Remember my name

FAME!

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Νικήτας Καραγιάν-νης • Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης • Στην έκδοση συνεργάζο-νται οι: Κατερίνα Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Μαρί-να Κατσάνου, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Βασίλης Νέδος,Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνστα-ντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

“ ”

“ ”

« »

για ολα οσα συμβαινουν

μερα και νυχτα στην αθηνα...

...κατεβασε το

Εγραφα την περασμέ-νη εβδομάδα για την υπόθεση «Φυγή προς τα Εμπρός» και κάποιοι φίλοι με παρεξήγησαν. «Και τι θα γίνουμε χω-ρίς όραμα;» να απορεί ο ένας. «Και πώς θα προχωρήσουμε χωρίς γκράντε συλλήψεις;» να ρωτάει ο άλλος. «Δεν πρέπει να μένεις μόνο στην τακτική, πρέπει να βλέπεις και τη στρατη-γική πλευρά των πραγ-μάτων», να επισημαίνει ο τρίτος. Τους άκουσα με υπομονή. Περισσό-τερη υπομονή από ό,τι συνήθως, γιατί το θέμα Αθήνα με καίει, με τσου-ρουφλίζει. Και ομολογώ ότι τα είχαν τα επιχει-ρήματά τους οι άνθρω-ποι. Είναι αλήθεια ότι η πρωτεύουσα χρειάζεται και όραμα και γκράντε συλλήψεις και στρατηγική. Για αυτό, επί παραδείγματι, αν και διαφωνώ σφό-δρα με την προοπτική πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου, διατηρώ ακέραιες τις ελπίδες μου ότι το Rethink Athens κάτι καλό θα βγάλει για το κλεινόν άστυ.

Αλλο το Rethink, ωστόσο, και άλλο οι καθημερινές ανάγκες ενός δήμου που βουλιάζει στην ανυπαρξία. Η Αθήνα πρέπει οπωσδήποτε να ξαναβρεί την αίγλη της, αλλά πριν την ξαναβρεί είναι απόλυτη ανάγκη να μαζέψει τα σκουπί-δια της, να φωτίσει τους δρόμους της και να πλύνει τα πεζοδρόμιά της. Σε αντί-θετη περίπτωση, όσα έργα βιτρίνας και να κατασκευάσει, εντός ολίγων μηνών θα τα έχει καταπιεί ο βούρκος της μιζέριας, θα τα έχει ρουφήξει η κινούμενη άμμος της ξεφτίλας, θα τα έχει παρασύρει το ποτάμι της σιχαμάρας. Αν ο μέ-σος δημότης δεν αισθανθεί ότι η πόλη του νοιάζεται έστω και κατά ελάχιστον για την περίπτωσή του, μια ζωή θα αναγνωρίζει το αστικό περιβάλλον ως χωματερή και μόνο. Χαίρομαι, λοιπόν, πάρα πολύ όταν ο δήμαρχος Καμίνης λέει ότι δεν θα εφαρμόσει την εγκύκλιο του Υπουργείου Εσωτερικών για την ιθαγένεια. Μπράβο του. Με πιάνουν τα διαόλια μου ωστόσο, όταν σηκώνω το βλέμμα από τις γκράντε χειρονομίες και το στρέφω στις αθηναϊκές οδούς.

Να δώσω για παράδειγμα την κουμπάρα μου τη Γωγώ που μένει απέναντι από το Πολυτεχνείο. Εβδομάδες ολόκληρες παρακαλούσε το δήμο να στείλει μια μάνικα να πλύνει το πεζοδρόμιο εμπρός από την πολυκατοικία της όπου συναθροίζονταν και ανακουφίζονταν οι πρέζονες. Απάντηση καμία. «Μα δεν τους ζητάω να στείλουν σεκιούριτι», μου παραπονιόταν. «Ζητάω απλώς να μη βρομάει ο τόπος όλη μέρα». Τελικά το πεζοδρόμιο πλύθηκε όταν μετακόμισε η πιάτσα κάνα δυο τετράγωνα πιο πέρα. Τις τελευταίες εβδομάδες επανήλθε και ξανάρχισε το νταλαβέρι κάτω από το σπίτι της κουμπάρας, δεν τη νοιάζει όμως γιατί πρόλαβε να το σκάσει για Ρώμη.

Πάρτε για παράδειγμα τη φιλενάδα Αργυρώ, που διατηρεί καφέ-μπαρ στο κέντρο της Αθήνας. Τις έχει πάρει τα προικιά σε τέλη ο δήμος. Κανείς,

ωστόσο, δεν έσπευσε να αλλάξει τη λάμπα έξω από το μαγαζί της, παρά τις επανειλημ-μένες εκκλήσεις. Στο τέλος βρήκε μια σκάλα τρίμετρη, πήρε την ανη-φόρα, κατέβασε το φω-τιστικό, το έπλυνε, άλ-λαξε τη λάμπα και άντε γεια σας. Και επειδή μπορεί να μοιάζει μεμο-νωμένο το συμβάν, σας πληροφορώ ότι δεξιά αριστερά εμφανίζονται ανάλογα προβλήματα. Οπως εκείνο της θείας μου της Μαίρης, που μένει στο Αλσος Πα-γκρατίου. Οποτε καιγό-ταν η λάμπα έξω από την πολυκατοικία της, άλλαζε εντός διημέρου το πολύ. Τώρα έχει περάσει δεκαπενθήμε-ρο και η θεία τα κάνει επάνω της όταν βγαίνει

από το σπίτι. «Εξαρτάται από τα νήματα που μπορείς να κινήσεις», λένε οι κακές οι γλώσσες και αναρωτιέμαι αν πρέπει να τις πιστέψω.

Εκείνο πάντως που σίγουρα πιστεύω, γιατί το άκουσα με τα αυτάκια μου, είναι όσα είπε μια κυρία τις προάλλες για πολύ γνωστή πλατεία της Αθήνας. Ημουνα σε ένα μαγαζί και κάτι ψώνιζα (ναι, ξέρω, ξέρω...), όταν μπήκε μέσα φουριόζα. Μέσα στη χαρά και στην αλεγρία. Και άρχισε να τιτιβίζει: «Είδατε που σας τα ’λεγα εγώ; Επρεπε να πάρει τηλέφωνο ο κατάλ-ληλος άνθρωπος. Μόλις τους πήρε, κλαρίνο. Ηρθαν τέσσερις με πολιτικά και μέσα σε μισή ώρα τα διώξανε όλα τα πρεζόνια. Διώξανε και τους βρο-μιάρηδες τους αστέγους. Φεύγω τώρα, πάω να παραγγείλω 30 μπακλαβά-δες. Αύριο πρωί θα τους στείλω, για να ’μαστε καλά. Δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί».

Σωστή η απορία. Και πάει λέγοντας. Αμα μεταχειρίζεσαι τους ανθρώ-πους σαν σκουπίδια, τέτοιες καταστάσεις προκύπτουν. Οσο για τα σκουπί-δια τα κανονικά, δεν το συζητώ καν. Μια και μίλησα για τη θεία Μαίρη, μεγαλύτερος σκουπιδώνας από το Αλσος Παγκρατίου δεν πρέπει να υπάρ-χει αυτή την εποχή. Ως και οι πιτσιρικάδες που χαζολογάνε με τις ώρες στα παγκάκια αγανάκτησαν κάποια στιγμή. Τους είδα απεγνωσμένους να προσπαθούν να μαζέψουν τα σκουπίδια και τους λυπήθηκα. «Τι είναι αυτό το πράγμα ρε φίλε;» με ρωτήσανε. «Πρώτη φορά τέτοιο χυμαδιό...»

Αυτό το χυμαδιό να μπορούσαμε να συμμαζέψουμε, να το βάλουμε σε μια σειρά τέλος πάντων, και προσωπικά θα ήμουν σούπερ ευχαριστημέ-νος. Λιγότερο σκουπίδι, περισσότερο φως, ολίγη κατανόηση, ολίγη εγρή-γορση, τελεία και παύλα. Υστερα, ας αρχίσουμε να μιλάμε για μεγάλα έργα.

ΥΓ: Τα καταφέρανε τελικά οι Νιγηριανοί και μπήκανε στα Εξάρχεια. Τους είδα με τα ματάκια μου να κάνουν περιχαρείς δουλειές πριν από λίγες μέρες.

Είχα χρόνια να ανασύρω τις μνήμες από εκείνη τη γιορτι-νή χριστουγεννιάτικη Αθήνα των παιδικών μου, σχεδόν μωρουδίστικων, χρόνων. Δεν προλάβαινα. Eρχονταν οι γιορτές μέσα σε μια θύ-ελλα καθημερινών προβλη-μάτων και περνούσαν μέσα στην υστερία ενός παράλογου κυνηγητού «γιορτινών» απο-λαύσεων, που δεν προσέφερε ούτε στιγμή πραγματικής ψυ-χικής ευφορίας.

Ως εκ τούτου, εδώ και χρόνια με άφηναν παγερά αδιάφορη οι ανακοινώσεις των δημάρχων της πόλης για τους χριστουγεννιάτικους εορ-τασμούς. Αυτή τη φορά όμως, διαβάζοντας το γιορτινό πρό-γραμμα του δήμου, ήρθε σαν ξεχασμένη μνήμη εκείνο το παιδικό αίσθημα της ασφά-λειας, όταν ακόμη και στα πιο δύσκολα της οικογένειας στο σπίτι τηρούνταν απαρεγκλίτως το τελετουργικό κάθε γιορτής.

Κάπως έτσι ανασύρθηκε και μια δυσάρεστη ανάμνηση. Της αποστροφής που ένιωθα για τους ψευτο-Αγιοβασίληδες με τις μπαμπακένιες, στρα-βοκολλημένες γενειάδες, που πλημμύριζαν δρόμους και παιδικά καταστήματα για να φωτογραφηθούν τα παραμυ-θιασμένα μωράκια στην αγκα-λιά τους. Υπάρχουν και σήμε-ρα, νομίζω, αλλά τότε, όταν δεν είχαν ακόμη καθιερωθεί

οι γιορτινές προσφορές του δήμου για παιδικά χριστου-γεννιάτικα γλέντια στο Κέντρο και στις γειτονιές, αυτές οι φιγούρες έδιναν τον τόνο. Αν και μάλλον κανένα παιδάκι δεν πίστευε ακριβώς ότι είχαν καμιά σχέση με το παραμύθι του χοντρούλη άγιου που τους φέρνει τα δώρα.

Τέλος πάντων, θυμάμαι ότι έβλεπα τις κατασκονισμέ-νες ψευτογενειάδες να με πλη-σιάζουν και έβαζα τα κλάματα. Δεν ήμουν η μόνη. Μωρά που παραμυθιαζόμασταν με το τίποτε, που λατρεύαμε το κιτς του υπερβολικού και του

ψεύτικου και πάλι νιώθαμε, κάπως από ένστικτο, ότι εκεί-νη η στιγμιαία αγκαλιά με τον ψευτο-Αγιοβασίλη, για ένα φλας ακριβοπληρωμένο από τους γονείς, ήταν παραπάνω ψεύτικη και από τις δικές μας αντοχές. Πώς την πατήσα-με μεγαλώνοντας και χάψαμε χωρίς τρόμο τις «αγιοβασιλιά-τικες» υποσχέσεις, τις «αγιο-βασιλιάτικες» πολιτικές αγκα-λιές; Για να ξαναγυρίσουμε πίσω και να πιάσουμε εκείνο το νήμα του αυθεντικού συ-ναισθήματος από την αρχή. Ποτέ δεν είναι αργά.

Αυτή η κάρτα στο πάνω μέρος της τη-λεοπτικής οθόνης που γράφει «Η ΠΟΣ-ΠΕΡΤ απεργεί για...» έχει γίνει μέρος της ζωής μας πια! Ανήκω στην (όχι και τόσο μεγάλη) κατηγορία τηλεθεατών που αρ-κετά συχνά παρακολουθεί προγράμματα της κρατικής μας τηλεόρασης. Βλέπω τις ξένες σειρές που παίζει κάθε βράδυ, βλέπω πού και πού τους αγώνες που με-ταδίδει και επίσης κολλάω σε κάτι ιστο-ρικά ντοκιμαντέρ ή εκπομπές με υλικό από το αρχείο της. Με λίγα λόγια, δεν την απαξιώνω, όπως κάνουν οι περισ-σότεροι τηλεθεατές, αν κρίνουμε από τα νούμερα της τηλεθέασης.

Επίσης, μην ξεχάσω να το πω και αυτό: την πληρώνω! Αρκετά ακριβά μάλι-στα. Για την ακρίβεια, τη διπλοπληρώνω. Με πόνο ψυχής βλέπω τα ποσά να ανα-γράφονται στους λογαριασμούς της ΔΕΗ του σπιτιού μου στην Αθήνα και του μι-κρού εξοχικού μου! Στο εξοχικό, να διευ-κρινίσω, πηγαίνω 20 μέρες το καλοκαίρι. Αντε και μια εβδομάδα το Πάσχα. Επίσης, πολύ σπάνια ανοίγω την τηλεόραση. Αλλά η πληρωμή γίνεται τακτικά κάθε δίμηνο!

Επομένως, δικαιούμαι, νομίζω, να πω δύο πραγματάκια για την κάρτα της απεργίας της ΠΟΣΠΕΡΤ. Εχω κά-νει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Η κάρτα είναι σχεδόν μόνιμα αναμμένη, πράγμα που σημαίνει ότι οι εργαζόμε-νοι στην ΕΡΤ μάλλον πιο συχνά απερ-γούν παρά εργάζονται. Επίσης, η αρχι-κή φράση «Η ΠΟΣΠΕΡΤ απεργεί» μένει σταθερή, αλλά η συνέχεια αλλάζει κατά τακτά διαστήματα. Πότε απεργεί κατά της φτωχοποίησης του λαού, πότε κατά της εκχώρησης των εγκαταστάσεων της ΕΡΤ, πότε κατά των μισθολογικών μει-ώσεων. Λόγοι βρίσκονται προφανώς αρκετοί. Απεργία να γίνεται!

Γίνομαι κακός ίσως. ΟΚ, να δεχτώ ότι είμαι αυστηρός με τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ. Μπορεί να έχουν χίλια προ-βλήματα (όπως και εκατομμύρια άλλοι Eλληνες αυτό τον καιρό). Αν δεν κατα-λαβαίνουν πόση ζημιά κάνουν στην ίδια την εταιρεία τους με αυτή την εμμονή στις απεργίες, ας καταλάβουν τουλάχιστον ότι σπάνε τα νεύρα των τηλεθεατών με την περίφημη κάρτα. Δεν θέλετε να μας δεί-χνετε ζωντανό πρόγραμμα, αφού απεργεί-τε. Τουλάχιστον αφήστε μας να δούμε το “Borgen” χωρίς την κάρτα σας πάνω από το κεφάλι της πρωταγωνίστριας. Δεν πρό-κειται να γλιτώσετε τη μείωση μισθού με το να παρουσιάζει η ΕΡΤ αυτή τη γελοία εικόνα. Δυσάρεστο, αλλά έτσι είναι...

• Το συζητάει με την κουμπάρα του - για ραντεβού με γιατρό ούτε κουβέντα.• Επισκέπτεται το φαρμακοποιό οπλισμένος με όση αποφασιστικότητα διαθέτει και αιτείται σκευάσμα-τος σχετικού με το πρόβλημά του. Σχετικού είπαμε...• Γαμοσταυρίζει την τύχη του που δεν απολύθηκε πριν ξεσπάσει το κύμα των ιώσεων και θα απολυθεί κατόπιν.• Αναρωτιέται αν η αυτοθυσία -το να πας να δουλέ-ψεις με φουλ πυρετό- εκτιμάται πλέον υπό της διευ-θύνσεως. Το συμπέρασμα είναι ότι «όχι».• Αναρωτιέται αν η ασθένεια συνιστά λόγο από-λυσης. «Μέχρι να επιστρέψω για να απολυθώ θα έχουν αρρωστήσει οι άλλοι», καταλήγει.• Συνειδητοποιεί ότι η επιστροφή στο πατρικό, εκτός από το ότι είναι οικονομικά αναγκαία, έχει και τα καλά της· ένα πιάτο σούπα, ας πούμε.

• Τυλίγεται με ό,τι κουβέρτα και πάπλωμα διαθέτει στο πατάρι του. Δεν είναι εποχή για καυτά μπάνια και ηλεκτροβόρες σόμπες.• Αν παρόλα αυτά κρυώνει, ντύνεται, στολίζεται και επισκέπτεται το πλησιέστερο υποκατάστημα τράπε-ζας. Αράζει σε μια καρέκλα και περιμένει τη λήξη του ωραρίου λειτουργίας. • Γκρινιάζει για τους πάντες και τα πάντα χωρίς ενο-χές. Αν δεν το κάνει τώρα, πότε θα το κάνει;• Δεν διανοείται να ανοίξει την τηλεόραση. Ακόμα και οι ειδήσεις μοιάζουν σαν να είναι «κονσέρβα» από προηγούμενο μήνα. • Απειλεί τους πάντες ότι θα τους κολλήσει. Οι πά-ντες συμπεριφέρονται σαν να έχουν ανάμεσά τους αυτόχειρα βομβιστή.

Οταν αρρωσταίνει:

Διαβάζοντας τις πρωινές ειδήσεις εχθές το πρωί, είδα τον ένα δίπλα στον άλλο δύο τίτλους μεταξύ τους αταίριαστους. Είχαν βρεθεί τυχαία κολλητά δύο ειδήσεις που μαζί ήταν σχεδόν σαν να ειρωνεύονταν το σύμπαν ολόκληρο. Η μία ανέφερε ότι ένα σκίτσο του Ραφαήλ πουλήθηκε 29,7 εκατ. λίρες. Η άλλη ότι ο αριθμός των νεκρών από τον τυφώνα στις Φιλιππίνες ανέρχεται (εκείνη την ώρα) στους 325. Εκτός από το συνδυασμό τους, βέβαια, οι δύο ειδήσεις φέρουν και κάτι παράλογο από μόνες τους.

Γιατί ναι, παράλογο μου φαίνεται να μην μπορεί ο άνθρωπος να προστατευτεί από έναν τυφώνα τον 21ο αιώνα. Και δεν είναι (απαραίτητα) αιχμή αυτό για την ανι-σότητα στον κόσμο, καθώς έχουμε δει πόσο ασταμάτητος είναι ένας τυφώνας ακόμα και για τις ΗΠΑ. Αλλά δεν παύει να μου φαίνε-ται παράλογο. Υπερβολικά βιβλικό (όπως και κάθε άλλη φυσική καταστροφή) για να μπορεί να ταιριάξει με το σήμερα.

Επίσης παράλογο μου φαίνεται να υπάρχει κάποιος που μπορεί να εκταμιεύ-ει σχεδόν 30 εκατ. λίρες για να αποκτήσει το προσχέδιο του πίνακα “Transfiguration” του Ραφαήλ που εκτίθεται στο Βατικανό. Δεν μειώνω την αξία του έργου, δεν έχω καμία τέτοια διάθεση, δεν με νοιάζει. Αλλά πώς γίνεται εν μέσω όσων συμβαίνουν, με την Ευρώπη να υποφέρει, να υπάρχει ένας ιδιώτης που ξοδεύει αυτά τα χρήματα για να στολίσει έναν πίνακα στο σαλόνι του; Δεν είναι προκλητικό; Ηθικά, μόνο ηθικά, δεν θα έπρεπε να νιώθει μια τεράστια ντροπή;

Τέλος, εκεί παραδίπλα, υπήρχε και μια τρίτη είδηση. Εχθές το πρωί, θυμίζω, 6 Δεκεμβρίου, του Αγίου Νικολάου, επέ-τειος του θανάτου του Αλέξανδρου Γρηγο-ρόπουλου. Το μισό κείμενο εξηγούσε ποιοι σταθμοί του μετρό θα είναι κλειστοί. Το άλλο μισό για τις σχετικές λογομαχίες στη Βουλή. Αλλού, θα πείτε, σε άλλες σελίδες, ήταν πρώτη είδηση η επέτειος του Γρηγορό-πουλου, αλλού τιμήθηκε η μνήμη του, τονί-στηκε η σημασία της ημέρας. Ναι, το ξέρω. Αλλού, πάντα αλλού, κάτι γίνεται καλύτερα. Δεν είναι ο κόσμος παράλογος, απλώς τον κοιτάω από παράλογη γωνία.

