Είμαι ζωντανή και αυτό μου φτάνει

ΚΟΡΑ ΚΑΡΒΟΥΝΗ

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Νικήτας Καραγιάν-νης • Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης • Στην έκδοση συνεργάζο-νται οι: Κατερίνα Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Μαρί-να Κατσάνου, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Βασίλης Νέδος,Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνστα-ντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

για ολα οσα συμβαινουν

μερα και νυχτα στην αθηνα...

...κατεβασε το

Υπάρχει μια σκηνή που με στοιχειώνει στην ται-νία “Kingdom of Heaven” του Riddley Scott. Εί-ναι εκεί που ο νεαρός σταυροφόρος Balian (στο ρόλο ο Orlando Bloom) υποδέχεται τον αρχηγό των Αράβων Saladin (τον υποδύεται ο Chassan Massoud) προ των πυλών της Ιερουσαλήμ. Συζη-τούν την παράδοση της ιερής πόλης. Μιλάνε, πα-ζαρεύουν, διαπραγματεύονται, καταλήγουν. Πάει να φύγει ο Saladin, τον ρωτάει ο Balian: «Μα τι είναι πια για σένα η Ιερουσαλήμ;» Κοντοστέκεται ο άλλος, τον κοιτάει, του απαντάει: «Τίποτα». Και φεύγει. Οπως απομακρύνεται ωστόσο, όπως έχει κάνει τα πρώτα βήματα, γυρίζει με σφιγμένες τις γροθιές και λέει: «Τα πάντα»!

Κάπως έτσι νομίζω ότι αντιμετωπίζει πολύς κόσμος το κέντρο της Αθήνας. Αμα τους ρωτήσεις γιατί στο διάολο επιμένουν να ασχολούνται μαζί του όλη την ώρα, θα σου πουν ότι διόλου δεν συμ-βαίνει κάτι τέτοιο, ότι κάνουν πουλάκια τα μάτια σου και ότι πρέπει να σε κοιτάξει γιατρός. Υστερα θα συνεχίσουν. Θα συνεχίσουν να ασχολούνται όλη την ώρα με το κέντρο της Αθήνας. Με τα προ-βλήματά του, τη βρομιά του, την έκπτωσή του, τη σαπίλα του, τις ομορφιές του, τη ζωντάνια του, την ενέργειά του, τις δυνατότητές του. Τα πάντα και τί-ποτα και πάλι από την αρχή.

Την ξαναθυμήθηκα την ταινία τις προάλλες, όπως διάβαζα ένα άρθρο καλού συναδέλφου που αγωνίζεται εδώ και χρόνια να καλλωπίσει το κέ-ντρο της Αθήνας. Και προσπαθούσε εκεί ο συνά-δελφος να πείσει το αναγνωστικό του κοινό ότι στη δεκαετία του ’80 μόνο η Κηφισιά άξιζε στο λεκανο-πέδιο της Αττικής. Μόνο αυτή είχε τις χάρες όλες και ανταποκρινόταν στις αξίες του τετραγώνου «πολιτισμένο περιβάλλον, πράσινο, ωραία σπίτια, σχετική ησυχία». Ενας μικρός Παράδεισος επί της Γης, που δεν μπορούσαν να τον εκτιμήσουν τα φτωχά μας τα μυαλά εκείνη την εποχή.

Θα ήθελα λοιπόν να επισημάνω ότι, όπως λένε και οι σύντροφοι εξ Αμερικής, μπορεί να γεννήθηκα πρωί, αλλά δεν γεννήθηκα χθες το πρωί. Εδώ ήμουνα τη δεκαετία του ’80 και τη δε-καετία του ’80 όποιος τύπος είκοσι-και-κάτι ή εί-κοσι-παρά-κάτι είχε αίμα στις φλέβες του και όχι χλιαρό τσάι την έβλεπε την Κηφισιά και έστριβε. Και έκοβε δρόμο. Και την απέφευγε. Πώς αλλιώς να σας το γράψω δηλαδή; Στην Κηφισιά δεν πή-γαινες. Ή, μάλλον, πήγαινες μόνο στον Βάρσο για κάνα γλυκό (γνωστές οι εξαρτήσεις μου), ακόμα και αυτό όμως στη χάση και στη φέξη, όταν σε έπιανε τρελή λιγούρα για πάστα κάστανο. Αλλιώς τι να έκανες εκεί πέρα;

Να έψαχνες για πολιτισμένο περιβάλλον; Πιο πολιτισμένο περιβάλλον από το κέντρο της Αθήνας στη δεκαετία του ’80 (και από τη Θεσ-σαλονίκη την ίδια εποχή) δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα. Γιατί είχε βαβούρα χωρίς αίματα, γιατί είχε σαματά χωρίς πιστολίδια, γιατί είχε ντα-λαβέρι χωρίς ξεφτίλα, γιατί γυμνή γυναίκα να εμφανιζόταν στις 3 το πρωί στην πλατεία Ομο-νοίας, το πολύ πολύ να της προσέφερε κάνας πε-ραστικός την καμπαρτίνα του. Να ζήταγες ωραία σπίτια; Εχει και στην Ηρώδου του Αττικού, να τα χαίρονται οι κάτοικοί τους και μακριά από εμάς. Να ζαχάρωνες το πράσινο; Οποιος δεν έχει ζήσει βραδιά με Van Morrison στο Λυκαβηττό δικαιούται να ζαχαρώνει τα παρτέρια (τα περί-κλειστα παρτέρια, εντάξει;) της Κηφισιάς. Οσο

για τη σχετική ησυχία, σας παρακαλώ πολύ, προτιμώ λεωφορεία που μαρσάρουν παρά γριές που πέρδονται. Θυμάμαι επίσης πολύ καλά ότι -στη δεκαετία του ’80 πάντα- είχαν ρωτήσει τον Joe Strummer τη γνώμη του για την υπέροχη και εξαίρετη και πολυτραγουδισμένη αγγλική εξοχή και είχε απαντήσει το εξής: «Αμα δω μπροστά μου γελάδα, θα την πυροβολήσω».

Εν ολίγοις; Εν ολίγοις, η Αθήνα είναι το Κέ-ντρο της, χίλιες φορές θα το γράψω και πάλι δεν θα βαρεθώ. Και θα το υπερασπίζομαι το Κέντρο, όσο και αν συχνά με πληγώνει. Ως άνθρωπος που ενδιαφέρεται για αυτό και όχι ως φυσιοδί-φης αστικών θορύβων. Καταφεύγοντας και πάλι στους Αμερικανούς, θα το πω χωρίς ενοχές και περικοκλάδες: My city, right or wrong!

Το άθλιο θέαμα δεν είναι διό-λου πρωτότυπο για την πόλη των Αθηνών. Αυτή τη φορά, όμως, προβάλλεται ως εξόχως αγωνι-στικό θέαμα από τους απεργού-ντες. Εννοώ τα βουνά των σκου-πιδιών που ξεχείλισαν εδώ και μέρες από τους κάδους, άρχισαν να πνίγουν σιγά σιγά τις εισό-δους των πολυκατοικιών, κατα-λαμβάνουν τα πεζοδρόμια και με τη βροχή γλίστρησαν παντού, έγιναν χαλί αηδιαστικής, γλιτσε-ρής βρόμας που συνοδεύει την κατήφεια του κόσμου. Λες και αν πνιγούμε μόνοι μας στη βρόμα θα κάνουμε τα μούτρα κιμά στους «κακούς Ευρωπαίους» ή λες και είναι σπουδαία πράξη αντίστα-σης να πάθουμε τέτανο.

Βροντοφώναξε, μάλιστα, στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμ-βουλίου εις εκ των ψηφισμένων εκπροσώπων των Αθηναίων πο-λιτών ως πράξη αντίστασης στην προσπάθεια να εξορθολογιστεί το προσωπικό δήμων και λοιπών υπηρεσιών του δημοσίου: «Πρέ-πει να πνίξουμε την Αθήνα στα σκουπίδια». Ε, ναι, είναι σπου-δαία αγωνιστική πράξη να πνί-ξεις στο σκουπίδι τους συμπολί-τες σου. Πολύ ηρωικό. Και πολύ αποτελεσματικό. Γιατί οι ξεκοι-λιασμένες σακούλες και η βρόμα που απλώνεται γύρω τους κάνο-ντας αφόρητη την καθημερινότη-τα στους Αθηναίους, με ένα μαγι-κό και περίεργο τρόπο -τον οποίο αντιλαμβάνονται μόνον οι έχο-ντες τη φαεινή ιδέα «να πνίξουν

την Αθήνα στα σκουπίδια»-, πολύ θα προβληματίσουν εκείνους που επιβάλλουν τα μέτρα και δη αυτό της εφεδρείας στο δημόσιο και θα τα αποσύρουν πάραυτα.

Η ιστορική αλήθεια είναι ότι τέτοιου είδους ηρωικές αγω-νιστικές κινητοποιήσεις είχαν τις παλιές εποχές τα αποτελέσματά τους. Βούλιαζε στο σκουπιδαριό η πόλη, έκαναν προσλήψεις προ-σωπικού καθαριότητος οι δήμοι -για να μεταταχθούν μετά οι μισοί σιγά σιγά σε θέσεις γραφείου- ή έδιναν αυξήσεις και επιδόματα. Μήπως δικά τους ήτανε; Δανει-

κά τα έπαιρναν. Εβγαιναν μετά οι νικηφόρες σκουπιδιάρες και αναθαρρούσε η Αθηναία μάνα, που ήταν με τα μαντιλάκια Ντε-τόλ στην τσέπη μην τυχόν και της πέσει κάνα παιδί στη βρόμα, να έχει να το καθαρίσει.

Αλλά κάπως έτσι μερικοί νόμισαν ότι είναι ιδιοκτήτες του συστήματος καθαριότητας και ότι μπορούν να χρησιμοποιούν τα σκουπίδια ως σύμβολο μιας εκ-δικητικής βρόμας, με την οποία όμως απειλούν τους ίδιους τους συμπολίτες τους.

Αυτή τη στιγμή που γράφω, στην τηλεόραση βλέπω τoν Νότη Σφα-κιανάκη να συζητά με τη Σταματί-να Τσιμτσιλή. Από τα σούπερ που πέφτουν, καταλαβαίνω ότι η κου-βέντα είναι για σοβαρά θέματα. «Οι πολιτικοί μας απέδειξαν ότι είναι ανίκανοι!» Προφανώς αυτό το λέει ο Νότης!

Αλλά τι φταίει και αυτός; Αφού κάποιοι δίνουν βήμα στα αηδόνια της νύχτας για να κάνουν πολιτική ανάλυση. Τι περιμένουμε να πει ο Νότης Σφακιανάκης δηλαδή; Θα εξηγήσει τι δεν πήγε καλά με τα ελ-λείμματα του κράτους; Ή θα προτεί-νει τρόπους για την αποπληρωμή του χρέους; Μήπως να μας εξη-γήσει τι συμφέρει περισσότερο, το ευρώ ή η δραχμή;

Επειδή κανείς λογικός άνθρω-πος δεν θα απαντήσει ότι έχει τέ-τοιες απαιτήσεις από τον Νότη και τον όποιο Νότη, ρωτάω και εγώ: Τι στο διάολο τους βάζουν να κουβε-ντιάσουν τέτοια θέματα; Ρωτήστε τον άνθρωπο για τους έρωτές του, για τα παιδικά του χρόνια, για τα τραγού-δια του. Αφήστε ήσυχη την πολιτι-κή και την οικονομία. Αν καίγεται η Σταματίνα να συζητήσει οικονομικά, ας βρει κάποιον άνθρωπο με σχετι-κές γνώσεις να καλέσει.

Υποπτεύομαι ότι ζούμε πάλι μια μεγάλη παρεξήγηση. Επειδή το ελα-φρολαϊκό περιεχόμενο πολλών εκ-πομπών της τηλεόρασης δεν κεντρί-ζει πια το ενδιαφέρον του κόσμου (που έχει άλλα προβλήματα!), οι δη-μιουργοί τους έκριναν ότι πρέπει να προσαρμοστούν στην εποχή. Και το κάνουν με τον τρόπο που μπορούν. Δεν φαντάζομαι να έχετε απαίτηση να κάνουν έρευνα δημοσιογραφική ή να συζητήσουν στα σοβαρά οτιδή-ποτε! Καλούν αυτούς που καλούσαν πάντοτε, ασχολούνται με αυτά που ασχολούνταν πάντα και στο τέλος ρίχνουν και μια καφενειακή κου-βέντα για τον πόνο του Ελληνα, την ξένη κατοχή κλπ.

Ετσι, όλοι είναι ικανοποιημέ-νοι. Οι παρουσιαστές αισθάνονται σοβαροί, οι καλεσμένοι κολακεύουν το ταλαιπωρημένο κοινό τους και οι τηλεθεατές κουνάνε το κεφάλι με την κοινή μοίρα όλων! Ή κλείνουν την τηλεόραση σιχτιρίζοντας...

Οταν αγοράζει εφημερίδα:• Αρχίζει την ανάγνωση από τα ζώδια. Οι προβλέψεις των αστρολόγων δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από αυτές των οικονομικών αναλυτών.• Αναζητά το δελτίο απεργιών/κυκλοφοριακών ρυθμίσε-ων/καταλήψεων. Αναστενάζει προκαταβολικά.• Ψάχνει τις ανακοινώσεις για την υπαγωγή εταιρειών στις ρυθμίσεις του άρθρου 99 του πτωχευτικού κώδικα. Στο κάτω κάτω μπορεί να μη χρειάζεται να μετακινηθεί από το σπίτι του.• Σκαλίζει για να βρει τι έγραψαν τα ξένα μέσα για μας - τα θέλει ο κώλος του.• Αναρωτιέται πού ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί οι πολυχώροι στις σελίδες των θεαμάτων.

• Κόβει και φυλάει τη σελίδα με το sudoku και τα υπό-λοιπα πνευματικά αθλήματα. Θα του φανούν χρήσιμα όσο περιμένει τον πελάτη που δεν φαίνεται.• Ξεφυλλίζει τις σελίδες με τις μικρές αγγελίες. Λίγο ακό-μα αν πέσουν οι τιμές των ακινήτων, θα πάρει δύο τρία να του βρίσκονται.• Ξεφυλλίζει τις σελίδες με τις μικρές αγγελίες. Λίγο ακό-μα αν πέσουν οι τιμές των ακινήτων, θα ψάχνει άνθρωπο για να χαρίσει το δυαράκι της πεθεράς.• Αναρωτιέται αν η Αθήνα είναι μία πολίχνη που ανα-πτύσσεται μεταξύ Μεγάρου Μαξίμου και κοινοβουλίου.• Ξαναδιαβάζει τα ζώδια. Τουλάχιστον αφήνουν ένα πε-ριθώριο αισιοδοξίας.

«Πώς να ξεδώσεις και πώς να πεθάνεις χωρίς μεράκι και χωρίς πάθος;»*

Τα βιογραφικά του, πού γεννήθηκε, πώς έζησε, τι έγραψε, μπορείτε να τα βρείτε οπουδήποτε. Εδώ απλώς θα ήθελα να σας θυμίσω ότι μια εποχή το να διαβάζουμε τα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου ήταν ίσως ο πιο σωστός τρόπος να μεγαλώσουμε. Και η γενιά μου και η προηγούμενη και η επόμενη. Επειδή οι περιπέτειες του Σαλο-νικιού ήταν γραμμένες για μας, για να τις καταλάβουμε, να τις πιστέψουμε, να επεν-δύσουμε σε αυτές, να γίνουμε καλύτεροι. Επειδή την ιστορία μπορείς να τη μάθεις και από τους ιστορικούς, αλλά μπορείς να τη βάλεις και κατευθείαν στην καρδιά σου μέσα από τη λογοτεχνία. Υποκειμενικά και αυθαίρετα και ωραία.

Ο,τι έμαθα στα 18 μου από τα βιβλία του Μίσσιου για τις εξορίες στον 20ό αι-ώνα δεν τα έμαθα από πουθενά αλλού. Είμαι ίσως και λίγο υπερβολικός, κάπως ευσυγκίνητος, γιατί αν το «Καλά εσύ σκο-τώθηκες νωρίς» και το «Χαμογέλα, ρε... Tι σου ζητάνε;» μας έμαθαν να θέλουμε να ζήσουμε, το «Κλειδί είναι κάτω απ’ το γεράνι» μας έμαθε και πώς να ζήσουμε. Επειδή μας έπεισε ότι, δεν μπορεί, υπάρ-χει κάπου η ευτυχία και ότι να, μερικοί άνθρωποι τη βρήκανε. Τη θυμάμαι τη μέρα που το ξεκίνησα, ένα μεσημέρι με φθινοπωρινό ήλιο, τις πρώτες μου μέρες ως φοιτητής. Είναι που μερικά βιβλία τα διαβάζουμε και μετά τα ξεχνάμε, είναι που άλλα απλώς μας διασκεδάζουν για λίγες μέρες, άλλα που τα παρατάμε στη μέση. Και είναι και αυτά που τα κρατάμε πάντα κάπου κοντά μας. Οχι επειδή δεν έχου-με διαβάσει καλύτερα, αλλά επειδή είχαν έναν τρόπο αυθεντικό και καλοπροαίρετο, επειδή ένα χαμόγελο δεν είναι σπουδαίο πράγμα, αλλά ταυτόχρονα είναι η σπου-δαιότερη υπόθεση σε αυτή τη ζωή.

*Φράση από το «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς»

του Χρόνη Μίσσιου (εκδ. Γράμματα)

Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά 650 δισ. δολάρια κοστίζει στην αμερικανική οικο-νομία η ενασχόληση των χρηστών με τα social media σε όρους χαμένης πα-ραγωγικότητας. Η απώλεια αυτή είναι επτά φορές μεγαλύτερη σε σύγκριση με την αντίστοιχη που προκαλείται από τα διαλείμματα των εργαζομένων για τσιγάρο. Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα εμφανές στους σπουδαστές κολεγίου,

οι οποίοι υπολογίζε-ται ότι ξοδεύουν κα-θημερινά περισσότε-ρη ώρα στο Facebook και στα ξαδερφάκια του -τρεις ώρες-, από ό,τι στο διάβασμα -δύο ώρες- (κάπως έτσι ανακαλύφθηκε η κακοδαιμονία της αμερικανικής εκπαί-δευσης, γιατί, βλέπε-τε, δεν υπάρχουν άλ-λοι λόγοι).

Απώλεια παρα-γωγικότητας παρου-σιάζεται, όμως, και στο χώρο εργασίας, καθώς, κάθε φορά

που ένας εργαζόμενος συνδέεται σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης για να τσεκάρει ειδοποιήσεις ή μηνύματα, χρειάζεται 23 λεπτά για να συγκροτήσει πάλι 100% τη σκέψη του και να επιστρέψει στη δουλειά. Και η... μάστιγα των social media δεν σταματά εκεί: οι χρήστες αφιερώνουν δύο φορές πε-ρισσότερο χρόνο στο Facebook από ό,τι για να αθληθούν. Εάν αναρωτιέστε πού τα βρήκα όλα αυτά, είναι σε άρθρο που «τσίμπησα» από τη fan page του Economy Watch στο Facebook...

Αν το παιδί σας ακούει μετά μα-νίας τον Παντελή τον Παντελίδη, είναι φυσιολογικό να ανησυχείτε. Κανένας υπεύθυνος γονέας δεν θα ήθελε το παιδί του να πάρει το λάθος δρόμο. Αντιθέτως, θα ήθε-λε το βλαστάρι του να ακολουθεί τα δικά του «ψαγμένα» και εκλε-πτυσμένα ακούσματα. Είναι όμως τελικά έτσι τα πράγματα; Πρέπει οι γονείς να διαμορφώνουν τις μουσικές επιλογές των παιδιών τους; Σε αυτό το καυτό, προαιώνιο ερώτημα επιχειρεί να απαντήσει ο Robin Banerji με άρθρο του στο “BBC News Magazine”.

