-
Gengin skyldi leið sú sem á máli göngumanna nefnist
“Öskjuvegur”. Um er að ræða leiðina frá Herðubreiðarlindum um
Bræðrafell, Dreka, Dyngju-fell, Svartárbotna og til byggða í
Mývatnssveit. Alls eru þetta 5 dagleiðir, um 20 km hver þeirra
milli náttstaða. Svæði þetta er hið þurrasta á landinu og ekkert
vatn að hafa nema í skálum, og jafnvel sumt af því regnvatn af
þökum. Allan vökva til notkunar á gönguleiðum þarf því að bera.
Þetta var ljóst áður en ákvörðun var tekin um þessa göngu, en Ratar
létu ekki deigan síga. Pokar yrðu því í þyngra lagi því flestir
ætluðu að hafa göngutjöld, dýnur og svefnpoka auk venjulegs
farangurs til útivistar. Miðvikudagur 5. ágúst. Ratar höfðu mælt
sér mót símleiðis og var ákveðið að hittast við Mývatn. Rétt aftan
við Hótel Reynihlíð er býlið Hlíð og reka ábúendur almennt
tjaldstæði og þjónustumiðstöð með sama nafni þar skammt fyrir
norðan. Samkomulag hafði verið gert við bóndann þar um að fá að
geyma bíla og tjöld heima við bæ en ekki á tjaldstæðinu. Þetta
reyndist sem best var á kosið enda snyrtiaðstaða á staðnum og
steinsnar að Reynihlíð, en þaðan átti rútan inn í
Herðubreiðarlindir að fara morguninn eftir. Fólk kom á ýmsum tíma í
góðu og mildu veðri, en gekk þó á með smáskúrum og björtu á milli.
Undir kvöld brast á með blíðu og var grillað og borðað úti. Gengið
var snemma til náða enda átti að vakna snemma næsta morgun. Um
miðja nótt tók að rigna og rigndi eldi og brennisteini. Ollu
veðurfræðingar nokkrum vonbrigðum því ekki var rigning það sem spáð
hafði verið.
DAGBÓKARBROT 3. kafli Ágrip ferðasögu gönguklúbbsins Rata dagana
5. -11. ágúst 1998. Úr hópi Rata tóku þátt í göngunni þetta árið,
raðað eftir fjölskyldum: Hallgrímur (hh), Guðríður og Guðmundur
sonur þeirra Sigfinnur, Bjarnheiður (bg), Stefán sonur þeirra og
Kristófer (kþ) Ólafur (os) og Helga Ingvar (iag) og Þórunn Gunnar,
Sigríður og Rósa Dögg dóttir þeirra Finnur (fj) (sögumaður) og
Þórunn
Auk ofangreindra Rata er þjónað hafa út sinn reynslutíma og
tekið vígslu, slógust að þessu sinni með í förina Hörður
Þórhallsson og Kristbjörg Kristinsdóttir frá Reyðarfirði, alls 18
manns.
Klúbburinn Rati, sumarið 1998 (os)
Gengið skyldi um eyðimerkur Íslands (os)
1 2
-
Fimmtudagur 6. ágúst. Ræst var kl. 7 og enn rigndi. Allt sem
blotnað gat blotnaði þegar verið var að pakka niður og ganga frá
til ferðarinnar. Tóta kom með nýbakað morgunbrauð frá húsfreyjunni
í Hlíð og var það einn fárra ljósra punkta þarna í regninu. Ekki
var nein leið að taka niður tjöldin og voru þau látin standa.