Το Αμστερνταμ έχει τη φήμη πολύ «προχώ» πόλης, ιδιαίτερα χάρη στα coffee shops και στη γενικότερη νοοτροπία ανέμελης διαβίωσης και ανεκτικότητας που έχει αναπτύξει. Ηρθε όμως η ώρα να πάρει ορισμένα πράγματα στα σο-

βαρά, αν μη τι άλλο, για να προστατέψει τους φιλήσυχους κατοίκους του. Ο δήμαρχος Εμπερ-χαρντ φαν ντερ Λάαν, του κόμματος των Εργα-τικών, πρότεινε ένα σχέδιο ενός εκατ. ευρώ προκειμένου να αντιμετωπίσει τις 13.000 έγ-γραφες διαμαρτυρίες που κατατίθενται ετησίως για αντικοινωνική συμπεριφορά γειτόνων, μας ενημερώνει η εφημερίδα “The Telegraph”.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, μια και δεν γίνε-ται σχεδόν ποτέ τίποτα, αυτοί που αναγκάζο-νται να μετακομίσουν από το σπίτι τους είναι οι νομοταγείς πολίτες, εφόσον οι μπελαλήδες γείτονες δεν γνωρίζουν καμία συνέπεια. Σύμ-φωνα με το σχέδιο του δημάρχου, όμως, οι τελευταίοι θα μεταφέρονται πλέον σε νέα οικο-δομικά συγκροτήματα μακριά από τη γειτονιά τους, μέχρι να μάθουν πώς να συμπεριφέρο-

νται. Για την αναμόρφωσή τους θα έχουν στο πλευρό τους κοινωνικούς λει-τουργούς σε 24ωρη βάση. Και μιλώντας για αντικοινωνική συμπεριφορά, κύριε Καμίνη, έχω μια γειτόνισσα που κακαρίζει ανελλιπώς τις ώρες κοινής ησυχίας. Θα κάνουμε και εμείς τίποτα;

Μην πάει ο νους σας στο πονηρό, περί διπλωματίας μιλάμε και δη περί ιδιότυπης διπλωματίας. Για την τριμερή σύσφιξη των σχέσεων ανάμεσα στους ΥΠΕΞ της Βραζιλίας, της Σουηδίας και της Τουρκίας, η οποία -άκουσον, άκουσον!- προήλθε έπειτα από παρότρυν-ση του περιοδικού “Monocle”. Το εν λόγω περιοδικό την τελευταία διετία κάνει συνεχείς αναφορές στο ρόλο των τριών αυτών περιφερειακών δυνάμεων, ενώ πριν από μερικά τεύχη προέτρεψε τους τρεις υπουργούς να συναντηθούν διά ζώσης. Οπερ και εγένετο σε «χρόνο dt», που λέμε.

Οι τρεις άντρες συναντήθηκαν στο κτίριο που στεγάζει τη μόνιμη αντιπροσωπεία της Βραζιλίας στη Νέα Υόρκη, στο περιθώριο των διασκέψεων της Γενι-κής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Οι κ. Πατριότα, Μπιλντ και Νταβούτογλου, επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής τριών κρατών με ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή στο διεθνές στερέωμα, «εγκαινιάζουν το νεότερο διπλωμα-τικό υπερ-γκρουπ του κόσμου, το οποίο αν κινηθεί συλλογικά μπορεί να γίνει ένας επιβλητικός διεθνής δρων», αναφέρει χαρακτηριστικά ο αρθρογράφος, ο οποίος -ως καλός προξενητής- έδωσε το «παρών» στη συνάντηση. «Την ίδια στιγμή, οι επιμέρους διεθνείς συσσωματώσεις κρατών φαί-νονται ανήμπορες ακόμη και να επηρεάσουν τα ίδια τους τα μέλη», συμπληρώνει.

Ενδεικτικό της άψογης συνεργασίας τους είναι το γεγονός ότι οι τρεις άντρες -όπως παραδέχτη-καν στον απεσταλμένο του “Monocle”- έχουν ήδη «φιξάρει» την επόμενη συνάντησή τους, η οποία θα γίνει στη Σμύρνη την πρώτη εβδομάδα του νέου έτους. Η μόνη δυσκολία τους μέχρι στιγμής είναι να βρουν το κατάλληλο αρκτικόλεξο για το... τριεθνές που συστήνουν. Με το “BST”, πάντως, δεν πάνε πουθενά.

Πλησιάζοντας σε απόσταση αναπνοής την ηλικία-ορόσημο των πρώτων «-άντα», είναι φυσιολογικό να κάνω τους απολογισμούς μου και να θέτω νέες στοχεύ-σεις. Το οικονομικό ζήτημα, όπως και κάθε συνομήλικο, με απασχολεί άμεσα, καθώς (και) σε αυτό στηρίζει κανείς την όποια του πορεία. Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιοι που ζουν σε παράλληλα σύμπαντα, οι οποίοι προτού καν «πατήσουν» τα 30 έχουν στρέψει αλλού τις ανησυχίες τους, μια και το οικονομικό τους είναι ήδη λυμένο. Μας τους παρουσιάζει το Forbes, που είναι μανούλα στις λίστες αυτού του είδους...

Στις δέκα, λοιπόν, πιο καλοπληρωμένες διασημότητες κάτω των 30, η 22χρονη τραγουδίστρια Taylor Swift καμαρώνει στην κορυφή με 57 εκατ. δο-λάρια περιουσία και την ακολουθεί ο λαομίσητος Justin Bieber με 2 εκατ. δο-λάρια λιγότερα. Την τριάδα συμπληρώνει η 23χρονη Rihanna με 53 εκατ., ενώ τέταρτη στέκεται η «ποιο-εκκεντρική-πεθαίνεις» Lady Gaga με 52 εκατ. Στην πέμπτη θέση φιγουράρει η μοναδική -εκτός του Michael Jackson- που κατάφε-ρε να έχει πέντε Νο1 singles από το ίδιο άλμπουμ. Οσοι μαντέψατε τη Δέσποι-να Βανδή πέσατε έξω. Στην Katy Perry αναφερόμαστε. Η Adele, o ράπερ Lil Wayne και η αγία τριάδα από το “Twillight” είναι αυτοί που συμπληρώνουν τη λίστα της... μελαγχολίας.

Καλά, εγώ κάθε εβδομάδα θέλω να γράφω κάτι τρυφερό, ότι καθίσαμε, ας πούμε, μισή νύχτα στο κρύο με θέα μια λαμαρίνα και περάσαμε τέλεια, περάσαμε τέλεια με θέα μια ασχήμια, δηλαδή, που τη βρήκαμε σαγηνευτική γιατί μας είχε συνεπάρει η συζήτηση. Και η θέα άσχημη και το απέναντι γκράφιτι τόσο άσχημο και κακοχυμένο που έμοιαζε στο τέλος όμορφο. Η ασχήμια μερικών πραγμά-των είναι τόσο μεγάλη, αλλά τέτοιες νύχτες μπορεί να σου αλλάξουν τα μυαλά, όταν τα παρατηρήσεις από κοντά ή όταν συμμαχείς με το διπλανό σου. Αλλά μπορεί να σου αλλάξουν και τα φώτα. Αυτό, βέβαια, μπορεί να το κάνει ευκολότερα ένα ον από ένα πράγμα, μια συμπεριφορά από μια εικόνα. Στο λεξικό της αργκό το «σου αλλάζω τα φώτα» σημαίνει «ταλαιπωρώ, βασανίζω, εξουθενώνω κά-ποιον» και η επίδραση μερικών ανθρώπων στη ζωή μας είναι αληθινά εξουθενωτική, όσο και διδακτική.

Εξίσου διδακτική είναι η εμπειρία από τις βόλτες στην πόλη, όπου ισχύει το ανάποδο: δεν σου αλλάζω τα φώτα. Εδώ δεν σε εξουθενώνει το φως, αλλά το σκοτάδι και το χαλασμένο. Ο,τι ρημάξει, καταστραφεί, καεί, μένει έτσι άφτιαχτο, σουβενίρ που μας θυμίζει τις μέρες τις πα-λιές, όπως λέει και το τραγούδι.

Μπορείς να περάσεις ατέλειωτες νύχτες μετρώντας καμένες λάμπες, ακόμα και στην πλατεία Συντάγματος, δρόμους μισούς στο φως, μισούς στο σκοτάδι. Και όλος αυτός ο άθλιος σχεδιασμός... Φώτα που κρέμονται και φανάρια σβηστά, φώτα πορτοκαλί και άσπρα και κίτρι-να, μια εγκατάσταση τσαπατσουλιάς. Ζητάω να τα αλλά-ξουν; Οχι, δεν έχω ελπίδες, δεν υπάρχει χρήμα. Τουλά-χιστον μπορούν να αλλάξουν τις καμένες λάμπες; Οσο στολίζουν και φωτίζουν για Χριστούγεννα θα ξεχαστού-με και δεν θα τις παρατηρώ. Οι γιορτές δεν κρατάνε για πάντα και θα ξαναδώ τις τρύπες στον ουρανό. Και όλα τα υπόλοιπα που χαλάνε και δεν διορθώνονται ποτέ. Και πώς συμβαίνει αυτό το μαγικό και στο σκοτάδι φαί-νονται πιο πολύ; Δεν είναι να βγαίνεις νύχτες χωρίς το σύμμαχό σου...

*Αθή

να ε

ίναι

μόν

ο ο

δακτ

ύλιο

ς

Ενα «κελαρυστό» κείμενο του Χρήστου Ξαν-θάκη που δημοσιεύθηκε προ ολίγων ημερών στο propolitix.gr για τα περασμένα μεγαλεία του ΠΑΣΟΚ αποτελεί αφορμή για το σημερινό σημείωμα. Πράγματι, η συμπεριφορά πολλών μέσα και πέριξ του ΠΑΣΟΚ θυμίζει κακομα-θημένο μωρό που του πήραν το παιχνίδι. Η κατάσταση στη δημοσιογραφική ομήγυρη του ΠΑΣΟΚ είναι ακόμη χειρότερη, αν όχι θλιβε-ρή. Αυτή είναι μια πραγματικότητα ορατή σε όποιον ασχολείται με το πολιτικό ρεπορτάζ και θέλει να τη δει. Είναι επίσης ορατή σε όποιον διαθέτει μια εποπτεία του χώρου τα τελευταία 10-15 χρόνια, μια περίοδο που συμπίπτει με τη «Χρυσή Εποχή» της ψευτογκλαμουριάς.

Η αρρωστημένη σχέση μεταξύ στελεχών του πάλαι ποτέ κραταιού κόμματος και των «μεγαλοδημοσιογράφων» έχει και κάποιες άλ-λες πτυχές - λιγότερο ορατές, αλλά τόσο θλιβε-ρές που σχεδόν προκαλούν την ευθυμία. Ανα-καλώ ένα περιστατικό το οποίο εκτυλίχθηκε προ περίπου 12 ετών: Πρωταγωνιστής ήταν ένας από τους κορυφαίους υπουργούς των κυ-βερνήσεων Σημίτη, ένα από τα -εξαφανισμένα από το πρόσωπο της Γης-πουλέν του εκσυγ-χρονισμού. Ο παντοδύναμος υπουργός είχε ραντεβού με έναν από τους πιο ισχυρούς αν-θρώπους στο χώρο των media τις τελευταίες δεκαετίες. Ο υπουργός έφτασε στον προθάλα-μο του γραφείου πομπώδης και ευθυτενής ως συνήθως. Κρατούσε ένα χαρτοφύλακα. Στην αρχή, ο υπουργός καθόταν στον προθάλαμο άνετος. Είχε φτάσει στο ραντεβού στην ώρα του. Η γραμματέας τον ειδοποίησε να περιμέ-νει. Πέρασαν πέντε, δέκα, δεκαπέντε λεπτά. Ο πομπώδης υπουργός άρχισε με τη γλώσσα του σώματος να δείχνει την ενόχλησή του. Σφίχτηκε, έβαλε το χαρτοφύλακα πάνω στα γόνατά του, κοιτούσε την οροφή. Το σύνηθες χαμόγελό του εξαφανίστηκε.

Αφού συμπληρώθηκε μισή ώρα, η γραμ-ματέας κάλεσε τον πομπώδη υπουργό να περά-σει την πόρτα του γραφείου. Ο υπουργός μπήκε δίχως να βγάλει λέξη. Λίγοι είχαν το προνόμιο να περνούν αυτό το γραφείο χωρίς λίγο «προ-βλεπόμενο» στήσιμο. Αν τα παλιά στελέχη, οι «επαγγελματίες» υπουργοί του κόμματος, ταξι-δέψουν νοερά στο παρελθόν, είναι βέβαιο ότι θα θυμηθούν παρόμοια περιστατικά. Και τότε θα αρχίσουν να αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συνέβη στο κόμμα τους...

Η 12η Δεκεμβρίου θα είναι σημαντική ημέρα για το χριστιανισμό, αλλά και για τα social media. Την ημέρα αυτή διάλεξε ο πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ (κατά κόσμον Joseph Ratzinger) για να εγκαινιάσει την παρουσία του στο Twitter, με το nickname @Pontifex. Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του Βατικανού, η πρώτη παρουσία του ποντίφικα στο Τwitter θα είναι μια ευκαιρία για τους πιστούς να στείλουν ερωτήσεις στον επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας, τις οποίες θα απαντήσει ο ίδιος.

«Με σύντομες φράσεις, συχνά όχι μεγαλύτερες από ένα στίχο της Βίβλου, μπορούμε να ανα-πτύξουμε σκέψεις με μεγάλο βάθος και ουσία, αρκεί αυτοί που παίρνουν μέρος στη συζήτηση να μην ξεχνούν να καλλιεργήσουν το δικό τους εσωτερικό κόσμο». Η φράση αυτή του Βενέδικτου στο μήνυμά του για την Παγκόσμια Ημέρα Τηλεπικοινωνιών θεωρείται ότι προανήγγειλε ουσιαστικά την εμφάνιση του πάπα στον κόσμο των κοινωνικών δικτύων.

Αν και το twitter account με το όνομα @Pontifex είχε κατοχυρωθεί από το Μάρτιο, μέχρι τώρα παρέμενε ανενεργό, μέχρι τουλάχιστον την ανακοίνωση της προηγούμενης εβδομάδας. Φυσικά, η επίσημη σφραγίδα του Τwitter που πιστοποιούσε το γνήσιο της υπογραφής, ότι δηλαδή το account ανήκει όντως στον πάπα είχε ήδη οδηγήσει πάνω από 380.000 χρήστες να ακολουθήσουν το λογα-ριασμό, πριν καν γίνει το πρώτο tweet.

Ηδη έχουν δημιουργηθεί άλλα επτά επίσημα account του πάπα, σε επτά διαφορετικές γλώσσες (γερμανικά, ισπανικά, πορτογαλικά, πολωνικά, ιταλικά, γαλλικά και αραβικά), ενώ υπάρχει έτοιμο #hashtag για να υποδεχθεί τις ερωτήσεις και τις παρατηρήσεις των χρηστών του Τwitter (συγκεκρι-μένα το #askpontifex). Η «συνέντευξη» αυτή του ηγέτη της Καθολικής Εκκλησίας θα ξεκινήσει την ερχόμενη Τετάρτη στις 12 το μεσημέρι, ώρα Ρώμης. Δεν θα είναι πάντως η πρώτη εμπειρία του πάπα στο Twitter. Είχε κάνει το πρώτο του tweet πριν από ένα χρόνο, από τον επίσημο λογαριασμό του Βατικανού, με αφορμή τα εγκαίνια του επίσημου ειδησεογραφικού site της Αγίας Εδρας, news.va.

Το περιοδικό “The Economist” συνοδεύει με ένα ευφάνταστο εξώφυλλο ένα άρ-θρο, με το οποίο περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί ανάμεσα στους γίγα-

ντες της τεχνολογίας: την Google, την Apple, το Facebook και την Amazon. Η ψηφιακή επανάσταση που υποβοηθήθηκε από τη λειτουρ-γία τους απέφερε σημαντικά οφέλη στους καταναλωτές, αλλά και στις επιχειρήσεις, διαδίδοντας την ελευθερία της έκφρασης και τη δημο-κρατία ανά τον κόσμο.

Το μέρισμα, όμως, από τη συνεχή γιγάντωση των «μεγάλων τεσ-σάρων» δεν περιέχει μόνο θετικά στοιχεία. Τρεις είναι οι αρνητικές τάσεις που εντοπίζουν οι αρθρογράφοι. Πρώτον, η ανάδυση του μο-ντέλου «ο νικητής τα παίρνει όλα» στο διαδίκτυο μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία πανίσχυρων μονοπωλίων. Δεύτερον, οι τεχνολογικοί κολοσσοί θέλουν να «εγκλωβίσουν» τους καταναλωτές στις δικές τους πλατφόρμες, αποκλείοντας την πρόσβαση στους ανταγωνιστές τους. Και τρίτον, έχουν το συνήθειο να «καταπίνουν» μικρές, αλλά υποσχό-

μενες επιχειρήσεις προτού καταστούν απειλή για αυτούς. Ποιος θα θέσει -και θα επιβάλει- τους νέους κανόνες του παιχνιδιού;

νAγεκ

στν

Μια κουβέντα από εκείνες τις συνήθως ατέλειω-τες που συνοδεύονται από κατανάλωση αλκοόλ και ξεκινούν με αφορμή ένα τραγούδι που άκου-σες, ένα βιβλίο που ψάχνεις εδώ και χρόνια, ένα κτίριο που ο σχεδιασμός του σου κόβει τα γόνατα, ένα πολυσυζητημένο installation που το βρήκες υπερτιμημένo ή απλώς μια αίσθηση που ήρθε και έμεινε και που καμιά φορά ξανάρχεται απροειδοποίητα, μπορεί να οδηγήσει σε αρκετά ενδιαφέροντα συμπεράσματα, χωρίς απαραίτητα να έχει σκοπό να γενικεύσει· απλώς πάντα θα προβληματίζει. Και θα συνεχίζεται μάλλον αιώ-νια και ας νομίζεις πως μπορείς εσύ τόσους αιώ-νες φιλοσοφίας να τους προλάβεις στις βραδινές σου κουβέντες.

Ετσι κάπως σκεφτόμουν πως ένα θέμα που προκύπτει συχνά τελευταία στην τέχνη είναι η αναλογία, η αντιστοιχία ή η όποια σύνδεση αυτής με τις θετικές επιστήμες - η προσπάθεια για την απόδειξη της σύνδεσης αυτής επιχει-ρείται συνεχώς και, αν τελικά υπάρχει, οφεί-λει να γίνει συγκεκριμένη. Εγχειρήματα όπως το “Dance your Ph.D”, που μου συνέστησε μια φίλη (αναζητήστε το, παρεμπιπτόντως, με την πρώτη ευκαιρία και δείτε πώς κάποιος προσπα-θεί να εξηγήσει το θέμα της διατριβής του, για παράδειγμα, στη Χημεία όχι με λόγια, αλλά με hip hop και break dancing). Εδώ έρχεται μία από τις πιο απλούστερες διαπιστώσεις που έχω ακούσει ποτέ και που μαρτυρά τόσο τη σύνδε-ση θετικής σκέψης και τέχνης, όσο και την τομή τους - αποδεικνύει και πάλι ότι η μουσική από όλες τις τέχνες είναι η πιο μυστηριακή. Φαντά-σου ότι βρίσκεσαι μπροστά σε έναν πίνακα ή σε ένα γλυπτό. Μπορείς βεβαίως να αντιληφθείς και τις τρεις διαστάσεις του και, αν το καλοσκε-φτείς, σε όλα τα προϊόντα τέχνης μπορείς μάλ-λον να μετρήσεις τουλάχιστον δύο από αυτές.

