Metropolis

Retro Κέντρο Επισκεπτών Black Out

22-28.11.2013

www.metropolispress.gr

ΦΥΛΛΟ 1049

Οι Penny and the Swingin’ Cats μαθαίνουν χορό στη Νάντια Σουφλή

Ο Σπύρος Γιωτάκης και ο Αγις Παναγιώτης Μουρελάτος πέρασαν το τεστ του Renzo Piano

Ο Δημήτρης Χαλιώτης πίνει καφέ με τον Χρήστο Σαπουντζή και την Ειρήνη Μαργαρίτη

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Η Ιωάννα Πηλιχού, ο Αργύρης Αγγέλου και η Κατερίνα Παπουτσάκη πρωταγωνιστούν στο μιούζικαλ “Annie”

Ηappy end στην Πειραιώς!

“”

Index

Σκηνοθετεί τον Χρήστο Σαπουντζή σε δύο ιστορίες του Χρήστου Οικονόμου «Κάτι θα γίνει, θα δεις»

Μαργαρίτη...31

Σκηνοθετεί τη θεατρική μαύρη κωμωδία «Ευρέ Εργά 2014»

Ζούνη...36Ο διάσημος αρχιτέκτονας συνάντησε στην Αθήνα τους δημιουργούς του Κέντρου Επισκεπτών

Renzo Piano...28

Ενα νέο βιβλιοπωλείο στο Παγκράτι, σύμβολο μιας νέας νοοτροπίας

Πλειάδες...32

Η ανακατασκευή του ιστορικού ξενοδοχείου στη συμβολή Πατησίων και Αβέρωφ

Acropole...30

Στέλιος Μάινας, Αννα Μάσχα, Ηλιάνα Μαυρομάτη στο Θέατρο Ιλίσια

Τίρζα...38

Ενα παραμύθι που έγινε μιούζικαλ παρουσιάζεται στον Ελληνικό Κόσμο

Annie...26

Μια νέα άφιξη στον πολιτισμό και τη διασκέδαση, ένα μπαρ θεαμάτων με ιδιαίτερο στιλ

Convento...41

Οι Penny and The Swingin’ Cats ξαναχτυπούν πιο χορευτικά από ποτέ

Ρετρό Γάτες...34

Το Μέγαρο Μουσικής μετατρέπεται σε night club για μια νύχτα

Demy…37

Στην πλατεία Συντάγματος...

Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου είναι η Γωγώ στη σκηνή του Θεάτρου Αθηνών. Οι Penny and the Swingin’ Cats κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο “Retro”. Ο Χρήστος Σαπουντζής μονολογεί στο καφενείο «Χαλα-

ρά». 40 εικαστικοί καλλιτέχνες εμπνέονται από την ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη και ένα σισιλιάνικο στέκι στην καρδιά της Αθήνας μας περιμένει για αυθεντικό italian street food.

Mstories 85

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPressΙδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr]Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr]

Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης ΧαλιώτηςΦωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος ΣτεργίουΔιαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

METROPOLIS

Οι μέρες της αφθονίας μου

Αν ήταν δίπλα μου

Κάπου διάβασα τις προηγούμενες μέρες τη δήλωση του επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος στο περιθώριο των θρυλικών διαπραγματεύσεων είπε ότι «αρχίζουμε να χάνουμε την υπομονή μας με την Ελλάδα». Αρχικά ένιωσα την ανάγκη να γελά-σω, αλήθεια, και μετά, αν εκείνη τη στιγμή ο κύριος Ντάισελμπλουμ ήταν δίπλα μου, θα τον χτυπούσα φιλικά στον ώμο, θα τον κοιτούσα κατευθείαν στα απορημένα του μάτια και θα του έλεγα: και πού να έμενες εδώ!

Δεν πιστεύω στα αλήθεια ότι υπάρχει έστω και ένας Ευρωπαίος οικο-νομολόγος από όλους όσοι ασχολούνται ή ασχολήθηκαν τα προη-γούμενα χρόνια με τη χώρα μας που να αντιλαμβάνεται (πόσο μάλλον να τον απασχολεί κοινωνικά ή ηθικά) τι σημαίνει λιτότητα, τι σημαίνει μείωση μισθού, ανεργία, επιβίωση. Αυτή τη συναίσθηση δεν τη βρί-σκεις ούτε στην ελληνική Βουλή, δεν μπορείς να την απαιτείς από κάποιον που βρίσκεται έξω από τον χορό.

Ας πούμε, για παράδειγμα, τι απαντάει κανείς διαβάζοντας την έκθε-ση «Η Υγεία με μια Ματιά» που δημοσιοποίησε ο Οργανισμός Οι-κονομικών Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ); Οι κατά κεφαλήν δαπάνες για την υγεία στην Ελλάδα μειώθηκαν λόγω της κρίσης κατά 11,1%, με τον οργανισμό να προειδοποιεί ότι αυτό «μπορεί να έχει μακρόχρονες συνέπειες για την οικονομία και την υγεία των πιο ευ-άλωτων μελών της κοινωνίας». Σε δεύτερο δηλαδή επίπεδο αυτό θα έλεγα, αν ήταν δίπλα μου, στον κύριο Ντάισελμπλουμ, του οποίου η υπομονή άρχισε να εξαντλείται.

«Από όσο μπορώ να δω, τα πάντα είναι έτοιμα να καταρρεύσουν», γράφει στο «Χρυσό Σημειωματάριο» η Ντόρις Λέσινγκ. Συμπερασμα-τικά αναφέρω αυτές τις λίγες λέξεις της νομπελίστριας συγγραφέως ως φόρο τιμής για όσα μας προσέφερε με τα κείμενά της. Τα πολλά κείμενά της που περιμένουν να διαβαστούν από όλους, τα οποία όμως ξαφνικά μοιάζουν λίγα ένεκα της απουσίας της.

Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

4

Στο κομμωτήριο...

Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική. / Ο πόλε-μος είναι ειρήνη. Η ελευθερία είναι σκλαβιά. / Η άγνοια είναι δύναμη. / Ο Μεγάλος Aδερφός σε παρακολουθεί. / Oποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον. Oποιος ελέγχει το παρόν, ελέγ-χει το παρελθόν. / Eνας ανθρωπιστής είναι πάντα υποκριτής. / Ο πιο σίγουρος τρόπος να τελειώσεις έναν πόλεμο είναι να ηττηθείς. / Oπως και με τον χριστιανισμό, οι χειρότεροι διαφημιστές του σοσι-αλισμού είναι οι πιστοί του.

Doublethink είναι η ικανότητα να μπορεί να έχει κά-ποιος στο μυαλό του δύο διαμετρικά αντίθετες από-ψεις και να μπορεί να τις αποδέχεται και τις δύο ταυ-τόχρονα. Για κάποιον παράξενο και ανεξήγητο λόγο αυτές τις ημέρες έρχεται στο μυαλό μου συχνά πυκνά το βιβλίο του George Orwell “1984”. Προφητικό εί-ναι αλήθεια το βιβλίο και μάλιστα για πολλούς λό-γους, πέραν του ενός. Εκτός από αυτή την τεράστια παρακαταθήκη από αφορισμούς και τσιτάτα, που είναι πια μέρος της καθημερινότητάς μας, o George Orwell περιέγραψε με τον καλύτερο τρόπο ιδεολο-γίες, συστήματα πίστεως, τον κυρίαρχο κόσμο των media, την ανθρώπινη ψυχολογία και τη ρευστότητα

των σχέσεων με τρόπο σαφή, μαύρο και εφιαλτικό. Γραμμένο από έναν Αγγλο σοσιαλιστή στα απόνερα του καταστροφικότερου πολέμου στην ανθρώπινη ιστορία και με τον Στάλιν να μεγαλουργεί στην άλλη πλευρά, εξέθεσε με έντονο τρόπο την εξουσία (από όπου και αν προέρχεται χαχαχα), τα απολυταρχικά καθεστώτα και την επιθυμία του ανθρώπου να ελέγ-χει μέσω της πληροφορίας και της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας την αλήθεια, για να χαλιναγω-γεί τις μάζες πρόβατα. Παρακολουθώντας τα τελευ-ταία δύο χρόνια τους πολιτικούς, τους δημοσιογρά-φους και τους χρήστες των social media, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι το newspeak από τον Orwell έχει εισχωρήσει στην Ελλάδα του 2010 something, ώστε να χρειάζεται άμεσα μία εκ νέου ανάγνωση. Με δεδομένη όμως την απουσία ιδεολογικής ταύτισης ή άρνησης, αλλά και την αναγνώριση της περιόδου και του ιστορικού περιβάλλοντος που γράφτηκε το “1984”. Γιατί πρέπει να πάψουμε να αναζητούμε την προσωπική δικαίωση σε αυτά που διαβάζουμε και να κοιτάμε για την αλήθεια.

ΥΓ: Ακούμε “1984” από Eurythmics.

Γιώργος Μουχταρίδης

...η έξυπνη Αθηναία:

Σκέφτεται μήπως μια ριζική αλλαγή στα μαλλιά της την καταστήσει αόρατη στους διώκτες της.

Μερικές πόζες στον καθρέφτη την πείθουν ότι, για να μην τη γνωρίσει η διαχειρίστρια, χρειάζεται ο Πιταγκί αυτοπροσώπως.

Τσεκάρει τη φωτογραφία της στην ταυτότητα -μακρύ καστανό μαλλί- και αναρωτιέται αν μια μεταβολή επί το ανοιχτότερον θα παραπλανήσει τους εφοριακούς.

Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μόνο η αλλαγή φύλου θα μπορούσε να τους αποσυντονίσει προσωρινά.

Αποφασίζει να εμπιστευτεί την κρίση της κομμώτριας - λίγο φιλάρισμα εδώ, ένα τριμάρισμα εκεί, μερικές ανταύγειες παραπέρα. Χωρίς απώτερο σκοπό.

Αναρωτιέται μήπως ήρθε η ώρα να το ρίξει έξω - μανικιούρ, πεντικιούρ, φρύδια, όλα τα καλά τέλος πάντων.

Σκέφτεται ότι η διαχειρίστρια θα υποψιαστεί ότι της έπεσε το λαχείο και υπαναχωρεί.

Λήδα Πιμπλή

Doublethink

Είδα δύο εξαιρετικές εκθέσεις στο Mουσείο Μπενάκη το προηγούμενο Σάββατο. Η μία είναι μια έκθεση ζωγραφικής του Eλληνοαμερικανού Thomas Chimes και η άλλη μια έκθε-ση φωτογραφίας με εικόνες από τις ελληνικές «Θάλασσες» (αυτός είναι και ο τίτλος της έκθεσης). Ο Chimes είναι ένας σπουδαίος ζωγράφος - και ας μην είναι γνωστός στο ευρύ κοινό. Και εγώ πρώτη φορά είδα έργα του στην έκθεση. Η δουλειά του είναι εξαιρετικά παρουσιασμένη, όπως γίνεται πάντα στο Μουσείο Μπενάκη, ενώ μπορεί κανείς να δει και ένα πολύ κατατοπιστικό βίντεο για τη ζωή και την τέχνη του. Οι «Θάλασσες» πάλι είναι μια θαυμάσια έκθεση με φωτο-γραφίες από θαλασσινά τοπία, λιμάνια, νησιά και πλοία. Ξεκινάει από τις πρώτες φωτογραφίες που τράβηξαν ξένοι περιηγητές στη χώρα μας και φτάνει μέχρι τη δουλειά σύγ-χρονων Ελλήνων φωτογράφων.

Με λίγα λόγια, πήγαμε μια παρέα στο μουσείο και περάσα-με ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σαββατιάτικο πρωινό. Ηπιαμε και τον καφέ μας στο μπαρ του μουσείου και συνεχίσαμε μετά τη βόλτα μας στο Γκάζι. Αλλά στενοχωρήθηκα. Τουλά-χιστον μέχρι τη μία το μεσημέρι που φύγαμε εμείς το μου-σείο ήταν σχεδόν άδειο. Είναι ωραίο βέβαια να τριγυρίζεις με την ησυχία σου και να περιεργάζεσαι έργα χωρίς συνω-στισμό, αλλά είναι και θλιβερό να βλέπεις έναν τόσο ωραίο χώρο με καλές πραγματικά εκθέσεις να μην έχει κόσμο. Πιθανόν αργότερα να αυξήθηκε η προσέλευση, αλλά δεν πιστεύω ότι αν οι εκθέσεις ήταν «επιτυχία» δεν θα είχε φανεί μέχρι το μεσημέρι.

Φταίει το μάρκετινγκ; Δεν έχει μάθει ο κόσμος ότι υπάρ-χουν αυτές οι εκθέσεις; Πιθανόν. Για να μαζέψεις πολύ κόσμο πρέπει να επικοινωνήσεις με διαφορετικό τρόπο και από μαζικά μέσα - οι «μυημένοι» έτσι κι αλλιώς θα πάρουν είδηση ό,τι συμβαίνει. Σίγουρα λοιπόν φταίει και αυτό. Από την άλλη, υπάρχει και μια δυσάρεστη αλήθεια. Δεν έχουμε μάθει σε αυτή την πόλη να βάζουμε στο πρόγραμμά μας τουλάχιστον κάποιους μεγάλους χώρους πολιτισμού. Τό-σος κόσμος πάει για καφέ στο Γκάζι - γιατί τόσο λίγοι σκέ-φτονται ότι με 5-6 ευρώ μπορούν να περάσουν εξαιρετικά βλέποντας υπέροχες εικόνες;

Ας αφήσουμε την έκθεση ζωγραφικής, που πιθανόν να μην ενδιαφέρει και πολλούς. Ας πάμε στην ποπ τέχνη της φωτο-γραφίας και με θέμα τη «Θάλασσα». Υπάρχει κάτι πιο δημο-φιλές από τη θάλασσα στην Ελλάδα; Τι στο καλό φταίει και δεν γίνεται επιτυχία μια τέτοια πρόταση εξόδου; Κρίμα για το μουσείο, κρίμα και για τους Αθηναίους. Κάτι πάει λάθος.

A.

Tο άδειο μουσείο

6Ματιές

Τι ευτυχισμένη χώρα να μαλλιοτραβιέται στα social media για ένα ζευγάρι γόβες «λουμπουτέν»! Για να μην είμαστε άδικοι, οι αντικρουόμενοι και εν τέλει αλληλοακυρούμενοι συμβολισμοί τους τροφοδότησαν τα σχόλια, κα-θώς τα ψηλοτάκουνα-σημαίες της καταναλωτικής θηλυκότητας τα φόρεσε βουλευτίνα του ελληνικού κοινοβουλίου, η οποία σήκωσε παντιέρα υπέρ του χειμαζόμενου ελληνικού λαού. Καμιά αντίρρηση. Προφανώς και δεν συμβαδίζουν οι συμβολισμοί ενός κόσμου της αφασικής ευδαιμονίας με τα καινούργια μηνύματα που αναζητά ο κόσμος της νέας φτώχειας. Αλλά αυτό δεν παύει να εγκλωβίζει την αντίληψή μας σε ένα παρελθόν που, όσο και αν καταγγέλλεται, τις απαντήσεις για το μέλλον δεν τις έχει.

Γιατί αν το πρόβλημα ήταν μόνο η εν λόγω εκλεγμένη κυρία και οι γόβες της θα είχαμε εύκολη τη λύση. Εκλέγουμε μόνο τους σεμνά και ταπεινά ενδεδυμέ-νους και «μαυρίζουμε» πάραυτα τους φέροντες πολυτελή ενδύματα και λοιπά αξεσουάρ. Θα είχαμε την τέλεια Βουλή; Αστείο ακόμη και να το σκεφτούμε.

Την ίδια ώρα εν τω μεταξύ ο κόσμος γύρω και έξω από τη Βουλή των «λου-μπουτέν» ασφυκτιά, όχι μόνο από τους φόρους που δεν μπορεί να πληρώ-σει, όχι μόνο για τα ταμεία που του λένε ότι αδειάζουν και για τις συντάξεις που δεν θα πάρει, όχι μόνο από την ανεργία που μαστίζει τους νέους κυρί-ως, παντού, όχι μόνο στην Ελλάδα, ασφυκτιά και τρομάζει γιατί δεν ακού-ει από πουθενά τίποτε καινούργιο, καμιά πρόταση, καμιά ιδέα. Αλίμονο, ο δημόσιος διάλογος εξακολουθεί να διεξάγεται με τους όρους με τους οποίους διεξαγόταν την εποχή του οργιώδους λάιφ στάιλ.

Γιατί η κυρία-με-τα-λουμπουτέν δεν διαγράφτηκε από το κόμμα της όταν δι-όριζε «πελατεία»; Ωστε να ανοίξει έτσι μια άλλη, μια κανονική συζήτηση, που θα φέρει ριζοσπαστικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα; Ωστε να στα-ματήσουν οι φρούδες υποσχέσεις από πολιτικούς χώρους ότι «εν τη βασι-λεία» τους θα μοιράσουν παντεσπάνι. Ωστε να ακυρωθούν επιτέλους και οι νοοτροπίες, που ναι, παραμένουν ανθεκτικές, ότι όσα «χρήματα υπάρχουν» θα συνεχίσουν να μοιράζονται σε κολλητούς, σε «μηχανισμούς» που θα διασφαλίσουν την επανεκλογή εκείνων οι οποίοι επιβιώνουν όσο οι συζητή-σεις εγκλωβίζονται σε επιχειρήματα από το παρελθόν.

Την ίδια ώρα στην αγορά -σύμφωνα με έρευνα των “Financial Times” αλλά και την εμπειρία όλων μας- στις χαμηλά αμειβόμενες δουλειές προσλαμβάνονται γυναίκες, γιατί αυτές το δέχονται. Γυναικοκρατούμενοι για τους ίδιους λό-γους γίνονται και τομείς όπως η δημοσιογραφία, όσο αυτή εξελίσσεται σε βι-ομηχανία γραφής-φασόν. Και εκατομμύρια νέων σε όλη την Ευρώπη όχι μόνο δεν έχουν δουλειά, αλλά ούτε ελπίδα ότι θα βρουν. Τα στερεότυπα έχουν ανατραπεί στην πράξη. Οσοι τα επαναφέρουν είναι απλώς ανόητοι.

Αθηνά Δεληγιάννη

Μα πού ξεχαστήκαμε;ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ

ΜΟΥΣΕΙΑΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑΟι εκπαιδευτικές δράσεις του Μουσείου Τηλεπικοινωνιών απευθύνονται σε όλες τις κοι-νωνικές ομάδες: μαθητές όλων των βαθμίδων, εκπαιδευτικούς, μεμονωμένους μικρούς και μεγάλους επισκέπτες, συλλόγους, φορείς και άλλες οργανωμένες ομάδες, καθώς και σε εκπροσώπους των ΜΜΕ. Στόχος είναι να ανακαλύψουν οι επισκέπτες μας την τεχνολογία των επικοινωνιών και την εξέλιξή της στον χρόνο, να βιώσουν την κοινωνική ζωή των αντικειμένων της επικοινωνίας με διαφορετικούς τρόπους βιωματικής προσέγ-γισης. Ολες οι δράσεις του Μουσείου προσφέρονται από τον ΟΤΕ δωρεάν.

Επικοινωνούμε ουσιαστικά με τα παιδιά μας στο Μουσείο που «αφηγείται» ιστορίες τηλεπικοινωνιών. Ενα πρόγραμμα για την οικογένεια με τη διαμεσολάβηση μουσειοπαι-δαγωγού, ψυχολόγου και εικαστικού.

23 και 24 Νοεμβρίου 2013

Σχολικός εκφοβισμός: «Εξερευνώ το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών με το Συναίσθημα»

Συναισθήματα και στάσεις, η ψυχολογία των αρχαίων πολεμιστών, αλλά και των με-γάλων εφευρετών που πειραματίστηκαν για να φτάσουν στη μεγάλη ανακάλυψη. Ολα αυτά βιώνουν και εξερευνούν τα παιδιά με θεατρικό παιχνίδι και κυνήγι θησαυρού πάνω στο διαδραστικό χαλί των τηλεπικοινωνιών. Γονείς και παιδιά 7-12 ετών, μαζί, φτιάχνουν το δέντρο των συναισθημάτων «συνομιλώντας» μέσα από την τέχνη. Κρε-μάνε τα θετικά συναισθήματα στα κλαδιά και στις ρίζες του τα αρνητικά. Ενας καται-γισμός θετικών συναισθημάτων και διαχείριση των αρνητικών, πάντα μέσα από την ιστορία των τηλεπικοινωνιών!

14 και 15 Δεκεμβρίου 2013

Εικαστικό εργαστήριο για γονείς με παιδιά 5-10 ετών: «Μάντεψε τι είναι;»

Ενα παιχνίδι - εμπειρία που εξάπτει τη φαντασία και τη δίψα για μάθηση. Τα παιδιά γίνο-νται υπερήρωες του ΜΤ και ανακαλύπτουν τα μυστικά του συναρπαστικού κόσμου των τηλεπικοινωνιών και του Μουσείου. Γονείς και παιδιά «συμπράττουν» στη δημιουργία του εικαστικού τους έργου, αντλώντας έμπνευση από τα εκθέματα που έχουν εξερευ-νήσει, με ζωγραφική, κολλάζ, τυπώματα, πλαστελίνη και trash art με στένσιλ. Με ένα «κυνήγι θησαυρού» και μία στοχευμένη ξενάγηση ολοκληρώνεται η εμπειρία της επί-σκεψής τους!

Δύο προγράμματα του ΜΤ λίγο πριν κλείσει η χρονιά. Το 2014 φέρνει κι άλλα!

Ενημερωθείτε και κλείστε έγκαιρα θέση στα τηλέφωνα 210 620 1899, 620 1999.

Η χώρα έχει μπροστά της ένα πολύ σαφές, ξεκάθα-ρο χρονοδιάγραμμα. Μέχρι τα τέλη του χρόνου θα πρέπει να έχει προχωρήσει σε συμφωνία με την Τρό-ικα για τις εκκρεμότητες που απέμειναν από ό,τι ήδη ψηφίστηκε πέρυσι τον Νοέμβριο. Ο ορίζοντας των ευρωεκλογών είναι επίσης εκείνος που καθορίζει και την κινητικότητα στο βασικό ζήτημα που ενδια-φέρει την Ελλάδα, τη διευθέτηση χρέους. Πριν από τις εκλογές του Μαΐου δεν αναμένονται συγκλονι-στικές αποφάσεις για το ελληνικό δημόσιο χρέος. Τούτο συμβαίνει διότι απλούστατα οι κυβερνήσεις των εταίρων μας απαντούν σε εθνικά ακροατήρια τα οποία τείνουν πλέον ευήκοον ους στις ευρωσκε-πτικιστικές δυνάμεις. Μια σοβαρή συζήτηση για το χρέος με τους αντιευρωπαϊστές προ των πυλών δεν πρόκειται να γίνει. Ως εκ τούτου, η πραγματική συ-ζήτηση για την όποια λύση στο ελληνικό πρόβλημα δεν πρόκειται να διεξαχθεί πριν από το φθινόπωρο του 2014. Οι 10-11 μήνες οι οποίοι μεσολαβούν έως τότε θα είναι σίγουρα καταλυτικοί για την πο-ρεία του εγχώριου πολιτικού συστήματος.

Η ΝΔ βρίσκεται ήδη βαθιά διχασμένη. Μια ομάδα περί τον Αντώνη Σαμαρά εξακολουθεί να χαράσ-σει στρατηγική, με επίκεντρο την ανάγκη για ρήξη

με την Τρόικα. Το υπόλοιπο του κόμματος στηρίζε-ται σε σημαντικό βαθμό στην προσδοκία ότι εντός της ΝΔ υπάρχουν δυνάμεις οι οποίες μπορούν να αποτρέψουν μια δραματική ήττα στις διπλές εκλογές του Μαΐου (ευρωεκλογές-δημοτικές). Το ΠΑΣΟΚ είναι περίπου βέβαιο ότι δεν θα υπάρχει με αυτή τη μορφή μετά λίγους μήνες, πορεία την οποία πιθανότατα θα ακολουθήσει και η ΔΗΜΑΡ. Η περιέργεια όλων, ευλόγως, περιστρέφεται γύρω από την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, η επικράτηση του οποίου προεξοφλείται εντός και εκτός Ελλάδος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είτε θα επιτύχει να μετεξελιχθεί σε ένα συνεκτικό κόμμα, είτε θα αποσαθρωθεί υπό το βάρος των σημαντικών αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν για τη χώρα.

Δεν πρέπει να αποπροσανατολίζει το γεγονός ότι η τρέχουσα αφήγηση παρουσιάζει την πολιτική ως τον «μεγάλο ασθενή» ο οποίος δημιουργεί προσκόμμα-τα στην οικονομική ανόρθωση της χώρας. Πρόκει-ται για αντίφαση. Οι αποφάσεις που θα επιτρέψουν στη χώρα να παραμείνει στον πρώτο κόσμο είναι βαθιά πολιτικές και απαιτούν ρήξεις.

Βασίλης Νέδος

Και ω, τι θαύμα! Τα σιντριβάνια της Αθήνας γε-μίζουν πάλι με νερό! Μπορεί να ακούγεται κου-λό, αφού τα σιντριβάνια για αυτό υπάρχουν: για να έχουν νερό. Ομως αυτό το μικρό αυτονόητο ισχύει για άλλες πόλεις και άλλες χώρες, όπου ο ρόλος του υδάτινου στοιχείου στο αστικό περι-βάλλον εκτιμάται σοβαρά. Τα σιντριβάνια, όπως λάθος πιστεύεται στην Αθήνα, δεν είναι ξεραμέ-νοι κάδοι για τα απορρίμματα των περαστικών. Δεν είναι κατασκευές οι οποίες σπανίως λει-τουργούν και που δεν αφορούν τελικά κανέναν. Πρέπει να είναι μικρές οάσεις για τις αισθήσεις

μας που έχουν γονατίσει από τη μιζέρια της κα-κογουστιάς, τις συνεχείς επιθέσεις του τσιμέντου, της ηχορύπανσης και των σκουπιδιών. Δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Ο κατευναστικός ήχος από το πάφλασμα του νερού, ο αντικατοπτρισμός του αττικού ουρανού είναι βάλσαμο που μας μα-λακώνει την καρδιά. Επειδή λοιπόν προφανώς τα σιντριβάνια δεν αποτελούν προτεραιότητα, ας τα χαρούμε μέχρι την επόμενη βλάβη τους. Και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό.

