιοί. Αν όμως συμβαίνει αυτό που παρατήρησα, ο Γιάννος πιστεύει πως ο «ιδανικός θεατής» θα συνδέσει αυτή τη λογι-κή αντίδρασή του με προηγούμενες σκηνές του έργου. Οπου μπορεί να έχει μπει στον πειρασμό να ρωτή-σει την Εστερ (Κατερίνα), που απλά εξιστορεί τι συνέβαινε στο ρόλο της: «Για πες, πώς ήταν όταν σε βίαζε ο μπαμπάς σου;» Ερωτήσεις σχετικές συχνά γίνονται επίμονα από το κοι-νό, σε σημείο που ενίοτε φέρνουν την ηθοποιό σε δύσκολη θέση. Γι’ αυτό ο «ιδανικός θεατής», κατά τον Γιάννο, «θα συνειδητοποιήσει τη δι-πλή του φύση, μιας ηθικής δηλαδή -που καλώς ή κακώς είμαστε συνηθισμέ-νοι να ακολουθούμε- και μιας σκοτεινιάς που μπορεί να έχει μέσα του, και να μην έχει συνειδητοποιήσει καλά καλά ότι είναι εξίσου ορατή».

Αυτή η σκοτεινιά, έχω την αίσθηση, εμφανίζεται όταν νιώσουμε παντοδύ-ναμοι. Είτε ως μέρος ενός κοινού μιας ιδιαίτερης θεατρικής παράστασης, είτε κρυμμένοι πίσω από διαδικτυακά παρατσούκλια, που μας δίνουν τη δυνατό-τητα να μοιράζουμε «κρεμάλες» και να δείχνουμε τα πιο απάνθρωπα χαρακτη-ριστικά μας. Και, βέβαια, συνήθως είμαστε εύκολοι στην κριτική. Τη μέρα που παρακολούθησα το έργο, λαλίστατος 60άρης μάς εξιστόρησε όλη τη χθεσινή του βραδιά και πως πέρασε εξαίσια τραγουδώντας Θεοδωράκη. Εγώ, ο νεα-ρός, εξεγέρθηκα σιωπηλά με την «ασέβεια» που διέπραττε και την έλλειψη θε-ατρικού τακτ που επεδείκνυε. Δεν εξεγέρθηκα με τον εαυτό μου που διψούσε να ακούσει ερωτήσεις για βιασμούς, φόνους και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. «Ο συγγραφέας» είναι ένα έργο που σε θέτει προς των ευθυνών σου. Τόσο ως θεατή, όσο και ως άνθρωπο. Ενας πραγματικός καθρέφτης. Οι συντελεστές της παράστασης είναι άξιοι συγχαρητηρίων. Σε βοηθούν να ανοίξεις τα σφαλιστά σου μάτια. Να παραδεχτείς πως, κάπου μέσα σου υπάρχει ένας ηδονοβλεψίας της βίας. Πιστεύετε πως αυτή είναι μια υπερβολική δήλωση; Δεν έχετε παρά να δείτε την παράσταση και να το διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι.

Στην ουσία, είμαστε μαθημένοι να μην συμμετέχουμε, να είμαστε καλοβολεμένοι στις θεσούλες μας και να παρακολουθούμε μια ιστορία, ενώ παραμυθιαζόμαστε ότι τη ζούμε.

Info

7

Στο τελευταίο τεύχος του “Intelligent Life” τέθηκε ένα ερώτημα που συνήθως συζητάνε με-ταξύ τους οι παρέες στις διακοπές, μόνο που αυτή τη φορά τέθηκε με μεγα-λύτερη ιστορική τεκμη-ρίωση: Ποια θα ήταν η ιδανική εποχή και το μέρος όπου θα μπορούσε να ζήσει κανείς; Ο συγγραφέας ιστορικών βιβλίων Πάτρικ Ντίλον έγραψε το βασικό κομμάτι, ενώ αυτή τη στιγμή το ερώτημα βρίσκε-ται στο site του περιοδικού, όπου οι αναγνώστες μπορούν να ψηφίσουν. Σύμφωνα με τον Ντίλον, πολλοί θα μπορούσαν να πούνε ότι στο δυτικό κό-σμο σήμερα οι άνθρωποι έχουν επιμηκύνει τη ζωή τους και την ποιότητά της σε γενικές γραμμές, οπότε θα ήταν ίσως μια επιλογή. Ωστόσο, υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες που μπορούν να κάνουν μια περίοδο της Ιστορίας γοητευτική. Αναφέρει

το κλασικό παράδειγμα της Αθήνας του 5ου πΧ. αιώνα, λέγοντας ότι μπορεί να έπεφτες πάνω στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, αλλά θα ήσουν παρών στη γέννηση της δημοκρατίας. Ο ίδιος διαλέγει να βρεθεί στο Λονδίνο του 1690, στην απελευθέρω-ση του Τύπου και της Βουλής, στο επιστημονικό μπαμ, στις αλλαγές των οικονομικών δομών, σε ό,τι δηλαδή, κατά τη γνώμη του, θα επηρέαζε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων 320 χρόνια αργότερα. «Υπήρχε η πεποίθηση ότι το μέλλον δεν θα έμοιαζε ποτέ ξανά στο παρελθόν. Ενας καινούργιος κόσμος ξεκινούσε και εγώ θα ήθελα να είμαι εκεί».

«Δεν θα διάβαζα αυτό το κείμενο αν ήμουν στη θέση σας και, αν ξοδέψατε τα χρήματά σας για να αγοράσετε την εφημερίδα, ήταν ανοησία σας. Μήπως γίνομαι κάπως αρνητικός;» Αυτή η αντισυμβατική αρχή του κειμένου του συντάκτη του “Guardian” Τιμ Τζονζ έχει έναν και μόνο σκοπό. Να καυτηριά-σει όσο γίνεται τη δήλωση που έκανε ο Ελβις Κοστέλο μέσα στην εβδομάδα μέσω της προσωπικής του ιστοσελίδας, προτρέποντας τους θαυμαστές του να μην αγοράσουν το καινούριο box set του και να προτιμήσουν αντ’ αυτού να πάρουν κάποιους δίσκους του Λούις Αρμστρονγκ. Ο Κοστέλο έκανε αυτή τη δήλωση θεωρώντας -δικαίως- ότι το box set, με τα CD και τα DVD και τα βιβλιαράκια, όσο υπέροχο και αν είναι, δεν μπορεί να κοστίζει 212 λίρες. Δεν είναι η πρώτη φορά (το έχει κάνει και ο Μόρισεϊ) που ένας καλλιτέχνης με κάποια δήλωση παίρνει το μέρος του κοινού εναντίον των «κακών» δισκογρα-φικών εταιρειών και, όπως γράφει ο Τζονζ, «το να αποθαρρύνεις τους ανθρώ-πους απ’ το να αγοράσουν τη δουλειά σου δεν έχει πάντα αρνητικό αντίκτυπο στις πωλήσεις σου». Οι καταναλωτές, άλλωστε, είναι περίεργα πλάσματα. Οχι λοιπόν, Ελβις Κοστέλο, θα αγοράσουμε τα CD σου, μην στεναχωριέσαι.

Μπορεί το τελευταίο τεύχος του “Economist” να συγκέντρωσε όλα τα φώτα της εγχώριας και της διεθνούς ειδησεο-γραφίας εξαιτίας του -καταστροφολογικού σχετικά με το μέλλον του ευρώ- εξωφύλλου του, ωστόσο στο εσωτερικό του υπήρχαν και άλλα ενδιαφέροντα θέματα. Οπως αυτό για τις δύο πλέον επιτυχημένες ιστοσελί-δες ανεύρεσης της... πολιτικής αλήθειας. Μπερδευτήκατε; Ας το κάνουμε πιο λιανά.Οι ιστοσελίδες PolitiFact.org και FactCheck.org, έχοντας ως δεδομένο ότι η αλήθεια δεν είναι κάτι χειροπιαστό και θεωρώντας παράλληλα πως η παραδοχή αυτή δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να καθίσταται η πολιτική συζή-τηση έρμαιο του ψεύδους, δημιουργήθηκαν με σκοπό να ελέγχουν τις δημόσιες τοποθε-τήσεις των πολιτικών και να βγάζουν στην επιφάνεια τα ψέματα και τις υπεκφυγές τους. Ενα δίκτυο ανεξάρτητων -ισχυρίζονται οι ίδιοι- δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών, ελέγχει την ακρίβεια των όσων δηλώνουν βασικοί πολιτικοί δρώντες της Αμερικής σε τηλεοπτικά σποτ και ντιμπέιτ, σε ομιλίες,

συνεντεύξεις και σε δελτία Τύπου, προκειμένου να κατατο-πίσουν -όπως λένε- τους ψηφοφόρους για το ποιόν

όλων εκείνων που ζητούν την ψήφο τους. Σε ένα ρεσιτάλ πρωτοτυπίας, μάλιστα, το PolitiFact.com λανσάρει και το δικό του... αληθόμετρο! Σε αυτό, ο Ομπάμα φαίνεται πως περνάει τις εξετάσεις, μια και μέχρι

σήμερα έχει τηρήσει 158 υποσχέσεις του και έχει αθετήσει 54. Πλάκα δεν θα είχε να το έφερναν και προς τα μέρη μας;

Μεγάλη πλάκα, όμως.

αυτή δεν θα πρέπάλλοθι για να καθτηση έρμαιο του με σκοπό να ελέγτήσεις των πολιτιεπιφάνεια τα ψέμΕνα δίκτυο ανεξάίδιοι- δημοσιογρελέγχει την ακρίββασικοί πολιτικοτηλεοπτικά σποτ

συνεντπ

ψόλων εκείνων ποΣε ένα ρεσιτάλ πρPolitiFact.com λαναληθόμετρο! Σε απως περνάει τις ε

σήμερα έχει τηρκαι έχει αθετήνα το έφερναν

Αν και υπήρξε πρωταγωνιστής σε ένα σύμπαν πολύ μακρινό, στις μικρομεσαίες ομάδες του αγγλικού πρωταθλήματος, η φυ-σιογνωμία του Γκάρι Σπιντ μού ήταν οικεία και συμπαθής. Η είδηση της αυτοκτονίας του με ενόχλησε, με ανακάτεψε. Με στενα-χώρησε. Λίγες στιγμές νωρίτερα βρισκόταν καλεσμένος σε μια τηλεοπτική εκπομπή, χαμογελαστός κι ωραίος, όπου μίλησε για

τα σχέδιά του για το μέλλον και αργότερα πήγε στο γήπεδο παρέα με τον παλιόφιλό του Αλαν Σίρερ. Οι τελευταίες του ώρες απλώς εκτοξεύουν την τραγικότητα. Τα κεί-μενα που διάβασα στο βρετανικό Τύπο ήταν αφιερώματα κυρίως στην καριέρα του, στα ρεκόρ του, σε ατάκες συναδέλφων του που δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Πολύ ξε-χωριστό ήταν το κείμενο του Τζέιμς Μπρά-ουν στο αγαπημένο της στήλης “Sabotage Times” - το οποίο μάλιστα υπήρξε δική του ιδέα. Μεταφέρω ένα πολύ μικρό κομμάτι: «Για μένα είναι λίγο πιο προσωπικό. Εχω βρεθεί εκεί που βρίσκεται η οικογένειά του αυτή τη στιγμή. Η μητέρα μου αυτοκτόνησε το Φεβρουάριο του 1992 και, όταν η Λιντς κατέκτησε το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά, ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα χαρούμε-νος. Ισως γι’ αυτό κάθομαι αυτή τη στιγμή βουρκωμένος. Ο Σπιντ ήταν μέρος μιας κατάστασης που είναι πιο σημαντική από τα αποτελέσματα και τις εμφανίσεις. Συνει-σέφερε σε αυτή την κατάσταση που έκανε πολλούς ανθρώπους να νιώθουν ότι οι ζωές τους είναι καλύτερες». Ολα αυτά, ένα χρόνο περίπου μετά την πτώση του Ρόμπερτ Ενκε στις γραμμές του τρένου έξω από το Ανόβερο. Αναπαύσου εν ειρήνη, λοιπόν, Γκάρι Σπιντ, τίποτα περισσότερο.

Εχουμε ξαναπεί ότι αυτές οι λίστες που παρουσι-άζουν κάθε τρεις και λίγο ποια είναι τα καλύτερα μέρη για να ζεις δεν αποδεικνύουν τίποτα, αλλά πάντα προκύπτει κάποιο ενδιαφέρον στοιχείο παρατηρώντας τα αποτελέσματα. Εν προκειμένω, ο κατάλογος της “Mercer” έβγαλε νικήτρια τη Βι-έννη, με την αυστριακή πρωτεύουσα να αφήνει στις επόμενες θέσεις τη Ζυρίχη, το Οκλαντ, το Μό-ναχο, το Βανκούβερ και το Ντίσελντορφ. Το Ντί-σελντορφ; Αλήθεια; Τα κριτήρια της επιλογής για την πόλη με το καλύτερο επίπεδο ζωής ήταν (ως συνήθως περίπου) η πολιτική και κοινωνική κα-τάσταση, οι εργασιακές προοπτικές, οι υποδομές υγείας και μέσων μεταφοράς, το επίπεδο της εκ-παίδευσης, το κλίμα, η διασκέδαση και οι χώροι αναψυχής, η αγορά, η ασφάλεια. Σε όλα αυτά λοι-πόν το Ντίσελντορφ έρχεται έκτο παγκοσμίως. Και ναι, έχει ωραία πάρκα, όμορφες πλατείες, μπορείς να περπατήσεις στις όχθες του Ρήνου, είναι ο πα-ράδεισος κάθε οικονομολόγου, αλλά εντάξει, στο πλαίσιο του κεντροευρωπαϊκού μοντέλου ζωής ή σε μια γυάλα, πιθανόν να είναι πράγματι υπέροχο. Το πολύ ενδιαφέρον όμως στην περίπτωσή του εί-ναι ότι πρόκειται για μια πόλη μικρότερη από τη Θεσσαλονίκη, στην οποία ζούνε περισσότεροι από 100.000 μετανάστες, ένας αριθμός που φτάνει σχεδόν το 1/5 του πληθυσμού της. Δεν προκαλούν προβλήματα ασφάλειας οι μετανάστες στο Ντίσελ-ντορφ; Οπως είχα διαβάσει σε μια έρευνα που είχε δημοσιευτεί πέρυσι στο καναδέζικο περιοδικό “Walrus” (μεταφέρω σε πολύ γενικές γραμμές), οι μετανάστες βοηθούν την ανάπτυξη και την εικόνα της καθημερινής ζωής, καθώς ως φιλοξενούμενοι στη χώρα θέλουν να δείξουν το καλό τους πρόσω-πο. Οχι, δεν είναι απλοϊκό, είναι μια άλλη όψη του δυτικού πολιτισμού, δεν νομίζετε; Οι μετανάστες στον Καναδά ή στο Ντίσελντορφ ενσωματώνονται και προσφέρουν. Οι μετανάστες στην Αθήνα πε-ριθωριοποιούνται, θεωρούνται επικίνδυνοι και όντως, μερικές φορές, φυσιολογικά, έτσι συμβαί-νει. Και είναι αλήθεια ότι η Αθήνα δεν μπορεί να φροντίσει ή να εκμεταλλευτεί τους μετανάστες όπως το Ντίσελντορφ ή ο Καναδάς, δεν υπάρχουν οι ίδιες ανάγκες εδώ και οι ίδιες προοπτικές, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι έχουμε εξελιχθεί σε ένα εσωστρεφές και ξενοφοβικό έθνος, ανεπαρκές στις περισσότερες μορφές της παγκοσμιοποίησης. Και βέβαια χωρίς πάρκα, χωρίς χώρους αναψυχής, χωρίς καλή δημόσια συγκοινωνία, με μετριότατο επίπεδο εκπαίδευσης και πάει λέγοντας των προ-βλημάτων μας το αδιέξοδο.

Το βιβλίο της Πατρίτσια Σουλτζ “1.000 places to see before you die” θεωρείται το μεγαλύτερο ταξιδιωτικό best seller που γράφτηκε ποτέ, αλλά δεν θα μας απασχο-λούσε ιδιαίτερα αν δεν διαβάζαμε την ιδέα που είχε επ’ αυτού η αμερικανική ηλεκτρο-νική εφημερίδα “The Huffington post”. Οι συντάκτες της λοιπόν πήραν αυτούς τους προορισμούς, τους χώρισαν σε κατηγορίες και έφτιαξαν ένα -ας το πούμε- πρωτάθλημα, όπου οι αναγνώστες ψήφιζαν ανά δυάδες το καλύτερο μέρος. Για παράδειγμα, η εφημε-ρίδα έθετε το ερώτημα «Ποιος είναι καλύ-τερος προορισμός, το Νησί του Πάσχα ή η Αγία Σοφία», το κοινό ψήφιζε, το Νησί του Πάσχα προκρινόταν στον επόμενο γύρω και πάει λέγοντας. Αυτή τη στιγμή «παίζεται» ο τελικός, ανάμεσα στις Πυραμίδες της Γκίζας, που στον ημιτελικό κέρδισαν το Μεγάλο Κοραλλιογενή Υφαλο, και στο Μάτσου Πίτσου, που στον ημιτελικό επικράτησε εύκο-λα του Εθνικού Πάρκου του Γέλοουστοουν στο Ουαϊόμινγκ. Το Εθνικό Πάρκο βρέθηκε πολύ ψηλά, ναι, και εμένα μου κάνει εντύπωση, πιθανόν επειδή οι περισσότεροι ανα-γνώστες προέρχονταν από τις ΗΠΑ, πιθανόν βέβαια και επειδή είχε εύκολη κλήρωση, αποκλείοντας στους προηγούμενους γύρους την πλατεία Σόκαλο στην Πόλη του Μεξι-κού και την έρημο Σαχάρα, αποφεύγοντας μεγαθήρια του τουρισμού, όπως το άγαλμα του Ιησού στο Ρίο, το Βατικανό ή την Κόκκινη Πλατεία. Για την ιστορία, ο Παρθενώνας δεν κατάφερε να φτάσει μέχρι τους 16 καλύτερους προορισμούς. Δεν πειράζει.

«Το ελληνικό κοινό δεν αγαπάει το μιούζικαλ», μου είπε ένας φίλος τις προάλλες και έτσι ξεκίνησε μια ωραία διαφωνία ένα κυριακάτικο απόγευμα. Δεν έχεις και κάτι άλλο να κάνεις μαζί με το χαλαρό καφέ. Τελικά, στο τέλος συμφωνήσαμε όλοι πως στην Ελλάδα δεν πάσχουμε από εκφραστές της τέχνης, αλλά από δημιουργούς. Το ίδιο συμβαίνει και με το ελληνικό μιούζικαλ. Δεν είναι ότι δεν αγαπά-ει ο Ελληνας το μιούζικαλ ή ότι το βαριέται. Απλά δεν υπάρχουν καλά μιούζικαλ ως παραγωγές ή ως έργα στην Ελλάδα. Τα πρόσφατα παρα-δείγματα εγχώριων μιούζικαλ, όπως το «Σιγά τα αίματα» των Ακη Δήμου και Σταμάτη Κραουνάκη, αλλά και το άλλο που υπογράφει ο Δήμου, αυτή τη φορά με τη μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη («Αν αργήσω κοιμή-σου»), δείχνουν ότι μπορούν να γί-νουν αξιόλογες δουλειές. Αν σε αυτό προσθέσεις και την αγάπη του κοινού για κινηματογραφικά έργα όπως το «Μάμα Μία» και το «Μουλέν Ρουζ», δεν μπορείς να πεις ότι το κοινό της Ελλάδας απεχθάνεται το είδος. Πόσο μάλλον όταν κατά κάποιο τρόπο το μιούζικαλ έχει τις ρίζες του στο αρ-χαίο ελληνικό θέατρο.Η Ελλάδα έχει ερμηνευτές. Και καλές φωνές και καλούς ηθοποιούς και καλούς χορευτές. Δημιουργία δεν έχει. Αν δεν υπάρχει κείμενο, αν δεν υπάρχει «σανίδι» να στηρί-ξει το τραγούδι και το χορό, τότε κα-ταντάει πανηγύρι. Και όσο περνάει ο καιρός βλέπουμε ανθρώπους με πολύπλευρα ταλέντα, αλλά δεν βλέ-πουμε δημιουργούς.Λένε βέβαια ότι το «πολύ ταλέντο» στην Ελλάδα παρεξηγείται. Αυτό συμβαίνει μόνο όταν το πολύπλευ-ρο γίνεται δαιδαλώδες και σε κάνει να χάνεις το δρόμο. Αν, για παρά-δειγμα, το πρωί είσαι τηλεοπτική περσόνα, το μεσημέρι χορεύτρια του πάγου, το απόγευμα ερμηνεύτρια «έντεχνου» και το βράδυ αναλύεις την όσφρηση της ποδαρίλας σε ριά-λιτι, τότε μάλλον μπερδεύτηκες μέσα στην πολύπλευρη ικανότητά σου και με μπερδεύεις και εμένα που σε παρακολουθώ. Νιώθω ότι ξαφνικά σηκώθηκες να πεις και ένα τραγού-δι, έτσι απλά, επειδή μπορείς. Χωρίς κανένα λόγο και αφορμή. Ελλάδα τε-λικά... έχεις ταλέντο! Αλλά δεν έχεις ακόμα αποφασίσει πού.