«Είναι πολύ πιθανό μια τέτοια τακτική να κάνει τα παιδιά να μισήσουν τη μουσική που αγαπούν οι γονείς τους και να αγαπήσουν τη μουσική που οι γονείς τους μισούν», αναφέρει χαρακτηριστικά ο αρθρογράφος. Οπως πολύ σωστά παρατηρεί, η ταύτιση των μουσικών επι-λογών γονέα-παιδιού εξαντλείται συνήθως στο δίωρο ταξίδι που είναι αναγκασμένη να κάνει με το αμάξι της η οικογένεια. Ωστόσο, ακόμα και εκεί οι συγκρούσεις και τα μουρμουρητά είναι αναπόφευκτα τις περισσότερες φορές. Για αυτόν το λόγο, η λύση ίσως να επαφίεται στις επι-ταγές της παιδικής ψυχολογίας: «Γνωρίζοντας πως τα παιδιά έχουν την τάση να επαναστατούν, εάν θέλεις να ακούνε τη μουσική που ακούς, ίσως θα πρέπει να σκεφτείς να την απαγορεύσεις στο σπίτι», αναφέρει. Οπότε η επιλογή που σας μένει είναι η εξής: «Γιωργάαααακη, βάλε, παιδί μου, να παίξει το τελευταίο του Οικονομόπουλου, σε παρακαλώ!»

Βρίσκεται στο Αμστερνταμ και ονομά-ζεται Hans Brinker Budget Hotel. Τα δωμάτιά του είναι απελπιστικά μικρά και βρόμικα, ενώ με υπερηφάνεια ανα-φέρει προς τους πελάτες του ότι στα κρεβάτια του υπάρχει πληθώρα μικροοργανισμών (στο site, επίσης, δημοσιεύει και φωτογραφίες από μικροσκόπιο, για του λόγου το αληθές. Μην τους πουν και αφερέγγυους...) Οταν, λοιπόν, όλοι οι άλλοι ιδιοκτήτες ξενοδοχείων ικετεύουν τους πελάτες τους για μια καλή κριτική στο TripAdvisor, το Hans Brinker ακολουθεί το δικό του, εκκεντρικό δρόμο.

Η διαφημιστική καμπάνια του, μά-λιστα, θα πρέπει στο εξής να διδάσκεται στις καλύτερες σχολές marketing ανά τον κόσμο. Είναι χαρακτηριστικό πως στην αρχική του σελίδα αναφέρεται ότι οι υπη-ρεσίες που προσφέρει είναι «λίγο καλύτε-ρες από τις αντίστοιχες σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας». Εχει κυκλοφορήσει, επίσης, και μια σειρά από αφισάκια, στα οποία ζητάνε συγ-γνώμη για το γεγονός ότι «είναι οι καλύτεροι στο να χάνουν βαλίτσες» ή «στο να μην καλω-σορίζουν τους πελάτες τους». Θεούληδες...

Το καλοκαίρι ήπια μια δυο μπίρες παραπάνω και φίλησα μι-σοζαλισμένη τον πιο άσχημο βάτραχο της λίμνης. Οχι μόνο δεν έγινε πρίγκιπας, αλλά παραλίγο να γίνω και εγώ βάτρα-χος και ίδρωσα μέχρι να καθαρίσω από τα βρομόνερα.

Ετσι όμως συμβαίνει σε όλες τις «λιμνουπόλεις». Εχουν βαθιά και ρηχά νερά, δυστυχώς εδώ έχουμε μόνο μπαζω-μένα ποτάμια, οπότε λείπει το ειδυλλιακό τοπίο της όχθης. Τα νερά μας είναι λιγοστά και βρόμικα. Λάσπη. Ξεβράζονται όλα στην άσφαλτο. Και τα νερά της βροχής και τα νερά της μπουγάδας μας. Και αν το μάτι μας κοντεύει να συνηθίσει την ασχήμια, το μυαλό μας ευτυχώς αντιστέκεται ακόμα στην ασχήμια της ανθρώπινης συνήθειας, της ανθρώπινης συμπε-ριφοράς. Στην πόλη το ωραίο και το οδυνηρό που μας συμ-βαίνει καθημερινά είναι οι άνθρωποι και οι άνθρωποι. Και οι συμπεριφορές τους. Καλοσύνες που αγαπάς και καγκου-ριές που δεν συγχωρούνται.

Στην πόλη, έχω αρχίσει να πιστεύω πως όλοι περιμέ-νουν μια βροχή όχι για να τους ξεπλύνει, αλλά για να δείξει πόσο κακή συμπεριφορά μπορεί να έχουμε. Και μόλις πέσει η πρώτη σταγόνα και βουλώσουν τα φρεάτια, ιδού, ό,τι κρύ-βει ο καθένας μέσα του κάνει την εμφάνισή του.

Πόσο θα ήθελα να είναι πλειονότητα οι οδηγοί που επι-βραδύνουν μπροστά στις λακκούβες και όχι οι άλλοι που επιταχύνουν το κρις κραφτ-όχημά τους, κάνοντας μούσκεμα πεζούς, μηχανάκια, ακόμα και τους οδηγούς των διπλανών αυτοκινήτων που τολμούν να αφήσουν ανοιχτά παράθυρα. Και επειδή οι λακκούβες, τα κοιλώματα και οι κλίσεις των δρόμων περισσεύουν στην Αθήνα, οι αγώνες δρόμου γίνο-νται πιο επεισοδιακοί. Μούσκεμα έφτασε η παρέα μου προ-χθές, με την απορία «επίτηδες το έκανε ή κατά λάθος;». Σε ένα τόσο στενό δρομάκι πας με χίλια; Με λίμνη τα νερά; Με τους ανθρώπους να περπατάνε ένας ένας στο στενό πεζοδρό-μιο; Μα είναι άνθρωποι αυτοί;

Οχι, καλό μου, είναι βάτραχοι. Πηδούν, κοάζουν, κά-νουν ζημιές, δεν θα γίνουν ποτέ πρίγκιπες, δεν θα προσαρ-μοστούν ποτέ, είναι άκαρδοι και στο τέλος θα φαγωθούν με-ταξύ τους. Και όταν δεν βρέχει, περνούν έξω από την πόρτα μου επιδεικτικά, κατουρώντας μεθυσμένοι τις γωνίες.

*Αθή

να ε

ίναι

μόν

ο ο

δακτ

ύλιο

ς

«Τον έχω βαρεθεί λίγο μωρέ», είπε ο φίλος μου ο Αποστόλης όταν τον ρώτησα αν θα πάει στη συναυλία του Sivert Hoyem στη Λάρισα, όπου και ζει. Η αλήθεια είναι πως ο πρώην τραγουδιστής των Madrugada έχει επισκεφθεί την Ελλάδα -και όχι μόνο την Αθήνα- ουκ ολίγες φορές. Τόσο πριν από την άδοξη διάλυση του αγαπημένου νορβη-γικού συγκροτήματος (που επήλθε ένα χρό-νο μετά τον ξαφνικό θάνατο του 31χρονου κιθαρίστα τους, του Robert Buras), όσο και κατά τη διάρκεια της solo καριέρας του ως τώρα, δηλώνει πως απολαμβάνει να επι-σκέπτεται τις πόλεις, τα χωριά και τα νησιά της Ελλάδας, για αυτό και το κάνει συχνά.

Ο Hoyem θα βρίσκεται στην Αίθουσα Τελετών του Φιλολογικού Συλλόγου Παρ-νασσός (Πλ. Καρύτση 8) την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου σε μια μάλλον μυσταγωγική εμ-φάνιση, με περιορισμένο αριθμό θεατών. Ενα χρόνο και κάτι μετά την κυκλοφορία του τέταρτου προσωπικού του studio άλ-μπουμ “Long Slow Distance” -το οποίο ο ίδιος θεωρεί το πιο πειραματικό έργο του ως τώρα- θα βρεθεί σε έναν ιστορικό χώρο, στοιχειωμένο με έναν τρόπο από πνεύματα μεγάλων Ελλήνων ποιητών. Και ποιος μπο-ρεί άραγε να πει πως μια τέτοια ατμόσφαιρα δεν του ταιριάζει; Θέλω να καταλήξω στην άποψη ότι η συχνότητα με την οποία μπο-ρεί να έχουμε την ευκαιρία να απολαύσου-με έναν καλλιτέχνη δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα του έργου του ή με τη διέγερση των αισθήσεών μας τη στιγμή που θα βρε-θούμε απέναντί σε αυτό. Το να είναι κανείς ακριβοθώρητος δεν σημαίνει απαραίτητα πως όταν τελικά εμφανιστεί θα προκαλέσει πραγματική συγκίνηση.

Για όσους δεν έχουν βαριεστημένη διά-θεση, τα εισιτήρια ξεκινούν από 27,50 ευρώ και οι λεπτομέρειες για την ώρα έναρξης θα ανακοινωθούν σύντομα. Εχετε τα μάτια σας ανοιχτά - και κυρίως τα αυτιά σας.

Μία από τις πιο ιδιαίτερες συνεργασίες της φετινής χρονιάς, αυτή του Νίκου Πορτοκάλο-γλου με τον Φίλιππο Πλιάτσικα, συνεχίζεται κάθε Σάββατο στο Gazoo (Πειραιώς 102-104). Τα δυτικά προάστια ενώνονται στη σκηνή με τις αστικές μελωδίες και τα ψέματα με τα ταξίδια. Η Νέα Σμύρνη με τους Αγίους Αναργύρους και η γενιά του ’80 με αυτή του ’90. Οι παλαιότεροι θα θυμηθούν τραγούδια των Φατμέ και θα θαυμά-σουν τον Πλιάτσικα, ενώ οι νεότεροι θα θυμη-θούν τις επιτυχίες των Πυξ Λαξ και θα αναγνω-

ρίσουν αγαπημένα τους τραγούδια με τη φωνή του Νίκου Πορτοκάλογλου. Μια μουσική παράσταση για όλα τα γούστα με τον τίτλο «Συν», της οποίας οι πρωταγωνιστές ελπίζουν να υπάρξει «σύν-θεση, συν-δυασμός, συν-κόλληση, συν-άντηση, συν-αίνεση, συν-τονισμός, συν-κίνηση».

Η μοναδική fadista Joana Amendoeira έχει χαρα-κτηριστεί «μικρή βασίλισσα του λαϊκού τραγουδιού της Πορτογαλίας» και φαίνεται πως έχει γεννηθεί αποκλειστικά για αυτό. Από τα έξι της χρόνια τραγουδάει, σε ηλικία 12 ετών πήρε το πρώτο της βραβείο στο τραγούδι και στα 16 κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο. Την Joana Amendoeira θα έχουμε την ευκαιρία να (ξανα)δούμε στη χώρα μας στη σκηνή του Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς) παρέα με τον αδερφό της Pedro Amendoeira. Μαζί τους οι Minor Keys in F, το fado συγκρότημα του μουσικοσυνθέ-τη Αλέξανδρου Ναθαναήλ με τη γνήσια fadista φωνή της Κωνσταντίνας Πουτκάρη.

H Lappuggla (ένα είδος κουκουβάγιας που ζει στο Βόρειο Ημισφαίριο) είναι σοφή, παρατηρεί τα πάντα από ψηλά και διηγείται ιστορίες του δάσους. Το όνομα αυτού του περίεργου ζώου διάλεξε για τίτλο της καινούργιας της δουλειάς η Etten. Ο δίσκος, που κυκλοφορεί από την Ιnner Ear, είναι εξ ολοκλή-ρου δημιουργία δική της (μουσική, στίχοι, παραγωγή, εκτέλε-ση, φωνές, programming). Οι ιστορίες της κουκουβάγιας της Etten θα ζωντανέψουν στη σκηνή του Six d.o.g.s (Αβραμιώ-του 6-8, Μοναστηράκι) με τη βοήθεια μουσικών του «χώρου», όπως οι Μαριλένα Ορφανού, Χρήστος Λαϊνάς, Θοδωρής Βρανάς και Νίκος Μαρδάκης, σήμερα στις 10 μμ. Η ζωγρά-φος Ελένη Γλύνη έχει επιμεληθεί τις ειδικές κατασκευές και τα σκηνικά, που δημιουργήθηκαν ειδικά για τις ανάγκες αυτής της παρουσίασης, και οι Fantastikoi Hxoi αναλαμβάνουν τα decks αμέσως μετά το live.

Την επανάληψη της μουσικής παράστασης του Διονύση Σαββόπουλου «Μάνος Χατζιδάκις τώρα» επέβαλλε τόσο η επιτυχία της στο Ηρώδειο το καλο-καίρι, όσο και η αντίστοιχη σε όποια πόλη και αν παρουσιάστηκε. Οι Αθηναίοι που δεν πρόλαβαν ούτε την πρώτη προγραμματισμένη συναυλία του Ηρωδείου ούτε την εμβόλιμη, θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τον Νιόνιο να ερμηνεύει τραγούδια του Μάνου σήμερα, Παρασκευή 23 Νοεμβρίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Τα 27 τραγούδια θα παρουσιαστούν με την υποστήριξη της Ορχήστρας

Νυκτών Εγχόρδων του Δήμου Πατρέων και την Παιδική Χορωδία του Σπύρου Λάμπρου και με τη συμμετοχή σπουδαίων σολίστ (Τάκης Φαραζής, Γιώτης Κιουρκτσόγλου, Γιάννης Αναστασάκης, Καλλί-στρατος Δρακόπουλος, Βάσω Δημητρίου), υπό τη διεύθυνση της Φαίδρας Γιαννέλου.

ο ιυ

ί F t tik i

ή

Πρόκειται για ένα πραγματικό δώρο στους απανταχού σινεφίλ! Η πιο παλιά ταινία του μετρ του σασπένς Αλφρεντ Χίτσκοκ με τίτλο “The White Shadow” («Η Λευ-κή Σκιά»), γυρισμένη το 1924, βρίσκεται στη διάθεση όλων των κινηματογραφόφιλων, οι οποίοι μπορούν να τη δουν online σχε-δόν για τους επόμενους δύο μήνες στο site του US National Film Preservation Foundation.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τον Αύγουστο του 2011 οι υπάλληλοι του Κινηματογρα-φικού Αρχείου της Νέας Ζηλανδίας ανακάλυψαν ότι είχαν τόσα χρόνια στα χέρια τους έναν πραγματικό θησαυρό. Μέσα σε μια στοίβα από μη αναγνωρισμένες κόπιες αμερι-κανικών ταινιών βρήκαν τρεις από τις έξι συνολικά πράξεις του “The White Shadow”, της πρώτης γνω-στής ταινίας στην οποία συμμετέχει ο 24χρονος τότε Αλφρεντ Χίτσκοκ ως σεναριογράφος, μοντέρ, σκηνογρά-φος και βοηθός σκηνοθέτη!

Η ταινία, ένα μελόδραμα με πρωταγωνίστρια την Μπέτι Κό-μπσον, διηγείται την ιστορία δύο δίδυμων αδελφών, ενός «αγγέλου» και μιας «μέγαιρας», και φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του Γκρέι-αμ Κατς.

Το Κινηματογραφικό Αρχείο της Νέας Ζηλανδίας μεταβίβασε τις κόπιες στην Αρχειακή Κοινότητα Αμερικής και στο Εθνικό Ιδρυμα Συντήρησης Ταινιών, όπου ακο-λούθησε η αποκατάστασή τους και η επίσημη προβολή τους σε ειδι-κή τελετή. Τώρα, ένα χρόνο μετά, για πρώτη φορά το “The White Shadow” κυκλοφορεί στο διαδί-κτυο και μπορούμε να το δούμε όλοι! Απλά επισκεφθείτε το www.filmpreservation.org.

Μέχρι σήμερα ξέραμε ότι το επόμενο κι-νηματογραφικό project του απόλυτου γόη του Χόλιγουντ Τζορτζ Κλούνεϊ είναι το “The Monuments Men”, όπου θα σκηνοθετήσει και θα πρωταγωνιστήσει στο πλευρό των Ντάνιελ Κρεγκ, Ζαν Ντιζαρντέν, Κέιτ Μπλάνσετ και Μπιλ Μάρεϊ. Και ενώ τα γυρίσματα αναμένεται να ξεκινήσουν την ερχόμενη άνοιξη, μία νέα κινηματογραφική είδηση έρχεται να ταράξει τα νερά! Η Disney φλερτάρει έντονα τον Κλούνεϊ για να τον πείσει να πρωταγωνιστήσει στη νέα υπερπαραγωγή επιστημονικής φαντασίας με τον προσωρινό τίτλο “1952”, που κάποιοι θέ-λουν να κινείται στη λογική της ταινίας «Στενές επαφές τρίτου τύπου» του Σπίλμπεργκ! Κατά πάσα πιθανότητα στη σκηνοθετική καρέκλα θα κάτσει ο Μπραντ Μπερντ της τελευταίας «Επι-κίνδυνης Αποστολής», ενώ το σενάριο κρατεί-ται ως επτασφράγιστο μυστικό.

Η ιστορία του Φράνκενσταϊν στην πιο... σκυλίσια εκδοχή της, από αυτή την εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες! Ο Τιμ Μπάρ-τον βγάζει από το συρτάρι του ένα μικρό live action φιλμάκι του 1984 και το μετατρέπει στο τρίτο κατά σειρά stop motion animation της καριέρας του, στα χνάρια του «Χριστουγεννιά-τικου Εφιάλτη» και της «Νεκρής Νύφης»: το “Frankenweenie”! Ο μικρός Βίκτωρ, συγκλο-νισμένος από το θάνατο του αγαπημένου του σκύλου, του Σπίθα, επιστρατεύει την επιστήμη για να τον επαναφέρει στη ζωή αλά... Φράνκεν-σταϊν! Τι θα γίνει όμως όταν ο Σπίθας με μερι-κές «σταυροβελονιές» παραπάνω το σκάσει και αρχίσει να γυρνάει στην πόλη; Το γκόθικ φιλμι-κό σύμπαν του Τιμ Μπάρτον με τις απαραίτητες πινελιές νοσταλγίας και αθωότητας ζωντανεύει ξανά σε ένα ασπρόμαυρο τρισδιάστατο animation με έντονες επιρροές από τις ταινίες τρόμου της παιδικής ηλικίας του Μπάρτον. Πάνω από όλα, όμως, το “Frankenweenie” είναι το ρέκβιεμ του Μπάρτον στο δικό του αγαπημένο σκύλο μέσα από μία τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης.

Το πάλαι ποτέ «τρομερό παιδί» του γαλλικού σινεμά, ο Λεός Καράξ, επιστρέφει στα 51 του χρόνια, ύστερα από 13 χρόνια απουσίας, με μια ταινία που πολλοί κριτικοί έσπευσαν να χαρακτη-ρίσουν «ταινία της χρονιάς» και «από τις καλύτε-ρες ταινίες όλων των εποχών»! Μεγάλα λόγια, μεγάλες προσδοκίες για το “Holy Motors”, που ξεκινάει αυτή την εβδομάδα το ταξίδι του στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Η 24ωρη σουρεαλιστική οδύσσεια του αινιγματικού κυρίου Οσκαρ στους δρόμους του ονειρικού Παρισιού. Ο κύριος Οσκαρ είναι ένας αλλόκοτος κεντρικός ήρωας που ζει περισσότερες από μία ζωές: είναι εγκληματίας, ζητιάνος, πατέρας, διευθυντής πολυ-

εθνικής, ένα τερατόμορφο πλάσμα. Ολα αυτά μαζί και χωριστά. Ο Ντενίς Λαβάντ υποδύεται τον Οσκαρ και δέκα ακόμα πρωταγωνιστικούς ρόλους, ενώ η Εύα Μέντες, η Κάιλι Μινόγκ και ο Μισέλ Πικολί εμφανίζονται στην ταινία έτσι όπως δεν τους έχετε ξαναδεί. Μία ταινία φόρος τιμής στην ανθρώπινη ψυχή και την ελευθερία του σινεμά.

Μπορεί ακόμα να μας χωρίζουν δύο μή-νες από την ανακοίνωση των οσκαρικών υποψηφιοτήτων, αλλά υπάρχουν από τώρα κάποιες ταινίες που αποτελούν τα μεγάλα φαβορί για το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Είναι οκτώ φιλμ και τα μεγάλα στούντιο θα βάλουν τα... δυνατά τους για να φτάσουν στην τελική δεκάδα!