Νικήτας Καραγιάννης

Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι ούτε πού το διάβασα, ούτε πότε. Πολύ περισσότερο, δεν έμαθα πότε ποιος το είπε και ποιος το έγραψε. «Υπερβολή είναι μια αλήθεια που έχασε την ψυχραιμία της». Ετσι, αυτό το γνωμικό με συντροφεύει χρόνια σημειωμένο με μολύβι στο περιθώριο μιας παλιάς ατζέντας με τηλέφωνα και διευθύνσεις.

Το βρήκα μπροστά μου προετοιμάζοντας μια σειρά συνε-ντεύξεων -σε video- για το newmoney.gr με θέμα τη νέα και τη νεανική επιχειρηματικότητα. Η «ανακάλυψή» του με χαροποίησε. Και αυτό γιατί πιστεύω ότι ταιριάζει γάντι με το «πανηγύρι» με τις startup που βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας...

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Η πρώτη και βασική αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια -κυρίως τα χρόνια που σημαδεύτηκαν από τη γενικευμένη πολιτική και οικονομική κρίση- υπήρξε μια άνθηση της νέας και της νεανικής επιχειρηματικότητας σε όλα τα επίπεδα. Με λίγα λόγια, η άνθηση αυτή αφορούσε τη δουλειά ολιγάριθμων ομάδων νέων, μεγαλύτερων σε ηλικία επιστημόνων, αλλά και ψημένων επαγγελματιών που πήραν το ρίσκο να ανοι-χθούν στον ωκεανό της επιχειρηματικής δράσης με όχημα πρωτότυπες και καινοτομικές ιδέες. Από τα φοιτητικά στέ-κια και τα ερευνητικά κέντρα μέχρι τα... χωράφια της ελλη-νικής περιφέρειας εκατοντάδες ή και χιλιάδες συμπατριώ-τες μας έκαναν την επιλογή να μην περιμένουν άλλο και από αλλού, αλλά να πάρουν οι ίδιοι την τύχη τους στα χέ-ρια αναζητώντας ένα κάποιο κεφάλαιο για να γίνει η ιδέα τους προϊόν και υπηρεσία με ανταπόκριση στην αγορά!

Μέχρι εδώ όλα καλά καμωμένα. Αλλά στην επόμενη στρο-φή η ψυχραιμία χάθηκε, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε αυτόν τον τόπο, με αποτέλεσμα η αλήθεια -η αρχική αλή-θεια- να αρχίσει να χάνεται και στη θέση της να κυριαρχεί η υπερβολή. Ναι, η υπερβολή! Δίπλα σε αυτό το καταπληκτι-κό φαινόμενο στήθηκε μια βιομηχανία θεάματος -συνέδρια επί συνεδρίων με πληθώρα ειδημόνων στα πάνελ και στα μικρόφωνα κλπ.- που απειλεί να υποκαταστήσει τους πραγ-ματικούς πρωταγωνιστές, δηλαδή τους ίδιους τους επιχει-ρηματίες. Προσοχή λοιπόν. Και πολλή ψυχραιμία!

Κώστας Τσαούσης

Ποιος θα μείνει;

Ψυχραιμία!

Μέρες σιντριβανιών

8Ματιές

Η πρόσφατη έκδοση του «Αρ-χιτεκτονικού οδηγού Αθηνών» από το Πολιτιστικό Iδρυμα Ομίλου Πειραιώς αποτελεί ευχάριστη είδηση τόσο για τους λάτρεις και τους περιπα-

τητές του πυκνοδομημένου αθηναϊκού κέντρου, όσο και για τους μελετητές του αστικού χώρου. Ο τόμος αποτελεί καρπό μακροχρόνιας συστη-ματικής έρευνας του αρχιτέκτονα Διονύση Α. Ζήβα, ομότιμου καθηγητή στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Ο συγγραφέας, ανατρέχοντας στο πολύ πλούσιο φωτογραφικό και αρχιτεκτονικό του αρχείο, το οποίο είχε συγκροτήσει με στόχο αυτήν ακριβώς την έκδοση, επέλεξε το τελικό ει-κονογραφικό και αρχιτεκτονικό υλικό με κριτήριο την παρουσίαση των δημόσιων αλλά και πολλών ιδιωτικών κτιρίων της Αθήνας, αυτών που χαρα-κτηρίζουν το διαμορφωμένο αστικό περιβάλλον. Συγκεκριμένα, συνέταξε 180 λήμματα για τα αντί-στοιχα αρχιτεκτονήματα της αρχαίας, βυζαντινής και οθωμανικής Αθήνας, καθώς και της σύγχρο-νης νεοελληνικής αρχιτεκτονικής της πόλης, δηλαδή όσων κτιρίων κατασκευάστηκαν κατά τη σύντομη Οθωνική Περίοδο, των νεοκλασικών και μεσοπολεμικών δειγμάτων, και βέβαια κτιρίων

της νεότερης και σύγχρονης εποχής. Στην πλειο-νότητά τους τα νεοελληνικά αθηναϊκά αρχιτεκτο-νήματα που παρουσιάζονται στον τόμο είναι έργα σημαντικών αρχιτεκτόνων, οι οποίοι καθόρισαν εν πολλοίς με τις μελέτες και τις κατασκευές τους τη φυσιογνωμία της πόλης.

Τα υπό μελέτη κτίρια που διασώθηκαν, έστω και μερικώς αλλοιωμένα ή ανακαινισμένα, διαγρά-φουν ζωντανά την εξελικτική πολεοδομική πο-ρεία της Αθήνας. Ετσι, η συνύπαρξη του παλαιού και του νέου, καθώς και η ενσωμάτωση νεότερων ή σύγχρονων κατασκευών στον ιστό της πόλης, αποτυπώνουν το εύρος του αθηναϊκού πολιτισμι-κού τοπίου, τις οικιστικές ανάγκες και τις αισθητι-κές προτεραιότητες κάθε εποχής, καθώς και τον διαρκή αρχιτεκτονικό διάλογο μεταξύ των κτιρί-ων. Αναδεικνύεται λοιπόν το ιστορικό κέντρο της Αθήνας, αλλά και το ευρύτερο αστικό περιβάλ-λον που εκτείνεται γύρω από τους βασικούς οδι-κούς άξονες της πόλης, τους λιγοστούς κήπους και τα πάρκα, περιλαμβάνοντας αρχιτεκτονικά συγκροτήματα, κτίρια-τοπόσημα, δημόσια και ιδιωτικά κτίρια. Οπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο καθηγητής κ. Ζήβας, πρόκειται για τη «στρωμα-τογραφία» της πόλης.

Η έκδοση του «Αρχιτεκτονικού οδηγού Αθη-νών» αποσκοπεί στη συστηματική χρήση του από κατοίκους της πόλης αλλά και επισκέπτες της, καθώς οριοθετεί διαδρομές τόσο εντός του ιστορικού κέντρου, όσο και στην ευρύτερη πολε-οδομική ζώνη. Ο συνδυασμός αρχιτεκτονικών σχεδίων, φωτογραφιών και αεροφωτογραφιών, καθώς και ευσύνοπτων κειμένων με τα πιο ση-μαντικά ιστορικά και αρχιτεκτονικά στοιχεία ανά κτίριο, υπηρετεί κατεξοχήν τον σκοπό αυτό. Πα-ράλληλα, η χρήση των χαρτών καθοδηγεί τον μη ειδικό αναγνώστη, νοητά ή κατά τη διάρκεια επί-σκεψής του στις προτεινόμενες οικιστικές ζώνες, βοηθώντας τον παράλληλα να κατανοήσει την πολεοδομική ιστορία και εξέλιξη της Αθήνας. Εντέλει, ο «Αρχιτεκτονικός οδηγός Αθηνών» συνεισφέρει στη δυνατότητα επανεκτίμησης του αστικού περιβάλλοντος στο οποίο κινούμαστε, καθώς μας παρακινεί να στρέψουμε το βλέμμα μας σε κτίρια από τα οποία καθημερινά διερχό-μαστε, ανακαλύπτοντας εκ νέου την ομορφιά και την αισθητική αρμονία που διατηρούν ή κρύβουν τα αθηναϊκά αρχιτεκτονήματα.

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου

Η Αθήνα σε κάτοψη

9 22-28.11.2013

ΣΥΝΤΑΓΜΑ: Παλαιστής, 1840

ΠΡΙΝ

ΠΡΙΝ

ΜΕΤΑ

ΜΕΤΑ

ΣΥΝΤΑΓΜΑ: Ελάφι, 1840

10

«Κύριος στόχος μας ήταν να μπορέσουμε να αλλάξουμε λίγο τη διάθεση του κοινού απέναντι σε αυτό που σήμε-ρα είναι ο δημόσιος χώρος της Αθήνας». Με τη φράση

αυτή η Ειρήνη Οράτη, επιμελήτρια της συλλο-γής έργων τέχνης της Alpha Bank, περιγράφει τον σκοπό του προγράμματος «Οι φθορές που πληγώνουν», που πραγματοποίησε η τράπεζα σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων. Συνολικά έξι γλυπτά στο Σύνταγμα, καθώς και οι τρεις μεγάλοι ανδριάντες που βρίσκονται στον περίβολο του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου καθαρίστηκαν επι-μελώς και σήμερα μπορεί κανείς να απολαύσει το αποτέλεσμα.

Αναλυτικότερα, πρόκειται για τους δύο Παλαι-στές που βρίσκονται αριστερά και δεξιά της Πλα-τείας Συντάγματος, τα δύο Ελάφια τα οποία είναι προς την πλευρά της κεντρικής σκάλας της πλα-τείας, τον Ερμή προς την πλευρά της οδού Οθω-νος και το Παιδί με τα σταφύλια που βρίσκεται προς την οδό Βασιλέως Γεωργίου. Στην Πλατεία Κολοκοτρώνη, στον περίβολο της Παλαιάς Βου-

λής, καθαρίστηκαν οι ανδριάντες του Θεόδωρου Δηλιγιάννη, του Χαρίλαου Τρικούπη και του Θεό-δωρου Κολοκοτρώνη.

Καθώς παρατηρώ λοιπόν το ένα από τα δύο πε-ντακάθαρα Ελάφια, σκέφτομαι πόσο πιο όμορφη θα ήταν η Αθήνα αν αντιμετωπίζαμε με λίγο καλύ-τερη διάθεση το αστικό τοπίο. Οχι κάτι φοβερό, ό,τι περίπου γίνεται και σε άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης που τις επισκέπτεσαι και όσο να ’ναι τις ζηλεύεις λίγο, είτε για την καθαριότητα είτε για τα μνημεία τους. Για αυτό και τέτοιου είδους δράσεις έχουν μεγάλη συμβολική σημασία: από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή αν θέλουμε να αγα-πήσουμε την πόλη μας.

Το εγχείρημα της Alpha Bank είχε αρκετές δυ-σκολίες. Ξεκίνησε στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού, ολοκληρώθηκε στο τέλος του Σε-πτεμβρίου και, εκτός από την απομάκρυνση των γκράφιτι και των συνθημάτων, πολλές φορές απαιτούσε και την πλήρη αντικατάσταση μαρμά-ρινων τμημάτων. Οι περισσότερες από τις επιδι-ορθώσεις έγιναν επιτόπου, ενώ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις χρειάστηκε η μεταφορά αγαλμάτων

στο εργαστήριο. «Μας ενδιέφερε», εξηγεί ο κ. Θανάσης Τζαμαλής, συντηρητής έργων τέχνης, «όχι μόνο να απομακρύνουμε τα γκράφιτι, αλλά και τις αποθέσεις διαφόρων ρύπων, είτε στις βά-σεις είτε στα ίδια τα αγάλματα. Επιπλέον σε δύο περιπτώσεις χρειάστηκε να γίνει αντικατάσταση ενός τμήματος του βάθρου του αγάλματος, κα-θώς είχε βανδαλιστεί σε σημείο που δεν ήταν σωστό να κάνουμε συμπληρώσεις».

Μετά την ολοκλήρωση των εργασιών συντήρη-σης, τα μεταλλικά αγάλματα προστατεύονται με μια επιφανειακή προστασία από ένα είδος κεριού και τα μαρμάρινα τμήματα των βάθρων με υλικό αντι-γκράφιτι. «Η δέσμευση της τράπεζας είναι να κρατήσει τα γλυπτά αυτά σε καλή κατάσταση για ένα εύλογο χρονικό διάστημα», συμπληρώνει η Ε. Οράτη και συνεχίζει: «Η Alpha Bank επεδίω-ξε η διαφημιστική προβολή που σχετίζεται με το πρόγραμμα να είναι πολύ χαμηλών τόνων και δια-κριτική». Ή, όπως αλλιώς λέμε: λίγα λόγια, πολ-λή δουλειά. Ο,τι ακριβώς έχουμε ανάγκη αυτή την περίοδο δηλαδή.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Πολεμώντας τη φθορά

ΠΡΙΝ ΜΕΤΑ

ΠΑΛΑΙΑ ΒΟΥΛΗ: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, 1902

11 22-28.11.2013

Η εποχή που οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θα μπορούν να αντιδρούν όπως ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι μακριά. Αυτό τουλάχιστον δηλώνουν ερευνητές του Cognitive Computing Group της IBM. Το σενάριο δεν είναι νέο. Η προ-οπτική της κατασκευής ενός ηλεκτρονικού υπο-λογιστή που θα έχει τη δυνατότητα να σκέφτεται και να παίρνει πρωτοβουλίες θυμίζει την επική ταινία «Οδύσσεια του Διαστήματος», που πραγ-ματευόταν τη σχέση/σύγκρουση ανθρώπου και σκεπτόμενου υπολογιστή.

Ο επικεφαλής αυτού του τομέα της IBM Δρ. Dharmendra Modha πιστεύει ότι οι σημερινοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές, όσο καλοί και αν είναι, δεν παύουν να παραμένουν αναβαθμι-

σμένες μηχανές. Και αυτό θέλει να το αλλάξει, κατασκευάζοντας υπολογιστές που θα μπορούν να σκέφτονται όπως οι άνθρωποι. Ο Modha και η επιστήμονες της ομάδας του σχεδιάζουν ένα ηλεκτρονικό οικοσύστημα το οποίο έχει εμπνευ-στεί από τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Οπως λένε οι ερευνητές, αυτό σημαίνει ότι θα απαιτούσε λι-γότερη ενέργεια και χώρο από ό,τι οι σημερινοί υπολογιστές, ενώ θα είχε τη δυνατότητα να χρη-σιμοποιηθεί σε πλήθος εφαρμογών, όπως σε ρο-μπότ έρευνας και διάσωσης σε πολύ επικίνδυνα περιβάλλοντα ή στους ωκεανούς για την πρόβλε-ψη των τσουνάμι και τον έλεγχο της θαλάσσιας μόλυνσης.

N.K.

«Πολύ σύντομα η ελίτ της τεχνολογίας θα μπει στο κλαμπ της δημόσιας δαιμονολογίας μαζί με τους τραπεζίτες και τους πετρελαιάδες», προ-βλέπει σε πρόσφατη αρθρογραφία του ο Adrian Wooldridge του “Economist”. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι λεγόμενοι geeks της Silicon Valley με-τατρέπονται σε αδίστακτους καπιταλιστές προ-καλώντας παράλληλα το κοινό αίσθημα. Δεν χρειάζεται παρά να ρίξει κανείς μια ματιά στις εγκαταστάσεις της Google με τον τεράστιο στό-λο από ιδιωτικά αεροπλάνα και ελικόπτερα, στην πλειονότητα των νέων που δουλεύουν στην κοιλά-δα της τεχνολογίας και κερδίζουν περισσότερα από 100.000 δολάρια ετησίως, στα διαστημικά projects που εκπονούν οι τεχνολογικοί ολιγάρχες

με σκοπό να μπουν μια μέρα σε τροχιά μαζί με τους ιδιωτικούς τους πυραύλους. Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η αυξανόμενη αλληλεπίδρασή τους με την πολιτική, αλλά και η μεγάλη προθυμία που δείχνουν ως προς τη διοχέτευση προσωπικών δε-δομένων στην Ουάσινγκτον, τότε -ισχυρίζεται ο αρθρογράφος- το εκρηκτικό μείγμα για να γίνει κάποιος αντιπαθής στις μάζες είναι σχεδόν έτοι-μο. «Ο μικρόκοσμός μας είναι μια φούσκα που σύντομα θα σκάσει και θα προκαλέσει τις μεγα-λύτερες αλλαγές στην πολιτική οικονομία του καπιταλισμού», αναφέρει σχετικά ο έχων γνώθι σαυτόν Ερικ Σμιτ της Google.

Ν.Ρ.

Η βιομηχανία του θεάματος βρίσκεται ξαφνικά αντι-μέτωπη με ένα σοβαρό πρόβλημα: την έλλειψη νέων πρωτοκλασάτων ανδρών πρωταγωνιστών. Οπως φαίνεται, η πληθώρα νέων ηθοποιών που βλέπουμε στις τηλεοπτικές σειρές δεν σημαίνει ότι καλύπτει την ανάγκη του Χόλιγουντ για άνδρες -κάτω των 40- που να έχουν τη δύναμη να προσελκύσουν τους θε-ατές στις κινηματογραφικές αίθουσες. Η εποχή των πρώτων ονομάτων του είδους, όπως ο Τομ Κρουζ, o Μπραντ Πιτ και ο Τζορτζ Κλούνεϊ, πέρασε μόλις αυ-τοί εισήλθαν στο στερέωμα των «άντα». Η νέα φουρ-νιά ταινιών περιπέτειας δεν στηρίζεται στη γοητεία των πρωταγωνιστών, αλλά περισσότερο σε εκείνη των ειδικών εφέ και της πλοκής.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πολλά υποσχόμενος Τσάνινγκ Τέιτουμ που, ενώ ανήκει στους αγαπημέ-νους της νέας γενιάς, πρωταγωνίστησε στην εισπρα-κτική αποτυχία “White House Down” διαψεύδοντας τις αισιόδοξες προγνώσεις. Ανάλογη τύχη έχουν ο Αρμι Χάμερ, ο Ράιαν Γκόσλινγκ και ο Τσάρλι Χάναμ, ο οποίος μάλιστα επιλέχτηκε για τον πρωταγωνιστι-κό ρόλο στην κινηματογραφική μεταφορά του “50 Shades of Grey” προκαλώντας ποικίλες και δη αρνη-τικές αντιδράσεις. Η εμφάνιση, αν και σίγουρα παί-ζει ρόλο, δεν είναι ωστόσο ικανή να αντισταθμίσει, όπως φαίνεται, την έλλειψη εκείνης της προσωπικής γοητείας που κάνει τη διαφορά και που για την προ-ηγούμενη γενιά πρωταγωνιστών μεταφραζόταν σε εισπρακτικές επιτυχίες. Λίαμ Νίσον, Μπρους Γουίλις, Σιλβέστερ Σταλόνε και άλλα μεγάλα ονόματα που βασίλεψαν στις ταινίες περιπέτειας έχουν προ πολ-λού παροπλιστεί και το κυνήγι για τους αντικαταστά-τες τους έχει αρχίσει, χωρίς προς το παρόν να φέρει κάποιο αποτέλεσμα.

N.K.

Σταρ χωρίς λάμψη

Ι love techies (not)

Ηλεκτρονικά μυαλά

12Reality Bites

Οι ιππότες που λένε «Νι»Στα πρώτα στάδια της αναζήτησης του Αγίου Δισκοπότηρου, ο βασιλιάς Αρ-θούρος προσπαθεί να αποσπάσει πληροφορίες από δύο χωρικούς: «Είμαι ο βασιλιάς σου». «Δεν σε ψήφισα». «Μα δεν ψηφίζεις τους βασιλιάδες». «Τότε πώς έγινες βασιλιάς;» «Η Κυρά της Λίμνης, ντυμένη με τoν πάναγνο γυαλιστερό μανδύα της, ανέσυρε το Εξκάλιμπερ αποδεικνύοντας ότι με τη θέληση τoυ Θεoύ, εγώ, o Aρθoύρoς, ήταν γραφτό να φέρω τo Eξκάλιμπερ. Για αυτό είμαι ο βασιλιάς σου». «Ακου, παράξενες γυναίκες που μένουν σε λίμνες και μοιράζουν σπαθιά δεν συνιστούν βάση για ένα σύστημα διακυ-βέρνησης. Η ανώτατη εκτελεστική εξουσία πηγάζει από τις μάζες, όχι από μια υδάτινη τελετή-φαρσοκωμωδία».

Η σκηνή αυτή προέρχεται από την ταινία «Οι ιππότες της ελεεινής τραπέζης», που φέρει 100% την υπογραφή των Monty Python, οι οποίοι χαρακτηρίστη-καν -όχι άδικα- οι Beatles της κωμωδίας, χάρη στη σαρωτική τους παρουσία στην τηλεόραση («Το Ιπτάμενο Τσίρκο των Monty Python» στο BBC την πε-ρίοδο 1969-1974), στον κινηματογράφο (πέντε ταινίες) και στο θέατρο. Οι Pythons κατάφεραν να αναδείξουν διεθνώς το βρετανικό χιούμορ, το οποίο αποτέλεσε ασφαλώς βάση τους, και το οποίο κατάφεραν οι ίδιοι να επηρεά-σουν στη συνέχεια, κηρύττοντας το τέλος των κανόνων και της φόρμας και μένοντας προσηλωμένοι στην αποδόμηση, όπως επισημαίνει και ο κωμικός Bill Bailey στον “Guardian”.

Τι μας έκανε να ανασύρουμε από τη μνήμη μας τους... Ιππότες που λένε «Νι»; Η αναπάντεχη είδηση ότι ετοιμάζεται ένα reunion μεταξύ του Τζον Κλιζ, του Τέρι Γκίλιαμ, του Ερικ Ιντλ, του Τέρι Τζόουνς και του Μάικλ Πάλιν (ο Γκράχαμ Τσάπμαν αποχαιρέτησε το ενδεχόμενο νέας συνεργασίας και τα εγκόσμια το 1989) για μία θεατρική παράσταση, με σκοπό να βγάλουν πολλά χρή-ματα για να μπορέσει ο Τζόουνς να αποπληρώσει την υποθήκη του σπιτιού του (σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου). Και αφού πήραν εμπρός, εμείς ευχόμαστε να βάλουν στα σκαριά και μια κινηματογραφική ταινία (εκεί θα βγάλουν σίγουρα πολλά λεφτά). Η αλήθεια είναι ότι έχουμε καιρό να δούμε μια κωμωδία της προκοπής στη μεγάλη οθόνη.

Χ.Τ.

Στον ήχο τους συνυπάρχει η Ανατολή και η Δύση, όπως επίσης και η συμπό-ρευση των δύο μεγάλων ινδικών παραδόσεων, Βορρά και Νότου. Ο λόγος για τους Shakti, το θρυλικό σχήμα που δημιούργησε στα μέσα της δεκαετί-ας του ’70 ο John McLaughlin, ο L. Shankar, οι Raghavan και Ghatam και ο Zakir Hussain και το οποίο προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση. Για την ιστορία, ο John ήταν ήδη σημαίνουσα μορφή της ηλεκτρικής τζαζ-ροκ σκηνής, με προ-σωπικούς δίσκους, ηχογραφήσεις με τον Miles Davis, αλλά και με τη δική του Mahavishnu Orchestra. O Shankar είναι βιολονίστας, ενώ το δίδυμο Raghavan και Ghatam κρουστοί. Τέλος, ο Zakir ήταν στα τάμπλας, όπως και σήμερα. Αξί-ζει να σημειώσουμε πως ο τελευταίος θεωρείται στη χώρα του ιδιοφυΐα και με-γάλος βιρτουόζος, καθώς διακρίνεται από δεξιοτεχνική ικανότητα, αντίληψη και βαθύτατη γνώση της κλασικής ινδικής μουσικής. Εχει συμπράξει με τους γνωστότερους Ινδούς και μη μουσικούς, όπως οι Lloyd, Henderson, Cobham, Mereira, Yo Yo Ma, Pharoah Sanders και George Harrison.

Και εδώ αρχίζει το παράδοξο. Υστερα από δεκάδες εμφανίσεις, σίγησαν για 20 χρόνια. Οι εσωτερικές αναζητήσεις των καλλιτεχνών είναι ίσως και

η μοναδική εξήγηση για την απόφαση αυτή. Και έρχεται η πρώτη επανασύ-σταση. Θριαμβευτική για τους περισσότερους κριτικούς. Το νέο κουιντέτο στελεχώθηκε με διασημότητες όπως οι Chaurasia, Vikku, Sharma και ο τραγουδιστής Mahadevan, μόνιμο μέλος έκτοτε. Εκτός από τραγουδιστής είναι και συνθέτης και έχει στο ενεργητικό του 60 soundtracks και 20 κι-νηματογραφικά βραβεία!

Ο χρόνος κύλησε και στο σήμερα το αθηναϊκό κοινό θα έχει τη δυνατό-τητα να τους απολαύσει για μία μόνο παράσταση την Τρίτη 26 Νοεμβρίου στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων κα Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) ως Remember Shakti 2013 με νέα μέλη τους U. Shrinivas στο μαντολίνο και V. Selvaganesh σε kanjira, mrindangam και ghatam. Και αν αναρωτιέστε τι σημαίνει το όνομά τους, η λέξη Shakti έχει την έννοια της θηλυκής δημιουργικής δύναμής, της θεάς. Ισως της ίδιας της φύσης. Σίγουρα όμως το απόλυτο παράδειγμα πειστικής ομογενοποί-ησης πολύ διαφορετικών ειδών.

Μουσική μυσταγωγία

14Μουσική

22-28.11.2013

Τον καλύτερο τρόπο βρήκε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου για να γιορτάσει τα 40 χρόνια που κλείνει φέτος στη δισκο-γραφία. Αν και έχουν περάσει μόλις λίγοι μήνες από τον κυκλοφορία του δίσκου «Χάρτινα δεσμά» σε μουσική Χρή-στου Νικολόπουλου, ο Βασίλης επανέρχεται με μια δουλειά που θα αφήσει εποχή. Ο «Δραπέτης» είναι ίσως ο καλύ-τερος δίσκος του ερμηνευτή την τελευταία 20ετία και αυτό οφείλεται σε τρεις παράγοντες.