2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1983

Η λέξη «θρίλερ» είναι μια λογική και σύντομη περιγραφή του συνδυασμού άσπρη κάλτσα, σκαρπίνι, πορτοκαλο-κόκκινο παντελόνι και ταιριαστό σακάκι με μαύρη ρίγα. Και αυτό δεν απέχει από την πραγματικότητα. Γιατί κάπως έτσι εμφανίζεται ο Μάικλ Τζάκσον στο βίντεο του τραγουδιού “Thriller”, που παίχτηκε πρώτη φορά στο MTV στις αρχές Δεκεμβρίου του 1983. Ποιο ρεκόρ θέλετε που να μην έχει σαρώσει; Το πιο ακριβό βιντεοκλίπ όλων των εποχών. Ενα από τα πιο εμπνευσμένα. Μία από τις καλύτερες χορογραφίες. Ενα από τα μεγαλύτερα σε διάρ-κεια (14 λεπτά). Ακόμη και το σακάκι ήταν αυτό που φορέθηκε περισσότερο εκείνη την εποχή. Lady Gaga, όπως καταλαβαίνεις... τα έχουμε ξαναδεί αυτά.

Ο Φοίβος και η Μάρθα μαζί. Ο Δεληβοριάς και η Φριντζήλα προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Από αυτή την Παρασκευή στο Gazarte (Βουτά-δων 32, Γκάζι) και κάθε Παρασκευή μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου, οι δύο φίλοι συναντιούνται σε μια χώρα που θυμίζει κινούμενη άμμο, όπως λένε. Απ’ τον Αττίκ ως τον Μανώλη Αγγελόπουλο και από το “Never on Sunday” ως τις μεταλλαγμένες ζεϊμπε-κιές του ’90, κάνουν ένα ταξίδι διηγούμενοι την ιστορία ενός τραγουδιού και φτάνουν στο σήμερα. Πώς φτάσαμε εδώ; Λες να έχουν την απάντηση;

Είχα δύο απορίες σχετικά με τον Michael Bublé. Η πρώτη είναι γιατί δεν έκανε μέχρι στιγμής ένα χριστουγεν-νιάτικο άλμπουμ. Από εκείνα που βάζεις όταν στολίζεις το δέντρο. Η απορία λύθηκε τις προ-ηγούμενες μέρες με την κυκλοφορία ενός άλμπουμ γεμάτου από τα πιο αγαπημένα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, για να μην σου λείψει κάτι. Από τον «Αϊ Βασίλη που έρχεται στην πόλη, γι’ αυτό φρόντισε να είσαι καλό παιδί», μέχρι τη βαρυσήμαντη επιθυμία... «ό,τι θέλω για τα Χριστούγεννα είσαι εσύ», ερμηνευ-μένα με το φινετσάτο τρόπο του Michael Bublé. Η δεύτερη απορία έχει να κάνει με τη συμμετοχή του σε μιούζικαλ. Του πάει τρελά. Αν και έχει παίξει σε ταινίες, δεν τον έχουμε δει σε τέτοιο ρόλο. Γιατί το έχει το πακέτο: φωνή, κορμί και κίνηση. Φαίνεται στα βιντεοκλίπ. Ας το ευχηθώ και αυτό μαζί με τις υπόλοιπες ευχές στον Αϊ Βασίλη.

Τα αγόρια ξενυχτάνε στο Γκάζι και συγκεκριμέ-να στο Koo Koo (Ιάκχου 17, Γκάζι). Το καθιερωμένο λαϊβάδικο φιλοξε-νεί αυτό το διήμερο δύο τρελά αγόρια το ίδιο ανατρεπτικά με τις μπάντες τους. Σήμερα, Παρα-σκευή, (2/12) ο Λεωνίδας Μπαλάφας θα παρουσιάσει δικά του τραγούδια, αλλά και τα αγαπημένα του σε δια-σκευές σε ένα πρόγραμμα που ποτέ δεν είναι το ίδιο. Αύριο (3/12) ο Toni Sfinos και το πολυ-πληθές μπαλέτο του μας βάζουν στη μηχανή του χρόνου και μας μεταφέρουν στα ’70s. Στα πολύ ’70s. Ο Toni Sfinos είναι η ελληνική εκδοχή του Τόνι Κλίφτον, του ήρωα (alter ego) που είχε δη-μιουργήσει ο Aντι Κάουφμαν. Τα αγόρια ξενυχτά-νε και τα κορίτσια λιώνουν!

Η Ρίτα Αντω-νοπούλου ταξιδεύει στις μουσικές σκη-νές της Ευρώπης του Μεσοπολέμου, με βασικούς σταθ-μούς το Βερολίνο και το Παρίσι, σε μια παράσταση που επιχειρεί να μας θυμίσει τι ξεχάσα-με. Η παράσταση «Βερολίνο Παρί-σι - Να θυμάσαι τι ξεχνάς...» είναι ένα σύγχρονο πολιτικό καμπαρέ και ξεκινάει το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου στο νέο χώρο του Γυάλι-νου Μουσικού Θεάτρου, στο Up Stage Gialino (Λεωφόρος Συγγρού 143). Μαζί της ο ηθοποι-ός Αγγελος Μπούρας στο ρόλο ενός σύγχρονου κομπέρ. Τα κείμενα της παράστασης υπογράφουν οι Δημήτρης Αποστόλου, Κωνσταντίνος Μάγνης και Θέμης Μουμουλίδης, με τον τελευταίο να έχει επιμεληθεί και τη σκηνοθεσία.

ή

Μας μπέρδεψε μία, μας μπέρδεψε δύο. Περιμέ-ναμε όλο και με μεγαλύτερη ανυπομονησία. Τελικά αυτή την εβδομάδα θα βγει η ταινία «Φάουστ» του Αλεξάντερ Σοκούροφ. Μέχρι τώρα έχει κερδίσει το Χρυσό Λέοντα και το Οικουμενικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής του 68ου Φεστιβάλ της Βενετίας. Η ιστορία είναι γνωστή: Ο Φάουστ -του ομότιτλου έργου του Γκέτε- πουλάει την ψυχή του στο διάβολο, σε μια πρωτότυπη διασκευή του αρι-στουργήματος της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Τη Δευτέρα 28 Νοεμβρίου και σε ηλικία 84 ετών έφυγε από τη ζωή ο εργάτης του ελληνικού σινεμά Ντίνος Κα-τσουρίδης. Σκηνοθέτης, διευθυντής φωτογραφίας, αλλά και μοντέρ, μας χάρισε κάποιες αξέχαστες ταινίες, όπως «Της κα-κομοίρας» ή «Ο κύριος Πτέραρχος». Ξεχωριστή στιγμή στην καριέρα του ήταν η συνεργασία του με τον Θανάση Βέγγο, με το οποίο δημιούργησαν ταινίες όπως το «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;» ή το «Θανάση πάρε τ’ όπλο σου».

Η υποψηφιότητα της Γαλλίας για τα φετινά Οσκαρ λέγεται «Πολεμώντας για τη νίκη» και έχει ήδη συμμετά-σχει σε μεγάλα φεστιβάλ, όπως το Σάντανς και οι Κάν-νες (ταινία έναρξης της Εβδομάδας Κριτικής). Η ταινία της Βαλερί Ντονζελί εστιάζει σε ένα νεαρό ζευγάρι που μαθαίνει ότι ο νεογέννητος γιος του έχει κακοήθη όγκο στο κεφάλι. Πρόκειται για μια αυτοβιογραφική ταινία που έχει μέσα της τόση ζωή που ξεχειλίζει από την οθόνη...

Μεγαλώνοντας στο Αγρίνιο, ποτέ δεν πίστε-ψα ότι οι άνθρωποι της πρωτεύουσας θα έχουν μια περισσότερο μελαγχολική Κυρια-κή από εμάς. Συνδέοντας την Αθήνα με τον ορισμό της ζωής, της διασκέδασης και των ανθρώπων που βολτάρουν στην πόλη, δεν πίστευα στα μάτια μου όταν αντίκρι-σα το πραγματικό πρόσωπο της αθη-ναϊκής Κυριακής. Αδειοι δρόμοι, κλειστά σπίτια, μουντός ουρανός. Οπως στο Αγρί-νιο. Σαν η νύχτα να έρχεται πάντα πιο νωρίς. Συχνά θυμάμαι τα λόγια του αδερφού μου, που με είχε προετοιμάσει. Αμυαλος εγώ δεν έδωσα σημασία στα λόγια του: «Οι Κυριακές εδώ είναι όπως στο Αγρίνιο. Μελαγχολι-κές. Η πόλη ξεκουράζεται». Ακουσα μόνο το δεύτερο μισό, που έλεγε: «Οι Δευτέρες όμως είναι μέσα στη ζωή. Καμία σχέση με αυτό που ήξερες».Τις Κυριακές λοιπόν γράφοντας αυτή τη στήλη, θυμάμαι τη Μελίνα Μερκούρη που καλεί όλους τους φίλους στο σπίτι της... κάθε Κυριακή. Ετσι, για να την ελαφρύνει. Αναφέ-ρομαι φυσικά στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή» (1960), στην οποία πρωταγωνιστεί η μεγάλη ηθοποιός και σκηνοθετεί ο Ζιλ Ντασέν. Η ται-νία εστιάζει στην Ιλια, μια πόρνη του Πειραιά, η οποία όχι μόνο διαλέγει τους πελάτες της, αλλά και παρακολουθεί φανατικά τις τραγω-δίες του Ελληνικού Φεστιβάλ. Ο Αμερικανός ερασιτέχνης φιλόσοφος Ομερ (τον υποδύεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης) γνωρίζει την Ιλια και, μαγεμένος από την ίδια, προσπαθεί να την αλλάξει και να τη βοηθήσει να καλλιεργηθεί αληθινά. Η ταινία ήταν υποψήφια για πέντε Οσκαρ, κερδίζοντας τελικά το Οσκαρ Τραγου-διού για «Τα παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζιδάκι. Οσο για τη Μελίνα Μερκούρη, έφυ-γε από το Φεστιβάλ των Καννών με το Βραβείο Γυναικείου Ρόλου. Για την ιστορία, η μέρα εκείνη ήταν Παρασκευή.

Μέσα στο δάσος περπατούν όταν ο λύκος δεν είναι εκεί. Οχι, ο λύκος στη συγκεκριμέ-νη περίπτωση δεν είναι ο Λεντέσμα, αλλά ο Τσακ Νόρις. Φυσικά, αναφέρομαι σε όσους το παίζουν σκληροί και αλύπητοι αυτές τις μέρες που ο Τσακ ηρεμεί. Κάτι τύποι σαν τον -κατά τα άλλα συμπαθή- Χιου Τζάκμαν. Στην ταινία “Real steel” του Σον Λέβι, ο Χιου είναι πρώην

μποξέρ που -με τη βοήθεια του γιου του- προ-σπαθεί να ξαναμπεί στο ρινγκ και να τους σπάσει όλους στο ξύλο. Μικρή λεπτομέρεια: η ταινία αναφέρεται στο μέλλον, έτσι πάνω στο ρινγκ τον πρώτο ρόλο έχουν γιγαντιαία ρομπότ. Τώρα τι θέλει να μας πει αυτός που κάποτε ήταν ο Λέοπολντ και σηκωνόταν πριν καθίσει μια γυναίκα δεν καταλαβαίνω...

Αντε πάλι με τους Αμερικανούς που μάχονται εναντίον των Σοβιετικών... Στην άκρως πρωτότυπη ταινία “The double” του Μάικλ Μπραντ, ο Πολ Σέπαρντσον (Ρίτσαρντ Γκιρ) επανέρχεται στην ενεργό δράση -αν και είναι ήδη συνταξιο-δοτημένος από τη CIA- για να κυνηγήσει τον Κάσιους, ένα Σοβιετικό επαγγελματία εκτελεστή. Παρέα λοιπόν με ένα νεα-ρό συνεργάτη στήνουν δόκανο στον Κάσιους και οδηγούνται μπροστά σε αποκαλύψεις που δεν περίμεναν. Καλά, νόμιζαν ότι ο μεγάλος Κάσιους θα στεκόταν με σταυρωμένα χέρια;

Οταν διαβάζεις για τη θέση της ποίησης στην Ελλάδα τα παλαιότερα χρόνια, νιώθεις σαν να πρόκειται για κάτι τελείως διαφορετικό από τη σύγχρονη ποίηση. Σαν να την εκτιμούσαν περισσότερο οι άνθρωποι, να προσπαθούσαν να την «αγ-γίξουν» με μεγαλύτερο σεβασμό. Αυτή τη θέση της ποίησης προσπαθούν να αποκαταστήσουν οι εκδόσεις Ικαρος με τις συναντήσεις «Σάββατο στον Ικαρο». Αναβίωση των παλιών εθίμων, λοιπόν. Παλιά, όταν τα Σάββατα ο κόσμος κατέβαινε στο Κέντρο για βόλτα και ψώνια, ποιητές, συγγραφείς, αλλά και φίλοι και συνεργάτες των εκδόσεων Ικαρος πέρναγαν από το βιβλιοπωλείο στην οδό Βουλής 4 για ένα τσίπουρο, ένα μεζέ και κουβεντούλα. Φέτος, γίνεται μια προσπάθεια αναβίωσης αυτής της συνήθειας, αρχής γενομένης από το Σάββατο 3 Δε-κεμβρίου στις 12:00, όπου η Κική Δημουλά θα βρίσκεται στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων για να συναντήσει τους αναγνώ-στες και να συζητήσει μαζί τους. Ακολουθεί ο Χρήστος Γιαννα-ράς το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου και ο Απόστολος Δοξιάδης το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου. Εμείς ευχόμαστε αυτές οι συναντήσεις να έχουν επιτυχία και να συνεχιστούν και το 2012.

Θυμάστε τον Παραμυθά; Οσοι από εσάς τον αγαπήσατε πραγματικά και μεγαλώ-νοντας αρχίσατε να τον αναζητάτε, θα ανακαλύψατε ότι πίσω του κρύβεται ο Νί-κος Πιλάβιος. Ενας άνθρωπος με τόσο πλούσιο βιογραφικό, που διαβάζοντάς το αισθάνεσαι κάπως άβολα... Αυτός ο Παραμυθάς, λοιπόν, συνεχίζει να λέει ιστορίες και παραμύθια όχι μόνο για μικρούς, αλλά και για μεγάλους. Συγκεκρι-μένα, όπως λέει κι ο ίδιος: «Για τα παιδιά της δεκαετίας του ’80, που τα ξανασυ-νάντησα γονείς πια». Στο βιβλίο του «Ιστορίες της καρδιάς» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε 17 ιστορίες γραμ-μένες με τρυφερότητα και αγάπη. Κάποιες από αυτές έχουν κατά καιρούς γραφτεί για το blog του συγγραφέα (www.paramithas.gr), τρεις από αυτές είναι παραλλαγές γνωστών ιστοριών που πρωτοδιάβασε ο συγγραφέας στην εφημερίδα “Times of India”, ενώ οι υπόλοιπες γράφτηκαν γι’ αυτό το βιβλίο.

Στο Μέγαρο Μουσικής, την Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου στις 7:00 μμ., θα πραγματο-ποιηθεί συμπόσιο για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Στρατή Τσίρκα με τίτλο «Ο Τσίρκας στον κόσμο των ιδεών». Η είσοδος είναι ελεύθερη με δελτία προτεραι-ότητας. Παράλληλα, έχει ήδη ξεκινήσει και θα διαρκέσει μέχρι τις 17 Δεκεμβρίου η έκθεση με έργα των φοιτητών του Β΄ Εργαστηρίου Χαρακτικής της ΑΣΚΤ, εμπνευ-σμένα από την τριλογία «Ακυβέρνητες Πολιτείες». Η έκθεση πραγματοποιείται στο Μουσείο Γουναροπούλου (Γουναροπούλου 6, Ζωγράφου). Και, ενώ όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα, οι Ισπανοί μυούνται και αυτοί στο έργο του Στρα-τή Τσίρκα. Τέσσερις μεταφραστές, η Ιωάννα Νικολαΐδου, ο Μπιθέντε Φερνάντεθ Γκονζάλεθ, η Μαρία Λόπεθ Βιγιάλμπα και ο Λεάντρο Γκαρθία Ραμίρεθ μοίρασαν

μεταξύ τους τις σελίδες των τριών μυθιστορημάτων του Τσίρκα και μετέφρασαν τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» στα ισπανικά. Το έργο κυκλοφορεί στην Ισπανία από τον εκδοτικό οίκο Catedra με τον τίτλο “Ciudades a la deriva”, συστήνοντας έτσι τον Ελληνα πεζογράφο στο ισπανόφωνο κοινό.

Ο Χριστόδουλος Καλέργης θα παρέ-μενε καταχωρημένος στις λίγες παραγρά-φους των σελίδων των βιβλίων της μεταβυζαντινής αγιο-γραφίας, αν ο Γιώργος Ανωμερίτης δεν είχε την τύχη, γράφοντας το βιβλίο του για τον ιστορικό ναό της Αγίας Αικατερίνης Οίας, να αποκαλύψει 17 εικόνες του στο ξυλόγλυ-πτο τέμπλο του ναού, οι οποίες παρέμεναν άγνωστες στη βιβλιογραφία. Ο συγγραφέας, κυκλαδικής άλλωστε καταγωγής, γνωστός για την αγωνιστική και πολιτική του δραστη-ριότητα, επιμελήθηκε το βιβλίο «Χριστόδου-λος Καλέργης: ένας περιπλανώμενος ζω-γράφος ‘εκ νήσου Μυκόνου’». Το βιβλίο, με μια καλοστημένη δομή της ζωγραφικής διαδρομής του Καλέργη από τόπο σε τόπο, περιλαμβάνει εκπληκτικές φωτογραφικές αποτυπώσεις της τοιχογραφικής του δου-λειάς, με πολλές ολοσέλιδες εικόνες, αλλά και λεπτομέρειες των έργων του.

Ο Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί έγραψε το «Γράμμα σ’ έναν όμηρο» (εκδ. Πατάκη) το 1942, κατά τη διάρκεια της εξορίας του στην Αμερική. Απευθύνεται στο φίλο του Λεόν Βερτ, που έμεινε «όμηρος» στην κατεχό-μενη Γαλλία. Ο Εξιπερί προ-κειμένου να προστατεύσει το φίλο του δεν τον κατο-νομάζει. Μέσω αυτού, όμως, απευθύνε-ται σ’ όλους τους συμπατριώτες του που έχουν μείνει στη Γαλλία. Πρόκειται για ένα γράμμα που διακρίνεται από τη λογοτε-χνική γραφή του Εξιπερί και ταυτόχρονα εκφράζει όλα τα αντικρουόμενα συναισθήματα του συγγραφέα: τις τύψεις που εγκατέλειψε τη χώρα του, την αγωνία του πολέμου, την αγά-πη για την ελευθερία και το χρέος προς τη Γαλλία. Θα μπο-ρούσε όμως να είναι και ένας μονόλογος ενός ανθρώπου που προσπαθεί να ισορροπή-σει την ευαίσθητη φύση του με τη σκληρότητα του πολέμου. Και το αποτέλεσμα είναι ένα κείμενο τόσο ποιητικά γραμ-μένο, που συχνά ο αναγνώ-στης ξεχνάει ότι διαβάζει κάτι που γράφτηκε κατά τη διάρ-κεια ενός πολέμου.

Στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου) παρουσιάζεται η τετράωρη performance «Γαλαξίας» από αύριο, Σάββατο (3/12). Η ομάδα BLITZ με την εμμονική λίστα της επιστρέφει στην πόλη για να παρουσιάσει το δικό της κατάλογο με όλους αυτούς που χάθηκαν ανεπιστρεπτί. Πρόσφατα ή πριν από χρόνια ή ακόμη παλιότερα, πριν από αιώνες. Κινηματο-γραφιστές, τενόροι, βασιλείς, θεοί, φιλόσοφοι, ιδέες, αντικείμενα, δεκαετίες, λέξεις, σκηνοθέτες, ποιητές, εφευρέτες, αγρότες από τη Θεσσαλία, μπαρ, συγκροτήματα, διαφημίσεις, τραγουδιστές, οδοί, χωριά που εγκαταλείφθηκαν και κινήματα τέχνης. Σε αυτή την τελική εκδοχή του «Γαλαξία», μαζί με τους μόνιμους ηθοποιούς της παράστα-σης, θα βρίσκεται κάθε φορά και ένας καλεσμέ-νος, διαφορετικός κάθε βράδυ, ο οποίος θα μοι-ράζεται και θα θυμάται όλα αυτά που πέθαναν, ξεπεράστηκαν, ξεχάστηκαν μέσα από το δικό του προσωπικό σύμπαν.

Η παράσταση «Ο φίλος μου ο Ντοστογιέφσκι» σε σκηνοθεσία Δήμητρας Παπαδοπούλου με τον Φάνη Μουρατίδη ανεβαίνει στο Θέατρο Χώρα (Αμοργού 20) από τις 7 Δεκεμβρίου. Εμπνευσμένη από το έργο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, η Δήμητρα Παπαδοπούλου μεταφέρει την ιστορία του «γελοίου» στο γνώριμο περιβάλλον της σύγχρονης Αθήνας. Ο Φάνης Μουρατίδης υποδύεται τον Ελληνα του 2012, που χάνει τη δουλειά του, το ακριβό του σπίτι στο Ψυχικό, το κύρος του επιτυχημένου διαφημιστή και μαζί κάθε ελπίδα για το μέλλον του. Μετακομίζει σε ένα υπόγειο στον Αγιο Παντελεήμονα Αχαρνών και, πάνω που έχει αποφασίσει ότι η μοναδική λύση είναι η αυτοκτονία, πέφτει στα χέρια του το βιβλίο του Ντοστογιέφσκι με τίτλο «Το όνειρο ενός γελοίου». Εκεί αρχίζει η περιπέτειά του. Ο δικός μας «γελοίος», μαζί με τον γελοίο του ομώνυμου έργου, θα βιώσουν ακριβώς τις ίδιες εμπειρίες και θα οδηγηθούν -και οι δύο- όχι μόνο στη λύση, αλλά στην εύρεση του νοήματος της ζωής τους.

Η χορευτική ομάδα Indigo Fera παρουσιάζει την παράσταση χορού «6 μοίρες κάτω από τον ορίζοντα» σε χορογραφία Ρένας Κωνσταντάκη και Γιουμίκο Γιοσιόκα για τρεις μόνο παραστάσεις, σήμερα, αύριο και μεθαύ-ριο (2-4/12) στο Θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραι-ώς 206). Από τις σημαντικές παρουσίες στο χώρο του butoh διεθνώς, η Γιουμίκο Γιοσιόκα συνεργάζεται σταθερά με την Indigo Fera Art Productions και τη Ρένα Κωνσταντάκη από το 2007. Αυτή τη φορά το ενδιαφέρον των δύο χορογράφων στρέφεται στις 6 μοίρες κάτω από τον ορίζοντα, την ώρα που έχουμε το λυκόφως ή το λυκαυγές, στην αρχή και το τέλος της ημέρας. Είναι μια στιγμή ποιητική, ονειρική, η οποία επιτρέπει τη σύνδεση με την ομορφιά της φύσης, άρα και της ζωής. Αυτήν ακριβώς την ώρα που είναι χαρακτηριστική η απουσία σκιών. Οι μορφές είναι δυσδιάκριτες, επιτρέπο-ντας έτσι να φανερωθεί καθαρά μια καινούργια μορφή, προερχόμενη από την επαναληπτική διεργασία των εμπειριών του καθενός.

Τη ζωή της γλύπτριας Καμίλ Κλοντέλ παρουσιάζει ο Πολιτιστικός Οργα-νισμός ΑΙΩΝ, για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Μεταξουργείο (Ακαδήμου 14). Η παράσταση «Camille Claudel: το κύμα της τρέλας» ακολουθεί τη διαδρομή της διάσημης Γαλλίδας από τη δημιουργική νιότη έως την παρά-φρονα «ώριμη ηλικία» και τον εγκλεισμό της για 30 χρόνια στο άσυλο έως το θάνατό της το 1943. Το κείμενο ιχνηλατεί τη συντριβή της γυναίκας-δημιουργού με τη θριαμβευτική δύναμη σε μια εποχή έντονα συντηρητική, που κυριαρχείται από κοινωνικές ανακατατάξεις και ανδροκρατούμενες αντιλήψεις. Η επιστολογραφία της Καμίλ Κλοντέλ, βασισμένη στο βιβλίο-αφιέρωμα του Ζακ Κασάρ, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας από την ηθοποιό Ζανί Γκασταλντί στο Φεστιβάλ Νάξου 2008, με θεματικό άξονα «Τέχνη και Τρέλα». Η σκηνοθεσία ανήκει στον Στέλιο Κρασανάκη και το ρόλο της Καμίλ Κλοντέλ ερμηνεύει η Λυδία Φωτοπούλου.

Μια θεατρική διασκευή του ομώνυμου κλασικού διηγήματος του Σκιαθίτη συγγραφέα για έναν ηθοποιό και για έναν μουσικό παρουσιάζει η εταιρεία θεάτρου Ηθικόν Ακμαιότατον στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206). «Ο Αμερικάνος» υπενθυμίζει τις διαστάσεις που μπορεί να πάρει η ανθρώπινη μοναξιά και η αθεράπευτη καχυποψία απέναντι σε οτιδήποτε άγνωστο ή φαινομενικά

ξένο. Ο ήρωας είναι ξένος μέσα στον κόσμο του. Φυσικά, δεν είναι ούτε ξένος ούτε Αμερικάνος. Είναι ένας Ελληνας μετανάστης, που ύστερα από 25 χρόνια επιστρέφει στο νησί του και δεν τον αναγνω-ρίζει κανένας. Περιπλανάται μόνος στην αποβάθρα του λιμανιού και τριγυρνά στα σοκάκια της μικρής συνοικίας και στα χαλάσματα του πατρικού σπιτιού του. Το μόνο που τον κάνει να συνεχίζει να ελπίζει είναι ο έρωτας. Σκηνοθεσία, ερμηνεία: Θανάσης Σαράντος.

Η ομάδα So7 μετά την περυσινή παράσταση «Τι θα κάνουμε τώρα;» επανέρχεται με τη νέα της δουλειά «Ηγέτης» (από τις 5 Δεκεμβρίου) στο backstage του Θεάτρου Badminton, για να ανα-ζητήσει μέσα σε αυτή τη σπείρα από την τάξη στην αταξία, μια προσωπικότητα που θα γίνει ηγέτης. Σε ένα τοπίο λουσμένο στο φως, το θόρυβο και την έλλειψη νερού, οι άνθρωποι απο-φασίζουν για το νέο ηγέτη τους. Σε ένα κείμενο επη-ρεασμένο από τον «Ηγέτη» του Ν. Μακιαβέλι οι θεατές της ολοκληρωτικής επικράτησης στην εξουσία ενός μόνο προσώπου και του τρόπου με τον οποίο αυτός γίνεται δεκτός από τους υπόλοιπους. Το κείμενο της παράστασης έχει γράψει ο Δημήτρης Κουρούμπαλης και τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει η Φρόσω Κορρού και ο Μάξιμος Μουμούρης.

� Το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας παρουσιάζει την Παγκόσμια Εκθεση Αφίσας για τα ανθρώπινα δικαιώματα με τίτλο «Αλλαξε τον κόσμο! 50 Χρόνια Αφίσες για τη Διεθνή Αμνηστία» στην Τεχνόπολη του δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100, Γκάζι). Δη-μιουργοί όπως οι Πικάσο, Μποτέρο, Μιρό και Ανι Λίμποβιτς, αλλά και πολλοί ακόμη φωτογράφοι, καλλιτέχνες, σχεδιαστές, γελοιογρά-φοι, επώνυμοι και ανώνυμοι, μέσα από τις 50 αφίσες της έκθεσης εκπέμπουν το δικό τους μήνυμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον ακτιβισμό και το σεβασμό απέναντι στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η έκθεση έχει ήδη φιλοξενηθεί σε διάφορες χώρες του κόσμου, από αντίστοιχα τμήματα της Διεθνούς Αμνηστίας. Συγκεκριμένα, συνο-λικά 33 κράτη θα παρουσιάσουν την έκθεση της Διεθνούς Αμνη-

στίας με αφορμή τον εορτασμό των 50 χρόνων από την ίδρυση της διοργάνωσης, ανάμεσά τους και η Αυστραλία, το Βέλγιο, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ, η Ολλανδία, οι Φιλιππίνες, η Φινλανδία και η Χιλή. Η έκθεση έχει διάρκεια μέχρι τις 4 Δεκεμβρίου.

� “Together in Electric Dreams. Absent Presence” είναι ο τίτλος της έκ-θεσης που παρουσιάζει το Beton7 (Πύδ-νας 7, Βοτανικός) από τις 3 Δεκεμβρίου, μια έκθεση που διοργανώνει το House of Electronic Arts υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Ελβετίας στην Ελλάδα. Η ομάδα των House of Electronic Arts, με βάση την Ελβετία, διερευνά τη σχέση της τέχνης και των σύγχρονων μέσων τεχνολογίας, καθώς και την αλληλεπίδρασή τους με τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές πτυχές της καθημερινής πλέον χρήσης τους από τον άνθρωπο. Την επιμέλεια έχει αναλάβει ο Ραφαέλ Ντειγκ.

� Η αναδρομική έκθεση του Ισπανού καλλιτέχνη Ντίνο Βαλς φιλοξενείται στο Μουσείο Φρυσίρα (Μονής Αστερίου 3 & 7, Πλάκα). Η έκθεση έχει τίτλο «Dino Valls. Ταξίδι στον ισπανικό μαγικό ρεαλισμό» και αποτελείται από ζωγραφικά έργα του Ισπανού δημιουργού. Η έννοια του χρόνου, είτε πραγματικού είτε φανταστικού, και η εσωτερική ψυχική κατάσταση των προσώπων αποτελούν αναφορές στην εννοιολο-γική, κατά βάση, δουλειά του Ντίνο Βαλς. Ωστόσο, συχνά ανατρέχει στην παραδοσιακή ζωγραφική της Φλαμανδίας, δανειζόμενος στοιχεία για την ανατομι-κή αναπαράσταση του ανθρώπινου σώματος πάντα, μέσα όμως από το δικό του στίγμα. Η έκθεση θα συ-νεχιστεί μέχρι τις 26 Φεβρουαρίου 2012.

� Μια έκθεση αφιερωμένη στην ποιήτρια και τεχνο-κριτικό Ελένη Βακαλό διοργανώνεται από το Ινστι-τούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης (Αριστοτέλη Βαλαωρίτου 9, Αθήνα). Στο πλαίσιο της έκθεσης με τίτλο «Ελένη Βακαλό: η ποιητική του λόγου» παρουσι-άζονται ποιήματα της Ελένης Βακαλό, κείμενα και δο-κίμιά της για τη σύγχρονη τέχνη, καθώς και πλούσιο φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό. Η Ελένη Βακαλό υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος και μέλος του διοι-κητικού συμβουλίου της Σχολής Βακαλό, ενώ το 1997 διακρίθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας. Μέσα από τα εκθέματα και τις παρουσιάσεις αυτές ξεδιπλώνεται η ζωή και το έργο της ως θεωρητικού, τεχνοκριτικού και ποιήτριας, καθώς και η αγάπη της για τον κόσμο της ζωγραφικής και της ποίησης. Την επιμέλεια της έκθεσης αυτής, η οποία έχει διάρκεια μέχρι τις 3 Δε-κεμβρίου, υπογράφει η Τζούλια Δημακοπούλου.

Το CAMP (Contemporary Art Meeting Point) άνοιξε επίσημα τις πόρτες του την Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου στην καρδιά της Αθήνας στην πλατεία Κοτζιά. Ο χώρος απο-τελεί μια νέα στέγη για τη σύγχρονη τέχνη και ένα και-νούργιο σημείο συνάντησης καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό που δραστηριοποιούνται στα εικαστικά, στη μουσική, στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Εγκα-ταστημένο σε ένα εντυπωσιακό νεοκλασικό κτίσμα του 1890 στην πλατεία Κοτζιά, με εκπληκτική θέα ανάμεσα στο Δημαρχείο της Αθήνας και το εμβληματικό κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, το CAMP φιλοδοξεί να φέρει και πάλι το φιλότεχνο κοινό στην ιστορική πλατεία στο κέντρο της πόλης. Το πρόγραμμα του νέου χώρου ξεκίνησε την Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου με την “Cheapart 17”, μια έκθε-ση 150 καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό η οποία φιλοξενείται σε τρία σημεία: στην Cheapart (Αν-δρέου Μεταξά 25, Εξάρχεια), στο CAMP Contemporary Art Meeting Point (Ευπολίδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κο-τζιά) και στην γκαλερί Α. Αντωνοπούλου (Αριστοφάνους 20, Ψυρρή). Τη διεύθυνση του χώρου έχουν αναλάβει ο Γιώργος Γεωργακόπουλος, ο Δημήτρης Γεωργακόπουλος και η Φωτεινή Καπίρη, ενώ μιλήσαμε με τον πρώτο για το πώς προέκυψε η ιδέα δημιουργίας του CAMP:«Η Αθήνα ως μητρόπολη χρειάζεται καινούργιους χώρους τέχνης. Το Κέντρο είναι σημείο κοινωνικής συνάντησης και διασταύρωσης ιδεών και πολιτισμών και είναι λογικό, λοιπόν, να δημιουργηθεί το CAMP ως χώρος όπου συνα-ντώνται και διασταυρώνονται καλλιτέχνες και πολιτιστικά αγαθά. Μολονότι το Κέντρο ερήμωσε τα τελευταία χρόνια, στην έρημο αυτή άρχισε, δειλά στην αρχή και περισσότερο έντονα σήμερα, να δημιουργείται καινούργια ζωή. Ασφα-λώς ο πολιτισμός είναι μέρος αυτής της ζωής και το CAMP είναι ένας από τους οργανισμούς που τολμούν να δημιουρ-γήσουν και να σχεδιάσουν για το μέλλον».Ποια είναι, επομένως, τα πρώτα σχέδια στο πρόγραμμα του CAMP; «Ξεκινώντας από την “Cheapart 17”, μια εκδήλω-ση με ιδιαίτερη ιστορία και αποδοχή στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ακολουθεί η θεματική έκθεση “Lost in Athens” με τη συμμετοχή σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών. Πα-ράλληλα, αρχίζει το πρόγραμμα  θεατρικών δρωμένων «Δε σ’ αγαπώ», που επιμελείται ο Γιώργος Ζαμπουλάκης, ενώ ετοιμάζεται η  παρουσίαση ηχητικών εγκαταστάσεων των Coti και Γιώργου Κωνσταντινίδη. Τέλος, στο προσε-χές διάστημα ο Δημήτρης Φαρμάκης, venue manager του CAMP, σχεδιάζει βραδινά event».H έκθεση “Cheapart 17” έχει διάρκεια μέχρι τις 23 Δεκεμ-βρίου, ενώ οι διοργανωτές και οι καλλιτέχνες της Cheapart, για μία ακόμη χρονιά, στηρίζουν αφιλοκερδώς το φιλαν-θρωπικό, μη κερδοσκοπικό σωματείο «Αρωγή», καθώς τα έσοδα ειδικών δημιουργιών θα ενισχύσουν το έργο του. Πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα και τις δράσεις του νέου χώρου αναζητήστε στο: campoint.gr.

Τις τελευταίες εβδομάδες οι Αθηναίοι, όπως άλλωστε και οι υπόλοιποι Ελλη-νες, βρίσκονται αντιμετώποι με έναν ορυμαγδό αρνητικών πληροφοριών. Ολες έχουν ένα κοινό παρονομαστή: τον δίχως προηγούμενο κλυδωνισμό του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Ενα-ντι αυτής της ασύμμετρης απειλής, η ελληνική κοινωνία έχει επιδείξει μια πρωτοφανή νηφαλιότητα, σε αντίθεση προς το εγχώριο πολιτικό σύστημα, το οποίο αποδεικνύει με κάθε ευκαιρία την παθολογική νευρασθένειά του. Η ροή των δυσμενών πληροφοριών των σχετικών με το εσωτερικό έχει αλλά-ξει. Ισως φταίει ότι μια τρικομματική κυβέρνηση εθνικής ενότητας αναγκα-στικά δημιουργεί λιγότερες τριβές, άρα μικρότερη ενασχόληση με το εσωτερι-κό. Ισως φταίει και το αντικειμενικό γεγονός της αστάθειας που έχει εγκα-θιδρυθεί στην καρδιά της Ευρώπης και δεν αφήνει την εσωτερική -κατά κανόνα μίζερη- συζήτηση να εξελιχθεί. Μοναδικές εξαιρέσεις αποτελούν η ανακυκλούμενη «προεδρολογία» στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και η -λιγότερο εμφανής, αλλά πολύ περισσότερο ουσιαστική- σύγκρουση των τάσεων εντός της ΝΔ. Στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ η συζήτηση περιορίζεται στα, ουκ ολίγα, ενδιαφε-ρόμενα πρόσωπα και στις μεταξύ τους σχέσεις. Η πολιτική συζήτηση, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, απου-σιάζει ολοκληρωτικά. Το ΠΑΣΟΚ ούτε κατά διάννοια δεν έχει εντοπίσει το μελλοντικό προσανατολισμό του. Είναι ακόμη «χυλός». Το λεγόμενο «κουαρ-τέτο» ετοιμάζει μια πολιτική πλατφόρ-μα, η οποία ακόμη είναι άγνωστη. Θα δούμε. Στη ΝΔ η κατάσταση θυμίζει μια τάξη άτακτων παιδιών. Ο δάσκαλος απειλεί τους μαθητές του με αποβολή και εκείνοι προσπαθούν να τον λοι-δορούν όταν εκείνος στρέφει το κεφά-λι του στον πίνακα. Εκεί ωστόσο το διακύβευμα είναι μεγαλύτερο. Εντός τη ΝΔ διεξάγεται ένας πόλεμος, ιδεολογι-κός, ψυχολογικός, εν τέλει βάναυσος. Το σοβαρό ευρωπαϊστικό κομμάτι της υποσκάπτεται από ακραίες φωνές, οι οποίες συνήθως στη ΝΔ ήταν περιθω-ριακές. Κάποιοι θεωρούν ότι ο Αντώ-νης Σαμαράς τελικά θα υποκύψει στη γοητεία τους. Ολοι αυτοί αγνοούν, από ανοησία ή σκοπιμότητα, ότι η ΝΔ ίσως κληθεί τους επόμενους να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις. Ισως όλα αυτά να είναι τα τελευταία επεισόδια του δικομματισμού... Ισως...

Ἀνήκω σὲ μία χώρα μικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.

Εἶναι μικρὸς ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγμα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι μᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ μιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσμα.

Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.

Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωμένη μὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ μέτρο, πρέπει νὰ τιμωρηθεA ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.

Ὅσο γιὰ μένα, συγκινοῦμαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσμου.

Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους μου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασμένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦμε γιατί ἀδικήσαμε …».