Σύμφωνα με το The Hollywood Reporter, η Warner θέλει πάση θυσία υποψήφιες για Oσκαρ τις παραγωγές της, “Argo” του Μπεν Aφλεκ, “The Hobbit: An Unexpected Journey” του Πίτερ Τζάκσον και το φινάλε της τριλογί-ας του Batman “The Dark Knight Rises” του Νόλαν.

Η Paramount έχει να πάρει το Oσκαρ Καλύτερης Ταινίας από τον «Τιτανικό». Φέτος ποντάρει όλες της τις πιθανότητες στο “Flight” του Ρόμπερτ Ζεμέκις με τον Ντένζελ Ουάσιγκτον. Από την ίδια εποχή έχει να δει Oσκαρ Καλύτερης Ταινίας και η Fox (ο «Τιτανικός» ήταν συμπαραγω-γή με την Paramount). Θα τα καταφέρει φέτος άραγε με το πολυσυζητημένο “Life of Pi” του Ανγκ Λι;

Η Universal από την πλευρά της ελπίζει ότι φέτος ο μεγάλος νικητής θα είναι μιούζικαλ, 11 χρόνια μετά το θρί-αμβο του “Chicago”. Eχει κάθε λόγο να το επιθυμεί διακαώς, αφού το δικό της «δυνατό χαρτί» είναι το “Les Miserables” με τον Χιου Τζάκμαν και την Αν Χά-θαγουεϊ. Η Dreamworks και η Disney ενώνουν τις δυνάμεις τους ψηφίζοντας το “Lincoln” του Σπίλμπεργκ, μία καθ’ όλα πατριωτική ταινία για τις ΗΠΑ, ενώ η Sony φιλοδοξεί να βρεθεί στη δεκάδα με το “Zero Dark Thirty”, την ταινία της Κάθριν Μπίγκελοου για την επιχείρηση εξόντωσης του Μπιν Λάντεν.

Αυτές τις ταινίες σημειώστε τες! Θα βρε-θούν στα Οσκαρ. Είναι θέλημα... στούντιο!

Σοκ προκαλεί η πρώτη teaser αφίσα της ταινίας “Only God Forgives”, που κυκλοφόρησε online. Ποιος είναι ο γρονθοκοπημένος νεαρός της φω-τογραφίας; Μα ποιος άλλος; Ο Ράιαν Γκόσλινγκ, ο πρωταγωνιστής της ταινίας! Ο νέος γόης του πα-γκόσμιου σινεμά μοιάζει κυριολεκτικά αγνώριστος, με παραμορφωμένο πρόσωπο από το ξύλο. Στη νέα κινηματογραφική του συνεργασία με τον Νίκολας Βί-ντινγκ Ρεφν -μετά το εξαιρετικό “Drive”- ο Γκόσλινγκ υποδύεται έναν άντρα αυτοεξόριστο στην Μπανγκόκ μετά τη δολοφονία ενός αστυνομικού. Εκεί διατηρεί γυμναστήριο, βιτρίνα για τη φάμπρικα διακίνησης ναρκωτικών που έχει στήσει με τη μητέρα του και τον αδελφό του. Οταν ο τελευταίος βρίσκεται δολοφονη-μένος, ο Γκόσλινγκ παίρνει το νόμο στα χέρια του. Και όπως φαίνεται από το πρώτο poster της ταινίας, μάλλον τρώει πολύ ξύλο! Το “Only God Forgives” θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στις 23 Μαΐου, περνώντας πρώτα πιθανότατα από το Φεστιβάλ των Καννών.

Η τεράστια επιτυχία του “Skyfall” -που συνεχίζει να σαρώνει τα ταμεία έχοντας μέχρι στιγμής ξεπεράσει τα 670 εκατ. δολάρια, κατακτώντας έτσι τη θέση του πιο εμπορικού James Bond όλων των εποχών- έκανε τους ανθρώπους της Sony να χαμογελάσουν πλατιά. Ο λόγος όμως δεν ήταν απλά αυτός. Οι εισπράξεις του “Skyfall” σε συνδυασμό με το “The Amazing Spider-Man”, που έφερε στα ταμεία της Sony άλλα 754 εκατ. δολάρια, το “Men in Black 3”, με εισπράξεις 624 εκατ., και το “Hotel Transylvania”, με 283 εκατ. δο-λάρια, έκαναν το 2012 την πιο εμπορική χρονιά της Sony από την ίδρυσή της. Το ανακοίνωσε επίσημα την περασμένη εβδομάδα ο Jeff Blake, ο γενικός διευθυ-ντής marketing του κολοσσού entertainment. Φέτος, για πρώτη φορά στα χρονικά, τα έσοδα της Sony μόνο από τις ταινίες της ξεπέρασαν τα 4 δισ. δολάρια, σπά-ζοντας το ρεκόρ του 2009 (3,6 δισ.). Και μάλλον θα σκαρφαλώσουν ακόμα πιο ψηλά, αφού το “Skyfall” έχει δρόμο μπροστά του.

Η Αγγελική Παπαθεμελή, η Λυδία Φωτο-πούλου και ο Ερρίκος Λίτσης θα είναι ανά-μεσα στους Ελληνες πρωταγωνιστές της νέας ταινίας του Κώστα Ζάππα «Φράνκενσταϊν: Η Οδύσσεια του Θανάτου». Πρόκειται για μια διασκευή του περιβόητου μυθιστορήμα-τος της Μαίρης Σέλεϊ, η πρώτη που γίνεται από Ελληνα σκηνοθέτη. Αν και τα γυρίσματα θα γίνουν στην Ελλάδα, η ταινία θα είναι αγ-γλόφωνη, δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με διεθνή συμπαραγωγή. Ο βασικός πρωτα-γωνιστής του φιλμ θα είναι ο Βρετανός Στί-βεν Μπέρκοφ, ενώ τη μουσική υπογράφει ο πολυβραβευμένος συνθέτης Σιγκέρου Ουμε-μπαγιάσι του «2046» και της «Ερωτικής Επι-θυμίας» του Γουόνκ Καρ Βάι. Σύμφωνα με την υπόθεση της ταινίας, μία νεαρή δημοσιογράφος που ερευνά το μύθο πίσω από τον Φράνκενσταϊν θεωρεί ότι δεν πρόκειται για παραμύθι, αλλά για αληθινή ιστορία μιας παρέας αλχημιστών. Την παραγωγή υπογράφει η Minus Pictures.

Δημιούργησε η Lana Wachowski τον εαυτό της; Οποια και να είναι η απά-ντηση σε αυτό το ερώτημα, το σίγουρο είναι ότι η συγκλονιστική σκηνοθέτις δημιούργησε -μαζί με τον αδελφό της Andy και τον Tom Tykwer- την ταινία “Cloud Atlas” , με σκοπό να την «πει» στους ρατσιστές που, σύμφωνα με την ίδια, θέλουν να τη λιντσάρουν και να τη σταυρώσουν. Αλλάζοντας φύλο -από Lawrence σε Lana- σε μια στιγμή που βρισκόταν στην κορυφή της καριέρας της, σκηνοθετώντας με τον αδελφό της τεράστιες επιτυχίες (“Matrix”, “V for Vendetta”) και στη συνέχεια βγαίνοντας δημόσια -ως γυναίκα πλέον- να μιλή-σει για όλα, έδωσε ένα ηχηρό χαστούκι στον αμερικανικό συντηρητισμό, του οποίου ο ήχος έκανε το γύρο του κόσμου.

Την είδα στο βίντεο από την απονομή του βραβείου HRC Visibility Award (www.youtube.com/watch?v=crHHycz7T_c) με το οποίο τιμώνται μόνο πρόσωπα που έχουν εκτεθεί στην ακόρεστη όρεξη των media, δηλαδή της προβολής, καταφέρνοντας να επιβιώσουν και να περάσουν ένα θετικό μήνυμα. Ηταν κα-ταπληκτική, συναρπαστική, ζωντανή απόδειξη ότι όταν έχεις περιεχόμενο και μυαλό, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.

Ευφυΐα και χιούμορ, καυστική γλώσσα και οξυδέρκεια ξεχείλιζαν σε όλη τη διάρκεια της πολυαναμενόμενης ομιλίας της μπροστά σε ένα εκστασιασμένο κοινό που την αποθέωσε. «Με ενδιαφέρει να βρίσκομαι με τον κόσμο, ευτυχώς με έναν τρόπο που κάνει μερικούς ανθρώπους να μη φοβούνται τόσο άτομα σαν και εμένα ή να βλέπουν τα άτομα σαν και εμένα ως λιγότερο ανθρώπινα από εκείνους ή πολύ διαφορετικούς από εκείνους», δήλωσε χαρακτηριστικά σε πρόσφατη συνέντευξή της.

Η Lana Wachowski δεν κατάφερε μόνο να αλλάξει το φύλο της -διαδικασία που κράτησε δέκα χρόνια-, αλλά και τον τρόπο που βλέπει ο κόσμος τα άτομα που το τολμούν. Κατάκτησε τη βιομηχανία του θεάματος πρώτα με το ταλέντο της και μετά πάλι με την τεράστια προσωπικότητά της. Θεά!

Ο Βασίλης Λεβαντίδης είναι από τα πρώτα στελέχη της Τοπικής Ραδιοφωνίας στη Θεσσαλονίκη (1989), γράφει στον ημερήσιο Τύπο και είναι ευρύτερα γνωστός από τις εκπομπές του για το βιβλίο στην ελληνική τηλεόραση. Εχοντας ασχοληθεί για χρόνια με το χώρο της επικοινωνίας, ο πολυβραβευμένος συγγραφέας και δημοσιογράφος επιστρέφει εκ νέου στην ποί-ηση ως ύστατο καταφύγιο, αλλά και ως προπύργιο αντίστασης στην κρίση με τη συλλογή «Μέρισμα Ευθύνης» (εκδ. Αρμός). Εβδομήντα πέντε υπαρξιακά όσο και πολιτικά ποιήματα που αναζητούν τα αντίθετα (γνώση-απόγνωση, ακμή-παρακμή, μνή-μη-λήθη) για να τα συνθέσουν και εντέλει να τα άρουν, υπό το πρόσταγμα μιας νέας ιστορικής δημιουργίας.

Ανάμεσα στην πληθώρα των περιοδικών για το βιβλίο, το «Εντευκτήριο» ξεχωρίζει αναμφισβήτητα ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και αξιόλογα. Φέτος, το έντυπο κλείνει 25 χρόνια ζωής και ανταμείβει τους αναγνώστες του με ένα χορταστικό-τατο τεύχος, στο οποίο, εκτός από πεζογραφήματα, ποιήματα, δοκίμια και κριτικές, δημοσιεύονται για πρώτη φορά τέσσερις επιστολές της μητέρας του Ζαν Ζενέ για το γιο της, καθώς και ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα στον σημαντικό ποιητή Αργύρη Χι-όνη. Η λέξη «εντευκτήριο» σημαίνει «αίθουσα συνάντησης και συναναστροφής». Πράγματι, αυτό ακριβώς αποτελεί το ομώνυμο περιοδικό: έναν «τόπο» όπου πρωτοεμφανιζόμενοι και καταξιω-μένοι συγγραφείς δημοσιεύουν τα έργα τους και επικοινωνούν νοερά με τους αναγνώστες. Πολύχρονο!

Το σκανδιναβικό νουάρ στις μέρες μας μεσουρανεί και ο Τζο Νέσμπο αποτελεί την πλέον εμβληματική του μορφή - μόνο στην Αγγλία υπολογίζεται ότι πουλιέται ένα βιβλίο του ανά 27 δευτερό-λεπτα! «Ο χιονάνθρωπος» (εκδ. Μεταίχμιο) αποτελεί το τέταρτο μυθιστόρημα του πασίγνωστου συγγραφέα και σύντομα θα μετα-φερθεί στη μεγάλη οθόνη από τον Μάρτιν Σκορτσέζε. Πρωταγω-νιστής του, και πάλι, ο αλκοολικός και ιδιόρρυθμος ντετέκτιβ Χάρι Χόλερ, ο οποίος καλείται αυτή τη φορά να διαλευκάνει τι κρύβεται πίσω από κάποιες εξαφανίσεις γυναικών. Ατμόσφαιρα, ακατάπαυ-στη δράση και δαιδαλώδης πλοκή σε ένα αστυνομικό θρίλερ δια-ποτισμένο με τα αγαπημένα θέματα της σκανδιναβικής λογοτεχνίας: ψυχικό σκότος, σεξ και ανατροπή.

Ο αυτοαποκαλούμενος «πορνόγερος» ονόματι Τσαρλς Μπουκόφσκι δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις: χαρακτηρί-στηκε από τον Σαρτρ και τον Ζενέ ως «ο μεγαλύτερος ποιητής της Αμερικής», είναι γνωστός ως λογοτέχνης του περιθωρίου και της νύχτας και αποτελεί αναμφισβήτητα μία από τις πιο αντισυμβατικές μορφές στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτε-χνίας. Στη συλλογή κειμένων «Ενα τετράδιο με λεκέδες από κρασί» (εκδ. Ηριδανός) παρουσιάζονται για πρώτη φόρα πολλά και σημαντικότατα κείμενα του ιδιοφυούς συγγραφέα, τα οποία δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε άσημα ή αμφιλεγόμενα έντυπα των ΗΠΑ. Η διάνοια, το χιούμορ και ο βρόμικος ρεα-λισμός του Μπουκόφσκι σε όλο τους το νοσηρό μεγαλείο.

Οι διάφοροι κουλτουριάρηδες θα βλέπουν τον τίτλο και θα αλληθωρίζουν: «Τι σχέση μπορεί να έχουν 22 μαντράχαλοι που κυνηγούν ένα τόπι, υπό τις ζωώδεις ιαχές κάθε άξεστου και πικραμέ-νου, με την απόλαυση του γραπτού και έντεχνου λόγου;» Κι όμως, οι κουλτουριά-ρηδες δεν ξέρουν τι λένε. Δεν εί-ναι και λίγες οι περιπτώ-σεις μεγάλων συγγραφέων που λά-τρεψαν το ποδόσφαι-ρο: Γκίντερ Γκρας, Μα-νουέλ Μονταλμπάν, Νάνι Μπαλεστρίνι, για να αναφέρουμε ορισμένα παραδείγματα. Το ίδιο ισχύει και με αρκετούς διανοητές: ο Αντόνιο Γκράμσι, φέρ’ ειπείν, εργαζόταν ως ανταπο-κριτής αγώνων ποδοσφαίρου σε σοσιαλιστική εφημερίδα, ενώ ο Αλμπέρ Καμί δήλωσε: «Εχο-ντας δοκιμάσει αμέτρητες εμπειρίες, μπορώ να πω με σιγουριά ότι όσα ξέρω για την ανθρώπι-νη ηθική τα οφείλω στο ποδόσφαιρο».

Στην ελληνική ιστορία το ποδόσφαιρο συγκίνησε ιδιαίτερα τους ποιητές μας, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς στο βιβλίο «Εντός και εκτός έδρας: Το ποδόσφαιρο στην ελληνική ποίηση» του Γιώργου Μαρκόπουλου (εκδ. Καστανιώτη). Ιδιαίτερα ενδεικτικό σε αυτό το πλαίσιο είναι το περίφημο ποίημα «Αγιαξ, για πάντα Αγιαξ» του Μανόλη Ανα-γνωστάκη, στο οποίο εκθειάζεται το ολοκλη-ρωτικό ποδόσφαιρο της θρυλικής ολλανδικής ομάδας που μας δίδαξε «την έμπνευση, τη γοητεία του απρόοπτου, τον αυθορμητισμό που γίνεται σοφία και τη σοφία που φαντάζει σαν αυθορμητισμός, το ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι το πιο μοντέρνο χορογραφικό έργο Τέχνης».

Οπότε δεν τσιμπάμε όταν κατά τα άλλα αξιόλογοι διανοούμενοι, όπως ο Τσόμσκι ή ο Ιγκλετον, διατείνονται πως το ποδόσφαιρο είναι το σύγχρονο όπιο του λάου. Οσοι το αγα-πάμε πραγματικά, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είναι «από τα ασήμαντα, το πιο σημαντικό»!

ΤητγσησΕαμπ

ΝΑλμφνΧπσπψψ

Στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας (Κεφαλληνί-ας 16, Κυψέλη) συνεχίζεται φέτος για δεύτερη χρο-νιά το δραματοποιημένο διήγημα του Ντοστογιέφσκι «Λευκές Νύχτες», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καταλει-φού και ερμηνείες Λουκίας Μιχαλοπούλου και Στάθη Μαντζώρου. Με το βάρος να πέφτει στην καταγραφή του ψυχολογικού παλμού των δύο ηρώων, σκηνοθέ-της και ηθοποιοί καταφέρνουν να ζωντανέψουν τους δύο λογοτεχνικούς ήρωες, που φαίνεται να κινούνται ανάμεσα στο ρεαλισμό και το ποίημα. Η Λουκία Μιχα-λοπούλου, με έντονη σκηνική ενέργεια και ιδιαίτερους φωνητικούς χρωματισμούς, σκιαγραφεί την αθωότητα αλλά και την «ιδιοτέλεια» της νεαρής Νάσενκα, ενώ ο

Στάθης Μαντζώρος αφηγείται γλυκά στους θεατές την ιστορία του ρομαντικού ερωτευμένου διανοούμε-νου, που αφέθηκε να ζήσει τον έρωτα τέσσερις υπέροχες νύχτες.

Η βάση της πρωτότυπης ιδέας του θε-ατρικού έργου “Atomic Alert” του Γάλλου συγγραφέα Φρεντερίκ Σοντάνγκ είναι πέντε νέοι ηθοποιοί -η Μαρία Ζερβού, ο Μάνος Καρατζογιάννης, ο Πάρις Λύκος, η Σταυ-ρούλα Μάκρα και ο Σταύρος Σιούλης- και η προβολή ασπρόμαυρων ταινιών του αμε-ρικανικού σινεμά της δεκαετίας του ’50. Το έργο αναφέρεται στη διαχείριση μιας πυρη-νικής έκρηξης -με ιδιαίτερα κωμικό τρόπο- και ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα από σήμερα, Παρασκευή 23 Νοεμβρίου, στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πει-ραιώς 206) σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβα-

νίδη. H ιστορία του “Atomic Alert” ξεκινά ένα πρωινό σε μία μικρή πόλη όπου βασιλεύει η τάξη και η ηρεμία, τουλάχιστον μέχρι να προκληθεί κατά λάθος μια... πυρηνική έκρηξη!

Επτά νέοι ηθοποιοί υπό τις σκηνοθετικές οδη-γίες του Τάκη Τζαμαργιά εγκαινιάζουν τη νεανική σκηνή του Θεάτρου Ακροπόλ (Ιπποκράτους 9, Πα-νεπιστήμιο) με τη «Μικρή μας Πόλη» του Θόρντον Ουάιλντερ. Ενα κλασικό έργο που φιλοσοφεί την ανθρώπινη καθημερινότητα και κουβαλά την ιστο-ρία ερμηνειών όπως εκείνων της Ελλης Λαμπέτη και του Γιάννη Φέρτη. Ο θίασος, αποτελούμενος από τους Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Ανδρη Θεοδότου, Σο-φία Καψούρου, Αλέξανδρο Μαυρόπουλο, Κωνστα-ντίνο Μπούντα, Ιωάννα Πιατά και Αινεία Τσαμάτη, θα επισκεφθεί επίσης γυμνάσια και λύκεια.