Πρώτος (και καλύτερος) ο Απόστολος Μπουλασίκης, που υπογράφει τους στίχους και τη μουσική του δίσκου. Ο δημι-ουργός τραγουδιών όπως «Οι ψυχές και οι αγάπες», «Φοι-νικιές», «Μη μιλάς» γράφει για πρώτη φορά ένα ολοκληρω-μένο έργο για το Βασίλη. Και λέω ολοκληρωμένο έργο, γιατί ο δίσκος που κρατάμε στα χέρια μας είναι μόνο το πρώτο μέρος (διευκρινίζεται άλλωστε και στον υπότιτλο «Μέρος πρώτο: Το παραμύθι μιας βεντάλιας»), ενώ το δεύτερο ανα-μένεται να κυκλοφορήσει την άνοιξη. Οι στίχοι του Μπου-λασίκη, σύγχρονοι αλλά πάντα με νοήματα που βγαίνουν στην επιφάνεια μετά τη δεύτερη ανάγνωση, δίνουν τροφή για σκέψη, ενώ η μουσική του δίνει στον Βασίλη ένα τελείως διαφορετικό ύφος. Από τον δίσκο λείπουν για πρώτη φορά οι συνηθισμένες μπαλάντες και τα τραγούδια που ξεκινούν αργά και δυναμώνουν στη συνέχεια δίνοντας την ευκαιρία για σόλο στην κιθάρα. Ο Μπουλασίκης επιλέγει τραγούδια χωρίς ξεκάθαρο ρεφρέν, με στίχους ποταμούς και μελωδίες δουλεμένες, που δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο.

Δεύτερο πλεονέκτημα του δίσκου, όπως και όλων των προ-ηγούμενων, οι φωνητικές ικανότητες του Βασίλη. Ερμηνείες άψογες, πιστές στο σκεπτικό του Μπουλασίκη, με πρωτότυ-πες τοποθετήσεις της φωνής, αγριεμένες εκτελέσεις και φω-νητικά κυρίως από τον ίδιο, δημιουργούν άρτιο αποτέλεσμα.

Τελευταίος αλλά εξίσου σημαντικός παράγοντας με τους παραπάνω -ίσως τελικά και πιο ο σημαντικός- είναι η παρα-γωγή, η ενορχήστρωση και η ηχοληψία του Γιώργου Αρχο-ντάκη. Αν και το όνομα του παραγωγού, του ενορχηστρωτή και του ηχολήπτη παραλείπεται στις περισσότερες ελληνικές κριτικές δίσκου, ο Αρχοντάκης παρέμεινε πιστός στο ξένο δόγμα που θέλει τον παραγωγό υπεύθυνο για τον συνολικό ήχο του δίσκου και έδωσε τον καλύτερό του εαυτό. Για αυτό λοιπόν τα εύσημα ανήκουν σε μεγάλο βαθμό και σε αυτόν.

Νατάσα Μαστοράκου

Δραπέτης, μέρος πρώτο

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Swing baby

Γνώριμα στέκιαΜε μια βαλίτσαΟ Παύλος Παυλίδης εμφανίζεται σήμερα, Πα-ρασκευή 22 Νοεμβρίου, στο Club του Σταυρού του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 35-37, Ν. Κόσμος). Μαζί του, όπως πάντα τα τελευταία χρόνια, οι μόνιμοι συνοδοιπόροι του B-Movies, για να παρουσιάσουν μαζί τον τελευταίο τους δί-σκο με τίτλο «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί», αλλά και υλικό από όλη τη μουσική πορεία του. Φυσικά, από το πρόγραμμα δεν θα λείπουν και κάποιες από τις επιτυχίες των Ξύλινων Σπαθιών. Οσες φορές και αν έχεις δει τον Παυλίδη, να ξαναπάς. Το αξίζει.

O Aλέξανδρος Εμμανουηλίδης γεμίζει τη βαλί-τσα του με ρούχα, φωτογραφίες, λόγια και τρα-γούδια των τριών δίσκων από το 2004 ως το σή-μερα και ανεβαίνει στη σκηνή του Ρυθμού Stage την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου. Τραγούδια ολοκαί-νουργια που για πρώτη φορά θα ακουστούν σε κοινό μαζί με αγαπημένα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Λοΐζου. Ο Αλέξαν-δρος μαζί με τον ηθοποιό Ελισσαίο Βλάχο (στη διήγηση, στους αστεϊσμούς και στο σχόλιο) θα ανοίξουν τις βαλίτσες τους και θα ανακαλύψουν τις ελλείψεις τους.

Γνωστός από τη συμμετοχή του ως κιθαρίστας στις μπάντες του Νίκου Παπάζογλου και του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ο Δημήτρης Μυ-στακίδης κάνει φέτος την έκπληξη παρουσιάζο-ντας ρεμπέτικα. Στο Anodos Live Stage (Πειραι-ώς 183, Αθήνα) από την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου και για τρεις Πέμπτες ακόμα ο Μυστακίδης, καθηγητής λαϊκής και παραδοσιακής μουσικής, με πρωταγωνιστή την κιθάρα του, θα ερμηνεύσει τραγούδια που δεν ακούγονται πια συχνά, αλλά επέδρασαν στη διαμόρφωση της λαϊκής μουσι-κής. Αυτή την Πέμπτη μαζί του στη σκηνή είναι η Φωτεινή Βελεσιώτου, ενώ ακολουθούν η Μελίνα Κανά (5/12), η Ματούλα Ζαμάνη (12/12) και η Γιώτα Νέγκα (19/12).

Ρεμπέτικη Πειραιώς

Ο Γιώργος Παπαδογιάννης, η Εφη Σαράντη και ο Κώστας Πατσιώτης αποτελούν τους Diminuita The Swing Trio, που ιδρύθηκε το 2007. Επειτα από εμφανίσεις σε χώρους και φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα, το γκρουπ που αγαπάει να παίζει gypsy jazz ξεκίνησε περιοδεία και σε χώρες της Ευρώ-πης. Στο live τους την Κυριακή 24 Νοεμβρίου στο Βρυσάκι (Βρυσακίου 17, Πλάκα), εκτός από συν-θέσεις του Django Reinhardt, θα παρουσιάσουν διασκευές με τον αέρα του swing, αρμονικές ανα-φορές στο bebop και τα νέα τους τραγούδια που δεν έχουν ακόμα κυκλοφορήσει σε δίσκο.

15

Θα ήταν ριψοκίνδυνο να μιλήσουμε για την καλύτερη ταινία της εβδομάδας με αμιγώς καλλιτεχνικά κριτήρια, αλλά σίγουρα το σίκουελ του “Thor” με τίτλο «Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος» είναι το απόλυτο blockbuster της νέας κινηματογραφικής εβδομάδας και η ταινία που θα προσελκύσει τους περισ-σότερους θεατές στις αίθουσες.

Δύο χρόνια μετά την πρώτη ταινία, που ταρακούνησε το box office με ει-σπράξεις που ξεπερνούν τα 180 εκατ. δολάρια μόνο στις ΗΠΑ, έρχεται η συνέχεια με τον Thor (Κρις Χέμσγουορθ) να βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν μυστηριώδη εχθρό που απειλεί να καταστρέψει ολόκληρο το σύμπαν. Ο Σκανδιναβός μαχητής με το μυθικό του σφυρί ορθώνει το ανάστημά του στα μοχθηρά σχέδια μιας αρχαίας φυλής με αρχηγό τον εκδικητικό Malekith, που θέλει να βυθίσει τα πάντα στο σκοτάδι. Αυτή τη φορά η απο-στολή του μοιάζει πιο δύσκολη από ποτέ και ο Thor θα ξεκινήσει ένα ταξίδι που θα τον επανασυνδέσει με την Jane Foster (Νάταλι Πόρτμαν) και θα τον κάνει να θυσιάσει τα πάντα για τη σωτηρία των άλλων.

Πενήντα ένα χρόνια μετά το ντεμπούτο του στα κόμικς της Marvel, ο Thor παραμένει ένας γοητευτικός και αρκούντως σκοτεινός ήρωας βγαλμένος από τα σπλάχνα της σκανδιναβικής μυθολογίας. Στο πρόσωπό του το Χό-λιγουντ είδε ένα ακόμα franchise γεμάτο δράση, φαντασία, αδίστακτους κακούς και έναν υπερήρωα που φέρει περισσότερη αλήθεια από τους υπόλοιπους. Η σκηνοθετική επιλογή του Κένεθ Μπράνα στην πρώτη ταινία ήταν έξυπνη, αλλά η ιδέα των παραγωγών να αναθέσουν το σκηνοθετικό τιμόνι του σίκουελ στον Αλαν Τέιλορ, τον άνθρωπο πίσω από το “Game of Thrones”, μοιάζει κάτι περισσότερο από ευφυής.

Μέσα από τη σκηνοθετική του ματιά μας χαρίζει μια ταινία που διαθέτει τόσο επικά, όσο και ανθρωποκεντρικά στοιχεία, δεν παύει να απευθύνεται φυσικά στο mainstream κοινό και μοιάζει με ιδανική κινηματογραφική επι-λογή για ένα χαλαρό βράδυ ψυχαγωγίας με άφθονο ποπ κορν.

Thor is back!

16Σινεμά

22-28.11.2013Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Στο πλαίσιο του 26ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινη-ματογράφου, που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, κάνει πανελ-λήνια πρεμιέρα απόψε, Παρασκευή 22 Νοεμβρίου, στον κινηματογράφο Ιντεάλ μία από τις πλέον αναμενόμενες ταινίες της σεζόν.

Το “Philomena” του Στίβεν Φρίαρς με την πάντα υπέροχη Τζούντι Ντεντς μάς διηγείται την ιστορία της Φιλομένα Λι, μιας ηλικιωμένης γυναίκας από την Ιρλανδία που αναζη-τάει τον εδώ και 50 χρόνια χαμένο της γιο. Η Φιλομένα έμεινε έγκυος εκτός γάμου στην αυστηρά καθολική Ιρλαν-δία της δεκαετίας του ’50. Υστερα από πιέσεις των γονιών της αναγκάστηκε να δώσει τον γιο της για υιοθεσία όταν ήταν ακόμα νήπιο σε παρένθετη οικογένεια στην Αμερική. Πάνω από μισό αιώνα μετά, η Φιλομένα αποφασίζει να ψάξει να τον βρει με τη βοήθεια ενός δημοσιογράφου.

Αν και η υπόθεση ακούγεται αρκούντως δραματική και κα-ταθλιπτική, η ταινία του Φρίαρς καταφέρνει να φωτίσει τις πιο ανάλαφρες και κωμικές πτυχές της ιστορίας, κυρίως μέσα από την αντίθεση των δύο κεντρικών χαρακτήρων της ταινίας, της πληγωμένης αλλά και βαθιά θρησκευό-μενης Φιλομένα και του κυνικού δημοσιογράφου Μάρτιν, τον οποίο υποδύεται ο Στιβ Κούγκαν. Μια τραγωδία μετα-τρέπεται σε δραματική κωμωδία στα χέρια του έμπειρου Φρίαρς, που με το γνώριμο ύφος του στα χνάρια του βρε-τανικού ρεαλισμού μιλάει με χιούμορ για την πίστη και τον αθεϊσμό, για την εκδίκηση και τη συγχώρεση.

Η ταινία, που θα βγει στις αίθουσες προσεχώς από τη Feelgood Entertainment, κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου στο πρόσφατο Φεστιβάλ της Βενετίας, ενώ η Τζούντι Ντεντς φλερτάρει έντονα με μια θέση στην οσκαρική πεντάδα του Α΄ Γυναικείου Ρόλου.

All star cast

Μάχη για μια θέση

Στην Berlinale

Ο Τζορτζ Κλούνεϊ λέει φέτος όχι στα Οσκαρ και πάει Βερολίνο. Η νέα του ταινία “The Monuments Men” δεν θα βγει στις αμερικανικές αίθουσες μέχρι το τέλος του 2013, οπότε αυτομάτως χά-νει το δικαίωμα να είναι υποψήφια στα ερχόμε-να Οσκαρ. Το φιλμ, που θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογρά-φου του Βερολίνου, αφηγείται την ιστορία μιας μονάδας του αμερικανικού στρατού που αναζη-τάει χαμένα έργα τέχνης κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οπως δείχνουν τα επίση-μα στοιχεία, περισσότερα από πέντε εκατομμύρια πολιτιστικά αγαθά που είχαν κλαπεί από τους Ναζί επεστράφησαν στις χώρες προέλευσής τους. Στο “The Monuments Men” πρωταγωνι-στούν, εκτός από τον Κλούνεϊ, οι Ματ Ντέιμον, Κέιτ Μπλάνσετ, Μπιλ Μάρεϊ και Ζαν Ντιζαρντέν.

Μάικλ Φασμπέντερ, Κάμερον Ντίαζ, Χαβιέ Μπαρ-δέμ, Μπραντ Πιτ, Πενέλοπε Κρουζ! Αν αυτό δεν είναι ένα από τα πιο δυνατά καστ της χρονιάς, τότε ποιο είναι; Προσθέστε τώρα δίπλα σε αυτούς τους λαμπερούς πρωταγωνιστές τη σκηνοθετική υπογραφή του Ρίντλεϊ Σκοτ και τη συγγραφική πένα του βραβευμένου με Πούλιτζερ Κόρμακ ΜακΚάρθι («Καμιά πατρίδα για τους μελλο-θάνατους»). Είναι το υπέροχο team της ταινίας «Ο Συνήγορος», που προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες. Ενα σκοτεινό θρίλερ γεμάτο σασπένς και σαρδόνιο χιούμορ, που μας διηγείται μια εκρηκτική ιστορία παρανομίας και ναρκωτικών. Ε, δεν το χάνεις!

Αν και ανεπίσημα η οσκαρική κούρσα έχει ήδη ξεκινήσει, η Ακαδημία θα ανακοινώσει τις τελικές υποψηφιότητες για τα ερχόμενα Οσκαρ στις 16 Ιανουαρίου. Στην κατηγορία των κινουμένων σχε-δίων φέτος παρατηρείται συνωστισμός. Δεκαεν-νέα ταινίες διεκδικούν μία θέση στην πεντάδα! Το ερώτημα είναι αν τα μέλη της Ακαδημίας θα προτι-μήσουν τα «σίγουρα χαρτιά» των μεγάλων στού-ντιο, όπως το “Frozen” της Disney, το «Μπαμπού-λες Πανεπιστημίου» της Pixar, το «Κρουντς» της Dreamworks, το «Βρέχει Κεφτέδες 2» της Sony και το «Εγώ ο Απαισιότατος 2» της Universal ή αν θα κάνουν την έκπληξη βάζοντας στην πεντάδα το “The Wind Rises” του κορυφαίου Χαγιάο Μι-γιαζάκι και το μεγάλο αουτσάιντερ, το γαλλικό “Ernest and Celestine”, που έχει αποσπάσει ήδη το Σεζάρ Καλύτερου Animation.

Μπορεί ακόμα να μας χωρίζουν δυόμισι μήνες από την έναρξη του ερχόμενου Φεστιβάλ Κινημα-τογράφου του Βερολίνου, αλλά ήδη ξέρουμε την ταινία που θα σηκώσει την αυλαία της Μπερλινά-λε στις 6 Φεβρουαρίου του 2014! Δεν είναι άλλη από την πολυαναμενόμενη νέα δημιουργία του Γουές Αντερσον με τίτλο “The Grand Budapest Hotel” και ένα σαγηνευτικό καστ (Ρέιφ Φάινς, Τόνι Ρεβολόρι, Εϊντριεν Μπρόντι, Ματιέ Αμαλρίκ, Τζουντ Λο, Μπιλ Μάρεϊ, Εντουαρντ Νόρτον, Τίλ-ντα Σουίντον, Οουεν Γουίλσον κά.). Ολοι τους σε ρόλους εντελώς διαφορετικούς από αυτούς που τους έχουμε συνηθίσει, αφού σε αυτό το ξενοδο-χείο όλα μπορούν να συμβούν!

Πρεμιέρα

Εκτός Oσκαρ

17

Κάποτε στη Ζάκυνθο, αφού ως καλός γκαντέμης έμενα σε κάμπινγκ που πλημμύρισε, αναγκαστικά νοίκιασα δωμάτιο. Και όχι τίποτα άλλο, είχα ξε-μείνει και από βιβλία. Ενας άγιος άνθρωπος τότε, φίλος παιδικός, βρέθηκε να μου δανείσει το «Κρυφό παράθυρο, μυστικός κήπος». Απρόθυμα λοιπόν ξεκίνησα να το διαβάζω.

Επρόκειτο για μια ιστορία μυστηρίου. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, ότι μου έμεινε χαραγμένη στη μνήμη για πάντα. Μπορώ να πω όμως το εξής: βιβλίο πιο γρήγορα στη ζωή μου δεν ματαδιάβασα ποτέ. Εάν η κλασική λογοτεχνία ή ακόμα και οι ιστορίες φαντασμάτων του 19ου αιώνα είναι ένα αργό γεύμα συνοδεία κόκκινου κρασιού, εκείνο το ανάγνωσμα ήταν ένα παράνομο χημικό σκεύασμα που σε έκανε να διαβάζεις σαν μουρλός. Αυτή υπήρξε και η πρώτη μου επαφή με το γράψιμο του κ. Στίβεν Κινγκ. Του συ-μπαθούς αυτού μάστορα της pulp λογοτεχνίας και δη της «φανταστικής». Ενός ανθρώπου που χλευάζεται άδικα ακόμα και σήμερα για το έργο του. Πέρα όμως από τα 350 εκατ. αντίτυπα που έχει πουλήσει, πέρα από τους αμετανόητους οπαδούς που έχει κερδίσει, πέρα από τη σεμνή (κατά την

άποψή μου) στάση του, σε θέματα σεναριακής πλοκής θα μπορούσε να παραδώσει μαθήματα σε διάφορους αυτόκλητους «υψηλούς λογοτέχνες». Μια και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο τιτάνας του σινεμά, ο Στάνλεϊ Κιού-μπρικ, σε δικό του βιβλίο βάσισε την κορυφαία «Λάμψη» (1980) του.

Το γράψιμο του Κινγκ είναι απλό, απέριττο, εμπορικό, χομπίστικο. Με έναν λόγο που ρέει και δίνει βάση στο να εξελιχθεί η ιστορία στερούμενος άλ-λης ομορφιάς. Εκεί όμως είναι και η δύναμή του: στο story. Πρόσφατα κυ-κλοφόρησε στα ελληνικά το τελευταίο του βιβλίο ονόματι “Joyland” (εκδ. Bell-Χαρλένικ) με φόντο το απόκοσμο σύμπαν των λούνα-παρκ. Είμαι σίγου-ρος πως οι φανατικοί αναγνώστες του πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Εχω δει άλλωστε βιβλιοθήκες ολόκληρες καταρτισμένες από δικά του βιβλία και μόνο. Οσοι όμως από εσάς δεν τον γνωρίζετε, θα σας πρότεινα κάτι πιο «κλασικό» του: Για δοκιμάστε το «Νεκροταφείο ζώων», για να δούμε αν μπορείτε να το αφήσετε από τα χέρια σας...

Τα καινούργια ρούχα του «Βασιλιά»

18Βιβλίο

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας 22-28.11.2013

Πρόσφατα θέλησα να κάνω δώρο ένα βιβλίο στον πιτσι-ρίκο μιας φίλης μου. Ομολογώ πως μικρός υπήρξα μι-κρομέγαλος και μεγαλομανής συνάμα, διαβαστερός μεν, ακατάδεχτος να διαβάσω «παιδικά» δε. Καταπιανόμουν με μανία με την ιστορία κυρίως, αποστηθίζοντας μάχες, ημερομηνίες και αριθμούς νεκρών. Ετσι, όταν χρειάστηκε να καταδυθώ στις παιδικές μου βιβλιοφιλικές αναμνή-σεις, ελάχιστα πράγματα μπορούσα να ανασύρω από τον δικό μου «μικρομέγαλο» βυθό. Δεν θα ήταν πολύ λογικό να του έπαιρνα του παιδιού κάποια ιστορική εγκυκλοπαί-δεια από αυτές που εγώ χάζευα μικρός...

Μέσα στη θλιβερή συνειδητοποίηση πως στα παιδικά μου χρόνια μάλλον κάτι πήγαινε στραβά, το «Μαγικό Φίλτρο» του Γερμανού Μιχαήλ Εντε έφερε στο στόμα μου μια γεύση από μαγικό μπισκότο. Ηταν από τα ελάχι-στα λογοτεχνικά κείμενα που είχα διαβάσει στο δημοτι-κό. Και αυτό μετά τον χλευασμό της δασκάλας μου πως είχα διαβάσει τα λιγότερα «εξωσχολικά» από όλους στη «δανειστική» βιβλιοθήκη που η ίδια διοργάνωνε. Πρέπει να ήταν κάποιο βροχερό απόγευμα χειμώνα την ημέρα που ο Εντε μού άνοιξε μια πόρτα για το Βασίλειο της Φα-ντασίας με αυτό το ευρηματικό βιβλίο, λιγάκι τρομακτι-κό, υπερβολικά διασκεδαστικό και γλυκό σαν φιλί που κάνει τη κοιλιά σου να σφίγγεται. Μια πόρτα που, ακόμη και όταν προσπάθησα, δεν κατάφερα να κλείσω ποτέ.

Χαρούμενος αποφάσισα πως αυτό θα ήταν το πλέον ιδανικό, το πιο κατάλληλο δώρο. Δυστυχώς η παγωμέ-νη φωνή της πωλήτριας ήχησε αυστηρή στα αυτιά μου: «Κύριε, το βιβλίο αυτό έχει εξαντληθεί εδώ και πέντε χρόνια». Μου φαινόταν αδύνατο να πιστέψω πως ένα παιδικό βιβλίο που στα ’90s έκανε θραύση είχε να ανα-τυπωθεί τόσο καιρό. Αμεσα σκέφτηκα τη σημασία των βιβλιοθηκών - και το πόσο παραμελημένες στο κοινό ελληνικό αναγνωστικό αίσθημα είναι. Τελικά αγόρασα ένα άλλο, ακόμα πιο μεγαλειώδες κείμενο του Εντε, την επονομαζόμενη «Ιστορία χωρίς τέλος». Δεν κατάφερα όμως σε όλη τη διαδρομή μέχρι το σπίτι να σταματήσω να τις σκέφτομαι. Γιατί τελικά εκεί και μόνο εκεί, στις βι-βλιοθήκες, μπορούν να «επιβιώσουν» βιβλία κόντρα στο εμπορικό vibe, κόντρα στο marketing, κόντρα στη διάθε-ση ή τη δυνατότητα του εκάστοτε εκδοτικού να τυπώσει ξανά ή όχι ένα αριστούργημα.

Μια μοναξιά ζευγαρωτή

Ελληνικότητα

Τ όπως Thessaloniki

Αταβιστικά φαινόμενα

Η Αλισον Μουρ υπήρξε υποψήφια για το Βρα-βείο Booker του 2012 με το βιβλίο «Ο Φάρος» (εκδ. Ικαρος). Εάν όμως περιμένετε το γνωστό κτίσμα-σύμβολο που ξανά και ξανά συναντάται στη λογοτεχνία, διαβάζοντας το κείμενο θα εκ-πλαγείτε. Εκείνο που βρίσκει κανείς στις σελί-δες του βιβλίου είναι η μοναξιά του φαροφύλα-κα και στους δύο κεντρικούς ήρωες. Ο Φουθ, πρόσφατα χωρισμένος, που ακόμα και το όνο-μά του είναι άοσμο, αναζητά σε ένα ταξίδι στην πατρώα γη της Γερμανίας τη μητέρα του και τη στοργή που του στέρησε εγκαταλείποντάς τον. Η Εστερ θα διασταυρωθεί μαζί του και η γραφή της Μουρ κλινικά περιγραφική θα χορέψει με το κενό.

Και από τη μελλοντική Θεσσαλονίκη στην Αθήνα του μέλλοντος. Ο Νίκος Α. Μάντης σκιαγραφεί μια παραδοσιακή εικόνα επιστημονικής φαντασί-ας στο μυθιστόρημά του «Aγρια Ακρόπολη» (εκδ. Καστανιώτη) - όπου homo sapiens και Νεάντερταλ συνυπάρχουν. Βασιζόμενος στο αταβιστικό φαινό-μενο της πιθανής «αναγέννησης» των τελευταίων, χωρίζει τον ανθρώπινο κόσμο της πόλης σε δύο ταχύτητες. Εμείς, οι homo sapiens, ζούμε σε έναν αέναο διαγωνισμό ευφυΐας. Εκείνοι, οι άλλοι, δέ-χονται τον απάνθρωπο ρατσισμό μας. Ο Μάνο, ένας άνθρωπος της φυλής τους, θα θελήσει να επαναστατήσει ενάντια στο σαρκοφάγο σύστημα. Εκεί, στη Μητρόπολη της Νέας Αθήνας, στα 2159 μΧ., όπου σε όσο πιο ψηλό όροφο μένεις τόσο πιο πολλά δικαιώματα έχεις...

Το μυθιστόρημα του Κώστα Ακριβού «Αλλάζει πουκάμισο το φίδι» (εκδ. Μεταίχμιο) περισσότε-ρο φέρνει σε αφήγηση με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ενας συγγραφέας που τυραννιέται εσω-τερικά από τα δεινά που μαστίζουν την ελληνική πραγματικότητα αποφασίζει πως το ταξίδι στα μι-κρά μέρη αυτής της χώρας μπορεί να του χαρίσει πίσω την ελπίδα. Περιδιαβαίνει χωριά, περιδιαβαί-νει ανάμεσα σε λογοτεχνικά αποσπάσματα ταξι-διωτικών κειμένων και μη, γνωρίζει τους απλούς καθημερινούς ήρωες (ξανά) και φροντίζει να ανα-δείξει την ιστορία όχι όπως την έχουμε συνηθίσει. Κοιτάει πίσω από την κουίντα της μεγάλη σκηνής του ανθρώπινου χρονικού και σε δευτερεύοντες (;) χαρακτήρες που όμως ίσως εκείνοι είναι που μπο-ρούν τελικά να ορίσουν την «ελληνικότητα».

Ο Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης, εκ Θεσ-σαλονίκης ορμώμενος, δύο χρονιά αφού προ-κάλεσε θόρυβο με το ντεμπούτο του, στα 22 του χρόνια «χτυπάει» για δεύτερη φορά με το «T» (εκδ. Απόπειρα). Το παρωνύμιο δηλαδή της «νύφης του Θερμαϊκού» το 2055 μΧ. και αφού έχει καταστραφεί πέρα ως πέρα 30 χρόνια νωρί-τερα. Μια πόλη μητρόπολη που θυμίζει κοντινή δυστοπία/ουτοπία λουσμένη στον θαλασσινό αέρα του Αιγαίου. Σε ένα κείμενο όπου το χθες παραμερίζει για να αναδυθεί το αύριο, μέσα από την ερωτική ιστορία ενός συγγραφέα και ενός τοπ μόντελ - καθώς συμμορίες λυμαίνονται τις λεωφόρους και εκατομμυριούχοι χτίζουν τους ουρανοξύστες τους στην Τ.