Γιώργος ΣεφέρηςΣτοκχόλμη, 11 Δεκεμβρίου 1963

[Απόσπασμα απο την ομιλία του κατά την εκδήλωση απονομής

του Νόμπελ Λογοτεχνίας]

Μια ήρεμη δύναμη. Αυτή την αίσθηση είχα για την Ηρώ πριν τη γνωρίσω. Μια βόλτα στον Εθνικό Κήπο μού το επιβε-βαίωσε. «Στην πρώτη πάπια δεξιά», λέ-γαμε στο τηλέφωνο και γελούσαμε. Μες στο πράσινο και ανάμεσα στα δέντρα, ο Νικήτας μας είπε πως μόλις πρόσφα-τα υδροδοτήθηκε ο κήπος και ότι για πολλά χρόνια είχε αφεθεί στο έλεος. Ακολούθησε η γνωστή γκρίνια για τη χώρα, αλλά δεν κράτησε πολύ. Εχει μια ψυχραιμία το τοπίο που μας παρέσυρε. «Ψύχραιμα» λέγεται άλλωστε και το νέο άλμπουμ της Ηρώς και αναρωτιέμαι: «Λες να είναι αυτή η λύση»;

Αυτή η νέα δουλειά κυκλοφορεί σε παραγωγή της ίδια και όχι με την υποστήριξη κάποιας δισκογραφικής. «Μέχρι και το βάρος του χαρτιού για το εξώφυλλο πέρασε από τα χέρια μου. Αναρωτιόμουν τι άλλο θα κάνω γι’ αυτό το CD», μου λέει η Ηρώ, αλλά φαίνεται να έχει απολαύσει τη δημιουργία του. Μιλάει με τόσο πάθος για την Πολυφω-νική Χορωδία Πατρών που συμμετείχε στο δίσκο, για τη χρήση φυσικών οργά-νων, για το ύφος των τραγουδιών.

Είναι τελικά η ψυχραιμία η λύση; Μήπως έχουμε φοβηθεί πολύ και έχει πέσει η χώρα σε κατάθλιψη; «Καμία κίνηση δεν έχω κάνει βάσει πανικού. Ακόμα και όταν η εταιρεία με πίεζε να κάνω δίσκους απαντούσα ‘όχι’. Θέλω η απόφαση για ό,τι κάνω να είναι συ-νειδητή. Το ίδιο συνέβη και με τη γέν-νηση του παιδιού μου. Η πραγματικό-τητα είναι σκληρή για όλους μας αυτή τη στιγμή αλλά αρνούμαι να συμμετέχω σε αυτό τον ψυχολογικό πόλεμο που γί-νεται. Δεν θέλω να μου πει κανείς πώς να αισθάνομαι», τονίζει η Ηρώ με μια σιγουριά στο βλέμμα και τη ρωτάω ποιο «όπλο» δίνει στο παιδί της. «Το γιο μου αν και θα φανεί ρομαντικό, τον μεγα-λώνω με πολλή αγάπη. Δεν του έχω πει ότι έχει εξασφαλίσει τη ζωή του, εν-νοώ οικονομικά, γιατί δεν την έχει. Τον κάνω να νιώθει σίγουρος για τον εαυ-τό του και πιστεύω ότι το δρόμο θα τον βρει μόνος του. Δεν συμφωνώ με τους γονείς που πονηρεύουν τα παιδιά τους. Ασε που κι εγώ μαθαίνω από αυτόν. Με έχει βάλει πολλές φορές στη θέση μου».

Επειτα από τρία χρόνια δισκογραφικής απουσίας, το «Ψύχραιμα» έρχεται σε μια εποχή ιδιαίτερα δύ-σκολη για τη χώρα, «βοηθώντας να ξεπεραστεί ο κίνδυνος της συναισθηματικής πτώχευσης», όπως αναφέρει το δελτίο Τύπου. Τα οκτώ τραγούδια του δίσκου υπογράφει μουσικά η ίδια, όπως και τους στίχους στο «Μόνο εμείς». Τους στίχους στο ομώ-νυμο με το δίσκο τραγούδι και άλλα τρία κομμάτια έχει γράψει ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ενώ υπάρχει και η διασκευή του «Απόψε σε θέλω» σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους Λευτέρη Παπαδόπου-λου. Την έκπληξη αποτελεί το ντουέτο της Ηρώς με τον ηθοποιό Χρήστο Λούλη στο τραγούδι «Το έγκλημα».

Την Ηρω φέτος τη συναντάμε στο TAS Stage

(Βουτάδων 6, Γκάζι) παρέα με τον ηθοποιό Αργύ-ρη Αγγέλου και τη Μαρκέλλα Αργυροπούλου, σε κείμενα του Γιώργου Καπουτζίδη. «Οταν ζήτησα από τον Γιώργο να γράψει τα κείμενα, σκέφτηκα και τον Αργύρη, γιατί ήθελα να συνεργαστώ και φέτος με έναν ηθοποιό. Ηθελα πάντα επίσης να δουλέψω με μια τρανς. Εχουν μια καθαρότητα και μια ντομπροσύνη αυτοί οι άνθρωποι. Είναι ένας άλλος κόσμος, που δεν διαφέρει από το δικό μας, έχει όμως μια άλλη οπτική. Το ζητούμενο για όλους τους ανθρώπους είναι το ίδιο. Απλώς ο δρόμος είναι διαφορετικός. Και έτσι προέκυψε και η Μαρκέλλα», σχολιάζει η ίδια.

Στο TAS Stage, λοιπόν, για να αποκτήσουμε την απαραίτητη ψυχραιμία!

Τη γνωρίσαμε με το «Ετσι είμαι εγώ» και την αγαπήσαμε ακόμα περισσό-

τερο με το «Ετσι είναι οι σχέσεις» και «Θέλω να με κρατάς». Η Ηρω επι-

στρέφει δυναμικά με το «Ψύχραιμα» χωρίς να αποχωρίζεται ποτέ το πιάνο

και το ιδιαίτερο μουσικό ύφος της.

Ο πλανήτης μόλις έχει καταστραφεί και οι δύο μοναδικοί επιζώντες προσπαθούν να επικοινωνήσουν και να καταλάβουν τι έχει συμβεί. Δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες γνωρίζονται, συγκρούονται και αποκα-

λύπτουν τα μυστικά τους. Παλεύουν να αποδεχτούν ο ένας τον άλλο και μοιράζονται φόβους και αλήθειες. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου και ο Αντίνοος Αλμπάνης υποδύονται τους τελευταίους ανθρώπους της Γης και, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Σαρακατσάνη, δημιουργούν μια γρήγορη, ευρηματική, ζωντανή,

interactive μαύρη κωμωδία.

Κοντεύουν μεσάνυχτα. Η παράσταση έχει τελειώσει και συνειδητοποιώ ότι είχα πολύ καιρό -ίσως και χρόνια- να γελάσω τόσο πολύ στο θέατρο. Ο Αντίνοος και ο Γιώρ-γος πιάνουν κουβέντα με τους θεατές. Εδώ όλοι χαμογελούν. Μόνο χαμογελούν. Σπά-νιο, αλλά οι λόγοι είναι εύκολα κατανοητοί. Νιώθω ότι τέλειωσε ένα επιτυχημένο πάρ-τι και οι καλεσμένοι χαιρετούν με ενθουσι-ασμό τους οικοδεσπότες. Το Θέατρο Θησεί-ον σίγα σιγά αδειάζει και στο φουαγιέ συνα-ντάω τους δύο ηθοποιούς, που είναι ιδιαί-τερα κεφάτοι. Ας πάρουμε όμως τα πράγμα-τα από την αρχή.

Η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά πέρυσι στη Θεσσαλονίκη και σημεί-ωσε μεγάλη επιτυχία. Η μία παράταση δι-αδεχόταν την άλλη, με αποτέλεσμα να παί-ζεται για τρεις μήνες στο Θέατρο Σοφού-λη. Ο Γιώργος κατάγεται από τη Θεσσαλο-νίκη και ήταν η δεύτερη φορά που οι συ-μπολίτες του έσπασαν τα ταμεία σε παρά-σταση όπου πρωταγωνιστεί. Η πρώτη ήταν με την «Κατσαρίδα», πριν από περίπου τέσ-σερα χρόνια. «Ο Γιώργος επειδή ακριβώς είχε ζήσει τη μεγάλη ανταπόκριση του κό-σμου, ήθελε να τη βιώσω κι εγώ. Αγωνι-ούσε να φτιάξουμε μια ωραία δουλειά που

θα είχε μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο και να ζήσουμε ένα τρελό πάρτι. Και τελικά το ζήσαμε!» αναφέρει ο Αντίνοος. Πλέον βρί-σκονται στην Αθήνα. Πώς αντιλαμβάνονται αυτή τη μετάβαση στο κοινό της πρωτεύου-σας; Το λόγο παίρνει ο Γιώργος: «Αγαπάμε πάρα πολύ αυτή την παράσταση, είναι σαν παιδί μας και δεν θέλαμε αυτό που κάνα-με στη Θεσσαλονίκη να το προσαρμόσουμε απλώς στην Αθήνα. Ανανεώσαμε την παρά-σταση και αξιοποιήσαμε δημιουργικά όλους τους χώρους του Θεάτρου Θησείον. Για πα-ράδειγμα, φτιάξαμε μια καινούργια εισαγω-γή που πραγματοποιείται στο φουαγιέ λίγα λεπτά πριν μπουν οι θεατές στον κεντρικό χώρο του θεάτρου. Πάντως, έχουμε αγωνία να δούμε κατά πόσο το αθηναϊκό κοινό θα απορροφήσει, όχι μόνο το χιούμορ της πα-ράστασης, αλλά και τον πυρήνα της ιστορί-ας. Στις παραστάσεις που έχουμε δώσει μέ-χρι τώρα βλέπουμε ότι οι θεατές συμμετέ-χουν και χαιρόμαστε πολύ γι’ αυτό».

Οι δυο τους γνωρίστηκαν σε μια πο-ρεία το Δεκέμβριο του ’08. Συνδετικός κρί-κος ήταν ο ηθοποιός Μιχάλης Οικονόμου. Ο Μιχάλης τότε έπαιζε με τον Γιώργο στην «Κατσαρίδα» και με τον Αντίνοο στην τη-λεοπτική σειρά του MEGA «Αγρια παιδιά»

και έτσι βρίσκονταν συχνά σε κοινές πα-ρέες. «Ουσιαστικά γνωριστήκαμε καλύτε-ρα στα γυρίσματα της ταινίας ‘Κανένας’ του Χρήστου Νικολέρη, όπου συμμετείχαμε και ο δύο», αφηγείται ο Γιώργος και ο Αντίνο-ος τον συμπληρώνει: «Στα γυρίσματα είδα-με ότι έχουμε κοινό χιούμορ, μια καλώς εννοούμενη ‘καφρίλα’ σχετικά με το τι θε-ωρούμε αστείο και φάνηκε ότι μπορούμε να επικοινωνήσουμε». Και η ιδέα για το “I will survive” πώς προέκυψε; «Ο Γιώργος είχε τη φαεινή ιδέα να μου προτείνει να κάνουμε μια παράσταση μαζί. Η περυσινή χρονιά ήταν δύσκολη θεατρικά και για εμέ-να και για εκείνον, διότι είχαμε κλείσει κά-ποιες δουλειές οι οποίες ακυρώθηκαν την τελευταία στιγμή. Δεν θέλαμε να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Θέλαμε να πιά-σουμε την κατάσταση από τα μαλλιά και να φτιάξουμε κάτι μόνοι μας. Η ανάγκη του να δημιουργήσουμε κάτι οι δυο μας μας οδή-γησε στον Γιάννη Σαρακατσάνη. Ξεκινήσα-με με τη λογική των devised παραστάσεων, δηλαδή κάναμε αυτοσχεδιασμούς, προ-τείναμε κείμενα και ο Γιάννης συγκέντρω-νε τόσο το υλικό των αυτοσχεδιασμών όσο και τις ιδέες μας, τα κέντησε όλα αυτά και έτσι σταδιακά φτιάχτηκε το κείμενο του ‘I

will survive’».Η παράσταση βασίζεται στην ανοιχτή

επικοινωνία που αναπτύσσεται με τους θε-ατές. Αναρωτιέμαι τι γίνεται όταν το κοινό είναι παγωμένο. «Οι θεατές δεν οφείλουν να έρθουν με την καλύτερη ψυχολογία, ούτε οφείλουν να συμμετάσχουν και να συμπλεύ-σουν μαζί μας σε επίπεδο διάθεσης. Είναι δική μας υποχρέωση να συμβάλουμε ώστε ακόμη και το δύσκολο κοινό, αυτό που εί-ναι μαγκωμένο, να το κάνουμε να χαλαρώ-σει, να νιώσει άνετα, να νιώσει ασφαλές, να το πάρουμε από το χέρι και να το ταξιδέ-ψουμε, να του πούμε μια ιστορία», τονίζει ο Αντίνοος. Ο Γιώργος συμφωνεί μαζί του και εξηγεί ότι δεν υπάρχει καλό και κακό κοινό, υπάρχει καλή και κακή χημεία: «Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να φροντί-σεις από την αρχή η χημεία σου να είναι πά-ντα θετική».

Πριν τους καληνυχτίσω, ρωτάω πότε είπαν τελευταία φόρα “I will survive”. «Την περασμένη Παρασκευή, όταν έπρεπε να πληρώσω 700 ευρώ ΦΠΑ στην εφορία», απαντάει ο Αντίνοος, ενώ ο Γιώργος δηλώ-νει: «Το λέω σχεδόν μέρα παρά μέρα στον εαυτό μου τον τελευταίο καιρό. Πολλές φο-ρές το σιγοτραγουδάω πάνω στο μηχανάκι».

26

Το περιοδικό «Μητροπολιτικές Ιστο-ρίες» συμμετέχει στο 1ο Φεστιβάλ

Νέων Λογοτεχνών. Οχι μόνο μέσα από τους υποψήφιους για βραβείο νέους

λογοτέχνες που έχει φιλοξενήσει στις σελίδες του, αλλά και με ενδιαφέρου-

σες δράσεις!Είναι συχνό να ακούει κανείς από το στόμα μεγαλύτε-ρων σε ηλικία ανθρώπων πόσο καλά περνάνε δίπλα σε νέους. Ακόμα συχνότερο το να λένε πως η μόνη πραγματική ελπίδα κρύβεται στις νεανικές προσπάθει-ες. Ετσι, το ΕΚΕΒΙ διοργανώνει το 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών στο Πολιτιστικό Κέντρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) κάτω από το σύνθημα «Εχουμε πολλά να πούμε. Να διαβά-σουμε, να ανακαλύψουμε, να δούμε...».

Οι «Μητροπολιτικές Ιστορίες» έχουν φτάσει αι-σίως τα 11 τεύχη. Στις σελίδες τους βρήκαν βήμα πάνω από 50 ταλαντούχοι νέοι για το συγγραφικό τους ξεκίνημα, αλλά και ορισμένα από τα πλέον ανερχόμενα και αναγνωρίσιμα ονόματα στο χώρο της λογοτεχνίας. Και δεδομένου ότι, όπως λένε, οι κόποι ανταμείβονται, μια επιβράβευση ήρθε στο άκουσμα των ονομάτων των υποψηφίων στο κε-ντρικό δρώμενο του διημέρου του ΕΚΕΒΙ, που δεν είναι άλλο από το «Μαραθώνιο Ανάγνωσης». Εκεί ανάμεσα στην αφάν γκατέ των νέων Ελλήνων λο-γοτεχνών συμπεριλαμβάνονται όχι ένας, ούτε δύο, αλλά έξι συγγραφείς, που μας χάρισαν ιστορίες τους. Ο Σπύρος Αραβανής, η Ναταλία Κατσού, η Στέργια Κάββαλου, ο Γιάννης Παλαβός, η Ειρήνη Σουργια-δάκη και η Βάσια Τζανακάρη, μας έκαναν πραγματι-κά χαρούμενους.

Ομως, πέρα από την «επιβράβευση», η συμμε-τοχή δεν σταματάει εκεί. Συνεχίζεται και σε διαφο-ρετικές δράσεις, οι οποίες ανήκουν στο διήμερο και αποτελούν μια πρόσκληση του περιοδικού. Για να πληροφορηθείτε αναλυτικά μπορείτε να επισκεφτεί-τε την ηλεκτρονική διεύθυνση της εφημερίδας (www.metropolispress.gr) ή τη σελίδα του διημέρου (www.festivalneonlogotechnon.gr).

---

--

---

---

---

-

Σαν εμμονή ή σαν συνομωσία, η νοσταλγική διάθεση που χαρακτή-ριζε το κίνημα του Ρομαντισμού στρέφεται τώρα στο κίνημα το ίδιο. Αλλά η Βijoux de Kant δεν νοσταλγεί απλώς το Ρομαντισμό· φέρνει το λόγο του στο σήμερα. «Οποτε υπάρχει η ανάγκη, το Graveyard θα μιλάει, θα εκφράζεται, θα τραγουδά», λέει ο Σαμψών και εξηγεί: «Αυτό το ένιωσα από την πρώτη στιγμή που ο Κώστας και ο Γιάννης μάς μίλησαν γι’ αυτή την ιδέα. Είναι κάτι που τους απασχολεί εδώ και χρόνια και είναι χαρά μου που γίνομαι κοινωνός και συνδημι-ουργός σε αυτό». Μια παράσταση που επιμένει να επαναφέρει το λόγο των Ελλήνων Ρομαντικών ποιητών στο σήμερα, καλώντας μας σε ένα γόνιμο διάλογο με την πραγματικότητα της οποίας είμαστε μάρτυρες. Eνας δίαυλος επικοινωνίας με τους ποιητές που ονομά-στηκαν «εθνικοί», με ποιητές που μετρούν αιώνες νεκροί, αλλά και με μια φωνή σύγχρονη, μια φωνή της Αθήνας καθόλου άγνωστη ή μακρινή από τους σημερινούς 30άρηδες· αυτή της Κατερίνας Γώ-γου. «Μέσα από όλη τη διαδρομή των χρόνων που ασχολούμαι με το Graveyard, νιώθω ότι η ποίηση του Κάλβου, του Παλαμά, του Σολωμού και της Κατερίνας Γώγου λένε κοινά πράγματα με ένα διαφορετικό τρόπο», παρατηρεί ο Σαμψών. «Είναι μια ποίηση που λειτουργεί λυτρωτικά, δημιουργεί σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις... χω-ρίς να θέλει να επιβάλει κάτι σε κανέναν. Αυτό επιθυμώ κι εύχομαι να συμβαίνει και στο κοινό που μας παρακολουθεί».

Κλείνοντας, τον ρωτάω ποιος είναι ο αγαπημένος του στίχος από την παράσταση και χαίρομαι όταν μου παραθέτει ένα τρίστιχο του Παναγιώτη Σούτσου που είχα αγαπήσει κι εγώ: «και μόνος ο θάνατος / επλάσθη αθάνατος / αυτός δεν γερνά».

Ο Σαμψών Φύτρος

πρωτοστα-τεί για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στην performance

Graveyard Cafe Band, φέτος υπό τον τίτλο

«Ελευθερία ή θάνατος».

Σημάδια οικονομικής κρίσης 1: Η Τζο Τόγκου καταδέχτηκε να μπει

στην κουζίνα και να μαγειρέψει η ίδια. Τυχαία εκείνη την ώρα περνούσε

απέξω η κάμερα της «Πρωινής Μελέτης». O Δημήτρης Μαυρίκιος,

σκηνοθέτης του «Χορού των μεταμφιεσμένων» στην Εθνική Λυρική Σκηνή

περιγράφει την εμπειρία του στο χώρο της όπερας σαν menage a trois. Το οποίο

στα ελληνικά μεταφράζεται «παρτούζα». Ευχόμαστε πετυχημένη.

Η Δέσποινα Βανδή δήλωσε ότι θέλει ακόμα να αρέσει στον Ντέμη. Δεν

είναι δύσκολο. Με τόσες συχνές «επεμβατικές» αλλαγές στην εμφάνισή

της, πού να προλάβει να τη βαρεθεί ο έρμος. Σημάδια οικονομικής

κρίσης 2: Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης, τώρα που δεν υπάρχει πια δουλειά

στην τηλεόραση, ταξίδεψε ως ανάδοχος παιδιού με την Action Aid στην Γκάνα.

Τυχαία εκείνη την ώρα περνούσε από την Γκάνα ο φωτογράφος του “Hello”.

Ο Αποστόλης Τότσικας σκέφτηκε ότι, εφόσον παίζει σε κωμική σειρά,

οφείλει να δηλώνει: «Είμαι πολύ αστείος άνθρωπος». Ευχόμαστε του

χρόνου να μην παίξει σε νοσοκομειακό δράμα ώστε να χρειαστεί να πει:

«Είμαι του γιατρού». Ο Πάνος Φασούλης δηλώνει πως οι Fab, δηλαδή οι

Ψινάκης, Γαβαλάς, Μέρλος, Σαμαράς, έχουν γίνει κάτι σαν μπαμπάδες του. Ναι,

και όταν τον πηγαίνουν βόλτα στο λούνα παρκ τρώνε όλοι μαζί μαλλί της γριάς.