Σε όλα; Τι γίνεται με τη μουσική; Πόσες διαστάσεις έχει ένα κομμάτι που ακούς σήμερα ψηφιακά; Μόνο μία, θα πω εγώ· το χρόνο. Και είναι απλά μια σκέψη αυτή, αλλά η τέταρτη διά-σταση είναι ο πιο μεγάλος μας φόβος, ο πιο με-γάλος μας εχθρός και, αν είμαστε τυχεροί, ο πιο καλός μας φίλος. Είναι καθολικός και ταυτόχρο-να σχετικός σαν τον Θεό ή μια μελωδία στο βιο-λί. Κι ούτε τα ίδια τα τραγούδια, που έχουν τόσα κοινά μαζί του, δεν τα αφήνει ανέγγιχτα.

Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κό-σμος) πρόκειται να φιλοξενήσει στις 12 Δεκεμβρίου τον Νορβηγό ακορντεονί-στα Stian Carstensen. Με αφετηρία τη μουσική παράδοση των Βαλκανίων και συνοδοιπόρο την Ελληνίδα λαουτίστα και τραγουδίστρια Μάρθα Μαυροειδή, ο Carstensen εξερευνά ένα νέο μουσικό ιδίωμα. Jazz και bluegrass συνδυάζονται αρμονικά με τους ρυθμούς της χερσονή-σου μας, αντλώντας έμπνευση τόσο από τη φαντασία όσο και από το έντονο φολ-κλορικό στοιχείο.

Στο Gagarin 205 (Λιοσίων 205, Αθήνα) επέλε-ξε να εμφανιστεί ο θρύλος της κρητικής μουσικής Ψα-ραντώνης. Η επιβλητική παρουσία του στη σκηνή κα-θηλώνει το κοινό του. Οι ψίθυροι και οι κραυγές που συνοδεύουν τη λύρα του συνεπαίρνουν τους θεατές σε μια θρησκευτική μυσταγωγία. Ο «Γιος του Ψηλορείτη» από το 1982 ταξιδεύει σε διεθνή φεστιβάλ, κάνοντας τη μουσική παράδοση της ιδιαίτερης πατρίδας του γνωστή στις άκρες του κόσμου. Οι περίφημοι αυτοσχεδιασμοί του μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις μεγάλες στιγμές της τζαζ, οπότε δικαίως αποκαλείται από το World Music Institute «ο Τζίμι Χέντριξ της ελληνικής λύρας». Διαπι-στώστε το στις 8 Δεκεμβρίου.

Η Ελλη Πασπαλά και ο Τάκης Φαρα-ζής επιστρέφουν στο Gazarte (Βουτάδων 34, Γκάζι) με ένα πρόγραμμα αφιερωμένο στον έρωτα. Η άλλοτε εκρηκτική και άλλοτε τρυ-φερή Ελλη μαζί με τον δεξιοτέχνη του πιά-νου και εκπρόσωπο της εγχώριας τζαζ σκη-νής αποκαλύπτουν τα αμέτρητα πρόσωπα του έρωτα. Την Κυριακή στις 9 Δεκεμβρίου οι μουσικές του Λέοναρντ Κοέν, του Βαν Μόρι-σον, αλλά και του Μάνου Χατζιδάκι και του Σταύρου Ξαρχάκου θα μας κάνουν να λικνι-στούμε στους ρυθμούς τους, υπενθυμίζοντάς μας πως ο έρωτας, πάντα ζωντανός, μπορεί να μας ανανεώσει και να μας απογειώσει.

Κολομβιανός στην καταγωγή, αλλά μεγαλωμένος στη Νέα Υόρκη, ο Juan Garcia-Herreros θα εμφανιστεί σήμερα Παρασκευή στο Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς), όπου θα συ-νεχίσει τις εμφανίσεις του μέχρι και την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου. Γνωστός από τις συνεργασίες του με διάσημους μουσι-κούς, όπως ο Victor Wooten, ο βιρτου-όζος της ειδικής κατασκευής εξάχορδης ηλεκτρικής κιθάρας/κοντραμπάσο, θα

παρουσιάσει πρωτότυπες συνθέσεις από το άλμπουμ του “Art of Contrabass Guitar”. Τον “Snow Owl” θα συνοδεύει το κουιντέτο του με πιανίστα τον Hector Martignon.

ή

Είναι ίσως η ελληνική ταινία που περιμένουμε όσο καμία άλλη να δούμε στη μεγάλη οθόνη. Βέ-βαια, ίσως να χρειαστεί να περι-μένουμε αρκετά το “Stage Fright” του Γιώργου Ζώη, αλλά τα νέα από το σχεδιασμό της παραγωγής είναι εξαιρετικά ευοίωνα.

Ο βραβευμένος στη Βενε-τία μικρομηκάς, που έστρεψε τα βλέμματα της Ευρώπης πάνω του με το “Casus Belli” και τους «Τίτλους Τέλους», βρίσκεται σε διαδικασία αναζήτησης της απαιτούμενης χρηματοδότησης για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το “Stage Fright”. Πέρυσι είχε αποσπάσει για το νέο κινηματογραφικό του project το Βραβείο του Γαλλικού Κέ-ντρου Κινηματογράφου, που συνοδευόταν από 10.000 ευρώ, στο φόρουμ συμπαραγωγών του CineLink στο Σεράγεβο. Μό-λις πριν από λίγες ημέρες, το “Stage Fright” κέρδισε ακόμα μία διάκριση στο TorinoFilmLab Meeting, που του εξασφαλίζει επιπλέον 80.000 ευρώ για να περάσει από το χαρτί στη μεγάλη οθόνη.

Η ταινία εστιάζει στην πρόβα για μία θεατρική παράσταση, που διακόπτεται απότομα όταν κάποια ομάδα εισβάλλει στο θέατρο παίζοντας επικίνδυνα τα όρια ανάμεσα στην τέχνη και την πραγματικότητα.

«Για μένα, υπάρχει πάντοτε απόσταση ανάμεσα στις πραγ-ματικές μας προθέσεις και στις τελικές μας δράσεις. Το ‘Stage Fright’ είναι η εκμηδένιση αυτής της απόστασης...» δηλώνει ο ίδιος ο Ζώης και εμείς απλά ανυ-πομονούμε.

Εκατό κριτικοί κινηματογράφου ψήφισαν και το πλέον έγκυρο βρετανικό κινηματογραφικό περιοδικό “Sight & Sound” ανακοίνωσε τις δέκα καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Νικητής; Το “The Master”, η ταινία του Πολ Τόμας Αντερ-σον, που προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στις ελλη-νικές κινηματογραφικές αίθουσες, με τον Χοακίν Φίνιξ να είναι το φαβορί για το Οσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου. Οι υπό-λοιπες ταινίες που βρέθηκαν στη δεκάδα είναι το πορτογα-λέζικο, ασπρόμαυρο και βωβό “Tabu” του Μιγκέλ Γκομέζ (μάλλον υποψήφιο για Ξενόγλωσσο Οσκαρ), η «Αγάπη» του Χάνεκε, το “Holy Motors”, το “Beasts of the Southern Wild”, που θριάμβευσε στο Φεστιβάλ του Σάντανς, το «λι-ντσικής» αισθητικής “Berberian Sound Studio” με τη δική μας Τόνια Σωτηροπούλου, το “Moonrise Kingdom” του Γουές Αντερσον (γιατί άραγε;), το ρουμάνικο «Πίσω από τους λόφους» του Κριστιάν Μουντζίου, το “Cosmpolis” του Κρόνενμπεργκ, το «Κάποτε στην Ανατολία» του Τσεϊλάν και το “This is not a film” του Παναχί.

Η είδηση που θέ-λει τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, τον Αλ Πατσί-νο και τον Μάρτιν Σκορσέζε να ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ένα φιλόδοξο κινη-ματογραφικό project θεωρείται απολύτως ακριβής, καθώς επι-βεβαιώθηκε από τους ίδιους. Για πρώτη φορά οι δύο «κολοσσοί» του Χόλιγουντ θα συνεργαστούν σε ταινία του Σκορσέζε. Ο τίτλος της είναι “I heard you paint houses” και η υπόθεση βασίζεται στην αληθινή ιστορία του διαβόητου γκάνγκστερ Φρανκ Σίραν, που σύμφωνα με όσα ισχυρίζεται ο ίδιος σκότωσε τον Τζίμι Χόφα, ηγέτη ενός αμερικανι-κού συνδικάτου. Ο τελευταίος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς το 1975 και το πτώμα του δεν βρέθηκε ποτέ. Η πρώτη φράση που είπε ο Χόφα στον Σίραν όταν τον γνώρισε ήταν: “I heard you paint houses” («Εχω ακούσει ότι βάφεις σπίτια»), που στην αργκό σημαίνει «σκοτώνεις ανθρώπους». Ο Ντε Νίρο θα υποδυθεί τον Σίραν και ο Πατσίνο τον Χόφα. Ο πρώτος, μάλιστα, δήλωσε αστειευόμενος για την ταινία: «Θα πρέπει να γίνει γρήγορα, αφού φοβάμαι ότι δεν θα είμαστε για πολύ καιρό ακόμα εδώ!»

Η σκηνοθετική υπογραφή του Αμπάς Κιαροστάμι είναι αρκετή για να πείσει έναν σινεφίλ να δει μία ταινία. Ο σημαντικότε-ρος Ιρανός δημιουργός γυρίζει το τελευταίο του φιλμ «Κάτι σαν Ερωτας» εξ ολοκλήρου στην Ιαπωνία. Πρόκειται για τη σχέση μιας νεαρής φοιτήτριας με έναν ηλικιωμένο κα-θηγητή. Εκείνη κατάγεται από την επαρχία της Ιαπωνίας, σπουδάζει στο Τόκιο και δου-λεύει παράλληλα ως call girl για να βγάζει τα έξοδά της. Εκείνος είναι ένας μοναχικός ηλικιωμένος καθηγητής, που την υποδέχεται σπίτι του και της συμπεριφέρεται σαν ερω-τευμένος. Μία ιδιαίτερη σχέση γεννιέται. Ο Κιαροστάμι, με το γνώριμο σκηνοθετικό του

στιλ, φτιάχνει μία ταινία-σπουδή στην επιθυμία και τις ανθρώπινες σχέσεις. Το «Κάτι σαν Ερωτας» προ-βάλλεται από αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους από τη Feelgood Entertainment.

Ηταν εξαρχής το μεγάλο φαβορί και τε-λικά τα προγνωστικά επιβεβαιώθηκαν. Ο Μίκαελ Χάνεκε και η «Αγάπη» του θριάμβευσαν στα φετινά Βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογρά-φου, που δόθηκαν την 1η Δεκεμβρίου στη Μάλτα.

Το αριστούργημα του κορυφαίου Αυστριακού σκηνοθέτη απέσπασε τα βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσί-ας, Α΄ Ανδρικού Ρόλου για τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και Β΄ Γυναικείου Ρόλου για τη συγκλονιστική Εμανουέλ Ριβά. Η βρά-βευσή του ήταν ακόμα μία επιβεβαίωση ότι ο Χάνεκε είναι ο σημαντικότερος εν ζωή Ευρωπαίος κινηματογραφιστής και ότι η «Αγάπη» είναι το απόλυτο φαβορί για το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Αλλωστε, λίγες μέρες μετά έλαβε και το βραβείο της Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης στην αντίστοιχη κατηγορία.

Στα υπόλοιπα βραβεία η Ευρω-παϊκή Ακαδημία τίμησε δικαίως το «Κυνήγι» του Τόμας Βίντερμπεργκ με το Βραβείο Σεναρίου, το “Shame” του ΜακΚουίν με τα Βραβεία Φωτογραφίας και Μοντάζ, αναγνωρίζοντας ουσιαστι-κά την εικαστική του αρτιότητα, και το «Ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι» με τα Βραβεία Μουσικής και Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης.

Στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους, ο δικός μας Γιώργος Ζώης με τους «Τίτλους Τέλους» -η μοναδική ελληνική υποψηφιότητα στα φετινά βραβεία- δεν τα κατάφερε τελικά, αφού τη διάκριση απέσπασε ο Ρουμάνος Τούντορ Γκιουργκίου με το “Superman, Spiderman or Batman”.

Τέλος, δύο άνθρωποι που έχουν υπηρετήσει δεκαετίες τώρα με τον καλύτερο τρόπο την κινηματογραφι-κή τέχνη, ο σκηνοθέτης Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και η κορυφαία Βρετα-νίδα ηθοποιός Ελεν Μίρεν, τιμήθηκαν από την Ακαδημία με δύο βραβεία για τη συνολική τους προσφορά.

Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο Χριστόφορος Πα-πακαλιάτης έκανε την έκπληξη χτυπώντας κορυφή στο ελληνικό box office με το κινηματογραφι-κό του ντεμπούτο. Oλοι το περι-μέναμε! Το «Αν...» σάρωσε κυ-ριολεκτικά, κόβοντας 100.000 εισιτήρια το πρώτο τετραήμερο προβολής του, σημειώνοντας το καλύτερο «άνοιγμα» ελληνικής ταινίας εδώ και τρία χρόνια! Το κινηματογραφικό ρομάντζο του Χριστόφορου αγκαλιάστηκε από τους Eλληνες σινεφίλ, που έσπευσαν μαζικά στις αίθουσες για να απολαύσουν την ερωτι-κή ιστορία του Δημήτρη και της

Χριστίνας στην Αθήνα της κρίσης. Η ταινία αναμένεται να συνεχίσει την ανοδική της πορεία στο box office, φιλοδοξώντας να γίνει η πιο εμπορική ελληνική ταινία της χρονιάς - αν και εκεί μάλλον θα τα βρει σκούρα, δεδομένης της μεγάλης επιτυχίας του «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι».

Η οσκαρική κούρσα μόλις ξεκίνησε! Το σύνθημα δίνουν κάθε χρόνο -ανε-πίσημα πάντα- τα Βραβεία της Ενωσης Κινηματογραφικών Κριτικών της Νέας Υόρκης. Ποιος είναι ο φετινός μεγάλος νικητής των βραβείων; Το “Zero Dark Thirty”, η ταινία της ήδη βραβευμένης με Οσκαρ Κάθριν Μπίγκελοου για την επι-χείρηση εξόντωσης του Μπιν Λάντεν. Η ταινία θεωρούνταν ήδη ένα από τα οσκα-ρικά φαβορί. Η Sony, άλλωστε, τη θέλει πάση θυσία στη δεκάδα των υποψήφιων ταινιών για το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας και φαίνεται ότι μάλλον θα τα καταφέρει

εξαιρετικά άνετα. Με τη νίκη του αυτή το “Zero Dark Thirty” αποκτά οσκαρικό προβάδισμα, αν και είναι ακόμα πολύ νωρίς για πανηγυρισμούς. Οι κριτικοί κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, πάντως, χάρισαν στην ταινία της Μπίγκελοου τα Βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Φωτογραφίας. Ετερος μεγάλος νικητής το “Lincoln” του Στίβεν Σπίλμπεργκ, που κέρδισε τα Βραβείο Σεναρίου (Τόνι Κούσνερ), Α΄ Ανδρικού Ρόλου (Ντάνιελ Ντέι Λιούις) και Β΄ Γυναικείου Ρόλου (Σάλι Φλιντ).

Είναι ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του πολωνικού κινηματογράφου και ένας από τους σπουδαιότερους δημι-ουργούς στην ιστορία της έβδομης τέχνης. Από τις 13 έως τις 23 Δεκεμβρίου η Ταινιοθήκη της Ελλάδας σε συνερ-γασία με την Πρεσβεία και το Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Πολωνίας διοργανώνουν ένα μεγάλο αναδρομικό αφι-έρωμα στον Αντρέι Βάιντα. Περίπου 20 μεγάλου μήκους ταινίες του, μερικές εξ αυτών ανέκδοτες στην Ελλάδα, θα προβληθούν στην Ταινιοθήκη (Ιερά Οδός 48 & Μεγά-λου Αλεξάνδρου 134-136) στο Γκάζι. Από το «Κανάλ» του 1957 μέχρι την τελευταία του ταινία «Γλυκιά έξαψη» του 2009. Το αφιέρωμα ξεκινάει με την εμβληματική, βρα-βευμένη με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες ταινία του «Αν-θρωπος από σίδερο», ενώ στο πρόγραμμα των προβολών συναντάμε και σπάνιες μικρού μήκους ταινίες και ντοκι-μαντέρ του σκηνοθέτη. Το αφιέρωμα πλαισιώνει μία έκ-θεση, που θα κάνει εγκαίνια στις 18 Δεκεμβρίου και περιλαμβάνει φωτογραφίες και αφίσες από ταινίες του Βάιντα, καθώς και έργα ζωγραφικής του ίδιου του σκηνοθέτη.

Anonymous: Μια λέξη που γεννάει ερωτηματικά, προβοκάρει και γοητεύει. Ενα κίνημα που μεταδίδεται σαν ιός και εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Ποιοι είναι; Τι θέλουν; Πώς είναι οργανω-μένοι; Πηγαίνοντας κόντρα στις κοινοτοπίες και στις φαντασιώσεις, οι συγγραφείς Φρεντερίκ Μπαρντό και Nικολά Ντανέ στο βιβλίο τους “Anonymous” (εκδ. Κονιδάρη) αναδιφούν με λεπτομέρεια τη γέννηση και τα επιτεύγματα του κινήματος, αναλύουν το κοινωνικο-πολιτικό του υπόβαθρο και μελετούν την προοπτική αυτής της νέας μορφής ακτιβισμού στη σύγχρονη πραγματικότητα. Ενα σημαντικό σύγγραμμα και σίγουρα το μοναδικό στην ελληνική βιβλιογραφία για να κατανοήσουμε τη φύση των Anonymous και τη διαρκώς μεταβαλ-λόμενη μορφή του «πληροφορικού, πολιτικού και επικοινωνιακού ανταρτοπόλεμου» που διεξάγουν.

Ισως το πιο πολυσυζητημένο όνομα στα εκδοτικά δρώμενα την τελευταία πενταετία, ο Τζόναθαν Φράνζεν, έγινε γνωστός στο ελληνικό κοινό μέσα από τα όψιμα έργα του «Οι Διορθώσεις» και «Ελευθερία». Η «Εικοστή έβδομη πολιτεία» (εκδ. Ψυχογιός) αποτελεί το μυθιστό-ρημα με το οποίο ο Βορειοαμερικανός συγγραφέας δήλωσε το «παρών» στο χώρο των γραμμάτων και σηματοδοτεί την έναρξη μιας δημιουρ-γικής πορείας, που θα τον κατέτασσε στους κορυφαίους δημιουργούς της σύγχρονης λογοτεχνίας. Ενα μυθιστόρημα που προοιωνίζεται την προσφιλή του θεματολογία, καθώς αποκαλύπτει τις μυστικές ζυμώσεις σε μια συνηθισμένη αμερικανική πόλη, εκθέτοντας μπροστά μας το αμερικανικό όνειρο ως γνήσιο τρόμο και μαύρη κωμωδία.

Σε όποιο στρατόπεδο και αν ανήκετε πολιτικά, θα γνωρίζετε ή θα έχετε ακούσει ποιος είναι ένας από τους κύριους υπαίτιους για τα δεινά που βιώνουμε: ο νεοφιλελευθερισμός! Ο Ερίκ Τουσέν στη μονογραφία «Ο νεοφιλελευθερισμός από τις απαρχές του έως τις μέρες μας» (εκδ. Τόπος) προσφέρει μια ιστορική επισκό-πηση του εν λόγω δόγματος, αναλύει τους παραλογισμούς που τον διέπουν, παρουσιάζει συνοπτικά τον τρόπο με τον οποίο έγινε η ηγεμονική ιδεολογία του καπιταλισμού και καθιστά την πολυπλο-κότητα της κρίσης κατανοητή στο ευρύ κοινό. Ενα ιδανικό δοκίμιο για κάθε ανήσυχο αναγνώστη... “Κnow your enemy”, που έλεγαν και κάποιες ψυχές.