«Παιδικές» βιβλιοθήκες

19

Σπάνια έρχονται στη χώρα μας καλλιτέχνες τέτοιου τεράστιου βεληνεκούς όπως ο Τζέιμς Τιερέ. Αν ανήκετε σε αυτούς που μόλις τώρα σκέφτηκαν: «Και ποιος είναι αυτός;» ο πιο πιασάρικος, αλλά και καθόλα ειλικρινής τρόπος να σας τον παρουσιάσω θα ήταν ο ακόλουθος: Είναι ο εγγονός του Τσάρλι Τσάπλιν, που συμμετέχοντας από τεσσάρων ετών στις περιοδείες του τσίρκου των γονιών του (σσ. Βικτόρια Τσάπλιν και Ζαν-Μπατίστ Τιερέ) εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους του σωματικού θεάτρου παγκοσμίως.

Ο Τζέιμς Τιερέ είναι πλέον ένας καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης, καθώς από το 1998 δημιουργεί τις δικές του παραστάσεις. Σε αυτές ανα-μειγνύονται άριστα το θέατρο, το χορόδραμα, η μουσική και φυσικά η τέχνη του τσίρκου και των ακροβατικών. Μια σύντομη ματιά στα διάφορα τρέιλερ και βίντεο των παραστάσεών του που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο θα σας έκανε να απορήσετε για το κατά πόσο ο Τιερέ και οι υπόλοιποι των θιάσων του είναι όντως φτιαγμένοι από σάρκα και οστά. Δεν είναι όμως μόνο η

επιδεξιότητα των σωμάτων, που τουλάχιστον εμένα προσωπικά με εντυπω-σιάζει, αλλά και η λυρικότητα και η ευαισθησία με την οποία «αγγίζει» το κάθε θέμα του ο Τιερέ. Χωρίς ίχνος του περιττού, χωρίς ίχνος διάθεσης εντυπωσιασμού, βάζει σε πρώτο πλάνο αυτό που θα έπρεπε να βάζει κάθε σκηνοθέτης: την αλήθεια και το παιχνίδι.

Η νέα του παράσταση, το “Tabac Rouge”, θα φιλοξενηθεί στη Στέγη Γραμ-μάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) από απόψε, Παρασκευή 22 Νοεμβρίου, μέχρι και μεθαύριο (24/11) και μιλάει για έναν απογοητευμένο και κακομαθημένο βασιλιά που, αν και βαρέθηκε το σύστη-μα που εξουσιάζει, οι υπήκοοί του δεν του επιτρέπουν να παραιτηθεί. Οσοι μάθατε τον Τζέιμς Τιερέ μέσα από αυτό το άρθρο ίσως σας μένει ακόμα χρόνος για να προμηθευτείτε κάποιο εισιτήριο. Οσοι τον γνωρίζατε είναι βέβαιο ότι το έχετε ήδη κάνει.

Γιάννης Διαμαντής

Ο εγγονός του Τσάπλιν

20Θέατρο

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου 22-28.11.2013

Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ευθύμη Φιλίπ-που (σεναριογράφου των έργων «Κυνόδοντας», “L”, «Αλπεις») είναι η παράσταση «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα», που πα-ρουσιάζεται από αύριο, Σάββατο 23 Νοεμβρίου, στο Θέατρο Olvio (Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός). Δύο άνθρωποι άνω των 40 μέσα από έναν γρήγορο διάλογο, σαν παρτίδα τένις, διηγού-νται μικρές και μεγάλες ιστορίες. Ενα κείμενο που μοιάζει περισσότερο με εσωτερικό διάλογο και θί-γει κλισέ που έχουν κατακλύσει την κοινωνική μας πραγματικότητα. Σκηνοθετεί ο Πάνος Κορώνης και παίζουν ο Νίκος Γεωργάκης, η Ιωάννα Μαυρέα και ο Στέργιος Γιαννουλάκης.

Υστερα από πολλά χιλιόμετρα, η «Οπερα της Βαλίτσας», ο αγαπημένος πλέον θεσμός της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, συμπληρώνει φέτος τα δύο του χρόνια και ετοιμάζεται για νέες εξορμήσεις. Από το πρώτο ανέβασμα, τον Νοέμβριο του 2011 με την «Τραβιάτα» του Τζουζέπε Βέρντι, μέχρι σήμερα, χιλιάδες θεατές είχαν την ευκαιρία να ακούσουν, να γνωρίσουν και να απολαύσουν σημαντικά έργα του οπερατικού ρεπερτορίου σε χώρους απρόβλεπτους, αλλά και πολλές φορές ιστορικούς και ατμοσφαιρικούς. Από πολιτιστικούς χώρους, σχολεία, αλλά και αρχαία θέατρα και κάστρα οι εντυπώσεις καθώς και το αγκάλιασμα του κοινού υπήρξαν μοναδικά!

Η προσαρμοστικότητα, το μεράκι των συντελεστών της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μαζί με την πίστη στον θεσμό της «Οπερας της Βαλίτσας» βοηθούσε κάθε φορά να αντιμε-τωπίζονται όλα τα πιθανά προβλήματα των ετερόκλητων χώρων. Για πρώτη φορά δόθηκε η ευκαιρία στο ελληνικό κοινό να παρακολουθήσει δωρεάν παραστάσεις όπερας από έμπειρους λυρικούς καλλιτέχνες με τη συνοδεία ενός και μόνο πιάνου.

Τις περισσότερες φορές, σε απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου, «ξεδιπλώθηκαν» μπροστά στο κοινό διάση-μα libretti, όπως η «Κυρία με τις καμέλιες» («Τραβιάτα»), αλλά και η τραγική ιστορία της «Μιμής και του Ροδόλφο» («Μποέμ»). Η συγκίνηση αλλά και η αντίδραση ήταν ιδι-αίτερη, τόσο για το κοινό όσο και για τους καλλιτέχνες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η δωρεά του ιδρύματος Σταυρός Νιάρχος έδωσε την ευκαιρία στον θεσμό να πραγματοποι-ήσει αυτά τα «μουσικά χιλιόμετρα».

Το επόμενο ταξίδι της «Οπερας της Βαλίτσας» θα ξεκινή-σει στις 11 Δεκεμβρίου στο Δημαρχείο του Χαϊδαρίου, με την εμβληματική όπερα του Μότσαρτ “Don Giovani”. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Αλέξανδρος Ευκλείδης θα πάρει τη σκυτάλη να συνεχίσει την επιτυχημένη πορεία του θεσμού. Από τον Ιανουάριο του 2014 θα προστεθούν στις αποσκευές της και οι θρυλικοί «Παλιάτσοι» του Λεονκα-βάλο. Σε κάθε περίπτωση, η Εθνική Λυρική Σκηνή εκπαι-δεύει αλλά και δημιουργεί το κοινό του αύριο. Οπου και αν συναντήσετε τη «βαλίτσα» της, απλά ανοίξτε την και ταξιδέψετε μαζί της.

Νίκος Τσαούσης

Παρτίδα τένιςΑφησέ με...

Δύο χρόνια μετά

Μια εκδοχή

Η πιο συγκινητική κατάθεση ψυχής στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας, η «Σονάτα του σε-ληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου, παρουσιάζεται στο Βρυσάκι (Βρυσακίου 17, Πλάκα) έως τις 7 Δεκεμβρίου. Το έργο έχει τη μορφή μονολόγου με την Εφη Παπαθεοδώρου να ενσαρκώνει την κεντρική ηρωίδα και έναν νέο άνδρα να δηλώνει την παρουσία του στον χώρο, αλλά να παραμέ-νει βουβός. Η φθορά, ο χρόνος, η μοναξιά, ο έρωτας πέφτουν στο τραπέζι με τη μόνιμη παρά-κληση «Αφησέ με να έρθω μαζί σου» να επανα-λαμβάνεται συνεχώς. Στην παράσταση ακούγε-ται η φωνή του Μήνα Χατζησάββα.

Ενας μελισσοκόμος και μια φυσικός θα βρίσκο-νται για όλο τον χειμώνα στον Νέο Κόσμο. Ο Ρόλαντ και η Μάριαν (ο Μάκης Παπαδημητρίου και η Στεφανία Γουλιώτη) διηγούνται την ερωτι-κή τους ιστορία. Για την ακρίβεια, διαφορετικές εκδοχές της σχέσης του. Στο έργο του Νικ Πέιν «Αστερισμοί» (Βραβείο Χάρολντ Πίντερ 2012) τίθενται ερωτήματα για τον ρόλο της τύχης και της ελεύθερης βούλησης στη ζωή μας. Και όλα αυτά σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπου-λου και μουσική Σταύρου Γασπαράτου από τις 27 Νοεμβρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος).

Ο Ηλίας Βογιατζηδάκης, η Μυρτώ Πανάγου και η Νατάσα Παπανδρέου επανέρχονται στην κεντρική σκηνή του BIOS (Πειραιώς 84, Γκά-ζι), δραματοποιώντας εκ νέου τη νουβέλα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη «Κάπου περνούσε μια φωνή» (1940). Ο καταραμένος αυτόχειρας συγ-γραφέας της γενιάς του ’20 συστήνει ένα ιδιότυ-πο και μοιραίο τρίγωνο με φόντο την Αθήνα μιας άλλης εποχής. Μια παλιά ιστορία επανέρχεται στο σήμερα με παιγνιώδη διάθεση και άφθονη μουσική και παρουσιάζει μέσα από το παρελθόν έναν έρωτα που διεκδικεί τα πάντα.

Καταραμένη νουβέλα

21

Στην Carla Accardi, τη μοναδική γυναίκα της καλλιτεχνικής ομάδας Forma 1 και μια από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της αφηρημένης τέχνης στην Ιταλία, είναι αφιερωμένη η έκθεση «Χάνοντας τα νήματα της φωνής», που παρουσιάζεται στο Μουσείο Αλεξ Μυλωνά-Μακεδονικό Μουσείο Σύγ-χρονης Τέχνης (Πλ. Αγίων Ασωμάτων 5, Θησείο) έως τις 9 Φεβρουαρίου.

Η έκθεση φιλοξενεί 23 έργα της Accardi, η οποία έχει συμμετάσχει στην Biennale της Βενετίας ως καλλιτέχνιδα αλλά και ως σύμβουλος το 1997, ενώ έχει πραγματοποιήσει ατομικές και ομαδικές εκθέσεις μεταξύ άλλων στο PS1 Contemporary Art Center της Νέας Υόρκης και στο Musée d’Art Moderne de la Ville του Παρισιού.

Οι επιμελήτριες της έκθεσης, Laura Cherubini και Maria Rosa Sossai, πα-ρουσίασαν την κύρια ενότητα της έκθεσης που φιλοξενείται στο Μουσείο Αλεξ Μυλωνά στο Castelbasso το καλοκαίρι του 2012. «Η έκθεση στοχεύει

να παρουσιάσει τα πιο πρόσφατα έργα μιας μεγάλης Ιταλίδας καλλιτέχνι-δας, της Carla Accardi, που διαθέτει την ικανότητα να ανανεώνεται όσο λίγοι. Πρόκειται για μια σειρά από πίνακες που χαρακτηρίζονται από ευδια-θεσία και πρωτοτυπία και συνομιλούν με ορισμένα έργα ακόμη και τρισδιά-στατα και εμπνέονται από το θέμα της διαφάνειας», σημειώνει η Cherubini.

«Η Carla Accardi είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές καλλιτέχνιδες της γενιάς της», προσθέτει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Μακεδονικού Μου-σείου Σύγχρονης Τέχνης, Ντένης Ζαχαρόπουλος. «Μεταμορφώνει μόνο με μία της κίνηση το καθεστώς της ζωγραφικής, τη φύση του χώρου, την ποιό-τητα της χειρονομίας, την έννοια της αφαίρεσης και τη σημασία του έργου τέχνης. Μετασχηματίζει διαρκώς το αντικείμενο, τη δράση του θεατή, την ταυτότητα του καλλιτέχνη και σίγουρα τον ρόλο της γυναίκας καλλιτέχνι-δας που μπορεί ταυτόχρονα να ενσαρκώσει τόσο μια αντικομφορμιστική περσόνα, όσο και μια καθόλα πνευματική».

Διεκδικώντας την καθαρότητα

22Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

22-28.11.2013Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Η γκαλερί ΑΔ (Παλλάδος 3, Ψυρρή) εγκαινιάζει την πρώτη ατομική έκθεση του Αναστάση Στρατάκη στην Αθήνα με τίτλο “An Endless Present”, η οποία διαρκεί μέχρι τις 14 Δεκεμβρίου. Στα έργα του ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί δύο είδη σχεδίου, το ηλεκτρονικό και το παραδοσιακό με μολύβια και μελάνια. Μεταξύ άλλων στην έκθεση παρουσιάζο-νται πορτρέτα σε εσωτερικούς χώρους με εμφανή τα κοινωνικά αλλά και τα χρονικά χαρακτηριστικά των απεικονιζόμενων προσώπων. Ενα από τα θέμα-τα που απασχολούν τον Στρατάκη είναι και η κα-τασκευή της ιστορικής αφήγησης, για αυτό στην έκθεση παρουσιάζεται έργο του με θέμα την εικό-να του κρυφού σχολειού, καθώς και ένα τρίπτυχο αφιερωμένο στην Κυβέρνηση του Βουνού.

Διαρκές παρόν

Η σπηλιά του Πλάτωνα

Προσωπικό σύμπανΕως τις 30 Νοεμβρίου θα παρουσιάζεται στο Goethe-Institut Athen (Ομήρου 14-16, Αθήνα) η έκθεση του Αγγελου Γραβιά “Platos Cave”. Σε αυτήν περιλαμβάνονται 30 πορτρέτα Ελλήνων που ζουν στη Γερμανία φωτογραφημένων κυρίως εν ώρα εργασίας. «Η σειρά φωτογραφιών του Γρα-βιά συνδυάζει την κοινωνιολογική έρευνα με την προσπάθεια να αποτυπώσει τα χαρακτηριστικά του εκάστοτε εικονιζόμενου προσώπου μέσω του οικεί-ου του εργασιακού περιβάλλοντος», σημειώνει ο επιμελητής της έκθεσης Ηρακλής Παπαϊωάννου. Η έκθεση του Γραβιά αποτελεί ένα είδος φόρου τιμής στο έργο ζωής του σημαντικού φωτογράφου August Sander και αποτυπώνει τους ελληνικής κα-ταγωγής μετανάστες της σύγχρονης Γερμανίας με την προσωπική του ματιά.

Η αίθουσα τέχνης Εκφραση - Γιάννα Γραμματο-πούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Αθήνα) φιλοξενεί την πρώτη ατομική έκθεση της ζωγράφου Ντένης Θε-οχαράκη με τίτλο “macro-micro-cosmos” έως τις 14 Δεκεμβρίου. Η καλλιτέχνιδα έχει δημιουργή-σει μια σειρά από πρόσφατα έργα μεγάλων δια-στάσεων με μελάνι σε χειροποίητο χαρτί, καθώς και άλλα με μεικτά υλικά σε μουσαμά, δέρμα ή ξύλο. Ο κριτικός τέχνης Giuliano Serafini επιση-μαίνει για το έργο της: «Η έρευνά της παρακι-νείται από μια συλλογιστική της μνήμης, άλλοτε της ατομικής άλλοτε της συλλογικής: ένα είδος αέναου ημερολογίου, όπου γράφει η ίδια για τον εαυτό της, κομίζοντας την προσωπική της εμπει-ρία από τον κόσμο».

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος (Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη, Ακρόπολη) φιλοξενεί την έκθεση του Γιώργου Τσακίρη και της Ελλης Χρυσίδου με έδρα τη Θεσσαλονίκη και κοινό άξονα της πρό-σφατης δουλειάς τους το κόκκινο χρώμα. «Στα χαρτιά της Χρυσίδου και στους αργαλειούς του Τσακίρη συναντιούνται η ομοιοχρωμία συνειρ-μών του κόκκινου, του πάθους, του θανάτου, της παπαρούνας, του σταυρού και της ημισελήνου», σημειώνει ο Χάρης Κοντοσφύρης ως αλληλεπι-δραστής-gestalter της έκθεσης, η οποία θα ολο-κληρωθεί στις 14 Δεκεμβρίου.

Κόκκινο παντού

Το Beton 7 Gallery (Πύδνας 7, Βοτανικός) παρουσιάζει τη νέα ατομική έκθεση του Γιώργου Μαραζιώτη “Night οf the World” σε επιμέλεια Σωτήρη Μπαχτσετζή μέχρι τις 28 Νοεμβρίου. Ο νεαρός εικαστικός έχει σπουδάσει στην Αγγλία και στη Νέα Υόρκη και έχει συμμετάσχει σε ομα-δικές εκθέσεις, καθώς και σκηνογραφικά σε διάφορες θεατρικές παραγωγές. Για την έκθεσή του αυτή έναυσμα αποτελεί η αναφορά του Γερμανού φιλοσόφου G.W.F. Hegel στη Νύχτα του Κόσμου. Η δουλειά του περιλαμ-βάνει μια σειρά από εγκαταστάσεις αποτελούμενες από φυσικά ή τεχνητά υλικά (αλεσμένος άνθρακας, μάρμαρο, neon, gesso και άλλα) και μια σειρά από μεταξοτυπίες που ο καλλιτέχνης δημιούργησε κατά την παραμονή του στη Νέα Υόρκη.

Ο επιμελητής σημειώνει για τον καλλιτέχνη: «Ο Μαραζιώ-της εκμεταλλεύεται όλο τον εκθεσιακό χώρο και ‘σχεδιά-ζει’ μια πορεία για τον θεατή που μέσω της ευθραυστότη-τας των υλικών και των υφών των έργων του, των ‘ευγενικά’ αιχμηρών δισδιάστατων σχημάτων του (που αποκτούν μια τρίτη διάσταση ανάλογα με το σημείο θέασης) και τη σχέση του φωτός και της απουσίας του, προσπαθεί να ερμηνεύσει τη Νύχτα, την κενότητα της ανθρώπινης υπό-στασης και τελικά πλευρές του ανθρώπινου ασυνειδήτου στα οποία αναφέρεται ο Hegel. Μέσω της σύνθεσης των έργων επιτυγχάνεται μια απόδοση ‘ιερότητας’ στον χώρο, ενώ αφήνοντας κενά σημεία, χρησιμοποιώντας το λευκό και μαύρο χρώμα σαν ‘κατάσταση’ και εξερευνώντας τη σημειολογία των υλικών (κάτι το οποίο αποτελεί πρωταρ-χικό στοιχείο της ζωγραφικής του δουλειάς), η εγκατά-σταση που προτείνει ο καλλιτέχνης αποτελεί μια σπουδή πάνω στην έννοια του χρόνου, τα όρια της αισθαντικότη-τας και στο πώς μια θεώρηση της ανθρώπινης υπόστασης μπορεί να διαιωνίζεται στο σήμερα».

Ο κόσμος τη νύχτα

23

Διαβάζω

«Κύριε υπαστυνόμε, διαβάσατε το σημείωμα που βρήκαμε στο δωμάτιο με τους καθρέφτες;»

«Τι περίεργο δωμάτιο κι αυτό. Ο εξαφανισθείς πρέπει να ήταν απίστευτος νάρκισσος. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι έντυσε ολόκληρο δωμάτιο -πάτωμα, τοίχους και ταβάνι- με καθρέφτες».

«Eχετε δίκιο, κύριε αστυνόμε, θέλετε να διαβάσετε το ση-μείωμα;»

«Το διάβασα ήδη και το έψαξα, αλλά μάλλον εσύ δεν το ’κανες. Ας σου λύσω, λοιπόν, την απορία...»

Μοιάζει σαν να ήταν χθες που αποφάσισα να αφήσω το πατρικό μου σπίτι στα βόρεια προάστια και να ξεκινήσω μια νέα ζωή με αυτήν που θεωρούσα την κοπέλα των ονεί-ρων μου. Και όμως, έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος που το κρασί άρχισε να γίνεται ξίδι και η νιότη ένα με τους τρομακτικότερους εφιάλτες εποχών αρχαίων. Ο έρωτάς μου για την Ιόλη ξεκίνησε από τα πανεπιστημιακά έδρανα, όταν τη γνώρισα σε ένα μάθημα επιλογής του τρίτου εξα-μήνου. Ηταν τότε που η εύθραυστη υγεία μου άρχισε σιγά σιγά να μου επιτρέπει την τακτικότερη παρουσία μου στο κτίριο της Νομικής του Ελεατικού Πανεπιστήμιου. Φίλους δεν είχα -οι παρέες είχαν ήδη σχηματιστεί από το πρώτο εξάμηνο και εγώ ποτέ δεν ήμουν εύκολος άνθρωπος-, έτσι όταν έφτανα στην τάξη έπιανα μία θέση στις πρώτες σει-ρές και χανόμουν στις παραδόσεις του καθηγητή ή της καθηγήτριας.

Ηταν σε ένα μάθημα Ιστορίας που την είδα να μπαίνει στο αμφιθέατρο μαζί με την παρέα της, άλλες δύο φοιτήτριες - η μία ψηλή και ξερακιανή με γαμψή μύτη, αυστηρό βλέμ-

μα και μονίμως σφιγμένα χείλη και η άλλη ξανθιά, στρου-μπουλή, με φακίδες στο πρόσωπο και ξινισμένο ύφος. Η Ιόλη όμως είχε έναν άλλον αέρα. Μελαχρινή με ίσια μακριά μαλλιά και λεπτά χαρακτηριστικά, φάνταζε με πλά-σμα που ξεπήδησε από την αρχαία μυθολογία, εξορισμέ-νο στη γη επειδή οι θεοί δεν άντεχαν τη σύγκριση με την ομορφιά της. Δεν θα χαρακτήριζες απόλυτα επιτυχημένη την πρώτη μας επαφή. Δειλές και αμήχανες ερωτήσεις για το μάθημα, κι όμως η Ιόλη φάνηκε να ανταποκρίνεται πιο θερμά από ό,τι θα περίμενα. Εκανε τόσο εύκολες τις προ-σπάθειές μου να την προσεγγίσω, που πολύ σύντομα της ζήτησα να πάμε για ένα ποτό - ασφαλώς και δέχτηκε!

Οσο περισσότερο χρόνο περνούσαμε μαζί, τόσο πιο μαγεμένος ένιωθα. Τα φτιάξαμε πολύ σύντομα και όλα πήγαιναν ονειρικά. Φτάσαμε στο πέμπτο εξάμηνο, το καταπίστευμά μου ήταν ήδη διαθέσιμο (ο Θεός ας ανα-παύει την ψυχή της γιαγιάς μου) και εγώ αποφάσισα να κάνω το μεγάλο άλμα της ζωής μου. Βρήκα στις αγγελίες ένα διαμέρισμα στο Λεοντίδιο, το κοίταξα, ενθουσιάστη-κα, το έκλεισα και το επίπλωσα. Στο ραντεβού μου με την Ιόλη που ακολούθησε, την πήγα για ποτό στο στέκι μας στην Κολοκοτρώνη και μετά την έφερα στο διαμέρι-σμα. «Θέλεις να μείνεις μαζί μου;» τη ρώτησα. Τα φιλιά της και ο τρόπος που εγκαινιάσαμε το κρεβάτι ήταν ένα σαφέστατο «ναι» εκ μέρους της. Ξύπνησα το πρωί νιώ-θοντας πρωτόγνωρη αδυναμία και βλέποντας την Ιόλη έντρομη να κάθεται μπροστά στην πόρτα: «Θα πρέπει να αφαιρέσεις τους καθρέφτες από το μπάνιο», μου είπε επιτακτικά. «Γιατί;» αναρωτήθηκα. «Είναι μια παραξενιά μου. Δεν έχω πολλές», μου αποκρίθηκε. Το αίτημα μου φάνηκε όντως περίεργο, αλλά τι ήταν δυο τρεις καθρέ-φτες λιγότεροι μπροστά στην ιδέα να συγκατοικήσω με την Ιόλη. Χωρίς δεύτερη σκέψη, τους αφαίρεσα και τους

Το δωμάτιο με τους καθρέφτες

Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης

24

22-28.11.2013

Ο Χρήστος Τσαπακίδης θέλει να μοιάσει στον Μπογδάνο όταν μεγαλώσει. Μέχρι τότε, θα φτιάχνει μικρές ιστορίες μυστηρίου...

πέταξα δίπλα στον κάδο στη γωνία του δρόμου. Λίγες ώρες αργότερα είχαν εξαφανιστεί από τους τύπους με τα καροτσάκια.

Απέδωσα την ατονία μου την επόμενη ημέρα στην προ-σπάθειά μου να ξεφορτωθώ τους καθρέφτες. Ηταν τόσο βαριοί, δεν χωρούσαν στο ασανσέρ κι εγώ ήμουν τόσο αδύναμος. Ημουν και χλωμός επίσης! Οταν σήκωσα τα σκεπάσματα, είδα τα χέρια μου λευκά σαν το χαρτί. Δεν είπα τίποτα στην Ιόλη, για να μην την ανησυχήσω. Δεν θα ήταν καλή αρχή στη συγκατοίκησή μας... Η ίδια κοιμόταν όλη την ημέρα. Για να μην την ξυπνήσω, πήγα στο σαλόνι και είδα τηλεόραση. Για να παρακολουθήσω τα μαθήματα της ημέρας, ούτε λόγος.