Sérstök rúta var fengin til að ferja hópinn í Herðubreiðarlindir en
nokkrir kassar með vistum fóru á áætl-unarbílinn sem gengur alla
leið inn í Öskjuop og skyldu kassarnir verða eftir í Dreka. Bíll
okkar bar nafnið Sól-s k r í k j a n o g vonuðust allir til að
nafnið væri borið með rentu. Lagt var af stað kl. 8.45 og enn
rigndi. Lítið bar til tíðinda á leiðinni enda ekkert að sjá vegna
gráma en hinir bjartsýnustu þóttust sjá að í suðrinu væri léttara
yfir. Ekki er því að neita að eftir því sem nær dró áfangastað
smækkuðu droparnir á framrúðu bílsins og var það helsta
tóm-stundagamanið að fylgjast með því. Fór svo um síðir eftir
tveggja tíma
akstur, að þ e g a r s t a ð n æ m s t var í Herðu-breiðarlindum
stytti upp og brast á með blíðu. Flugan var ekki sein á sér og
sótti fast en mikill munur var þó
að geta lagt upp í gönguna í þurru og var klukkan þá 11.15.
Litið var við í Eyvindarkofa en stoppað stutt. Stefna var tekin á
Herðu-breið og liggur leiðin til að byrja með yfir n o k k u ð ú f
i ð helluhraun en þó e k k i a l s l æ m t . Stikum er komið fyrir
á hæstu hraun-hólum en slóðin hlykkjast á sæmilega sléttu milli
hólanna. Við rætur fjallsins er sveigt og gengið milli hrauns og
hlíða, heldur tilbreytingarlítið, vestur með norðurhlið og suður
með vesturhlið allt að uppgönguleiðinni á
Lítið bar til tíðinda … (bg)
Við upphaf göngunnar (iag) Stefnan tekin á Herðubreið (bg)
3 4
Við Eyvindarkofa (bg)
-
fjallið á suðvesturhlið þess. Þarna er afgirt bílaplan og
greinileg slóð austur á Öskjuveg. Veður var gott til göngu,
norðvestan kaldi með smáskúrum af og til og voru bara hressandi.
Slæða var allan tímann á fjallinu en ekki hefði mikið sést þótt
bjart væri vegna þess hve nærri því er gengið. Stefna var því næst
tekin á Bræðrafell nokkurn veginn í hávestur, en það gengur suður
úr Koll-óttudyngju. Leiðin var vel stikuð, nokkuð auðveld, yfir
slétt helluhraun
að fara, en heldur tilbreytingarsnauð í fyrstu. Þegar nær dró
Bræðrafelli breyttist allt til hins betra. Hraunið þar er alsett
ljósgráum mosa-brúskum, ýmist kúlulaga eða ílöngum. Einnig
breyttist yfirborð hraunhellanna og tók á sig allskyns mynstur og
falleg form. Rétt við
gönguleiðina er gígur Flötudyngju sem minnir helst á grjót-nám
þar sem verið hafa stórvirkar vinnu-vélar að verki. Sjálf dyngjan
lætur lítið yfir sér og tekst varla eftir henni fyrr en opnast inn
í gíginn rétt við gönguleiðina. Nánast er um jarðfall að ræða
þannig að
segja má að dyngjan sú sé með neikvæðu formerki, en samt mjög
skoðunar-verð. Í Bræðrafell var komið um kl. 19 eftir um 18 km
göngu. Mesta furða var að allir skyldu komast á leiðarenda en mjög
var af sumum dregið. Lán er að hæðarmunur er lítill, aðeins hækkun
um 240 m á allri leiðinni. Í skálanum geta gist 12 manns svo að
nokkrir slógu upp tjöldum á vikursléttu nærri skálanum. Strax var
tekið til við að kynda upp í kabyssunni og matbúa. Ekki var nein
orka eftir að loknum kvöldverði þannig að flestir gengu snemma til
náða.
Föstudagur 7. ágúst. Hinir árrisulustu voru komnir á ról um kl.