Η σκηνοθέτις, δασκάλα και «μύστης» στα περί ανθρώπινης φω-νής, Μίρκα Γεμεντζάκη, καθώς και ένας θίασος ηθοποιών υψηλής τεχνικής, παρουσιάζουν τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη στο Θέατρο Φούρνος (Μαυρομιχάλη 168, Εξάρχεια), κάθε Δευτέρα και Τρίτη από αυτή την εβδομάδα. Η μοίρα του άμαχου πληθυσμού της Τροίας μεταφέρεται μέσα από το γυναικείο χορό, άλλοτε ως αφήγηση και άλλοτε ως δράμα, με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής και την επιλογή παραδοσιακών και ρεμπέτικων τραγουδιών. Επί σκηνής θα βρεθούν οι ηθοποιοί Σοφία Τσινάρη, Νάνα Παπαδάκη, Φωτεινή Καπελλάκη, Βαγγέλης Παπαδάκης, Κατερίνα Παπαγεωργίου, Μαρία Χελιδώνη, καθώς και η μουσικός και τραγουδίστρια Αδαμαντία Βλάμη.

Το υπόγειο parking του «Κακογιάν-νης» έχει γίνει πια μια συνήθεια -μια ακριβή συνήθεια- για θεατρικά σχήματα και παραστάσεις που αντιμά-χονται ή και υπερβαίνουν τη σύμβαση. Συνήθεια που από την πλευρά της τροφοδοτεί μια νέου τύπου παράδοση για αυτή την πόλη και τους θεατρόφι-λούς της. Πάντως, το αντισυμβατικό του πράγματος -που κάθε άλλο παρά ντεμέκ είναι- ταιριάζει γάντι με την εποχή της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και των πάσης φύσεως περιοριστικών πολιτικών!

Στο υπόγειο του «Κακογιάννης» ήρθε και εγκαταστάθηκε τα τρία τελευ-ταία χρόνια το Low Budget Festival, θεωρώντας δικαίως ότι είναι η «Κιβω-τός» του. Η διοργάνωση πέτυχε -δουλε-μένη με τα μίνιμουμ των προϋποθέσε-ων-, γιατί κατάφερε να αποδείξει ότι η θεατρική πράξη δεν χρειάζεται περιττές πολυτέλειες, αρκεί να υπάρχει η δύνα-μη του κειμένου, η μαγκιά του σκηνο-θέτη και η αλήθεια των ηθοποιών.

Τα τρία αυτά συστατικά τα συ-νάντησα και με το παραπάνω στην εναρκτήρια παράσταση του 3ου Low Budget Festival, την παράσταση του καλού φίλου και μαχητή της ζωής Ενκε Φεζολλάρι.

Το κείμενο του εκ Θεσσαλονίκης συγγραφέα Σάκη Σερέφα («Θα σε πά-ρει ο δρόμος») έδωσε τη δυνατότητα στον Φεζολλάρι να φτιάξει μία ακόμη παράσταση από εκείνες που ο ίδιος αγαπά με πάθος· μια παράσταση με κυρίαρχο στοιχείο τη λαϊκότητα του θεάματος και την αριστοκρατία του ήθους. Ο Φεζολλάρι είναι ένας τεχνί-της από τους λίγους στον τρόπο με τον οποίο συνθέτει τις παραστάσεις του γεμάτες από σπαράγματα της μνήμης, αλλά και από εικόνες της ζώσας κοι-νωνικής πραγματικότητας.

ΥΓ: Tο κομμάτι του Βασίλη Μαργέτη στο ρόλο του εραστή ταπεινών... γιαγιάδων ήταν ένα μικρό διαμαντά-κι που κλέβει την παράσταση.

Το εντυπωσιακό, ζοφερό και πολυσύνθετο ζωγραφικό σύμπαν του καλλιτέχνη Νίκου Μό-σχου παρουσιάζεται στη νέα έκθεσή του στην γκαλερί Xippas (Π. Ιωακείμ 53, Κολωνάκι) μέχρι τις 26 Ιανουαρίου 2013. Αποτελείται από μηχανές, ανθρώπινες μορφές, αντικεί-μενα, οχήμα-τα, κτίρια και σύμβολα, τα οποία μοιάζουν να παραμορφώ-νονται και να αποδομούνται.

Πώς ερ-μηνεύει όμως ο ίδιος τη νέα του δουλειά; «Τα νέα έργα θα τα χαρακτήριζα ως την εξέλιξη όσων έχουν προηγηθεί τα τελευταία επτά με οκτώ χρόνια, δεδομένων των προσωπικών αλλά και των ευρύτερων ανησυχιών. Στην προσπάθεια να επιτύχω μια πιο άμεση έκφρα-ση συναισθημάτων και συνειρμών, παραδόξως οδηγήθηκα σε παραστάσεις πιο πολυσύνθετες. Τη θέση των παραμορφωμένων μορφών παίρ-νουν τώρα αφηρημένα σχήματα, μηχανήματα και φιγούρες που στοιχειοθετούν μεγαλύτερους οργανισμούς μέσα σε ασαφείς χώρους».

Σχετικά με τις επιρροές και τις αναφορές στο έργο του επισημαίνει: «Θα χρειαζόταν αρκετός χρόνος, καθώς είναι πολλές και δεν περιορίζονται αποκλειστικά στο χώρο της τέχνης. Κατά τα φοιτητικά χρόνια χάζευα ατελείωτες ώρες τον Τιντορέτο, τον Γκρέκο, τον Γκόγια, καθώς επίσης και δείγματα των ανώνυμων (σε εμάς) μινιατουριστών της βυζαντινής τέχνης. Στις αρχές της τελευταί-ας επταετίας με απασχόλησαν περιπτώσεις όπως ο Ντιξ και ο Μπέκμαν και εκεί, νομίζω, σταματάει η έντονη μελέτη στην εργογραφία μεγάλων καλλιτεχνών. Θεωρώ επίσης σημα-ντικά για την εξέλιξή μου τα έργα του Κάφκα και κάποιων μουσικών που κατατάσσονται στο μινιμαλισμό. Για τα έργα του 2012 άντλη-σα, συνειδητά, στοιχεία από τις Τιτανομαχίες της ζωοφόρου της Περγάμου».

Η έκθεση του Νίκου Μόσχου σε μεγάλο βαθμό αντικατοπτρίζει το χάος και την κρίση της σύγχρονης κοινωνίας: «Η σκέψη ενός καλ-λιτέχνη είναι δύσκολο να μείνει ανέπαφη και έτσι τα έργα σε βάθος χρόνου συντάσσουν ένα είδος ψυχογράμματος όχι μόνο του δημιουρ-γού, αλλά και του ευρύτερου περιβάλλοντος. Ενα από τα παράδοξα τόσο στην τέχνη όσο και στις επιστήμες είναι πως μια τόσο αφιλό-ξενη πραγματικότητα αποτελεί στο βάθος terra incognita, γόνιμη για έρευνα και στοχασμό».

� Η καλλιτέχνιδα Τούλα Πλουμή πα-ρουσιάζει τη νέα της ατομική δουλειά στην γκαλερί της Χριστίνας Ανδρουλιδάκη CAN (Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι). Η έκθεση φέρει τον τίτλο “Interspace” και εντάσσεται στο παράλληλο πρόγραμμα του Athens Photo Festival 2012. Ο επισκέ-πτης θα έχει την ευκαιρία να παρακο-λουθήσει στο χώρο τη συνύπαρξη των ασπρόμαυρων φωτογραφικών έργων και των πολύχρωμων αφαιρετικών γλυπτών της Πλουμή. Ο ενδιάμεσος χώρος και η λειτουργία του, η φόρμα και το φυσικό τοπίο είναι μερικά από τα θέματα που απασχολούν την καλλιτέχνιδα στην έκθεση αυτή, η οποία ολοκληρώνεται στις 15 Δεκεμβρίου.

� Μετά το αφιέρωμα στον Αμερικανό Robert Mapplethorpe, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Αθήνα) φιλοξενεί το έργο ενός επίσης σημαντικού και επιδραστικού φωτογράφου, του Helmut Newton. Η ανα-δρομική έκθεση περιλαμβάνει σχεδόν 200 φωτογραφίες του διεθνούς φήμης δημιουργού, αρκετές από το χώρο της μόδας, το είδος που τον καθιέρωσε. Ανάμεσά τους διακρίνουμε μερι-κά από τα πιο εμβληματικά έργα του Newton, όπως τα γνωστά γυναικεία μεγάλων διαστάσεων γυμνά του, τα οποία δούλευε από τη δεκαετία του ’80 και έπειτα. Η έκθεση θα ολοκληρωθεί στις 3 Μαρτίου και πλαισιώνεται από διαδραστικές ξεναγή-σεις και εργαστήρια για παιδιά.

� Τα νέα σχέδια από κάρβουνο του Ανδρέα Κοντέλλη αποτελούν μια σύνθετη αφήγηση γύρω από την ανθρώπινη κίνηση και την ακινησία, τις μνήμες, τις επιλογές και τα έντονα συναισθήμα-τα. Η δουλειά του ζωγράφου υπό τον τίτλο “Viae Corporum II” θα φιλοξενείται στην γκαλερί Εκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου (Βαλαωρί-του 9Α, Κολωνάκι) μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου 2012. Αναφορικά με τον πρωταγωνιστικό ρόλο της βίας στο έργο του Κοντέλλη, ο χορογράφος Daniel

Lommel υπογραμμίζει: «Η συγκεκριμένη διάθεση συχνά καθοδηγεί με ισχύ τις εικαστικές του αποφάσεις. Αυτή η βία όμως -την οποία ανασύρει με τρυφερότητα από τα μοντέλα του και αφήνει να αναδυθεί από τα θέματά του, επιλέγοντας στρατηγικά τα παιχνίδια συσχετισμών του μαύρου και του κενού- είναι χωρίς αμφιβολία η δύναμη που κατευθύνει το χέρι του».

� Ο τίτλος της έκθεσης “Oneironautics” της Κατερίνας Ανδρέου αποτελεί αναφορά στην ονειρική διάσταση και στα ταξίδια που πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια του ύπνου, όταν τα όρια μεταξύ ασυνείδητου και πραγματικότητας μοιάζουν δυσδιάκριτα. Στην πρώτη της ατομική ζωγραφική έκθεση, που παρουσιάζεται στο χώρο τέχνης Μελά-νυθρο (Ζάππα 4, Καλλιμάρμαρο) μέχρι την 1η Δεκεμβρίου, η καλλιτέχνιδα, με μέσο τα μολύβια, τους μαρκαδόρους και τα πινέλα της, δημιουργεί ένα ονειρικό σύμπαν από έντονα χρώματα και σχέδια, στο πλαίσιο του οποίου φανταστικοί και πραγματικοί ήρωες, φύση και καθημερινότητα, παιδική και ενήλικη ζωή συνυπάρχουν αρμονικά.

elen

ibak

agia

nni.c

om

24

Η Ελένη Μπακαγιάννη φωτογραφίζει την πόλη. Κλειστά παράθυρα, είσοδοι κτιρίων, σκιές στους τοίχους και στο οδόστρωμα, ίχνη αντικειμένων. Οι φωτογραφικές της διαδρομές αποτυπώνουν εικόνες από συνοικίες της πόλης -Εξάρχεια, Κυ-ψέλη, Γκύζη, Πετράλωνα, Νέος Κόσμος, Παγκρά-τι-, αλλά και από γειτονικές της Αθήνας αστικές περιοχές - Καλλιθέα, Νέα Σμύρνη, Μοσχάτο.

Την άνοιξη του 2011 βρέθηκα ξαφνικά χωρίς δου-λειά. Αρχισα τότε να περπατάω και να παρατηρώ τους δρόμους της Αθήνας. Εβγαλα τη φωτογραφική μου μηχανή από το κουτί της και την πήρα μαζί μου στις καθημερινές περιπλανήσεις. Σιγά σιγά, χωρίς ιδιαίτερο σκοπό, ξεκίνησα να φωτογραφίζω εικόνες που με συγκινούσαν ή που μου θύμιζαν κάτι. Μου αρέσει να ανακαλύπτω και να αποτυπώνω καθημερι-νές πλευρές της πόλης που συνήθως περνάνε απα-ρατήρητες. Στην έκθεσή μου οι φωτογραφίες χωρίζο-νται σε τρεις μικρές ενότητες.

Οι «Πάροδοι» είναι μια σειρά φωτογραφιών που δείχνουν μικρούς δρόμους της Αθήνας, άδειους από την κίνηση, σε διάφορες ώρες της ημέρας. Τις έχω συλλέξει σε αρκετές και διαφορετικές μεταξύ τους πε-ριοχές - Κυψέλη, Πετράλωνα, Εξάρχεια, Γκύζη, Νέο Κόσμο, Πατήσια και αλλού. Οι «24 Αντανακλάσεις

της Γραμμής 1» είναι και αυτές εικόνες που μάζεψα σε μια περιπλάνηση, κάπως πιο οργανωμένη αυτή τη φορά. Το Νοέμβριο του 2011 περπάτησα παράλληλα με τη Γραμμή 1 του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου στα υπέργεια τμήματα από Μοσχάτο έως Μοναστηράκι και από Αττική έως Ηράκλειο. Στην πορεία φωτο-γράφισα τις υπαίθριες αντανακλάσεις της διαδρομής πάνω σε διάφορες επιφάνειες, όπως για παράδειγμα σε τζάμια σταθμευμένων αυτοκινήτων ή σε λαμαρίνες.

Κάποιες άλλες πάλι από τις φωτογραφίες μου («Αποσπάσματα από Γκράφιτι», “Still Athens”) απο-μονώνουν περισσότερο διάφορες λεπτομέρειες, όπως συνδυασμούς σκιών, σχημάτων, χρωμάτων και επιφα-νειών και αποσπάσματα από γκράφιτι.

Το επόμενό μου project θα έχει θέμα τη Λεω-φόρο Συγγρού, αυτή τη δυναμική ευθεία που οδηγεί με ταχύτητα προς τη θάλασσα, μια διαδρομή που μας είναι περισσότερο οικεία σαν εικόνα μέσα από αυτοκίνητο.

Αν «σήκωνα» μια φανταστική μεγάλη φωτογρα-φία μέσα στην πόλη, θα διάλεγα μια εικόνα που να δείχνει καθρεφτισμένα σύννεφα. Μου αρέσει η διπλή σκέψη ότι τα σύννεφα χαμηλώνουν και κυκλοφορούν ανάμεσά μας και ταυτόχρονα η πόλη γίνεται έτσι κατά κάποιον τρόπο αιθέρια.

Η Ελένη Μπακαγιάννη γεννήθηκε στην Κυψέλη και ύστερα από αρκετές μετακομίσεις επέστρεψε στην Αθήνα. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στη Θεσσαλονίκη και Εικαστική Κουλτούρα στο Μά-ντσεστερ. Παρακολούθησε σειρά μαθημάτων Φω-τογραφίας στη Βαρκελώνη. Από το 2011 φωτογρα-φίζει κυρίως στους δρόμους της Αθήνας και των περιοχών γύρω από την πόλη και θέλει οι εικόνες της να δείχνουν όσα ο φακός όχι μόνο βλέπει, αλλά και αισθάνεται. Οι φωτογραφίες της θα φιλο-ξενούνται στο χώρο 21 (Λεμπέση 21, Αθήνα - 3ος όροφος) μέχρι τις 26 Νοεμβρίου, ενώ πληροφο-ρίες για την ίδια και το έργο της μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της elenibakagianni.com.

Στο «στόχαστρό» της τα σοκάκια της πόλης, τα πέριξ του Ηλεκτρικού, τα αθηναϊκά γκράφιτι και οσονούπω η

Λεωφόρος Συγγρού.Δείτε την

Ελένη Μπακαγιάννηστο Mstories 48

26

Η Κόρα Καρβούνη αυτόν το χειμώνα παί-ζει στο έργο «Ευρυδίκη» της Αμερικανοεβραί-ας Σάρας Ρουλ στο Θέατρο Πορεία. Γεννήθη-

κε το 1980 στην Αθήνα, είναι φανατική του κέντρου της πόλης, βαριέται την επανάληψη

και είναι ευγνώμων για τη ζωή της.

Δείτε την Κόρα Καρβούνη στο Mstories 48

27

Η Κόρα και η ΕυρυδίκηΜε αφορμή το μύθο του Ορφέα και της Ευ-ρυδίκης, η Σάρα Ρουλ έγραψε αυτό το έργο για να κατεβάσει την Ευρυδίκη στον Αδη και να ασχοληθεί όχι μόνο με τη συνάντησή της με τον Ορφέα, αλλά και με τον πατέρα της. Παρουσιάζεται μπροστά μας μια κοινωνία νε-κρών που ασχολούνται με τα θέματα των ζω-ντανών. Ζωή, θάνατος, έρωτας, τέχνη. Είναι ένα έργο κωμικό, ποιητικό, με πολλή μουσι-κή και συγκίνηση. Το πρώτο που σκέφτεται κάποιος βλέποντας νεκρούς στη σκηνή είναι πόσο ζωντανός είναι.

Η Κόρα και η καριέρα τηςΕίμαι πολύ ευτυχισμένη με την καριέρα μου. Νιώθω τυχερή και ευγνώμων, γιατί ξεκίνησα πολύ μικρή και αναγνωρίστηκα πολύ μικρή. Με αγκάλιασε και το κοινό και ο θεατρικός κόσμος πολύ γρήγορα. Στην πρώτη μου δουλειά, τις «Σε-ξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας», ήμουν 25 χρόνων. Ευγνωμονώ τους ανθρώπους που με βοήθησαν. Για ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα είμαι υπερήφανη και έτσι θα ήθελα να συνεχί-σω. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η επανάληψη. Με ενδιαφέρει να κάνω καινούργια πράγματα με ανθρώπους με τους οποίους δεν έχω ξαναδου-λέψει. Μου αρέσει η σκηνοθεσία, θα πήγαινα στην Αγγλία, αλλά δεν τα κατάφερα λόγω χρη-μάτων... Ηταν δυσάρεστο αυτό που έγινε, αλλά σκέφτομαι από μόνη μου να κάνω κάτι.

Η Κόρα και οι αδερφές τηςΠάντα με ρωτάνε για τη δίδυμη αδερφή μου, τη Βικτωρία. Μας μπερδεύουν συνέχεια. Εχω άλλες δύο αδερφές, μεγαλώσαμε στη Νέα Σμύρνη, στο πατρικό της μητέρας μου. Η μεγάλη μου αδερφή μένει ακόμα εκεί κοντά. Η Βικτωρία μένει στα Εξάρχεια, εγώ στο Πολυτεχνείο. Είμαστε αγαπημέ-νη οικογένεια και κάνουμε πολλή πα-ρέα με τις αδερφές μου. Οταν ήμασταν μικρές, παίζαμε με την Μπιμπιμπό. Είχα και Μπάρμπι και Κεν, τους έγδυνα και τους έβαζα να κάνουν σεξ. Μονίμως. Ολο το ραντεβού τους γινόταν για το σεξ!

Η Κόρα και η πόληΕίμαι παιδί του Κέντρου. Αν και μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη, έβγαινα στο Κέ-ντρο. Ηρθα να μείνω εδώ και για πρακτικούς λό-γους. Δεν οδηγώ, τελειώ-νω αργά από τη δουλειά και μου αρέσει να περ-πατάω. Αγαπώ πολύ το Κέντρο, παρόλο που έχει εκπέσει και έχει πολλή ασχήμια. Δεν μπορώ να μείνω αλ-λού, θέλω να κινού-

μαι παντού με τα πόδια και είναι υπέροχο να πίνεις ένα ποτό και σε λίγη ώρα να είσαι στο σπίτι σου. Είναι πολυτέλεια. Γενικά δεν έχω νιώσει φόβο - μόνο όταν δούλευα στο Εθνικό, στην Ομόνοια, και ίσως κάποιες φορές που γί-νονται επεισόδια, γιατί μένω στα Εξάρχεια. Τη φορά που εξερράγη μια κλούβα μπροστά μου 8 το απόγευμα, εκεί τα χρειάστηκα πραγματικά. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Μετά το συνηθίζεις. Εί-ναι φοβερό το πόσο εύκολα συνηθίζεις. Βγαί-νω, βλέπω να καίγονται κάδοι και δεν μου κά-νει εντύπωση. Εχουμε συνηθίσει την ασχήμια της πόλης και δεν τη βλέπουμε πια. Είναι ένα ουδέτερο πράγμα. Οι παιδικές μου αναμνήσεις από το Κέντρο είναι ο Απότσος και η Πλάκα. Πήγαινα με τη μητέ-ρα μου. Θυμάμαι μια φορά στον Απότσο ένας πλανόδιος βιβλιοπώλης μού έδωσε το αγαπη-μένο μου βιβλίο, το «Ενα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν». Πρέπει να το έχω διαβάσει δέκα φορές. Εκλαιγα. Είχα ταυτιστεί με την ηρωίδα.