Μετά από λίγο με πήρε ένας βαθύς ύπνος στον καναπέ. Ξύπνησα με έναν έντονο πονοκέφαλο και είδα την Ιόλη να στέκεται ακριβώς από πάνω μου, με το στόμα της στον λαι-μό μου. Ψιθύρισα το όνομά της και τινάχτηκε αιφνιδιασμέ-νη. Τα χείλη της έσταζαν σταγόνες αίματος, το πρόσωπό της ήταν κάτωχρο και παραμορφωμένο από την ένταση. Την πέταξα από πάνω μου και χτύπησε το κεφάλι της στη γωνία στο τραπεζάκι. «Τι κάνεις εκεί πέρα;» τη ρώτησα έντρομος. «Τι αίματα είναι αυτά;» «Είπα να σε ξυπνήσω λίγο τρυφερά», απάντησε με ένα συριγμό, «κι εσύ πήγες να μου ανοίξεις το κεφάλι!» «Δεν μου απάντησες για τα αίματα», επέμεινα. «Μιλάς σοβαρά; Χτύπησα στη γωνία σε αυτό το γαμημένο έπιπλο!» «Μα, ήταν από πριν», αντα-πάντησα με μια απορία. «Κοίτα, συμπεριφέρεσαι περίεργα από χθες που πρωτοπατήσαμε πόδι σε αυτό το σπίτι. Και τώρα μπερδεύεις τους χρόνους. Ολα ήταν μια χαρά, μέ-χρι που γούρλωσες τα μάτια σου, με κοίταξες με αυτό το τρομοκρατημένο βλέμμα και με σώριασες! Ισως θα ήταν καλύτερα να σου αδειάσω τη γωνιά!»

Η εξώπορτα έκλεισε με δύναμη μπροστά στα μάτια μου προτού καν επεξεργαστώ στο μυαλό μου τα λόγια της. Λίγο αργότερα, αποκαμωμένος, ξανακοιμήθηκα στον κα-ναπέ. Ξύπνησα στις 6 το πρωί, με την τηλεόραση ανοιχτή και τους δημοσιογράφους να μιλούν για έναν αποτρόπαιο φόνο που έγινε πριν από λίγες ώρες στο Λεοντίδιο· στο θύμα -στο πρόσωπο του οποίου ήταν χαραγμένος ανεί-

πωτος τρόμος- δεν είχε απομείνει ρανίδα αίματος. Εκείνη τη στιγμή ήταν που ένιωσα υγρό το μαξιλάρι. Ακούμπησα πάνω τα δάχτυλά μου, τα σήκωσα και τα είδα βουτηγμένα στο αίμα. Πήγα στο μπάνιο να δω αν τραυματίστηκα - και όμως, είχα πετάξει τους καθρέφτες! Η επόμενη κίνησή μου ήταν προς το υπνοδωμάτιο. Και εκεί -προς μεγάλη μου έκπληξη- είδα την Ιόλη να κοιμάται στο κρεβάτι. Δεν της είπα τίποτα, έβαλα τα ρούχα μου και βγήκα έξω. Επρεπε να περπατήσω και να σκεφτώ! Μετά τη βόλτα μου στους δρό-μους της γειτονιάς -πέρασα και από τον τόπο του εγκλήμα-τος-, έβγαλα τα συμπεράσματά μου…

Πήγα στον τεχνίτη της γειτονιάς. Του ζήτησα να κόψει κα-θρέφτες για να ντύσει το άδειο υπνοδωμάτιο στο διαμέρι-σμά μας. Μόνο εκεί θα ένιωθα ασφαλής! Ο κυρ Αλέκος, άψογος επαγγελματίας, μου είπε ότι μέχρι την επόμενη ημέρα θα τους είχε έτοιμους και τοποθετημένους. Αποφά-σισα να μη μείνω στο διαμέρισμα εκείνο το βράδυ. Πήγα σε ένα ξενοδοχείο. Το επόμενο πρωί άκουσα για μια νέα επίθεση στο Λεοντίδιο: φασίστες, λέει, επιτέθηκαν σε άτυ-χο μετανάστη, το πτώμα του οποίου βρέθηκε χωρίς στα-γόνα αίματος. «Τι διάολο θέλουν το αίμα ξένων οι φασί-στες;» αναρωτήθηκα και το μυαλό μου ακολούθησε πάλι συγκεκριμένα μονοπάτια. Πέρασα από τον κυρ Αλέκο, είχε έτοιμους τους καθρέφτες. Πήγαμε στο διαμέρισμα και τους εγκαταστήσαμε στο άδειο υπνοδωμάτιο. Εβαλα και μία πολυθρόνα εκεί μέσα για να κοιμάμαι μέχρι να ξε-καθαρίσουν τα πράγματα. Εδώ έβγαλα και την ημέρα μου. Εδώ γράφω και αυτό το σημείωμα. Τώρα που βράδιασε, άκουσα την πόρτα. Πρέπει να ήρθε η Ιόλη. Θα πάω μέσα να δω τι τρέχει τελικά.

«Δεν γράφει κάτι άλλο, κύριε υπαστυνόμε;»

«Οχι. Το θέμα είναι ότι το θύμα είχε αποκοπεί από όλο τον κόσμο τα τελευταία τρία χρόνια. Ακόμα και απ’ τους συγ-γενείς του. Ενας ακόμα ερημίτης! Και κανένας δεν μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξη αυτής της ‘Ιόλης’. Ούτε καν τα μητρώα του Πανεπιστημίου. Οι ένοικοι της πολυκατοικί-ας δήλωσαν ότι δεν είδαν ποτέ γυναίκα να μπαίνει στο δι-αμέρισμα. Αλλος ένας λοξός που μάλλον πήρε τα βουνά. Βλέπω να μπαίνει στο αρχείο αυτή η υπόθεση...»

25

26

Ενα παραμύθι θα παρουσιάζε-ται από σήμερα στο Θέατρο του Ελληνικού Κόσμου. Ενα παραμύθι που από κόμικς έγι-νε μιούζικαλ στο Broadway, για να αγαπηθεί από χιλιάδες

θεατές σε όλο τον κόσμο: η “Annie”. Η ιστορία της μικρής Αννυ ακούστηκε για πρώτη φορά το 1977, απέσπασε επτά Tony και από τότε μαγεύει μικρούς και μεγάλους όχι μόνο στη σκηνή, αλλά και στη μεγάλη οθόνη, καθώς το 1982 έγινε ται-νία, ενώ το 2014 αναμένεται και η δεύτερη κινη-ματογραφική της απόδοση με την Κάμερον Ντίαζ στον ρόλο της δαιμόνιας Μις Χάνιγκαν.

Για την ιστορία, η μικρή Αννυ (την οποία ενσαρ-κώνουν η Αννα-Μαρία Κόρνια και η Δανάη Βα-σιλοπούλου) μεγαλώνει στο ορφανοτροφείο της κακιάς και δεσποτικής Μις Χάνιγκαν (Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Αννα Παναγιωτοπούλου). Για καλή της τύχη, ο επίσης δύστροπος δισεκατομ-μυριούχος Γουώρμπακς, για να βελτιώσει τη δη-μόσια εικόνα του, αποφασίζει να φιλοξενήσει για τις γιορτές ένα κοριτσάκι από το ορφανοτροφείο. Και κάπως έτσι αρχίζει η παραμυθένια ζωή της Αννυ, η οποία δεν κρατάει για πολύ, στο τέλος όμως η τάξη αποκαθίσταται, μια και μιλάμε για ένα μιούζικαλ με happy end.

Η έκπληξη της παράστασης κρύβεται φυσικά στον ρόλο του Γουώρμπακς και στον Μιχάλη Χατζηγιάννη που τον ενσαρκώνει. «Ο Μιχάλης είναι πολύ εργατικός και έχει κάνει άλματα στην υποκριτική», σχολιάζει η Κατερίνα Παπουτσάκη, η οποία στο έργο υποδύεται την ευγενική γραμ-ματέα του, Γκρέης, που είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί του. «Φωνητικά είναι απίστευτος, νομίζεις ότι τα τραγούδια είναι δικά του. Του ταιριάζουν πάρα πολύ, σαν να είναι δικές του επιτυχίες». Την Κατερίνα Παπουτσάκη μαζί με τον Αργύρη Αγγέλου και την Ιωάννα Πηλιχού τους συναντή-σαμε τρεις μόλις ημέρες πριν από την πρεμιέρα τους στον Ελληνικό Κόσμο. Ανάμεσα σε τεχνι-κούς, σκηνογράφους, μουσικούς, παιδάκια και έναν σκύλο, μας αφιέρωσαν λίγο χρόνο και μας

μίλησαν για τους λόγους που έχουν αγαπήσει τόσο πολύ αυτή τη δουλειά.

«Είναι ένα από τα πιο κλασικά μιούζικαλ», μας λέει ο Αργύρης ενθουσιασμένος. «Είναι για μένα το απόλυτο παραμύθι του μικρού κοριτσιού που ψάχνει να βρει τους γονείς του και γενικότερα τις ρίζες του στη ζωή. Στον δρόμο μάχεται με την πονηριά, με την κακία και με την εκμετάλλευση, αλλά στο τέλος φυσικά κερδίζει πάντα το καλό», συνεχίζει ο ίδιος. Το ίδιο ενθουσιασμένη δηλώνει και η Ιωάννα, η οποία συμμετέχει πρώτη φορά σε μιούζικαλ. «Είναι από μόνο του ένα πολύ ωραίο έργο. Η Θέμις Μαρσέλου (σκηνοθέτιδα) έχει δώ-σει μια πιο κωμική νότα. Και αυτό είναι υπέροχο». Η Κατερίνα στέκεται περισσότερο στην πλοκή του έργου: «Είναι ένα πολύ άρτιο μιούζικαλ, ακόμα και τα τραγούδια να έλειπαν, θα έστεκε σαν ιστο-ρία. Μερικός φορές στα μιούζικαλ τα πράγματα γίνονται για να ειπωθούν τα τραγούδια, ευτυχώς εδώ δεν συμβαίνει αυτό», λέει η ίδια.

«Είναι ένα πολύ σωστά δομημένο έργο, χωρίς κοιλιές και φλυαρίες. Από την αρχή μέχρι το τέλος κρατάει το ενδιαφέρον και προτεραιότητα έχει η ιστορία», συμφωνεί με τις συμπρωταγω-νίστριές του ο Αργύρης, που για πρώτη φορά στην καριέρα του υποδύεται έναν κακό. «Το με-γαλύτερο ενδιαφέρον για εμένα είναι που κάνω έναν κακό. Για αυτό μου αρέσει η δουλειά μας, δεν βαριέσαι ποτέ. Καλείσαι συνεχώς να κάνεις καινούργια πράγματα. Χαίρομαι πολύ που η Θέ-μις είδε σε εμένα κάτι που μέχρι τώρα δεν είχε δει κανείς». Ο Αργύρης υποδύεται τον Ρούστερ, τον αδερφό της δαιμόνιας Μις Χάνιγκαν, ο οποί-ος μαζί με τη φίλη του Λίλυ στήνει μια σκευωρία για να εξαπατήσουν την Αννυ. «Φυσικά στο τέλος πάμε φυλακή», προδίδει το τέλος ο Αργύρης.

Τη Λίλυ ενσαρκώνει η Ιωάννα και εξηγεί για τον ρόλο της: «Είναι ένα κουτοπόνηρο πλάσμα που, αν και οι περισσότερες εκδοχές του έργου τη θέλουν τελείως χαζή, εγώ νομίζω ότι ακροβατεί. Εκεί που νομίζεις ότι είναι έξυπνη και έχει πάρει την κατάσταση στα χέρια της, μετά λες ότι είναι

εντελώς ούφο. Ετσι βέβαια το αντιλήφθηκα εγώ, τώρα αν αυτό περνάει στο κοινό θα δείξει». Τη γλυκούλα και συναισθηματική γραμματέα του Γουώρμπακς καλείται να κάνει η Κατερίνα. «Είναι γλυκιά και χαριτωμένη», εξηγεί η ίδια. «Δεν ήθε-λα όμως να σταθώ σε αυτό. Εχουμε κάνει λίγο πιο συμμετοχικό τον ρόλο, είναι και λίγο γκαφα-τζού και τα χάνει λίγο με τον κρυφό έρωτα που ζει για αυτόν».

Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Αμερική του 1930, αμέσως μετά το κραχ σε μια πολύ δύσκολη οικο-νομική συγκυρία. «Υπάρχει κρίση και στην εποχή του έργου», μου εξηγεί ο Αργύρης, «αλλά δεν στε-κόμαστε σε αυτό. Αλλωστε ο Γουώρμπακς είναι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Είναι ο αντι-κατοπτρισμός της κοινωνίας μας, αλλά το 1930».

«Υπάρχει ένα κοινωνικό θέμα στο έργο», παίρ-νει τη σκυτάλη η Κατερίνα. «Γίνονται αναφορές στην κρίση του τότε στην Αμερική. Ο λαός την πλήρωσε και εκεί, αλλά το θέμα είναι ότι υπάρχει και ένα κοινωνικό δίδαγμα. Ενας άνθρωπος που είναι πολύ σκληρός και οχυρωμένος πίσω από τα πλούτη του, την εξουσία και τη δόξα, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού γίνεται ξαφνικά ανθρώπινος, γήινος. Ερχεται σε επαφή με τα συναισθήματά του, πλουτίζει πλέον εσωτερικά».

Τελειώνοντας τη συνέντευξη περνάω από τη σκη-νή της αίθουσας Αντιγόνη και συναντώ τα παιδιά της παράστασης να κάνουν με πειθαρχία ζέστα-μα μπροστά από ένα πιάνο. Καταλαβαίνω αμέσως γιατί όλοι μου τόνισαν ότι είναι επαγγελματίες και έχουν κάνει την πιο σκληρή δουλειά από όλους τους ηθοποιούς. Λίγα μέτρα πιο πέρα οι 14 μου-σικοί έχουν πάρει τη θέση τους και κουρδίζουν τα όργανά τους. Ολοι επί ποδός για τη μεγάλη σημερινή πρεμιέρα. Ο μόνος που δεν φαίνεται να αγχώνεται ιδιαίτερα είναι ο σκύλος της παράστα-σης. Κυνηγάει αμέριμνος το μπαλάκι του στους διαδρόμους και περιμένει το σήμα της έναρξης!

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Ενα παραμύθι στην Πειραιώς

27 22-28.11.2013

28

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Γιώργης Γερόλυμπος

«Καταφέρατε να ρίξετε τον εγωισμό σας. Αυτό είναι τρο-μερά σημαντικό στην αρχιτε-κτονική». Ο Renzo Piano των ελάχιστων λέξεων, το ιερό τέρας της σύγχρονης αρχιτε-

κτονικής, έχει μόλις πει αυτή τη φράση χαμογε-λώντας σε δύο Ελληνες φοιτητές αρχιτεκτονικής, μέσα στο σκάμμα-θαύμα του Φαλήρου όπου κατασκευάζεται το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Ο Σπύρος Γιωτάκης και ο Αγις Παναγιώτης Μουρελάτος, δύο φοιτητές που δη-λώνουν συνεχώς πόσο τυχεροί αισθάνονται, επε-λέγησαν από τον ίδιο τον Piano -για την ακρίβεια η πρότασή τους- για να δημιουργήσουν τον προ-πομπό του μεγαλειώδους Κέντρου Πολιτισμού: Το Κέντρο Επισκεπτών που ήδη λειτουργεί στο Φαληρικό Δέλτα.

Εκεί, σε αυτό το ελπιδοφόρο «γαλατικό χωριό» των Αθηνών, βρέθηκε τη σχεδόν καλοκαιρινή Κυριακή της 10ης Νοεμβρίου για τρεις ώρες, ινκόγκνιτο, ο διάσημος και πολυβραβευμένος αρχιτέκτονας με τους συνεργάτες του. Ελάχιστοι γνώριζαν την επίσκεψή του στην Ελλάδα, ακόμα λιγότεροι τον είδαν από κοντά. Ο Αγις και ο Σπύ-ρος ενημερώθηκαν ότι πρέπει να βρίσκονται στον χώρο χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο. Πίστεψαν ότι ήταν μια τυπική επίσκεψη, έφτασαν, ανακατεύτη-καν με τον κόσμο που είχε κατακλύσει το Κέντρο όπως κάθε Σαββατοκύριακο. Χωρίς να γνωρί-ζουν ότι λίγο αργότερα θα γνώριζαν μια γκάμα συναισθημάτων σουρεαλιστική και σπάνια.

«Πήραμε το κιάλι που υπάρχει στο περίπτερο και παρατηρούσαμε μια ομάδα με κίτρινα γιλέκα που κυκλοφορούσε μέσα στο εργοτάξιο», μου περιγράφουν. «Αρχίσαμε να κοιτάμε τα πρόσω-πα ένα ένα, ώσπου ξαφνικά...» Ωσπου ξαφνικά ο Σπύρος αρχίζει να φωνάζει μέσα στο Κέντρο Επισκεπτών: «Ο Piano, ο Piano!» Με το που απο-καλύφθηκε το μυστικό, ο Σπύρος Γιωτάκης και ο Αγις Παναγιώτης Μουρελάτος βάλθηκαν να δι-αμορφώνουν τον χώρο, τα καθίσματα, άνοιξαν όλα τα παράθυρα για να φανούν οι διαφάνειες. Ετοιμάστηκαν να υποδεχτούν τον Renzo Pianο.

Οταν έκλεισε το περίπτερο και έφυγε ο κόσμος, ο αρχιτέκτονας άρχισε να ανηφορίζει προς το Κέ-ντρο Επισκεπτών. «Καθώς ανέβαινε τη ράμπα που

οδηγεί στο Κέντρο, δεν αντέξαμε και κατεβήκα-με στη μέση να τον υποδεχτούμε», περιγράφουν. «Εκείνη την ώρα που μας σύστησαν, στη μέση της ράμπας, νομίζω πως είχαμε ανεβάσει πυρετό». Εί-ναι η στιγμή που ο Piano αρχίζει να τους λέει: «Γυ-ρίστε τη ράμπα προς τα εκεί, ψηλώστε λίγο το κτί-ριο, κάντε αυτές και αυτές τις αλλαγές». Το αίμα τους πάγωσε μέχρι να καταλάβουν ότι επρόκειτο για ένα απλό πείραγμα του Piano για να σπάσει ο πάγος και να μπορέσει να χαλαρώσει τα παιδιά. Προχωρώντας προς το Κέντρο έκανε μια στάση στο πλατύσκαλο, κοίταξε το εργοτάξιο για λίγα λεπτά και είπε απλά: «Ναι, αυτό είναι». Ακολού-θησε μια ώρα που προφανώς δεν θα λησμονή-σουν ποτέ. «Ηταν σαν να ήρθε ο Piano και να μας μετέφερε ένα όραμα. Νιώθαμε να μας σβήνει τις ανασφάλειες, νιώθαμε σίγουροι για τον δρόμο που έχουμε πάρει». Και όλα αυτά χωρίς βαθυ-στόχαστες και μακρές αφηγήσεις ή παραινέσεις.

«Μιλούσε ελάχιστα και χρησιμοποιούσε μια λέξη που έλεγε τα πάντα. Ηταν ακριβώς αυτή. Δεν μπορούσες να βρεις συνώνυμο. Κάθε λέξη είχε τεράστιο νόημα. Μάθαμε από τη σιωπή του. Δεν έχει τίποτα να αποδείξει και απλά σου δίνει». Τον παρακολούθησαν να μετράει με τη ματιά κάθε στοιχείο και λεπτομέρεια του χώρου, να κάθεται στο σημείο του χώρου που είχε εκείνη την ώρα το ομορφότερο φως. Εβγαλε το κλασικό πράσι-νο μαρκαδοράκι Pentel που έχει πάντα μαζί του και χρησιμοποιεί παντού, τράβηξε ένα διπλωμένο χαρτί από την τσέπη και κοιτάζοντας το εργοτάξιο άρχισε να σκιτσάρει και να κρατάει σημειώσεις. «Μοιάζει να μη σταματάει ποτέ να σκέφτεται».

Στράφηκε προς τον Σπύρο και τον Αγι: «Κατα-λάβατε ότι το κτίριό σας είναι αυτό;» τους είπε δείχνοντας το εργοτάξιο. «Καταφέρατε να ρίξτε τον εγωισμό σας, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για την αρχιτεκτονική. Οι αρχιτέκτονες ασχολού-νται πολύ με τον εαυτό τους». «Τον ακούγαμε και τρέμαμε, θέλαμε απλά να τον ακούμε», μου λένε. Τους συμβούλεψε να ταξιδέψουν πολύ, παντού. Και να μάθουν καλά όσο περισσότερες ξένες γλώσσες μπορούν. Ενδιαφέρθηκε να μάθει αν παρακολούθησαν στενά την κατασκευή και αν κατάλαβαν πώς λειτουργεί στατικά το κτίριο και πώς δένουν τα υλικά μεταξύ τους. Αν κατάλαβαν τη συναρμογή των υλικών, που για αυτόν είναι κα-θοριστικής σημασίας.

Δεν περιορίστηκε όμως σε αυτό. «Στην Ελλάδα [στην αρχιτεκτονική] το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα καπέλο», είπε ο Piano κάνοντας μια κίνηση σαν να βάζει ένα καπέλο στο κεφάλι, «που θα σε προστατεύει από τη βροχή και από τον ήλιο, αλλά θα σου επιτρέπει πάντα να βλέπεις τον ήλιο». Δεν είπε στέγαστρο, είπε καπέλο, «και αυτό είναι κάτι που σου δίνει τεράστια ελευθερία. Δεν είναι μια αρχιτεκτονική εικόνα. Εχει άπειρες ερμηνείες», μου εξηγούν ο Σπύρος και ο Αγις και αντιλαμβά-νομαι απόλυτα τι εννοούσαν νωρίτερα όταν έλεγαν ότι ένιωθαν συχνά ανατριχίλα δίπλα στον Piano.

Αναρωτιέμαι αν έβγαλαν κάποιες προσωπικές φωτογραφίες μαζί του με το κινητό, αν θέλησαν να απαθανατίσουν αυτή τη σπάνια, σουρεαλι-στική σχεδόν εμπειρία. Κουνάνε αρνητικά το κε-φάλι. Η αντίληψη και η σοφία της στιγμής όπως ιδανικά εκλαμβάνεται από δύο Ελληνες φοιτητές, ο ένας στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, ο άλλος στο Πολυτεχνείο της Αθήνας εγκλωβισμένος από το χάος που κρατάει κλειστό το ΕΜΠ. Φοι-τητής, στην Ελλάδα της κρίσης, με το έργο σου να έχει επιλεγεί από τον ίδιο τον Piano, να έχει εφαρμοστεί, να υποδέχεται και να προϊδεάζει για όσα θα ακολουθήσουν στο Δέλτα Φαλήρου. Και ταυτόχρονα όμηρος μιας κατάστασης που δεν σου επιτρέπει να αποφοιτήσεις. Η συνάντηση με τον Piano έβαλε στην άκρη κάθε στρέβλωση του αρχικού οράματος που προκαλεί η ίδια η πραγ-ματικότητα, τους πείσμωσε ως προς αυτό που θέλουν να κάνουν. Eνάντια σε κάθε αντιξοότητα. «Είμαστε τόσο τυχεροί», επαναλαμβάνουν συνε-χώς. Και ευγνώμονες.

Η αφήγηση για αυτή τη μία ώρα με τον Renzo Piano περιλαμβάνει παύσεις, εικόνες, χειρονομί-ες και ανατριχίλα. Πολύ ανατριχίλα. Κάθε εικό-να του ήταν ένα μοναδικό μάθημα, μια εμπειρία για τον Παναγιώτη και τον Αγι. Oπως η στιγμή που ο Piano ανέβηκε στον λόφο των 12 μέτρων που έχει σχεδιάσει μέσα στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στάθηκε στην κορυφή, κοίταξε προς τη θάλασσα και είπε: «Ωραία θέα». Oπως ακριβώς το υποσχέθηκε όταν σχεδίαζε το Kέντρο και μιλούσε για την BellaVista. Επέστρεψε στην πόλη, στους κατοίκους, την ωραία θέα.

Μια ώρα με τον Renzo Piano

29 22-28.11.2013

Ζούσα για χρόνια στην Πλα-τεία Αμερικής και φοιτούσα -επίσης για χρόνια!- στη Νο-μική. Ετσι περνούσα σχεδόν καθημερινά μπροστά από το τεράστιο επταώροφο κτίριο

που εδώ και δεκαετίες υψώνεται στη συμβολή των οδών Πατησίων και Αβέρωφ απέναντι από το Πο-λυτεχνείο. Εργο του Σωτήρη Μαγιάση, κτίστηκε το 1928 και για πάνω από μισό αιώνα στέγασε το ξενοδοχείο Acropole Palace. Η ιδιαίτερη αρχιτε-κτονική του όδηγησε την UNESCO να το χαρακτη-ρισεί ως σημαντικότατο πολιτιστικό μνημείο της Ευρώπης, μια και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της Art Nouveau στην Ελλάδα.

Πέρα όμως από την αρχιτεκτονική αξία, το κτί-ριο αυτό φέρει και ένα ιδιαίτερο ιστορικό βά-ρος, αφού η θέση του το κατέστησε «μάρτυρα» σημαντικών ιστορικών γεγονότων. Χαρακτηρι-στικότερο παράδειγμα, το γεγονός ότι ο Βέλ-γος δημοσιογράφος Albert Coerant βρισκόταν σε ένα από τα μπαλκόνια του τότε ξενοδοχείου όταν κινηματογραφούσε το ιστορικό πλάνο της εισβολής του στρατιωτικού τανκ στο Πολυτε-χνείο τη 17η Νοεμβρίου του 1973. Από τότε σεισμοί, πυρκαγιά, λεηλασίες, γραφειοκρατία και δικαστικές διαμάχες μεταξύ του κράτους και τον εκάστοτε ιδιοκτητών οδήγησαν το αρχιτεκτο-

νικό αριστούργημα σε μαρασμό και στα όρια της ανεπανόρθωτης καταστροφής.

Λίγες εβδομάδες όμως νωρίτερα, ξαναπερνώντας τυχαία από το σημείο διαπίστωσα ότι μέσα στο κτίριο γίνονται έργα. Αν δεν μιλούσα ο ίδιος με κάποιον υπεύθυνο, δεν θα το πίστευα! «Σε συνερ-γασία με το Υπουργείο Πολιτισμού, στο οποίο και ανήκει το κτίριο, και υπό την επίβλεψη της Διεύθυν-σης Αναστήλωσης Νεοτέρων Μνημείων, προχωρά-με στην ανακατασκευή του εσωτερικού του κτιρίου και στην ανάδειξη των προσόψεών του. Δεν θα εί-ναι βέβαια πια ξενοδοχείο. Θα χρησιμοποιηθεί για να στεγάσει εκθέσεις, συνέδρια και πολιτιστικές δράσεις φορέων του Υπουργείου Πολιτισμού, κα-θώς και κάποιες διοικητικές υπηρεσίες του», μου εξηγεί ο Δήμος Φούτσης, μηχανολόγος μηχανι-κός της αναδόχου κατασκευαστικής ΕΤΒΟ ΑΤΕ.