Σημάδια οικονομικής κρίσης 3: Τα lifestyle περιοδικά σκίζονται για

το ποιο θα πρωτοκάνει συνέντευξη-εξώφυλλο στη Μαρία Μπεκατώρου.

Η Νικολέτα Ράλλη δηλώνει πως θα έκανε παιδί εκτός γάμου. Προς το παρόν,

εξετάζεται από τους υπεύθυνους του Star το ενδεχόμενο να το κάνει εκτός

τηλεόρασης. Σημάδια οικονομικής κρίσης 4: Ο Θάνος Πετρέλης έχει

να βγάλει ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά από το 2007, γιατί

«πλέον είμαστε στην εποχή του digital». Μέχρι το 2007 ήταν η εποχή

του Νeanderthal. Οταν συναντάνε στο αεροπλάνο τη Βικτόρια Χίσλοπ, τη

συγγραφέα του «Νησιού», και, όπως λέει η ίδια, τη ρωτάνε: «Είστε αυτή που

έγραψε το βιβλίο;» δεν ανησυχεί για το πώς την αναγνωρίζουν;

Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν περιμένω από κανέναν επιχειρηματία

να κοιτάξει το επαγγελματικό μου μέλλον». Με 1.411.358 ευρώ για

ακόμα 38 επεισόδια στη δημόσια τηλεόραση, τα πίνει «Στην υγειά μας».

Σημάδια οικονομικής κρίσης 5: Με εισιτήρια από δέκα ευρώ, οι θεατές του

«Κόκκινου Βράχου» στο Εθνικό μπορούν να δουν τη Γιούλικα Σκαφιδά γυμνή.

Η Δέσποινα Βανδή δήλωσε ότι

θέλει ακόμα να αρέσει στον Ντέμη.

Δεν είναι δύσκολο. Με τόσες

συχνές «επεμβατικές» αλλαγές στην

εμφάνισή της, πού να προλάβει να

τη βαρεθεί ο έρμος.

τα μηνύματα της εβδομάδας

Το μπαλέτο «Ολοι χο-ρεύουν βαλς» του Ρενά-το Τζανέλα που παρου-σιάζει η Εθνική Λυρική

Σκηνή ξεχωρίζει όχι μόνο χορογραφικά αλλά

και μουσικά, αφού, εκτός από το Μπολερό

του Ραβέλ στο οποίο βασίζεται, συνοδεύεται από μουσική της Λόρι

Αντερσον, του Μπράιαν Ινο και του Τζον Χάσελ.

Το μήνυμα προς τους νεότερους θεατές είναι ξεκάθαρο και θετικό...

Σε ένα φανάρι κεντρικού δρόμου από όπου περνάω με το αυτοκίνητο κάθε μέρα, είναι στημένος ένας μικρός λίγο σκουρούλης, που καθαρίζει τζάμια. Ξέρω ότι στην πραγ-ματικότητα, πίσω από αυτό το παιδί κι όλα τα άλλα που στέκουν στα φανάρια βρίσκεται κάποια σπείρα. Δεν ήρθαν μόνοι τους εδώ όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ούτε βγήκαν μόνοι στους δρόμους και έπιασαν τα «στέκια»!

Οπότε, το λέω από την αρχή, δεν ξέρω ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να τους αντιμετωπίζουμε. Αν τους δίνουμε λεφτά, τα δίνουμε σε αυτούς που τους εκμεταλ-λεύονται. Τα παιδιά άντε να παίρνουν ένα μεροκάματο της πλάκας κι ένα δωμάτιο να κοιμηθούν. Αν δεν τους δώσουμε τίποτα, από την άλλη, δυσκολεύουμε τη θέση τους. Ειδικά αν είναι μικρότερα παιδιά σε ηλικία ή γυναίκες, θα πληρώσουν με ξύλο και απειλές την αποτυχία τους να φέρουν λεφτά στην... επιχείρηση. Ο καθένας αποφασίζει τι στάση θα κρατήσει απέναντι στο φαινόμενο αυτό.

Παλιά, εγώ έδινα μία στις τόσες κάποια ψιλά. Τελευταία, έχω σκληρύνει. Με ενοχλεί η εκμετάλλευση και με βγάζει από τα ρούχα μου ότι κυκλώματα οργανωμένης επαιτεί-ας έχουν καταλάβει σχεδόν κάθε δρόμο της Αθήνας. Γι’ αυτό, όλο και πιο σπάνια υποκύπτω στα παρακλητικά βλέμματα.

Αλλά αυτό το παιδί, το συναντάω κάθε μέρα. Είναι μέρος της διαδρομής μου πια - σταθερός, εκεί, μήνες τώρα. Πού και πού του δίνω κάτι. Καμιά φορά, απλά κατεβάζω το παράθυρο και λέω ένα «γεια». Χτες μου συ-νέβη κάτι που δεν περίμενα. Με είδε να πε-ριμένω στην ουρά πίσω από τρία αυτοκίνητα κι έτρεξε προς το μέρος μου. Γελούσε. Τον χαιρέτισα, αλλά δεν έκανα κίνηση για λεφτά. «Εγκώ αγκαπάει εσένα», μου λέει. «Εσύ μιλάς, είσαι καλό άνθρωπο!» Τα έχασα λίγο. «Να ’σαι καλά», του λέω. Μου έδωσε το χέρι και μου είπε: «Ντεν θέλω λεφτά, να ’σαι καλά εσύ!» Κι έφυγε για το επόμενο αυτοκίνητο.

Δυο γλυκές κουβέντες στη μέση μιας αθηναϊκής λεωφόρου! Δίπλα, βιαστικοί οδηγοί κόρναραν και γκάζωναν εκνευρι-σμένοι. Και δασκαλεμένος να ήταν ο φίλος μας, εμένα δεν με νοιάζει. Πήρα πίσω ένα χαμόγελο και καλή ενέργεια. Ποιος θα κρίνει στο κάτω κάτω τι είναι άσπρο και τι μαύρο...

Παλιοί φίλοι και νέοι λογοτέχνες γέμισαν τον 3ο όροφο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης με αφορμή το 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών. Με τη Λώρη είχαμε να βρεθούμε καιρό και μας δόθηκε

η ευκαιρία να τα πούμε στο μπαλκόνι με ένα ποτήρι λευκό κρασί έως ότου άρχισαν οι ομιλίες στο πάνελ. Η κουβέντα πήγε από το φεστιβάλ στην κρίση και στην οικονομία πριν καταλήξει στον έρωτα

και στις σχέσεις. Στη φωτογραφία από αριστερά η Κατρίν Βελισσάρη, διευθύντρια του ΕΚΕΒΙ, και δεξιά η Ζωή Καζαζάκη, επικεφαλής της Γενικής Διεύθυνσης Σύγχρονου Πολιτισμού του ΥΠΠΟΤ.

«Τι στο καλό συμβαίνει με τις κεντρικές πλατείες αυτής της πόλης;» μπορεί άνετα να αναρωτηθεί κανείς αν έχει παρακο-λουθήσει την πορεία τους τα τελευταία χρόνια. Η αρχή έγινε πριν από το 2004 με την πλατεία Ομονοίας με τραγικά -ως γνωστόν- αποτελέσματα. Ράβε-ξήλωνε για χρόνια, η μία ασχημοσύνη μετά την άλλη, εκατομμύρια ευρώ πεταμένα και η πλατεία ένα μαύρο χάλι. Το κακό συνεχίστηκε στο Μοναστηράκι, όπου μπροστά στο σταθμό του ηλεκτρικού ο κόσμος επί σειρά ετών έμενε άναυδος από την κακογουστιά και τη βρομιά. Ακολούθησε η πλατεία Κοτζιά με ξήλωμα όλων των καθισμάτων, αφού αυτή η θεόκουλη κίνηση της Δημοτικής Αρχής θεωρήθηκε η πιο σωστή προκει-μένου να εκδιωχθούν οι μετανάστες που άραζαν εκεί με τις ώρες, αλλά και οι άστε-γοι, το θέαμα των οποίων χαλούσε τη δι-άθεση του δημάρχου. Αποτέλεσμα: χωρίς ίχνος πρασίνου και χωρίς να έχει πουθενά να καθίσει ο κουρασμένος περαστικός που τον τρώει το αγιάζι το χειμώνα και τον λιώνει η ζέστη το καλοκαίρι, έχει μετα-τραπεί σε «κρανίου τόπο», καλό μόνο για τα περιστέρια που κουτσουλάνε παντού.

Τώρα, είναι η σειρά της Κλαυθμώ-νος, που χάνει τα παγκάκια της προ-κειμένου να φύγουν και από εκεί οι άστεγοι της Αθήνας, που είχαν βρει εκεί καταφύγιο τα τελευταία χρόνια. Η κατάσταση μπορεί να ήταν όντως άσχη-μη, αλλά δεν αποτελεί λύση το ξήλωμα των καθισμάτων. Οι άστεγοι έχουν και αυτοί δικαιώματα, όπως όλοι μας.

Αλλά, από ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει σωτηρία, όχι μόνο για τους άστεγους -που σύντομα τους βλέπω στη Σπιναλόγκα-, αλλά και για εμάς όλους τους υπόλοιπους που νομίζαμε ότι ζούμε σε πολιτισμένη χώρα, που αν μη τι άλλο είναι σε θέση να σχεδιάσει και να χτίσει μια σωστή πλατεία φιλική προς το χρήστη. Οχι, αγάπες μου, εδώ δεν έχει καμία θέση ο πολιτισμός. Δεν υπάρχει λύση, δεν υπάρχει οδός, ούτε πλατεία. Θα μας φάνε η ορθοστα-σία, η κουτσουλιά και οι μεγάλες φαεινές ιδέες των αρμόδιων. Τι κι αν οι πρόγο-νοί μας έχτισαν Παρθενώνες. Εμείς θα τους ξηλώσουμε και γρήγορα μάλιστα...

Η αντιπρόεδρος του Ιδρύ-ματος Μιχάλης Κακογιάννης Ξένια Καλδάρα καλωσόρισε τους νέους λογοτέχνες που παίρνουν μέρος στο φεστι-βάλ, ενώ η διευθύντρια του ΕΚΕΒΙ Κατρίν Βελισσάρη φωτογραφήθηκε μαζί τους.

Στην Ελλάδα όλα μπορούν να συμβούν, όπως να σπουδάσεις εσωτερική διακόσμηση, να εργαστείς ως χρυσοχόος και στη συνέχεια να φλερτάρεις με τη μουσική! Αυτή είναι και η περίπτωση της Μαριαλένας Μεσσηνέζη, την οποία συνάντησα -πολύ χαλαρή- πίσω από τα decks του Μαγκαζέ, ενώ μίξαρε υπέροχες μουσικές. «Οχι, δεν θεωρώ τον εαυτό μου dj», μου είπε όταν της ζήτησα να μου εξηγήσει πώς βρέθηκε εκεί. «Παίζω μουσική τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αλλά όχι αυστηρώς επαγγελματικά. Απλά μου αρέσει πολύ και το κάνω δύο φορές την εβδομάδα». Αρχισε εντελώς συμπτωματικά σε ένα μπαρ όπου εργαζόταν, όταν μια βραδιά χρειάστηκε να παίξει έως ότου έρθει ο dj. «Τώρα όμως θα μου άρεσε να το δω διαφο-ρετικά, ίσως πιο σοβαρά», λέει χαμογελώντας, ενώ διάφοροι φίλοι της έχουν σχηματίσει γύρω

της πηγαδάκι με τα ποτά τους ανά χείρας.

Της αρέσουν πολύ τα ταξίδια (Καρκίνος με ωρο-σκόπο Λέοντα), τόσο μάλι-στα, ώστε θα χαιρόταν να περνάει ένα χρόνο σε κάθε χώρα. «Θέλω να πάω Ινδία και Βερολίνο», λέει μεταξύ δύο τραγουδιών. «Είναι δύο προορισμοί εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά με συναρπάζουν».

Αυτό που της αρέσει περισσότερο στην Ελλάδα είναι ότι μπορεί να βρεθεί από το βουνό στη θάλασσα μέσα σε λίγη ώρα, ενώ τη στεναχωρεί το γεγονός ότι ο τρόπος ζωής στη χώρα

μας έχει σβήσει τα χαμόγελα από τα πρόσωπα του κόσμου και ότι κανείς πλέον δεν φαίνεται χαλαρός, ενώ ολοένα και περισσότεροι κλείνο-νται στον εαυτό τους. «Η κρίση πλέον υπάρχει παντού, σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο και όχι μόνο στην Ελλάδα», λέει χαρακτηριστικά. Σε μια εποχή που πολλοί νέοι μεταναστεύουν στο εξω-τερικό, εκείνη δηλώνει πως ούτως ή άλλως θα της άρεσε να ζήσει στην Ισπανία, τη Γαλλία ή τη Μ. Βρετανία -ακόμα και εκτός περιόδου κρίσης-, χωρίς όμως να διευκρινίζει για πόσο καιρό.

Πιστεύει ότι εκείνο που κάνει τα πάντα ωραιότερα είναι ο έρωτας, εφόσον όμως κάποιος τον νιώσει ολοκληρωτικά. Ποια είναι η φιλο-σοφία της για τη ζωή; «Να την απολαμβάνουμε χωρίς γκρίνια, επειδή είναι ένα θεϊκό δώρο!»

το

τασσπχκδδδα

πεαμσο

Η χαρακτηριστική και εξωτική κουζίνα της Ν. Ορλεάνης βρή-κε το νέο της στέκι στον πεζόδρομο της Αιόλου, στο “Mama Roux”, που σε χρό-νο ρεκόρ απέκτησε κοινό και έγινε σημείο συνάντησης. Το street party του Σαββάτου -με τζαζ και μπάρμπε-κιου- συνεχίστηκε την Κυριακή στο πρώτο brunch. Την επόμενη φορά θα φορέσω τις χάντρες μου, αφού έτσι είθισται στη Ν. Ορλεάνη, ώστε να γιορτάσω τις χαμηλές του τιμές. Επιτέλους...

Η ζωή και το έργο της γνωστής σχεδιάστριας Λουκίας ζωντανεύ-ουν στο ομώνυμο βιβλίο της Μία

Κόλλια. Στην παρουσίαση που έγινε στον Ιανό δεν έπεφτε καρφίτσα. Τι απάντησε η Λουκία στη δημοσιο-

γράφο όταν τη ρώτησε αν ήθελε να γράψει για εκείνη; «Οχι βέβαια...

Ποια είμαι; Η Κοκό Σανέλ;»

Διάβασα στο προηγούμενο τεύχος της εφημερίδας την απολαυστική «ανησυχία» του «Αθηναίου σε κρίση» για τους Τούρκους εραστές στα τηλεοπτικά τουρκοσάπουνα που κάνουν θραύση. Ενας ψηλός ξανθός στο ένα, που φέρνει σε λαϊκό μοντέλο παλιού φωτορομάντζου, και ένας κοντοπίθαρος τύπος εξευγενισμένου εκδοροσφαγέα στο άλλο.

Πολύ ανησυχητικό φαινόμενο, πράγματι. Για ένα έθνος, που δεν του φτάνουν τα βάσανά του, ώρα είναι να θέσουν δολίως οι γείτονες υπό αμφισβήτηση μαζί με την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ της Κύπρου και την πρωτοκαθεδρία του Ελληνα εραστή στις ερωτικές φαντα-σιώσεις του θηλυκού πληθυσμού.

Να μην ανησυχεί. Δεν μπορεί να είσαι εραστής και να σε λένε Μπελιούλ (έτσι λένε τον ξανθό στο ένα από τα δύο τουρκοσάπουνα). Γιατί ακόμη και το Μπάμπης ή το Μήτσος έχουν ένα, έστω και βαρβαρικό, ερωτικό κά-λεσμα. Το Μπελιούλ ακούγεται σαν παιδικό ψεύδισμα. Φέρνει γέλιο. Ούτε γίνεται να είσαι δύο μέτρα εραστής και να έχεις κοντόχοντρα δάχτυλα με φαγωμένα νύχια, όπως ο εν λόγω.

Αλλού είναι το «μυστικό» δυστυχώς. Οτι έχει χαθεί ο ερωτισμός από τις ζωές μας. Σαν να αποσύραμε το ερωτικό παιχνίδι από το δημόσιο -και φοβάμαι και από τον ιδιωτικό- χώρο. Σαν να μην υπάρχει πια όρεξη γι’ αυτή την κατάσταση της μέθης που διαχέεται στο χώρο και διεγείρει αισθήσεις, που παίζει με την αναμονή μέχρι να κορυφωθεί η επιθυμία. Δεν ξέρω πότε συνέβη, αλλά ξαφνικά διαπίστωσα την ολοκληρωτική απουσία εκείνων των γεμάτων νόημα ανδρικών βλεμμάτων που είχαν την αναιδή τόλμη να παραμένουν σταθερά προ-σανατολισμένα στο στόχο τους δίνοντας την ερεθιστική σιγουριά ενός ανυποχώρητου ανδρισμού.

Φταίει ότι απέσυραν οι άνδρες το βλέμμα; Και προ-φανώς και τη διάθεση; Φταίει ότι το βλέμμα των κορι-τσιών είναι πιο διεκδικητικό, με μια «αθλητική» τεχνική στη διάκριση του «κατάλληλου στόχου»;

Θα μπορούσα να γράψω έναν κατάλογο από αιτί-ες, από την οικονομική κρίση μέχρι την ευκολία του εικονικού πλήθους των σχέσεων μέσω ενός like στο Facebook, ή την παθολογία των ελληνικών οικογενειών, τη σύγχυση των ρόλων κλπ. Σημασία έχει ότι περνάει κρίση ο μύθος του αρσενικού και κατά συνέπεια και του θηλυκού. Ως εκ τούτου είναι φυσικό να «ζαλίζουν» οι σαπουνόπερες, που τους ξεσκονίζουν και τους ξαναρί-χνουν στην αγορά, εκείνους τους παλιούς, τους «παρα-δοσιακούς».

Σε ένα έχει δίκιο ο «Αθηναίος σε κρίση», ότι κάτι πρέπει να κάνουν οι εθνοπατριώτες της πολιτικής που τόσο κόπτονται για τη διατήρηση του ελληναράδικου τσαμπουκά. Δεν μπορεί να σου πασάρουν οι Τούρκοι το μύθο του «ιδανικού εραστή». Εχουμε και δικούς μας. Μόνο που φοβάμαι ότι δεν απόμειναν ούτε γιαγιάδες που να θυμούνται πώς ήταν για να τον περιγράψουν.

Ενα κοινωνικό μήνυμα πάντα επικοινωνείται

καλύτερα μέσα από την Τέχνη. Ως εκ τούτου, στο

φουαγιέ του «Κακογιάννης» παρουσιάζονται 55 αφίσες

που σχεδιάστηκαν από 28 φοιτητές του Εργαστη-

ρίου Γραφικών Τεχνών, Τυπογραφίας και Τέχνης

του Βιβλίου της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών με

αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 15 Δεκεμβρίου 2011.

“Petite Fleur” στην οδό Ομήρου και στο μικρό του εμβαδόν χωράει όλη η αγάπη μας για τη Νίνα Σιμόν. Τα τραγούδια της φτάνουν μέχρι έξω στο γεμάτο από μα-νιώδεις καπνιστές πεζοδρόμιο και όλα, ξαφνικά, γίνονται λίγο πιο ερωτικά!

Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του σε τηλεοπτικές σειρές που τον έφεραν στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος του νεανικού κοι-νού. Πέρυσι μαζί με μια παρέα νέων ηθοποιών -όλοι συνεργάτες και φίλοι, όπως ο Δημήτρης Πασσάς και ο Μιχάλης Κουμαριανός- ανέβασαν στα δωμάτια ενός διώροφου διαμερίσματος σε μια παλιά αστική πολυ-κατοικία στο κέντρο της Αθήνας μια παράσταση με τίτ-λο «Τι θα κάνουμε τώρα;».