Στο μυθιστόρημά του «Η ζωή του Πι», που απέσπασε το βραβείο Μπούκερ το 2002, ο Γιαν Μαρτέλ έβαλε ένα 16χρονο αγόρι να συμβιώσει με μια τίγρη στη μέση του Ειρηνικού, για να αφηγηθεί «μια ιστορία που θα σε κάνει να πιστέψεις στο Θεό». Στο μυθι-στόρημα «Βεατρίκη & Βιργίλιος» (εκδ. Ψυχογιός), ο συγγραφέας, αξιοποιώντας εκ νέου την ίδια παιγνιώδη φαντασία και την ευφυΐα που τον καθιέρωσαν στην παγκόσμια λογοτεχνία, χρησιμοποιεί μια μαϊμού και ένα γάιδαρο που φέρουν τα ονόματα του τίτλου -τα οποία παραπέμπουν στη «Θεία κωμωδία»-, για να μας θέσει ενώ-πιον του Ολοκαυτώματος και της βίας που διέπει την Ιστορία.

Οταν συλλογιζόμαστε τα σκοτεινά αρι-στουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνί-ας, ορισμένοι συγγραφείς μάς έρχονται κατευθείαν στο νου: ο Μποντλέρ και ο Ρεμπό, για παρά-δειγμα. Το ίδιο συμβαίνει και με συγκεκριμένα έργα: η «Κόλα-ση» του Δάντη, ο «Δόκτωρ Φάου-στους» του Μάρ-λοου. Ωστόσο, ίσως ο συγκλο-νιστικότερος συγγραφέας όλων, ο Λοτρεαμόν, αν και εκθειάζεται στους φιλολογικούς κύκλους, δεν φαίνεται να είναι γνωστός στο ευρύ-τερο αναγνωστικό κοινό. Ας συμβάλουμε λοιπόν έστω και ελάχιστα στο να αλλάξει αυτή η κατάσταση.

Ο Λοτρεαμόν είναι ένα αίνιγμα, ή καλύτερα «ένα ρίσκο», όπως γράφει ο Γκαστόν Μπασελάρ. Γεννήθηκε το 1846 και μέχρι τα 22 του χρόνια θα συνθέσει, χωρίς να το συνειδητοποιεί, ένα έργο κλασικό: «Τα άσματα του Μαλντορόρ». Ενας χείμαρρος ύψιστης ποιητικής βίας, αθεϊσμού, σχιζοφρένειας, θηριωδίας, χιούμορ και διανοητικού πρωτογονι-σμού. Ουσιαστικά, η ευρωπαϊκή λογο-τεχνία θα τον «ανακαλύψει» στις αρχές του 20ού αιώνα και θα συγκλονιστεί. Ο ιστορικός Ζιλιέν Γκρακ θα τον αποκαλέ-σει «αρχαγγελικό δυναμιτιστή». Ο Αντρέ Μπρετόν και οι υπερρεαλιστές θα τον θε-ωρήσουν πρόδρομό τους και θα εξάρουν την ιλιγγιώδη εκφορά του λόγου του. Ο Νταλί θα τον απεικονίσει σε πορτρέτα φανταστικά, ενώ ο Οδυσσέας Ελύτης, ο οποίος χαρακτηρίζει τα «Ασματα» γυ-μναστική της ψυχής, θα φιλοτεχνήσει τη μορφή του σε κολάζ. Τέλος, ο Λοτρεαμόν γίνεται σημείο αναφοράς των περιβόη-των Καταστασιακών.

Τα «Ασματα του Μαλντορόρ» εκδόθη-καν στην Ελλάδα το 1986 από τις εκδό-σεις Εκάτη σε μετάφραση Ελλης Νεζερίτη και το 2011 από τις εκδόσεις Νεφέλη σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη. Είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου και οι δύο μεταφράσεις είναι εξαιρετικές και πραγματικά αντάξιες του κορυφαίου αυτού έργου. Ας βυθιστούμε λοιπόν στο αβυσσαλέο σύμπαν του...

κσμοτγπμσνλαα

θτσέπδηκγκ

Στην ταινία του Φλόριαν Χένκελ φον Ντό-νερσμαρκ «Οι ζωές των άλλων» είναι βασι-σμένη η ομώνυμη θεατρική παράσταση του Αλμπερτ Οστερμάιερ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Από σήμερα, Πα-ρασκευή 7 Δεκεμβρίου, στο Θέατρο Θησείον (Τουρναβίτου 7, Ψυρρή) το Ανατολικό Βερο-λίνο του 1984 θα ζωντανέψει μπροστά στα μάτια του κοινού και μαζί του θα ζωντανέψει και η ιστορία του θεατρικού συγγραφέα Γκε-όργκ Ντράιμαν και της ηθοποιού και συντρό-

φου του Κρίστα-Mαρία Ζίλαντ, που παρακολουθούνταν από τον αξιωματούχο της Στάζι Γκερντ Βίσλερ, ύστερα από έμμεση προτροπή του ερωτοχτυπημένου υπουργού Μπρούνο Χέμπφ. Στο ρόλο της Κρίστα-Μαρία Ζίλαντ εμφανίζεται η Αννα Μάσχα και στο ρόλο του Γκεόργκ Ντράιμαν ο Φάνης Μουρατίδης. Παίζουν ακόμα ο Μανώλης Μαυροματάκης,ο Κώστας Μπερικόπουλος και ο Γιώργος Συμεωνίδης.

Μια μαύρη κωμωδία βασισμένη στη νουβέλα του Πιέρο Κιάρα “La spartizione” και στην ταινία «Ελάτε να πάρετε τον καφέ σ’ εμάς» του Αλμπέρτο Λατουάντα παρουσιάζεται στο Θέατρο Θεμέλιο (Λένορμαν 82, Μεταξουργείο) από αύριο, Σάββατο 8 Δεκεμβρίου. Η παράσταση «Ελάτε σ’ εμάς για έναν καφέ» περιγράφει τη σχέση ενός δημοσίου υπαλλήλου με τρεις ανύπαντρες αδελφές στην εποχή του μεσοπολέμου στη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι. Τη μετάφραση και τη διασκευή του έργου έχει κάνει η ομάδα Θεμέλιο και τη σκη-νοθεσία ο Βασίλης Νικολαΐδης.

Οι «Αδερφές», το πρώτο έργο του Ια-νου Σβάρνα, παρουσιάζεται από σήμερα στο Θέατρο Πειραιώς 131 στο Γκάζι. Η φαρσο-κωμωδία που διαδόθηκε πέρυσι από στόμα σε στόμα και έγινε επιτυχία περιγράφει την ιστορία πέντε αδερφών που φτάνουν στην Αθήνα για να παντρέψουν το μονάκριβο αδερφό τους με σκοπό να μοιραστούν την περιουσία. Μια ζωγράφος από τη Γαλλία, μια Αμερικανίδα τραγουδίστρια, μια Κρητικιά, μια καλόγρια και μια Καρδιτσιώτισσα. Ολα αυτά την ώρα που μια Ρωσίδα οικονόμος, μια πλασιέ βιβλίων, ένας γκέι ηθοποιός, μια ιερόδουλη και ένας νταβατζής προσπαθούν να τους χαλάσουν τα σχέδια.

Πριν από ένα χρόνο δέκα νέοι συγγραφείς αφηγήθηκαν προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που βιώνουν τις συνέπειες της αμφιβολίας της εποχής και της αβεβαιότητας για το μέλλον. Ιστορίες ανθρώπων που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα αντιμέτωποι με την ανεργία. Αυτές τις ιστορίες μετέφεραν στη σκηνή δέκα νέοι ηθοποιοί και δημιούργησαν την παράσταση “Unemployed”, η οποία ανεβαίνει για μία μόνο βραδιά, τη Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου, στο Πόλη Θέατρο (Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87), που άνοιξε τις πύλες τους πριν από λίγες ημέρες στην καρδιά του Κέντρου, δίπλα στον ηλε-κτρικό σταθμό στην Πλατεία Βικτωρίας. Τη σκηνοθετική επιμέλεια έχουν αναλάβει ο Σταμάτης Ζακολίκος, η Ειρήνη Μαργαρίτη και η Κατερίνα Φωτιάδη.

Τους γνωρίσαμε για πρώτη φορά στο Bob Theatre Festival 2012 που διοργά-νωσε ο πολυ-χώρος Βios. Στο work-in-progress του φεστιβάλ μάς είχαν ήδη συστηθεί όχι ως άνθρωποι, αλλά ως ...ζώα, όμως ζώα πολιτισμένα. Μερικούς μήνες μετά, τα «Πολιτισμένα Ζώα» παρουσιάζονται στο υπόγειο του Bios για μερικές ακόμη παρα-στάσεις έως τις 6 Ιανουαρίου.

Η ομάδα ARTes, δηλαδή οι Αντώνης Γκρίτσης, Σταμάτης Ζακολίκος, Μαρία Κουβίδη, Φάνης Παυλόπουλος και Αλέ-κα Τόμπρου, εμπνεύστηκαν αρχικά από το βιβλίο του David Seraris «Σκίουρος ζητεί Βερβερίτσα», με την πρόθεση να μιλήσουν με βασικό όπλο το χιούμορ για τα ανθρώπινα πάθη, καλυμμένοι πίσω από μικρά και μεγαλύτερα τετράποδα, εξωτικά πουλιά, ευγενείς και αγενείς χοίρους και άλλους εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου. Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Γιώργου Αγγελόπουλου, δομείται ως σπονδυλωτό μικρών ιστο-ριών με πρωταγωνιστή μία ζωόμορφη-ανθρωπόμορφη φιγούρα. Οι ηθοποιοί, υπό τις κινησιολογικές οδηγίες της Ευγε-νίας Δελιαλή, δημιουργούν με τα σώ-ματά τους αυτές τις φιγούρες που ρέουν ανάμεσα στην ενστικτώδη και λογική κί-νηση. Την αμφιβολία της «πολιτισμικής» τους ταυτότητας επιτείνουν τα κοστούμια της Κατερίνας Καλφόγλου, συμβολικά ζωώδη-συμβολικά ανθρώπινα και με υποψίες μάσκας, ενώ το ίδιο το υπόγειο του πολυχώρου λειτουργεί ως ένα ται-ριαστό πλαίσιο για όσα συμβαίνουν επί σκηνής, κάνοντας επίσης αμφίσημο το όριο μεταξύ φύσης και πόλης.

Η σύγχυση αυτού του τελευταίου φαί-νεται πως είναι ένα από τα «κλειδιά» της παράστασης. Ζώντας στον πολιτισμό της πόλης, έχοντας δημιουργήσει ένα εναλ-λακτικό τοπίο του φυσικού και συνεπώς μία εναλλακτική σύλληψη για το τι είναι «φυσικό» και «φυσιολογικό», η επιστροφή σε μία διαφορετική κοσμική θεώρηση, μέσα από το θέατρο, τη μεταφορά και, φυσικά, το αστείο μπορεί να λειτουργήσει ως ένας παρηγορητικός παραμορφωτι-κός καθρέφτης της «κανονικότητας» στην οποία ζούμε.

Η κυρία Τεπενδρή επιστρέφει στην γκαλε-ρί Ρεβέκκα Καμχή και μάλιστα με αντισυμ-βατικό τρόπο, έχοντας περάσει τέσσερα χρόνια σε ένα ψυγείο κατά τη διάρκεια μιας κρυογενικής θεραπείας που την καθιστά πιο όμορφη και πιο δυναμική από ποτέ. Η διάσημη ηρωίδα του Κωνστα-ντίνου Κακανιά, αφού ασχολήθηκε με τα ολυμπιακά σπορ, την ελληνική ιστορία και τη σύγχρονη τέχνη, αυτή το φορά ζωντα-νεύει μέσα από ένα μικρού μήκους φιλμ κινουμένων σχεδίων, το οποίο καταγράφει την επιστροφή της και την ενασχόλησή της με τον κόσμο της μόδας.

Τα νέα ζωγραφικά σχέδια και το φιλμ με πρωταγωνίστρια την κυρία Τεπενδρή συμπληρώνουν την έκθεση «Τεπένδρειος Ανάβασις» του Ελληνα καλλιτέχνη που έχει ως βάση του το Λος Αντζελες, η οποία θα φιλοξενείται στο χώρο της Λεωνίδου 9 στο Μεταξουργείο. Στο πλαίσιο της συ-γκεκριμένης έκθεσης, η κυρία Τεπενδρή καταπιάνεται με τη βιομηχανία του θεά-ματος, της μόδας και της ομορφιάς, αλλά και με τη σύγχρονη οικονομικοπολιτική πραγματικότητα, ενώ ο σχολιασμός του Κακανιά παραμένει εξαιρετικά εύστοχος και καυστικός.

Η ιδιοκτήτρια της γκαλερί, Ρεβέκκα Καμχή, κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας υπογράμμισε το πολυσχιδές ταλέντο του σύγχρονου εικαστικού: «Θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας αναγεννησιακός καλλι-τέχνης, καθώς εκτός από τα εικαστικά έχει ασχοληθεί έμπρακτα και με τη μόδα, έχει ζωγραφίσει υφάσματα, ενώ στο πλαίσιο της έκθεσης ‘Τεπένδρειος Ανάβασις’ ασχο-λήθηκε και με τη δημιουργία κινουμέ-νων σχεδίων για την παραγωγή του φιλμ διάρκειας επτάμισι λεπτών». Ο Κωνστα-ντίνος Κακανιάς δανείζει επίσης τη φωνή του στην αγαπημένη του ηρωίδα, η οποία λίγο μετά την επιστροφή της θα αψηφήσει διάφορους κινδύνους και θα συναντήσει μερικές από τις επιδραστικότερες προσω-πικότητες της διεθνούς μόδας. Ολα αυτά στην γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου.

� Μια έκθεση αφιερωμένη στις ιδιότυπες performances της Μαρίνα Αμπράμοβιτς, του Ντέιβιντ Χάμονς και του Ρόμπιν Ρόουντ φιλοξενείται στο χώρο της Συλλογής Οικονόμου (Γράμμου 77, Μαρούσι) μέχρι τις 26 Φεβρουαρίου 2013. Στο πλαίσιο της έκθεσης με τίτλο “Chance” παρουσιάζονται οι performances με βασικά μέσα καταγραφής τους τη φωτο-γραφία, το βίντεο και την εγκατάσταση. Η έκθεση ερευνά το στοιχείο της πιθανότητας και της ευκαιρίας στην ιδιωτική και τη δημόσια ζωή και περιλαμβάνει μερικά από τα πιο χαρα-κτηριστικά έργα του είδους, όπως είναι το “Rest Energy” του 1980 από τη «γιαγιά της performance» Αμπράμοβιτς και τον συνεργάτη και σύντροφό της την περίοδο εκείνη Ουλάι.

� Το Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 & Ανδρο-νίκου, Αθήνα) παρουσιάζει για πρώτη φορά μια σειρά μελετών που ερευνούν 17 θέματα γύρω από τη δουλειά του Γιάννη Τσαρούχη. Σε συνεργασία με το Ιδρυμα Γιάννη Τσαρούχη, το οποίο διέθεσε σημαντικό αρχειακό υλικό και φωτογραφίες, η επιμελήτρια Νίκη Γρυπάρη και η υπεύθυνη σχεδιασμού της έκθεσης «Γιάννης Τσα-ρούχης 1910-1989» Λίλη Πεζανού δημιουργούν μια σπουδή γύρω από το ζωγράφο, εξετάζοντας διαφορετικές δημιουργικές περιόδους του καλλιτέχνη και μερικές από τις γνωστότερες σειρές έργων του, όπως είναι οι Ναύτες και οι Εποχές. Η έκθεση θα φιλοξενείται στο μουσείο από τις 7 Δεκεμβρίου μέχρι και τις 31 Μαρτίου 2013

� Το σαλόνι από σύμβολο της οικογενειακής εστίας γίνεται σημείο φυγής στην πρώτη ατομική έκθεση της Αλίκης Παππά που φιλοξενείται στην Αίθουσα Τέχνης Καππάτος (Αθηνάς 12, Μοναστηράκι) μέχρι τις 12 Ιανουαρίου 2013.

Η καλλιτέχνιδα, η οποία αποφοίτησε από την ΑΣΚΤ της Αθήνας το 2010, τιτλοφορεί το έργο της “Leaving-room”, παίζοντας με τις λέξεις και τους κοινωνιολογικούς συμβολισμούς τους. Πρόκειται για μια σειρά ζωγραφικών έργων, σχεδίων και γλυπτών, που στο σύνολό τους δια-πνέονται από ένα αίσθημα αναζήτησης, σύγκρουσης και φυγής.

� Ο Διονύσης Καβαλλιεράτος παρουσιάζει τη νέα του ατομι-κή έκθεση με τίτλο «Ο γιος του αετού σπάει τα πόδια του. Ο γιος του αετού περπατάει με τα χέρια» στην γκαλερί Bernier-Eliades (Επταχάλκου 11, Θησείο). Η καινούργια δουλειά του Ελληνα εικαστικού περιλαμβάνει σχέδια και γλυπτά διαφορε-τικής κλίμακας, τα οποία καταδεικνύουν με κυνισμό, χιούμορ και ποπ διάθεση το προσωπικό σύμπαν του καλλιτέχνη, έναν κόσμο με έντονες αναφορές στη σύγχρονη πολιτική, τη θρη-σκεία, στα παραμύθια και τα κόμικς.

ΣΤΟΝ ΠΥΡΕΤΟ ΤΟΥ... FAME!

Από τις 15 Δεκεμβρίου το θρυλι-κό μιούζικαλ “Fame” ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και έξι από τους νεαρούς πρω-ταγωνιστές του μιλάνε στη “Metropolis” για την παράσταση και τους ρόλους τους.

Σάββατο απόγευμα, δύο εβδομάδες πριν από την πρεμιέρα. Στη σκηνή του «Θέατρον» στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» (Πειραιώς 254) ηθοποιοί και χορευτές μαθαίνουν πυρετωδώς μία από τις τελευταίες χορογραφίες που τους δείχνει ο χορογράφος της παράστασης Αλέξανδρος Γιαννής. Πίσω τους μία εντυπωσιακή σιδεροκατασκευή σού επιτρέπει να μεταφέρεσαι νοερά σε όλες τις αίθου-σες και στους διαδρόμους της Σχολής Τεχνών της Νέας Υόρκης, εκεί που διαδραματίζεται το “Fame”. Εκεί που τα όνειρα παίρνουν σάρκα και οστά...

Ενα από τα πιο δημοφιλή μιούζικαλ σε όλο τον κόσμο. Ξεκίνησε από τη μεγάλη οθόνη κερ-δίζοντας δύο Οσκαρ, γνώρισε την αποθέωση ως τηλεοπτική σειρά και καταχειροκροτήθηκε στο Broadway και στο West End, για να παρουσιαστεί

στη συνέχεια σε περισσότερες από 50 χώρες. Οι κόποι, τα όνειρα, τα δάκρυα, οι αγωνίες, οι φιλο-δοξίες, οι έρωτες μίας ομάδας νέων ταλαντούχων φοιτητών της Σχολής Τεχνών της Νέας Υόρκης στο δρόμο για τη... δόξα!

Μία πραγματική υπερπαραγωγή κόντρα στην κρίση! Είκοσι οκτώ καλλιτέχνες επί σκηνής μαζί με μια οκταμελή ζωντανή ορχήστρα, ένα εντυπω-σιακό, πολυσυλλεκτικό καστ από το χώρο του τρα-γουδιού, του θεάτρου, του χορού και της τηλεόρα-σης... Η σκηνοθέτρια Θέμις Μαρσέλλου δίνει το σύνθημα: «Πάμε να κάνουμε πέρασμα! Θέλω το μάξιμουμ της ενέργειάς σας πάνω στη σκηνή και το μίνιμουμ πίσω στα παρασκήνια!» Κάπως έτσι μία ακόμα πρόβα ξεκινά, μετρώντας αντίστροφα για την πρεμιέρα του ελληνικού “Fame”...