Συζητάμε για το μέγεθος των αλλαγών που θα υποστεί το κτίριο. «Το εσωτερικό», διευκρινίζει, «δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί το ίδιο. Οι σει-σμοί και η πυρκαγιά δημιούργησαν μεγάλα προ-βλήματα στον σκελετό. Η εσωτερική αποκατάστα-ση θα μείνει βέβαια πιστή στην αρχική κατάσταση του κτιρίου. Οι γύψινοι διάκοσμοι σε ποσοστό 90-95% θα είναι οι ίδιοι, στα δάπεδα θα τοπο-θετηθούν ξανά ξύλο και μωσαϊκό. Ισως μάλιστα να καταφέρουμε να διασώσουμε και κάποια από

τα παλιά πατώματα. Επίσης τρεις από τους πέντε ανελκυστήρες του κτιρίου θα έχουν την όψη που είχαν αυτοί που τοποθετήθηκαν τη δεκαετία του ’30. Και φυσικά οι προσόψεις του κτιρίου διασώ-ζονται και θα αναδειχθούν. Μάλιστα η είσοδος, η οποία το ’50 είχε υποστεί κάποιες τροποποιήσεις, θα επανέλθει στον αρχικό σχεδιασμό του 1928».

Πόσο «ανοικτό» όμως θα είναι αυτό το κτίριο προς το κοινό; «Το ‘Αθηναϊκό Σαλόνι’ (σσ. η αί-θουσα χορού) θα χρησιμοποιηθεί ως αίθουσα εκδηλώσεων και συνεδριών η οποία θα είναι εξο-πλισμένη ακόμα και με αυτόματο μεταφραστικό σύστημα. Στο υπόγειο θα στεγαστεί ένας μεγάλος εκθεσιακός χώρος, ενώ στην καφετέρια του εβδό-μου ορόφου θα μπορεί ο κόσμος να απολαμβάνει τη θέα». Βλέποντάς με εντυπωσιασμένο, ο κύριος Φούτσης βάζει και το κερασάκι της... επταώροφης αυτής τούρτας: «Στο δώμα θα χτιστεί ένα διαμέ-ρισμα περίπου 100 τμ. για τη φιλοξενία ξένων προσωπικοτήτων του πολιτισμού». Τον Μάιο του 2015, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, το ιστο-ρικό κτίριο του παλιού ξενοδοχείου Αcropole θα απαλλαχτεί επιτέλους από τις λινάτσες και τις σκα-λωσιές και η Αθήνα, μια πόλη που αναζητάει με με-γεθυντικό φακό τα ξεχασμένα όμορφα κτίριά της, θα έχει γίνει λίγο πιο όμορφη. Πείτε ό,τι θέλετε, αλλά εμένα κάτι τέτοια με κάνουν και αισιοδοξώ...

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής

Acropole ξανά!

30

Στρίβω μέσα στη στοά. Εμμα-νουήλ Μπενάκη 24. Στο βά-θος βλέπω τη γυάλινη βιτρίνα. Ικαριώτικο καφενείο «Χαλ...αρά». Η ώρα 10:30 το πρωί. Απορώ που δεν έχει κόσμο.

«Εχουν τα δικά τους ωράρια εδώ. Από το μεση-μέρι και μετά γεμίζει», μου εξηγεί η Ειρήνη Μαρ-γαρίτη, που επέλεξε αυτό το καφενείο για να σκη-νοθετήσει τον Χρήστο Σαπουντζή σε δύο ιστορίες από τη βραβευμένη συλλογή του Χρήστου Οικο-νόμου «Κάτι θα γίνει, θα δεις». Το ξανασκέφτο-μαι. Λογικό. Δεν είναι ένα όποιο καφενείο. Είναι ένα ικαριώτικο καφενείο.

Από τα ηχεία ακούγονται τα «Κάγκελα» του Πα-νούση. Χαμογελώ. Είναι ένα ικαριώτικο καφενείο, ξαναλέω στον εαυτό μου. Ενας ηλικιωμένος θαμώ-νας κάθεται σε ένα τραπέζι. «Καλημέρα. Τι κάνετε; Καλά;» τον ρωτάει η Ειρήνη. «Αν ήμουν καλά, εδώ θα ήμουν;» της απαντάει αφοπλιστικά. «Στην Ικα-ρία θα ήμουν».

«Στην Ικαρία οι άνθρωποι είναι ποιητές με τον χρόνο. Καταφέρνουν μέσα από τη φαινομενική τους νωθρότητα να υψώνονται. Σκύβοντας να υψώνονται. Εχουν μια επικοινωνία με το θείο. Και στους χορούς τους μπορείς να το δεις αυτό. Είναι όλα στον αέρα. Ολα σε ένα μετέω-

ρο πράγμα μεταξύ γης και ουρανού», μου εξη-γεί ο Χρήστος.

«Μας λέει κάποιος φίλος: Δεν σας ακούνε όταν κάνετε πρόβα. Και του λέμε: Μας έχουν όμως εδώ μέσα. Και με πολλή αγάπη. Δεν ξέρω αν το ‘ακούω’ είναι μόνο με τα αυτιά, μας ακούνε με την καρδιά τους», παρεμβαίνει η Ειρήνη και συνεχίζει: «Για εμάς το ζητούμενο είναι πάντα η επικοινωνία. Για αυτό και ήρθαμε σε ένα καφενείο, βάλαμε τα τραπέζια δίπλα δίπλα και δημιουργήσαμε αυτή τη μη απόσταση. Μιλάμε για αυτό που νιώθουμε και είμαστε μαζί με κάποιον τρόπο. Ο καθένας με τα δικά του, αλλά και μαζί».

«Black out (μια μικρή διαμαρτυρία)». Ετσι λέγεται η παράσταση. Δύο μονόλογοι. «Και τα δύο κείμενα πραγματεύονται το θέμα της απώλειας. Της προ-σωπικής απώλειας. Ο ένας ήρωας έχει χάσει τη γυναίκα του και ο άλλος τον καλύτερό του φίλο. Είναι σαν να συντονίζονται όμως με ένα αίσθημα γενικότερης απώλειας. Αυτή η αίσθηση δημιουργεί και αυτό το black out με κάποιον τρόπο. Δεν ξέρεις πια πού βρίσκεσαι ακριβώς... Πού είμαστε; Τι διεκ-δικούμε; Τι να ονειρευτούμε για το μέλλον μας;» μου εξηγεί η Ειρήνη.

«Φως; Υπάρχει φως στα δύο κείμενα;» τους ρωτάω. «Ο ίδιος ο συγγραφέας λέει ότι είναι τρομερά αι-

σιόδοξο ότι μιλάμε για ανθρώπους που παλεύουν να μην το βάλουν κάτω, ενώ όλες οι συνθήκες τούς λένε να το βάλουν κάτω», σπεύδει να απαντήσει η Ειρήνη. «Η ζωή είναι πιο δυνατή από εμάς. Πρέπει να πάμε μπροστά. Να το πενθήσουμε, να το θάψου-με και να πάμε μπροστά. Εκεί κρύβεται η αισιοδο-ξία», σχολιάζει ο Χρήστος.

Είναι δύο εξαιρετικά ταλαντούχα πλάσματα. Εκτός από συνεργάτες είναι και φίλοι. Είναι πολύ δικό τους πράγμα το “Black out”. Το νιώθω. Εχουν μια ησυχία που σπάνια συναντάς λίγο πριν από την πρεμιέρα. Κανένας πανικός. Λες και το ικα-ριώτικο καφενείο έκανε το θαύμα του. «Εδώ σε αυτόν τον χώρο θυμήθηκα ξαφνικά τους συγγε-νείς μου στην τέχνη, τα μπουλούκια. Σε τέτοιους χώρους γυρίζανε και παίζανε. Και αίφνης ο εν-θουσιασμός μου έγινε πολύ μεγαλύτερος από το να παίξω σε οποιοδήποτε Μέγαρο!» μου λέει ο Χρήστος και καταλήγει: «Σε αυτές τις δύσκολες εποχές που ζούμε με ενδιαφέρει πάρα πολύ να παίξω ένα σύγχρονο κείμενο και να το κοινωνή-σω με τέτοιους ανθρώπους εδώ. Για αυτούς τους ανθρώπους μιλάμε. Ούτε για βασιλιάδες, ούτε για πλούσιους και πετυχημένους. Δεν είναι ούτε Σαίξπηρ, ούτε Ιψεν. Είναι μικρές ιστορίες για μι-κρούς ανθρώπους που δεν τις μαθαίνουμε ποτέ».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Σαν τα μπουλούκια

31 22-28.11.2013

32

Κείμενο: Πόπη Διαμαντάκου / Φωτογραφίες: Νίκος Παπαγγελής

Ηταν ακριβώς αυτό που έλει-πε για να επιβεβαιωθεί μια αίσθηση αλλαγής στην ατμό-σφαιρα. Στην παγκρατιώτικη γειτονιά της Σπύρου Μερ-κούρη, δρόμου εμπορικού,

ζωντανού, με τις τράπεζές του, με τα καφέ και τα κουρεία του, το βιβλιοπωλείο Πλειάδες, που άνοιξε το περασμένο καλοκαίρι αντικαθιστώ-ντας το παλιό προπατζίδικο, δεν συμπλήρωσε μόνο ένα κενό για τους βιβλιόφιλους, αλλά θα λέγαμε, ερήμην των ιδιοκτητών του, έγινε για πολλούς κατοίκους και επισκέπτες κάτι σαν σύμβολο των αληθινών βαθύτερων αναγκών που ανέδειξαν οι νέες εποχές.

Το άνοιγμά του στο συγκεκριμένο σημείο μοιά-ζει έτσι κι αλλιώς με αλλαγή σκυτάλης της πολύ πρόσφατης ιστορίας του τόπου μεταξύ δύο δια-φορετικών μοντέλων ζωής. Πώς αλλιώς να δει κανείς τη μεταμόρφωση του χώρου από «μικρο-μπακάλικο» των ψεύτικων ελπίδων για εύκολο πλουτισμό με στοιχήματα, λαχεία και παρόμοια, σε χώρο όπου ο πολιτισμός του βιβλίου υπόσχε-ται τον πλούτο του πνεύματος, αυτόν ως ουσια-στική ελπίδα για το μέλλον;

Και δεν είναι ο μόνος συμβολισμός του συγκε-κριμένου σημείου. Το παλιό προπατζίδικο ανήκε στη συμπαθεστάτη Νάντια Φοντάνα. Γλυκιά και διακριτική παρουσία στη γειτονιά. Ποτέ δεν ανα-

φερόταν στις στιγμές της δόξας των μιούζικαλ του Δαλιανίδη, των οποίων υπήρξε σταρ, αλλά, όπως και να το κάνουμε, η μνήμη εκείνης της λαϊκής διασκέδασης, εδώ στο μικρό παγκρατι-ώτικο μαγαζάκι, άλλαξε χέρια με το παρόν ενός άλλου πολιτισμού. Αυτού της ανάγνωσης, στον οποίο επένδυσε με πάθος το ζευγάρι των δημι-ουργών του βιβλιοπωλείου Πλειάδες, ο Αλκης Τεμπονέρας και η σύζυγός του, συγγραφέας παι-δικών βιβλίων, Αλεξάνδρα Γκίζη.

Συνδετικός κρίκος και ίσως ο καλύτερος «ξενα-γός» σε αυτή την αλλαγή σκυτάλης μεταξύ δύο διαφορετικών «μνημείων» κουλτούρας, η γάτα Βενέτσια. Χωμένη χρόνια στο πίσω μέρος του προπατζίδικου, εκεί που ένα χώρισμα από τον έξω κόσμο και το φως δημιουργούσε το άγριο καταφύγιο των παθιασμένων ιπποδρομιάκηδων, η γάτα Βενέτσια είχε συνηθίσει τις αγριοφω-νάρες και την επιθετικότητα των στοιχηματιών. Αλλά, όπως όλες οι γάτες, δεν δέχθηκε να εγκαταλείψει τον χώρο της. Περίμενε τους νέ-ους ιδιοκτήτες και σιγά σιγά, καθώς γύρω της η ατμόσφαιρα γλύκαινε, έπαιρνε χρώματα, καθά-ριζαν οι τζαμαρίες να μπει το φως, άνοιγε ο πίσω χώρος στη μικρή αυλή του ακάλυπτου για να μπουν γλάστρες και τραπεζάκια και να μεταμορ-φωθεί σε φιλόξενο αναγνωστήριο, έμπαιναν τα βιβλία στα ράφια, σιωπηλοί, πολύχρωμοι μάρ-τυρες του καινούργιου ήρεμου κόσμου της γνώ-σης, που πρώτη φορά στη ζωή της συναντούσε

η Βενέτσια, γλύκανε και αυτή. Κουλουριασμένη, ήρεμη ανάμεσα στα βιβλία στο αναπαυτικό μαξι-λάρι της, ξέρει καλά ότι αλλάζουν οι εποχές και καμιά φορά, ναι, αλλάζουν προς το καλύτερο.

Πάθος για τα βιβλία, τον κόσμο των εκδόσεων, τους επίμονους επαγγελματίες του, που γνώρι-σε και εκτίμησε για την αγάπη τους στο έντυπο, ο Αλκιβιάδης Τεμπονέρας, με αρωγό την Αλε-ξάνδρα Γκίζη, ήταν από αυτούς που είδαν στην κρίση την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους σε μια γειτονιά που το περίμενε να το αγκαλιάσει. Το σκοτεινό, σκονισμένο παλιό προπατζίδικο στο ισόγειο μιας από τις παραδο-σιακές πολυκατοικίες της Σπύρου Μερκούρη αναμορφώθηκε σε ένα φωτεινό ψηλοτάβανο, λιτό αλλά με χαρούμενη σοφία διακοσμημένο βιβλιοπωλείο.

Ο Αλκιβιάδης, που πιτσιρικάς ακόμη χάζευε βιτρίνες βιβλιοπωλείων και φαντάρος έστησε δανειστική βιβλιοθήκη στις Φιλιάτρες όπου υπηρετούσε, η Αλεξάνδρα, η συνεργάτιδά τους Δέσποινα Γιαννοπούλου και η γάτα Βενέτσια εί-ναι οι οικοδεσπότες σε έναν χώρο όπου οι ανα-γνώστες καλούνται να γράψουν την καινούργια του ιστορία.

Με «ξεναγό» μια γάτα

33 22-28.11.2013

Ενδυ

μασί

α: Β

ασίλ

ης Ζ

ούλι

ας

34

Επηρεασμένοι από την Αμερική του swing και του rock’n’roll, οι Penny and the Swingin’ Cats προσγειώνο-νται το 2009 στην Αθήνα με πολλά όνειρα στις αποσκευές

τους, αλλά χωρίς όνομα. «Κάποια στιγμή έπρεπε να στείλω ένα δελτίο Τύπου στο ‘Δίφωνο’ και είχα αφήσει το όνομα της μπάντας κενό. Εν τω μετα-ξύ ο ντράμερ μας φώναζε όλους γάτους. ‘Τι ώρα έχουμε πρόβα, γάτα;’ ‘Ελα ρε γάτε!’ Γάτος, γάτα, γατάκια... Παίρνω έτσι αυθόρμητα την απόφαση για το όνομα: Penny and the Swingin’ Cats», διη-γείται η 30χρονη τραγουδοποιός Πέννυ Μπαλτα-τζή, που εκτός από βασική δημιουργός είναι και η φωνή των Γάτων.

Η νεαρή γάτα της μπάντας ομολογεί πως από μι-κρή τραγουδούσε, αλλά ποτέ δεν το είδε σαν το επάγγελμα που θα ακολουθούσε. «Πάντα θεω-ρούσα ότι είναι φυσικό να τραγουδάς και ότι όλοι τραγουδούν όπως έκανα εγώ με τις φίλες μου στο σπίτι ή αργότερα σε μαγαζιά. Ετσι σπούδασα και βρεφονηπιοκομία, έκανα σεμινάρια μουσικο-κινητικής και τώρα κάνω παράλληλα μαθήματα σε παιδιά». Ο άνθρωπος κλειδί για την Πέννυ ήταν ο Φοίβος Δεληβοριάς, όπως μας εξηγεί. «Η μουσική είναι αυτό από το οποίο βιοπορίζομαι και βιοποριζόμουν όλα αυτά τα χρόνια, είτε μι-λάμε για σκηνές, ξενοδοχεία, πανηγύρια, γάμους όπου έχω κατά καιρούς τραγουδήσει είτε για την μπάντα. Εχω τόσο γεμάτη μουσική ζωή... Αλλά η στιγμή που είπα ότι θέλω να κάνω κάτι δικό μου ήταν όταν με επέλεξε σε μια οντισιόν ο Φοίβος Δεληβοριάς. Η συνεργασία μας το 2007 και το 2008 ήταν καθοριστική».

Οι Penny and the Swingin’ Cats ήταν από τις πρώ-τες μπάντες swing που εμφανίστηκαν στην Αθή-να. Ξεκινώντας τόσο με swing, όσο και με funk και tango, οι Penny and the Swingin’ Cats έγιναν γνω-στοί στο ευρύ κοινό με διασκευές αγαπημένων

τραγουδιών και πολλά live στην Αθήνα και την επαρχία, με αποτέλεσμα η μπάντα να γίνει γρή-γορα αγαπητή. Ο Γιώργος Ζερβός, ο κιθαρίστας γάτος και ένας από τους πρώτους συνεργάτες της Πέννυς, μας εξηγεί πού οφείλεται η αναγνωρισι-μότητα της μπάντας. «Οι Γάτοι αγαπήθηκαν από το κοινό για την εξωστρεφή μουσική τους και φυ-σικά μέσα από τα πολλά live τους. Πιστεύουμε ότι η μουσική είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που πρέπει να τρίβεται για να εξελίσσεται. Σε συνδυα-σμό με την περίοδο που επικρατούσε μια γενικό-τερη μιζέρια και κατήφεια, ο κόσμος είχε ανάγκη από χαρά και αισιοδοξία».

Πώς μπορεί λοιπόν να κουμπώνει το swing και το rock’n’roll με μια εποχή κοινωνικού αναβρα-σμού; «Το swing γεννήθηκε την εποχή του οι-κονομικού κραχ στην Αμερική. Ο κόσμος τότε ήθελε να δείξει τα συναισθήματά του, να επανα-στατήσει για ό,τι συμβαίνει και έβρισκε διέξοδο στον χορό. Χορεύοντας έλεγαν τον πόνο τους και έβρισκαν έναν ωραίο τρόπο να διοχετεύουν τον λυγμό τους... Αυτό είναι και το δικό μας μέ-λημα τώρα. Οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν πια, φοβούνται. Εμείς θέλουμε να τους φέρουμε πιο κοντά», αναφέρουν η Πέννυ και ο Γιώργος, ενώ δεν παραλείπουν να σχολιάσουν το στιλ και τη μόδα που έφερε μαζί του το swing. «Το ντύσιμο, το χτένισμα της εποχής αυτής αναδεικνύουν το γυναικείο σώμα και τo πρόσωπο των αντρών. Τότε οι άνθρωποι διατηρούσαν μια ιεροτελεστία σε όλα τα πράγματα. Καιρός να περιποιηθούμε και εμείς λίγο τους εαυτούς μας».

Το νέο μίνι άλμπουμ των Penny and the Swingin’ Cats με τίτλο “Retro” είναι γεγονός. Τα έξι πρωτό-τυπα τραγούδια σε στίχους και μουσική της Πέν-νυς Μπαλτατζή, εκτός από το «Μικρό καφέ» για το οποίο έγραψε τη μουσική μαζί με τον Γιώργο Ζερβό, ηχογραφήθηκαν ζωντανά και έρχονται να μας να μας ταξιδέψουν σε δεκαετίες περασμένες, τότε που το swing, η jazz και το rockabilly κυριαρ-

χούσαν στις πίστες. Η Πέννυ και ο Γιώργος μας περιγράφουν τα κομμάτια. «Το ‘Γυφτάκι’ θέλει να βγει από το καβούκι του, να νιώσει τον άλλον άνθρωπο, να μοιραστεί και να ζήσει ελεύθερο», αναφέρει η Πέννυ. «Το ‘Χορεύοντας’ στην αρχή δεν μου άρεσε καθόλου, μέχρι που το άκουσα από την μπάντα», εκμυστηρεύεται ο Γιώργος και συνεχίζει: «Το ‘Μικρό Καφέ’ γράφτηκε πολύ αυ-θόρμητα, το ‘Πειρασμός απάτη’ είναι πιο σκοτει-νό, πιο καμπαρέ και ακολουθεί το ‘Rocket in my heart’, πάλι σε βρόμικο rock’n’roll ήχο, που γρά-φτηκε στην Κάλυμνο πριν από τρία καλοκαίρια». «Τέλος», εξηγεί η Πέννυ, «το ομώνυμο ‘Ρετρό’ είναι πιο αργό, με ένα πιάνο και ένα κλαρινέτο σε στιλ Belle Époque. Η μουσική για αυτό το κομμάτι είχε γραφτεί πριν από δύο χρόνια. Ενα πρωί, λοι-πόν, εκεί που έπλενα πιάτα, είδα μια ανθισμένη αμυγδαλιά Γενάρη μήνα -είχε μπερδευτεί και αυτή από τον καλό καιρό- και άρχισα να τραγουδάω πάνω στη μελωδία που είχα γράψει πριν από δύο χρόνια: ‘στην αμυγδαλιά που άνθισε ξανά με μια μας αγκαλιά...’»

Και ενώ οι Γάτες του swing σκέφτονται ήδη τον επόμενο δίσκο τους, αποφάσισαν να μεγαλώ-σουν την οικογένεια με τους Penny and the Great Big Band, μια μπάντα 20 μουσικών που δεν συ-ναντάς εύκολα στα ελληνικά δεδομένα. «Θέλου-με να δώσουμε κάτι ωραίο στον κόσμο και να προσφέρουμε με αυτό το project στον πολιτισμό, μέσα από τη συλλογικότητα και την καλή συ-νεργασία. Μετά το Μέγαρο Μουσικής το καλο-καίρι, έρχεται η συναυλία μας στο Gazarte στις 31 Δεκεμβρίου». Για την ώρα, βέβαια, δίνουμε ραντεβού με τους Penny and the Swingin’ Cats στις 22 Νοεμβρίου στο PassPort στον Πειραιά. «Θα τραγουδήσουμε το παιδάκι μας το πρώτο, το ‘Retro’, και τραγούδια ακυκλοφόρητα με στιλ και feelgood διάθεση. Be there!»

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Οι ρετρό γάτοι του swing

35 22-28.11.2013

Γυναίκες, κρίση, ευκαιρίες, απελπισία, γέλιο, εκπλήξεις, ανατροπές, σήμερα, δίπλα μας. Στη θεατρική μαύρη κω-μωδία «Ευρέ Εργά 2014» της Μανίνας Ζουμπουλάκη, που

παίζεται στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης έως τις 11 Δεκεμβρίου, αποδεικνύεται ότι η ζωή έχει καλύτερα σενάρια από εμάς. Παίζουν η Γαλήνη Τσεβά, η Βάνα Πεφάνη και ο Νίκος Σούλης, ενώ τη μουσική έχει επιλέξει ο Γιάννης Νένες.

Οπως λέει η συγγραφέας, το έργο βγαίνει από τις αγγελίες για εύρεση εργασίας: «Για την ακρί-βεια, από συζητήσεις που γίνονται συνέχεια τα τελευταία χρόνια με αυτό το θέμα. Τα συζητάμε και βρίσκουμε προσωρινές λύσεις ή δεν βρί-σκουμε, πάντως το θέμα της εργασίας μάς απα-σχολεί πολύ και μαζί με τα ερωτικά (αν/πού/πώς/γιατί) μας κάνει τα νεύρα λάστιχο. Δύο γυ-ναίκες βρίσκονται στη σκηνή σε μια τέτοια φάση, σήμερα ή αύριο, και ένας άντρας μπαίνει πότε πότε, γελάνε, εκτίθενται, συνδέονται και έχουν κάτι που θεωρούν λύση - αλλά είναι; Ποιος ξέ-ρει... Ο καιρός θα δείξει!».

Από τη θέση της σκηνοθέτιδας -αυτή τη φορά- η Πέμη Ζούνη καθοδηγεί τη Βάνα Πεφάνη, τη Γα-

λήνη Τσεβά και σε ρόλο έκπληξη τον Νίκο Σού-λη, χαλαρά, επιτρέποντας στην εμπειρία τους και στη δύναμη του κειμένου να συμπληρώσουν τη σκηνή. «Μου αρέσει πολύ το ότι είναι μια φωνή γυναικών», λέει για το έργο η Πέμη Ζούνη στο τέλος μιας πρόβας. «Βρισκόμαστε σε συνενο-χή τέσσερις γυναίκες -μαζί με τη Μανίνα- και φυσικά με τη μεγάλη έκπληξη, τον Νίκο Σούλη, που τον ήξερα από τις δουλειές του και τώρα ανακαλύψαμε ένα άλλο υπέροχο στοιχείο του! Ο λόγος της Μανίνας αλλά και ο τρόπος των ηθοποιών έχει αυτό που πραγματικά μου βάζει τρικλοποδιά ψυχικά. Το ότι μέσα στο DNA μας αντιτάσσουμε στην απελπισία το χιούμορ. Το ότι το δανειζόμαστε για να πολεμήσουμε τη σκληρά-δα μού κόβει τα πόδια, με εμπνέει».

Για την απόδοση έχει την εντύπωση ότι παγίδες υπάρχουν και στο σύγχρονο και στο κλασικό και ότι είναι συγκεκριμένες παντού. «Η έγνοια να εξηγήσεις, να αναλύσεις, είναι παγίδα», συνεχί-ζει. «Το ρίσκο να παραβιάσεις, να προσθέσεις κάτι για να υπερβείς το κείμενο είναι επίσης πα-γίδα. Προσπαθώ να αφουγκραστώ την πρόθεση του συγγραφέα χωρίς να χρειαστεί να συμπλη-ρώσω κάτι. Αυτό είναι δικό μου στοίχημα, εκεί βαδίζω πάντα». Η σκηνοθεσία συμπληρώνει την ανάγκη της για επικοινωνία. Θέλει αυτή η από-

πειρα επικοινωνίας να είναι πιο πλήρης, πιο ανε-μπόδιστη, γλυκιά, κάτι που πάντα συμπληρώνει την αγωνία της. «Ως άνθρωπος θέλω αυθεντική επικοινωνία, όσο λιγότερο δήθεν γίνεται».