Η Κόρα και οι άλλοιΤο καλύτερο και το χειρότερο που συναντάει κα-νείς στη ζωή είναι οι άνθρωποι και οι άνθρω-ποι. Η πόλη είναι οι άνθρωποί της. Και υπάρ-χουν άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν και άλλοι που έχουν παραμείνει στην οργή και τη μιζέρια. Εχουμε χωριστεί στα δύο, έτσι αισθάνομαι, για αυτό απεχθάνομαι τους ανθρώπους που είναι μέσα στην κρίση και τη μιζέρια, ενώ αγαπώ πολύ και θαυμάζω όσους θέλουν να κάνουν την προσπάθειά τους. Μου αρέσουν οι αγωνιστές. Το να μεμψιμοιρούμε είναι εντελώς άχρηστο.

Η Κόρα και η κρίσηΝομίζω ήμασταν σε κρίση, τώρα θα συνέλθουμε.

Η Κόρα και η γενιά τηςΣτενοχωριέμαι για τη γενιά μου λίγο, γιατί έχει ρουφηχτεί από όλη αυτή την κατάσταση. Είμα-στε νέοι, έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας και ρουφηχτήκαμε. Δεν μπορώ να ακούω «δεν θα κάνω άλλο παιδί», όλοι στη γενιά μου έχουν παγώσει τη ζωή τους. Είναι λίγοι αυτοί που λένε «δεν με νοιάζει, είμαι καλά, έχω τη ζωή μου». Και τώρα στην παράσταση το έχω σκε-φτεί πολλές φορές, επειδή παίζω την Ευρυδί-κη, μια νεκρή. «Είμαι ζωντανή», λέω συνέχεια. Είμαστε ζωντανοί. Αυτό μου φτάνει. Εγώ δεν έχω τίποτα, δεν μου ανήκει τίποτα και κρατάω πολύ λίγα πράγματα. Αισθάνομαι ανελεύθερη με πολλά πράγματα.

Η Κόρα και ο ελεύθερος χρόνοςΜου αρέσει να βλέπω ταινίες, να μαγειρεύω, με ξεκουράζει ακόμα και ύστερα από μια εξά-ωρη πρόβα να βλέπω τους φίλους μου. Να πηγαίνω για ποτά, να κάνουμε βόλτες. Να βολτάρω στο αγαπημένο μου μέρος στην πόλη, στην αρχή της Κολοκοτρώνη, να πηγαί-νω στο Αριστον για τυρόπιτα, να κάθομαι στο παγκάκι δίπλα στο άγαλμα.

28

Από τις μικρές χειρονομίες, που μπορούν να στρέψουν προς το ζωογόνο το χάρτη της πόλης, μέχρι τα ουτοπικά ορμητικά σχέ-

δια που θα αλλάξουν ριζικά την εικόνα της Αθήνας, ο Πάνος Δραγώνας με τους πολλαπλούς ρόλους του έχει πολλά να πει για την ιστορία του Κέντρου και της νέας ελληνικής αρχιτεκτονικής.

Ο Πάνος Δραγώνας είναι αναπληρωτής καθηγητής αρχιτεκτονικού και αστικού σχεδιασμού, συνεπι-μελητής της ελληνικής συμμετοχής στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στη Βενετία (που κέρδισε τους πιο απαιτητικούς κριτικούς και το κοινό που αποφασι-στικά διέσχισε μεγάλη απόσταση για να φτάσει στο ελληνικό περίπτερο) και μέλος της επιτροπής που επέλεξε τα έργα για την 7η Μπιενάλε Νέων Ελλή-νων Αρχιτεκτόνων που μόλις ξεκίνησε στο Μου-σείο Μπενάκη. Κάπου ανάμεσα στο αρχιτεκτονικό του γραφείου, στη διδασκαλία στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας και στο μάζεμα της έκθεσης στη Βενε-τία (ολοκληρώνεται την Κυριακή), μας μιλάει για το μεταίχμιο στο οποίο βρίσκεται η νέα αρχιτεκτο-νική, για τις ιστορίες που αφηγείται και για το συμ-βολισμό της πόλης.

Στην Μπιενάλε επιλέξατε ως στοιχείο ταυτότη-τας της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής την πολυκα-τοικία. Ποια στοιχεία περιγράφουν ευρύτερα τη νέα αρχιτεκτονική;Τα τελευταία χρόνια υπήρξε πολλή παραγωγή και αρ-κετά καλή αρχιτεκτονική, η οποία όμως αφορούσε κυ-ρίως ιδιωτικά έργα. Ελάχιστα αφορούσαν το δημόσιο χώρο. Και σίγουρα αυτή η ιδιωτική αρχιτεκτονική δεν αφορούσε το Κέντρο, αλλά τα προάστια και τα νησιά. Η συντριπτική πλειονότητα του έργου των νέων αρχι-τεκτόνων σχετίζεται με ιδιώτες, με την επίπλαστη οικο-νομική κατάσταση που έσκασε πια ως φούσκα. Εχει να κάνει με μια ώριμη μοντέρνα γλώσσα, μια συνέχεια του ελληνικού μοντερνισμού που αναπτύχθηκε τη δε-καετία του ’60. Είναι, λοιπόν, ένας ώριμος μοντερνι-σμός, που έχει σχέση με κλιματικά στοιχεία, το δυνατό φως, την ανάγκη για προστασία από τον ήλιο, μια ηδο-νιστική διάθεση, την αγάπη για το νερό και τις πισί-νες και, φυσικά, την αρνητική επίδραση του ευδαιμο-νισμού και του καταναλωτισμού. Είναι μια mainstream αρχιτεκτονική.

Ταυτόχρονα η δημόσια αρχιτεκτονική έχει σιγή-σει.Εχει όντως σιγήσει, αλλά αυτό έχει κυρίως σχέση με τους θεσμούς. Εδώ κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες με πολλά δημόσια έργα, αλλά χωρίς κανένα σχεδιασμέ-νο δημόσιο έργο. Βέβαια, μπορεί να μιλάμε μίζερα για όλα αυτά στην Αθήνα, υπάρχουν όμως εξαιρέσεις αλ-λού, όπως στη Θεσσαλονίκη, όπου έχουν γίνει μεγάλα έργα στο δημόσιο χώρο.

Ποια είναι η κυρίαρχη τάση αυτή τη στιγμή στην ελληνική αρχιτεκτονική;Ξανασκέφτεται ο κόσμος - το “Rethink” είναι πολύ έξυ-πνο σλόγκαν. Σε περιόδους κρίσης πάντα συμβαίνει αυτό, γίνεται πιο πειραματική, ουτοπική η αρχιτεκτο-νική. Συνέβη και με την πετρελαϊκή κρίση του ’70 και στη Μεγάλη Βρετανία το ’80. Τώρα είναι πάλι έντονη αυτή η τάση, σκεφτόμαστε και βάζουμε στην άκρη στε-ρεότυπα. Κλονίζεσαι από την κρίση, βλέπεις ότι οι βε-βαιότητες που είχες έχουν καταρρεύσει και αναζητάς άλλους τρόπους για να είσαι δημιουργικός. Είναι η πε-

ρίοδος που θα αρχίσουν να βγαίνουν νέα πράγματα και ιδέες που κάποια στιγμή θα υλοποιηθούν. Οι αρχιτέ-κτονες σταρ, όπως η Zaha Hadid και ο Rem Koolhaas προέκυψαν από ένα αντίστοιχο πειραματικό περιβάλ-λον στη δεκαετία του ’80. Δεν έγιναν αυτούσια τα έργα τους , άλλα έδωσαν βάσεις για μια νέα γλώσσα, που εξελίχθηκε σταδιακά.

Πώς θα επιστρέψει η ζωή στο Κέντρο, πώς θα κατακτήσουμε το περίφημο 24/7;Θυμηθείτε ποια λέξη ακούμε τα τελευταία 20 χρό-νια μέχρι και πολύ πρόσφατα: «αποκέντρωση». Ηταν η «Μεγάλη Ιδέα» το να φύγουν οι δημόσιες υπηρε-σίες από το Κέντρο. Αδειασε το ΙΚΑ στην Πειραιώς, το πρώην Υπουργείο Παιδείας στη Μητροπόλεως. Και καθώς έμεναν κενά τα κτίρια, κάποιοι κατατρεγμένοι μετανάστες -που βρέθηκαν μέσα σε μια νύχτα στην Αθήνα- άρχισαν να καταλαμβάνουν αυτούς τους χώ-ρους. Τώρα πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά από την αρχή τον τροχό... Δεν θα γίνει το Κέντρο μια προνο-μιακή περιοχή για κατοικίες από τη μία μέρα στην

Δείτε τον Πάνο Δραγώνα στο Mstories 49

29

άλλη, χρειάζεται να κάνεις τη σωστή ανάμειξη, να φέρεις υπηρεσίες, διασκέδαση και κατοικία. Εδώ εί-ναι η δυσκολία του αστικού σχεδιασμού: να κάνεις το ανακάτεμα με τέτοιον τρόπο ώστε να μην κλείνουν τα μαγαζιά από τις 8, ούτε να μην μπορεί να κινηθεί ο κάτοικος από τη μουσική. Σε άλλες εποχές με δι-αφορετική οικονομία, ο κίνδυνος θα ήταν να επανα-λάβουμε ό,τι κάναμε στο Γκάζι, στου Ψυρρή, στα Πε-τράλωνα.

Τι πιστεύετε για την άποψη να γκρεμίσουμε τα άσχημα κτίρια της Αθήνας;Είναι λαϊκισμός. Είμαι εντελώς αντίθετος. Εντελώς. Αυτά τα κτίρια είναι η ταυτότητά μας. Αν καταστρα-φούν και αυτά, τι θα μας μείνει; Ο μοντερνισμός του ’60 είναι το πιο βασικό στοιχείο αυτής της πόλης. Προ-σωπικά, τα βρίσκω ωραία, αλλά ούτως ή άλλως αυτή είναι η ταυτότητα της πόλης. Αν τα διώξουμε, δεν θα έχουμε τι να βάλουμε στη θέση τους.

Τι παρεμβάσεις θα κάνατε εσείς στο Κέντρο;Η εμπειρία μου λέει ότι πρέπει να ξεκινάς από μικρά πράγματα. Σαν ενέσεις στο δημόσιο χώρο ή σε ένα μι-κρό εμβληματικό κτίριο. Αρχίζεις και ενεργοποιείς, μο-λύνεις την περιοχή. Οι μεγάλες χειρονομίες καλό εί-ναι να γίνονται φαντασιακά, αλλά πρέπει να ξεκινάς από τα μικρά.

Για παράδειγμα;Το οικόπεδο του Κατράντζου στη συμβολή Σταδίου και Αιόλου, που θεωρούμε ότι πρέπει να μείνει δη-μόσιος χώρος. Θα μπορούσε εκεί να γίνει ένα εμβλη-ματικό κτίριο που θα δώσει ζωή στο κοινό. Ενα μικρό μουσείο, μια μεγάλη γκαλερί, ένας χώρος που θα φέ-ρει πραγματικά ζωή και νέους και θα τροφοδοτήσει το δημόσιο χώρο μπροστά του. Πρέπει να χτίσουμε, δεν θέλουμε κενό εκεί, θέλουμε ζωή. Κάποιοι θέλουν πράσινο...Αυτά είναι χαζά στερεότυπα. Εκεί θες ζωή, πρόγραμ-μα, δραστηριότητα. Θες κτίριο.

Αλλη παρέμβαση, μικρή;Η πλατεία Κοτζιά αποτελεί μια κακιά πληγή. Είναι ένα βατό θέμα σχεδιασμού, μπορεί να αντιμετωπι-στεί. Μπορείς να φέρεις βασικές δραστηριότητες, να πηγαίνεις βόλτα, να βάλεις καντίνες, να έχεις διαφο-ρετική φύτευση. Μπορείς να παρέμβεις, να διορθώ-σεις την κατάσταση με τα στοιχειώδη εργαλεία που διαθέτουμε.

Η Ομόνοια;Είναι πιο δύσκολη περίπτωση. Είχαμε πάρει μέρος στο διαγωνισμό για τη διαμόρφωσή της και κερδί-σαμε το τρίτο βραβείο. Ασχολήθηκα ξανά πρόσφατα,

όταν μου ζήτησαν μια θεωρητική πρόταση. Η Ομό-νοια είναι το μετρό και είναι λάθος να τη φανταζόμα-στε σαν μια πλατεία όπου περπατάμε, καθόμαστε στα παγκάκια... Αυτό που καταστράφηκε ήταν το κέντρο της πλατείας, ένα παιχνίδι φωτός και νερού. Η άπο-ψή μου είναι ότι εκεί θα έπρεπε να βγει το μετρό, να ανοίξει, να φωτιστεί και να ξεχειλίσει προς τα έξω. Να αναδειχθεί το στοιχείο υποδομής από κάτω, όχι το μηδέν, αλλά το μείον ένα. Είχα σκεφτεί να γίνει δια-φανές πάτωμα και ένας αιωρούμενος ελαιώνας.

Αν είχατε απόλυτη ελευθερία, τι θα κάνατε για την Αθήνα;Πρόκειται για μια ουτοπική συζήτηση, που θα μπο-ρούσε να υλοποιηθεί δεκαετίες μετά. Θα ασχολιόμουν με τα ρέματα, τον Ιλισό και τον Κηφισό. Αν θέλου-με να μιλάμε για τοπική ταυτότητα, βιοκλιματικά χα-ρακτηριστικά και τοπίο, δεν μπορούμε να μην ασχο-ληθούμε με τα ρέματα. Ναι, αυτή θα ήταν μια τρε-λή ουτοπία για μένα. Για τον Ιλισό έχω κάνει ήδη ένα σχέδιο και εργασία στο Πανεπιστήμιο. Πάντως στο εξωτερικό έχει συμβεί: στη Σεούλ, ο υποψήφιος δή-μαρχος είχε υποσχεθεί πως θα ασχοληθεί με μια πε-ρίπτωση αντίστοιχη του δικού μας Κηφισού. Και το έκανε. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη επιτυχία αστικής ανάπλασης, την πιο παραμυθένια ιστορία.

Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι οι διαδηλωτές τον τελευταίο χρόνο ξεσπάνε πάνω στο σώμα της πόλης;Ξεπερνώντας το προβοκατόρικο κομμάτι που σίγουρα υπάρχει, πιστεύω αυτή είναι μια αντίδραση απέναντι στο συμβολικό της πόλης. Με αυτή την κίνηση εντέ-λει αναγνωρίζεται η συμβολική διάσταση της Αθήνας...

30

Από Κάρεν Ελσον, Massive Attack και Portishead, μέχρι πολύ «πειραγμένη» Μπρίτνεϊ Σπίαρς ερμηνεύ-ει η Μαρία Ναυπλιώτου κάθε Τρίτη στο Faust (Κα-λαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12). Δεν αποφάσισε να μας επανασυστηθεί ως αοιδός. Για τη μικρή αλλαγή πλεύσης στην πορεία της ευθύνεται μια φιλία. Εν προκειμένω εκείνη της όμορφης ηθοποιού (η οποία πρωταγωνιστεί αυτό τον καιρό στην «Οδύσσεια» του Ρόμπερτ Γουίλσον στο Εθνικό Θέατρο) με τον Αθη-ναίο μουσικό Δημοσθένη Γρίβα, βασικό συνεργάτη του Κωνσταντίνου Ρήγου και της ομάδας ΟΚΤΑΝΑ.

Ιθύνων νους, λοιπόν, πίσω από αυτή τη μουσι-κή παράσταση ο κύριος Γρίβας, η ιδέα φώλιαζε ήδη προφανώς με κάποιον τρόπο στο μυαλό της Ναυ-πλιώτου, και έτσι, «ύστερα από κάποιες κουβέντες που κάναμε το καλοκαίρι και με τη συνδρομή μερι-κών ακόμη συνεργατών του Δημοσθένη (σσ. του Στί-βεν Φλέμινγκ, της Δανάης Νίλσεν και του Μανώλη Γιαννίκιου), φτιάχτηκαν οι Tricky Pony». Στη συνέ-χεια έπρεπε να συνθέσουν ένα tracklist για τις εμφα-νίσεις τους. «Θέλαμε να παίζουμε κομμάτια που εμείς αγαπάμε πολύ, να είναι σαν ένα πάρτι στο οποίο οι άνθρωποι μαζεύονται και ακούνε τραγούδια που έχουν μέσα στην καρδιά τους. Υπάρχει μια λίστα, που θα ανανεώνεται σε κάθε live. Μερικά τραγού-δια τα έχουμε κάνει αγνώριστα και έχουν γίνει αυτά πλέον τα καινούργια μας αγαπημένα», διευκρινίζει η καλλιτέχνιδα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ναυπλιώτου «ξε-στρατίζει» -λίγο- από την υποκριτική. Τραγουδούσε

(υπέροχα) στην παράσταση “Βossa Nova” και έχει δώσει τη συναυλία «Birds on a Wire, Αναμνήσεις από τον Λέοναρντ Κοέν», βασισμένη αποκλειστικά στο ρεπερτόριο του Καναδού τραγουδοποιού, που παρουσιάστηκε συνοδεία διακεκριμένων τζαζ μουσι-κών στη Σύρο τον Αύγουστο του 2011. Πρώτη φορά, ωστόσο, καλείται να υποδυθεί τη frontwoman μιας μπάντας που κάνει κανονικές εμφανίσεις. «Το τρα-γούδι είναι μια συνθήκη πολύ άμεση που προσφέρει εκτόνωση, δεν έχεις ένα ρόλο να σε προστατεύσει, να οχυρωθείς πίσω του, όπως στο θέατρο. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που τραγούδησα μπροστά σε κό-σμο είχα τρομερή αγωνία, αλλά το απόλαυσα τελικά πάρα πολύ», σχολιάζει σχετικά.

Ποιες είναι όμως οι μουσικές αδυναμίες της; «Λόγω της ενασχόλησής μου με το μπαλέτο και το χορό, αγαπώ πολύ την κλασική μουσική και την τζαζ, αυτές είναι οι αναφορές μου. Με ό,τι άλλο έχω έρθει σε επαφή, αυτό έχει συμβεί μέσω ανθρώπων που έχουν περάσει και υπάρχουν στη ζωή μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν θα ξεχώριζα συγκροτή-ματα όπως οι Radiohead, φωνές σαν της Adele και της Εϊμι Γουάινχαουζ. Ξεχωρίζω και τη Σαρλότ Γκεν-σμπούργκ, αλλά και όσες ηθοποιούς κατά καιρούς ασχολούνται με το τραγούδι και ερμηνεύουν με το δικό τους τρόπο τραγούδια· ακόμη και αν δεν έχουν τις φωνητικές δυνατότητες που έχουν κάποιες τρα-γουδίστριες, το τολμάνε και δίνουν το δικό τους στίγ-μα». Οι εμφανίσεις των Tricky Pony θα διαρκέσουν έως τις 18 Δεκεμβρίου.

Η Μαρία Ναυπλιώτου δεν φο-βάται πια το ανοιχτό μικρόφω-νο. Με την ίδια ευκολία με την

οποία πλάθει ρόλους στη σκηνή του θεάτρου, τραγουδά και ως frontwoman των Tricky Pony.  

Δείτε τη Μαρία Ναυπλιώτου

στο Mstories 48

31

Προσάρμοσε τη ροή του Facebook στα μέτρα σου και ανακάλυψε νέα ενδιαφέροντα χρη-σιμοποιώντας την εφαρμογή της ελληνικής

startup ομάδας Suibee.