Το στόρι, απλό αλλά ακραία επίκαιρο: Tέσσερις νέοι, δυο φίλοι κι ένα ζευγάρι θέλουν να φύγουν από αυτό τον κόσμο και συναντιούνται σε ένα ερώτημα: «Τι θα κάνουμε τώρα;» Ενα ερώτημα που διαπερνού-σε όλη την πλοκή και τη δράση της παράστασης με μια και μόνη αλήθεια πανταχού παρούσα. Οι τέσσε-ρις νέοι, μόλις θα έβρισκαν την απάντηση που ανα-ζητούσαν, θα ήταν πολύ πιο εύκολο να βρουν και τον τρόπο για την πράξη όλων όσων θα αποφάσι-ζαν για την επόμενη μέρα της ζωής τους.

Προχθές, το βράδυ της Τετάρτης, βρέθηκα στο υπόγειο γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κα-κογιάννης, όπου ο Δημή-τρης Κουρούμπαλης και η ομάδα So7 στο πλαίσιο του Low Budget Festival έστησαν μια παράσταση με τίτλο «Η πολιτική ανυ-πακοή του Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ το 2011».

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά ήμουν σκεπτικός (ίσως να έφταιγε και ο τίτλος), όταν έσβησαν τα φώτα ένιωσα μουδιασμένος και περίμενα... Οταν τα φώτα άναψαν, ήμουν όρθιος και χειροκροτούσα! Με είχαν κερδίσει και η παράσταση και το στήσιμό της και πάνω απ’ όλα οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών - πέρα από τον ώριμο πλέον Δημήτρη Κουρούμπαλη, συμμετέχει ο εξαίρετος Κώστας Φιλίππογλου.

Η παράσταση είναι μια επιτυχής ελεύθερη άσκη-ση πάνω σε ένα υβριδικό μοντέλο μιας μίνι πολιτικής επιθεώρησης. Μια μίνι (σχεδόν αυτοσχέδια) επιθεώ-ρηση που συνδυάζει έναν ιδιότυπο πολιτικό λόγο με ένα χιούμορ στα ανθρώπινα μέτρα, χωρίς φωνασκίες και χωρίς «μούντζες».

Στην επιτυχία της παράστασης, δίχως άλλο, συμβάλλουν οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών, η δι-ακριτική χρήση των κειμένων του Θορώ και η σκη-νοθεσία για την οποία δούλεψε μαζί όλη η ομάδα, η δουλειά της Φρόσως Κορρού στο στήσιμο και την κίνηση των ηθοποιών, η λειτουργική εικαστική πα-ρέμβαση του Γιάννη Πέτσα αλλά και η επιλογή του χώρου. Τελικά, η θέα (πλέον) έρχεται (όλο και πε-ρισσότερο) από τα «υπόγεια».

Τέσσερις γυναίκες της ομάδας Kαλλιτεχνικό Aίθριο Σύρμα μπλέκονται με το κοινό, τραγου-δούν, χορεύουν, γελούν, αναπολούν και αγανακτούν για τον έρωτα στο «Αγαπητέ αγαπημένε» που παρουσιάζει το Sui Generis της οδού Βεντήρη. Δεν είναι και λίγο... Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη.

Στο αμφιθέατρο της ΓΣΕΒΕΕ και στην

5η συνάντηση των Hellenic Start-ups

τα φώτα έπεσαν στη σημασία της

καινοτομίας στην επιχειρηματικότητα

και προτάθηκαν έξυπνες λύσεις

για την κρίση και την ανεργία, που

ευχόμαστε να εισακουστούν.

35

Πολλοί από τους ξένους δημοσιογράφους που έρχονται στην Αθήνα να κάνουν έρευνα για την οικονομική κρίση διερωτώνται αν ο βίαιος μετα-σχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας αντανακλάται ως έμπνευση στην εγ-χώρια εικαστική σκηνή. Η απάντηση είναι μπροστά στα μάτια μας. Μετά το γκράφιτι, που ήταν η πιο άμεση, δημόσιου χαρακτήρα αντίδραση, έρχεται η φωτογραφία. Η αβεβαιότητα, η αναζήτηση νέας ταυτότητας, οι καινούρ-γιες ιδέες και οι παλιές προκαταλήψεις αποτυπώνονται καλύτερα στο φακό.

Η έκθεση “ImagINation” που εγκαινιάζεται την ερχόμενη Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου στο ΧΩΡΟ 12Α (Κύπρου 12Α) στο Μοσχάτο δεν είναι απλώς μια πλατφόρμα έκφρασης νέων φωτογράφων, αλλά μια καταβύθιση στο τώρα, στις καίριες στιγμές που αλλάζουν το πρόσωπο μιας χώρας, που οδηγούν στο αύριο, όποιο και αν είναι αυτό. Είναι η τρίτη έκθεση που παρουσιάζεται στο χώρο αυτό, ο οποίος έχει στόχο να στηρίξει τις ανερχό-μενες καλλιτεχνικές δυνάμεις, καθώς βρίσκεται σε μικρή γεωγραφική από-σταση από τη Σχολή Καλών Τεχνών, το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, το Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού «Ελληνικός Κόσμος», δηλαδή την ευρύτερη πολιτιστική γειτονιά της Πειραιώς.

Οι συμμετέχοντες είναι φοιτητές του Εργαστηρίου Φωτογραφίας της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, το οποίο ιδρύθηκε το 1999. Δεν είναι εργαστήριο κατεύθυνσης, άλλα μάθημα επιλογής. Οι φοιτητές της ΑΣΚΤ μπορούν να το επιλέξουν από δύο έως έξι εξάμηνα. Διδάσκων και επι-μελητής του αφιερώματος είναι ο καταξιωμένος φωτογράφος Μανώλης Μπαμπούσης, ο οποίος έχει τη δική του πορεία στο χώρο. Το μεγαλύτερό του προτέρημα ως δασκάλου είναι ότι δεν προσπαθεί ποτέ να επιβάλει αισθητικά πρότυπα ή αναπαραγωγές του δικού του βλέμματος στους φοι-τητές. Αντιθέτως, επιδιώκει να αναδείξει την προσωπική ματιά. Η έκθεση

“ImagINation” δεν είναι τίποτα άλλο από την απόπειρα των νεαρών φωτο-γράφων να ορίσουν με τα δικά τους μέσα τη φαντασία και την πραγματικό-τητά τους. Η παρουσίαση έχει μια πρωτοτυπία: Πρόκειται για μια ενότητα οκτώ βιντεοπροβολών στον ίδιο χώρο, με τις φωτογραφίες να διαδέχονται η μία την άλλη. Ετσι δημιουργείται ένα ενιαίο σύνολο οπτικοακουστικής σύνοψης διαφορετικών προσεγγίσεων και θεματικών, ένας ενδιαφέρων και ερεθιστικός εννοιολογικός και πλαστικός διάλογος.

Διαπραγματεύεται θέματα με πολλαπλές αναγνώσεις γύρω από την προσωπική και κοινωνική ταυτότητα, το δομημένο και το φυσικό περιβάλ-λον. Θίγει τους θεσμούς, τις σχέσεις, την αλλοτρίωση. Διερευνά τη ζωγρα-φική και γλυπτική προσέγγιση στην εικόνα και την ίδια τη φωτογραφία. Στην τέχνη, σαν εικόνα-πίνακας, αρχείο ή κινηματογραφική αφήγηση.

Η έκθεση είναι μια οπτικοποιημένη σύγχρονη μητροπολιτική ιστο-ρία της Αθήνας, της Ελλάδας, των ανθρώπων που καλούνται να εφεύ-ρουν καινούργιους τρόπους ύπαρξης, συμβίωσης, σύγκρουσης. Αλλοτε ο φακός καταγράφει ψυχρά, άλλοτε υπάρχει μια λεπταίσθητη ειρωνεία, μια ηθελημένη σκηνοθετική προσέγγιση ή χιούμορ. Η επιλογή και το μοντάζ των εικόνων έγιναν από το αρχείο έργων των φοιτητών του εργαστηρίου, με την επιμέλεια του αναπληρωτή καθηγητή Φωτογραφίας Μανώλη Μπα-μπούση, ενώ η παραγωγή των βιντεοπροβολών έγινε με την επιμέλεια του Γιάννη Χιωτόπουλου και της Μαρίλιας Φωτοπούλου, πρώην σπουδαστών του εργαστηρίου. Στα εγκαίνια θα γίνει και μια ενδιαφέρουσα περφόρμανς.

Οι ώρες λειτουργίας είναι Δευτέρα-Παρασκευή 4:00-9:00 μμ. και Σάβ-βατο 12:00-3:30 μμ. Την οργάνωση της έκθεσης επωμίστηκε το Εργαστή-ριο Φωτογραφίας και οι «Μητροπολιτικές Ιστορίες». Διάρκεια μέχρι και τις 14 Ιανουαρίου.

Το Εργαστήριο Φω-τογραφίας της ΑΣΚΤ,

σε συνεργασία με τις «Μητροπολιτι-

κές Ιστορίες» παρου-σιάζουν την έκθεση

“ImagINation”, στην Εταιρεία Πολιτισμού ΧΩΡΟΣ 12Α. Οι φοι-

τητές του εργαστηρί-ου, υπό την επίβλεψη

του καθηγητή Μανώλη Μπαμπούση, δείχνουν μέσα από οκτώ βιντε-

οπροβολές την αναζή-τηση της δικής τους

ταυτότητας.

ImagINation...

36

Οι Mongrelettes, μια σχεδόν θηλυκή μπάντα, όπως χαρακτηριστικά λένε και οι ίδιες, δημιουργήθηκαν τον Οκτώβριο του 2009 όταν άρχισαν από κοινού να εξερευνούν τα μονοπάτια της γαλλικής και ελληνικής ’60s ποπ, του garage punk και της ψυχεδέλειας. Το συγκρότημα αποτελείται από τη Marika Yé Yé (Μα-ρίκα Γιαννιού), τη βασική τραγουδίστρια του γκρουπ, η οποία συνδράμει με την κιθάρα, τα κρουστά, το αιθερόφωνο και τη φυσαρμόνικά της, τη Mariloo (Μα-ριλένα Γεωργιάδου) στην κιθάρα και τα φωνητικά, την Calamity (Πέννυ Λιβα-νού) στο μπάσο, την ντράμερ του γκρουπ Silver Bruise (Μαριλένα Πετρίδου), η οποία συμμετέχει και με τα φωνητικά της στο συγκρότημα και, φυσικά, το αγόρι της παρέας, τον Titto Mongrel (Χρήστος Τριάντης) με τη φαρφίσα του. Πριν από λίγες εβδομάδες οι Mongrelettes κυκλο-φόρησαν την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, ένα 7” βινύλιο από τη Fuzz Records με τέσσερα τραγούδια.

Δύο εκ των μελών, η Marika Yé Yé και η Silver Bruise, μοιράστηκαν μαζί μας τα πρώτα μουσικά βήματα της μπά-ντας και τις επιρροές τους. «Oλα άρχι-σαν από μια πρωτοβουλία της Μαρίκας Γιαννιού και του Χρήστου Τριάντη, που

άμεσα ή έμμεσα βρήκαν και τα μέλη της μπάντας από κοινούς φίλους και γνω-στούς. Το ‘Mongrelettes’ εμφανίστηκε από την αρχή σε μια λίστα με προτει-νόμενα ονόματα και ξεχώρισε αμέσως, γιατί ηχούσε καλά και αντιπροσώπευε κάπως το ανακατεμένο background και την εμπειρία των μελών! Οσο για τη μουσική μας, είναι ένα κράμα από groovy και μελωδικό garage punk, άλ-λοτε γρήγορο και εκρηκτικό και άλλο-τε αργό και ‘moody’ με αναφορές στην ψυχεδελική ποπ και τη σκηνή των ’60s και ’80s, αλλά και μια μικρή δόση από πιο progressive στοιχεία ’70s σε κάποια

κομμάτια. Αλλωστε, ο καθένας κουβαλά-ει τη δική του μουσική παιδεία, η οποία έμμεσα διαμορφώνει και τον ήχο της μπάντας. Κάποιοι από εμάς γνωρίζαμε τους κλασικούς μέσα από το πιάνο, ενώ συγχρόνως ακούγαμε Beatles, Sonics, Bo Diddley στο γουόκμαν! Κάποιοι γνω-ρίσαμε το garage σε μικρή ηλικία, άλλοι σε μεγαλύτερη. Παρόλα αυτά, όλοι μας έχουμε ποικίλα μουσικά ακούσματα και αναφορές, από jazz, motown και γενικά ‘μαύρη’ μουσική, μέχρι grunge, no age, noise και ambient, οπότε υπάρχει μια αρκετά πλούσια ‘εγκυκλοπαίδεια’ στο κεφάλι και στα αυτιά μας».

Λίγες εβδομά-δες μετά την κυκλοφορία

του πρώτου 7” βινυλίου τους,

οι Mongrelettes μάς μίλησαν για την garage σκη-νή, τους Sonics,

αλλά και τη θετι-κή τους διάθεση.

Η μουσική είναι μια εκτόνωσηΟι Mongrelettes αναμφισβήτητα διακρίνονται για τη θετική διάθεσή τους και την αγάπη τους για τη μουσική. Και δείχνουν έτοιμες να υπηρετήσουν το χώρο αυτό παρά τις δυσμενείς συνθήκες που επικρατούν στη χώρα αποθαρρύνο-ντας μια τέτοιου είδους καλλιτεχνική παραγωγή: «Οπως είπαμε νωρίτερα, για εμάς η μουσική είναι μια εκτόνωση. Μεγαλώσαμε σε μια Ελλάδα τρόπον τινά ευημερούσα, η οποία σήμερα καταρρέει ταχύτατα. Αυτό μας επηρεάζει όλους και σε όλες τις δραστηριότητές μας. Σχετικά με την παραγωγή και προβολή μας, εφόσον ανήκουμε σε μια ευρύτερη οικογένεια υπόγειας και ανεξάρτη-της μουσικής δημιουργίας, δεν περιμένουμε και δεν έχουμε ανάγκη από μια αντιμετώπιση εμπορικού τύπου· αυτό σίγουρα δεν μας ενδιαφέρει. Μας αρέσει και θέλουμε να απευθυνόμαστε σε ένα κοινό που μπορεί να παραμένει μικρό,

Info”

-

(fuzzoverdose.com

-

WWW.METROPOLISNEWS.GR

Τα ’60s ήταν μια σημαντική περίοδος για την garage σκηνή, με τους Αμερικα-νούς Sonics να αποτελούν μία από τις εμβληματικότερες μπάντες της περιόδου. Οι γερόλυκοι της garage, μισό αιώνα μετά, καταφέρνουν να κάνουν sold out εμφανίσεις στην Αθήνα και σε άλλες διεθνείς πρωτεύουσες και να ξεσηκώνουν το κοινό τους. Ο Ρόσλι, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, έχει δηλώσει χα-ρακτηριστικά: «Το ’60 όταν παίζαμε δεν υπήρχε ο όρος garage ή πανκ. Ξέραμε ότι φτιάξαμε έναν άλλο ήχο, ξεχωριστό, αλλά δεν είχαμε όνομα γι’ αυτόν. Ηταν μόνο ροκ υψηλής ενέργειας. Θέλαμε μόνο να ισοπεδώσουμε κτίρια και να ανα-τινάξουμε μυαλά. Και να βρούμε και κανένα κορίτσι».

Στην Αθήνα του 2011 τι αποτέλεσε κίνητρο για τις Mongrelettes ώστε να μπουν στο κομμάτι της μουσικής παραγωγής και να θυμηθούν ήχους παλαιό-τερων δεκαετιών; «Σίγουρα ο λόγος δεν ήταν να βρούμε κορίτσια και αγόρια, όπως στην περίπτωση των Sonics!» απαντούν γελώντας. «Ολοι πάντως συμφω-νούμε στο ότι η μουσική που παίζουμε δεν είναι κόπια των ’60s. Δεν θα μπο-ρούσε άλλωστε να είναι και δεν έχει και νόημα. Σίγουρα οι ήχοι εκείνης της πε-ριόδου μάς προσελκύουν και μας επηρε-άζουν στις συνθέσεις μας, αλλά είμαστε παιδιά μιας άλλης εποχής. Η μουσική για εμάς είναι μια διέξοδος συναισθη-ματική, ένα μέσο αποφόρτισης από όλη τη μιζέρια που μας περιβάλλει καθημε-ρινά. Οταν παίζουμε, δημιουργούμε ένα δικό μας μικρόκοσμο, τον οποίο εμείς ορίζουμε όπως θέλουμε. Είναι αδύνατο να φανταστούμε τη ζωή μας έστω και μια μέρα δίχως μουσική και νιώθουμε υπέροχα που και οι πέντε αισθανόμαστε έτσι! Στην πορεία βέβαια μπορεί να πέ-σει και κανένα κτίριο!»

Η κουβέντα μεταφέρθηκε στην ελλη-νική garage σκηνή, καθώς αυτή την περί-οδο η Pepper Productions ολοκληρώνει ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στο συγκεκριμένο μουσικό είδος, με συνεντεύ-ξεις και πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό από live εμφανίσεις. Οι Mongrelettes από τη μεριά τους μας είπαν για τη σκηνή αυτή και για το πολυαναμενόμενο κινηματογραφικό αφιέρωμα: «Παρόλη την υποτιθέμενη παρακμή της garage σκηνής στην Ελλάδα, βλέπουμε ότι όχι απλά είναι ζωντανή, αλλά υπάρχει και πολυφωνία. Συναντάμε πλέον διαφορετικά παντρέματα ήχου και διαφορετικές γενιές, που είτε συνεχίζουν να δημιουργούν, είτε τώρα διαμορφώνουν την πα-ρουσία τους. Και αυτό είναι κάτι εξαιρετικό. Μερικά ονόματα ενδεικτικά είναι των Frantic V, Meanie Geanies, Acid Baby Jesus, Social End Products, The Dark Rags, The Tipsies, The Jacks. Αναφορικά με το ντοκιμαντέρ, πιστεύουμε πως η πρωτοβουλία των παιδιών της Pepper είναι εκπληκτική, καθώς δεν έχει ξαναγίνει παρόμοια προσπάθεια αποτύπωσης της ελληνικής garage σκηνής. Εμείς συμμετέχουμε με μια συνέντευξη, ως μία από τις νεότερες μπάντες, αφού είχαμε μόλις μερικούς μήνες ύπαρξης όταν έγιναν τα γυρίσματα».

αλλά θα ενδιαφερθεί γιατί ψάχνει και ανακαλύπτει τη μουσική για τον αυ-θορμητισμό της και το λίγο ‘ακατέργαστο’ που εκπέμπει και όχι για το περιτύ-λιγμα ή την ποικιλόμορφη διαφημιστική προώθησή της».

Με το νέο βινύλιο ήδη να κυκλοφορεί στα ράφια των δισκοπωλείων και μια σειρά από ζωντανές εμφανίσεις στο πρόγραμμά τους, υπάρχει κάτι άλλο που μας επιφυλάσσουν για το μέλλον; «Στα άμεσα σχέδιά μας είναι κάποια live στην υπόλοιπη Ελλάδα και σε φεστιβάλ στο εξωτερικό, full length LP, συνεργασίες με άλλες μπάντες και ό,τι άλλο προκύψει που θα μας εκπλήξει ευ-χάριστα και θα είμαστε σε θέση να αναλάβουμε!» μας λένε λίγο πριν κλείσου-με. Από το πικάπ ακούγεται το “Mon mec à moi”, ενώ εμείς σημειώνουμε στην ατζέντα μας το release πάρτι του συγκροτήματος στο Tribe στις 16 Δεκεμβρίου.

τη Βορειοανατολική Αττική, δίπλα στη θάλασσα, με θέα την Εύβοια και πλάτη την Πεντέλη, απλώνεται η Νέα Μάκρη, κομμάτι πλέον του δήμου Μαραθώνα. Μια μικρή πολιτεία αντιθέσεων, σε όλα τα επίπεδα, που καθίσταται μοναδική ακριβώς γιατί επιμένει να συνδυάζει τα άκρα. Το φυσικό της τοπίο παντρεύει το βουνό με τη θάλασσα, το πεύκο με το γαλάζιο. Η αρχι-

τεκτονική της μπερδεύει τις απρόσωπες πολυκατοικίες του ’60 που φιγουράρουν παράφωνα ακόμα και στην παραλία με τις αδιάφορες μεζονέτες και τις επιβλητικές μονοκατοικίες.