Στη Βάνα Πεφάνη αρέσει το ότι πρόκειται για έναν αυτοσαρκασμό που σε οδηγεί πολύ εύκολα από το γέλιο στο δάκρυ και από το δάκρυ στο γέλιο. «Αυτά τα έργα είναι δύσκολα επειδή φο-βάσαι μην υπερβάλεις στην κωμωδία και να μη γίνεις μελό στο δράμα», εξηγεί. «Φοβάσαι μη γίνει κάτι καθημερινό, απλοϊκό». Είναι η πρώτη φορά που δουλεύει με τη Ζούνη και τη θεωρεί τρομερά γενναιόδωρη προς τους ηθοποιούς της, επειδή «τα μικρά διαμαντάκια που βρίσκει εκείνη ως ηθοποιός τούς τα κάνει δώρο».

Το δύσκολο της ερμηνείας είναι να ανέβει σε μια θεατρική σκηνή η καθημερινότητα. Η ισορροπία είναι λεπτή μεταξύ ζωής και θεάτρου και πρέπει να είναι τόσο όσο, σύμφωνα με τη Γαλήνη Τσεβά, ενώ ο Νίκος Σούλης ως ηθοποιός εδώ ενσαρκώ-νει έναν «από μηχανής κακό». Εχει... τρακ, προ-τιμάει το πόστο του σκηνοθέτη, αλλά τονίζει ότι επειδή γλυκάθηκε τώρα θέλει κανονικό ρόλο και για αυτό είναι... ανοιχτός σε προτάσεις!

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Ανεργία και χαρά

36

Παλιότερα δεν υπήρχε περίπτω-ση να πατήσεις το πόδι σου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών αν φορούσες τζιν παντελόνι. Κο-στούμι, ή έστω υφασμάτινο παντελόνι, ήταν απαραίτητο για

τους άνδρες, ενώ οι κύριες είχαν τις περισσότερες φορές φροντίσει να φορούν, αν όχι γούνα, τουλά-χιστον τουαλέτα με τα ανάλογα αξεσουάρ. Ολα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν. Γιατί την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών θα μετατραπεί σε dance club. Ναι, καλά διαβάσατε. Η σταδιακή μετεξέλιξη του χώρου σε έναν πιο χαλα-ρό τόπο τέχνης θα φτάσει στο αποκορύφωμά της με μια βραδιά ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής!

Βασική οικοδέσποινα της βραδιάς θα είναι η Demy, που μετά τη θητεία της δίπλα στον Σάκη Ρουβά και τον Αντύπα αλλά και τη συμμετοχή της στο “Fame”, κάνει ένα πιο «εναλλακτικό» βήμα συμμετέχοντας μαζί με γνωστούς Ελληνες dj και παραγωγούς της house μουσικής που θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Ανατρέποντας τους στίχους του Γιώργου Παυ-ριανού και αγνοώντας τη συμβουλή της Ρίτας Σακε-λαρίου, η Demy θα αφήσει σπίτι τον «παίδαρο» και θα προσπαθήσει να αποδείξει ότι το Μέγαρο μπο-ρεί να μεταμορφωθεί σε club της παραλιακής για μια νύχτα. Το house πάρτι θα ξεκινήσει στις 9 μμ. με τους Playmen και την Demy, η συνεργασία των οποί-

ων στο τραγούδι “Fallin’” τον Μάρτιο του 2012 τους χάρισε χρυσό δίσκο. Το δίδυμο των μουσικών παραγωγών-dj (Παύλος Μανώλης και Λευτέρης Ξε-νάκης) έγινε γνωστό στο ευρύτερο κοινό το 2009 με το τραγούδι τους “Together Forever”, το οποίο αργότερα επανακυκλοφόρησε με αφορμή τα Mad Video Music Awards 2010.

«Αυτό που προσπαθούμε πάντα να κάνουμε μέσω των παραγωγών μας και της μουσικής είναι να προ-τείνουμε νέες, καινοτόμες ιδέες και να προσφέρου-με στον κόσμο σόου υψηλών προδιαγραφών και στάνταρ», λένε οι Playmen με αφορμή το live της 27ης Νοεμβρίου. «Το In House Project είναι πρω-τοποριακό από μόνο του. Εμείς κληθήκαμε να ‘πα-ντρέψουμε’ την dance μουσική σε ένα περιβάλλον που έχει προωθήσει έως σήμερα διαφορετικά πράγ-ματα και να κάνουμε κάτι πολύ ξεχωριστό. Η πολύ σημαντική συμμετοχή του κ. Γιώργου Ζαχαρίου και των Foux String Ensemble που θα πλαισιώνουν τη μουσική μας ήταν μια ιδιαίτερη προσθήκη σε αυτό που θα παρουσιάσουμε!»

Στο ίδιο μήκος κύματος και η άποψη της Demy: «Είναι μια καταπληκτική πρωτοβουλία, ένα ωραίο μουσικό πάντρεμα που νομίζω μπορεί να ανοίγει νέους ορίζοντες στην ελληνική μουσική σκηνή. Στη χώρα μας κάποια μουσικά είδη αντιμετωπίζονται ακόμη με καχυποψία. Τώρα το Μέγαρο Μουσικής

ανοίγει τις πόρτες του σε καλά τραγούδια της house μουσικής και προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό και το περιμένω με ενθουσιασμό!»

Στη σκηνή θα εμφανιστεί επίσης η Yalena μαζί με τον Dim Chord (κατά κόσμον Δημήτρη Φυτιλή), καθώς και η vocalist του νέου ακουστικού ροκ σχήματος από τη Θεσσαλονίκη Basement High, Αlexandra McKay, η οποία δανείζει τη φωνή της στο κομμάτι “Smile” του V-Sag, γνωστού δημιουργού progressive, deep, tribal και tech house κομματιών. Τη θέση του στα decks θα πάρει ο Agent Greg, ο οποίος έχει εμφανιστεί στα μεγαλύτερα κλαμπ της Ελλάδας και έχει δει κομμάτια του να περιλαμβάνο-νται σε πάνω από 30 συλλογές σε όλο τον κόσμο, και θα συνοδεύεται επί σκηνής από τον Gabriel, τον τραγουδιστή των Slick Beats. Οι τελευταίοι, δημιουρ-γοί μεταξύ άλλων του σινγκλ των Vegas «Για σένα», του σινγκλ της Shaya “Summer’s all around” (μαζί με τους House Twins) και του τραγουδιού «Το ξέρεις καλά» (2012), που κυκλοφόρησε και σε αγγλόφω-νη εκδοχή με τίτλο “So Beautiful”, θα συμπράξουν στη συνέχεια με τον γνωστό dj και παραγωγό Dino MFU - με τον οποίο κυκλοφόρησαν το deep house single με τίτλο “On Your Name”. Μαζί τους θα εμφανιστούν και οι Star Motel (Σωτήρης Βρεττός, Δημήτρης Μπακάλης, Νατάσσα Αντωνοπούλου), ο ήχος των οποίων αποτελεί έναν συνδυασμό ποπ και και dance μουσικής.

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου

H Demy πάει Μέγαρο!

37 22-28.11.2013

38

«Καταλαβαίνετε ότι θα μπο-ρούσαμε να μιλάμε για αυτό το έργο για μέρες...» τους λέω. Ο Στέλιος Μάινας, η Αννα Μάσχα και η Ηλιάνα Μαυρομάτη, οι τρεις πρωτα-

γωνιστές της παράστασης «Τίρζα», που παρουσι-άζεται στο Θέατρο Ιλίσια σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου, χαμογελούν γνέφοντας καταφατι-κά το κεφάλι.

Φεύγω από το καμαρίνι μάλλον ζαλισμένος. Η ανθρώπινη φύση, ο δυτικός πολιτισμός, το σπέρ-μα της αυτοκαταστροφής του, η βαρβαρότητα, ο «κανονικός» άνθρωπος, το κτήνος μέσα μας... Είναι τεράστια τα θέματα με τα οποία καταπιά-νεται το έργο. Είναι ακόμα πιο αδυσώπητα τα ερωτήματα που αφήνει εσκεμμένα αναπάντητα. Χρειάστηκε να περάσουν μερικές ημέρες από τότε που είδα την πρώτη τους γενική δοκιμή, να αποτυπώσω τα όσα είπαμε στο χαρτί και να τα διαβάσω από την αρχή, για να καταλήξω απλά στο συμπέρασμα ότι αυτή την παράσταση θέλω να την ξαναδώ.

Γέργκεν Χοφμέιστερ. Αυτός είναι ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος του Αρνον Γκρούν-μπεργκ «Τίρζα, η Βασίλισσα του Ηλιου», που μεταφέρεται στη σκηνή. Ενας φιλήσυχος, διακρι-τικός καθωσπρέπει Δυτικοευρωπαίος μεσοαστός. Ή μήπως όχι; «Είμαι η ασθένεια της λευκής με-σαίας τάξης!» αναφωνεί λίγο πριν από το τέλος του έργου. «Είναι η συνείδηση ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή που ανατρέπεται το μοντέλο του Δι-αφωτισμού, στο οποίο έχει στηριχτεί ουσιαστικά η ανάπτυξη του δυτικού κόσμου», μου εξηγεί ο Στέλιος Μάινας, που τον υποδύεται.

«Αυτό που λέει ο ήρωας μέσα στο έργο: ‘Η ιστο-ρία της οικογένειας Χοφμέιστερ είναι η καταστρο-φή της οικογένειας Χοφμέιστερ’ είναι ακριβώς αυτή η αυτοματαίωση και η χρεοκοπία του δυτικού κόσμου», συνεχίζει ο ίδιος, επισημαίνοντας ότι ο Γκρούνμπεργκ έγραψε το έργο ορμώμενος από τις φιλοσοφικές αναζητήσεις δύο μεγάλων φι-λοσόφων που ενέπνευσαν ουσιαστικά τη μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα, τον Σπινόζα και τον Χομπς. «Εκ διαμέτρου αντίθετοι φιλόσοφοι. ‘Η ευτυχία η δική σου δεν μπορεί να είναι δυστυχία για τον άλλον’,

λέει κάποια στιγμή ο Γέργκεν. Αυτή η ηθική συμ-βουλή του Σπινόζα έρχεται σε σύγκρουση με το lex naturalis, που είναι η φυσική ροπή του ίδιου του ήρωα και βασίζεται στη φιλοσοφία του Χομπς, ο οποίος θεωρεί ότι η φύση του ανθρώπου είναι να κατασπαράζει τον άλλον. Πρόκειται για δύο μεγά-λα θεωρητικά ρεύματα που αντιπαρατίθενται στο έργο κάτω από την επιφάνεια της ιστορίας».

Η δημόσια εικόνα του Γέργκεν έρχεται σε σύ-γκρουση με αυτό που συμβαίνει μέσα του, με αυτό που του υπαγορεύει η φύση του. «Υπάρχει μια άποψη που θεωρεί ότι μπορεί να είσαι σε τέ-τοιο βαθμό πολιτισμένος, που να μην έχεις πια κακά ένστικτα. Αδύνατον. Ο πολιτισμός στην ουσία είναι μια συνεχής πάλη απέναντι στο θη-ρίο. Με την προϋπόθεση ότι αναγνωρίζεις ότι το θηρίο είναι εκεί. Καταπίεση είναι ο πολιτισμός», σχολιάζει η Αννα Μάσχα και προσθέτει: «Η σύ-ζυγος του Γέργκεν ξέρει τον τρόπο για να του ξυ-πνάει το κτήνος μέσα του. Και του το βγάζει πολύ άσχημα. Σε κακοποίηση, σε βία...»

«Ο Γκρούνμπεργκ διερωτάται: Μπορείς άραγε να τιθασεύσεις το θηρίο ή το θηρίο δεν τιθασεύ-εται;» παρεμβαίνει ο Στέλιος, για να τονίσει με νόημα: «Οι εγκληματίες μπορεί να είναι και ανά-μεσα στους σκεπτόμενους ανθρώπους. Το σημα-ντικό είναι να ανακαλύψεις τον εγκληματία που έχεις μέσα σου. Σε σένα που είσαι σκεπτόμενος, που δεν θέλεις να καταπιέζεις τους άλλους, που θέλεις να προάγεις το καλό, μήπως το καμπανάκι της φύσης μέσα σου σου χτυπάει ανεξάρτητα από αυτό που πιστεύεις ότι είσαι. Είναι μια ντοστογιεφ-σκική ερώτηση, που δεν απαντήθηκε ποτέ».

«Οσο πιο πολύ αρνείσαι το κτήνος μέσα σου υιοθετώντας μια συγκεκριμένη στάση ζωής, μια επίφαση ευτυχίας, τόσο πιο πολύ αυτό θεριεύει. Ψάχνει να βρει τρόπο να εκτονωθεί και, αν δεν εκτονωθεί σταδιακά και ελεγχόμενα, υπάρχει ο κίνδυνος να εκτονωθεί βίαια εκεί που δεν πρέ-πει», παρατηρεί η Ηλιάνα Μαυρομάτη, που υπο-δύεται στο έργο την ηρωίδα-κλειδί, την κόρη του Γέργκεν και της γυναίκας του, την Τίρζα.

«Τίρζα στην αρχαία αραμαϊκή σημαίνει ‘αυτή εί-ναι η χαρά του’. Η τάση του πολιτισμένου ανθρώ-που είναι να δολοφονεί αυτό που θα μπορούσε

να τον απελευθερώσει νομίζοντας ότι έτσι μπορεί να ελέγχει τα πράγματα. Δεν ελέγχονται όμως τα πράγματα», προσθέτει ο Μάινας.

Το έργο του Γκρούνμπεργκ σπάει το προσωπικό, κοιτάζει πέρα από το ψυχογράφημα, αποκτάει κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις και επιχειρεί ένα βαθύ φιλοσοφικό σχόλιο για την ανθρώπινη φύση και τον δυτικό πολιτισμό. «Ενας κορυφαίος ανθρωπολόγος και φιλόσοφος είπε ότι η θεμελι-ώδης αντιμαχία φύσης και πολιτισμού, ανεξάρτη-τα ποιο μέρος διαλέγεις για να συνταχθείς, είναι ο συνταγματικός χάρτης της δυτικής σκέψης. Δηλαδή ολόκληρη η δυτική σκέψη έχει στηριχτεί πάνω στο αξίωμα ότι οι δύο αυτές έννοιες πρέπει να είναι μη συμβατές», μου εξηγεί ο Στέλιος Μά-ινας. Αν το σκεφτείτε, είναι τρομακτικό.

«Είναι όλα μια βιτρίνα;» αναρωτιέμαι. «Η βιτρίνα έχει αρχίσει να σπάει. Η κοινωνική δομή έχει πια αρχίσει να τρίζει, σου προκαλείται όλο και μεγα-λύτερη ανασφάλεια και είναι αυτή που τρέφει το θηρίο. Δεν ζούμε σε μια κοινωνία φιλική σε εμάς. Είναι όλα εχθρικά», μου απαντάει η Ηλιάνα.

Η σκηνοθετική προσέγγιση του Φιλίππογλου στο έργο είναι ευφυής. Χρησιμοποιώντας κάποιους από τους κώδικες του σωματικού θεάτρου κατα-φέρνει να μετατρέψει την παράσταση σε βιωματι-κή εμπειρία για τον θεατή. «Το κοινό καταλαβαί-νει μόνο από τη σωματοποίηση του πόνου και της χαράς. Ο Φιλίππογλου δεν κάνει περιγραφικό θέατρο. Κάνει βιωματικό θέατρο μέσα από την αφαίρεση, μακριά από τον νατουραλισμό», μου εξηγεί ο Στέλιος.

«Για μένα το θέατρο ξεκινάει από το σώμα. Ακόμα και τα λόγια είναι σωματικό προϊόν», μου λέει η Αννα. «Ο Χοφμέιστερ είναι το κεντρικό πρόσωπο στο έργο και όλοι αντιπαρατιθέμεθα κατά διαστή-ματα με αυτόν και στη συνέχεια αποσυρόμαστε σε έναν, ας πούμε, χορό από πίσω του, που ενι-σχύει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του. Υπάρ-χει ένα συνεχές μπες βγες στους ρόλους μας».

«Δεν νομίζω ότι κάνουν όλα τα έργα για το λε-γόμενο σωματικό θέατρο, αλλά το συγκεκριμένο έργο το απαιτεί», καταλήγει ο Στέλιος.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Gio Holgersson

Οι συνέπειεςτης πτώσης

39 22-28.11.2013

Η Μεγάλη Ιδέα έρχεται την Τετάρτη, Κριέ. Μέχρι τότε όμως θυμή-σου να τρως καλά και να έχεις όσο το δυνατόν πιο καλή διάθεση, για να βγει η Ιδέα καλή και άρτια. Και από Πέμπτη και μετά ξεκινάς την αποθεραπεία, γιατί το να βγάζεις την Ιδέα δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Θέλει αρετή και τόλμη η Ιδέα, Κριέ.

Το θαύμα που περίμενες είναι έτοιμο να εμφανιστεί, Ταύρε, για αυτό πες ευχαριστώ στο σύμπαν. Θα πρέπει όμως να είσαι σε θέση να το καταλάβεις, γιατί δεν είναι δύσκολο να μπερδευτείς και να πεις «δεν είναι αυτό μάλλον». Αυτό θα είναι. Κατά τα άλλα όμως η πίεση συνεχίζεται, οπότε καλό θα είναι να διαχειριστείς αυτό το θαύμα σαν εξτραδάκι.

Πάρε μια τεράστια απόχη, Δίδυμε, και βγες στην Ακαδημίας μπας και καταφέρεις να πιάσεις το μυαλό σου που θα αιωρείται στα σύν-νεφα όλη την εβδομάδα. Και όταν το πιάσεις, κοίτα να δεις πόσα ωραία πράγματα μπορείς να κάνεις και στον κόσμο εδώ κάτω μαζί με εμάς τους υπόλοιπους, που άντε να δεις από κει πάνω.

Είσαι έτοιμος, Καρκίνε, να γίνεις μπαρούτι ολόκληρος και θέλεις είτε να τα σπάσεις όλα ή να φύγεις όσο γίνεται πιο μακριά από όλα. Η διαδρομή Μαρούσι-Βραχάτι δεν σου φτάνει πια για ταξίδι, ε; Καλά, φύγε λοιπόν. Πρόσεξε όμως, γιατί αυτές οι τάσεις φυγής θα σε κάνουν να ξεχάσεις από πού ήρθες. Και μετά δεν θα ξέρεις από πού σου ήρθε.

Ηρθε η ώρα για προτεραιότητες, Λέοντα. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Πρώτα η δουλειά και μετά η διασκέδαση. Πρώτα το κυρίως πιάτο και μετά το γλυκό. Και ποτέ αλάτι στον φραπέ. Ασχετο, αλλά εξίσου σημαντικό. Αν βάλεις τις δουλειές σου σε σειρά, θα δεις ότι δεν χρειάζεται να πνίγεσαι για να κάνεις μια δουλειά, όλα είναι πιο εύκολα από ό,τι φαίνονται.

Τα δύσκολα είναι η ειδικότητά σου, Παρθένε, και είναι ώρα να θυμη-θείς τις καλύτερες τεχνικές σου. Στο μεταξύ ετοιμάσου να ακούσεις μια γνώριμη φωνή από το παρελθόν, που έρχεται να σου ψιθυρίσει γλυκά στο αφτί ότι θέλει να κάνετε μια φρέσκια αρχή. Μην αντιδρά-σεις αμέσως ή τουλάχιστον όχι πριν δεις ποιανού είναι η φωνή.

Μεγάλο πράγμα η διακριτικότητα, Ζυγέ, και ας φαίνεται σούπερ δύσκολη αυτόν τον καιρό. Θα δεις γύρω σου να συμβαίνουν ση-μεία και τέρατα. Θα γίνουν τα μέσα έξω και τα γλυκά αλμυρά και ο κόσμος θα νομίζει ότι ξαναγύρισαν οι Beatles, εσύ όμως πρέπει να συγκρατήσεις το κουτσομπολιό σου.

Είσαι κοντά, Σκορπιέ, στο να δούμε άλλο ένα μικρό αριστουργη-ματάκι να βγαίνει από τα χέρια σου. Η ενέργειά σου, άλλα και η έμπνευση θα είναι στα πολύ πάνω τους στα μέσα της εβδομάδας. Και όταν γίνεις μεγάλος και τρανός μην ξεχάσεις να στείλεις στον αγαπημένο σου αστρολόγο λίγα από τα κέρδη.

Η κωλοπιλάλα της Δευτέρας που έρχεται θα αντικατασταθεί με χα-λαρή ρουτινούλα την υπόλοιπη εβδομάδα, Τοξότη. Δες το σαν ευ-καιρία να βουτήξεις μέσα στην ηρεμία, όπως βουτάει η θεια μου η Μάρω στα ιαματικά λασπόνερα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, είσαι και καλός υποψήφιος για τυχαία φλερτάκια το Σαββατοκύριακο. Τι άλλο θέλεις;

Μη γίνεσαι πάλι αυτός ο συνεσταλμένος τύπος, Αιγόκερε, γιατί θα το φας το κεφάλι σου. Ερχονται νέες γνωριμίες με το κιλό και πρέπει να είσαι ο πιο εξωστρεφής εαυτός σου. Αλλιώς να δεις που κάποτε θα σε πούνε και μαλάκα. Να δεις που κάποτε θα σε πούνε και χαζό.

Κόψε τις αναστολές, Υδροχόε, και δείξε ότι είσαι η στρατηγάρα που πάντα ονειρευόσουν. Πρέπει να δείξεις σε κάποια ζητήματα ποιος είναι το αφεντικό. Πάρε τα ηνία των θεμάτων σου και κάλπα-σέ τα στη δόξα, όπως μόνο εσύ ξέρεις, με το τυφέκιο υψωμένο στο χέρι και με πολεμική ιαχή. Επιδίωξε δόξα ή θάνατο, Υδροχόε. Ακό-μα και αν το θέμα σου είναι ποιος θα παραγγείλει τα σουβλάκια.

Είναι μια καλή στιγμή να πας να δεις και λίγο πώς είναι εκεί έξω, Ιχθύ, στην περίφημη αττική φύση. Τις αστικές βόλτες τις έχεις κάνει αρκετά, ίσως περισσότερο από όσο έπρεπε, και δεν υπάρχει λόγος να το καθυστερείς άλλο. Και μην είσαι από αυτούς που περιμένουν τον Μάη για να χαρούν την εκδρομή, όλοι ξέρουμε πόσο καλύτερα είναι το φθινόπωρο.

Πλανήτης ΑθήναΚωνσταντίνος Σινάτρα

Αν πεις ότι η παρουσία του El Convento Del Arte στις νύ-χτες του Μεταξουργείου εί-ναι καθολική, μπορεί και ως έναν βαθμό να κυριολεκτείς. Μια παρέα, μια ιδέα, ένα νέο

-και πολύ διαφορετικό- αθηναϊκό στέκι. Με είχε προϊδεάσει ο Νίκος, αλλά οι περιγραφές για τον χώρο και το concept ωχριούν. Στο εσωτερικό του πέτρινου κτίσματος της οδού Βιργινίας Μπενάκη 7, μιας γειτονιάς που θέλει να βάλει την υπογραφή της τόσο στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης όσο και στη διασκέδαση, ζωντανεύει ένας ολόκληρος μοναστηριακός κόσμος, ντυμένος στα χρώματα των προβολέων και των κεριών, στα βαριά κόκκινα βελούδα και τους ήχους προσεκτικά επιλεγμένης μουσικής. Εδώ όλο το μαγαζί λειτουργεί ως θεα-τρικό σκηνικό, ως σετ γυρισμάτων μιας ιστορίας που θυμίζει το ‘Ονομα του Ρόδου’ σε επιθεώρηση. Το Μοναστήρι της Τέχνης μοιράζει το βάρος των βραδιών του μεταξύ της τέχνης του θεάματος και του μπαρ, κάτι που κάνουν σαφές με την πρότα-σή τους αυτοί που του έδωσαν σάρκα και οστά: η ηθοποιός Πέμη Ζούνη, ο πολιτικός μηχανικός Στά-θης Σκέντζος και το χορευτικό ζευγάρι του tango Luis Alberto και Elena Mestre.

Τίποτα στο Convento δεν είναι τυχαίο, από τον διάκοσμο που σε συνεπαίρνει με τους κρυστάλ-λινους πολυελαίους, τα κηροπήγια με τα αναμ-μένα κεριά, τους βαριούς άνετους καναπέδες και τα μεγάλα τραπέζια μέχρι τις άλλες συ-γκλονιστικές λεπτομέρειες και το σέρβις. Κάτω από τη συρόμενη γυάλινη οροφή τα γκαρσόνια σερβίρουν με εξαιρετικό στιλ φορώντας μονα-στηριακές κάπες, ακροβάτες αιωρούνται από υφάσματα, μουσικοί παίζουν στην υπερυψωμέ-νη, πλουμιστή σκηνή, ξυλοπόδαροι διασχίζουν το μαγαζί κλέβοντας τα βλέμματα των θαμώνων. Στο επίκεντρο ο χώρος της πίστας στο άψογο ξύλινο πάτωμα της οποίας είδα κόσμο να χορεύ-ει από tango μέχρι mambo και funk. Η μουσική ατμόσφαιρα, όπως λέει η Πέμη Ζούνη, ταιριάζει να είναι σε σκοτεινές αποχρώσεις προσδίδο-ντας ακόμα πιο δραματικές νότες. Η προσοχή στη λεπτομέρεια φαίνεται ακόμα και στις τουα-λέτες, που μοιάζουν περισσότερο με παριζιάνι-κο μπουντουάρ, πνιγμένες στη χλιδή ενός μαγι-κά ερωτικού, παρακμιακού κόκκινου.