8 og rigndi lítilsháttar. Veðurglöggir þóttust sjá teikn á lofti um
batnandi veður og létu blaut tjöldin standa meðan morgunmatur var
undirbúinn og snæddur. Þetta gekk eftir og reif hann af sér úr
suðvestri og náðist
allt saman þurrt og í besta veðri. Lagt var af stað um kl. 10.30
og stefna tekin á Drekagil. Byrðar voru ofurþungar sem fyrr og að
auki sat eftir eitthvað af þreytu gærdagsins. Allan vökva til
notkunar á leiðinni þurfti að taka í Bræðrafelli
Þorstinn sækir að! (bg)
Grjótnámið! (Flatadyngja) og Eggert í bakgrunni (os)
Aldrei var drottningin langt undan, 1 (hh)
Tjaldstæði og skálinn Brærafell (os)
5 6
Mynstur og falleg form (iag)
Aldrei var drottningin langt undan, 2 (iag)
-
því ekki er deigan dropa að hafa á leiðinni frekar en fyrri
daginn. Í byrjun liggur leiðin um tiltölulega slétt helluhraun, sem
er hið sama og gengið var daginn áður. Eftir um tveggja stunda
göngu tók gamanið að kárna er haldið var inn í mjög úfið og
óslétt
apalhraun. Yfirferðin var næstum engin en á sama tíma miklu
erfiðari en áður. Þetta tók sem betur fór enda og var komið inn í
skriður ónefndra gíga og eldstöðva á hægri hönd. Lengi dags var
þannig gengið og tóku við Stórakista og Litlakista á hægri hönd en
til vinstr i mátt i s já
Svör tudyng ju og se inna Vikrafell. Veður var hið besta og
mátti raunar ekki vera hlýrra. Um miðjan dag rofaði til á toppi
fjalladrottningarinnar og voru margar myndavélar samstundis á
lofti. Útsýni fór ört batnandi þegar á daginn leið og blasti
Snæfell við í austri svo og Kverkfjöll á sínum stað. Oft þurfti
að stoppa og vökva líkamann því ekki var laust við að svita-dropar
féllu undan ofurbyrðunum og veð-ur með eindæmum gott þar á ofan.
Eftir að komið var úr apal-hrauninu var gengið eftir hjólförum yfir
þéttan vikur milli hrauns og hlíða og var
yfirleitt mjög gott göngufæri. Leiðin er heldur
tilbreytingarlítil þegar aðeins er gengið og gengið. Freistandi
hefði verið að skoða gíga og önnur sérstök fyrirbæri á leiðinni en
til þess gafst ekki tími vegna lengdar dagleiðarinnar, sem er
svipuð og áður, 18-19 km. Þegar komið var suður fyrir Litlukistu
blasti við Drekagil. Ekki er ráðlegt að taka stefnuna beint þangað
en þá yrði fyrir
mjög úfið hraunið úr Öskjugosinu 1961. Ekki er nema kunnugum
fært að leggja út á hraunið og því var tekinn krókur austur fyrir
jaðar hraun-tungunnar. Þetta lengir leiðina um nokkra kíló-metra en
um þéttar vikursléttur er að fara. Fljólega var komið á Öskjuveginn
og hann
Hið mjög svo úfna hraun (os)
Litadýrð á fjöllum (hh)
7 8
Áning á mjúkum 1961 vikrinum (hh)
Kverkfjöll í fjarska (bg)
Skálinn Dreki (kþ)
Hressingarstund við Dreka (iag)
-
genginn síðasta spölinn að skálanum Dreka. Eins og gengur var
hraði Ra ta á göngunn i mismikill og hafði nokkuð dregið í sundur
með hinum fyrstu og hinum síðustu, en þeir komust á leiðarenda um
kl. 19. Skálinn Dreki er með svefnlofti en borðsal niðri og áttu
Ratar pantað loftrýmið. Ekki er annað en vikur umhverfis skálann en
samt kusu nokkrir að tjalda. Umferð þarna er með ólíkindum og bílar
og rútur sífellt að koma eða fara. Lauslega áætlað hafa verið um
100 manns af ýmsum þjóðernum í tjöldum þessa nótt sem í hönd fór.
Farartæki voru líka fjölbreytt, reiðhjól, vélhjól, jeppar, rútur
eða tveir jafnfljótir eins og í okkar tilfelli. Sem fyrr voru
flestir þreyttir eftir gönguna en fóru þó að skoða Drekagil áður en
gengið var til náða um kl. 23.
Laugardagur 8. ágúst. Dagurinn heilsaði með sólskini og blíðu.