Δείτε τις πρόβες για τo “Fame”

στο Mstories 50

Εμένα ο ρόλος μου είναι ο Τζο Βέγκας. Κανονι-κά λέγεται Τζο Χοσέ Αρμάντο Εμανουέλ... (γέ-λια) Είναι ισπανικής καταγωγής με λίγα λόγια. Το Βέγκας όμως του αρέσει πολύ σαν επίθετο, γιατί έχει λάμψη, αφού θέλει να γίνει αστέρας του σινεμά. Λατρεύει τα κορίτσια και έχει σοβα-ρό πρόβλημα με αυτό - υπάρχει και ένα τραγούδι που αναφέρεται σε αυτή του την αδυναμία. Δεν την παλεύει με τον... ερωτισμό του γενικότερα. Είναι κολλητός με τον Νικ, αν και είναι εντελώς αντίθετοι χαρακτήρες.

Είναι η δεύτερη φορά που κάνω μιούζικαλ. Η πρώτη φορά -που ήταν και η πρώτη μου δου-λειά- ήταν το 1999 στο “Grease”. Πιστεύω ότι όντως είναι ένα απαιτητικό είδος, αλλά για έναν ηθοποιό είναι εξαιρετικά καλό, εφόσον χρησιμο-ποιεί όλα τα εκφραστικά του μέσα.

Η Μέιμπελ είναι χορεύτρια. Είναι λίγο αστεία φι-γούρα, καθώς έχει έναν παράνομο δεσμό -ή νόμιμο να τον πω;- με το φαγητό και τα γλυκά. Με ένα προφιτερόλ έχει ένα πάθος! (γέλια) Είναι φίλη με όλους, όλοι την αγαπάνε. Κάποια στιγμή, όμως, που δεν αντέχει άλλο την πείνα και την καταπίεση που υφίστανται οι χορεύτριες αλλάζει κατεύθυνση...

Ηταν πραγματικά ευτυχής συγκυρία το γε-γονός ότι μου πρότειναν να παίξω στο “Fame”, επειδή παλιά έβλεπα και τη σειρά και ήμουν fan. Γενικά το μιούζικαλ είναι ένα είδος που μου αρέ-σει πάρα πολύ. Θα ήθελα να είναι πιο δημοφιλές στην Ελλάδα. Οι πρόβες, ωστόσο, είναι σκότωμα, έχω λιώσει λίγο, αλλά δεν πειράζει, καλή διάθεση να υπάρχει! (γέλια)

Υποδύομαι την Γκρέις, ένα πλάσμα που ζει στο δικό του κόσμο, εκτός πραγματικότητας. Είναι μουσικός και έχει ένα παράνομο φλερτ, αλλά δεν μπορώ να σας πω περισσότερα για αυτό...

Γενικά είναι η πρώτη φορά που παίζω σε μιούζικαλ και αποδεικνύεται πολύ ευχάριστη εμπειρία, αλλά και απαιτητική. Για πρώτη φορά καλούμαι να κάνω τόσα πράγματα μαζί, και χορό και τραγούδι και να υποδυθώ ένα ρόλο. Για μένα αυτό είναι τεράστια πρόκληση, μια ευκαιρία να γνωρίσεις άλλες πτυχές του εαυτού σου που ενδε-χομένως να μην τις είχες σκεφτεί.

Εγώ είμαι ο Σλόμο, ένα πολύ καταπιεσμένο παιδί. Ο πατέρας του είναι μαέστρος παγκοσμίου φήμης και ονειρεύεται ο γιος του να ακολουθήσει τα χνάρια του στην κλασική μουσική. Ο Σλόμο όμως, μπαί-νοντας στη Σχολή Τεχνών, αποφασίζει ότι θέλει να ακολουθήσει ένα δρόμο πιο ποπ. Αυτό τον οδηγεί σε μια εσωτερική σύγκρουση...

Είναι το τρίτο μιούζικαλ στο οποίο παίζω. Το πρώτο ήταν το “Rent”, μετά έκανα ένα rockumentary, το “The Return”, και τώρα είμαι στο “Fame” και είμαι ευτυχής. Χαίρομαι πάρα πολύ που γνώρισα ανθρώπους από το καστ, για τις δυνατότητες των οποίων είχα άλλη άποψη και πραγματικά αναθεώ-ρησα. Εδώ ο καθένας μας θα δείξει πράγματα που δεν είναι εύκολο να τα δείξει είτε στην τηλεόραση είτε στις μουσικές σκηνές.

Ο Νικ είναι ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, με την τέχνη του να είσαι ηθοποιός και το πρόβλημά του είναι ότι, όταν ήταν πιτσιρικάς, η μάνα του ήθελε να τον κάνει «προϊ-όν», τον έσπρωχνε να πηγαίνει σε διαφημίσεις για τα λεφτά. Αυτό γύρισε ως αντίδραση και θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με την υποκριτική. Επίσης, έχει κάποια ενσταντανέ με μια φοιτήτρια της σχολής, τη Σερίνα, την οποία υποδύεται η Νάντια Μπουλέ...

Ουσιαστικά είναι η πρώτη φορά που κάνω μιούζικαλ. Εχω κάνει και ένα παιδικό, το οποίο, εντάξει, δεν το πουλάς. (γέλια) Γενικά περνάμε πολύ ωραία, έχουμε καλά καμαρίνια... Οχι! Καμαρίνια δεν έχουμε ακόμα!

Εγώ είμαι η Κάρμεν Ντίαζ, ένα φιλόδοξο κορίτσι, χορεύτρια. Μπαίνει στη Σχολή Τεχνών με τον αέρα: «Εγώ ήρθα εδώ να περάσω απλώς το χρόνο μου, γιατί θα γίνω πολύ σύντομα σταρ και όλο αυτό μου είναι πολύ εύκολο». Εχει τα φόντα, είναι ταλαντούχα, απλά είναι λίγο αφελής και παρασύρεται από έναν μάνα-τζερ που της υπόσχεται ότι θα την κάνει αστέρι, με αποτέλεσμα να έχει άσχημο τέλος. Νομίζω ότι μέσα από αυτόν το ρόλο προκύπτουν κάποια χρήσιμα μη-νύματα για όλα τα νέα κορίτσια με όνειρα...

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα συμμετείχα σε ένα μιούζικαλ όπως το “Fame”. Τελικά μου βγήκε με μεγαλύτερη ευκολία από ό,τι περίμενα, καθώς με τις οδηγίες της σκηνοθέτριάς μας όλα φαντάζουν πιο εύκολα. Οι πρόβες, φυσικά, είναι πολύ κουραστικές - πραγματικά δεν ήξερα ότι στα θέατρα κάνουν τόσο πολλές ώρες πρόβα. Πάντως, έρχομαι με πολλή χαρά, δεν νιώθω ότι πάω στη δουλειά!

28

Ο Larry Gus είναι ο πρώτος Ελληνας μουσικός που ηχογραφεί για την DFA Records, μία από τις σημαντικότερες ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες του κόσμου.

Δεν μου αρέσει η Αθήνα. Το όνομα Larry Gus το έβγαλε ο φίλος μου ο Στράτος. Καμιά φορά θέλω να το αλλάξω, αλλά δεν γίνεται πια. Αλλες φορές, βέβαια, μου ακούγεται ωραίο. Μένω στο Μιλάνο αυτό τον καιρό. Θα προτιμούσα ίσως να έμενα στη Βέροια, όπου θα ήταν και πιο φτηνά, αλλά εντάξει, δεν ξέρω πόσο πρακτικό θα ήταν αυτό.

Παίζω μουσική από το 1998. Είχαμε ένα συ-γκρότημα στη Βέροια, στο σχολείο. Μετά πήγα στο Βόλο να σπουδάσω μηχανικός υπολογιστών και εκεί φτιάξαμε τους Ginger με ένα φίλο μου. Εγώ έπαιζα μπάσο και εκείνος έπαιζε ντραμς. Οταν ο άλλος παράτησε το συγκρότημα, νομίζω ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου, η μεγαλύ-τερη απόρριψη που έχω νιώσει ποτέ. Με το ζόρι τότε ξεκίνησα να παίζω μόνος μου μουσική. Εν τω μεταξύ είχα κατέβει Αθήνα και είχα ξεκινήσει να γράφω μουσική για την τηλεόραση, για διαφημι-στικά, jingles και τέτοια. Ετυχε να γνωρίσω τους τύπους που διοργάνωναν το Synch. Μου πρό-τειναν να στείλω ένα demo, τους άρεσε, έπαιξα λοιπόν στο φεστιβάλ και τότε ξεκίνησα, ας πούμε επίσημα, να παίζω μουσική ως Larry Gus.

Το 2002, νομίζω, άκουσα τον πρώτο δίσκο της DFA, το “Echoes” των Rapture, όταν ακόμα ήμουν στο Βόλο. Οι αγαπημένοι μου δίσκοι της εταιρείας είναι το “Creature Comforts” των Black Dice, το πρώτο των LCD Soundsystem και οι δί-σκοι του Gavin Russom με την Delia Gonzalez. Είναι παράξενο αυτό που συμβαίνει. Καμιά φορά κοιτάω τα mail μου και δεν το πιστεύω αυτό που βλέπω. Δεν νιώθω ότι ο ήχος μου κολλάει πολύ με τους άλλους μουσικούς της εταιρείας, αλλά δεν έχει σημασία τελικά.

Γνωρίστηκα με τους ανθρώπους της DFA πέρυσι περίπου τέτοιο καιρό, αρχικά ηλεκτρονικά και στη συνέχεια από κοντά, όταν πήγα στη Νέα Υόρκη πρώ-τη φορά για να μιλήσουμε. Τον Απρίλιο ξαναπήγα για να μιξάρουμε το δίσκο μου, ο οποίος είναι έτοι-μος από τότε, αλλά θα κυκλοφορήσει τους πρώτους μήνες του 2013. Θα λέγεται “Years Not Living” και είναι βασισμένος στο βιβλίο του Ζορζ Περέκ «Η ζωή, οδηγίες χρήσης». Δεν έχει βγει ακόμα ο δίσκος εξαι-τίας κάποιων νομικών θεμάτων: Προσπαθούμε να πάρουμε άδεια για όλα τα samples που έχουν χρησι-μοποιηθεί μέσα στο άλμπουμ. Περιμένοντας την κυ-κλοφορία του “Years Not Living” αποφασίσαμε με την εταιρεία να βγάλουμε ένα mini LP με out-takes από τις ηχογραφήσεις του δίσκου, το οποίο θα δίνα-με δωρεάν για download, ώστε να μη χρειάζεται να περιμένουμε πάλι άδειες για τη χρήση των samples. Αυτό είναι το “Silent Congas”, που κυκλοφόρησε ψηφιακά πριν από ένα μήνα περίπου και είναι πάντα διαθέσιμο για download από το website της DFA.

Δεν ονειρευόμουν ποτέ να ηχογραφήσω στην εται-ρεία αυτή. Οταν όμως προέκυψε η ευκαιρία, επειδή και εγώ παραμυθιάζομαι με τις ροκ μυθολογίες, το ήθελα πάρα πολύ. Ηταν εντελώς σουρεαλιστική κα-τάσταση να είμαι στο γραφείο της εταιρείας και να κάθομαι στο γραφείο του James Murphy των LCD Soundystem, που είναι ξεκάθαρα ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην παγκόσμια μουσική σκηνή τα τελευταία δέκα χρόνια, και να παίζω με τις κάρτες του και τα πράγματα που είχε πάνω στο γραφείο του.

Οσο ωραία και αν είναι η ευκαιρία αυτή, νιώθω λίγο παράξενα όταν βρίσκομαι στην Αμερική. Λα-τρεύω την αμερικανική κουλτούρα, αλλά δεν νιώθω

άνετα. Δεν καταλαβαίνω την ανάγκη των Αμερι-κανών να αγχώνονται συστηματικά για τα πάντα και να βάζουν συνέχεια στόχους. Και τελικά, δεν χρειάζεται να μένεις στη Νέα Υόρκη για να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις. Δεν μου αρέσουν οι σκηνές, δεν αντέχω το PR και αυτός είναι ο λόγος που δεν μου αρέσει και η Αθήνα.

Το βιβλίο του Περέκ από το οποίο εμπνεύστη-κα το “Years Not Living” μου άλλαξε πραγματικά τη ζωή. Ενας από τους χαρακτήρες του βιβλίου είναι πάμπλουτος και συνειδητοποιεί στα 19 του ότι δεν θα κάνει τίποτα παραγωγικό στη ζωή του. Για να το πολεμήσει αυτό μαθαίνει να ζωγραφί-ζει. Οταν γίνεται καλός, ξεκινάει να ταξιδεύει και ζωγραφίζει από μία θαλασσογραφία για κάθε λι-μάνι του κόσμου στο οποίο πηγαίνει. Τον κάθε πίνακα τον στέλνει πίσω στο Παρίσι, όπου ένας βοηθός του τον κόβει, ώστε να δημιουργήσει παζλ. Υστερα από χρόνια, ο εκατομμυριούχος ζωγράφος επιστρέφει στο Παρίσι και ξαναφτιάχνει τα παζλ, αναδομώντας τις μνήμες του. Μετά, παίρνει τα παζλ, επισκέπτεται ξανά τα λιμάνια όπου ζωγράφι-σε τις πρωτότυπες θαλασσογραφίες και εκεί πετάει το παζλ στη θάλασσα.

Θυμάμαι πάντα τα λόγια ενός μουσικού από ένα άλλο αμερικανικό συγκρότημα, τους Gang Gang Dance. «Η καλύτερη μουσική δεν έχει γραφτεί ακό-μα». Τελικά, όσο και αν μας αναστατώνει το παρελ-θόν και η νοσταλγία, η μουσική και γενικά η τέχνη δεν σταματάει ποτέ. Κάθε καλλιτέχνης δουλεύει πάνω στο παρελθόν, μπορεί να το χρησιμοποιήσει σαν έμπνευση ή ακόμα και σαν πηγή, να το αντι-γράψει. Ετσι, φτιάχνει κάτι που μπορεί να είναι κα-λύτερο, πιο ενδιαφέρον από ό,τι προηγήθηκε.

Η ιστορία του Larry Gus, ή Παναγιώτη Με-λίδη, όπως τον ξέρουν όσοι τον γνώρισαν πριν από την ενασχόλησή του με τη μουσι-κή, δεν είναι η τυπική ιστορία του Ελληνα μουσικού. Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Βέροια, έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του στο Synch Festival του 2007. Επηρεα-σμένος από μουσικούς όπως ο Madlib και οι Animal Collective και λογοτέχνες όπως ο Μπόρχες και ο Καλβίνο, έβγαλε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο “Stitches” στην Cast-a-

Blast το 2009. Εχοντας μετακομίσει από τότε στο Μιλάνο, ο Παναγιώτης έγινε ο πρώτος Ελληνας μουσικός που συμφώνησε να κυ-κλοφορήσει δίσκο με μία από τις σημαντι-κότερες ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες στον κόσμο, την DFA Records. Η πρώτη του κυκλοφορία με την DFA, “Silent Congas”, είναι διαθέσιμη για δωρεάν download εδώ και μερικές εβδομάδες, ενώ αναμένεται να κυκλοφορήσει τους πρώτους μήνες του 2013 το “Years Not Living”.

Δείτε τον Larry Gusστο Mstories 50

Την Κυριακή το απόγευμα βρέθηκα στο φουαγιέ του «Κακογιάννης», που στέναζε ήδη από τους τό-νους ζελέ και hairspray των παρευρισκομένων. Αλλωστε, πώς θα γινόταν διαφορετικά, όταν στις 7 είχε πρεμιέρα η «Πάττυ Χύμα», το talk of the town, όπως με ενημέρωσε φίλος που με συνό-δευσε. Η υπόθεση του έργου απλή. Το διήγημα του Πέδρο Αλμαδόβαρ «Πάττυ Χύμα και άλλες ιστορίες» (εκδ. Μέδουσα-Σέλας) μεταλλάσσεται διά χειρός Αλέξανδρου Ρήγα και Αντώνη Καλο-γρίδη με τον δεύτερο να υπογράφει και τη σκηνο-θεσία. Σε πρωταγωνιστικό ρόλο η Νατάσα Καλο-γρίδη, αδερφή του περί ου ο λόγος.

Με περισσό συνωστισμό κατεβήκαμε στο Β΄ Υπόγειο του κτιρίου και η πρώτη εικόνα που είχαμε ήταν το κόκκινο χαλί στο πάτωμα. Η γκαρνταρόμπα είχε στηθεί με κοστούμια και αξεσουάρ όλων των λογιών, ενώ στα αριστερά έστεκε η κονσόλα των φωτισμών. Στο σκοτάδι διακρινόταν ο σκηνοθέτης με το επιτελείο του. Η Νατάσα έκανε εντυπωσιακή είσοδο, όπως προστάζει και η αλμαδοβαρική αισθητική, φο-ρώντας μόνο τα απαραίτητα! Το καλογυμνασμέ-νο κορμί της διαγραφόταν κάτω από τα αέρινα εσώρουχα. Αυτό, όμως, ελάχιστα ενδιέφερε το φιλοθεάμον κοινό, το οποίο απαρτιζόταν από χαρούμενους Αθηναίους που εγκατέλειψαν για λίγο την Πλατεία Αγίας Ειρήνης.

Οσο για το θίασο, πηγαινοερχόταν προκα-λώντας traffic στο υπόγειο. Το τόσο γνωστό σκη-νοθετικό «εύρημα» των τηλεοπτικών «Στάβλων της Εριέτας Ζαΐμη» των Ρήγα - Αποστόλου αντι-γράφηκε «επάξια». Ασκοπες κινήσεις, νευρικές και αμήχανες χειρονομίες, ύβρεις που υποκα-θιστούσαν το κείμενο και η «αυτοκράτειρα» Να-τάσα να αποθεώνεται από το κοινό της. Στρας, παγιέτες, ασημόσκονη, γούνες και πολύ φτερό στις υπηρεσίες της τέχνης. Και το «εγώ» της να τρέφεται αδηφάγα. Το κόκκινο χαλί απέκτησε νόημα. Ο σκηνοθέτης-συγγραφέας-αδερφός της πρωταγωνίστριας σε όλη τη διάρκεια χαμογε-λούσε αυτάρεσκα. Και οι θεατές, ως μια αδιό-ρατη αυλή, να θαυμάζουν και αυτόν. Αλλωστε, όπως έμαθα αργότερα, υπήρχαν περισσότερες προσκλήσεις από ό,τι εισιτήρια. Ηταν ένα πάρτι για φίλους και γνωστούς από τα παλιά.

Και ενώ πίστευες πως έχει εξαντληθεί όλη η φαντασία των δημιουργών, έκαναν την εμφάνισή τους δύο πολυτελή κά-μπριο αυτοκίνητα, ένα ταξί, ένα αγροτικό, ένα Mini Couper νέας τεχνολογίας, καθώς και μια μηχανή μεγάλου κυβισμού. Η δε ατάκα «όποιος και αν μιλάει, η κάμερα να είναι πάντα πάνω μου» περιγράφει ακριβώς αυτό που εκτυλισσό-ταν. Τα πάντα όλα για την πρωταγωνίστρια, που σε κάποιο σημείο του έργου ξεσπάει, δήθεν, σε μια κρίση ειλικρίνειας και ο όρος b-movie αποκτά και-

νούργιο νόημα. Κάπου εκεί έριξα μια ματιά στο πρόγραμμα του φεστιβάλ για να σιγουρευτώ πως είμαι σε κανονική παράσταση και όχι σε κάποια από τις πρόβες. Η γενική αίσθηση πως παρακολουθούμε το στήσιμο και όχι το ίδιο το έργο υπήρχε διάχυτη. Με το τέλος συνειδητοποίησα πως η «Πάττυ Χύμα» μετέτρεψε το Low Budget Festival σε υπερ-budget, βάζοντας ίσως σε κίνδυνο τον ίδιο το θεσμό. Αυστηρώς ακατάλληλο για νεόπτωχους.