SOCIAL MEDIA

Η Ελένη Κριετσέπη ανήκει σίγουρα στους δυναμικούς ανθρώπους που δεν φοβούνται να πάρουν ρίσκα. Κάτι που επιβεβαιώνουν οι πράξεις της, αφού δεν παρατάς εύκολα δουλειά σε μία από τις μεγαλύτερες ελεγκτικές εταιρείες στον κόσμο, την PricewaterhouseCoopers, για να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου στο χώρο των startup. Το Suibee, λοιπόν, δημιουργία δική της, την οποία πλέον «τρέχει» μαζί με τρεις συνεργάτες, δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετικό χαρακτήρα.

Πρόκειται για μία εφαρμογή που σχεδιάστηκε για το Facebook και σύ-ντομα θα διατεθεί σε αυτόνομο site αλλά και σε mobile έκδοση. «Η ιδέα είναι απλή. Γράφεσαι στην πλατφόρμα, κάνεις ορισμένα τεστ προσωπικό-τητας και βάσει των αποτελεσμάτων σου το σύστημα σε ταιριάζει με άλλους ανθρώπους από το Facebook, οι οποίοι δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι φίλοι σου», εξηγεί. Στη συνέχεια σου παρέχει μία ροή πληροφοριών από τα posts που αυτοί κάνουν ώστε να εμπνευστείς από πράγματα που δεν ξέρεις ότι σε ενδιαφέρουν. «Για παράδειγμα», συνεχίζει, «ένας χρήστης που τα τεστ τον έχουν κατατάξει ως ‘εξωστρεφή’ και ζει στη Νέα Υόρκη, μπορεί να κάνει ένα post για το σκι. Αν έχεις παρόμοια προσωπικότητα, το Suibee θα σου το εμφανίσει, καθώς υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σε ενδιαφέρει και εσένα».

Η καινοτομία της ιδέας εντοπίζεται στο γεγονός πως όλες οι εφαρμογές και όλα τα sites που υπάρχουν στο ίντερνετ αυτή τη στιγμή σού προτείνουν περιεχόμενο βασισμένο στο ιστορικό σου ή σε ενδιαφέροντα που έχεις ήδη δηλώσει. «Αυτό όμως δημιουργεί το λεγόμενο ‘bubble phenomenon’, μια φούσκα δηλαδή γύρω σου που σου βάζει ‘τοίχους’ και σε εμποδίζει να γνω-ρίσεις νέα πράγματα. Με το Suibee, ωστόσο, πιθανότατα θα ανακαλύψεις ενδιαφέροντα που δεν ξέρεις καν ότι υπάρχουν και θα εμπνευστείς», λέει με σιγουριά η Ελένη.

Η ιδέα ξεκίνησε να διαμορφώνεται τον περασμένο Φεβρουάριο κατά τη διάρκεια του Athens Startup Weekend της Microsoft. Εκεί τη δούλεψε αρκετά, άλλαξε ορισμένα στοιχεία της και σήμερα κατέληξε να συνεργάζεται για την ανάπτυξή της με τους Νάσο Παπαδημητρίου, Γιώργο Εξαδάκτυλο και Αλέξανδρο Κοντοβασιλάκο, δημιουργώντας μία νέα ομάδα παιδιών κοντά στα 30. Διέθεσαν την πλατφόρμα σε beta μορφή και όσοι θέλουν έχουν τη δυνατότητα να γραφτούν στην υπηρεσία και να τη δοκιμάσουν μέσα από τη διεύθυνση www.suibee.com, ενώ η τελική έκδοση υπολογίζεται να είναι έτοι-μη τον προσεχή Φεβρουάριο. «Μέχρι τότε, βέβαια, θα κάνουμε σίγουρα και άλλες αλλαγές, αφού διαρκώς εξελισσόμαστε», υποστηρίζει.

Οταν κυκλοφορήσει επίσημα, η ομάδα θα μπορέσει να προχωρήσει και στην εμπορική της εκμετάλλευση. Τα έσοδα θα προέλθουν τόσο από διαφη-μίσεις όσο και από paid features με premium χαρακτηριστικά. Οι εταιρείες θα έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν promo content που θα είναι ται-ριαστό με το προφίλ του χρήστη και θα τον ενδιαφέρει πραγματικά», τονίζει η Ελένη και καταλήγει: «Αυτή τη στιγμή, πάντως, μας ενδιαφέρει να εξηγή-σουμε σε όλους τι κάνει το Suibee. Να γίνει κατανοητό πως προσφέρουμε ένα νέο παράθυρο για να ανακαλύψεις τον κόσμο».

32

Τι σχέση μπορεί να έχουν το “I can’t

live” της Mariah Carey και το “It must

have been love” των Roxette με τον

Ουίλιαμ Σαίξπηρ; Στο μυαλό του Βα-

σίλη Μαυρογεωργίου όλα συνδέονται!

Ο ΣΑΙΞΠΗΡ στα... ’80 !

Δείτε τον Βασίλη Μαυρογεωργίου

στο Mstories 48

S

33

Με τo βλέμμα στα ’80s παρουσιάζει ο Βασίλης Μαυρογεωρ-γίου την κωμωδία του Σαίξπηρ «Δύο ευγενείς από τη Βε-ρόνα» κάθε Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη στο μπαρ Soirée de Votanique. Μαζί του βρίσκονται οι: Δανάη Επιθυμιάδη, Σταύρος Δάλκος, Τζούλια Διαμαντοπούλου, Φώτης Καρα-μπάς, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Σωτήρης Μεντζέλος, Θοδω-ρής Πετρόπουλος, Σεραφείμ Ράδης.

Γιατί μετέφερες το έργο συγκεκριμένα στα ’80s;Ολοι σε αυτή την κωμωδία πουλάνε μούρη! Είσαι αυτό που φαίνε-σαι. Αυτό μου έφερε στο μυαλό τη δεκαετία του ’80, όπου υπήρχε πολύ αυτή η φανφάρα, η «μούρη», το στιλ, η «εξυπνάδα», το ότι φορώντας μια βάτα το έπαιζες κάτι σπουδαίο. Επίσης, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις το τόσο λυρικό έργο του Σαίξπηρ που μιλάει για τον έρωτα, χρειάζεται να μεταφέρεις αυτή την ατμόσφαιρα στον κόσμο χωρίς να μοιάζει γελοία. Πρέπει να «μιλάει» και στην εποχή μας. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι τα ’80s, το ύφος, το στιλ και η μουσική της εποχής σε κάνουν πραγματικά να νιώσεις αυτά τα πρώτα πολύ αγνά, εφηβικά συναισθήματα για τα οποία μιλάει ο Σαίξπηρ, γιατί και εσύ ο ίδιος τα έχεις ζήσει δεδομένου ότι είσαι 30 και πάνω.

Ποιες είναι οι δικές σου αναφορές στα ’80s;Τα ξαδέλφια μου, που είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερα από μένα, είχαν συγκρότημα τη δεκαετία του ’80 και χρειάζονταν κάποιον να κάνει το χαμαλίκι των πλήκτρων. Ολοι έπαιζαν ηλεκτρικές κιθάρες σε ένα υπόγειο στο Χαλάνδρι και συνόδευα εγώ στα πλήκτρα σε όλα τα τραγούδια, τα οποία τα έμαθα με το ζόρι.

Γιατί τα έμαθες με το ζόρι;Γιατι ήμουν στην τρυφερή ηλικία που μου άρεσαν τα Στρουμφά-κια! (γέλια) Και αντί για αυτά έπαιζα Scorpions, Metallica... O ξάδερφός μου ο Βασίλης ήταν τρελαμένος με τους Iron Maiden. Εγώ όμως ήμουν δέκα χρόνων! Καλά, μη φανταστείς. Μου έδει-χναν τις συγχορδίες, εγώ συνόδευα και αυτοί σολάρανε με τις κιθάρες τους.

Γενικά πώς θυμάσαι εκείνη την εποχή;Τα θυμάμαι όλα θαμπά. Πώς κοιτάζεις φωτογραφίες από εκείνη την περίοδο και τα χρώματα είναι θαμπά. Ε, κάπως έτσι. Θυμάμαι πολύ έντονα το θάνατο των ’80s. Μια μέρα έρχεται ο ξάδερφός μου ο Παναγιώτης και μου λέει: «Εχεις μάθει για την techno;» Μου έβαλε να ακούσω και δεν έχω ξεχάσει την έκπληξή μου. Αυτό τι είναι; Μουσική; Μετά περάσαμε σε άλλη φάση τελείως. Γενικά, όμως, υπάρχει μια νοσταλγία για αυτή την εποχή και υπάρχουν φανατικοί λάτρεις αυτής της περιόδου και σήμερα.

Στην παράσταση οι ηθοποιοί σου τραγουδάνε;Ναι. Μάλιστα, στο θίασο έχουμε δύο μέλη, που είναι πρώτα τραγουδιστές και μετά ηθοποιοί. Τους είχα μαθητές και τους τσί-μπησα. Ο ένας γράφει μουσική και τραγουδάει και ο άλλος έχει συγκρότημα. Αλλά και οι ηθοποιοί τραγουδάνε μια χαρά.

Τον Σαίξπηρ τον αγαπάς. Εχεις ανεβάσει πέντε έργα του.Εχω κάνει «Αμλετ», «Εμπορο της Βενετίας» μαζί με τον Γάκη, «Οπως σας αρέσει» στο Athens Fringe Festival, «Ρωμαίο και Ιου-λιέτα» και τώρα το «Δύο ευγενείς από τη Βερόνα». Του έχω αδυνα-μία όντως. Μάλλον φταίει η δασκάλα μου, η Νέλλη Καρρά, που μας έμαθε να τον αγαπάμε. Οταν ασχολείσαι με το θέατρο συνή-θως στην αρχή τον αντιπαθείς. «Δεν τα μπορώ αυτά τα ερωτικά», λες. Μετά συνειδητοποιείς ότι μιλάει τόσο πολύ για αυτό που ζεις τώρα με έναν τρελαμένο τρόπο και πάντα κινηματογραφικό. Εχει φοβερή ταχύτητα ο Σαίξπηρ, τρελό ρυθμό. Συνήθως τα έργα του τα παίρνει η φόρα.

Ο ποιητικός του λόγος του Σαίξπηρ δεν «κλωτσάει» όταν πας να κάνεις ένα σχόλιο για το σήμερα;Θα σου δώσω την απάντηση της δασκάλας μου, της Νέλλης Καρρά. Δεν είναι ποιητικός λόγος. Μιλάνε όπως εμείς σήμερα. Ετσι πρέπει να τον αντιμετωπίσεις. Μόλις μπεις σε αυτή τη λογική, συνειδητοποι-είς ότι ο ρυθμός και η ομοιοκαταληξία είναι από την ανάγκη τους να πουν πολλά πράγματα και τελικά δεν προλαβαίνουν να πουν ούτε τα μισά από αυτά που θέλουν. Είναι ένα θέατρο το οποίο δεν κρύβει σχεδόν τίποτα. Το σύγχρονο θέατρο λέει λίγα, βλέπεις θραύσματα του λόγου, από κάτω υπάρχει κρυφό κείμενο και οι ήρωες αποκαλύ-πτονται σιγά σιγά. Στον Σαίξπηρ μπορείς να τους καταλάβεις όλους από την πρώτη σκηνή. Οι ήρωες «καίγονται» να μιλήσουν και αυτό το «κάψιμο» είναι ποίηση.

Προτιμάς τις πιο low budget παραγωγές με τους συνεργάτες σου. Γιατί;Φέτος έγινε πραγματικότητα το όνειρό μας. Η ομάδα μας INKAL -το όνομά της βγήκε από το αγαπημένο μου κόμικς- βρήκε επιτέλους δικό της χώρο. Τώρα τον φτιάχνουμε. Υπάρχει μια τάση προς την αυτονομία και την ένωση δικών μας δυνάμεων. Προσπαθούμε να μη σκορπιζόμαστε σε άλλα πράγματα, να στραφούμε προς μια δική μας κατεύθυνση. Νομίζω ότι είναι ωραίο να δουλεύεις με ανθρώπους με τους οποίους έχεις κοινές απόψεις.

Πολύ ωραίο, αλλά είναι εφικτό να γίνει σε επίπεδο παρα-γωγής; Για παράδειγμα, αυτή η παράσταση πώς βγαίνει με 7 ευρώ εισιτήριο, οκτώ άτομα θίασο σε ένα χώρο 40 ατόμων; Αποκλείεται να βγάλουμε λεφτά. Κοιτάμε να κάνουμε το κέφι μας. Γενικά ως ομάδα θα κινηθούμε πιο μαζεμένα, δηλαδή παραγωγές δύο ή τριών ατόμων, για να είναι εφικτό. Απλώς ξεκινώντας θέλαμε να κάνουμε την τρέλα μας και πραγματικά ίσως να βάλουμε λεφτά, όχι να βγάλουμε. Στο κομμάτι της παραγωγής όμως αυτό που μας έχει στηρίξει είναι πώς να το πω... Κανονικά θα έπρεπε να βγάλουμε την ομάδα μας «Μπαμπάδες»! (γέλια) Εχουν μαζευτεί όλοι οι μπαμπάδες και βοηθάνε! Οσον αφορά το νέο χώρο ειδικά. Ευτυχώς, για τη νέα μας παραγωγή μετά τους «Δύο ευγενείς» έχουμε βρει χορηγό.

Είσαι ο απόλυτος ορισμός του «εργασιομανή». Τρέχεις όλη μέρα σαν τον τρελό. Αυτό γιατί σου συμβαίνει; Το έχεις ψυ-χαναλύσει;Δεν ξέρω. (γέλια) Κάποιες φορές σκέφτομαι: «Μα πώς το κάνω;» Νομίζω ότι δεν μπορώ να πω όχι. Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Προσπαθώ να πω όχι. Εχω πει κάποια, αλλά πολύ δύσκολα. Και καταλήγω με ένα τρελό πρόγραμμα. Τελευταία έχω μαζευτεί λίγο. Προσπαθώ να κάνω λιγότερα, αλλά και πάλι...

Μετά τους «Δύο ευγενείς» λοιπόν...;Θα κάνουμε ένα έργο που λέγεται “My sister in this house”. «Η Αδελφή μου» θα το πούμε εμείς, είναι η ρεαλιστική εκδοχή από τις «Δούλες» του Ζενέ. Ενα αμερικανικό, πολύ ωραίο έργο. Οι «Δούλες» στηρίχτηκαν σε ένα αληθινό περιστατικό. Αυτή την ιστορία πραγματεύεται το έργο μας, τη ζωή και την ερωτική σχέση αυτών των δύο υπηρετριών. Και θα το κάνουμε στο δικό μας χώρο από το Μάρτιο.

Τελευταία, κλισέ ερώτηση. Γιατί κάνεις θέατρο; Πες μου κάτι έξυπνο, θέλω να κλείσω ωραία!(γέλια) Μου έκανες κλικ. Μετά τις τελευταίες μέρες που κάνουμε αυτό εδώ που είναι πάρα πολύ δύσκολο, χθες βράδυ, σου το ορκίζο-μαι, ρώτησα τον εαυτό μου γιατί κάνω θέατρο. Την έκανα ουσιαστικά την ερώτηση. Γιατί το κάνω όλο αυτό;

Και απάντηση πήρες;Οχι!

34

«Είμαστε πολύ περισσότεροι εμείς που έχουμε καταλάβει ότι η πόλη ορίζεται εν τέλει από τη συμπεριφορά των πο-λιτών της. Δεν το είπα εγώ...» αναφέρει η Μυρτώ Παπαδογεώργου, η εμπνεύστρια μιας πρωτοβουλίας που θέλει να κάνει την Αθήνα καλύτερη: «Ο Πλάτωνας το είπε».

nritiniotis@metropolisnews.gr

**(ΔΙΟΡΘΩΝΕΤΑΙ...)

Εάν πληκτρολογήσετε στον υπολογιστή σας τη δι-εύθυνση cityoferrors.com, θα πέσετε πάνω σε μια σειρά από βίντεο-μίνι ντοκιμαντέρ. Το όνομά τους, “Life in a City Full of Errors”. Πρωταγωνιστές τους είναι οι Αθηναίοι που πασχίζουν μέσα από τη συμμετοχή τους σε αυτά να αναδείξουν -χωρίς ωραιοποιήσεις- τις πτυχές μιας πρωτεύουσας που βρίθει από λάθη: η απουσία υποδομής για πεζούς, τα αδέσποτα ζώα, τα καμένα δάση, η ανεπαρκής κοινωνική πρόνοια, είναι αυτά που έχουν επι-σημανθεί στα τέσσερα πρώτα επεισόδια. Η ντο-κιμαντερίστρια Μυρτώ Παπαδογεώργου, η οποία εμπνεύστηκε πριν από μερικά χρόνια την πρωτο-βουλία, πιστεύει ότι δεν είναι αυτά τα πραγματικά προβλήματα. Ο πυρήνας του κακού, σημειώνει, βρίσκεται αλλού, «στην έλλειψη αλληλεγγύης, την αναισθησία, την αδιαφορία, την αγένειά μας...».

Μας ενημερώνει πως στα υπάρχοντα βίντεο θα προστεθούν σύντομα άλλα έξι ντοκιμαντέρ μικρού μήκους και ότι το όλο εγχείρημα θα συμπληρωθεί («όταν βρεθεί χρηματοδότηση») με ένα διαδραστι-κό παιχνίδι, το “Life in a City Full of (T)errors”.

Σε αυτό, θα μπορεί ο καθένας να στέλνει το βίντεο που ο ίδιος έχει τραβήξει με την κάμερα ή με το smartphone του όπου θα αναδεικνύει απλά ή σύν-θετα προβλήματα που συναντά καθημερινώς στην πόλη. Και κυρίως, τις λύσεις που σκαρφίζεται για την αντιμετώπισή τους.

Με τη βοήθεια δύο συνεργατών, λοιπόν, του Νίκου Κωσταντίνου και του Γιώργου Χλωρού, αυτό που θέλει να αναδείξει η Μυρτώ μέσα από τη διαδραστική αυτή πλατφόρμα είναι το γεγονός πως «όσο δύσκολο και αν είναι να ζεις στη ση-

μερινή Αθήνα που δεν χαρίζεται σε κανέναν, ως πολίτες έχουμε ακόμα δύναμη να την αλλάξουμε αρκεί να το θελήσουμε». Οταν τη ρωτάω γιατί επέ-λεξαν το «αρνητικό πρόσημο» στο όνομα αυτού του cross-media εγχειρήματος, είναι ξεκάθαρη. «Να μην κοροϊδευόμαστε. Η Αθήνα έχει πολύ σο-βαρά προβλήματα και την πραγματικότητα αυτή δεν θέλουμε να την κρύψουμε. Βάζοντας θετικά επίθετα δημιουργείς απλώς μια απατηλή εικόνα πως όλα είναι ρόδινα. Αυτή τη στιγμή, το τελευ-

ταίο που χρειαζόμαστε είναι η αυταπάτη πως όλα θα πάνε καλά. Δεν θα πάνε, αν δεν ασχοληθούμε λίγο ή πολύ ή, τέλος πάντων, όσο μπορούμε σε όλα τα επίπεδα».

Το ίδιο ξεκάθαρη είναι και όταν της ζητάω να μου απαριθμήσει τα προβλήματα που η ίδια θεω-ρεί σημαντικότερα. «Δεν υπάρχουν πολλά και δια-σκορπισμένα προβλήματα, το πρόβλημα είναι ένα. Δεν μας ενδιαφέρει τι γίνεται εκεί έξω. Δεν έχουμε συλλογική συνείδηση». Στη συνέχεια γίνεται πιο περιγραφική. «Παρκάρουμε όπου γουστάρουμε, οδηγούμε σαν παράφρονες, δεν λέμε καλημέρα σε κανέναν, πετάμε τα κουτάβια στα σκουπίδια, σπρώχνουμε στο μετρό, ρίχνουμε μπάζα στα δάση μας, φερόμαστε στους ξένους σαν να είναι κατώτε-ροι από μας. Νομίζουμε πως ό,τι δεν έχει να κάνει με εμάς, με το σπίτι μας, με τη δουλειά μας, με τους κοντινούς μας ανθρώπους δεν μας επηρεάζει», κα-ταλήγει. Δεν χρειάζεται να το πολυσκεφτεί κανείς: το cityoferrors.com δεν μας καλεί να βγάλουμε το σκηνοθέτη από μέσα μας, αλλά τον ενεργό πολίτη που οι περισσότεροι κρύβουμε επιμελώς...