Þegar hér var komið sögu hafði ritari ákveðið að láta við svo búið
standa á göngnni og fá sér far með rútu til baka að Mývatni næsta
dag. Ævagamalt mein á hné hafði tekið sig upp undan ofurálagi
byrðanna þannig að ekki var ráðlegt að halda áfram. Sem góðri
eiginkonu sæmir ákvað Þórunn að fylgja öldnum bónda sínum og ganga
ekki lengra að sinni. Því er einnig frá að segja að Stefán ákvað að
láta gott heita og tók sér far til byggða með Önnu ömmu sinni, Jóni
og Sjöfn, systur Tótu og Bjarnheiðar. Þau voru á ferð um Norðurland
og voru komin í Drekagil til fundar við göngugarpana. Við þessa
breytingu opnuðust ýmsir möguleikar til að hagræða og létta
þeim
gönguna sem áfram héldu. Pantað var far fyrir byrðarnar með
rútunni frá Mývatni sem gengur alla leið upp í Öskjuop. Ritari og
Þórunn urðu eftir í Dreka til að fylgja farangrinum eftir upp í
Öskjuop, þegar göngu-garpar lögðu af stað um kl. 10.30. Ingvar,
Tóta,
Gunnar, Sigga og Sigfinnur fóru yfir fjöllin upp með Öskju en
hinir gengu veginn. Það stóð á endum, að göngugarpar voru að ljúka
baði í Víti þegar ritari og Þórunn komu þar að eftir að hafa gengið
frá farangrinum við bílastæðið. Sumir Ratar voru enn í neðra, aðrir
á uppleið sem er bæði brött og erfið. Ritara
datt helst í hug klifur Jóns bónda upp til Gullna hliðsins þegar
litið var niður af barminum. Þarna var kvaðst með tárum og góðum
óskum á barmi Vítis, þótt staðurinn líktist frekar Lækjartorgi
þennan m o r g u n e n e i n u m eyðilegasta stað á landinu.
Frásögn af göngunni niður
Á leið yfir fjöllin (iag)
Á sólarströnd í Víti (hh)
9 10
Baðað í Víti (os)
Drekarnir í gilinu sínu (fj)
Djaldað við Drekagil (fj)
-
í skálann Dyngjufell í Dyngjufjalladal og síðan í Suðurárbotna
er sam-kvæmt viðtölum við þá sem gengu þá leið. Ritari lét nægja að
ganga í
huganum og er frásögnin samkvæmt því. Leiðin úr Öskjuopi liggur
fyrst yfir úfið hraun sem kom upp í nokkrum gígum við opið 1961.
Leiðin yfir hraunið reyndist þó betri en á horfðist enda ekki um
langan veg að fara. H a n d a n h r a u n-tungunnar var stefna
tekin í vestur á Jónsskarð, inn með botni öskjunnar. Leiðin var
að mestu þakin snjó sem í venjulegu árferði mun hverfa þarna á
sumrin. Vegna hita þennan dag hafði yfirborðið meirnað og var þungt
að ganga. Gengið var á snjó um skarðið og allt niður í brekkur að
norðanverðu. Nú komu í ljós í norðri fjöll Mývatnssveitar og síðan
í austri Kollóttadyngja, Bræðrafell og Herðubreið, sem virtust
óralangt í burtu. Trölladyngja og Bárðarbunga sáust í suðri. Leiðin
niður Dyngjufjalladal bauð fátt annað en takmarkið, að komast í
skálann Dyngjufell. Veðurblíðan var áfram allsráðandi og hressti
upp á þá lúnu. Það var álit allra, að þessi dagleið væri sú
erfiðasta í allri göngunni, enda lækkun úr Jónsskarði niður í
Dyngjufell veruleg. Öll var leiðin stikuð sem fyrr og GPS tæknin
einungis notuð til þess að fylgjast með hvursu ferðin sæktist og
reyndust tilgátur um yfirferð oftast ofáætl-aðar. Í skála var ekki
orka afgangs til neins annars en helstu nauðþurfta, að
snæða og koma sér í háttin. Ekki verður látið hjá líða að segja
frá göngu ritara og Þórunnar til baka frá