Παρότι πλέον αποτελεί περιοχή μόνιμης κατοικίας 14 χι-λιάδων κατοίκων που κατά κανόνα εργάζονται εκτός ορίων του δήμου, η σύνδεσή της με την Αθήνα συνεχίζει να γίνεται με υπε-ραστικά λεωφορεία που περνούν το χειμώνα κάθε μία ώρα, καλ-λιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι είναι μακριά από την «πόλη». Χωρίς αποχετευτικό σύστημα και με δρόμους αυθαίρετα οριο-θετημένους, αυτή η πόλη των υπερβολών προσέλκυσε τις προ-ηγούμενες δεκαετίες πολλούς νέους κατοίκους, που ανέβασαν την αξία της γης σε αστρονομικά ύψη. Σε απόσταση αναπνοής από τη Λίμνη του Μαραθώνα, τα θερμοκήπια και τα κτήματα που τροφοδοτούν με λαχανικά την Αττική, η Νέα Μάκρη προσπαθεί

να υιοθετήσει χαρακτηριστικά της αστικής ζώνης ψάχνοντας ακόμα την ταυτότητά της. Μοιά-ζει με μικρό κορίτσι που φόρεσε τα τακούνια της μαμάς του και το καπέλο της γιαγιάς του και κάνει βόλτες καμαρώνοντας.

Κι όμως. Κάτι μαγικό συμβαίνει σε αυτή τη γωνιά της Αττικής, δη-μιούργημα των Μικρασιατών που, προερχόμενοι από τη Μάκρη της Λυκίας στη Μ. Ασία, βρέθηκαν να παλεύουν με το βάλτο της περιοχής για να επιβιώσουν. Αρκεί να περπα-τήσεις το σούρουπο στον παραλιακό πεζόδρομο που φτάνει ως το Μαρα-

θώνα και να δεις το φεγγάρι να ξεπροβάλλει από την Εύβοια. Να κολυμπή-σεις στις παραλίες της, οργανωμένες και μη, επιλέγοντας θαλάσσια σπορ και δυνατή μουσική ή την ηρεμία ήσυχων κολπίσκων. Να απολαύσεις καφέ, φαγητό ή ποτό απέναντι από το γραφικό λιμανάκι της. Να ανη-φορίσεις προς το μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ και να αφεθείς στη θέα που φτάνει ως τις κορυφογραμμές της Εύβοιας. Τότε σβήνουν οι παρα-φωνίες, αμβλύνονται οι αντιθέσεις και η Νέα Μάκρη αποκαλύπτει την αληθινή της ταυτότητα: Ομορφη και πολύχρωμη, γαλάζια και πράσινη, φιλόξενη και φιλική, «γειτονιά» μοναδική, γη ευλογημένη.

Δρόμοι σκοτεινοί, γεμάτοι κακουχία, με τον αέρα μιας μεσαιωνικής κατάρας πάνω τους. Κακόμοιροι μετανάστες, πόρνες και ναρκομανείς, οι βασικοί κάτοικοι-άστεγοι εκεί κοντά στην Πλα-τεία Βάθης. Ανθρωποι που μοιάζουν ικανοί μέχρι και ποντίκια να φάνε, ανήμποροι μες στην ανέχειά τους. Σαν άλλοι Μεσολογγίτες, εγκλωβισμένοι σε μια αόρατη πολιορκία. Χαμογελάστε πικρά, καλώς ήλθατε στην οδό Μάγερ.

Πραγματικά, η εικόνα της συ-γκεκριμένης οδού παραπέμπει στην εποχή της τρίτης πολιορκίας του Με-σολογγίου. Πού να ήξερε ο φιλέλλη-νας, ιατρός στο επάγγελμα, Ιωάννης-Ιάκωβος Μάγερ τι του επιφύλασσε η μοίρα διακόσια χρόνια μετά. Το όνομά του να είναι συνώνυμο της «κακου-χίας». Μιας πραγματικότητας που και εκείνος έζησε τις φρικιαστικές εκείνες τελευταίες ημέρες πριν από την Εξοδο. Τότε ένα σπαθί πήρε τη ζωή εκείνου, της γυναίκας του και των παιδιών του.

Γεννήθηκε στην Ελβετία το 1798 και υπήρξε πνεύμα ανήσυχο, τυχοδι-ωκτικό θα έλεγε κανείς. «Εμπλεξε» με το κίνημα του φιλελληνισμού. Ηρθε στο Μεσολόγγι σε ταραγμένα χρόνια και παντρεύτηκε Ελληνίδα, την Αλτά-νη Ιγγλέζου. Αγάπησε το ντόπιο στοι-χείο με τέτοιο πάθος, που έφτασε στο σημείο να ασπαστεί το θρησκευτικό του δόγμα. Πέρασε δύσκολα, μάτωσε, πείνασε, πολέμησε. Ομως αυτό που του χάρισε την αιωνιότητα ήταν η ενα-σχόλησή του με την εφημερίδα «Ελλη-νικά Χρονικά», την πλέον αξιόπιστη πηγή για τα γεγονότα της καταραμένης πόλης. Υπήρξε βασικός συντάκτης της, με ιδέες πρωτοποριακές που έκαναν ακόμα και τον Λόρδο Βύρωνα να «αμ-φιβάλλει». Μια απτή απόδειξη πως -όπως μας μαθαίνει και το βρετανικό ρητό- η πένα μπορεί να είναι αιχμη-ρότερη από το σπαθί.

Είσαι λάτρης των Freeday, αυτών των διάσημων πλέον ποδηλατοβολτών. Αλλά πότε η δουλειά, πότε κάτι που προκύπτει, σπάνια καταφέρνεις να είσαι στην ώρα σου στο καθιερωμένο πλέον ρα-ντεβού στο Θησείο. Το αποτέλεσμα, ως τώρα, ήταν να μην μπορείς να τους ακολουθήσεις, αφού τις περισσότερες φορές ο προορισμός και η διαδρο-μή είναι άγνωστα δεδομένα για σένα, εκτός κι αν έχεις καταφέρει να αποκωδικοποιήσεις τις γεμά-τες μηνύματα αφίσες τους! Κάποιες άλλες φορές, που είχες πάει μαζί τους, ξέκοψες για λίγο από την ομάδα και κατάφερες να χαθείς, παρόλο που κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να συμβεί.

Η ομάδα του Freeday είναι πάντα σε εγρή-γορση και προνόησε για όλες τις παραπάνω περι-πτώσεις και όχι μόνο! Μοναδική προϋπόθεση να είσαι χρήστης smartphone. Ονομάζεται Freeday Trackman ή αλλιώς «Σύστημα εντοπισμού του Freeday σε real time». Με ένα κλικ στη σελίδα freedaytracker.xoomsite.com μπορείς οποιαδή-

ποτε στιγμή να ενημερωθείς για το πού ακριβώς βρί-σκεται η πορεία του Freeday. Το συγκεκριμένο σύστημα δεν σώζει μόνο τους ποδηλάτες αλλά και τους απηυδι-σμένους οδηγούς, οι οποίοι μπορούν κάθε Παρασκευή να τσεκάρουν πού βρίσκεται η ποδηλατοβόλτα ώστε να αποφύγουν να μπλέξουν στην κίνηση που αναπόφευκτα δημιουργείται.

Αν πάλι είσαι τόσο ενεργό μέλος που ούτως ή άλλως δεν χάνεις τις παρασκευιάτικες ποδηλατοβόλτες, μπορείς να βοηθήσεις και εσύ εθελοντικά αυτό το project. Δηλώ-νοντας συμμετοχή στην αντίστοιχη σελίδα στο Facebook (Freeday Trackman), μπορείς να κάνεις το κινητό σου πο-μπό για να διαβάζουν οι άλλοι το στίγμα και να βρίσκουν την πορεία του Freeday. Και για να αποδίδονται και τα εύσημα εκεί που πρέπει, όπως διαβάζουμε στην παρουσί-αση του project: «Tο Freeday Trackman είναι πνευματικό παιδί του Nicos Rs, ενεργού freedayer με τα όλα του! Τον ευχαριστούμε όλοι για όλα». Το μόνο που μένει είναι να θυμάστε να έχετε πάντα φορτισμένο το κινητό σας!

y

Το Firetext Smoke Alarm είναι από τα γκάτζετ που αγοράζεις και εύχεσαι να μην χρειαστεί ποτέ να χρησιμοποιήσεις στη ζωή σου. Η ύπαρξή του όμως είναι απαραίτητη, καθώς ανιχνεύει καπνούς μέσα στο σπίτι και σου στέλνει μήνυμα στο κινητό τηλέφωνο. Σε περίπτωση φωτιάς δηλαδή, οπότε ένα sms μπορεί να αποδειχτεί καθοριστικό για τη σωτηρία της περιουσίας σου. Πόσω μάλλον όταν στέλνει μηνύματα σε τέσσερις διαφορετικούς παραλήπτες με κείμενο που καθορίζεις εσύ εκ των προτέρων. Επιπλέον, ενσωματώνει σειρήνα 85 ντεσιμπέλ για να σε ξυπνάει το βράδυ ή να σε ειδοποιεί έγκαιρα αν βρίσκεσαι σε άλλο δωμάτιο. Δουλεύει με μπαταρία, συνεπώς δεν χρειάζεται να ασχολείσαι με καλώδια και πολύπλοκες εγκαταστάσεις, συνοδεύεται από εγγύηση δύο ετών και κοστίζει 90 λίρες (περίπου 105 ευρώ).

firetext.me

Τι θα πάρεις εάν διασταυρώσεις ένα σκάκι με έναν πίνακα ζωγραφικής; Το Vertical Chess Set της φωτογραφίας φυσικά. Η λογική των κατασκευαστών του είναι απλή: αντί να έχεις ένα τραπεζάκι στο σαλόνι σου και να κάθεσαι για να παίξεις, πάρε τον αντίπαλό σου και σταθείτε όρθιοι. Η βάση του είναι κατασκευασμένη από ξύλο κερασιάς, τα μαύρα τετράγωνα από ξύλο τρια-νταφυλλιάς και τα λευκά τετράγωνα από ξύλο πυξαριού. Οι διαστάσεις του φτάνουν τα 86 εκ. στο ύψος και τα 56 στο πλάτος, με το βάρος του να αγγίζει τα 10 κιλά. Είναι κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου στο χέρι και απαιτούνται μία με δύο εβδομάδες για την παράδοσή του από τη στιγμή της παραγγελίας. Ετοιμάσου πάντως να βάλεις το χέρι στην τσέπη, καθώς η τιμή του φτάνει τα 300 δολάρια χωρίς τα μεταφορικά, που σίγουρα θα είναι πολλά.

www.hammacher.com

Η ύπαρξη και μόνο του Death Star πάνω σε ένα Τ-shirt θα έπρεπε να είναι ικανός λόγος για να το αγοράσεις. Επειδή ωστόσο ζούμε στο 2011 και οι απλές στάμπες είναι ξεπερα-σμένες, το υπέρτατο όπλο του Darth Vader εμφανίζεται στην μπλούζα σου και με τη βοήθεια ενσωματωμένων LED φωτίζει και «πυροβολεί». Συνοδεύεται από συσκευή που χωράει στην τσέπη σου και αναπαράγει τα απαραίτητα ηχητικά εφέ, ώστε να είσαι σίγουρα το επίκεντρο του πάρτι. Αναμένεται να κυ-κλοφορήσει στις 21 Δεκεμβρί-ου, ακριβώς στην ώρα του για να προλάβει τις γιορτές, και θα πωλείται έναντι 30 δολαρίων σε πέντε διαφορετικά μεγέθη από Small μέχρι XXL.

www.thinkgeek.com

τέ νασα α

me

Κανονικά τα Fairy Salt and Pepper ανήκουν στην κατηγορία των αντικειμένων που δεν χρει-άζονται περιγραφή. Μια ματιά στην εικόνα σε βοηθάει να καταλάβεις τι κάνουν καλύτερα από κάθε κείμενο. Ο πειρασμός όμως είναι μεγάλος και το σετ αλατιού-πιπεριού σε σχήμα ραβδιού νεράιδας μοναδικό. Γεμίζεις και τα δύο δοχεία, τα τοποθετείς στο τραπέζι σου και, αν υπάρχουν στο σπίτι κοριτσάκια, απλά τα αφήνεις να ξετρελαθούν και να κάνουν το φαγητό τους λύσσα. Η εμφάνισή τους βέβαια μπορεί να θεωρηθεί πολύ παιδική από ορισμένους, με αφορμή όμως τις γιορτές τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει. Και το καλύτερο από όλα είναι η τιμή τους,που δεν ξεπερνάει τα 12 δολάρια (κάτι λιγότερο από 9 ευρώ).

www.chiasso.com

Λατρεύεις το τσάι και αναζητάς την ιδανική κούπα για να το απολαμβάνεις. Ε λοιπόν, μό-λις τη βρήκες στο σχήμα του Tipping Teacup. Ο σχεδιασμός της σου επιτρέπει να βάζεις από τη μία πλευρά τα φύλλα του τσαγιού και να ρίχνεις πάνω τους το καυτό νερό. Το ειδι-κό διαχωριστικό φίλτρο αφήνει να περάσει μόνο το αφέψημά σου και μόλις τελειώσεις γέρνεις την κούπα προς την αντίθετη πλευρά. Αφαιρείς τα φύλλα, προσθέτεις μέλι, λεμόνι, γάλα ή οτιδήποτε άλλο σου αρέσει και είσαι έτοιμος να απολαύσεις χωρίς να μπλέκεις με σουρωτήρια και άλλα μπανάλ αντικείμενα. Το διαχωριστικό αφαιρείται και το πλαστι-κό ποτηράκι μπαίνει στο πλυντήριο πιάτων. Χωράει 180 ml, είναι διαθέσιμο σε λευκό και μαύρο χρώμα και μπορείς να το κάνεις δικό σου με 20 δολάρια.

www.uncommongoods.com

Τα Χριστούγεννα είναι κοντά και όλοι έχουμε μπει στη διαδικασία να σκεφτόμαστε τα δώρα που θέλουμε να αγοράσουμε είτε στα αγαπημένα μας πρόσωπα είτε σε... εμάς τους ίδιους.

Στην περίπτωση λοιπόν που αγαπάς τη μουσική και αναζητάς μια λύση με εγγυημένη επιτυχία, μπορείς να ακολουθήσεις την... πεπατημένη των mp3 players.

Οι προτάσεις στη συγκεκριμένη κατηγορία της τεχνολογίας είναι πάρα πολλές, οπότε πριν από την αγορά θα πρέπει να ιεραρχήσεις τις επιθυμίες σου. Καταρχάς θα πρέπει να αποφασίσεις πόσα χρήματα σκοπεύεις να ξοδέψεις και στη συνέχεια να προ-

χωρήσεις σε άλλα διλήμματα, όπως του αποθηκευτικού χώρου που σου χρειάζεται. Εχε υπόψη σου πως ένα μέσο τραγούδι σε mp3 σήμερα καταλαμβάνει περίπου 5 MB χώρο, το οποίο σημαίνει πως ακόμα και τα μοντέλα των 4 GB χωρούν πάνω κάτω 800 κομμάτια.

Σε περίπτωση που είσαι ικανοποιημένος με το μέγεθος αυτό, το ZEN Style M300 της Creative με τιμή κοντά στα 55 ευρώ έχει όλα τα φόντα για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις σου. Συνοδεύεται από ραδιόφωνο και Bluetooth για ασύρματη σύνδεση με ακουστικά. Ανεβαίνοντας στα χρήματα, συ-

ναντάμε το NWZ-S764W της Sony με αποθηκευτικό χώρο 8 GB και αυτονομία μπαταρίας μέχρι 50 ώρες. Εχει τη δυνατότητα να αναπαράγει και εικόνες και βίντεο μέσα από την οθόνη των δύο ιντσών του και με λίγο ψάξιμο θα το βρεις στα 119 ευρώ. Για πορτοφόλια που αντέχουν λίγο περισσότερο, υπάρχουν πάντα τα εξαιρετικά δημοφιλή iPod. Συγκεκριμένα, το iPod Nano στα 16 GB κυκλοφορεί σε αρκετά χρώματα για να βρεις αυτό που σου ταιριάζει καλύτε-ρα και έχει πολύ βολικό χειρισμό χάρη στην οθόνη αφής του. Μετατρέπεται με κατάλληλο εξοπλισμό σε ρολόι χειρός και κοστίζει κάτι παραπάνω από

150 ευρώ. Υπάρχει επίσης για τους μανιακούς της μουσικής το iPod Touch στα 64 GB, το οποίο βέβαια είναι περισσότερο ένα μικρό iPhone παρά ένα mp3 player. Εκτός από το να παίζει μουσική, έχει μεταξύ άλλων οθόνη αφής 3,5 ιντσών, Bluetooth, WiFi για να μπαίνεις στο ίντερνετ,

δύο κάμερες για βιντεοκλήσεις και όλες τις εφαρμογές και τα παιχνίδια του AppStore. Η τιμή του ξεκινάει στο ίντερνετ από τα 350 ευρώ.Θα πρέπει να αναφερθεί τέλος πως οι περισσότερες αλυσίδες πληροφορικής προσφέρουν mp3 player με τη δική τους επωνυμία. Με προσεκτική αναζήτηση, υπάρχουν πραγματικά αξιόλογες και οικονομικές λύσεις με τις οποίες αξίζει να

ασχοληθεί κανείς. Απαραίτητο είναι πάντως να συνοδεύονται από τουλάχιστον διετή εγγύηση, ώστε να απο-φευχθούν τυχόν δυσάρεστες εκπλήξεις στην πορεία.

Και εκεί που νομίζαμε ότι δεν πάει πιο κάτω, ΤΣΟΥΠ! Σκάει η απίστευτη είδηση και καταλά-βαμε τελικά ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο: Τούρ-κοι υποψήφιοι αγοραστές, λέει, για την ΑΕΚ...

Βρε, πώς αλλάζουν οι καιροί; Το 2004 πή-γαμε να γιορτάσουμε τα 80 χρόνια ιστορίας του συλλόγου στην Πόλη της καρδιάς μας και εφτά χρόνια μετά οι.... επιστήμονες της δι-οίκησης διαπραγματεύονται να δώσουν την ομάδα στους γείτονες. Ακουσαν, φαίνεται, το σύνθημα «ΑΕΚ ζούμε στην Πόλη να σε δούμε» και κάπου χάθηκαν στη μετάφραση. Οπως και να έχει, κατάφεραν να κάνουν και τους τελευ-ταίους 15 που τους συμπαθούσαν να στέκο-νται πλέον απέναντί τους.

Ο διχασμός που θα υπάρξει αν προχωρή-σει το θέμα θα είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που δημιούργησε κάποτε ο Μπάγεβιτς. Και όχι για κάτι εφήμερο, όπως είναι για πα-ράδειγμα η απώλεια ενός πρωταθλήματος, αλλά διότι με αυτή την κίνηση θα ερεθιστεί το μνημονικό του κόσμου της ομάδας. Η ιστο-ρία της οποίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους Μικρασιάτες πρόσφυγες και με όλα τα δεινά που αυτοί υπέστησαν. Χωρίς πολλά πολλά και δίχως εθνικιστικές τυμπανοκρου-σίες: «Οποιος δεν σέβεται την ιστορία του δεν έχει μέλλον». Τελεία και παύλα.

Σε αυτούς τους λίγους που υποστηρίζουν την επενδυτική πρωτοβουλία εξ Ανατολών έχω να πω το εξής: Δυστυχώς για εσάς, οι... οπισθοδρομικοί ρομαντικοί που περισσότε-ρο συγκινούνται με τις ιστορίες του ξεριζω-μού από τη γιαγιά και τον παππού, παρά με τον όποιο πλεονασματικό προϋπολογισμό της Ανωνύμου Εταιρείας ΑΕΚ (έτσι τη βλέπουν), συνεχίζουν να αποτελούν το πλειοψηφικό ρεύμα σε αυτόν το σύλλογο.

Ακόμα και όταν αγωνίζεσαι με τα... δεύτερα, ο αποκλεισμός μέσα στην έδρα σου από την Κρίσταλ Πάλας της Championship είναι βαρύς. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ φαίνεται να μην έχει βρει ακόμα τα πατήματά της μετά την εξάρα από τη Σίτι και οι αντίπαλοί της δεν χάνουν την ευκαιρία να το εκμεταλλευτούν.