Κάθε Κυριακή στις 12 οι λάτρεις της Yoga δίνουν

ραντεβού στην Ακαδημία Πλά-τωνος και παρακολουθούν

μαθήματα εντελώς δωρεάν.

«Ξεκίνησα τα μαθήματα Yoga στην Ακαδημία Πλάτωνος όταν διαπίστωσα πό-σες περικοπές κάνω καθημερινά σε πράγματα που μου αρέσουν επειδή δεν έχω χρήματα. Σκέφτηκα λοιπόν πως αν ο καθένας από εμάς διέθετε μία ώρα από το χρόνο του την εβδομάδα για να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο δωρεάν αυτό που γνωρίζει καλά, θα ήταν πολύ πιο εύκολη η ζωή μας». Με τα λόγια αυτά η Ειρήνη Κολοκυθά εξηγεί πώς πήρε την απόφαση τον περα-σμένο Σεπτέμβριο να ξεκινήσει να παραδίδει δωρεάν μαθήματα Yoga στους Αθηναίους κάθε Κυριακή στις 12 η ώρα.

Απευθύνθηκε αρχικά σε φίλους για να τη βοηθήσουν να διαδοθεί το νέο, ξεκίνησαν να έρχονται άτομα και σήμερα μετρά ένα κοινό 20-25 ατό-μων κατά μέσο όρο, που διαρκώς αυξάνεται. Αλλοι είναι μόνιμοι μαθητές, άλλοι πάλι έχουν διαβάσει για την πρωτοβουλία στα blogs και έρχονται για να δουν «τι παίζει», όπως χαρακτηριστικά μας λέει. Ανάμεσά τους βρίσκο-νται από νέα παιδιά που έχουν βαρεθεί να πηγαίνουν στο γυμναστήριο έως κυρίες άνω των 60 ετών. Πολλοί μάλιστα είναι μετανάστες, κυρίως από χώ-ρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, που απολαμβάνουν τις δραστηριότητες στο δημόσιο χώρο. «Στην Ελλάδα θεωρούμε πολλά πράγματα δεδομένα, όπως τον ήλιο ή το να βγούμε σε μια πλατεία και να μην κάνουμε τίποτα. Ολοι οι βόρειοι λαοί από την άλλη, επειδή δεν έχουν τέτοιο κλίμα, βγαίνουν έξω όταν συναντούν τις κατάλληλες συνθήκες και εκμεταλλεύονται σωστά το χώρο και το χρόνο», υποστηρίζει.

Θεωρεί ωστόσο πως σιγά σιγά διαφοροποιείται και η νοοτροπία των Ελ-λήνων. Ακόμα συναντά σκουπίδια πεταμένα στο πάρκο όπου διδάσκει, εντο-πίζοντας τις ρίζες του προβλήματος στην έλλειψη παιδείας, αλλά πιστεύει πως τα τελευταία χρόνια η κατάσταση βελτιώνεται. «Σπίτι μας δεν είναι μόνο το τετράγωνο πράγμα μέσα στο οποίο ζούμε. Σπίτι μας είναι και οι πλατείες και τα πάρκα και πρέπει να μάθουμε να τα φροντίζουμε αναλόγως. Νομίζω πως τα τελευταία δυο τρία χρόνια έχουμε κάνει βήματα μπροστά, αν και έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε».

Οσον αφορά την ίδια, δηλώνει πως απολαμβάνει το μάθημα στον ανοι-χτό χώρο πολύ περισσότερο σε σχέση με όταν βρίσκεται κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους. «Στο γυμναστήριο ακούς το θόρυβο από τα βάρη στον πάνω όροφο, τη μουσική του αερόμπικ από το διπλανό δωμάτιο, ενώ η νοοτροπία του κόσμου είναι τελείως διαφορετική, γιατί έρχεται να κάνει μύες. Η φιλο-σοφία της Yoga αφορά την ένωση και στον ανοιχτό χώρο γίνεσαι ένα με τη φύση», τονίζει.

Πιστεύει, εξάλλου, πως η Yoga σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ, καθώς έχει τη δυνατότητα να μας χαλαρώσει ψυχολογικά. «Μέσα από τα μαθήματα ηρεμεί το σώμα και ταυτόχρονα το μυαλό. Η φιλοσοφία της είναι η αγάπη, η ένωση, το μήνυμα πως δεν είναι ο καθένας μόνος του, αλλά αποτελεί μέρος ενός συνόλου. Με αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζονται τα βαθύτερα αίτια της κρίσης, που είναι πρωτίστως κρίση αξιών και δευτερευόντως οικονομική».

«Χωρίς την αρχιτεκτονική, ο πολιτισμός μας δεν θα είχε ψυχή», δήλωνε με βεβαιότητα ο Frank Lloyd Wright. Αυτή την ψυχή, που θα εγγυηθεί όχι μόνο την επιβίωση αλλά και την εξέλιξη του ελληνικού πολιτισμού μέσα σε συνθήκες απόλυτης οικονομικής ασφυξίας, προσπαθεί να εντοπίσει και αναδείξει το Great2013.

O διαγωνισμός (που πήρε το όνομά του από τις λέξεις Great Architectural Talent) έχει στόχο την ανάδειξη της ελληνικής αρχιτεκτονικής διεθνώς και εκκινεί φέτος επιλέγοντας να στρέψει απευθείας το βλέμμα στη νέα γενιά αρχιτεκτόνων. Στα νέα ταλέντα που, παραζαλισμένα από την ύφεση και τις ελάχιστες δυνατότητες απασχόλησης στην αγορά, αναζητούν ενθάρρυνση και μέσα για να ανακαλύψουν το δικό τους, ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό τρόπο, ώστε να κατορθώσουν να μορφοποιήσουν την αρχιτεκτονική του μέλλοντος. «Ο διαγωνισμός για το 2013 έχει τον τίτλο ‘Τα πρώτα τους κτίρια’», μας εξηγεί ο αρχιτέκτονας και επιμελητής του διαγωνισμού Μέμος Φιλιππίδης. «Ανήκει στην πρωτοβουλία του Great που ανέλαβε το Μέγαρο Μουσικής μαζί με τον όμιλο Lafarge-AΓΕΤ Ηρακλής, καλώντας Ελληνες φοιτητές από την Ελλάδα και το εξωτε-ρικό να παρουσιάσουν τις πτυχιακές και τις με-ταπτυχιακές εργασίες τους. Να μας δείξουν τα πρώτα τους κτίρια. Μια διε-θνής επιτροπή θα κρίνει αυτά τα έργα και θα ακολουθήσει μεγάλη έκθεση με μακέτες στο Μέγαρο Μουσικής». Το Great θα είναι διετές και κάθε φορά ο διαγωνισμός θα έχει διαφορετική θεματική.

Η διαδικασία θα κινηθεί ουσιαστικά μέσω του site του διαγωνισμού, του Great2013, όπου οι νέοι αρχιτέκτονες θα μπορούν να ανεβάζουν τη δουλειά τους, ενώ ταυτόχρονα οι κριτές, όπου και αν βρίσκονται, θα μπορούν να με-λετούν και να κρίνουν τα έργα. Πέρα από εργαλείο για το διαγωνισμό, το site έχει τη δυνατότητα να εξελιχθεί σε πλατφόρμα επικοινωνίας και μελέτης της δουλειάς και των τάσεων των νέων Ελλήνων αρχιτεκτόνων. Ενα είδος αρχείου για τη ρέουσα, εξελισσόμενη ελληνική αρχιτεκτονική. «Ο διαγωνισμός γίνεται για να ενθαρρύνουμε μια νέα γενιά Ελλήνων αρχιτεκτόνων που τώρα βγαίνει από τα πανεπιστήμια, για να δείξει τη δουλειά της σε ένα δύσκολο περιβάλλον, μέσα στην κρίση. Είναι δουλειά με φρεσκάδα, νεανικό μπρίο, μια δουλειά που δείχνει ποιοι θα διακριθούν στο μέλλον», προσθέτει ο Μέμος Φιλιππίδης.

Η εμπειρία έχει δείξει πως σε ανάλογες συνθήκες κρίσης, όταν δεν υπήρχε πραγματικό πεδίο δράσης, οι νέοι αρχιτέκτονες στράφηκαν στον πειραματισμό και σε εργασίες μέσω των οποίων χωρίς περιορισμούς ή

όρους οδηγήθηκαν σε νέες αρχιτεκτονικές διαδρομές. Οταν αργότερα η αγορά άνοιξε και πάλι, επέστρεψαν μπολιάζοντας τη δουλειά τους με όλες αυτές τις δημιουργικές ιδέες και κατόρθωσαν να διακριθούν. Οι διπλω-ματικές εργασίες για τις σχολές, ακριβώς επειδή δεν περιορίζονται από κάποιον όρο οικονομικό ή άλλο, φέρουν το σπέρμα της δημιουργίας και της πρωτότυπης αρχιτεκτονικής γραφής.

Η ιδιαιτερότητα του διαγωνισμού έγκειται και στο γεγονός ότι, ακρι-βώς μέσα σε αυτή την οικονομική συνθήκη, έρχεται όχι απλώς να στηρίξει

οικονομικά, αλλά να συνδιοργανώσει το Great μια δύναμη της αγοράς. Ο όμιλος Lafarge είναι διεθνής εταιρεία δομικών υλικών, που αποφά-σισε να επενδύσει στη νέα γενιά αρχιτεκτόνων - να επενδύσει στο μέλλον. «Ο δεσμός μας με την αρχιτεκτονική κοινότητα ήταν πάντα έντο-

νος και σε διεθνές επίπεδο», μας λέει από την πλευρά της Lafarge-ΑΓΕΤ Ηρακλής ο πολιτικός μηχανικός Αντώνης Αγιοβλασίτης. «Τώρα πάμε αυτό το διάλογο ένα βήμα παραπέρα: Προσπαθούμε να προωθήσουμε την αρ-χιτεκτονική δημιουργία και να αναδείξουμε τη δημιουργικότητα και τις προτάσεις των νέων Ελλήνων αρχιτεκτόνων σε όλο τον κόσμο».

Τις εργασίες θα κρίνει μια διεθνής επιτροπή, αποτελούμενη από κρι-τές που έχουν κοινή μεσογειακή ρίζα και ταυτόχρονα φέρουν και την εκ-παιδευτική ιδιότητα. Πρόκειται για τους αρχιτέκτονες Νίκο Κτενά, Manuel Aires Mateus και τους Selgas και Cano. Κάθε ένας έχει έναν ιδιαίτερο, προσωπικό τρόπο προσέγγισης της αρχιτεκτονικής, αλλά ταυτόχρονα εκ-φράζουν μερικές από τις σημαντικότερες τάσεις στον τομέα, διευκρινίζει ο Μέμος Φιλιππίδης: «Την επεξεργασία του ανεπίχρηστου σκυροδέματος σε αυστηρές ορθογώνιες γεωμετρίες κτιρίων, την πιο προχωρημένη εξέ-λιξη του λευκού μινιμαλιστικού πουρισμού σε ελεύθερες γεωμετρίες και τη ρηξικέλευθη έρευνα σε μια αρχιτεκτονική πλούσια σε χρωματισμούς, υφές και σχήματα».

Η υποβολή των συμμετοχών έχει αρχίσει και θα συνεχιστεί ως την 1 Φεβρουαρίου του 2013. Περισσότερες πληροφορίες στο www.great2013.com.

Αντ

ώνη

ς Α

γιοβ

λασίτ

ης

Δείτε το διαγωνισμό Great2013

στο μονοθεματικό Mstories

36

...

Από τις 7 έως τις 14 Δεκεμβρίου ευρηματικές καλ-λιτεχνικές δημιουργίες στα όρια των τεχνών φιλο-ξενούνται στο MIRfestival, αναδεικνύοντας καλλι-τέχνες με ιδιαίτερο καλλιτεχνικό όραμα, το οποίο συνδιαλέγεται με πρωτότυπο τρόπο με την καθημερι-νή πραγματικότητα της Αθήνας. Δανείζεται το όνομά του από το διαστημικό σταθμό ΜΗΡ και φιλοδοξεί να γίνει μια πλατφόρμα ανάδειξης της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και ένας ανοιχτός χώρος συνάντησης, ανταλλαγής και δημιουργικής σκέψης για τους καλλιτέχνες και για το κοινό. Στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα του MIRfestival περιλαμ-βάνονται performances, ηχητικές performances, εκ-θέσεις, προβολές, αφιερώματα, καθώς και μια σειρά

από έργα που θα πραγματοποιηθούν σε δημόσιους χώρους της πόλης. Ας σημειωθεί ότι όλοι οι διε-θνείς καλλιτέχνες και τα σχήματα του προγράμματος παρουσιάζουν έργα τους για πρώτη φορά στην Ελ-λάδα και όλες οι παραγωγές των Ελλήνων καλλιτε-χνών έχουν γίνει ειδικά για το MIRfestival.

Εξι καλλιτεχνικά projects, στα οποία θα συμμε-τάσχουν και Αθηναίοι πολίτες, παρουσιάζονται σε χώρους καλλιτεχνικά ασυνήθιστους. Ανάμεσά τους το Μουσείο Ακρόπολης, η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, το Rabbithole, το Free thinking zone, ο πειραματικός χώρος αν[ά]μεσα και η Οικία της οδού Χαβρίου 7. Ετσι, με τρόπο ιδιαίτερο και μοναδικό, οι θεατές μπαίνουν σε τροχιά συνειδητοποίησης.

Ενα διεθνές φεστιβάλ σύγχρο-νης τέχνης που εστιάζει στο σημείο συνάντησης των παρα-στατικών τεχνών και των οπτι-κοακουστικών μέσων.

Δείτε το MIRfestivalστο Mstories 50

festival

37

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ- Lundahl & Seitl (Σουηδία/Βρετανία)“Symphony of a missing room” 7-13 Δεκεμβρίου - Vasistas (Ελλάδα)“Play back” 7 & 8 Δεκεμβρίου - Ευθύμης Θέου / Ηλέκτρα Αγγελοπούλου / Ανθή Ευστριατιάδου (Ελλάδα)«Γαύδος: Το σπίτι» 8, 9 & 10 Δεκεμβρίου- Αρτεμις Λαμπίρη (Ελλάδα)«Ανάμεσα» 9 Δεκεμβρίου- Mette Edvardsen (Νορβηγία/Βέλγιο)“Time has fallen asleep in the afternoon sunshine” 10-13 Δεκεμβρίου- ORO-Loïc Touzé (Γαλλία) / kom.post (Γερμανία) / Cati (Τουρκία)“Autour de la Table” 13 Δεκεμβρίου- Αφιέρωμα στον Ray Bradbury και στο Fahrenheit 45111 και 12 Δεκεμβρίου

mir@mirfestival.gr).

Περνώντας στην πράξη«Η ιδέα ξεκίνησε από το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που είχα πάντα για τις ακαθόριστες μορφές τέχνης. Αυτές οι εκφάνσεις της τέχνης που δύσκολα μπαίνουν σε μια κατηγορία ή δύσκολα τους βάζεις μια ετικέτα, μου έδιναν πάντα την εντύ-πωση ότι εκφράζουν τόσο έντονες καλλιτεχνικές αγωνίες και ότι προκύπτουν από την αναγκαιότητα του να βρεις έναν τρόπο να πεις αυτό που θέλεις, που μόνο καινούργια πράγματα μπορούν να γεννήσουν.

Ασχολούμαι με αυτό το είδος τέχνης εδώ και 15 χρόνια. Και όσο το εξερευνώ, τόσο με θρέφει και μου γεν-νά την επιθυμία να το μοιράζομαι. Από αυτές τις ανάγκες προέκυψε ο πρόδρομος του MIRfestival, το VideoDance που έκανα από το 2000 μέχρι το 2007 με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και από την ίδια ανάγκη προέκυψε και το MIR.

Και τις δύο φορές ξεκίνησα με καύσιμο αυτό που μου έλειπε, το οποίο πίστευα ότι έλειπε και από την πόλη μου: ένα φεστιβάλ για το πείραμα, όπου η ενδογενής δίψα ανταλλάσσεται με το διεθνή δημιουργικό πυρετό και όπου τα δύο συντονίζονται επί ίσοις όροις».

38

Η οδός Πιττάκη βρίσκεται μόλις λίγα μέτρα μακριά από την πλατεία Μοναστηρακίου. Τη συναντά κανείς στο δεξί του χέρι, κατεβαίνοντας την Ερμού προς το σταθμό του Ηλεκτρι-κού στο Θησείο. Αν έπρεπε να την περιγράψουμε πριν από καμιά δε-καριά ημέρες, θα κάναμε λόγο για ένα πεζοδρομημένο, αλλά αδιάφο-ρο και σκοτεινό σοκάκι. Το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα αποφεύ-γαμε εάν θέλαμε να φτάσουμε στο άλλοτε νυχτερινό βασίλειο του Ψυρ-ρή. Ολα αυτά, βέβαια, ίσχυαν πριν. Γιατί σήμερα (κατά τα πρότυπα της γνωστής διαφήμισης), κανείς δεν μπορεί να διασχίσει την Πιττάκη μονάχα μία φορά. Το επαλήθευσα ένα βράδυ που πέρασα από τη συ-νοικία: η φράση «δεν χορταίνεται» δεν αποτελεί υπερβολή. Το δρομάκι που δεσπόζει εκεί μεταμορφωμένο τις τελευταίες ημέρες εμπνέει τόσο που πρόλαβε ήδη να γίνει χώρος για πρόταση γάμου...

Οι εικαστικές παρεμβάσεις που στολίζουν τους τοίχους του δρόμου των περίπου 200 μέτρων ποικίλουν: γκράφιτι, εκτυπώσεις, κάδρα ζωγρα-φικής... Ωστόσο, το βλέμμα τραβάει ο πολύχρωμος και ευφάνταστος ου-ρανός από τα δεκάδες φωτιστικά. Δημιουργεί έναν αστικό πόλο έλξης, ένα αθηναϊκό αξιοθέατο, δημιουργη-μένο κυριολεκτικά από το πουθενά. Και όλα αυτά σε μια γειτονιά η οποία, πέρα από τις θορυβώδεις νύχτες της, λίγα πράγματα είχε να επιδείξει στον Αθηναίο και μη επισκέπτη.

Οι ομάδες Imagine the City και BEFORELIGHT, με την υποστήριξη του δήμου της Αθήνας, την ευγενική χορηγία της Coca-Cola και βεβαίως τη συμμετοχή δεκάδων πολιτών και κατοίκων της περιοχής, ήταν αυτές που συνέβαλαν στην πραγματοποίη-ση της πρωτότυπης αυτής παρέμβα-σης στο αστικό τοπίο.

39

Tι ακριβώς είναι το Imagine Τhe City και τι επιδιώκει να προσθέσει στην αθηναϊκή καθημερινότητα;To Ιmagine The City συγκροτήθηκε το 2009 και αποτελεί μια «δεξαμενή σκέψης» μέσα στην οποία επινοούνται, αναπτύσσονται πρωτοβουλίες, δράσεις και έργα για την αστική αναγέννη-ση και την ταυτότητα των ελληνικών τόπων. Λειτουργεί ως ένας ανοιχτός συνεργατικός σχηματισμός (cluster) και υποστηρίζει συνεργασίες και δι-αδικασίες διεπιστημονικές, διάχυσης γνώσης και ιδεών και συμμετοχικές για τους πολίτες.

Φανταζόμαστε μια Αθήνα που αποδεσμεύσει τη δημιουργικότητα και επιτρέπει τη συμμετοχή των πο-λιτών, με διαδικασίες και εργαλεία που ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να μιλήσουν, να ακουστούν, να συν-δεθούν και να αναλάβουν συλλογική δράση με νέους τρόπους. Μια πόλη «ανοιχτή» να μοιραστεί ό,τι γνωρίζει και έτοιμη να εφαρμόσει καινοτομίες σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότη-τας. Μια πόλη η οποία αναδεικνύει τη μοναδική της ταυτότητα και διαμορ-φώνεται από τους ανθρώπους της για τους ανθρώπους της.