Víti og niður í Dreka. Vegna einmuna blíðu og bjartviðris var
ákveðið að grípa tækifærið og fara yfir f j ö l l i n , e n sleppa
baðinu í Víti enda tekið að líða á daginn. Gengið var inn með
Öskjubotni að norðaustanverðu og
síðan stefnt upp í skarð milli toppa sem gnæfa upp úr austurbrún
öskjunnar. Tindar þessir bera ekki nöfn en eru auðkenndir á kortum
með hæðartölum
Sjónarhorn ritara frá toppum Dyngjufjalla 1 (fj)
11 12 Í Jónsskarði – Sellandafjall í fjarska(os)
Norðan Dyngjufjalla, áður en komið er í Dyngjufjalladal (os)
Gengið mót sólarlagi norðan Dyngjufells (os)
Öslað í snjónum í átt að Jónsskarði (kþ)
-
ítalska og enska en engin íslenska og var bara ljúft að sofna
við kliðinn. Um miðja nótt vaknaði ritari við að tekið var að
hvessa af suðaustri og fór mikinn. Ekki var um annað að ræða en að
skríða dýpra í pokann og sjá hvað verða vildi með morgninum.
Sunnudagur 9. ágúst. Það var heldur nöturlegt að vakna í Drekagili
með vitin full af vikri en svo hvasst var, að renningur huldi alla
sýn og smaug fínn vikurinn inn um og ofan í allt. Einnig hafði
kólnað mjög og sýndi hitamælir 5°. Tjald var drifið niður eftir
morgunverð kryddaðan vikri og hófst biðin langa eftir rútunni að
Mývatni. Hennar var von ofan úr Öskjuopi kl 17. Af göngugörpum er
að segja, að hvassviðrið náði niður í Dyngju-fjalladal en var sem
betur fer í bakið. Að loknum morgunverði var lagt af stað í átt að
Suðurárbotnum. Dalur-inn er “hreinræktuð” eyðimörk, hraun og sandar
án tilbreytingar. Þar er gömul bílslóð
og var henni fylgt í stórum d r á t t u m . Heldur hallar undan
fæti en hitt og létti það ásamt g ó ð u m m e ð b y r h e l d u r g
ö n g u n a . Sandstormur
1381 og 1448. Gönguleiðin er auðveld, um sléttar brekkur,
þaktarföstum vikri er að fara. Í miðjum hlíðum er komið að bullandi
leirhverum með ótrúlegu litaskrúði útfellinga og gróðurs allt um
kring. Af tindinum 1448 var útsýni með eindæmum og veður spillti
ekki. Stafalogn var og Öskjuvatn sem spegill. Létt ský og fjöllin
handan vatnsins spegluðust þannig að erfitt var að greina á milli
láðs og lagar. Á tindinum var lítil varða og var bætt í hana
tveimur steinvölum áður en tekið var til við að njóta útsýnisins. Í
vestri blasti við Hofsjökull með Miklafell fremst og Arnarfell
sunnar. Í norðri sá allt til Eyjafjarðar- og Kinnarfjalla.
Smjörfjöll og Dyrfjöll gnæfðu við norðaustur himin og Snæfell í
austri. Kverkfjöll voru á sínum stað og Vatnajökull allur. Sem
hendi væri veifað í suðvestri var hann að ganga upp með mikinn mökk
og fór hratt yfir. Greinilegur strengur hafði myndast milli
Bárðarbungu og Dyngjufjalla og var sem Sprengisandur hefði ákveðið
að bregða sér austur á land. Á minna en klukkustund var öll sýn til
suðurs og austurs horfin og gulbrúnt mistur yfir. Litlu síðar hafði
mökkurinn lagst um allt og Herðubreið hvarf í sortann. Alltaf var
þó sama stafalognið á tindinum góða og gafst tími til að snæða
nestið og horfa á þessar ótrúlega hröðu breytingar. Niðurgangan að
Drekagili gekk að óskum og um sléttar vikurbrekkur að fara líkt og
á uppleiðinni. Við ármót ofan gilsins þar sem koma tvær kvíslar
saman áður en þær falla niður í gilið var stoppað í blíðunni.