Τα μαγαζιά με concept λείπουν στον καιρό της κρίσης, πόσο μάλλον του πολύ ειδικού και ολοκληρωμένου concept. Τα παλιά έκλεισαν

και τα νέα στέκια περιορίζονται στην ισορρο-πία του minimal, του αισθητικά και οικονομικά ασφαλούς. Η δυσκολία με το concept έγκειται στο ότι, προκειμένου να γίνει σωστά, πρέπει να υπάρχει πάνω από όλα γνώση του αντικειμένου. Οταν ακούς τη Ζούνη να συντονίζει το προσω-πικό και να κολλάει σε λεπτομέρειες όπως το φως που πέφτει επάνω σε ένα μουσικό όργανο ή σε μια γωνιά του μπαρ, καταλαβαίνεις ότι αυτή η γνώση περισσεύει στο Convento. «Οι βάσεις για τη δημιουργία αυτού του χώρου προϋπήρχαν και επάνω σε εκείνες χτίσαμε», λέει χαρακτηρι-στικά η ηθοποιός, η οποία βασικά... σκηνοθετεί τις βραδιές σε ρόλο οικοδέσποινας. Εδώ πρέ-πει να τονίσουμε και την αξία της κουζίνας, που προσφέρει μικρές αλλά απολαυστικές ιδέες για συνοδευτικά του κρασιού ή του ποτού.

Το Convento θα φιλοξενεί ζωντανές εμφανίσεις συγκροτημάτων αλλά και μικρών θεατρικών ομάδων, ενώ υπάρχει διάχυτη μια αγάπη για το tango και τη latin μουσική. Ο ρομαντισμός εισέ-βαλε για τα καλά στα σοκάκια του Μεταξουρ-γείου και εδώ έχει βρει έναν νέο τόπο λατρείας.

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Ρυθμός και μυστήριο

41 22-28.11.2013

Φέτος η Harley-Davidson σβήνει 110 κεράκια, έχο-ντας καθιερωθεί ως μία από τις πιο αναγνωρίσιμες μάρκες στον κόσμο. Παραμένει ωστόσο πιο σύγχρονη από ποτέ, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή με το Project RUSMORE. Πρόκειται για μία σειρά ανανεωμένων μο-ντέλων που προσφέρουν απόλυτη οδηγική εμπειρία στον αναβάτη. Πηγή έμπνευσης αποτέλεσε το ίδιο το ταξίδι και η ελευθερία που νιώθει κάθε οδηγός κατά τη διάρκειά του. Επτά μοντέλα τουρισμού, το τρίτροχο όχημα (Trike) και τα μοντέλα Custom Vehicle Operations (CVO) ανανεώνονται για το 2014, ύστερα από τέσσε-

ρα χρόνια σχεδιασμού, κατασκευής, δοκιμών, οδήγη-σης και αμέτρητων ωρών οδήγησης και συζήτησης με τους πελάτες της Harley-Davidson. Οι βελτιώσεις που προσφέρει κατατάσσονται σε τέσσερις κατηγορίες: έλεγχος (βελτιωμένοι προβολείς με LED, συνδεδεμένα φρένα Reflex με ABS και κινητήρας υψηλών επιδόσεων Twin Cam 103), infotainment (νέα συστήματα Boom! Box με έγχρωμη οθόνη που συνδυάζουν ποιοτικό ήχο, συνδεσιμότητα Bluetooth, αναγνώριση φωνής, πλοή-γηση GPS και υποστήριξη για ενδοσυνεννόηση, με τη χρήση μιας μόνο μονάδας), αίσθηση και στιλ.

Σύμβολο ελευθερίας

Made in Greece

Στιγμές χαράς

Τα μυστικά των tabletsΤα Public σε συνεργασία με τη Samsung συνεχίζουν να σε μυούν κάθε Δευτέρα στα μυστικά του ψηφιακού κόσμου μέσα από τη σειρά σεμιναρίων Digital Days. Το επόμενο σεμινάριο σε περιμένει τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου, με θέμα “My Tablet Day: Infotainment, sharing and business”. Στο πλαίσιο του σεμιναρίου εξειδικευμένοι ομιλητές θα απαντήσουν σε ερωτήμα-

τα όπως: «Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ tablets και laptops; Ποιο να διαλέξεις ανάλογα με τις ανάγκες σου; Tablet in my everyday life: είναι εφικτό; Ανακάλυ-ψε πώς το tablet μεταμορφώνεται σε απαραίτητο επαγ-γελματικό συνεργάτη». Το κόστος συμμετοχής είναι 5 ευρώ ανά σεμινάριο και η δήλωση συμμετοχής γίνεται μέσω του www.digitaldays.gr.

Την κυκλοφορία του νέου μοντέλου MLS iQTalk Crystal maX ανακοίνωσε η MLS. Το smartphone διαθέτει διπύρηνο επεξεργαστή, οθόνη LCD 4,5 ιντσών, κάμερα 12 MP με φλας και μπροστινή κάμερα 2MP για HD βιντεοκλήσεις. Διατίθεται στα καταστήματα ΟΤΕ, COSMOTE, ΓΕΡΜΑΝΟΣ και στο εμπορικό δίκτυο αντιπροσώπων τους έναντι 249,90 ευρώ.

Στo πλαίσιo του προγράμματος Κοινωνικής Ευθύ-νης της, η Playmobil Hellas με το Playmobil play & give, ένα πρόγραμμα που αναδεικνύει στην πράξη την αλληλεγγύη στα άρρωστα παιδιά που χρειά-ζονται τη στήριξή μας, προσκάλεσε τα παιδιά του συλλόγου ΕΛΠΙΔΑ την περασμένη Τετάρτη 20 Νο-εμβρίου να ζήσουν από κοντά τη μαγευτική εμπει-ρία του Playmobil FunPark.

Τα παιδιά του συλλόγου έπαιξαν με παιχνίδια που κατασκευάζει η εταιρεία και ψυχαγωγήθηκαν στον χώρο του πάρκου, συμμετέχοντας σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Με τα παιδιά έπαιξε και η παρουσιά-στρια και πρέσβειρα του συγκεκριμένου προγράμμα-τος Φαίη Σκορδά, η οποία αναφέρθηκε στη σημασία του προγράμματος, την ευαισθησία που επιδεικνύει η Playmobil για τα παιδιά σε ανάγκη, αλλά και στο αξιέπαινο έργο του συλλόγου ΕΛΠΙΔΑ.

42Αγορά

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Τo ποσό των 60.000 ευρώ που συγκεντρώθηκε μέσα από μία σειρά ενεργειών κοινωνικής προσφοράς της WIND στο πλαίσιο του 31ου Κλασικού Μαρα-θώνιου Αθηνών μοιράστηκαν ο σύλλογος γονιών παιδιών με νεοπλασματική ασθένεια ΦΛΟΓΑ και η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων ΕΛΕΠΑΠ. Η παράδοση των δύο ισόποσων επιταγών πραγ-ματοποιήθηκε το μεσημέρι της προηγούμενης Τετάρτης στο κτίριο της ΦΛΟ-ΓΑΣ στο Γουδή, παρουσία προέδρων και μελών των δύο φορέων, στελεχών του ΣΕΓΑΣ και της WIND και «πρεσβευτών» της WIND Running Team.

Η Μαρία Τρυφωνίδου, πρόεδρος του συλλόγου ΦΛΟΓΑ, δήλωσε: «Χαιρό-μαστε πολύ που η WIND μέσω του Κλασικού Μαραθωνίου προσφέρει στα παιδιά μας που αγωνίζονται για τον δικό τους μαραθώνιο της ζωής. Ευχαρι-στούμε για την πρωτοβουλία να συνδυάσει την εξαιρετικά σημαντική αυτή διοργάνωση με την κοινωνική προσφορά». Από την πλευρά της, η πρόεδρος της ΕΛΕΠΑΠ, Μαριάννα Μόσχου, επεσήμανε: «Είναι πολύ μεγάλη η συγκί-νηση όλων μας για τη δεύτερη κατά σειρά δυναμική στήριξη της WIND, μέσω του Κλασικού Μαραθωνίου της Αθήνας».

Ως επίσημος χορηγός του Κλασικού Μαραθωνίου Αθηνών, η εταιρεία κάλε-σε δρομείς και κάθε ενδιαφερόμενο να συμμετάσχει στον αγώνα για καλό σκοπό. Για κάθε μέλος της WIND Running Team, η WIND έδωσε 10 ευρώ υπέρ των δύο ιδρυμάτων, ενώ προσέφερε 1.000 ευρώ εκ μέρους καθενός από τους 16 πρεσβευτές της ομάδας, γνωστούς Ελληνες και Ελληνίδες που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση της εταιρείας να τρέξουν για τα παιδιά. Τέ-λος, για κάθε έναν από τους 31.000 δρομείς της διοργάνωσης που πέρασαν κάτω από την Αψίδα Αγάπης που τοποθέτησε η WIND, η εταιρεία προσέφερε 1 ευρώ στα ιδρύματα, ενώ χιλιάδες χρήστες των social media που έκαναν χρήση του #WINDRun4All σε posts, tweets και φωτογραφίες, συνέβαλαν στην αύξηση του ποσού που η εταιρεία προσέφερε για τα παιδιά.

Μαραθώνιος αλληλεγγύης

21ος Αιώνας Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Φτιάξ' το μόνος σου

Ζέστη εξ αποστάσεως Ο ελαφοκυνηγός

Η τρισδιάστατη εκτύπωση είναι μία αγορά που ωριμάζει μέρα με τη μέρα και έχει αρχίσει να δι-εισδύει και στους απλούς χρήστες. Εχοντας αυτό κατά νου, η Microsoft αποφάσισε να διαθέσει την εφαρμογή 3D Builder για τα Windows 8.1. Το νέο app έχει ως στόχο να βοηθήσει τον μέσο χρήστη που δεν είναι εξοικειωμένς με το λογισμικό CAD να δημιουργήσει με ευκολία σχέδια στον υπολο-

γιστή του, τα οποία θα μπορεί να εκτυπώσει στη συνέχεια σε έναν 3D printer. Το 3D Builder περιέ-χει μία πλούσια γκάμα έτοιμων σχεδίων, τα οποία είτε μπορείς να εκτυπώσεις, είτε να τα προσαρ-μόσεις σύμφωνα με τα γούστα σου ή μπορείς να εισάγεις ακόμη και τα δικά σου.

www.apps.microsoft.com

Το EntreX Chips Dispenser μοιάζει με ένα από αυτά τα ξυλάκια που χρησιμοποιεί ο ωριλά για να παραβιάσει τη στοματική σου κοιλότητα. Αυτό όμως χρησιμοποιείται για να φτάνει μέ-χρι τον πάτο μίας συσκευασίας Pringles και να βγάζει όλα τα τσιπς χωρίς να θρυμματίζει ούτε ένα. Ή μπορείς απλά να ρίξεις όλα τα πατατάκια σε ένα πιάτο.

www.entrexinc.com

Τώρα που πιάνουν σιγά σιγά τα κρύα, πρέπει να αρχί-σεις να σκέφτεσαι τι πρέπει να κάνεις για να εξοικο-νομήσεις ενέργεια από τη θέρμανση. Μια λύση είναι να κλειδώσεις ένα άτομο στο σπίτι σου για να ελέγ-χει τη θερμοκρασία και να την αυξομειώνει σύμφω-να με τις επιθυμίες σου. Δεδομένου, όμως, ότι αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί από κάποιους απαγωγή, καλό είναι να σκεφτείς το ενδεχόμενο να αγοράσεις τον ασύρματο θερμοστάτη της Netatmo. Η οθόνη του χρησιμοποιεί την τεχνολογία e-ink, για να απεικονίσει την επιθυμητή και την πραγματική θερμοκρασία του σπιτιού. Ο θερμοστάτης συνοδεύεται από ένα app για iOS και Android, το οποίο σου δίνει την επιλογή να καθορίζεις σε πραγματικό χρόνο την επιθυμητή θερμοκρασία στο σπίτι, ακόμα και όταν βρίσκεσαι μακριά από αυτό, αλλά και να επιβλέπεις ανά πάσα στιγμή την κατανάλωση ενέργειας για θέρμανση. Το hardware κοστίζει περίπου 190 ευρώ, όμως δεν θα αργήσει να κάνει την απόσβεσή του.

www.netatmo.com/fr-FR/produit/thermostat

Το πλάσμα της φωτογραφίας μοιάζει με ελάφι. Κινείται σαν ελάφι και μυρίζει σαν ένα τέτοιο. Ομως δεν είναι. Είναι ρομπότ, το νέο όπλο στη φάρετρα των τοπικών αρ-χών της Φλώριδας των ΗΠΑ, στην προσπά-θειά τους να πατάξουν τη λαθροθηρία. Η διαδικασία είναι απλή: οι αστυνομικοί τοπο-θετούν το ελάφι κοντά σε κάποιον δρόμο, ελέγχουν τις κινήσεις του και περιμένουν τον πρώτο ασυνείδητο που θα του επιτεθεί. Με το που θα την «μπουμπουνίσει» ο λα-θροθήρας στο ελάφι, τα όργανα της τάξης εμφανίζονται από το πουθενά και τον συλ-λαμβάνουν. Η πρακτική αυτή χρησιμοποι-είται εδώ και λίγο καιρό από την Επιτροπή Αλιείας και Αγριας Ζωής της Φλώριδας και έχει ήδη αποφέρει καρπούς. Το κυνήγι ελα-φιού επιτρέπεται στην πολιτεία μεταξύ 23 Νοεμβρίου και 5 Ιανουαρίου.

www.sploid.gizmodo.com

Μηχανικό λαγωνικό Οι ωραίοι δεν πεθαίνουν στο Ντένβερ. Γι’ αυτό και πού και πού σκάνε κανένα τσιγαριλίκι για να γιορτάσουν τη ζωή. Δεν πειράζει άλλωστε, μια και η πολιτεία του Κολοράντο έχει νο-μιμοποιήσει την κατανάλωση κάναβης τόσο για ιατρικούς λό-γους, όσο και για ψυχαγωγία. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχουν και συγκεκριμένα όρια. Οι πολίτες μπορούν να καταγγείλουν στην αστυνομία περιπτώσεις όπου υπάρχει έντονη μυρωδιά «χόρτου» στον αέρα - με κυριότερο στόχο τους παραγωγούς μαριχουάνας. Με τη σειρά τους, τα όργα-να της τάξης αναθέτουν στον Μπεν Σίλερ του Υπουργείου Δη-μόσιας Υγείας να διερευνήσει την καταγγελία. Τι κάνει τόσο ξεχωριστό τον κ. Σίλερ σε αυτές τις υποθέσεις; Το Nasal Ranger, μια συσκευή που μετράει επακριβώς την παρουσία ύποπτων ουσιών στον αέρα. Μοιάζει με ένα τηλεσκόπιο που προσαρμόζεται στη μύτη του χρήστη και προσφέρει δεδο-μένα σχετικά με τη σύσταση του αέρα. Σε περίπτωση που κάποιος εντοπιστεί από αυτό το μηχανικό λαγωνικό ότι έχει ξεπεράσει τα όρια, το πρόστιμο μπορεί να φτάσει τα 2.000 δολάρια (περίπου 1.480 ευρώ).

www.gizmodo.com

Καθαρές δουλειές

44

Training Ground 22-28.11.2013Training Ground

Για ένα τάνκερ δολάριαΜην ξεχνάς τον Οτο...Εγώ ήμουνα παιδάκι μικρό όταν ήρθε από το Πα-ρίσι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και πήρε τις εκλογές με 54% και σχημάτισε μονοκομματική κυβέρνηση. Αλλά θυμάμαι ακόμη ένα από τα πιο επιτυχημένα σλόγκαν του εθνάρχη: «Παρέλαβε χάος, έφτιαξε κράτος». Είχε δίκιο; Είχε άδικο; Να μην τον κρίνω εγώ καλύτερα, θα τον κρίνει η Ιστο-ρία. Το ίδιο σύνθημα πάντως μπορεί να το επικα-λεσθεί ο Οτο Ρεχάγκελ. Και για την περίπτωση τη δικιά του θα ισχύει 100%!

Τι ήταν δηλαδή η εθνική ποδοσφαίρου της Ελ-λάδος πριν την αναλάβει ο Γερμανός; Ενα σκορ-ποχώρι, ένας αχταρμάς, ένα (μάλιστα, καλά το υποψιαστήκατε) χάος. Κάτι σαν τη Ρουμανία που αντιμετωπίσαμε αυτές τις μέρες. Καλοί παίκτες, υψηλή ατομική τεχνική, οπαδική αναγνώριση. Και από ομάδα; Από ομάδα μηδέν εις το πηλίκον. Ολοι κουτουρού, όπου του γούσταρε του καθε-νός, μαγκιά, ζοριλίκι, ανδρισμός. Αντε να προ-κριθείς έτσι σε σοβαρή διοργάνωση. Βαλκανικό κύπελλο και πολύ σου πάει.

Και ήρθε ο Οτο και τα άλλαξε όλα. Πήρε από το χεράκι τους διεθνείς και τους έβαλε μυαλό. Δεν τους έμαθε μπάλα, το ταλέντο δεν είναι φυτευτό,

τους έμαθε να συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι και όχι σαν γίδια. Είχε την τύχη να του πέσουν και μερικά σοβαρά παιδιά, είχε την ευφυΐα να ξε-φορτωθεί όσους υποψιαζόταν ότι θα του χάλαγαν τη μανέστρα, είχε την υπομονή να δουλέψει με κάποιες ύποπτες προσωπικότητες και κάπως έτσι έδεσε το γλυκό.

Διότι στην κορυφή δεν είναι και τόσο δύσκολο να βρεθείς. Εστω από τύχη, έστω επειδή τραυματί-στηκαν κάποιοι παίκτες των αντιπάλων, έστω επει-δή ήταν σε κακό φεγγάρι οι απέναντι, υπάρχουν τρόποι να φτάσεις κάπως, κάποτε, κάπου ψηλά. Το θέμα είναι πώς θα διατηρηθείς στο συγκεκρι-μένο επίπεδο και δεν θα αρχίσει η τσουλήθρα από την επομένη κιόλας της κατάκτησης του τροπαίου. Αυτό ήταν το σπουδαιότερο που κατάφερε ο Οτο, σπουδαιότερο ίσως και από την κατάκτηση του Euro 2004. Να λες «Ελλάδα» στο ποδόσφαιρο και να μη βάζει ο άλλος τα γέλια.

ΥΓ: Μεγάλη, φυσικά, η δουλειά και του Σάντος. Συ-νέχισε στον ίδιο δρόμο και η Ιστορία τον αντάμει-ψε. Και άσε τον παλιόκοσμο να λέει...

Χρήστος Ξανθάκης

Αν για κάθε φορά που γραφόταν φέτος το όνομά του έπαιρνε ένα σεντ, του χρόνου θα αγόραζε δική του ομάδα και θα έκανε τον πρόεδρο. Περί Κώστα Μήτρογλου φυσι-κά ο λόγος, ο οποίος μετά και το νέο γκολ στη Ρουμανία έχει συζητηθεί τόσο όσο και η πρόκριση της εθνικής μας. Και όχι μόνο στην Ελλάδα -όπως συνήθως γίνεται και νο-μίζουμε ότι όλη η Ευρώπη ασχολείται μαζί μας-, αλλά και στα εγκυρότερα μέσα του εξωτερικού.

Το ερώτημα βεβαίως που προκύπτει τώρα είναι πότε και πόσο τον πουλάς. Στο πρώτο σκέλος η απάντηση είναι εύ-κολη: το καλοκαίρι, εκτός και αν σου έρθουν οι Αραβες τα Χριστούγεννα με ένα τάνκερ λεφτά, οπότε τον δίνεις και του βάζεις και κορδέλα. Στο δεύτερο σκέλος, αρχίζουν τα δύσκολα. Αν συνεχίσει να σκοράρει με τους ίδιους ρυθ-μούς και κάνει και καλές εμφανίσεις στο Μουντιάλ, νομίζω πως ήρθε επιτέλους η ώρα να πουλήσει ελληνική ομάδα με όρους Πόρτο. Κάτι μου λέει πως τα 8 και τα 10 εκατομμύρια που ακούγονται αυτές τις ημέρες θα είναι λίγα.

Το σημαντικότερο πάντως είναι πως όλοι όσοι ασχολού-νται με την μπάλα, ανεξαρτήτως οπαδικής προτίμησης, παραδέχονται ότι τα αξίζει και με το παραπάνω! Και στην Ελλάδα αυτό από μόνο του είναι εξίσου δύσκολο με το να πάρεις μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Ανδρέας Γιαννόπουλος

45

Νομίζω ότι το έχω γράψει πολλές φορές για τα συνθή-ματα. Οτι δηλαδή είναι η φωνή της πόλης. Τόσο πολ-λές, που το λιμπίστηκαν κάποιοι και το τσούρνεψαν και το πουλάνε για δικό τους. Δεν πειράζει, σε αυτή την παλιοζωή υπάρχει και κάρμα για να μας βάζει στη θέση μας. Ακόμη και εγώ ωστόσο, που είμαι χαρντκοράς υπέρ των συνθημάτων, έχω δύο «αλλά» στον κανόνα μου. Δύο εξαιρέσεις: όχι συνθήματα σε μάρμαρα, όχι συνθήματα σε μνημειακές επιφάνειες. Μοιάζουν εντε-λώς παράταιρα και κακόγουστα και τριτοκλασάτα, όσο μεστό και αν είναι το μήνυμά τους.

Δεν θέλω όμως σήμερα να μιλήσω για συνθήματα, θέλω να μιλήσω για εξαιρέσεις. Και την αφορμή μου την έδωσε ένα αυτοκόλλητο που κυκλοφόρησε στα Εξάρχεια (πού αλλού;) και έγραφε ότι τα σκαλάκια και οι είσοδοι των πολυκατοικιών δεν είναι ιδιωτικοί χώροι, είναι δημόσιοι. Πράγμα το οποίον δεν μοιάζει και τόσο παράλογο, μοιάζει εντελώς δημοκρατικό και νορμάλ. Για ποιον λόγο δηλαδή να μην κάθεται ο κόσμος στα σκαλάκια και στις εισόδους των πολυκατοικιών, να ξα-ποσταίνει, να παίρνει μιαν ανάσα, να κάνει ένα τσιγά-ρο, να πίνει μια γουλιά από τον καφέ του και άντε στο καλό; Οχι, δεν μοιάζει και τόσο παράλογο το αίτημα.

Αλλά υπάρχει πάντοτε και «αλλά». Και αυτό το «αλλά» δεν μπορείς να το ξέρεις αν δεν το ζήσεις. Βλέπε, για παράδειγμα, την πολυκατοικία των Εξαρχείων που ανα-γκάστηκε να βγάλει ταμπελάκι «Σας παρακαλούμε μην

ουρείτε στην είσοδο, μένουν άνθρωποι εδώ». Πάνω κάτω αυτό έγραφε και πρέπει να το κολλήσανε στο τζάμι μέσα στην απελπισία τους οι τύποι, γιατί ήταν παράμερη κάπως η πολυκατοικία και προφανώς όποιος πέρναγε από εκεί ανακουφιζόταν ατάκα κι επί τόπου. Το έχουν το συγκεκριμένο κουσούρι τα αρσενικά, ιδίως αν έχουν καταναλώσει κάνα δυο βυτία ξίδια προηγουμένως...

Κάποιες άλλες πολυκατοικίες δεν αρκέστηκαν στις προειδοποιήσεις και προχώρησαν σε πιο δραστικά μέ-τρα. Καγκελάκια δηλαδή ή και φουλ κάγκελα. Και αν τα πρώτα έχουν μια πλάκα σε στιλάκι ζαρντινερί και μπορείς σε ορισμένες περιπτώσεις (όταν υπάρχει με-ρακλής μάστορας) να τα πεις και κομψά, τα δεύτερα διατηρούν ένα πολύ αρνητικό σημαινόμενο. Περισσό-τερο σε εγκλεισμό παρά τη θελήσει φέρνουν, παρά σε προστασία από στοιχεία αντικοινωνικά. Τα βλέπεις και σε πιάνει μια απελπισία, μια στενοχώρια που δεν ξέρεις πού ακριβώς να την αποδώσεις.

Και υπάρχει βεβαίως και η περίπτωση η δικιά μου. Που όλα αυτά τα έβλεπα αφ’ υψηλού ώσπου μετακόμισα σε διαμέρισμα πρώτου ορόφου. Ως εκείνη την ώρα δεν είχα κατέβει από τέταρτο όροφο και δεν τον πολυκατα-λάβαινα τον καημό όσων αντιδρούσαν σφόδρα για πα-ρουσίες και συγκεντρώσεις σε σκαλάκια και εισόδους. Εμαθα όμως λίαν συντόμως. Ιδίως από τη στιγμή που αποφάσισε να εγκατασταθεί στο κατώφλι της πολυ-κατοικίας μας μια πολυπληθής mixed grill (για να μην

είμαστε και ρατσιστές) παρέα από πιτσιρικάδες και νε-ανίες. Και μου κάνανε τη ζωή δύσκολη. Πολύ δύσκολη.

Διότι πιτσιρίκια ήταν, από 15 ως 20, και τα πιτσιρίκια γκαρίζουν. Τους προστάζουν οι ορμόνες τους και αν είναι και αντροπαρέες (ήταν αντροπαρέα φυσικά) δεν έχουν τις αναστολές που παρουσιάζονται με την πα-ρουσία των κοριτσιών. Και δώσε γκαρίκλα και δώσε ουρλιαχτά, πήγε να μου στρίψει του ανθρώπου. Δεν το ήξερα εγώ αυτό το παιχνίδι. Και ό,τι ήξερα κράταγε ένα τέταρτο, μισή, άντε μία ώρα. Τρίωρα ολόκληρα και τετράωρα σκληροπυρηνικού χαβαλέ δεν τα είχα ζήσει.

Προσπάθησα λοιπόν να το κόψω το στόρι. Και τους πήρα με το καλό και το παρακάλι. Φυσικά με γράψα-νε, φυσικά με αγνοήσανε. Κάνα δυο μάλιστα εμφάνι-σαν και διαθέσεις επιθετικές. Μόνο όταν απείλησα ότι θα φέρω την αστυνομία (δεν την έφερα) αρχίσανε να το κόβουν το βιολί και να απομακρύνονται. Οχι εντε-λώς, αλλά κάπως για να αναπνεύσω και εγώ. Κάπως, έστω. Οπότε, τι θέλει να πει ο ποιητής; Οπότε, επειδή το έζησα από κοντά το φαινόμενο, θέλω να πω το εξής: Ωραίες είναι οι διακηρύξεις και καλές οι προθέσεις, προϋποθέτουν ωστόσο ένα και μοναδικό πράγμα: αυτό που λένε οι Αμερικάνοι «περπάτα λιγάκι στα παπούτσια του αλλουνού». Και τότε θα καταλάβεις ακριβώς τι εστί δημόσιος και τι ιδιωτικός χώρος.

Χρήστος Ξανθάκης

Κάνε μου λιγάκι σσσς!

46Στιγμιότυπα Πόλης