35

Οταν ο Λεωνίδας Μαριδάκης εγκατέλειπε τα Χανιά για την Αθήνα, ήξερε μόνο ένα πράγμα: αυτό που τον έσπρωξε να μπει μέσα στο πλοίο. Δεν ήταν τίποτε άλλο από την αγάπη του για τη μουσική και την επιθυμία του να σκαρώνει τρα-γουδάκια.

Αφού αποβιβάστηκε, διέσχισε δρόμους και δρομάκια, αποπειράθηκε να χαρτογραφήσει την πρωτεύουσα, γεωγραφικά και μουσικά, τελικά γνώρισε ανθρώπους που θαύμαζε, που τον αγά-πησαν και συνεργάστηκε μαζί τους. Ο Νίκος Ξυ-δάκης, ο Φοίβος Δεληβοριάς, η Μάρθα Φριντζή-λα και ο Κωστής Μαραβέγιας είναι κάποιοι από αυτούς. Το πρώτο άλμπουμ, το «Αβάδιστα», κάτι ανάμεσα σε ποίηση και ερωτικές αγγελίες, κυκλο-φόρησε στη Universal. Το δεύτερο βγήκε στο Με-τρονόμο και έχει τίτλο «Σε βάθος δρόμου». Εδώ ο Λόρκα συναντά τον Λαπαθιώτη, τον Καψάλη και τον Θοδωρή Γκόνη, και όλοι μαζί αναπτύσσονται σε μελωδίες ταξιδιάρικες, συχνά χαρούμενες και οπωσδήποτε βαθιά συναισθηματικές.

Σήμερα ο Λεωνίδας -έπειτα από αρκετές αλ-λαγές στη σύνθεση του σχήματος, πειραματισμούς, ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις- εξακολουθεί να επιμένει σε αυτό που ξεκίνησε: να φτιάχνει μου-σικές απλές, ευχάριστες, μουσικές που μιλάνε για όλους μας και σε όλους μας. Το σχήμα με το οποίο θα τον πετύχετε -όχι σπάνια- να εμφανίζεται στις μι-κρές μουσικές σκηνές και στα αγαπημένα στέκια της πόλης ονομάζεται Banda Me Renda και αποτελείται, εκτός από τον ίδιο, από τους Ρόλη Γιαμοπούλου (καχόν, ντραμς, φωνητικά), Δανάη Μπότιτς (φωνή, οργανάκια) και Χρήστο Σπηλιόπουλο (τρομπό-νι, φλάουτο). Οι τέσσερίς τους απολαμβάνουν να επιδίδονται σε κάθε λογής διασκευές, από Renato Carosone μέχρι Λουκιανό Κηλαηδόνη, να παίζουν τραγούδια από τις δύο προηγούμενες δουλειές του Λεωνίδα, αλλά και νέο ακυκλοφόρητο υλικό πάνω στο οποίο δουλεύουν από κοινού.

Σε μια εποχή και σε έναν τόπο όπου η δι-σκογραφία αποτελεί πρόβλημα για τους περισ-σότερους μουσικούς, άνθρωποι με όρεξη και

αγάπη για αυτό που κάνουν βρίσκουν άλλες λύ-σεις-αντίδοτα στην απογοήτευση. Επιλέγουν να έχουν στο πλευρό τους φίλους και συνεργάτες, και μαζί βάζουν όλη τους τη δεξιοτεχνία για να απο-φύγουν τη μιζέρια. Με ρέντα ή χωρίς ρέντα, την τύχη μας τη φτιάχνουμε και λίγο μόνοι μας. Με τις αισθήσεις να νοσταλγούν γεύσεις, αρώματα και μουσικές μιας εποχής -όχι απαραίτητα πολύ διαφορετικής και σίγουρα καθόλου μακρινής- όταν τα όνειρα ήταν πιο εύκολα, πιο μεγάλα και γεμάτα χρώματα, ο Λεωνίδας Μαριδάκης με την κιθάρα του θα επιμένει να ξεσηκώνει τους καθή-μενους και να ανησυχεί εκείνους που βολεύτηκαν στο άβολο σκαμπό τους. Η αλήθεια είναι πως θα ήθελε να αλλάξει τον κόσμο και πιστεύει πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Για όλες αυτές τις αλ-λόκοτες ιδέες του, τα καλλιτεχνικά του καμώμα-τα και τις επερχόμενες ζωντανές του εμφανίσεις, μπορείτε να ενημερώνεστε στο Facebook (αναζη-τήστε τον με το πλήρες όνομα), αλλά και στην επί-σημη σελίδα του leonidasmaridakis.gr.

Ακόμα και όταν οι άνθρωποι ακολουθούν συνειδητά ένα δρόμο ή μια επιλογή, υπάρχουν φορές που απογοητεύονται ή μετανιώνουν. Εκτος

και αν η επιλογή αυτή είναι μια πολύ δυνατή αγάπη.Δείτε την

Banda Me Rendaστο Mstories 48

Θυμάσαι που ήσουν πιτσιρίκι και έκανες τον Σέρλοκ Χολμς, Κριέ; Τώρα που θα χρειαστεί να τον ξανακάνεις θα το ευχαριστηθείς καλύτερα, καθώς η υπόθεση που θα πρέπει να διαλευκά-νεις θα είναι πραγματική. Ποια ήταν η μυστη-ριώδης ξανθιά που σε χαιρέτισε στο δρόμο; Με ποιον μιλάει στα chat το ταίρι σου; Από πότε είναι αυτό το τυρί στο ψυγείο;

Ζόρια στα οικονομικά σου, Ταύρε, περισσό-τερο από ό,τι συνήθως. Τουλάχιστον όμως μπο-ρείς να ασχολείσαι με αυτά επιλεκτικά, για να μην τρελαθούμε κιόλας, και να στρέψεις το βλέμμα σου στα ερωτικά. Εκεί είναι που θα γίνουν τα θαύματα. Οι ουρανοί θα ανοίξουν, ρε Ταύρε.

Οταν μιλάς μεταφορικά, όλα γίνονται. Και στην περίπτωσή μας, να που θα έρθει μια μέρα που θα χρειαστεί να διαλέξεις μεταξύ πονόδο-ντου και κράμπας. Μέση οδός δεν θα υπάρχει, ούτε επιλογή να τα αποφύγεις όλα, οπότε διά-λεξε ποιο είναι το μη χείρον και βούτα μέσα με αποφασιστικότητα, Δίδυμε.

Να περιμένεις μεσοβδόμαδα η ερωτική σου ζωή να μοιάζει με τον «Τροχό της Τύχης», αν θυ-μάσαι. Κι εσύ όμως καμία αυτοσυγκράτηση, έτσι; Λίγο να ορίζεις τη μοίρα σου δεν το έχεις σκε-φτεί, Καρκίνε; Είναι που το ευχαριστιέσαι, αλλά κοίτα μη σου κρεμάσουν κουδούνια στο τέλος.

Είναι ώρα να πάρεις πρωτοβουλίες, Λέοντα, και μάλιστα γρήγορα, γιατί η φάλαινα που σου χτύπησε το κουδούνι πριν από δύο εβδομάδες έχει αρχίσει να πιάνει χώρο μέσα στο σπίτι και να σε στενεύει κάπως. Σίγουρα δεν θα φύγει μόνη της, καλά περνάει αυτή εκεί που είναι.

Αν οι δουλειές σου αυτή την εβδομάδα μοιά-ζουν με παζλ με 5.000 κομμάτια, Παρθένε, να ξέρεις ότι με τον ίδιο τρόπο πρέπει να τις αντι-μετωπίσεις. Να δείξεις υπομονή, δηλαδή, και να ξεκινήσεις από τις άκρες. Να μην ξεχνάς, επίσης, ότι ένα καλό παζλ συνδυάζεται με ένα καλό ουίσκι ή εναλλακτικά με ένα καλό μπράντι.

Βάλε τα παπούτσια του χορού και ξέχασέ τα όλα, Ζυγέ, μόνο αυτό έχω να σου πω. Α, και ότι, αν ο χορός καταλήξει να σε πηγαίνει έξω από το μπαρ και μακριά από τα δικά σου

εγκόσμια, ακόμα και με εφέ μαγικού αυλού, δεν υπάρχει κανένας λόγος να σταματήσεις να χορεύεις.

Θα σε προβληματίσει ένα προσωπικό σου ζήτημα περισσότερο από ό,τι συνήθως, Σκορπιέ, και θα μπεις στον πειρασμό να αρχίσεις τα γκά-λοπ για να βρεις τη λύση. Ακου μόνο αυτή τη συμβουλή, μην το κάνεις. Είναι τόσο προσωπι-κό, που μόνο εσύ ξέρεις όλες τις παραμέτρους. Μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Ακου την καρδιά σου... και όλα αυτά τα γραφικά.

Από Δευτέρα να περιμένεις οι κεραίες σου να μη σε αφήνουν να περνάς από πόρτες, Τοξότη, και να τις χρησιμοποιείς για να πιάνεις πουλιά στον αέρα. Τίποτα δεν θα σου ξεφεύγει. Ακόμα και στη Λαμία να σε κουτσομπολεύουν, εσύ θα το πιάνεις. Υπάρχει, βέβαια, περίπτωση να κατα-λάβεις ότι δεν είναι οι κεραίες σου που δεν σε αφήνουν να περάσεις από τις πόρτες.

Εχεις μια απάθεια αυτή την εβδομάδα, Αι-γόκερε, και δεν λέει να φύγει. Νομίζω, ξέρεις τι φταίει, αλλά αν δεν ξέρεις θα σου πω. Είναι που δεν υπάρχει και τίποτα αξιόλογο να σε απα-σχολήσει. Μέχρι και τα οικονομικά σου έχουν πάρει μια φθίνουσα, αλλά κανονικοποιημένη πορεία. Οταν σκάσουν τα μεγάλα ζόρια, θα το καταλάβεις. Μέχρι τότε, γράψε τα όλα στα παλιά σου τα παπούτσια. Και ξέρεις πολύ καλά ότι δεν εννοούσα αυτή την έκφραση.

Οπως πάντα, Υδροχόε, ο μόνος τρόπος να λύσεις ένα πρόβλημα που λιμνάζει είναι να το αφήσεις για λίγο, για να το δεις από άλλη οπτι-κή. Και ως συνήθως δεν θα με ακούσεις και θα προτιμήσεις να παίξεις με το παιχνίδι σου μέ-χρι να σπάσει. Ας είναι, μην έρθεις όμως πίσω κλαίγοντας για καινούργιο πρόβλημα.

Για αυτή την εβδομάδα δεν λέγεσαι Ιχθύς, λέγεσαι Κύριος Αισιόδοξος. Θα περάσεις επτά ημέρες μέσα στην ενέργεια και τη χαρά, σαν το ζαγάρι θα τρέχεις από Κουκάκι σε Παγκράτι και Χαλάνδρι. Και όταν ξοδέψεις όλη την ενέργειά σου στα ωραία τρεχάματα της πόλης, τότε είναι που θα χρειαστεί να τρέξεις σε εφορίες. Νόμος του Μέρφι και τα λοιπά, ξέρεις εσύ.

νείται στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών μέχρι τις 11 Νοεμβρίου, μια δουλειά που πήρε τον τίτλος της από την αντανάκλαση του ράμφους των που-λιών στον ήλιο και ενέπνευσε τον Πονιφάσιο, να δημιουργήσει ένα έργο στο οποίο αντανακλάται όχι μόνο ο θαυμασμός για την ομορφιά αλλά και ο φό-βος, η υπαρξιακή αγωνία για το αύριο του κόσμου. Η προετοιμασία της παρά-στασής του συνέπεσε με ένα τσουνάμι που κατέστρεψε πολλά χωριά στο νησί του, έτσι η παράσταση έχει τον ακτιβιστικό χαρακτήρα, αναμιγνύοντας την τέ-χνη, τη φύση και την κοινωνία, τις πνευματι

Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app.Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκια-γραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη.

Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματο-γράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στο χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από video υψηλής αισθητικής, μι-κρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας.

Drunk Sinatra

Στον πεζόδρομο της Θησέως, είναι πολύ πιθανό μέσα σε jazz και retro μουσι-κές να ακούσεις και να δεις τον Frank Sinatra. Μην ξαφνιαστείς! Το Drunk Sinatra, με μια μεγάλη τοιχογραφία του Αμερικανού τραγουδιστή να δίνει τον τόνο, έχει καταφέρει μέσα στους λίγους μήνες λειτουργίας του να γίνει το και-νούργιο hot spot του Κέντρου της Αθή-νας, προσφέροντας εξαιρετικά κοκτέιλ και αυθεντική ατμόσφαιρα.

Drunk Sinatra Θησέως 16, Αθήνα

Λόλα

Στη Λόλα μπορείς να απολαύσεις σε προσιτές τιμές τον καφέ ή το ποτό σου μέσα σε έναν πολύ όμορφα διακοσμη-μένο χώρο με jazz μουσική. Και αν όλα αυτά σου φαίνονται συνηθισμέ-να και προφανή, τίποτα δεν σε προ-ετοιμάζει για την έκπληξη στον κάτω όροφο του καταστήματος. Εκεί σε πε-ριμένει ένα τραπέζι του πινγκ-πονγκ για να δείξεις στους φίλους σου ποιος είναι ο καλύτερος.

Λόλα Κειριαδών 11, Κάτω Πετράλωνα

Σπίτι

Ενα παλιό σπίτι με αυλή, δύο βήματα από την πλατεία του Χαλανδρίου, με-τατράπηκε πριν από λίγους μήνες σε μπαρ. Στο Σπίτι θα βρεις διακριτούς εσωτερικούς χώρους-δωματιάκια και έπιπλα που μοιάζουν να δραπέτευσαν από τα ’60s. Ο mixologist Γιάννης Κο-ροβέσης πίσω από την μπάρα ετοιμά-ζει τα πιο πρωτότυπα κοκτέιλ, σε ένα μπαρ που, αν μη τι άλλο, δεν θυμίζει σε τίποτα τα συνηθισμένα.

Σπίτι Ανδρέα Παπανδρέου 9, Χαλάνδρι

Barazz

Μακριά από τις συνηθισμένες βόλτες στο Κέντρο και συγκεκριμένα στο Νέο Κόσμο θα βρείτε το Barazz. Παρεΐστικη ατμόσφαιρα, καθαρά ποτά, ευφάνταστα κοκτέιλ σε προσιτές τιμές, εξαιρετική μουσική, αποτελούν τα συστατικά της συνταγής του Barazz. Αξίζει να σημειω-θεί ότι στη σκηνή της Βρεσθένης φιλο-ξενούνται συχνά live από ανερχόμενα αξιόλογα συγκροτήματα, ενώ τις Τετάρ-τες τα ποτά προσφέρονται στη μισή τιμή.

Barazz Θεοδωρήτου Βρεσθένης 61, Ν.Κόσμος

Φανάκι

Το Φανάκι είναι ένα μικρό και διακρι-τικό καφενείο-τσιπουράδικο με οικείο εσωτερικό χώρο και απαλή μουσική υπόκρουση που προσφέρει στους κα-τοίκους των Βορείων Προαστίων την ευκαιρία να απολαύσουν εξαιρετικούς μεζέδες. Το μυστικό που το διαφορο-ποιεί; Οι ποιοτικές πρώτες ύλες από όλες τις γωνιές της Ελλάδας και το με-ράκι, που συνδυάζονται για τα πιο γευ-στικά αποτελέσματα.

Φανάκι Παναγή Τσαλδάρη 26, Μελίσσια

Δέντρο

Το Δέντρο στο Μοσχάτο απέκτησε το όνομά του τόσο από το τμήμα του δέ-ντρου που βρίσκεται συναρμολογημένο στο εσωτερικό του, όσο και από το γε-γονός ότι αποτελεί ένα χώρο που δεν σταματάει να εξελίσσεται και να εκπλήσ-σει. Ιδανικό σημείο για καφέ, ποτό και κουβέντα, προσφέρει συχνά και κάποια ιδιαίτερα live και είναι σίγουρο ότι θα γίνει αγαπημένη συνήθεια για όσους επιλέξουν να το επισκεφτούν.

ΔέντροΣτρατηγού Μακρυγιάννη 145, Μοσχάτο

Αγαπητέ φαντάρε που φυλάς τα σύνορα στον Εβρο για να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια και αγαπητέ τρελαμένε οπαδέ που ακολουθείς την ομάδα σου ακόμα και στη Φινλανδία μέσα στο καταχείμωνο, σου έχουμε δωράκι. Το Shot Flask, που ενσωματώνει πτυσσόμενο ποτήρι για να απολαμβάνεις το κονιάκ σου με στιλ και άνε-ση. Αντί να πίνεις απευθείας από το φλασκί σαν να ήσουν μέθυσος, το ξεβιδώνεις και με αρχοντική χάρη αδειάζεις το περιεχόμενο στο ποτήρι όταν είσαι στη σκοπιά ή στο γήπεδο για να ζε-σταθείς. Συνολικά χωράει 235 ml, είναι κατασκευασμένο από ανοξείδωτο ατσάλι, επενδυμένο με μαύρο δέρμα και κοστίζει κάτι λιγότερο από 20 ευρώ.

www.shotflask.com

Υπάρχουν σκύλοι που τρέχουν χαρούμε-

νοι δίπλα από το αφεντικό τους όταν αυτός κάνει πο-

δήλατο και σκύλοι που απλά βαριούνται να κουνηθούν. Σε

περίπτωση που ο δικός σου ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, ήρθε η ώρα

να βρεις την υγειά σου με το ποδήλα-το Donky. Ειδικά σχεδιασμένο για όσους

κάνουν όλες τις δουλειές στην πόλη πάνω σε δύο τροχούς, μπορεί να κουβαλήσει σχετικά

μεγάλα φορτία μπροστά και πίσω, μοιράζοντας κατάλληλα το βάρος. Και αυτό γιατί το καλάθι με τον

τεμπέλη σκύλο ή τα πράγματά σου στηρίζεται πάνω στο σκελετό αντί για το τιμόνι, χωρίς να αλλοιώνει την

οδηγική σου εμπειρία. Διατίθεται σε πράσινο και μαύρο χρώμα και η τιμή του φτάνει τα 625 ευρώ.

donkybike.com

Ωραία τα μωρά, γλυκά, θέλεις να τους τραβήξεις τα μάγουλα, αλλά από χρη-σιμότητα μηδέν. Περιμένουν από εσένα που τρέχεις όλη μέρα να κάνεις τα πάντα, από το να τα ταΐσεις μέχρι να τα βάλεις για ύπνο. Επειδή όμως η ζωή είναι σκληρή, καιρός να κάνουν και κάτι χρήσιμο αξιοποιώντας το Baby Mop. Πρόκειται για μια παιδική φόρμα πάνω στην οποία βρίσκεται ραμμένο κάτι που μοιάζει με παρκετέζα. Ετσι, καθώς το μωρό σου θα σέρνεται στο πάτωμα, θα το καθαρίζει ταυτόχρονα, απαλλάσσοντάς σε από μια βαρετή δου-λειά. Διατίθεται σε τέσσερα μεγέθη, η τιμή του φτάνει τα 32 ευρώ και φυσικά έχουν μείνει ελάχιστα σε απόθεμα.

www.betterthanpants.com

Είσαι και μηχανόβιος και χακεράς; Σου αρέσει να κάνεις μεγάλα ταξίδια με τη μηχανή σου και σε κάθε στάση να βγάζεις το laptop σου και να «ρίχνεις» ένα με δύο site; Τότε πρέπει να ρίξεις μία ματιά στην τσάντα No Drag Mach 1 Backpack της Ogio. Ο αεροδυναμικός σχεδι-ασμός της σου επιτρέπει να την έχεις μονίμως στους ώμους σου χωρίς να σε ενοχλεί, ενώ το σκληρό αδιάβροχο περίβλημά της εξασφαλίζει ότι ο υπολογιστής σου δεν θα πάθει τίπο-τα από τυχόν μπόρες που θα συναντήσεις στο δρόμο. Εχει αρκετό χώρο για ένα laptop 15 ιντσών, αλλά και για αξεσουάρ, τα οποία τοποθετούνται σε ξεχωριστές θήκες, ώστε να μην μπερδεύονται μεταξύ τους όταν φρενάρεις απότομα. Για να την κάνεις δική σου αρκούν 63 ευρώ και μια επίσκεψη στο Amazon.

www.amazon.com

Εάν προσπαθείς να πείσεις το hi-tech αγόρι σου να δοκι-μάσει τα γλυκά σου αλλά αυτός αντι-στέκεται, μην προ-σπαθήσεις να του τα πετάξεις στο κεφάλι. Κρίμα να τρέχετε στα νοσοκομεία, αγόρασε απλά το iPhone Cake Pan, την πρώτη φόρ-μα για κέικ με σχήμα το τηλέφωνο της Apple. Με μόλις 12 ευρώ, αποτυπώνει τις βασικές γραμμές του κινητού και σου δίνει τη δυνατότητα να χρωματίσεις όποια κουτάκια θέλεις για μεγαλύτερο εφέ. Πρέπει να ξέρεις, βέβαια, ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα η αγάπη σου να ξενερώσει μόλις δει ότι έχει μόλις τέσ-σερις γραμμές εικονιδίων και πως δεν πρόκειται για το τελευταίο μοντέλο της λατρεμένης του εταιρείας. Γιατί, δεν τον έχεις ικανό;

www.colette.fr

i

ααααααααα ApApAppppApppppplplplplplplplplpplle.e.e.e.e.e.e.ee.ee.ee.e. ππππππποτοτοτοτοτοτττοτοοοτυπυπυπυπυπυπυπυπυπυυπυπυυππώνώνώνώνώνώνώνώώνώώνώνώώώ ειειειειειειεε οοοοοοοοουυυυυυυυυυ κικικικικικικκικινηνηνηνηνηηνηνηηητοτοτοτοτοτοτ ύύύύύύύύ κακακακακακαιιιιιιι

Τρία μόλις πράγ-ματα έχουν παρα-μείνει φθηνά στην εποχή του μνημο-νίου: οι τσίχλες, το ψωμί και τα γκολ που δέχεται ο Ολυμπιακός στο Champions League. Το συγκεκριμέ-νο δε που έβαλε ο άμπαλος ο Φουχς (τον κράζω γιατί... μπορώ), μόλις 13 λεπτά πριν λήξει το ματς, ήταν τόσο φτηνό που δεν το συναγωνίζονται ούτε οι προσφορές της Groupon. ΟΚ, οι Γερμανοί άξιζαν τη νίκη. Οχι επειδή η κλάση τους ήταν μεγαλύτερη, αλλά διότι μόνοι μας, με το εκνευριστικά φοβισμένο παιχνίδι που κάναμε, βγά-λαμε τα μάτια μας και τους κάναμε να φανούν καμπόσοι.