Ritari lagðist á vikurskafl og gleymdi sér smástund og var það nóg
til að ljúka niðurgöngunni sem var mun erfiðari en uppgangan, enda
hæðarmunur mun meiri í ofanálag. Í Dreka var orðið fullt af
útlendingum sem höfðu tjaldað allt um kring í blíðviðrinu. Var
þetta sem fuglabjarg og heyrðist töluð franska, þýska,
Sjónarhorn ritara af toppum Dyngjufjalla 2 (fj)
13 14
Skálinn Dyngufell (os)
Matarhlé í eyðimörkinni (hh)
-
gerði göngumönnum lífið leitt á köflum, einkum þegar til stóð að
gæða sér á nestinu, en þá reyndist erfitt að finna skjól og sandur
blandaðist saman við allt góðgætið sem var með í för. Lítið bar til
tíðinda á göngunni og var komið í nýja
skálanum Botna eftir um 6 tíma göngu. Botni er reistur um 600 m
ofan og austan við efstu lindir Suðurár. Skálinn er hinn
vistlegasti, með rúmgóðri forstofu og tekur 14-15 manns í
rúmstæðum. Veður hafði skánað til muna og þegar leið á kvöldið var
aðeins hlý gola úr suðri og útivist góð. Afmæli Ingvars bar einmitt
upp á daginn og að loknum kvöldverði var tekið til við að halda upp
á það. Fór afmælishaldið fram ýmist úti á svölum eða inni í
skálanum. Af ritara og frú er það að frétta að rútan kom á
tilsettum tíma í Dreka og var komið að Mývatni skömmu fyrir kl 21.
Ekki var beðið boðanna og lagt af stað inn í Suðurárbotna til móts
við göngugarpana. Ekið er um hlaðið á
Grænavatni og var bankað upp á og bóndi spurður til vegar. Það
átti eftir að koma sér vel en án leiðbeininga hans hefði slóðin að
nýja skálanum aldrei fundist enda degi tekið að halla. Góð slóð er
suður með Sellandafjalli og um 7-8 km sunnan við fjallið er ekið
meðfram fjárgirðingu. Þar við veginn er hlaðin varða og þar skyldi
beygt
þvert út af slóðinni sem heldur áfram í átt að eldri skála neðar
með Suðuránni. Ekið var og skekist um uppblásna fláka og inn á
mikla hraun-breiðu sem nefnist Útbruni og gekk á ýmsu þar. Slóðin
er vel stikuð og merkt með vörðum en ótrúlega hlykkjótt. Ritara var
ekki að verða um sel, svo torsótt og löng reyndist leiðin og loks
þegar komið var að skálanum Botna höfðu verið eknir 50 km frá
Reynihlíð á um 2 klst. Miklir fagnaðarfundir urðu og stóð
afmælisveisla Ingvars sem hæst. Eftir langan dag var þó gengið til
náða upp úr miðnætti og varð úr að ritari og frú sváfu í bílnum.
Það hefur oft verið gert og gengið vel.
15 16
Suðurárbotnar (fj) Úr afmælisveislunni (hh)
Skálinn Botni (hh)
Haldið út Dyngjufjalladal (bg)
-
Mánudagur 10. ágúst. Dagurinn heilsaði með allhvassri suðaustan
átt og nokkru sandfoki. Nú kom sér vel að bíll skyldi kominn í
skálann og var bakpokum og öðru lauslegu staflað í bílinn og má
segja að hann hafi verið fylltur. Einnig var ákveðið að
unglingarnir fengju far enda búnir að standa sig vel. Þórunn kaus
að ganga með hópnum og var byrjað á því að ganga nokkur hundruð
metra leið niður að efstu lindum Suðurár. Hún vellur þar með miklum
krafti beint undan hrauninu og upp um botn farvegarins. Umhverfið
er mjög gróið vegna jarðvatnsins og allt hið vistlegasta. Sennilega
hefur skálanum verið valinn staður svo langt frá lindunum til að
létta á átroðningi. Þótt gróðurinn sé fallegur er hann vafalaust
viðkvæmur. Lindirnar mega heldur ekki líða undan of mikilli umferð.