Σε αυτό το πλαίσιο, προσπαθού-με να ενισχύσουμε ουσιαστικές συ-νεργασίες, καθώς και τη δημιουργική παρέμβαση των πολιτών, εστιάζοντας στις ανάγκες τους μέσα στις σύγχρονες πόλεις και στις προτάσεις μελετητών που τις απαντούν δίνοντας πρακτικές, δημιουργικές και πρωτοπόρες λύσεις. Ετσι μόνο μπορούμε να προσεγγίσου-με πόλεις με λειτουργικά και αισθητικά άρτια έργα, με έργα ανταποδοτικά για τους πολίτες, τα οποία παράλληλα να εξασφαλίζουν την ποιότητα ζωής και την εξέλιξη του αστικού πολιτισμού.

Πώς προέκυψε η κίνηση της οδού Πιττάκη;Οι δραστηριότητες και οι επιλογές μας μέσα στην πόλη περιορίζονται πολλές φορές από δυσάρεστες συν-θήκες, όπως η ερήμωση και o ελλι-πής φωτισμός. Παράλληλα, οι δυνα-τότητές μας για δημιουργικές και ου-σιαστικές παρεμβάσεις περιορίζονται λόγω της μη συμμετοχής των πολιτών και της έλλειψης συνεργασίας ανά-μεσα στους αρμόδιους φορείς. Οσο περιοριζόμαστε, η πόλη ερημώνει. Αδυνατούμε να την αισθανθούμε οι-κεία και τα ανεπιθύμητα αποτελέσμα-τα εντείνονται. Η ιδέα της Συν-οικίας προέκυψε από αυτές ακριβώς τις κα-τευθύνσεις. Εστιάσαμε σε ένα πολύ συγκεκριμένο πρόβλημα -την ερήμω-ση ενός δρόμου στο κέντρο της Αθή-νας- με τη δέσμευση να το λύσου-με άμεσα.

Ποιος ο συμβολισμός που ενδε-χομένως να κρύβεται πίσω από μια τέτοια κίνηση;Ο συμβολισμός πίσω από το έργο μπορεί να αποτυπωθεί με τους εξής στίχους του Μπουκόφσκι: «Πρέπει να φέρουμε το δικό μας φως στο σκοτάδι. Κανείς δεν θα το κάνει για εμάς».

Οι αντιδράσεις των διερχομέ-νων, των γειτόνων, όλων εκεί-νων που έφεραν τα φωτιστικά από τα σπίτια τους;Οι κάτοικοι της περιοχής υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό την πρωτοβουλία. Για παράδειγμα, ο κ. Θεοδόσης, μάρτυρας εδώ και χρόνια της σταδιακής ερήμω-σης της περιοχής, μας εκμυστηρεύτηκε ότι δεν μπορεί παρά να κοιτάει ψηλά και να χαμογελάει κάθε φορά που βγαί-νει από το κατώφλι του σπιτιού του.Η Δήμητρα, φοιτήτρια και λάτρης της γειτονιάς, μας είπε ότι είναι πολύ πε-ρήφανη για τον πολυέλαιο της γιαγιάς της, ο οποίος βρέθηκε από μια σκονι-σμένη αποθήκη σε ένα μαγικό σκηνικό. Μάλιστα, η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να στηθεί δίπλα στο χειροποίητο φωτιστι-κό του φίλου της!Είναι χαρακτηριστικό πως, από τις πρώ-τες κιόλας μέρες, η κίνηση στο δρόμο έχει αυξηθεί σημαντικά. Περνάνε παρέ-ες και ομάδες τουριστών για φωτογράφι-ση και χάζι, ενώ κάποιοι Αθηναίοι μάς πήραν τηλέφωνο για να μας ρωτήσουν την ακριβή ώρα που ανάβουν τα φώτα, ώστε να συντονίσουν ρομαντικές προτά-σεις γάμου και ερωτικές εξομολογήσεις!

Τι άλλο να περιμένουμε;Ευελπιστούμε ότι, μέσα από ένα ευρύ-τερο στρατηγικό σχεδιασμό του Δήμου Αθηναίων για την αναγέννηση του Κέ-ντρου, το συμμετοχικό αυτό έργο θα δημιουργήσει νέες δυνατότητες για οι-κονομική και κοινωνική δραστηριότητα, ορίζοντας ένα νέο σημείο έλξης στην περιοχή. Οι διεργασίες της Συν-οικίας Πιττάκη θα συνεχιστούν για τον επόμε-νο χρόνο με επιπλέον παρεμβάσεις και ατμοσφαιρικές εκδηλώσεις, εξασφαλί-ζοντας έτσι τη συντήρηση, αλλά και την ίδια την εξέλιξη του έργου.

Η οδός Πιττάκη φωταγωγήθηκε με έναν τρόπο παράδοξο, αποτελώντας εδώ και μερικές ημέρες έναν πρωτότυπο πόλο έλξης για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της πόλης. Eνα αστικό σημείο αναφοράς.

nritiniotis@metropolisnews.gr

Μιλήσαμε με τη σύμβουλο Πολιτιστικής Διαχείρισης

και μέλος της ομάδας Imagine Τhe City, Στεφανία Ξυδιά.

Κάνεις τις προσπαθειούλες σου να βελτιώσεις την κατάσταση στα επαγγελματικά, Κριέ. Και εί-ναι αξιέπαινο. Δεν θα σου πω ψέματα, τα απο-τελέσματα είναι αμφίβολα. Αλλά αυτό το ήξερες ήδη όταν ξεκίνησες. Μην αποκαρδιώνεσαι λοι-πόν, συνέχισε και θυμήσου ότι πρέπει να εύχε-σαι να είναι μακρύς ο δρόμος.

Σου λείπουν οι συζητήσεις στις οποίες ένιω-θες ότι έβγαινε νόημα και ότι έκανες τον άλλο να καταλάβει με λιγότερα λόγια, οι οποίες όταν τελείωναν δεν έμενες με την αίσθηση ότι δεν ξε-κίνησαν ποτέ; Ανάκτησε επαφή με παλιούς φί-λους, Ταύρε. Και πες μυστικά και τα πάντα, θα πιάσουν τόπο.

Μια και σου έχουν ξεμείνει κάτι αποθέματα ενέργειας, Δίδυμε, είπες να τα επενδύσεις όλα ή στο χορό ή στη σχέση που ίσως δεν έχεις. Καλά θα κάνεις, η έξτρα ενέργεια φέρνει αϋπνίες και δεν θέλω να κατηγορείς εμένα για αυτό. Κοίτα-ξε όμως να διαλέξεις ένα από τα δύο, μην τη μοιράσεις και καταλήξεις να μην έχεις τελειώσει κανέναν από τους δύο στόχους σου.

Κάποιο χαρτζιλικάκι θα πέσει από τον ου-ρανό, Καρκίνε, και θα σου προσφέρει τέτοια ανάσα δροσιάς που ούτε τσίχλα με μέντα, δυό-σμο και στοματικό διάλυμα δεν θα μπορούσε. Εσύ βέβαια είσαι έτοιμος για εκδρομή στην Κο-λοκοτρώνη για να το πιεις όλο το χαρτζιλικάκι, αλλά τι να κάνουμε, έναν σε έχουμε.

Πρέπει να δώσεις ιδιαίτερο βάρος σε θέματα που σε απασχολούν εδώ και καιρό, Λέοντα, γιατί αυτά επηρεάζουν την καθημερινότητά σου και σε κουράζουν -περισσότερο από όσο φαίνεται επι-φανειακά- χωρίς να αφήνουν ίχνη. Κάνε, λοιπόν, τις ξήγες σου με το παρελθόν και προχώρησε.

Μην εκπλαγείς καθόλου, Παρθένε, αν ακούσεις νέα ή κουτσομπολιά που χωνεύονται δύσκολα. Είναι οι μέρες τέτοιες. Αντε στο Λυ-καβηττό να χαζέψεις λίγο την Αθήνα και να ξε-λαμπικάρεις, καμιά φορά λειτουργεί σαν είδος μίνι διακοπών. Το δοκίμασα πρόσφατα, για αυτό σου το λέω.

Τα μαντάτα που περιμένεις από μακριά, Ζυγέ, έρχονται σύντομα και θα είναι καλά. Για αυτό δείξε υπομονή και μη σκοτώσεις τον αγ-γελιαφόρο, ειδικά προτού σιγουρευτείς ότι στα αλήθεια ήθελες να ακούσεις ό,τι είχε να πει! Και μην ξεχάσεις να τον φιλέψεις κανένα τυρο-πιτάκι τον άνθρωπο.

Οσο μένεις ανοιχτός σε νέες ιδέες, Σκορ-πιέ, τόσο έρχονται πάνω σου από παντού, σαν βομβαρδισμός. Μόνο που δεν πρέπει να τρέ-χεις μέσα στα μετρό για να αποφύγεις τις βόμ-βες, πρέπει να μείνεις να τις φας. Γιατί είναι κα-λές βόμβες. Αν αυτή η συμβουλή βγάζει νόημα, ακολούθησέ την, ντε.

Φαίνεται σαν να σε αποφεύγουν οι φίλοι σου, Τοξότη, αλλά δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα, η δική σου ανάγκη για συ-ντροφικότητα και ένταξη είναι μεγαλύτερη. Εξάλλου, και οι άλλοι άνθρωποι δικαιούνται να έχουν ανάγκες και υποχρεώσεις που δεν μπο-ρούν να αποφύγουν. Οπότε μη φρικάρεις!

Μια φρέσκια γνωριμία θα σε κάνει να πι-στέψεις ότι η ζωή σού δίνει λεμόνια, όπως λέει αυτή η πανηλίθια αγγλική έκφραση που έχει γίνει της μόδας. Εσύ πάρε αυτό το καινούργιο πρόσωπο και στύψε το, Αιγόκερε, θα έχει πολ-λά να σου δώσει. Μην το πετάξεις όμως μετά σαν ξέρεις τι.

Να είσαι ανοιχτός στις προσκλήσεις αυτή την εβδομάδα, Υδροχόε, γιατί ενέχουν προκλή-σεις και εσύ τρελαίνεσαι για τέτοιες τελευταία. Εχεις δε ένα μόνιμο μενταλιτέ «ζήτω τα μπάχα-λα», που δεν σε αφήνει σε ησυχία. Αλλά τι να την κάνεις την ησυχία αν δεν έχει ζουμί, έτσι δεν είναι;

Μην υπόσχεσαι πράγματα, Ιχθύ, ειδικά αν μπαίνουν λεφτά στη μέση. Καλύτερα να υπο-σχεθείς χειρωνακτική εργασία, παρά πέντε ευρώ αυτό τον καιρό. Θα είναι μάθημα αυτή η διαδικασία -για να δούμε τη θετική του πλευ-ρά-, ώστε να προσέχεις λίγο παραπάνω και να αναδιπλώνεσαι όταν πρέπει.

Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app.Πρόκειται για ένα «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώ-ντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη.

Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματο-γράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στο χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από video υψηλής αισθητικής, μι-κρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας.

Χάουζ

Καφέ, μπαρ, live stage ή θεατρική σκηνή; Κανείς δεν ξέρει σίγουρα, ίσως ούτε καν οι ιδιοκτήτες του. Το μόνο σί-γουρο είναι ότι στον καινούργιο χώρο της οδού Θερμοπυλών στο Μεταξουρ-γείο μπορείς να απολαύσεις τον καφέ ή το ποτό σου μέσα σε ένα πολύ όμορ-φα διαμορφωμένο χώρο και να παρα-κολουθήσεις μουσικά, εικαστικά και θεατρικά events, ανάλογα με το πρό-γραμμα της ημέρας. 

Θερμοπυλών 41, Μεταξουργείο

The Famous Chicken 

Το Famous Chicken αποτελεί μία νέα ιδέα στο χώρο της εστίασης, με ιδιαί-τερες γεύσεις και πάντα φρέσκα υλικά. Οι άνθρωποί του παίρνουν συνταγές από όλο τον κόσμο και χτίζουν με βάση το φρέσκο ελληνικό κοτόπουλο πιάτα εξαιρετικής ποιότητας, από παραδοσι-ακό κοτόπουλο σούβλας στα κάρβουνα μέχρι εξωτικό Teriyaki. Οι σπεσιαλιτέ του Famous Chicken συνοδεύονται από μεγάλη ποικιλία «ψαγμένων» σος.

Παπανικολή 134, Χαλάνδρι

Μικρές Ιστορίες

Το δημιουργικό παιχνίδι είναι ένας από τους καλύτερους δυνατούς τρό-πους για την κοινωνικοποίηση των παιδιών. Στο χώρο των Μικρών Ιστο-ριών τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να κατασκευάσουν, να ζωγραφίσουν και να γνωρίσουν τον κόσμο μέσα από τις τέ-χνες. Οι δημιουργοί του συνεργάζονται με ειδικούς σε θέματα παιδαγωγικής και μοιράζονται μαζί τους καινούργιες ιδέες και παιδαγωγικά προγράμματα.  

Δημητρακοπούλου 70, Κουκάκι

Jarmusch 

Στον πεζόδρομο της Κιάφας, μία από τις πιο καινούργιες πιάτσες του κέντρου της Αθήνας, υπάρχει το Jarmusch, με όνο-μα και αισθητική εμπνευσμένα από τον διάσημο σκηνοθέτη Jim Jarmusch. Στο χώρο του, που θυμίζει Βερολίνο, έχεις τη δυνατότητα να απολαύσεις μεταξύ άλλων σπιτική λεμονάδα, καφέ με χειροποίητο γλυκό του κουταλιού και «μαμαδίστικο» λικέρ, καθώς και μπίρες, κλασικά ποτά και καλοφτιαγμένα κοκτέιλ. 

Ζωοδόχου Πηγής & Κιάφας 8, Αθήνα

Οκτάνα 

Στην κάβα Οκτάνα θα βρεις τα ομώνυμα κρασιά που είναι πάντα διαθέσιμα για γευστική δοκιμή. Φιλοδοξία της Οκτά-νας είναι να μη στερήσει από τον Ελλη-να καταναλωτή το δικαίωμα της φτηνής -όσο γίνεται- πρόσβασης στο ποιοτικό κρασί. Στον καλαίσθητο χώρο της Πλα-τείας Βαρνάβα διοργανώνονται επίσης γευσιγνωσίες, παρουσιάσεις κρασιών και οινοπαραγωγών και ειδικές εκδηλώ-σεις, πάντα σε σχέση με το κρασί.

Πλατεία Βαρνάβα 9, Παγκράτι

Cadko

Μια μικρή Μόσχα σε περιμένει στο Μο-σχάτο. Εάν θέλεις να δοκιμάσεις σπιτι-κές ρώσικες γεύσεις, το Cadko αποτελεί τον κατάλληλο προορισμό. Η αυθεντική, ανεπιτήδευτη ατμόσφαιρα, με ζωντανή παραδοσιακή μουσική, θα κερδίσει και τον πιο δύσπιστο επισκέπτη, αλλά το δυ-νατό χαρτί του Cadko παραμένει η κουζί-να του. Μην παραλείψεις να παραγγείλεις τη ρώσικη σαλάτα, το στρογκανόφ και τα πελμένι με μοσχαρίσιο και χοιρινό κιμά. 

 Λάμπρου Κατσώνη 63,

Μοσχάτο

42 21agiannopoulos@metropolisnews.gr

Υπάρχουν μπισκότα και μπισκότα: στρογγυλά, τετράγωνα, σε σχήμα αστεριού, θρυμματισμένα, κακοσχηματισμένα και πάει λέγοντας. Μπισκότα όμως με τρισδιάστατο σχήμα δεινόσαυρου δεν βρίσκεις εύκολα, οπότε έχεις μια πολύ καλή δικαιολογία για να αγοράσεις τα Dinosaur Cookie Cutters. Κάθε πακέτο πε-ριλαμβάνει όλα τα κομμάτια που σου χρειάζονται για να κόψεις τη ζύμη και να σχηματίσεις τον αγαπημένο σου δεινόσαυρο πριν τον οδηγήσεις ξανά στην εξαφάνιση. Διατίθενται σε τέσ-σερα διαφορετικά σχήματα (τρικεράτωψ, στεγόσαυρος, βραχιό-σαυρος και T-Rex) και κοστίζουν 9 ευρώ το καθένα.

www.suck.uk.com

Καλό και χρυσό το μπάσκετ δωματίου, αλλά έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: πρέ-πει να κυνηγάς την μπάλα πίσω από τα έπιπλα και να σκύβεις να την πιάσεις ύστερα από κάθε καλάθι που βάζεις. Αν είναι έτσι βέβαια, πας και για σκά-ψιμο. Οπότε αλλάζεις άμεσα τακτική και αγοράζεις το Franklin Shoot Again, την μπασκέτα που σου επιστρέφει πίσω την μπάλα. Οπως μπορείς να δεις και στη

φωτογραφία, ενσωματώνει ένα μηχανισμό κάτω από το καλά-θι που κάνει ακριβώς αυτή τη δουλειά και παράλληλα κρατά-ει στο ταμπλό ηλεκτρονικά το

σκορ και το χρόνο. Μπορείς να την κάνεις δική σου από το site του

Amazon με 28 ευρώ.www.amazon.com

Σε ένα γαλαξία πολύ μακριά από εδώ, οι καφετιέρες είναι τόσο απίθανες που έχουν πάνω τους τον Darth Vader. Η Nestlé αποφάσισε να κλέψει λίγη από της δόξα τους και να τη δώσει στη μηχανή Gold Blend, κυκλοφορώντας ένα περιορισμένο και αριθμημένο σετ των 5.000 τεμαχίων. Θα υπάρξουν δύο εκδόσεις, μία με τίτλο “Dark Set” και φωτογραφία του Darth Vader πάνω της και μία “Light Set” με τυπωμένο τον C3PO. Η τιμή τους φτάνει τα 90 ευρώ και αναμένεται να κυκλοφορήσουν αυτή την εβδομάδα, δυστυχώς όμως μόνο στην Ιαπωνία. Οπότε ή ετοιμάζεις βαλίτσες και παίρνεις την πρώτη πτήση για Τόκιο ή στέλνεις το Death Star και κανονίζει να γίνει μια μικρή εξαίρεση και για την Ελλάδα.

www.nestle.co.jp

Εάν πιστεύεις ότι το τραπεζάκι που μόλις αγόρασες για το σαλόνι σου είναι trendy και cool, συγγνώ-μη, αλλά έχασες. Στην κατηγορία «Aπίστευτο» των geeks δικαιούται να μπει μόνο το Floppy Table του στούντιο Neulant van Exel. Εμπνευσμένο ι από τη λατρεμέ-νη δισκέτα των 3,5 ιντσών, οι σχεδιαστές του δημιούργησαν ένα έπιπλο από ανοξείδωτο ατσάλι. Ετσι, έχεις τη δυνατότητα να ακουμπάς πάνω του τον καυτό καφέ σου χωρίς να φοβάσαι μήπως χαλάσει, αλλά και τα πόδια σου χωρίς να τσουλάει μακριά. Για να αγοράσεις πάντως ένα θα χρειαστεί να στείλεις μήνυμα στους δημιουργούς, αφού η τιμή του γίνεται γνωστή μόνο έπειτα από συνεννόηση, μάλλον για να αποφευχθούν τα εγκεφαλικά.

www.neulantvanexel.de

Ξοδεύεις κάθε μέρα περισ-σότερο από μισή ώρα για να βρεις τα κλειδιά και το παρκαρισμένο αμάξι σου; Σε κατηγορεί η μάνα σου ότι χάνεις μονίμως τα πράγματά της; Βάλε ένα τέλος στο χα-μένο χρόνο και στις άδικες κατηγορίες με τα bluetooth αυτοκόλλητα StickNFind. Σύμφωνα με τον κατασκευ-αστή τους, καταναλώνουν ελάχιστη μπαταρία, λειτουρ-γούν σε ακτίνα 30 μέτρων και προβάλλουν στην οθόνη του κινητού σου πού βρί-σκονται τα αντικείμενα που ψάχνεις. Εάν βρεθούν εκτός εμβέλειας, υπάρχει δυνα-τότητα ειδοποίησης μόλις ξαναμπούν εντός ακτίνας. Αυτό σημαίνει πρακτικά πως μπορείς να κολλήσεις ένα στο αυτοκίνητο της γυναίκας σου και να σε ειδοποιεί μόλις εκείνη πλησιάζει στο σπίτι. Ολα αυτά για 27 ευρώ τα δύο και 70 ευρώ τα έξι.

www.indiegogo.com

T R A I N I N G G R O U N D

«Μήτρογλουουου!» άκου-σα προχτές να με φωνάζει το αφεντικό στο γραφείο. Η αλήθεια είναι πως ξίνι-σα. «Ακου εκεί... Μήτρο-γλου!» σκέφτηκα. «Τόσο μεγάλα φρύδια έχω πια;» Η αλήθεια είναι ότι ανέ-καθεν με χαλούσε η φά-τσα του συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή. Πριν από καμιά διετία, μάλιστα, που έπαιζε στον Πανιώνιο, είχα γράψει ολόκληρο άρ-θρο για την περιπτωσάρα του, στο οποίο προσπα-θούσα να απαντήσω στο εξής ερώτημα: Τι να κου-βαλάει άραγε στο κεφάλι του αυτός ο άνθρωπος; Κι όταν λέμε «κουβαλάει», εννοούμε τόσο εσωτερικά, όσο και εξωτερικά...