Ο Ρόι ο Κάρολ, ο οποίος μέχρι πρότινος δεν γνώριζε τι πάει να πει «ήττα» με τη φανέλα της ομάδας, έμελ-λε το βράδυ της Τετάρτης να είναι και ο μοιραίος της παίκτης. Αλλά πώς να κατηγορήσεις τον τρελιάρη τον Ιρλαν-δό; Με τι ψυχή να γράψεις κάτι ενα-ντίον αυτής της φάτσας, που όσο σχι-ζοφρενική και αν μοιάζει, άλλη τόση αθωότητα κρύβει από πίσω; Εβλεπα τις αντιδράσεις του στα κοντινά που του έκανε ο σκηνοθέτης ο Γερμαναράς και γέμιζε η ψυχή μου.

Παρένθεση για τον κυρ σκηνοθέ-τα... Ο φουκαράς πρέπει να είχε αγορά-σει στο παρελθόν ελληνικά ομόλογα και να έχει καταστραφεί οικονομικά. Δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν γίνεται να μην κάνει μία (1) διαολεμένη λήψη σε όλο τον αγώνα στον κόσμο του Ολυμπιακού. 5.000 νοματαίοι ήταν στο γήπεδο. Απο-κλείεται να μην τους πήρε χαμπάρι.

Επιστρέφοντας στα του Κάρολ. Τον αγαπάω γιατί είναι γνήσιος. Δεν είναι μονόχνοτος σαν όλους τους άλ-λους τους στραβομουτσουνιασμένους, οι οποίοι -λες και το κάνουν επίτηδες- κάθε φορά που τους τραβάει η κάμε-ρα ποτίζουν το χορτάρι είτε με τις ρο-χάλες, είτε με τις μύξες τους. Λες και τα μπεκ τα έχουμε για διακόσμηση. Ο Ρόι, λοιπόν, διαφέρει γιατί είναι αυθε-ντικός και παθιασμένος. Φωνές και κα-πάκι χαμόγελο στους συμπαίκτες του, έντονες γκριμάτσες, ηγετική καθοδήγη-ση, χάι φάιβ και φιλικό χτύπημα στον προστατευόμενό του, τον Σιόβα, που τον χτύπησε κατά λάθος σε μια έξοδο. Η επιτομή του παίκτη που απολαμ-βάνει το παιχνίδι. Εσωσε πολλά πριν δεχτεί το ένα και μοναδικό, οπότε θα είναι ιεροσυλία να μεμφθεί για αυτό.

Από εκεί και πέρα, δεν παραμυ-θιαζόμαστε. Ξέρουμε μέχρι πού φτά-νουν οι δυνάμεις μας και θα τις εξα-ντλήσουμε στο θεσμό που μας πάει γάντι, στο Europa League. Ες Φε-βρουάριον, λοιπόν, τα όμορφα και τα σπουδαία, με τσίτα ελληνοποιημένη εντεκάδα και ορισμένους κατεργάρη-δες στον πάγκο όπου ανήκουν.

Την περασμένη αγωνιστική ρίξαμε το... άπαρτο κάστρο της Βέροιας. Τέσσερα τεμάχια μοίρασαν οι πιτσιρικάδες του Λί-νεν και αμέσως γίναμε κάτι ανάμεσα σε Μπάγερν και Μίλαν. Μια και αναφέρθηκα στη Μίλαν, πέρασαν έξι χρόνια (τέτοιες μέρες πάνω κάτω) από τότε που κερδίσαμε τους Ιταλούς στο ΟΑΚΑ. Σκεπτόμενος κανείς το τότε και το τώρα, απλά βάζει τα κλάματα. Ο κόσμος βέβαια εκεί. Και τότε και τώρα και παντού και πάντα, για να θυμίζει το μεγαλείο αυτής της ομάδας. Είτε παίζουμε με Δέλλα, Λύμπε, Ζήκο, είτε με τον Φούντα, τον Κα-τίδη και τον Φουρτάδο.

Και τώρα που είπα Φουρτάδο, είναι να απορεί κανείς με τα συνεχόμενα χτυπήματα της μοίρας εναντίον του. Στο πρώτο γκολ (ευτυχώς) δεν ακουμπάει στο τσακ την μπάλα και αυτή καταλήγει στα δίχτυα! Στο τρίτο βάζει το γκολ πέφτοντας και ακυρώνεται! Ε, όχι! Αυτά δεν γίνονται! Σκόραρε η παιχτούρα από το Ακρωτήρι που είναι Πράσινο και πάνω που είπαμε «να το το κανόνι, βούλωσε στόματα» και ήμαστε έτοιμοι να τον αποθεώσουμε, ακούγεται αυτό το ανατριχιαστικό «φρρρ» και παγώνουμε... Βλέπετε, ο ρέφερι είχε δείξει προηγουμένως το σημείο του πέναλτι, το οποίο ανέλαβε να το εκτελέσει ο Γκερέ-ιρο. Οταν ο τελευταίος σκόραρε, έβγαλε τη φανέλα και «σύστη-σε» στα μάτια μας το πιο τραγικό φανελάκι που θυμάμαι από τότε που παρακολουθώ ποδόσφαιρο. Μέχρι και ο Λίνεν του έκανε παρατήρηση για την τσαπατσουλάδα του...

Πάντως, φίλε μου Εμίλιο, συνέχισε να πιστεύεις στον εαυτό σου και το γκολ θα έρθει. Είναι απλώς θέμα χρόνου. Και να θυμάσαι πως όλα γίνονται σε αυτή την κιτρινόμαυ-ρη ζωή. Εδώ έχουμε για αρχηγό τον Παναγιώτη τον Λαγό... Οπως και να έχει, ακολουθούν αγωνιστικές στις οποίες απαι-τείται να αναρριχηθούμε στη βαθμολογία με αντίθετο ρυθμό από αυτόν με τον οποίο κινείται ο Βιντιάδης και οι συνεργάτες του: δηλαδή, ταχύτατα!

Με ένα πρωτό-τυπο τρόπο γιόρ-τασε την κυκλο-φορία του Halo 4 η Μicrosoft στο 1ο Gaming Festival που πα-ρουσιάστηκε στην «Τεχνόπολι ς » . Πρωταγωνιστής του event ήταν ο μυθικός ήρωας Master Chief, ο οποίος καταφτά-νοντας στη σκηνή προκάλεσε τον ενθουσιασμό του κοινού, ενώ στη συνέχεια περιπλανήθηκε στο χώρο, δίνοντας τη δυνατότη-τα σε δεκάδες fans να φωτογρα-φηθούν μαζί του. Την ίδια ώρα, στην κεντρική σκηνή ειδική ομά-δα graffiti ζωγράφισε πάνω σε προσαρμοσμένα τελάρα εικόνες εμπνευσμένες από το παιχνίδι υπό τη δυνατή μουσική από το soundtrack του Halo 4. Και όσοι δεν παρακολουθούσαν την καλ-λιτεχνική δημιουργία υπήρχε η δυνατότητα να παίξουν το Ηalo 4, όπως και να γνωρίσουν το Nike+Kinect Training και τα νέα features του Xbox LIVE, μέσω του Internet Explorer και της εφαρμο-γής SmartGlass μέσω tablet.

Ενα νέο τρόπο επικοινω-νίας για τους χρήστες του διαδικτύου επιχειρεί να καθιερώσει η Samsung με το ChatOn. Πρόκειται για μια παγκόσμια υπηρεσία messaging app που επιτρέ-πει στο χρήστη να επικοι-νωνεί με τους φίλους ανά τον κόσμο και μάλιστα με παραπάνω από έναν ταυ-τόχρονα, καθώς και να στέλνει το ίδιο μήνυμα σε πολλούς παραλήπτες την ίδια στιγμή. Και όταν λέμε μήνυμα, εννοούμε από ένα απλό κείμενο μέχρι φωτογραφίες, βίντεο, animated messages, audio clips, επαφές, ημερομηνίες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Για όποιον έχει αμφιβολίες, η εφαρμογή υπάρχει ήδη στη σελίδα της εταιρείας στο Facebook και μπορούν όλοι να τη δοκιμάσουν μέχρι τις 26 Νοεμβρίου, όταν θα λήξει και ο σχετικός διαγωνισμός με δώρο δύο GALAXY Tab 2.

Δύο νέα προγράμματα, που εξασφαλί-ζουν μεγαλύτερη οικονομία στις επιχει-ρήσεις, προσφέρει ο ΟΤΕ, ανταποκρι-νόμενος στις αυξημένες ανάγκες τους. Η καθημερινότητα των επιχειρήσεων γίνεται έμπνευση για την περαιτέρω εξέλιξη των προϊόντων και των υπη-ρεσιών του ΟΤΕ, στο πλαίσιο της νέας εποχής της σχέσης με τους πελάτες του «Μαζί, είμαστε ένα». Το νέο πρόγραμμα της οικογένειας ΟΤΕ Business Double Play με τιμή που ξεκινά από 37,90 ευρώ το μήνα προσφέρει στις επιχειρή-σεις απεριόριστες αστικές και υπεραστι-κές κλήσεις προς όλα τα δίκτυα, έως 90 λεπτά δωρεάν χρόνο ομιλίας το μήνα προς εθνικά κινητά και απεριόριστη πρόσβαση στο internet έως 24 Mbps με δυναμική ή έως 16 στατικές ΙP διευθύν-σεις με την πιο αξιόπιστη ολοκληρω-μένη λύση ΟΤΕ Βusiness Conn-x. Και για αυτούς που βασίζονται στην σταθε-ρή τηλεφωνία, με 25,90 ευρώ το μήνα υπάρχει η δυνατότητα για απεριόριστες αστικές και υπεραστικές κλήσεις προς όλους και 90 λεπτά ομιλίας προς εθνι-κά δίκτυα κινητής τηλεφωνίας.

Μια μοναδική συ-νάντηση 66 δη-μιουργών έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν οι επι-σκέπτες της ξεχω-ριστής έκθεσης μοντέρνας τέχνης “BEER & ART”, που διοργανώνει η Αντζελα Δικαι-ούλια - Gallery Art Gargo, σε συνερ-γασία με τη FIX Hellas, στις εγκα-ταστάσεις της Ολυ-μπιακής Ζυθοποι-ίας στη Ριτσώνα. Από την Κυριακή 25 Νοεμβρίου έως την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου, οι επισκέπτες μπορούν να ξεναγηθούν στην πολυσυλλεκτική έκθεση με ελεύθερη είσοδο και να θαυμάσουν περισ-σότερα από 190 έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, video art και φωτογρα-φίας. Στην έκθεση συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι: Oliver Jordan, Rolf Zimmermann, Thitz, Thomas Βaumgaertel, Ιωάννα Ευθυμίου, Theodoros Pantos και Panayiotis Tanimanidis.

Οι μπάρες δημητριακών της Fitness καλωσορίζουν στη συ-ντροφιά τους τη νέα γεύση Cookies & Cream με κομματάκια μπισκότου και λευκής σοκολάτας. Το υγιεινό σνακ, που έχει αγαπη-θεί ιδιαίτερα χάρη στις -μόνο- 93 θερμίδες του, είναι η κατάλληλη επιλογή για όλες τις ώρες της ημέρας. Και αν ανησυχείτε για την υγεία σας, εκτός από τις λίγες θερμίδες, οι μπάρες έχουν πέντε βιταμίνες, σίδηρο και ασβέστιο. Απολαύστε, λοιπόν, ελεύθερα.

Τόσο καιρό ανυπομονούσατε να έρθει ο χειμώ-νας και τώρα έχετε αρχίσει να εκνευρίζεστε με τα σκασμένα από το κρύο χέρια σας; Η λύση βρίσκεται στην παραδοσια-κή κίνηση των μαμάδων και των γιαγιάδων μας. Η Nivea εγκαινιάζει τη νέα σειρά περι-ποίησης χεριών με 6 διαφο-ρετικές επιλογές για όλα τα γούστα. Ολες έχουν ως βάση των ενυδάτωση, αλλά η καθε-μία εστιάζει στις διαφορετικές ανάγκες του κάθε δέρματος και της κάθε ηλικίας. Για έξτρα ενυδάτωση υπάρχει η Express Hydration, για μείωση των κηλίδων και των ρυτίδων η Q10 Plus και για άμεση επα-νόρθωση η Hand Rescue & Care. Διάλεξε αυτή που είναι ιδανική για τα δικά σου χέρια.

Τώρα όλοι μπορούν να σερφά-ρουν στο internet από το κινητό τους και στο εξωτερικό, χωρίς να τους απασχολεί το κόστος, με τη νέα υπηρεσία περιαγωγής Vodafone Internet Ολη-Μέρα στο εξωτερικό. Οι χρήστες της υπηρεσίας, ιδιώτες και επαγ-γελματίες, μπορούν πλέον με τη νέα υπηρεσία να απολαμβάνουν την πλοήγηση στο δίκτυο μόνο με 2 ευρώ επιπλέον χρέωση την ημέρα, να τσεκάρουν τα email τους και να κάνουν χρήση της υπηρεσίας χαρτών όπου και αν βρίσκονται. H χρέωση πραγμα-τοποιείται με την πρώτη είσοδο στο internet από το κινητό και στη διάθεση του χρήση υπάρ-χουν 10ΜΒ την ημέρα.

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου επιστημονικής είδησης. «Η περίπτω-ση του νησιού που δεν ήταν εκεί» έλεγε ο τίτλος και, όπως ξέρετε πολύ καλά, ήταν αδύνατο να αντισταθώ. Νομίζω τελικά με τόσες επιστημονικές/τεχνολο-γικές ειδήσεις που προλαβαίνω ή δεν προλαβαίνω να διαβάσω θα γίνω στο τέλος επιστήμονας! Ας επανέλθουμε όμως. Θυμάστε που πριν από λίγο και-ρό κατηγορούσαν όλοι την Apple ότι έκανε λάθη στους χάρτες της και οδη-γούσε σε παράνοια τους κατόχους του καινούργιου iΡhone; Ε, τώρα τα λάθη επαναλαμβάνει και το Google Earth. Για την ακρίβεια, ένα νησί του Ειρηνι-κού εμφανίζεται στους συγκεκριμένους χάρτες, αλλά τελικά δεν υπάρχει. Τη διαπίστωση έκαναν οι ωκεανογράφοι που ταξίδεψαν μέχρι εκεί για να βρουν κάτι που δεν υπήρχε. Το νησί φάντασμα στη Θάλασσα των Κοραλλίων, ανάμε-σα στην Αυστραλία και τη Νέα Καληδονία, εμφανίζεται ως νήσος Σάντι στους χάρτες της Google, ενώ ο Παγκόσμιος Ατλαντας των βρετανικών “Times” το εμφανίζει ως νήσο Σέιμπλ. Και μετά εγώ παραπονιέμαι που δεν βρίσκω τη δι-εύθυνση του σπιτιού μου στο χάρτη για να ειδοποιήσω το Τaxibeat!

Την ανάγνωση όλων των σχολί-ων που γράφτηκαν μετά την πε-ρίφημη ατάκα του Πέτρου Τα-τσόπουλου για τις σεξουαλικές του επιδόσεις. Το Τwitter και το Facebook πήραν φωτιά. Αλλά μάλλον παραπήραν. Δεν προλα-βαίναμε να διαβάζουμε στο γρα-φείο και να γελάμε. Να σκαρώ-νουμε δικά μας ανέκδοτα, να μην τα γράφουμε στο Facebook από διακριτικότητα και να συ-νεχίζουμε. Για κάθε ένα σχόλιο που διαβάζαμε βρίσκαμε άλλα πέντε παρόμοια και τις περισσό-τερες φορές πιο αστεία. Μήπως να αφήσουμε τα social media και να επιστρέψουμε στις κα-νονικές παρέες; Οπως τότε που σκαρώναμε αστεία και δεν μας ένοιαζε να τα δημοσιοποιήσου-με. Το πολύ πολύ να παίρναμε τηλέφωνο μερικούς φίλους για να μοιραστούμε τη χαρά μας και να το διαδώσουμε.

Την ακρόαση της εκπομπής που φι-λοξενούσε τον Γιώργο Νταλάρα στo σταθμό Μελωδία την Τετάρτη το από-γευμα. Για την ακρίβεια, με δυσκολία κατάφερα να την αρχίσω. Εχω υπάρ-ξει μέλος μιας αντίστοιχης εκπομπής, με ακροατές στο στούντιο να προ-σπαθούν να ρωτήσουν τον κ. Νταλά-ρα και να λάβουν στον αέρα πειστι-κές απαντήσεις για την πορεία του και την καινούργια δουλειά του. Ο ίδιος έξαλλος απάνταγε ό,τι να ’ναι και στο διάλειμμα έκανε κήρυγμα στους πάντες. Τότε άντεξα μία ώρα και αυτό για λόγους επαγγελματικής συνέπειας. Τώρα άντεξα 10 λεπτά. Δεν έχω γνώμη για το δίσκο. Δυο τρία τραγούδια άκουσα, όπου μου φάνηκε ότι η μουσική δεν ταίρια-ζε στον ερμηνευτή. Εχω όμως άποψη για τον άνθρωπο. Και δεν τον αντέ-χω να μιλάει. Τέλος.

n.mastorakou@metropolisnews.gr