Þarna skildu leiðir, garparnir lögðu af stað með stefnu á
Sellandafjall. Fátt er að segja af sjálfri göngunni nema hvað
undrun vakti hinn mikli uppblástur sem átt hefur sér stað á þessum
slóðum. Gengið var langtímum saman meðfram rofabarði Stóruflesju
sem var eitt lengsta rofabarð sem göngumenn höfðu augum litið.
Þegar nær dró Sellandafjalli var síðan gengið fram á landgræðslu
sem þar er stunduð af miklum móð en greinilegt er að
sandfokið af hinu mikla Ódáðahrauni er ekki auðvelt viðureignar.
Af r i t a ra og unglingum er það að frétta að gengið var til baka
að skálanum og tekið til við að skakast yfir hraunið. Hi-Luxinn var
vel hlaðinn og því vissast að fara varlega. Eftir um 1 klst. var
komið á betri slóðina og ljóst að göngugarpar yrðu ekki komnir
þangað fyrr en undir kaffi. Ákveðið var að fara niður að Mývatni,
tæma bílinn og ná í fleiri bíla til að ferja mannskapinn á
leiðarenda. Á tjaldstæðinu voru Sjöfn og fjölskylda og var ákveðið
að ferja bíl Ingvars og fara með Land-Cruiser Jóns og Sjafnar á
móti göngufólkinu. Ritari fór fyrir bílalestinni og hafði svo
talast til að Óli hefði samband um GSM til að ákveða mótstað. Þegar
hringingin barst fengust ekki önnur skilaboð með þeirri
upphringingu en að rafhlöður væru búnar. Ekki var að fást um það og
hafði ritari áætlað að göngugarpar yrðu
17 18
Þorstinn sækir að (hh)
Móttökunefndin mætt (os) Gengið með rofabörðum Stóruflesju
(os)
-
komnir í námunda við vörðuna góðu. Það gekk eftir og höfðu þá
verið gengnir um 15 km úr Botna. Flestir voru verulega fegnir að
komast í bílana, enda gengnir upp að hnjám. Ferðin til baka að
Mývatni gekk vel og var komið þangað um kl. 17. Ákveðið var að fara
í sund og snæða síðan saman í Gamla bænum á hlaði Reynihlíðar. Þar
átti hópurinn mjög ánægjulega stund við góðan mat og drykk. Skylt
er að geta þess að þjónusta, verðlag og allt annað er til
fyrirmyndar á þessum stað, enda var orðið fullt út úr dyrum áður en
yfir lauk. Að loknum snæðingi flutti hópurinn sig til og hófst nú
lokahóf
ferðarinnar í tjaldvagni Ingvars og Tótu. Varð af hin besta
skemmtan með söng og glensi og nú kom sér vel að vera ekki á
almennu tjaldstæði. Gleðin stóð fram á nótt og voru Ratar ótrúlega
hressir þótt fótafúnir væru. Þriðjudagur 11. ágúst. Kominn var
suðvestan andvari með hlýindum og mikilli flugu. Kveðjustundin var
að renna upp var þá þegar ljóst að hópurinn mundi dreifast. Nokkrir
fóru austur, aðrir vestur og sumir ætluðu
að sjá til og njóta blíðunnar við Mývatn, en þegar leið á
morguninn var að verða ólíft vegna flugunnar sem nú ætlaði heldur
betur að njóta sumarsins sem loksins var komið. Ferðamenn við
Mývatn skyldu fá að finna fyrir því og flýðu flestir úr hópnum
þennan annars góða stað. Ratar skildu sáttir við sig og sína og
voru sammála um ágæti ferðarinnar þótt erfið hafi hún verið. FJ
Úr fyrra lokahófinu (bg)
Úr seinna lokahófinu (hh)
20 19
-
Ferð Rata sumarið 1998