Πάθος, δυνατές μονομα-χίες, πολλές φάσεις και

έξι γκολ: το εξ αναβολής ντέρμπι ανάμεσα στη Νά-

πολι και τη Γιουβέντους είχε τα πάντα εκτός από

νικητή. Το τελικό 3-3 πάντως αφήνει ευχαρι-στημένη την ομάδα του Τορίνο, η οποία παρα-μένει στην πρώτη θέση

της βαθμολογίας με δύο βαθμούς διαφορά από Μίλαν και Ουντινέζε.

Η αντεπίθεση της Μάντσε-στερ Σίτι στη φάση που σημειώνει το 0-1 επί της Αρσεναλ για το Carling Cup θα πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάρια προπονητικής. Η κίνηση των δύο επιθετικών είναι υποδειγματική, όπως και το πλασέ του Αγκουέρο. Οσοι δεν την έχετε δει, ανα-ζητήστε τη στο ίντερνετ.

Αντιγράφω από το σχόλιο της βρετανικής εφημερίδας “Guardian” για τον αγώνα Τότεναμ-ΠΑΟΚ: «Επιτέλους ξύπνησαν οι οπαδοί της Τότεναμ κι άρχισαν να τρα-γουδούν απαντώντας στους οπαδούς του ΠΑΟΚ, που ήταν οι μόνοι θορυβοποιοί από την αρχή του αγώνα». Για μένα, λοι-πόν, όλο το ζουμί της συνάντησης ήταν το σχόλιο αυτό. Πως πήγαν οι παοκτζή-δες στο Λονδίνο και μάθανε στους Εγ-γλέζους τι σημαίνει πίστη σε μια ομάδα. Οι περισσότεροι μάλιστα εξ αυτών δεν αφίχθησαν στο νησί με αεροπλάνο, αλλά με αυτά τα μαγικά «πούλμαν της χαράς», που διασχίζουν τη μισή Ευρώπη για να φτάσουν στον προορισμό τους. Προφα-νώς στη δια-δρομή γίνο-νται τα μύρια όσα, αλλά, όπως είπε και ο μεγά-λος Οττο φον Μπίσμαρκ: «Δεν χρειάζε-ται να ξέρει ο κόσμος από τι φτιάχνονται οι νόμοι και τα λουκάνικα». Ετσι ακριβώς λέω κι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Δεν χρειάζεται να ξέρω τι κάνει τους πα-οκτζήδες τόσο μουρλαμένους με την ομά-δα τους, μου αρκεί το τελικό αποτέλεσμα. Το φαντασμαγορικό τελικό αποτέλεσμα, που δίνει χαρά στο σύνολο (πλην Λακε-δαιμονίων...) της ποδοσφαιρικής Ελλά-δας. Τους βλέπεις τους παοκτζήδες ανά την Ευρώπη, στο λιοπύρι, στο κρύο, στη βροχή να μη μασάνε απολύτως τίποτε και για λίγο έστω, για ελάχιστο, αισθάνε-σαι κι εσύ ένας απ’ αυτούς. Ελεύθερος, τρελός κι ωραίος!

Ο ΠΑΟΚ έχει μόλις σκοράρει το δεύτερο γκολ μέσα στην έδρα της Τότεναμ και οι οπαδοί του πανηγυρίζουν εκστασιασμένοι. Οι παίκτες πάνε προς την εξέδρα και γίνονται ένα μαζί τους. Και τότε ο σκηνοθέτης του αγώνα κάνει την κίνηση-ματ: Από τους 2.000 νοματαίους που ταξίδεψαν στην αγγλική πρωτεύουσα, κατάφερε ο θεός και

ζούμαρε στον ένα και μοναδικό, στον υπέρτατο, στην προσωποποίηση της... μπαοκτζήδικης τρέ-λας! Με τατουάζ του Δικέφαλου στο στήθος και με μάτι γυρισμένο ανάποδα, ίσως να είναι και ο Μπάμπης ο Σουγιάς που περιγράφει ο αρθρογρά-φος από πάνω...

Βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Μπαίνω σπί-τι όσο πιο κρυφά γίνεται. Εχει προηγηθεί, βλέ-πετε, η ισοπαλία στην Τούμπα με την Κέρκυρα και ο αδερφός μου -κολλημένος Γαύρος- καρα-δοκεί στο σαλόνι για το συνηθισμένο πικάρι-σμα. Διάολε, βαθιά μέσα μου ξέρω ότι αυτό που ζω δεν μου αξίζει, γιατί, όπως έχω μάθει από μικρός: ΠΑΟΚ ΕΙΣΑΙ! Αυτή η ομάδα δεν σου προσφέρει πολλές στιγμές χαράς, αλλά όταν το κάνει είναι ανεκτίμητες. Κάτι σαν τη διαφήμιση της πιστωτικής ένα πράγμα...

Βράδυ Τετάρτης. Ολα έτοιμα για να δω τον αγώνα με την Τότεναμ στο Λονδίνο, την πιο φορμαρισμένη αγγλική ομάδα αυτή τη στιγμή. Ο φίλος μου ο Κώστας ο... Στοίχημας μου είπε το πρωί: «Νικόλα, άσος μεγάλος είναι το παιχνί-δι». Κάτι μέσα μου όμως μου φώναζε: «Ελπίδες υπάρχουν». Δεν ήταν συνειρμός από το γνωστό «Λεφτά υπάρχουν», αλλά από τα νοητά λόγια του Μπάμπη του Σουγιά (φίλος του Γιάννη του Κολ-λημένου): «ΡΕ ΠΑΟΚ ΕΙΣΑΙ, μη μασάς αμπαλα-έο!» Και να που είχε δίκιο!

Μετά το σφύριγμα της λήξης ενός ψυχο-βγαλτικού παιχνιδιού, με έναν ανεκδιήγητο δι-αιτητή που του εύχομαι ολόψυχα να του χαλάσει

η σφυρίχτρα στο επόμενο ματς που θα παίξει, οι χιλιάδες παοκτζήδες βρίσκονται να παραληρούν στις εξέδρες του White Hart Lane, φωνάζοντας: «Διπλό μες στο Λονδίνο ΠΑΟΚΛΙΕ» (Ποτέ μου δεν το κατάλαβα αυτό το -λιε που προσθέτουμε!) Ποιος θα το πίστευε αυτό πριν από τον αγώνα εκτός, ίσως, από τον Μπάμπη και τον Γιάννη;

Επιτέλους! Θα ανανεώσω το status μου στο Facebook, θα βάλω λέξεις με πολλά φω-νήεντα όπως όλοι, θα ανεβάσω βιντεάκια από την επική νίκη, θα μου κάνουν πάνω από δύο like, ρε αδερφέ! Ο συνδυασμός του μεγαλείου της ομάδας, της ιδέας και της τεχνολογίας είναι οργασμικός...

Πρωί Πέμπτης. Εχω ρεπό από τη δουλειά και υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ξύπναγα στις 11. Αμ δε! Με την τσίμπλα στο μάτι πηγαί-νω απευθείας στον υπολογιστή για να διαβάσω τα διθυραμβικά πρωτοσέλιδα και τα αποθεω-τικά άρθρα για την ομάδα. Λόγω της γενικής απεργίας, όμως, δεν κινείται τίποτα. Μικρή σημασία έχει παρόλα αυτά. Γιατί, εν τέλει, αυτό που μετράει είναι ότι κινείται το -ευρωπαϊκών προδιαγραφών- τρένο που λέγεται PAOK!.

Η επική νίκη του «δικέφαλου του Βορρά» στο White Hart Lane μέσα από τα μάτια ενός... τρελαμένου Παοκτζή.

Ετοιμάσου για πήξιμο από Δευτέρα, Κριέ. Θα πήξεις σαν να είναι η πρώτη μέρα στο στρατό της ζωής. Θα ψάχνεις να ρίξεις πιστολιά και δεν θα έχεις πιστόλι της ζωής. Η υπόλοιπη βδομάδα πάντως θα είναι πιο ήρεμη, με απο-κορύφωμα το σουκού. Αχ αυτό το σουκού. Το ΚΨΜ της ζωής.

Θα έχεις ένα μαγνητικό εφέ πάνω σου αυτή τη βδομάδα, Ταύρε. Το πρόβλημα είναι ότι θα το παραέχεις. Εκτός από το αντίθετο φύλο, θα μαγνητίζεις και ό,τι φαγητό τρώγεται, ό,τι αλκοόλ τυχαίνει να βρίσκεται γύρω σου, ό,τι χαμαλοδουλειά υπάρχει στον κόσμο. Μή-πως να περιμένεις να απομαγνητιστείς;

Καλώς ήρθες στον κόσμο του «ξεπερνάω τον εαυτό μου», Δίδυμε. Θα κάνεις την έξτρα προσπάθεια αυτή τη βδομάδα για να διορθώ-σεις λάθη που μπορεί να μετάνιωνες καιρό και τα μαρτίνι στην Καρύτση για επιβράβευση θα πέφτουν βροχή.

Καλώς τα δέχτηκες, Καρκίνε. Ενας συγ-γενής έρχεται για αρμένικη βίζιτα. Είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθείς ότι η αυτοσυγκρά-τηση και η ψυχραιμία είναι μεγάλες αξίες στη ζωή. Κατά τα άλλα, καλό είναι να θυμάσαι ότι η ασφάλεια παίζει μεγάλο ρόλο στα οικονομικά σου αυτές τις μέρες.

Θα δεχτείς ένα περίεργο τηλεφώνημα αυτή τη βδομάδα, Λέοντα, τόσο περίεργο που δεν μπορείς να φανταστείς πόσο. Ή που θα σε πά-ρει τηλέφωνο ο Μπάτμαν ή που θα σε πάρει ο Μάρκος Μπότσαρης, ή κάτι πιο περίεργο. Εσύ να του απαντήσεις με τη χαρακτηριστική σου ηρεμία, μην τον αφήσεις να σε κερδίσει στο παιχνίδι σου.

Συναυλίες, Παρθένε. Και νέα παλιά μου-σική που να σε ενθουσιάζει. Εκεί είναι το νό-ημα. Ακου Dvorak, άκου Martina Topley Bird και ξεκίνα να τραγουδάς χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Και ό,τι διπλώματα μουσικής πλη-σιάζουν, δώσε τα με κέφι. Μην συννεφιάζεις το προσωπάκι σου για ωραία πράγματα.

Βάστα τα άλογα για μία βδομάδα, Ζυγέ, μην τρέχεις σαν τον άνεμο όλη την ώρα, πρέπει να σε προλαβαίνουμε και λίγο εμείς οι κοινοί θνητοί. Κάνε τις δουλειές σου λίγο πιο αργά, ώστε να δίνεις έμφαση στη λεπτομέρεια, αλλά και για να καταλάβεις επιτέλους το φλερτ συνα-δέλφου σου.

Μάζεψε τα λόγια σου, Σκορπιέ, για να έχεις τα μισά. Εχεις την τάση να πετάς βαριές κουβέ-ντες και οι γύρω σου έχουν την τάση να είναι υπερευαίσθητοι. Κακό combo δηλαδή. Θυμή-σου πόσο διπλωματικός έχεις υπάρξει στο πα-ρελθόν και γίνε λίγο περισσότερο από αυτό.

Η καριέρα είναι το μόνο που σκέφτεσαι, Τοξότη, και το σεξ ζηλεύει. Αλλά καριέρα ίσον σημαντικό. Οπότε μία πρόταση έχω για σένα. Να τα συνδυάσεις. Ή να αρχίσεις το σεξ στο γραφείο, στη σχολή, στο ποδήλατο, ή να γρά-ψεις τη δουλειά, ή συνουσιαστείς στη δουλειά. Αν σκεφτείς κι εσύ τίποτε άλλο, πες.

Η επιτυχία κάποιου φίλου μπορεί να σου προκαλέσει σουβλιές ζήλιας προς τα μέσα της εβδομάδας. Μην χάνεις χρόνο σε τέτοια, Αιγό-κερε, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις πάλι τον τρόπο ζωής που κάνει την καθη-μερινότητά σου ωραία. Και μην ανησυχείς καθό-λου, η αισιοδοξία έρχεται και είναι καταλύτης.

Ψάχνεις τις ησυχίες σου, Υδροχόε; Εντά-ξει, καλά κάνεις. Καθάρισε το μυαλουδά-κι σου, θα το χρειαστείς για να μαζεύεις τον εαυτό σου από τα πατώματα όταν αρχίσεις να νομίζεις πάλι ότι το κρασί πρέπει να ρέει σαν καταρράκτης στο λαρύγγι σου. Προχώρα λοι-πόν, Υδροχόε.

Μην προσπαθήσεις να το παίξεις άντρας, Ιχθύ, είτε είσαι, είτε δεν είσαι. Και κοίτα να αποφύγεις συναντήσεις που να σου φαίνονται ακόμα και λίγο ύποπτες. Εδώ δεν είναι ούτε η Καζαμπλάνκα, ούτε το Λας Βέγκας του ’50, ούτε παίζουμε σε ταινία για να σε πυροβολούν στο κεφάλι και να σου προκαλούν επιφανεια-κή πληγή.

H Vodafone, πρώτη στην ελληνική αγορά, υλοποίησε ένα ολοκληρωμένο ενοποι-ημένο δίκτυο IP Multimedia Subsystem (IMS) για την παροχή υπηρεσιών τηλεφω-νίας και πολυμέσων. Πρώτη εφαρμογή του δικτύου IMS είναι η υπηρεσία Vodafone Business Connect, που απο-τελεί μια ολοκληρωμένη λύση επικοινωνίας, σταθε-ρής και κινητής, καθώς και πρόσβασης στο ίντερνετ για τους επαγγελματίες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Η σημαντική διαφορά με-ταξύ των παραδοσιακών δικτύων επικοινωνίας και του IMS είναι η δυνατότη-τα για παράλληλη χρήση των διαφορετικών υπηρε-σιών από την ίδια συσκευή, όπως η ταυτόχρονη ομιλία, η αποστολή φωτογραφιών ή αρχείων στο συνομιλητή και η έναρξη επικοινωνίας με βίντεο κατά τη διάρκεια της κλήσης.

Σε μια εποχή όπου οι ρυθμοί παραμένουν ιδιαίτερα έντονοι, ο ελληνι-κός καφές Λουμίδης Παπαγάλος μπορεί να συμβάλει στην ανάγκη για τόνωση και ενίσχυση της αντοχής. Συγκεκριμένα, ο ελληνικός καφές παίζει καθοριστικό ρόλο στη συμπλήρωση των αντιοξειδωτικών ανα-γκών μας, καθώς σε ένα μικρό φλιτζάνι των 50ml χωρούν 150mg αντιο-ξειδωτικών. Τα αντιοξειδωτικά αυτά ανήκουν στην ομάδα των πολυφαινολών, ουσίες τις οποί-ες βρίσκουμε επίσης στο κόκ-κινο κρασί και το ελαιόλαδο. Περιέχει επίσης καφεΐνη, αποτε-λώντας έτσι πο-λύτιμο σύμμαχο για το σύγχρονο άνθρωπο, και αποτελεί πολύτιμο εργαλείο για την καλύτερη πνευματική και σωματική μας απόδοση. Η ένταξή του σε ένα ισορροπημένο διατροφικό πρόγραμμα σε συνδυασμό με ήπια φυσική άσκηση είναι ιδανική καθημερινή συνήθεια!

θ λ ί λύ λ ί

Τη βόλτα από τα Πατήσια μέχρι την πλατεία Ομόνοιας, το βράδυ του Σαββάτου. Ομολογώ ότι η ιδέα να διασχίσουμε με τον Φιλόθεο όλη την Πατησίων και μάλιστα με τα πόδια τα μεσάνυχτα του Σαββάτου ήταν κάπως ριψοκίνδυνη, αλλά λείπει ένα χρόνο από την Ελλάδα και δεν μπορούσα να του χαλάσω το χατίρι. Ηθελε να πάρει γεύση Αθήνας κανονικής και αυτό απαιτούσε πολύ περπάτημα. Η πορεία μέχρι την πλατεία Αμερικής ήταν κάτι παρα-πάνω από αρμονική. Εκτός από πολλά περιπολικά, δεν είδαμε και τίποτα άλλο αξιοθαύ-μαστο. Από εκεί και κάτω τη σκυτάλη πήραν τα δεκάδες κλειστά μαγαζιά με ενοικιαστήρια στα τζάμια. Τα πιο πολλά τα είχαμε επισκεφτεί αρκετές φορές ως γνήσιοι Πατησιώτες που εμπιστευόμασταν την περιοχή μας. Ολα αυτά μέχρι το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Κάπου εκεί τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Αν και είχα περιγράψει στον ξενιτεμένο πια Φιλόθεο ότι η περιοχή είναι εδώ και καιρό πιάτσα χρηστών ναρκωτικών και όχι μόνο, όταν πλησιάσαμε ένιωσα λίγο περίεργα. Και όσο και να προσπαθώ να μην φοβάμαι σε αυτή την πόλη, χωρίς να συμβεί κάτι τρομερό, πρότεινα να γυρίσουμε πίσω πριν φτάσουμε στην πλατεία. Αυτή η πόλη, ακόμα και αν έχεις τα κότσια να περπατήσεις ένα μεγάλο μέρος της με τα πόδια, δεν ενδείκνυται για πολλά πολλά. Περάσαμε το φανάρι και γυρίσαμε πίσω, αυτή τη φορά περπατώντας από την απέναντι πλευρά του δρόμου.

Τα σχέδιά μου για το βράδυ της Τετάρτης. Το πλάνο έλεγε χαλάρωση και ταινία στον καναπέ του σπιτιού. Ο αγώνας όμως Τότεναμ-ΠΑΟΚ, που είχε αρχίσει πριν φτάσω στο σπίτι, ήταν μεγάλος πειρασμός. Το σκορ ήταν ήδη 1-2 όταν άρχισα να παρακολουθώ και η αγωνία για το αποτέλεσμα δεν μπορούσε να με αφήσει αδιάφορη. Ετσι η ταινία έγινε αγώνας, αλλά ευτυχώς ο καναπές έμεινε στο πλάνο. Πέρασε και ο ΠΑΟΚ στην επόμενη φάση, οπότε η αλλαγή σχεδίου δεν πήγε χαμένη.

Την κράτηση στο Gazarte για την πρώτη εμφάνιση του Φοίβου Δεληβοριά. Ο ενθουσιασμός μου για οτιδήποτε σχετίζεται με τον Φοίβο είναι γνωστός, αλλά αυτή τη φορά ούτε η πα-ρέα του, ούτε ο χώρος μού κέντρισαν το ενδιαφέρον. Τη Μάρθα Φριντζήλα, αν και δεν ανήκω στους φανα-τικούς θαυμαστές της, την παραδέχομαι για το εύρος της φωνής της, ο χώρος όμως δεν ταιριάζει ούτε σε εμένα ούτε σε εκείνον. Την τελευταία φορά που τον επισκέφτηκα οι τιμές δεν με άφησαν ικανοποιημένη και το κουμπάκι που έπρεπε να πατάω για να ειδοποιώ το σερβιτόρο μού θύμιζε νοσο-κομείο. Θα κάνω, λοιπόν, υπομονή για να απολαύσω τον Φοίβο όπως τον προτι-μώ. Μόνο του και σε χώρο που του ταιριάζει. Οπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει στο παρελθόν.

n.mastorakou@metropolisnews.gr

46

Την αγαπημένη μου επιστημονική είδηση. Η καινούργια ανακάλυψη αφορά ένα φουσκωτό ρομπότ που θυμίζει το Χέρι της οικογένειας Ανταμς. Το Πανεπιστή-μιο του Χάρβαρντ είναι υπεύθυνο για αυτό το καινούργιο δημιούργημα, που μπο-ρεί να ελίσσεται και να μπαίνει στα πιο στενόχωρα σημεία. Κι αν αναρωτιέστε πού μπορεί να φανεί χρήσιμο ένα φουσκωτό χέρι, η είδηση λέει ότι θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανάπτυξη μηχανών που αναζητούν επιζώντες στα ερείπια σεισμών ή πλησιάζουν αθόρυβα τον εχθρό στο πεδίο μάχης. Εντάξει, ωραία η επιστήμη, αλλά θα προτιμήσω τον κινηματογράφο. Πριν ολοκληρώσω την ανάγνωση, έτρεξα να βρω το DVD “Adams Family”. Και για να μην νομίζετε ότι αρέσκομαι σε ταινί-ες τρόμου, η συγκεκριμένη είναι χιουμοριστική. Σε αντίθεση με την ταινία “The Hand” με τον Μάικλ Κέιν που είναι ιδιαίτερα τρομακτική.