Οσο προφανής ήταν η απάντηση για τα του εγκεφάλου του, το ότι ήταν δηλαδή ξεροκέφαλος και παρτάκιας, τόσο έκδηλη ήταν και η αντίστοιχη που αφορούσε τα του κεφαλιού του. Σχολίαζα χαρακτηρι-στικά για τις στιλιστικές του επιλογές: «Ο Μήτρογλου διαθέτει το πιο άσχημο και κακόγουστο κούρεμα αθλητή που έχει πατήσει ποτέ ελληνικό γήπεδο. Η αφά-να του Τσίλντρες και η χαίτη με καράφλα (!) του Μπαστία φαντάζουν μπροστά στο μαλλί του Μήτρογλου ονειρεμένες επιλο-γές. Το ότι συν τοις άλλοις ξυρίζει και τα φρύδια του επιβαρύνει ακόμα περισσό-τερο τη θέση του...»

Τα χρόνια περάσαν. Ο δανεικός (στον Πανιώνιο αρχικά και στον Ατρό-μητο μετέπειτα) Μήτρογλου, αφού ξεπέ-ρασε το νηπιακό στάδιο κατά το οποίο μουρμούραγε, κατέβαζε τα βρακιά του και κλότσαγε τα σημαιάκια του κόρνερ στους πανηγυρισμούς του, επέστρεψε στον Πειραιά εμφανώς μεταλλαγμένος. Μια μετάλλαξη, βεβαίως, εσωτερική, μια

και το καγκουρίστικο κούρεμά του δεν λέει να το αποχωριστεί (ο αστικός μύθος λέει πως δεν έχει αποχωριστεί ούτε και το κωλοφτιαγμένο του παπί).

Τα τέσσερα (!) γκολ που σημείωσε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και η φουριόζα παρουσία του στο πρωτά-θλημα δεν μου προκαλούν εντύπωση. Ακόμα και όταν τον έκραζα για τα φρύ-δια του, τον πίστευα -παικτικά- όσο δεν πάει. Αυτό που με γεμίζει, όμως, είναι η σιγουριά και η γαλήνη που βγάζει μέσα στο χορτάρι. Μια ηρεμία που επαληθεύ-εται άμεσα κάθε φορά που του γίνεται κοντινό, μια ηρεμία η οποία είναι πιο εμφανής ακόμη και από την περίσσια του κακογουστιά. Αυτόν τον Μήτρογλα, Σύγγαυροι και υπόλοιποι, τον αγαπάμε όσο δεν πάει και θα προσπαθήσουμε να ρουφήξουμε κάθε στιγμή από το ποδο-σφαιρικό του μεγαλείο. Τουλάχιστον για το λίγο αυτό καιρό που θα συνεχίσει να φοράει τα ερυθρόλευκα...

43

Ο Γιώργος ο Κατίδης πρωταγωνιστεί μέσα σε διάστημα τεσσάρων μόλις μηνών στο δεύτερό του επεισόδιο μέσα στα αποδυτήρια της ΑΕΚ. Αυτή τη φορά, τσακώθηκε με το γυμναστή της ομάδας (σσ. Πήδουλας είναι το επώνυμό του...) και είδε μοιραία τον Λίνεν να τον αποκλείει από την αποστολή με τα Γιάννενα. Είναι απορίας άξιο γιατί συ-μπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο στο 19χρονο μέσο οι περίεργοι αυτοί άνθρωποι...

Αν θέλετε λοιπόν να ξέρετε, «κύριοι», η παικτούρα αυτή από τη Θεσσαλονίκη έχει εννέα (9) ολόκληρες συμ-μετοχές στο πρωτάθλημα και έχει πετύχει ένα (1) ολόκλη-ρο γκολ. Εχει μοιράσει δύο (2) ασίστ και έχει κερδίσει κάμποσα φάουλ. Δεν σας φτάνουν αυτά; Εχει αμέτρητους φίλους στο Facebook (με όσα like συνεπάγεται αυτό), χει-ρίζεται άψογα το Twitter (ασκώντας έμμεση κριτική στις επιλογές του προπονητή του), έχει πιο πολλά tattoos από τον Ιμπραΐμοβιτς και φράντζα που θα ζήλευαν ακόμα και οι μεγαλύτεροι αστέρες του Χόλιγουντ. Κι όμως!

Αυτόν το νέο ήρωα της κιτρινόμαυρης οικογένειας εσείς προσπαθείτε να τον σπιλώσετε και να τον διασύρετε, αλλά δεν θα σας περάσει! Σε λίγο θα φτάσετε στο σημείο να του ζητήσετε να βάλει το εγώ του πιο κάτω και από την ομάδα! Να προπονείται πιο σκληρά! Να αναδείξει το αδι-αμφισβήτητο ταλέντο του και να ασχοληθεί αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο! Τι αρρωστημένα μυαλά, Θεέ μου... Ως εδώ και μη παρέκει! Να βγείτε δημοσίως να του ζητήσετε συγγνώμη και θα δείτε πως το καρντάσι από τη Βόρεια Ελλάδα θα δώσει τόπο στην οργή, θα φορέσει την ένδοξη φανέλα με το νούμερο 8 στην πλάτη, θα κερδίσει μόνος του τον Πανθρακικό και όποιον άλλο τολμήσει να βρεθεί στο διάβα του... Αϊντε!

44

Τα μπισκότα Choco Shock, τα νέα μεγάλα cookies της εταιρείας Παπα-δοπούλου, βραβεύτηκαν με μετάλλιο στο πλαίσιο ειδικής εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε από το περιοδι-κό “Business Review” ως ένα από τα καλύτερα λανσαρίσματα για τη χρο-νιά 2012. Το λανσάρισμα του Choco Shock στην ελληνική αγορά έγινε το Μάρτιο του 2012 και υποστηρίχτηκε άμεσα με ένα πλάνο διαφημιστικής καμπάνιας, αλλά και με γευστικές δο-κιμές σε όλη την Ελλάδα, που εντυπω-σίασαν το κοινό λόγω της μοναδικής γεύσης τους. Η Ζέτα Νικολάου, Brand Manager των μπισκότων Choco Shock Cookies, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Θα ήθελα να εκφράσω τον ενθουσια-σμό μου για αυτή τη διάκριση, καθώς αποδεικνύεται πως, παρά τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε στην Ελλάδα, κατορθώνουμε να αναπτύσσουμε και-νοτομικά προϊόντα με ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για τον καταναλωτή».

Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση και η Interamerican ανα-κοίνωσαν μια συνεργασία ανάπτυξης ενός κοινωνικού πολιτισμού με «όχημα» τις Τέχνες. Πρόκειται για την από κοινού δημιουργία και υποστήριξη του προ-γράμματος “Art & Therapy”, το οποίο απευθύνεται σε επιλεγμένους μη κυβερ-νητικούς οργανισμούς φροντίδας ατόμων με ειδικές ανάγκες και θεραπείας για απεξάρτηση από ουσίες. Πρακτικά, το “Art & Therapy” μεταφράζεται σε δωρεάν παροχή εισιτηρίων για την παρακολούθηση καλλιτεχνικών παραστάσεων που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα της φετινής χειμερινής περιόδου. Αποδέκτες του “Art & Therapy” είναι άτομα από την Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων (ΕΛΕΠΑΠ), την Κίνηση Αδελφών Ατό-μων με Προβλήματα Ψυχικής Υγείας (ΚΙΝΑΨΥ), το Σωματείο για τη φροντίδα ατόμων με νευρομυϊκές παθήσεις MDA Hellas, το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημέ-νων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ) και το Σωματείο για την απεξάρτηση ΘΗΣΕΑΣ.

Η Hellmann’s βραβεύτηκε πρόσφατα με το 1ο Βραβείο Καλού Αυγού για τη δέ-σμευσή της να χρησιμοποιεί σε όλα τα προϊόντα της αυγά ελευθέρας βοσκής. Η αναγνώριση αυτή έγινε από την οργά-νωση Compassion in World Farming, στο πλαίσιο των Ευρωπαϊκών Βραβείων για τις Καλές Συνθήκες Διαβίωσης των Ζώων. Από το 2010 τα αυγά που επι-λέγει η Hellmann’s για την παρασκευή της μαγιονέζας προέρχονται από «ευτυ-χισμένες» κότες που βόσκουν ελεύθε-ρα σε ανοικτούς χώρους, έχοντας και πρόσβαση στις φωλιές με τα αυγά τους. Πώς λοιπόν να μην παράγουν νόστιμα αυγά, τα οποία μαζί με τη μυστική συ-νταγή κάνουν τη διαφορά στη γεύση της Hellmann’s, που ψηφίστηκε από τους Ελληνες ως η μαγιονέζα με την καλύτερη γεύση;

Συνεχίζεται και το Δεκέμβριο το γαστριμαργικό αφιέρωμα «Ολη η Ελλάδα στο πιάτο!», που ξεκίνησε το Εστιατόριο ΑΙΓΛΗ σε αγαπη-μένες τοπικές κουζίνες. Συγκεκριμένα, έως τις 11 Δεκεμβρίου μας ταξιδεύει στο γευστικό χάρτη της Θεσσαλίας για να γνωρίσουμε και να γευτούμε παραδοσιακές συνταγές και προϊόντα από την περιοχή του Ολύμπου και του Κισσάβου, μέσα από ένα ειδικό μενού πέντε πιάτων με τρία ποτήρια κρασί ανά άτομο στην τιμή των 25 ευρώ. Το μενού περιλαμβάνει πάστα πράσινης τομάτας σε φρυγανισμένο ψωμί, χορτόσουπα χειμωνιάτικη με μους από μανούρι και κατσικίσιο τυρί, μάγουλα μοσχαρίσια γιουβέτσι με τραχανά, αγριογούρουνο με δαμά-σκηνα, cheesecake με μανούρι, κατσικίσιο τυρί και γλυκό μύρτιλο με τσάι τριαντάφυλλο.

Αν αγαπάς τη φωτογραφία και έχεις στο συρτάρι (ή στον υπολογιστή σου) υλι-κό που πιστεύεις ότι μπορεί να εντυπωσιάσει, ήρθε η ώρα να το αναδείξεις. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Φωτογραφίας ανακοίνωσε ότι η αντίστροφη μέ-τρηση έχει ξεκινήσει για την υποβολή συμμετοχών στα Βραβεία Sony World Photography Awards. Μέχρι τις 4 Ιανουαρίου 2013 πρέπει να έχεις επιλέξει τις καλύτερες φωτογραφίες σου και να τις στείλεις - είτε εί-σαι ερασιτέχνης είτε επαγγελματίας. Οι επαγ-γελματίες φωτογράφοι συναγωνίζονται για το περίφημο βραβείο L’Iris d’Or και τον τίτλο του Επαγγελματία Φωτο-γράφου της Χρονιάς 2013, που συνοδεύεται από χρηματικό βραβείο ύψους 25.000 δολαρίων, ενώ ο τίτλος του Φωτογράφου Open της Χρονιάς, για τους ερασιτέχνες φωτογράφους, συνοδεύεται από χρηματικό βραβείο ύψους 5.000 δολαρίων. Ολοι οι νικητές, συμπεριλαμβανομένων και των νικητών των επιμέρους κατηγοριών, θα λάβουν ψηφιακό εξοπλισμό οπτικής απεικό-νισης τελευταίας τεχνολογίας από τη Sony.

WWW.METROPOLISPRESS.GR

Η Vodafone παρουσίασε δύο νέα tablet με τα οποία δίνει τη δυνατότητα σε όλους να αποκτήσουν ένα πλήρες πακέτο υψηλών επιδόσεων σε πολύ προ-σιτή τιμή. Mε τα νέα Vodafone Smart Tab ΙΙ 10’’ και 7’’, τώρα όλοι μπορούν

να απολαύσουν το σερφάρισμα στο internet από το tablet τους, όπου και αν βρίσκονται. Τα Vodafone Smart Tab II είναι ιδιαίτερα απλά σε λειτουργία και παρέχουν στους χρήστες εύ-κολη πρόσβαση σε εφαρμογές και υπηρεσίες. Το Vodafone Smart Tab II με οθόνη 7 ιντσών έχει ανάλυση WSVGA (1024x600), μονοπύ-ρηνο επεξεργαστή 1GHz, μνήμη 4GB με θύρα επέκτασης και διαθέτει λειτουργικό Android TM Ice Cream Sandwich έκδοση 4.0, ενώ το αντίστοιχο με οθόνη 10 ιντσών με ανάλυση WXGA (1280x800) είναι ιδανικό για δια-σκέδαση και εργασία. Διαθέτει διπύρηνο επε-ξεργαστή 1,5 GHz, μνήμη 16 GB, λογισμικό Android, Ice Cream Sandwich έκδοση 4.0 και εξαιρετικά κομψό σχεδιασμό.

Με δωρεά περισσότερων από 20.500 προφυλακτικών ανά την Ελλάδα, τα DUO ανταποκρίθηκαν ενεργά και φέτος στο κάλεσμα φορέων και δήμων της χώρας για την υποστήριξη των εκδηλώσεων ενημέρωσης, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Ο ιός του HIV αφορά εκατομμύρια αν-θρώπους ανά τον κόσμο, ενώ μόνο μέσα στο 2011, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της UNAIDS, 2,5 εκατ. άνθρωποι μολύνθηκαν από τον ιό. Στην Ελ-λάδα η διάδοση του ιού είναι σε χαμηλότερα ποσοστά από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά δυστυχώς μετά το 2011 αυτά έχουν αυξηθεί σημαντικά.

Τη δυνατότητα να ελέγχεις το λογαριασμό σου και να έχεις πρόσβαση από το κινητό σε όλες τις υπηρεσίες που χρειάζεσαι, εύκο-λα, γρήγορα και απλά, σου δίνει η Cosmote με την επίσημη εφαρμογή του WHAT’S UP για το Google play και το Apple store! Η εφαρμογή επιτρέπει να βλέπεις το υπόλοι-πό σου και τα διαθέσιμα λεπτά ομιλίας, SMS και MB, να ανανεώνεις το χρόνο ομι-λίας, να ενεργοποιείς όλες τις υπηρεσίες του WHAT’S UP, να μοιράζεσαι τα λεπτά ομιλίας με το Call Them All Supershare, να μαθαίνεις στη στιγμή αν ένας αριθμός ή μια επαφή του καταλόγου των επαφών σου είναι WHAT’S UP και να κερδίζεις απίθανα δώρα από το WHAT’S UP Reload it. Αξίζει να σημειωθεί πως έχουν ήδη εγκαταστήσει και χρησιμοποιούν το application περισσότεροι από 100.000 χρήστες.

Την αγαπημένη μου επιστημονική είδηση. Κάτι για αποτσίγαρα και σπουργί-τια έλεγε ο τίτλος και άνοιξα το λινκ μόνο και μόνο από περιέργεια. Ευτυχώς, η υπόλοιπη είδηση είχε περισσότερη πλάκα. Εκεί που εμείς χρησιμοποιούμε απολυμαντικά και πάσης φύσεως χλωρίνες, τα πουλιά χρησιμοποιούν αποτσί-γαρα. Οι αντιαισθητικές για εμάς γόπες βοηθούν στην κατασκευή της φωλιάς των σπουργιτιών και των σπίνων. Τα ασυνήθιστα -και ελαφρώς άχρηστα- αποτελέσματα προήλθαν από μελέτη της βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας, στην οποία οι ερευνητές εξηγούν ότι πολλά είδη πουλιών έχουν παρατηρηθεί στη φύση να επενδύουν τη φωλιά τους με φυτά που διαθέτουν εντομοαπωθητική δράση. Παραμένει, πάντως, ασαφές πώς τα πουλιά των πόλεων έμαθαν να χρησιμοποιούν αποτσίγαρα εμποτισμένα με νικοτίνη, ένα φυσικό αλλά ισχυρό εντομοκτόνο. Δεν χρειάζεται να διαβάσω άλλο. Πήγα και άδειασα το τασάκι του καλού μου, αντί για τα σκουπίδια, σε ένα ειδικό τάπερ. Αρχισα να τις βλέπω πιο αρχιτεκτονικά.

Την παρακολούθηση του κεντρικού δελτίου ειδήσεων στο «μεγάλο κανά-λι». Ισως επειδή έχω συνηθίσει να δουλεύω την ώρα του δελτίου, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο βαρετά και αδιάφορα έγιναν τα δελτία ειδήσε-ων. Τίποτα σημαντικό, τίποτα ενδια-φέρον. Σε δέκα λεπτά μπορούσαν να πουν ακριβώς τα ίδια πράγματα και να καταλάβουμε και κάτι. Τώρα δεν κατα-λαβαίνεις τίποτα. Ανοίγεις δύο λεπτά το ίντερνετ και έχεις ακριβώς την ίδια ενημέρωση και χωρίς να ξέρεις ότι ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους που παρουσιάζουν και σχολιάζουν έχουν πολύ συγκεκριμένες απόψεις και εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα. Προτιμώ να μη μάθω όλες αυτές τις αναλύσεις και να διατη-ρήσω και την ψυχραιμία μου. Αλλιώς ή θα σπάσω την τηλεόραση ή θα βάλω τον Τράγκα να γελάσω τουλάχιστον!

Την ανάγνωση συνέντευξης του Ψαραντώνη σε ηλεκτρονικό μουσι-κό site. «Εχει νόημα να μιλάμε για μουσική;» ήταν η πρώτη ερώτηση της δημοσιογράφου και ο αγαπη-μένος μουσικός απάντησε με τον καλύτερο τρόπο. «Να την ακούμε είναι καλύτερα, μιλάει από μόνη της δηλαδή κι εγώ το προτιμώ». Αν ξεκινάει έτσι μια κουβέντα, ξέρεις ότι η αμηχανία έχει ήδη εμφανι-στεί. Παρόλα αυτά, οι επιφυλάξεις μου διαψεύστηκαν και ο Ψαραντώ-νης έδωσε ένα μικρό στίγμα και της παράδοσης που φιλοδοξεί να συνεχίσει και της ιδιαιτερότητας των τραγουδιών του. Αν και έβλεπα ότι το κείμενο τελείωνε, δεν άντεξα να διαβάσω μέχρι τέλους. Ανοιξα Google και έψαξα να βρω πότε είναι η συναυλία στο Gagarin. Μάλ-λον θα τα πούμε αύριο εκεί.